ထိုေန႔ ...

ထုိေန႔က ေလကို တ၀ႀကီး စတင္ ႐ွဴ႐ႈိက္ခဲ့ရသည္။
ထိုေန႔က ေၾကာက္လန္႔တၾကား ငိုေၾကြးခဲ့ရသည္။
ထိုေန႔က အလင္းေရာင္ကို စတင္ ျမင္ေတြ႕ခဲ့ရသည္။
ထိုေန႔က ေႏြးေထြးေသာ လက္မ်ားျဖင့္ ကမ္းလင့္ ၾကိဳဆိုျခင္း ခံခဲ့ရသည္။
ထိုေန႔က အေမ့ေမတၱာရည္ကို ေသာက္သံုးခဲ့ရသည္။
ထိုေန႔က အေမ့ရင္ခြင္ထဲမွာ အပူအပင္ကင္းစြာ အိပ္စက္ နားေနခဲ့ရသည္။
ထိုေန႔က …
ဤေလာကႀကီးထဲသို႔ … သူ တေယာက္ထဲ …
ေယာင္လည္လည္ႏွင့္ ေရာက္လာခဲ့ပါသည္။
***
အေမကေတာ့ နာက်င္ေနေပလိမ့္မည္။
တနည္းအားျဖင့္လည္း ၀န္ထုပ္၀န္ပိုးတခု ေလ်ာ့သြားသျဖင့္ ေပါ့ပါးေနေပလိမ့္မည္။
သို႔ေပမဲ့ အေမဟာ ဒီ၀န္ထုပ္၀န္ပိုးႀကီးကို သယ္ေဆာင္ထားစဥ္ တေလွ်ာက္လံုးမွာ လည္း ႏွစ္သက္ျမတ္ႏိုးစြာ ယုယတြယ္တာစြာ သယ္ေဆာင္ထားခဲ့ေလသည္။
ဒီ၀န္ကို သယ္ေဆာင္ခ်ိန္ ကုန္ဆံုးသည့္ ထိုေန႔မွာ အေမ့အတြက္ ႀကံဳႏိုင္သည့္ အသက္အႏၱရာယ္ကိုပင္ မမႈ … ေခြၽးစက္ … ေသြးစက္ … မ်က္ရည္စက္ေတြႏွင့္ … ၀န္တာတခုအတြက္ အေမ တာ၀န္ေက်ခဲ့၏။
ေက်းဇူးႀကီးမားလြန္းေသာ အေမ့ကို ရွိခိုး ဦးခ် ကန္ေတာ့လိုက္ပါသည္။
***
အေမ့၀မ္းဗိုက္ထဲမွာ သေႏၶတည္စ ကြမ္းသီးလံုးခန္႔ပမာဏအရြယ္မွာ အေဖက သူ႔ကို စမ္းၾကည့္ခဲ့ဖူးသည္တဲ့။
“သမီးေလးကို ကြမ္းသီးလံုးေလာက္ အရြယ္ကတည္းက အေဖက စမ္းၾကည့္ၿပီး ခ်စ္ေနတာ”
အေဖမၾကာခဏ ဤသို႔ေျပာေလ့ရွိ၏။ အေဖက အေမ့ကို ပရိတ္ရြတ္ေပးသည္။ အေမ့ကို ရြတ္ရင္း သူ႔ထံသုိ႔ပါ အေဖ့ရဲ႕ ပရိတ္စက္က က်ေရာက္ေစခဲ့သည္ပဲ။ အေဖ့ရဲ႕ ေမတၱာက သူ႔အေပၚ လႊမ္းျခံဳေႏြးေထြး အႏၱရာယ္ေတြ ကင္းေ၀းေစပါ၏။
ေက်းဇူးရွင္ အေဖ့ကို ဦးညႊတ္ကန္ေတာ့လိုက္ပါသည္။
***
“ဘာေလးလဲ …”
“မိန္းကေလး”
“ဟင္……….”
အေမက ဟင္ခနဲ ျဖစ္သြားသည္။ သမီးမိန္းကေလး ႏွစ္ေယာက္ေမြးၿပီးသားမို႔ ေနာက္တေယာက္ကိုေတာ့ ေယာက္်ားေလးျဖစ္ေစခ်င္ၿပီ။ မိန္းကေလးခ်ည္းပဲ ျဖစ္လာျပန္ေတာ့ အေမက ‘ဟင္’ ေတာ့သည္။ သူသည္ အေမ့ဆႏၵကို ေမြးစ ကတည္းကပင္ မျဖည့္ဆည္းေပးႏိုင္သည့္ သူတဦးပါေပ။
သိသိခ်င္း သူ႔ကို ဟင္ ခဲ့သည့္ အေမက ရင္ခြင္ထဲမွာ ထည့္ထားၿပီး ေမတၱာရည္ တိုက္ေကြၽးစဥ္မွာေတာ့ ငံု႔ၾကည့္လို႔မ၀ႏိုင္ေအာင္ ျဖစ္ခဲ့ရသည္ ... တဲ့။
(အေမ့ေမတၱာကို အၾကြင္းမရွိ ယံုၾကည္ပါတယ္ အေမ … )
***
ဒုတိယ အမေမြးတုန္းက ၁၀ ေပါင္ရွိသည္။ အေမ့ဗိုက္ထဲမွာ အမကၾကီးၾကီးမားမား ေနလာရေတာ့ သူ႔အလွည့္ေရာက္သည့္အခါ ၀မ္းဗိုက္ထဲမွာ ေခ်ာင္ကေလာင္ ျဖစ္ေနသလားေတာ့မသိ။ ဗိုက္ထဲမွာ ကန္႔လန္႔ျဖစ္ျဖစ္သြားလို႔ ျပန္ျပန္လွည့္ေပး ေနရသည္ဟု အေမေျပာျပသည္။
“မေမြးခင္ ဗိုက္ထဲမွာကတည္းက ကန္႔လန္႔ေနခဲ့တာ … အခုထိလည္း ကန္႔လန္႔ပဲ”
အေမက သူ႔ကို သည့္ႏွယ္ အျမဲေျပာေလ့ရွိ၏။ ေျပာလည္း ေျပာခ်င္စရာပင္။ အိမ္သားေတြႏွင့္ ဘယ္ေတာ့မွ သဟဇာတမျဖစ္သည့္ သူဟာ ေျပာသမွ် လုပ္သမွ် အျမဲ ကန္႔လန္႔ေတြခ်ည္းသာ။
***
“တျခားသားသမီးေတြ ကိုယ္၀န္ရွိတုန္းက ခ်ဥ္ျခင္းတပ္တာ ကမၺလာသီးတို႔ မာလကာသီးတို႔၊ သူ႔က်မွ … ကြမ္းယာတဲ့… ကုလားမ်ား ၀င္စားသလား မသိဘူး”
တကယ္ေတာ့ ကြမ္းယာခ်ဥ္ျခင္းတပ္ျခင္းဟာ ပိုက္ဆံအကုန္အက် သက္သာၿပီး ၀ယ္ရေတာင္ လြယ္ေသးသည္ပဲ။ ဒုတိယအမတုန္းက မာလကာသီးခ်ဥ္ျခင္း တပ္လို႔ မာလကာသီးရွားေနတဲ့ အခ်ိန္မွာေတာင္ မရ ရေအာင္ ၀ယ္စားခဲ့ရသည္လို႔ အေမက ေျပာျပပါသည္။
အမ ၂-ေယာက္ႏွင့္စာလွ်င္ သူ၏ခ်ဥ္ျခင္းက ဖိုးနည္း၀န္ပါပင္ မဟုတ္လား။ အေမ ေက်နပ္သင့္ပါသည္။
***
အေမ့ကို စတင္မွတ္မိေတာ့ အေမ့ရဲ႕ ကြၽဲေကာ္ကိုင္းမ်က္မွန္၊ မ်က္မွန္ေအာက္က စူးရွတဲ့ မ်က္လံုးေတြ၊ မ်က္လံုးေအာက္မွာ မ်က္ရည္ခံမွည့္နက္ၾကီးတလံုး။ ႏူးညံ့မႈ သိပ္မရွိေပမဲ့ ေႏြးေထြးသည့္ အေမ့ လက္ေခ်ာင္းမ်ား … ။
မနက္မိုးလင္းလို႔ အိပ္ရာထထခ်င္း အေမ့ကို မေတြ႕လွ်င္ အားငယ္ၿပီး ငိုခ်င္မိ၏။
“အေမ … ဘယ္မွာလဲ… အေမ …. ”
“အေမ ေဒၚထင္ေမ ဘယ္ေရာက္တြားရဲ တိ၀ူး …”
စကားေျပာတတ္သည့္ အရြယ္မွာ အိပ္ရာကႏိုးသည္ႏွင့္ ထိုသို႔ မပီကလာ ေရရြတ္ ကာ ငိုမဲ့မဲ့ျဖင့္ အေမ့ကို ရွာေဖြခဲ့သည္။ ထိုစဥ္က ညီအမ ၃-ေယာက္စလံုး အေမ့ကို နာမည္ အျပည့္အစံု တခါတေလ ေခၚေလ့ရွိၾကပါသည္။
***
စီးကရက္ႏွင့္ ေပါင္ဒါ ေရာျပြမ္းေသာ အနံ႔ရလွ်င္ အေဖျပန္လာၿပီဟု သိေနၿပီ။ တေနကုန္ အလုပ္သြားေနသည့္ အေဖ့ကို သိပ္ခင္တြယ္၏။ အေဖ သီခ်င္းဆိုျပမွ၊ အေဖပံုေျပာျပမွ၊ အေဖခ်ီမွ ေက်နပ္ေလ့ရွိသည္။ အေဖ့ကို မွတ္မိေနတာကေတာ့ အေဖ့ရင္ခြင္ထဲမွာ အိပ္ေနရင္း ေမာ့ၾကည့္လွ်င္ အေဖ့ရဲ႕ ႏွာေခါင္းေပါက္ႀကီးကို ျမင္ရသည္။ အေဖ့ႏွာေခါင္းေပါက္က ပဲေစ့ႀကီးနဲ႔ တူလိုက္တာဟု ေတြးမိသလို အေဖ့ကိုလဲ ေျပာမိ၏။ အေမႏွင့္ မတူေသာ အရာတခုလည္း အေဖ့မွာ ထူးျခားစြာ ရွိေနျပန္သည္။ အဲဒါကေတာ့ ေရေသာက္လိုက္တိုင္း စကားေျပာလိုက္တိုင္း တလႈပ္လႈပ္ ျဖစ္ေနတတ္သည့္ အေဖ့ လည္ပင္းက လည္ေစ့ၾကီး။
“အေဖ … အဲဒါ ဘာၾကီးလဲ”
“လည္ေစ့ႀကီးေပါ့”
“အေဖ ေရေသာက္တာမ်ားရင္ လည္ေစ့ၾကီးကေန လည္ပင္ၾကီး ေပါက္လာမွာ လား ဟင္”
အေစ့မွ အပင္ေပါက္တတ္သည္ကို သိၿပီးေနာက္ အေဖ့တြင္ လည္ပင္ေပါက္မွာ စိုးရိမ္ခဲ့ၿပီး မိုးလင္းတိုင္း အေဖ့ဦးေခါင္းကို ၾကည့္မိသည္။ လည္ပင္ၾကီးေပါက္ၿပီး အေဖ့ ေခါင္းေပၚက ထြက္လာမွာလားဟု စိတ္ထဲ ထင္ေနမိသည္ကိုး။
***
အိမ္မွာ အငယ္ဆံုးအျဖစ္ ၅ ႏွစ္ေက်ာ္ ၆ ႏွစ္နီးပါး အလိုလိုက္ခံၿပီး ေနခဲ့ရသည္။ ဦးၾကီး၊ ဦးေလး၊ ေဒၚႀကီး၊ ေဒၚေလးမ်ား … အကို၊ အမ ၀မ္းကြဲမ်ား ၾကားမွာ အားလံုး၏ ခ်စ္ျခင္းႏွင့္ ဂ႐ုစိုက္ျခင္းကို ခံခဲ့ရသည္။ ထိုထိုသူမ်ား၏ ေစာင့္ေရွာက္မႈ ေဖးမမႈမ်ား … သင္ၾကားေပးမႈမ်ားသည္လည္း သူ႔အတြက္ အေထာက္အကူမ်ား ျဖစ္ခဲ့ရပါ၏။ ဒါေၾကာင့္ ေက်းဇူးရွိသူမ်ားအားလံုးကို ေလးစားစြာ ဂါရ၀ျပဳလိုက္ပါ သည္။
***
ေက်းဇူးရွင္ ေနာက္တဦးကေတာ့ သူ၏ ခ်စ္လွစြာေသာ အဖိုး (အေမ့အေဖ) ျဖစ္၏။
အဖိုးက ေျမးေတြထဲမွာမွ သူတို႔ေမာင္ႏွမေတြကို အေရးအေပးဆံုး အခ်စ္ဆံုး အလိုလိုက္ဆံုး ျဖစ္သည္။ သူတို႔ကလည္း အဖိုး၏ ေ၀ယ်ာ၀စၥမွန္သမွ် မျငီးမျငဴ ေစတနာသန္႔သန္႔ျဖင့္ လုပ္ေပးေနက်ပင္။ (တခါတေလေတာ့ ၿငီးျငဴမိတာကို ၀န္ခံပါသည္။)
ထိုေန႔ကို အဖိုးရဲ႕ အိပ္ေဆာင္ဒုိင္ယာရီထဲတြင္ ခုလို ေရးထားသည္ကို ဖတ္ခဲ့ရဖူး သည္။
“မနက္ ၇ နာရီ …
မိုးဖြဲဖြဲရြာေနသည္။
သမီး မခင္ေမ မီးဖြားရန္ ျမရတနာသို႔ သြားသည္။
မိန္းကေလးေမြးဖြားသည္။ မိခင္ေရာ ကေလးပါ က်န္းမာ၏။”
တျခား ေျမးေတြ ေမြးဖြားေသာေန႔ကို အဖိုးမွတ္ထားမထား သူ မသိပါ။ ထိုေန႔ကို ေတာ့ အဖိုးမွတ္ထားသည္ကို မွတ္မွတ္ရရ ဖတ္ခဲ့မိသည္။
အဖိုးရဲ႕ အရိပ္အာ၀ါသေအာက္မွာ ခုထိ (အဖိုးမရွိေတာ့သည့္တိုင္) ခိုလႈံေနထိုင္ခြင့္ ရသည့္အတြက္ အဖိုးကို ေအာက္ေမ့သတိရစြာ ကန္ေတာ့လိုက္ပါ၏။
***
ထိုေန႔သည္ မိုးဖြဲဖြဲရြာေနေသာ စေနေန႔ တေန႔ျဖစ္သည္။
ထိုေန႔သည္ သူ႔ဘ၀၏ ပထမေျခလွမ္းစတင္သည့္ ေန႔တေန႔ ျဖစ္သည္။
ထိုေန႔သည္ သူ၏ ငိုေကြၽးျခင္း စတင္သည့္ေန႔လည္း ျဖစ္သည္။
ထိုေန႔သည္ ဒုကၡ သုခမ်ားကို ျမည္းစမ္းရန္ …. ကံၾကမၼာႏွင့္ စီးခ်င္းထိုးရန္ စတင္ အခြင့္ရရွိခဲ့သည့္ေန႔ျဖစ္သည္။
ထိုေန႔သည္ ….
သူ ေမြးဖြားခဲ့ေသာ ေန႔တေန႔ပင္ ျဖစ္ေပေတာ့သည္။
***
ေက်းဇူးရွင္အေပါင္းအား … ႐ိုေသစြာ ဦးညႊတ္ ကန္ေတာ့လ်က္ …

ေမဓာ၀ီ
၂၁ ၾသဂုတ္ ၂၀၀၇
နံနက္ ၄ နာရီ ၅၀ မိနစ္