“မြန္းက်ပ္ေသာေန႔” ဆိုၿပီး ၂၀၀၇ ဇန္န၀ါရီလ ၆-ရက္ေန႔က ေရးခဲ့ဖူးပါတယ္။ မြန္းက်ပ္တဲ့ည (၁) ကိုေတာ့ ေမလ ၂၇-ရက္က ေရးခဲ့ၿပီး ဇြန္လ ၁၆-ရက္ ေန႔မွာ ဘေလာ့ေပၚတင္ခဲ့တယ္။ မြန္းက်ပ္တဲ့ည (၂) ကို စေရးျဖစ္တာကေတာ့ ဇြန္လ ၁၃ ရက္ေန႔ကပါ။
အဲဒီညက လမ္းေလွ်ာက္ေနရင္း ေညာင္းလာတာနဲ႔ ဒီခံုတန္းေလးမွာထိုင္ၿပီး ဟိုဟို ဒီဒီ ေတြးေနမိရာက ကံ့ေကာ္ပင္ႀကီးေအာက္ ေရာက္ေနမွန္း သတိမထားမိဘဲ ႐ုတ္တရက္ ေကာင္းကင္ကို ေမာ့ၾကည့္လိုက္မိတယ္။ ၾကည္လင္တဲ့ ေကာင္းကင္အစား စိမ္းရင့္ရင့္ ကံ့ေကာ္ရြက္ေတြက ေခါင္းေပၚမွာ အုပ္မိုးလို႔။ တခါတေလလည္း ညဟာ ေကာင္းကင္ေပ်ာက္ေနတတ္ပါလားလို႔ စိတ္ထဲ မခ်င့္မရဲနဲ႔ … ။ ဒါနဲ႔ သစ္ပင္လြတ္ရာကိုသြားၿပီး ေကာင္းကင္ၾကီးကို ထပ္ၾကည့္ျဖစ္တယ္။ တကယ္ကို မြန္းက်ပ္စရာပါပဲ။ ျမင္ကြင္းကို ဓာတ္ပံု ႐ိုက္လိုက္ၿပီး ျပန္ၾကည့္ေတာ့ … အရာရာ နက္ေမွာင္လို႔။ဒါနဲ႔ ဒီစာအပိုင္းအစေလး ခ်ေရးလိုက္မိတယ္။ ေရးသာေရးခဲ့တယ္ အဲဒီညက အဆံုးမသတ္ျဖစ္ခဲ့ဘူး။ မေန႔ညကမွ ၿပီးေအာင္ ဆက္ေရးလိုက္တယ္။ ဒါေပမဲ့ အဆံုးသတ္လိုက္တာေတာ့ မဟုတ္ဘူး။
အသက္ရွင္သန္ေနသေရြ႕ အလင္းမဲ့ညေတြကို ၾကံဳရဦးမွာပဲ။
ညေတြကို ၾကံဳေနသမွ် မြန္းက်ပ္တဲ့ညလည္း တခါတေလ ေရာက္လာဦးမွာပဲ။ ေရာက္လာခဲ့ရင္ ထပ္ေရးဦးမွာမို႔ ၁ - ၂ လို႔ အမွတ္စဥ္ ထိုးၿပီး ေရးလိုက္ရျခင္း ျဖစ္ပါတယ္။
***
မြန္းက်ပ္တဲ့ည
(၂း၁)
တိမ္ေတြဖိစီးလြန္းလို႔ ညက မြန္းက်ပ္ေနျပီ။
ညက မြန္းက်ပ္လြန္းလို႔မ်ား တိမ္ေတြက ဖိစီးၾကတာလား။
ညက ေမွာင္မိုက္စြာ အေရာင္ကင္းမဲ့ေနတယ္ … ။
ေမွာင္မိုက္စြာ အေရာင္ကင္းမဲ့လို႔မ်ား ညလို႔ေခၚေလသလား။
ေလကျငိမ္သက္ေနလို႔ သစ္ရြက္ေတြေတာင္ မလႈပ္ၾကဘူး။
သစ္ရြက္ေတြမလႈပ္လို႔မ်ား ေလကၿငိမ္သက္ေနတာလား။
……………………………………………
……………………………………………
အသက္႐ွဴရ ခက္လိုက္တာ။
……………………………………………
……………………………………………
လမ္းေလွ်ာက္ရင္း အိပ္မက္ မက္ေနမိသလို …
အိပ္မက္မက္ရင္း လမ္းေလွ်ာက္ေနမိတယ္။
အိပ္မက္ေတြဟာ လမ္းေလွ်ာက္ေနၾကၿပီး
ေလွ်ာက္တဲ့လမ္းေတြဟာ အိပ္မက္ျဖစ္သြားၾကျပန္တယ္။
……………………………………………
……………………………………………
အသက္႐ွဴလို႔ မ၀ဘူး။
……………………………………………
……………………………………………
အသက္႐ွဴရ ခက္လို႔မ်ား အသက္႐ွဴလို႔ မ၀တာလား။
အသက္႐ွဴမ၀လို႔မ်ား အသက္႐ွဴရခက္ေနတာလား … ။
ခက္ေနတာက .. မ၀တာ …
မ၀လို႔ဘဲ .. ခက္ေနတာ … ။
၀ွဴးးးး းးးးးး းးးးးး းးးးး းးးး
အဆုတ္ထဲမွာ ေလမရွိဘဲ
သက္ျပင္းကို ကစဥ့္ကရဲ ခ်လိုက္တယ္ …
ရင္ေတြ ကြဲထြက္မတတ္။
***
(၂း၂)
ေကာင္းကင္ကိုေမာ့ၾကည့္လိုက္တယ္။ေကာင္းကင္ကို မျမင္ဘူး ..
သစ္ရြက္ေတြ အုပ္မိုးေနတယ္ … ။
အဲဒီသစ္ရြက္ေတြေပါ့ …
တခါတေလ လႈပ္ရွားလိုက္ပံုမ်ား …
တားလို႔ေတာင္မွ မရ … ။
သူတို႔ပါပဲ …
တခါတေလလည္း ၿငိမ္သက္လို႔ …
အသက္မရွိေတာ့သလို … ။
တခါတေလမွာေတာ့ ….
အက်ႌအသစ္ကိုလဲလွယ္ၿပီး ေက်ာ့ေက်ာ့ေမာ့ေမာ့ … ။
တခါတေလေတာ့လည္း
လူမမာတဦးလို ညိဳးေရာ္ႏြမ္းလ် … ။
ခု .. ၾကည့္ပါလား …
စိမ္းရင့္ရင့္အ၀တ္အစားနဲ႔
စိမ္းကားေနလိုက္ပံုမ်ား …. ။
***
(၂း၃)
အဲဒါ … ည … တဲ့ …ေလ …ျမင္ရသလား … အဲဒီညကို …
လွလည္း မလွ …
လလည္း မသာ …
ၾကယ္ျပာမလင္း …
ညွင္းသိုးသိုးနဲ႔ည … ။
မလွပ အက်ည္းတန္
အထီးက်န္တဲ့ည … ။
ေသြးေအးစြာရက္စက္
ေျပာင္းလဲတတ္တဲ့ည … ။
ညဥ့္နက္ေနပါလ်က္နဲ႔
အိပ္စက္ဖို႔ ခက္လြန္းလွ …
မြန္းက်ပ္တဲ့ အဲဒီည … ။
***
ေမဓာ၀ီ
၁၃/ ၂၀၊ ဇြန္၊ ၂၀၀၇
ည ၁၁း၅၉ နာရီ/ ၁၁း၄၀ နာရီ
6 comments:
sounds sad , ma may.
I love the poem and understood how you feel, and what you feel.
I am still trying to find out the words to console you.
But....
စိတ္ရႈပ္ေနပါတယ္ဆိုမွ မေမစာဖတ္ၿပီး ပိုစိတ္ညစ္သြားၿပီ...
hehhe.ma may talked very bad about night.. i wanted to laugh..bec i want to have those night..Here, we do not have night in summer. So dont knwo which is night or day..waking up looked up out of window, found the sun thought it was morning, but then watched the clock..hhaah.3am..hehe.hard to sleep lol..
မေမနဲ့အတူ ညီမလည္း ညေတြကို တခါတေလ အဲလို မြန္းက်ပ္စြာ ခံစားမိပါတယ္ရွင္ ။ ညေပါင္းမ်ားစြာရဲ့ အပိုင္းအစေတြကို ျပန္ေကာက္ေနတဲ့ ညီမတြက္ေတာ့ သိပ္ရင္ထဲ ထိတဲ့ ပို့စ္ေလးပဲ ။
Nya twe ma shi yin kg mel naw..
Nyinn thoe thoe nya tae...
hla tel byar..
Bravo!
Post a Comment