ပထမဆံုးေန႔

မနက္ခင္း ေစ်းအသြား လမ္းတေလွ်ာက္မွာ အျဖဴအစိမ္း ေက်ာင္း၀တ္စံုေလးမ်ားႏွင့္ သြားလာေနၾကသူမ်ားကို သတိထားမိသည္။
ဒီေန႔ … ဇြန္ ၁-ရက္ေန႔ .. ။
ေက်ာင္းေတြေတာင္ ျပန္ဖြင့္ၿပီပဲ။
ေက်ာင္းသူေက်ာင္းသားေလးမ်ားက သစ္လြင္ေသာ တူညီ ေက်ာင္း၀တ္စံုျဖင့္ တက္ၾကြစြာ သြားလာေနၾက၏။ သူတို႔မ်က္ႏွာမွာ အေပ်ာ္ေတြ … အျပံဳးေတြ၊ သူတို႔ႏႈတ္ဖ်ားမွာ သြက္လက္ဆူညံေသာ စကားသံေတြ ရႊန္းရႊန္းေ၀လို႔။

လြန္ခဲ့သည့္ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာက သူ ပထမဦးဆံုး ေက်ာင္းတက္ရသည့္ေန႔ကို ျပန္အမွတ္ရမိသည္။ အခုေတြ႕ျမင္ရသည့္ ေက်ာင္းသူ ေက်ာင္းသားေလးေတြလိုပဲ ေပ်ာ္ေနခဲ့ပါသလားဟု ေသခ်ာျပန္ေတြးမိေတာ့ … ေက်ာင္းႏွင့္စတင္ေတြ႕ထိမႈသည္ ေအးစက္စက္ ခံစားခ်က္မွ်သာ။ ႀကီးမားလွစြာေသာ ေက်ာင္းႀကီး၏ ရင္ခြင္သည္ သူ႔အတြက္ေတာ့ ေႏြးေထြးမႈ မရွိလွ။

ေက်ာင္းမတက္ရခင္တုန္းကေတာ့ အစ္မႏွစ္ေယာက္ ေက်ာင္းသြားၿပီဆိုလွ်င္ တံခါး၀မွာ တာ့တာ ထြက္ျပရင္း ေက်ာင္း ဆိုသည့္အရာကို ေရာက္ဖူးခ်င္လွသည္။ အစ္မေတြ ေက်ာင္းသြားခ်ိန္ အိမ္မွာတေယာက္ထဲ ပ်င္းလွသည္။ သူတို႔ ေက်ာင္းကျပန္ေရာက္လာၿပီဆိုလွ်င္ ေက်ာင္းမွာသင္ခဲ့သည့္ ကဗ်ာေတြ ရြတ္ျပ ဆိုျပတာကို နားေထာင္ရင္း ေက်ာင္းတက္ခ်င္စိတ္ေတြ ျပင္းထန္ေပၚေပါက္ခဲ့ရသည္။
တကယ္တမ္း ေက်ာင္းတက္ရတဲ့အခ်ိန္မွာေတာ့ … ။
***
အစ္မေတြအက် ေက်ာင္း၀တ္စံု အျဖဴအစိမ္းေလးကို ၀တ္၊ ေက်ာ္ေက်ာ္ဟု စာတန္းထိုးထားသည့္ အကို၀မ္းကြဲ ငယ္ငယ္က ကိုင္ခဲ့ေသာ လြယ္အိတ္ေသးေသးေလးကို လြယ္ကာ ေက်ာင္းသြားဖို႔ ျပင္ဆင္ေတာ့ ရင္ကခပ္ခုန္ခုန္။
ပတ္၀န္းက်င္သစ္ႏွင့္ ရင္ဆိုင္ရမွာမို႔ ေၾကာက္တာလား … သူေတြ႕ထိခ်င္လြန္းလွေသာ ေက်ာင္းကို ေတြ႕ရမွာမို႔ ေပ်ာ္တာလား …. မေ၀ခြဲတတ္ခဲ့။ လိမ္းထားေသာ သနပ္ခါး ပါးကြက္ၾကား မေျခာက္ခင္မွာပင္ ကားေပၚတက္ရေတာ့မည္ဆိုေတာ့ အိမ္တံခါး၀မွာ လက္ျပႏႈတ္ဆက္ က်န္ခဲ့သည့္ အေမ့ကို ခြဲရေတာ့မွာမို႔ လြမ္းသလိုလို။

“အေမ …ေန႔လည္က်ရင္ေက်ာင္းကို လာခဲ့ေနာ္”

အေမက ဘာမွျပန္မေျပာ၊ ျပံဳးလ်က္သာၾကည့္ေနသည္။ အေမ့ေဘးနားမွာရပ္ေနသည့္ ႀကီးေတာ္ႀကီးက

“သမီးအေမက အားမွာမဟုတ္ဘူး၊ သမီးေက်ာင္းကို အေမႀကီးလာခဲ့မယ္ … ကဲ သြားသြား”
“တကယ္ေနာ္ … အေမႀကီး … ၊ အေမႀကီးတကယ္လိုက္ခဲ့မွာလား”
“တကယ္ေပါ့ … အခု သမီးတို႔ကားထြက္တာနဲ႔ ေနာက္ကားတစင္းနဲ႔ လိုက္လာခဲ့မယ္ … သြားေတာ့ သြားေတာ့ ေက်ာင္းေနာက္က်ဦးမယ္”

ဒီေတာ့မွ ကားေပၚတက္ကာ မခြဲခ်င္ ခြဲခ်င္ျဖင့္ အိမ္မွ ထြက္ခဲ့ရသည္။ လမ္းတေလွ်ာက္လံုး ကားေရွ႕ကို ၾကည့္မေန။ ေနာက္က လိုက္လာမည္ဟူေသာ အေမႀကီး စကားေၾကာင့္ ကားကူရွင္ေပၚ ဒူးေထာက္ကာ ေနာက္မွီကို ကိုင္လ်က္ ကားေနာက္မွန္မွ တဆင့္ အေမႀကီးလာမည့္လမ္းကို တလမ္းလံုး ေငးၾကည့္ေနမိသည္။
ေက်ာင္းေရာက္သည္ထိ အေမႀကီး ေနာက္ကပါမလာခဲ့ပါ။

အစ္မႏွစ္ေယာက္ ျခံရံလ်က္ ေက်ာင္း၀င္းတံခါး၀မွ အထဲကို၀င္လိုက္သည္။ ေက်ာင္းႀကီးက သူ႔အတြက္ ႀကီးလြန္းလွ၏။ ေက်ာင္းဂိတ္၀မွ စိန္ပန္းျပာပင္ေပၚက စိန္ပန္းျပာေတြ တလြင့္လြင့္ေၾကြေနၾကသည္။ ဘယ္ဘက္ေဘးမွာ ျမက္ခင္း၊ ညာဘက္ေဘးမွာ ေက်ာက္ခံုေလးေတြႏွင့္ ကစားကြင္း၊ ေက်ာင္းအေဆာက္အအံု ေပၚတီကိုေရွ႕ မ်က္ႏွာစာမွာ ျမက္ခင္းကို ပံုေဖာ္ထားၿပီး ေဒလီယာပန္းေတြ ပတ္ပတ္လည္ စိုက္ထားသည္။ ေက်ာင္းႀကီးက လွပါသည္။ သို႔ေသာ္ သူ႔အတြက္ ေပ်ာ္စရာဟု မထင္ခဲ့။

အစ္မႀကီးက စာသင္ခန္းထဲသို႔ လိုက္ပို႔ေပးသည္။ စာသင္ခန္းထဲမွာ ခပ္ငူငူထိုင္ေနရင္း ပ်ားပန္းခတ္ လႈပ္ရွားေနသည့္ ရြယ္တူ ေက်ာင္းသူေတြကို ၾကည့္ကာ မ်က္စိေတြမူးေနာက္လာသည္။ တေ၀ါေ၀ါ ေျပာေနသည့္ သူတို႔စကားသံေတြက ဘာေတြလဲ မသဲကြဲ၊ နားေတြ အူလာသည္။ အိမ္ကိုလြမ္းသည္။ အိမ္ျပန္ခ်င္သည္။ အေမ့ကို သတိရသည္။ အေမႀကီးကို ေမွ်ာ္ေနသည္။ ဆရာမက ဘာေတြေျပာေနသလဲ သူမသိ။ ႀကိမ္လံုးကို စားပြဲေပၚ တျဗန္းျဗန္း႐ိုက္စဥ္ အသံအားလံုး တိတ္သြားသည္။ ဆရာမေလးက လွပါသည္။ သို႔ေသာ္ သူ႔ႀကိမ္လံုးကို ေၾကာက္သည္။ အားလံုး ကိုယ့္ေနရာကိုယ္ ေနသားတက် ထိုင္ၾကရသည္။ စာအုပ္ေတြဖြင့္ရသည္။ ဆရာမ စကားေတြေျပာေနသည္။ ထို႔ေနာက္ သီခ်င္းေတြ ဆိုရသည္။ စႏၵယားတီးေသာ ဆရာမက ခ်စ္ဖို႔ေကာင္း၏။ ထိုဆရာမအသံေလးက ခ်ဳိခ်ဳိေအးေအး၊ တိုင္းရင္းသား ေလယူေလသိမ္း အသံက ခပ္၀ဲ၀ဲ။

ကမၻာမေၾကသီခ်င္း ဆရာမက စႏၵယားတီးရင္း တိုင္ေပးသည္။ ဒီေနာက္ …
“ေရာင္စံုေဘာလံုး …ေရာင္စံုေဘာလံုး … တလံုးငါးျပား … တလံုးငါးျပား …” တို႔
“ေလွာ္ …ေလွာ္ ….ေလွကိုေလွာ္ …ျမစ္ကိုစုန္ဆင္းမည္ …” တို႔ စသည့္ သီခ်င္းေလးေတြကို စႏၵယားသံျဖင့္ သံျပိဳင္ဆိုၾကရသည္။ ဒီအခိုက္အတန္႔ေလးကေတာ့ ေပ်ာ္စရာပါပဲ။

မုန္႔စားဆင္းခ်ိန္မွာ အစ္မႀကီးက သူ႔ကို လာၾကည့္သည္။ အဆင္ေျပလား … ငိုေနလား ေပါ့။ အစ္မႀကီးလည္း ထမင္းစားရဦးမွာမို႔ သူ႔အနားမွာ ၾကာၾကာေတာ့မေနႏိုင္၊ ကမန္းကတန္း ျပန္သြားရသည္။ သူကေတာ့ ထမင္းဘူးေလးကို ဖြင့္၊ ေအးစက္စက္ ထမင္းနဲ႔ဟင္းကို ဇြန္းကေလးႏွင့္ ခပ္စားရတာ ျမိဳလို႔မက်ခဲ့။ တလုတ္ႏွစ္လုတ္သာ စားျပီး ဘူးကေလးျပန္ပိတ္ခဲ့သည္။ အေမေပးလိုက္သည့္ မုန္႔ဖိုး ျပား သံုးဆယ္ကို ဘာ၀ယ္စားရမလဲ။ သူ႔အတန္းေရွ႕မွာက မုန္႔ေစ်းတန္းရွိသည္။ မုန္႔ေစ်းတန္းမွာ လူေတြႀကိတ္ႀကိတ္တိုး။
သူလည္း သြားတိုးလိုက္ခ်င္သည္။ သို႔ေသာ္ အေမႀကီးလာလွ်င္ လြဲေနမွာလည္း စိုးသည္။ ဘယ္လို လုပ္ရပါ့။

ခဏအၾကာ အတန္းေရွ႕ေျမကြက္လပ္ကို ျဖတ္ေျပးၿပီး မုန္႔ေစ်းတန္းသို႔ ေရာက္သြားသည္။ တမတ္ေစ့ေလး တေစ့ႏွင့္ ငါးျပားေစ့တေစ့ကို လက္ထဲတြင္ က်စ္က်စ္ပါေအာင္ ဆုပ္ထားလ်က္။ သူမ်ားေတြက လက္ထဲမွာ မုန္႔ေတြ အသီးသီးႏွင့္။ သူက ပိုက္ဆံျပားသံုးဆယ္ျဖင့္ မုန္႔ေစ်းတန္း အလယ္မွာ ေယာင္ခ်ာခ်ာ။ ေနာက္ဆံုး မထူးေတာ့ၿပီမို႔ ငါးျပားတန္ စၾကာမုန္႔ တခုႏွင့္ တမတ္ဖိုး အခ်ဥ္ထုတ္ ၀ယ္ၿပီး အတန္းထဲ ျပန္လာ ထိုင္ေနလိုက္သည္။ ဆရာမက ထမင္းေတြ ကုန္မကုန္ လိုက္ေမးေနသည္။ သူ႔အနားေရာက္ေတာ့မည္။ ထမင္းဘူးကို လက္သုတ္ပု၀ါျဖင့္ တင္းေနေအာင္ ခ်ည္ျပီး အံဆြဲထဲ ထည့္ထားလိုက္၏။

“ထမင္းစားျပီးျပီလား သမီး”
“ဟုတ္ကဲ့ ဆရာမ”
“ကုန္ေအာင္ စားရဲ႕လား”
“ဟုတ္ကဲ့ ကုန္ပါတယ္”

လိမ္ညာေသာစကား ႏႈတ္ဖ်ားမွ အလြယ္တကူ ထြက္သြားသည္။ မလိမ္လို႔လည္း မျဖစ္၊ ထမင္းမကုန္သူမ်ားကို ဆရာမက အတင္းကုန္ေအာင္ ျပန္စားခိုင္းေနသည္။ သူ မစားခ်င္ပါ။ ေအးစက္စက္ ေျခာက္ကပ္ကပ္ ထမင္းႏွင့္ဟင္းကို ခံတြင္းမေတြ႕။ ေနာက္ရက္ေတြမွာေတာ့ ဆရာမ မေမးခင္ ထမင္းေတြကို ေရေျမာင္းထဲ သြန္ခဲ့သည္။ ဆရာမ ေမးလွ်င္ စိတ္ရွင္းရွင္းႏွင့္ ကုန္ျပီဟု ေျပာႏိုင္ၿပီ။ ဒီလိုႏွင့္ လိမ္ညာ ဖံုးကြယ္ျခင္းကို မသင္ဘဲ တတ္ေျမာက္ခဲ့ရေလေတာ့သည္။

ေက်ာင္းတက္ေခါင္းေလာင္းသာ ျပန္ထိုးသြားသည္။ အေမႀကီးက ေရာက္မလာပါ။
“အားလံုး ေခါင္းခ်အိပ္”
ထမင္းစားၿပီးခ်ိန္မို႔ ဆရာမက အိပ္ရန္ အမိန္႔ေပးသည္။ ၾကိမ္လံုးႀကီး ဆကာ ဆကာျဖင့္။ ဒီ ၾကိမ္လံုး ေၾကာက္၍ပင္ စာသင္ခံုေပၚ ေခါင္းခ်ကာ အိပ္ခ်င္ေယာင္ ေဆာင္ရျပန္သည္။ တျခားေက်ာင္းသူေတြ အသာေလး လိုက္ၾကည့္မိေတာ့ ကိုယ္လိုပင္ မ်က္စိေလး ေပကလပ္ ေပကလပ္ အိပ္ခ်င္ေယာင္ ေဆာင္ေနၾကသည္ခ်ည္း။ ဘယ္လိုလုပ္ အိပ္လို႔ရမွာလဲ။ ခံုေပၚမွာ ထိုင္လ်က္သား အိပ္မွ မအိပ္တတ္ဘဲနဲ႔။ ဒါေပမဲ့ မတတ္ႏိုင္ပါ။ အိပ္ဆို အိပ္ရမည္ေပါ့။ ဒီလိုႏွင့္ ဟန္ေဆာင္ျခင္း အတတ္ပညာကိုလည္း ေက်ာင္းေတာ္မဟာမွာ မသင္ပါဘဲလ်က္ တတ္ေျမာက္ခဲ့ရျပန္ပါ၏။

တေန႔လံုး အေမႀကီးကို တေမွ်ာ္ေမွ်ာ္ျဖင့္ စာသင္ခ်ိန္ေတြ တျဖည္းျဖည္း ကုန္ဆံုးသြားသည္။ အေမႀကီးက လံုး၀ ေရာက္မလာခဲ့ပါ။ လူႀကီးတို႔ ထံုးစံအတိုင္း ကေလးေတြကို ပံုေျပာျခင္းမွ်သာ ျဖစ္ေၾကာင္း ေနာက္မွ သေဘာေပါက္ခဲ့ရပါသည္။
သူ၏ ေလးေၾကာင္းမ်ဥ္းစာအုပ္ထဲမွာ ၀လံုးေလးေတြ မညီမညာ။ ဖ်က္ရာ ျပင္ရာ ဗလပြႏွင့္ ညစ္တီးညစ္ပတ္ မသပ္ရပ္။ ဒီစာအုပ္ကေလးကိုပင္ အျမတ္တႏိုးကိုင္လ်က္ ေရးထားေသာ ၀လံုးေလးေတြအား ဆရာမက မင္နီျဖင့္ အမွတ္ရွည္ရွည္ ျခစ္ေပးသည္ကို တန္းစီေစာင့္ရင္း ေက်ာင္းဆင္းေခါင္းေလာင္း ထိုးခဲ့ၿပီ။

အိမ္ကိုျပန္ခ်င္ျပီ။ အေမ့ကို ေအာက္ေမ့လွျပီ။ ဗိုက္လည္း ဆာလွၿပီ။
အိမ္ကကားက လာမၾကိဳေသး။
ေပၚတီကိုေအာက္တြင္ ညီအစ္မ သံုးေယာက္ လာႀကိဳမည့္ ကားကိုေစာင့္ရင္း …ေက်ာင္းတက္ရက္ ပထမဆံုးေန႔ကေလး ကုန္ဆံုးခဲ့ရေလေတာ့၏။
***
ေမဓာ၀ီ

၁၊ ဇြန္၊ ၂၀၀၇
ေန႔လယ္ ၁၂ နာရီ

(၀န္ခံခ်က္ ။ ။ ဓာတ္ပံုကို “ဤေနရာမွ” ယူသံုးထားပါေၾကာင္း။)