လျပည့္ညတဲ့လား … ၾကည့္စမ္းပါဦး။
ေကာင္းကင္တခုလံုး တိမ္ေတြဖံုးေနလိုက္တာ … လမင္းေတာင္ ေကာင္းေကာင္း မလင္းႏိုင္တဲ့ ေဟာဒီ လျပည့္ညေလ … ။
လေရာင္ဟာ ေအးခ်မ္းတယ္။ လေရာင္ရဲ႕ အေအးဓာတ္ဟာ လူသားေတြအေပၚ တေျပးညီက်ေရာက္တယ္ … တဲ့။ ကဲ … လျပည့္ညရဲ႕ မွိန္ပ်ပ် လေရာင္ရယ္ … တိမ္မွ်င္ေတြကို ထြင္းေဖာက္ၿပီး ေလာကႀကီးအေပၚ ေအးျမမႈေတြ မေပးႏိုင္ ေတာ့ဘူးလား။ ကိုယ္တိုင္ေတာင္ ေကာင္းေကာင္း မလင္းပႏိုင္မွေတာ့ သူ႔ရဲ႕ အေအးဓာတ္ေတြဟာလည္း ကမၻာေပၚကို ျဖန္႔က်က္ေပးႏိုင္ပါဦးမလား … ။
လမင္းကို တိမ္ေတြဖံုးထားပံုက ထူးဆန္းပါဘိ။ ခါတိုင္းလို တိမ္ညိဳ တိမ္မည္း တအုပ္ တဆုပ္ ကြယ္ေနတာမ်ဳိးလည္း မဟုတ္။ ေကာင္းကင္တခုလံုးေပၚမွာ တိမ္လႊာေတြအျပည့္ ဖံုးလႊမ္းေနတာ။ တိမ္မွန္းေတာင္ မသိႏိုင္တဲ့ တိမ္ေတြ … ။ လျပည့္ညရဲ႕ လမင္းကို လိုက္ရွာမွ တိမ္ေတြေအာက္မွာ လမင္းက အလင္းမွိန္မွိန္ နဲ႔ မ၀ံမရဲ လင္းေနရွာတယ္။
တိမ္ေတြ … ဖယ္ေပးၾကပါ … ။
လမင္းကိုဖံုးလႊမ္းထားတဲ့ တိမ္တိုက္ေတြ … အေ၀းကို သြားၾကပါ … ။
လျပည့္ညမွာေတာ့ … လမင္းလည္း ေကာင္းေကာင္း လင္းပါေစေလ … ။
ဒါေပမဲ့ ….
ေကာင္းကင္ထက္က တိမ္တိုက္ေတြကို ေျမျပင္ေပၚက လူသားတေယာက္က အမိန္႔ေပးလို႔ ရေကာင္းပါသလား။ ရႏိုင္မွာလား … ။
အို … ဒါ အမိန္႔မွ မဟုတ္တာ။ ဒါဟာ … ေတာင္းဆိုခ်က္တခုပါပဲ။
လျပည့္ညမွာ ၾကည္လင္တဲ့ လမင္းကို ျမင္ခြင့္ ၾကည့္ခြင့္ ခံစားခြင့္ဆိုတာ ကမၻာေပၚက လူသားတိုင္းရဲ႕ အခြင့္အေရးပဲ မဟုတ္လား။ ဘာေၾကာင့္မ်ား ဒီညမွာမွ … တိမ္တိုက္ညစ္ဆိုးေတြက လမင္းကို လာၿပီး ဖံုးလႊမ္းခ်င္ရတာလဲ။ ေကာင္းကင္တခြင္လံုး အျပည့္ ေနရာယူခ်င္ရတာလဲ … ။
ေလက ခပ္ေ၀ွ႕ေ၀ွ႕တိုက္တယ္။
တိမ္တိုက္ေတြ ခပ္ေျပေျပေရြ႕လ်ားသြားေလရဲ႕။
လမင္းကို ကြယ္ထားတဲ့တိမ္ေတြ ဒီေလနဲ႔ေျပးပါေစ … ။
ဆုေတာင္းေပမဲ့ အခ်ည္းႏွီးပါပဲ။
ေလနဲ႔လြင့္လာတဲ့ တိမ္ညိဳတစက လမင္းကို ကြယ္သြားျပန္ၿပီ။
လမင္းဟာ ခုနက ေလာက္ေတာင္ မလင္းႏိုင္ရွာေတာ့ဘူး။ တိမ္ညိဳၾကားမွာ လေရာင္က တစြန္းတစ … ။
ဒီညအဖို႔ လမင္းသာတာကို မျမင္ရေတာ့ဘူးလား …. ။
ဘယ္လို က်ိန္စာ အျငဳိးနဲ႔မ်ား … ဒီညမွာ လမင္း လင္းခြင့္မရရတာပါလိမ့္။
လေရာင္ကင္းတဲ့ လျပည့္ညက အက်ည္းတန္လြန္းတယ္ … ။
ဖိုးလမင္းႀကီးေရ …
ထမင္းဆီဆမ္း ေရႊလင္ပန္းနဲ႔ေပးပါ …
၀ါ ၀ါ ၀ါ ၀ါ ))) လို႔ …
ကေလးဘ၀တုန္းက ေကာင္းကင္ကလမင္းႀကီးကို ေမွ်ာ္ၾကည့္ရင္း ေတာင္းဆို တမ္းတခဲ့ၾကဖူးတယ္။
ခုေနခါမွာ … မျဖစ္ႏိုင္မွန္းသိပါရက္နဲ႔ ထမင္းဆီဆမ္း ေရႊလင္ပန္းကို တမ္းတၾက မွာစိုးလို႔မ်ား လမင္းက ပုန္းေရွာင္ေနေရာ့သလား … ။
ကေလးအငိုတိတ္ေအာင္ အရိပ္အေရာင္ျပတတ္တဲ့ ဖိုးေရႊလနတ္သားလည္း တိမ္ညိဳေတြ ဖံုးလႊမ္းျခင္းခံေနရတာမို႔ … အရိပ္အေရာင္ မျပႏိုင္ရွာေတာ့ပါဘူး။ မြတ္သိပ္မႈေတြ ျပည့္လွ်မ္းေနတဲ့ ကမၻာေျမဟာ ကေလးတေယာက္လို ငိုေၾကြးေနရွာေလရဲ႕ … ။ လမင္းက ဘယ္မွာလဲ … ။
ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ …
တိမ္တိုက္ေတြကင္းစင္ၿပီး လမင္း လင္းခြင့္သာတဲ့ ညကိုေတာ့ ႀကံဳရလိမ့္မယ္လို႔ ေမွ်ာ္လင့္ေနမိပါတယ္။
အဲဒီအခါ က်မွ …
၀င္းလက္ေတာက္ပတဲ့ ေရႊလင္ပန္းႀကီးေပၚမွာ …
ဆီေမႊးေမႊးေလး ဆမ္းထားတဲ့ …
ပူပူေႏြးေႏြး ျဖဴေဖြးေဖြး ထမင္းေလးေတြကို …
ငိုေၾကြးေနတဲ့ ကမၻာေလာကႀကီးအတြက္ ….
တလုပ္တဆုပ္ စြန္႔ၾကဲေပးသနားလွည့္ပါလား ….
အို … ဖိုးေရႊလနတ္သား … ။
***
ေမဓာ၀ီ
၁၃၆၉ ခု၊ ၀ါေခါင္လျပည့္ည
၁၀ ခ်က္တီးခန္႔
5 comments:
ေကာင္းလြန္းတယ္ အမရယ္။ ထိလြန္းမိလြန္းတယ္။ ကြၽန္ေတာ္တို႔လည္း လမင္းႀကီး ထိန္ထိန္လင္းမဲ့ အခ်ိန္ကိုေမွ်ာ္ေနၾကတယ္။
ဘယ္လိုပဲ အေရာင္ေတြေျပာင္းေျပာင္းတိမ္ေတြကေတာ့ တိမ္ေတြပါပဲ။ အဲဒါကို လူေတြသေဘာေပါက္ၾကပါတယ္။ သူတို႔က ကၽြန္ေတာ္တို႔ ခ်စ္တဲ့ လမင္းကို လံုး၀ပ်က္စီးသြားေအာင္ လုပ္နိုင္စြမ္းမရွိပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ အခ်ိန္ကာလတစ္ခုအေနနဲ႔ လမင္းကိုကြယ္ထားလို႔ ရခ်င္ရမွာေပါ႔။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ကံမေကာင္းရင္ အဲဒီကာလက ၾကာေနနိုင္တယ္။ ဘာပဲေျပာေျပာ လမင္းရွိေနတာကိုက ေက်နပ္စရာပါ။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ အတြက္ ေျမွာ္လင့္ခ်က္တစ္ခုလို႔ ေျပာရမွာေပါ႔။ တိမ္ေတြလြင့္စဥ္သြားေအာင္ ဘာမွမလုပ္နိုင္ေသးေပမယ့္။ ဆုေတာင္းေပးၾကတာေပါ႔ ဆရာမရာ။ တစ္ေန႔ေတာ့ အဲဒီတိမ္ေတြဟာ ေလမုန္တိုင္း ဒဏ္နဲ႔ မ႐ႈမလွႀကီးကို လြင့္စဥ္ ေပ်ာက္ကြယ္သြားၾကမွာပါ။
က်ေနာ္ ငယ္ငယ္က အိပ္ရာ၀င္ပုံျပင္ထဲကလုိ ' ဖုိးလမင္း ' ကုိ ငပုတ္ဆုိတဲ့ေခြးက ဖမ္းစားထားတာပါ။
အမအရမ္း ၾကိဳက္တယ္။ ေနာက္ လဲေရးပါ။ အားေပးေနမယ္။ ကၽြန္ေတာ္ဆီလဲ လာလည္ ပါဦး။ www.wonzinthar.blogspot.com par
မေမ အေရးအသားက ပိုပိုေကာင္းလာတယ္ လက္ေသြးေနသလိုပဲေနာ္။
မ ဓါတ္ပံုက ကိုယ္တိုင္ရိုက္တာလား... လွတယ္။
ေကာ္မက္မေပးျဖစ္တာ အေတာ္ၾကာသြားၿပီ။ :) ဘြားးးးး
Post a Comment