မေန႔က သတင္းေတြဖတ္ရင္းနဲ႔ ဟိုဟိုဒီဒီ သတင္း၀က္ဘ္ဆိုက္ေတြ ေရာက္သြား ရာက ေခတ္ၿပိဳင္ ကိုပါ ေရာက္ခဲ့ပါတယ္။ ေခတ္ၿပိဳင္၀က္ဘ္ဆိုက္က ပံုမွန္ဆိုရင္ က်မတို႔ဆီက ၀င္ဖတ္မရပါဘူး။ ဟိုလိုဒီလို ေက်ာ္ဟယ္ ေလွာ္ဟယ္နဲ႔ ၀င္မွ ရတာပါ။ တခါတေလ အဲဒီလိုေတာင္ ေက်ာ္လို႔ ေလွာ္လို႔ မရတာေၾကာင့္ မဖတ္ျဖစ္ ဘူး။ မေန႔ကေတာ့ ေမးလ္ထဲ ေရာက္လာတဲ့ news alert က ေကာက္စာ (catch phrase) ေလးေတြကို ဖတ္ရင္းနဲ႔ စိတ္၀င္စားတဲ့ သတင္းေလးေတြ ဖတ္ခ်င္လို႔ ေက်ာ္၀င္ၾကည့္ေတာ့ ရသြားတယ္။ ဒါနဲ႔ သတင္းေတြဖတ္ရင္း ေဆာင္းပါးေတြ လည္း ဖတ္မလို႔ ေခါင္းစဥ္ေတြ ေလွ်ာက္ၾကည့္ေတာ့ ….
ေဆာင္းပါးရွင္ ဏီသစ္ရဲ႕ “ခြင့္သာတုန္းမွ မ႐ုန္းခ်င္လွ်င္ အ႐ႈံးႏွင့္ၿပိဳင္ရွိေသး ေလလိမ့္လား” ဆိုတဲ့ ေခါင္းစဥ္ကို သြားေတြ႕ပါတယ္။ ဒီစာသား ျမင္ဖူးတယ္၊ ဖတ္ဖူးတယ္၊ ဒါေပမဲ့ ဒီလိုမဟုတ္ဘူး လြဲေနတယ္ … တမင္ပဲ လြဲထားတာလား။ ဘာလား ညာလား ေတြးေတာစပ္စုမိတာနဲ႔ “အျပည့္အစံုသို႔” ကို ကလစ္လိုက္ၿပီး ေဆာင္းပါးကို ခပ္ျမန္ျမန္ ဖတ္လိုက္တယ္။ ေတြ႕ပါၿပီ။ ေဆာင္းပါးရဲ႕ အဆံုးသတ္မွာ … ခုလို ေရးထားတယ္။
“ဒါေၾကာင့္ အခြင့္သာခိုက္ သံပူခုိက္မွာ ျပတ္ျပတ္သား မထုႏွက္ဘဲ ကိစၥျပတ္ေအာင္ မေဆာင္ရြက္ၾကလွ်င္ ဒုကၡမ်ားေစ၊ အက်ဳိးမဲ့ေစေၾကာင္း လယ္တီဆရာေတာ္ဘုရားႀကီး ဆိုဆံုးမခဲ့ေသာ ဤ အလကၤာေလးကို ႏွလုံးသြင္းရင္း ႏိႈးေဆာ္လိုက္ရပါေၾကာင္း...။ ။
* အခြင့္သာတုန္းမွ မ႐ုန္းခ်င္လွ်င္ အ႐ႈံးႏွင့္ျပိဳင္ ရွိေသးေလလိမ့္လား၊
* အခြင့္သာဆဲမွ မခဲခ်င္လွ်င္ အလြဲႏွင့့္ၿပိဳင္ရွိေသးေလလိမ့္လား၊
* အခြင့္သာခိုက္မွ မလိုက္ခ်င္လွ်င္ အမုိက္ႏွင့့္္ၿပိဳင္ရွိေလလိမ့္လား။”
ဒါကိုဖတ္ၿပီး က်မ မ်က္လံုးျပဴးသြားပါတယ္။ အနားမွာ အေဖလည္းရွိေနတာမို႔ အေဖ့ကိုပါ ဖတ္ျပလိုက္မိတယ္။ အေဖကေတာ့ နားေထာင္ၿပီး ရယ္ေနတာပါပဲ။ ေဆာင္းပါးပါ က်န္အေၾကာင္းအရာ အခ်က္အလက္ေတြကိုေတာ့ က်မ ဉာဏ္မမီ လို႔ မေျပာခ်င္ပါဘူး။ က်မသိထားတဲ့ အေၾကာင္းေလးပဲ ေရြးေျပာမွာပါ။
အထက္ပါ စာသားမွာ …
ပထမဆံုးေျပာခ်င္တာကေတာ့ အလကၤာ ဆိုတဲ့ အသံုးအႏႈန္းပါပဲ။
လကၤာနဲ႔ အလကၤာနဲ႔ မတူပါဘူး။
လကၤာဆိုတာ ေရးစပ္သီကံုးရတဲ့ ကဗ်ာ၊ လကၤာ၊ သီခ်င္း စသည္တို႔ျဖစ္ပါတယ္။
အလကၤာဆိုတာကေတာ့ အဲဒီ ကဗ်ာ၊ လကၤာ၊ သီခ်င္းေတြသီကံုးတဲ့အခါ လွပေအာင္ တန္ဆာဆင္ၿပီး သုံးႏႈန္းတဲ့ စကားလံုးလို႔ သိထားပါတယ္။ ႐ူပကအလကၤာ၊ ဥပမာအလကၤာ၊ အတိႆယ၀ုတၱိအလကၤာ စသျဖင့္ေပါ့။
ေနာက္တခုက လယ္တီဆရာေတာ္ဘုရားႀကီး ေရးသားေတာ္မူခဲ့တဲ့ အဲဒီ ဆံုးမစာကို ျပန္ေရးတာဟာလည္း လံုး၀ကို မွားယြင္းေနပါတယ္။
က်မသိခဲ့ မွတ္သားခဲ့ဖူးတာကေတာ့ …
“ခြင့္သာတုန္းမွ မ႐ုန္းလွ်င္ … အ႐ႈံး နင့္ျပင္ ရွိေသးလိမ့္လား”
“ခြင့္သာဆဲမွ မခဲလွ်င္ … အလြဲ နင့္ျပင္ ရွိေသးလိမ့္လား”
“ခြင့္သာခိုက္မွ မလိုက္လွ်င္ … အမိုက္ နင့္ျပင္ ရွိေသးလိမ့္လား”
အဲဒီလိုသာ ျဖစ္ပါတယ္။
“ႏွင့္ျပိဳင္” မဟုတ္၊ “နင့္ျပင္” … သာ ျဖစ္ပါတယ္။
ဆိုလိုတာက …
အခြင့္သာခ်ိန္မွာမွ ႐ုန္းမထြက္ဘူးဆိုပါရင္ အ႐ႈံးႀကီး ႐ႈံးမယ့္သူဟာ နင့္အျပင္ ဘယ္သူ ရွိဦးမွာလဲလို႔ ဆိုတဲ့သေဘာျဖစ္ပါတယ္။
ၾကည့္ရတာေတာ့ ေဆာင္းပါးရွင္ ဏီသစ္က အမွတ္မွားသြားပံုရပါတယ္။ “နင့္ျပင္” ဆိုတဲ့ စာလံုးနဲ႔ “ႏွင့္ၿပိဳင္” ဆိုတဲ့ စာလံုးက ဆင္တူ႐ုိးမွားမဟုတ္ လား။ ဒါမွမဟုတ္ နင့္အျပင္ဆိုတာ မဟုတ္ေလာက္ဘူးဆိုၿပီးမ်ား အတၱေနာမတိ နဲ႔ ျပင္ေရးလိုက္တာ မ်ားလား။ က်မတို႔ ဂ်ာနယ္လုပ္တုန္းက ျဖစ္ဖူးသလိုေပါ့၊ သုေမာင္က သူ႔ရဲ႕ ေဆာင္းပါးတပုဒ္ထဲမွာ “တမင္တကာ” ဆိုတဲ့စကားလံုးကို “တမဂၤလာ” ဆိုၿပီး တမင္တကာ ေရးလိုက္တာကို ဒီတီပီ သမားက တမဂၤလာ ဆိုတာေတာ့ မျဖစ္ႏိုင္ဘူး။ …. ဆိုၿပီး တ၀မ္းပူကို အ-ေျပာင္းလို႔ “အမဂၤလာ” လို႔ ႐ိုက္ထည့္ လိုက္ပါေလေရာ။ အယ္ဒီတာႀကီးကလည္း မျမင္ေတာ့ ဒီအတိုင္း ပံုႏွိပ္ လိုက္တာ ေပါ့။ ဘာေျပာ ေကာင္းမလဲ၊ အဲဒီတပတ္ဂ်ာနယ္လည္း ထြက္လာေရာ … ဦးသုေမာင္ႀကီးကိုလည္း ေတာင္းပန္ရ။ ေနာက္တပတ္မွာလည္း အမွားျပင္ဆင္ ျခင္း ထည့္လိုက္ရေတာ့တာပါပဲ။
အခုေရာ …. ဒီေဆာင္းပါးမွာ … ေဆာင္းပါးရွင္ ဏီသစ္က မွားတာလား။ စာ႐ိုက္တဲ့ ပုဂၢိဳလ္က မွားတာလား၊ အယ္ဒီတာႀကီးမ်ားကေရာ … ပမာဒေလခၿပီး မျမင္တာ လား။ ဒါမွမဟုတ္ ….
…. …. …. ….
…. …. …. ….
…. …. …. ….
အင္း … က်မလည္း အားေနတာနဲ႔ ေတြးမိေတြးရာေတြ ေလွ်ာက္ေတြးေနမိတာပါ။
က်မကလည္း က်မပါပဲ … ။ မွားတာေတြ႕လည္း ကိုယ့္ဟာကိုယ္ ျပင္ဖတ္လို႔ ရေနတာကို …. ဘေလာ့ေပၚတင္ၿပီး ေရးႀကီးခြင္က်ယ္ လုပ္မိေနေသးပါရဲ႕။
***
ေမဓာ၀ီ
16th Aug, 2007
3:00 pm
ေဆာင္းပါးရွင္ ဏီသစ္ရဲ႕ “ခြင့္သာတုန္းမွ မ႐ုန္းခ်င္လွ်င္ အ႐ႈံးႏွင့္ၿပိဳင္ရွိေသး ေလလိမ့္လား” ဆိုတဲ့ ေခါင္းစဥ္ကို သြားေတြ႕ပါတယ္။ ဒီစာသား ျမင္ဖူးတယ္၊ ဖတ္ဖူးတယ္၊ ဒါေပမဲ့ ဒီလိုမဟုတ္ဘူး လြဲေနတယ္ … တမင္ပဲ လြဲထားတာလား။ ဘာလား ညာလား ေတြးေတာစပ္စုမိတာနဲ႔ “အျပည့္အစံုသို႔” ကို ကလစ္လိုက္ၿပီး ေဆာင္းပါးကို ခပ္ျမန္ျမန္ ဖတ္လိုက္တယ္။ ေတြ႕ပါၿပီ။ ေဆာင္းပါးရဲ႕ အဆံုးသတ္မွာ … ခုလို ေရးထားတယ္။
“ဒါေၾကာင့္ အခြင့္သာခိုက္ သံပူခုိက္မွာ ျပတ္ျပတ္သား မထုႏွက္ဘဲ ကိစၥျပတ္ေအာင္ မေဆာင္ရြက္ၾကလွ်င္ ဒုကၡမ်ားေစ၊ အက်ဳိးမဲ့ေစေၾကာင္း လယ္တီဆရာေတာ္ဘုရားႀကီး ဆိုဆံုးမခဲ့ေသာ ဤ အလကၤာေလးကို ႏွလုံးသြင္းရင္း ႏိႈးေဆာ္လိုက္ရပါေၾကာင္း...။ ။
* အခြင့္သာတုန္းမွ မ႐ုန္းခ်င္လွ်င္ အ႐ႈံးႏွင့္ျပိဳင္ ရွိေသးေလလိမ့္လား၊
* အခြင့္သာဆဲမွ မခဲခ်င္လွ်င္ အလြဲႏွင့့္ၿပိဳင္ရွိေသးေလလိမ့္လား၊
* အခြင့္သာခိုက္မွ မလိုက္ခ်င္လွ်င္ အမုိက္ႏွင့့္္ၿပိဳင္ရွိေလလိမ့္လား။”
ဒါကိုဖတ္ၿပီး က်မ မ်က္လံုးျပဴးသြားပါတယ္။ အနားမွာ အေဖလည္းရွိေနတာမို႔ အေဖ့ကိုပါ ဖတ္ျပလိုက္မိတယ္။ အေဖကေတာ့ နားေထာင္ၿပီး ရယ္ေနတာပါပဲ။ ေဆာင္းပါးပါ က်န္အေၾကာင္းအရာ အခ်က္အလက္ေတြကိုေတာ့ က်မ ဉာဏ္မမီ လို႔ မေျပာခ်င္ပါဘူး။ က်မသိထားတဲ့ အေၾကာင္းေလးပဲ ေရြးေျပာမွာပါ။
အထက္ပါ စာသားမွာ …
ပထမဆံုးေျပာခ်င္တာကေတာ့ အလကၤာ ဆိုတဲ့ အသံုးအႏႈန္းပါပဲ။
လကၤာနဲ႔ အလကၤာနဲ႔ မတူပါဘူး။
လကၤာဆိုတာ ေရးစပ္သီကံုးရတဲ့ ကဗ်ာ၊ လကၤာ၊ သီခ်င္း စသည္တို႔ျဖစ္ပါတယ္။
အလကၤာဆိုတာကေတာ့ အဲဒီ ကဗ်ာ၊ လကၤာ၊ သီခ်င္းေတြသီကံုးတဲ့အခါ လွပေအာင္ တန္ဆာဆင္ၿပီး သုံးႏႈန္းတဲ့ စကားလံုးလို႔ သိထားပါတယ္။ ႐ူပကအလကၤာ၊ ဥပမာအလကၤာ၊ အတိႆယ၀ုတၱိအလကၤာ စသျဖင့္ေပါ့။
ေနာက္တခုက လယ္တီဆရာေတာ္ဘုရားႀကီး ေရးသားေတာ္မူခဲ့တဲ့ အဲဒီ ဆံုးမစာကို ျပန္ေရးတာဟာလည္း လံုး၀ကို မွားယြင္းေနပါတယ္။
က်မသိခဲ့ မွတ္သားခဲ့ဖူးတာကေတာ့ …
“ခြင့္သာတုန္းမွ မ႐ုန္းလွ်င္ … အ႐ႈံး နင့္ျပင္ ရွိေသးလိမ့္လား”
“ခြင့္သာဆဲမွ မခဲလွ်င္ … အလြဲ နင့္ျပင္ ရွိေသးလိမ့္လား”
“ခြင့္သာခိုက္မွ မလိုက္လွ်င္ … အမိုက္ နင့္ျပင္ ရွိေသးလိမ့္လား”
အဲဒီလိုသာ ျဖစ္ပါတယ္။
“ႏွင့္ျပိဳင္” မဟုတ္၊ “နင့္ျပင္” … သာ ျဖစ္ပါတယ္။
ဆိုလိုတာက …
အခြင့္သာခ်ိန္မွာမွ ႐ုန္းမထြက္ဘူးဆိုပါရင္ အ႐ႈံးႀကီး ႐ႈံးမယ့္သူဟာ နင့္အျပင္ ဘယ္သူ ရွိဦးမွာလဲလို႔ ဆိုတဲ့သေဘာျဖစ္ပါတယ္။
ၾကည့္ရတာေတာ့ ေဆာင္းပါးရွင္ ဏီသစ္က အမွတ္မွားသြားပံုရပါတယ္။ “နင့္ျပင္” ဆိုတဲ့ စာလံုးနဲ႔ “ႏွင့္ၿပိဳင္” ဆိုတဲ့ စာလံုးက ဆင္တူ႐ုိးမွားမဟုတ္ လား။ ဒါမွမဟုတ္ နင့္အျပင္ဆိုတာ မဟုတ္ေလာက္ဘူးဆိုၿပီးမ်ား အတၱေနာမတိ နဲ႔ ျပင္ေရးလိုက္တာ မ်ားလား။ က်မတို႔ ဂ်ာနယ္လုပ္တုန္းက ျဖစ္ဖူးသလိုေပါ့၊ သုေမာင္က သူ႔ရဲ႕ ေဆာင္းပါးတပုဒ္ထဲမွာ “တမင္တကာ” ဆိုတဲ့စကားလံုးကို “တမဂၤလာ” ဆိုၿပီး တမင္တကာ ေရးလိုက္တာကို ဒီတီပီ သမားက တမဂၤလာ ဆိုတာေတာ့ မျဖစ္ႏိုင္ဘူး။ …. ဆိုၿပီး တ၀မ္းပူကို အ-ေျပာင္းလို႔ “အမဂၤလာ” လို႔ ႐ိုက္ထည့္ လိုက္ပါေလေရာ။ အယ္ဒီတာႀကီးကလည္း မျမင္ေတာ့ ဒီအတိုင္း ပံုႏွိပ္ လိုက္တာ ေပါ့။ ဘာေျပာ ေကာင္းမလဲ၊ အဲဒီတပတ္ဂ်ာနယ္လည္း ထြက္လာေရာ … ဦးသုေမာင္ႀကီးကိုလည္း ေတာင္းပန္ရ။ ေနာက္တပတ္မွာလည္း အမွားျပင္ဆင္ ျခင္း ထည့္လိုက္ရေတာ့တာပါပဲ။
အခုေရာ …. ဒီေဆာင္းပါးမွာ … ေဆာင္းပါးရွင္ ဏီသစ္က မွားတာလား။ စာ႐ိုက္တဲ့ ပုဂၢိဳလ္က မွားတာလား၊ အယ္ဒီတာႀကီးမ်ားကေရာ … ပမာဒေလခၿပီး မျမင္တာ လား။ ဒါမွမဟုတ္ ….
…. …. …. ….
…. …. …. ….
…. …. …. ….
အင္း … က်မလည္း အားေနတာနဲ႔ ေတြးမိေတြးရာေတြ ေလွ်ာက္ေတြးေနမိတာပါ။
က်မကလည္း က်မပါပဲ … ။ မွားတာေတြ႕လည္း ကိုယ့္ဟာကိုယ္ ျပင္ဖတ္လို႔ ရေနတာကို …. ဘေလာ့ေပၚတင္ၿပီး ေရးႀကီးခြင္က်ယ္ လုပ္မိေနေသးပါရဲ႕။
***
ေမဓာ၀ီ
16th Aug, 2007
3:00 pm
9 comments:
မေမရဲ့ ဒီပို႔စ္ကို ေတြ႔ေတာ့ က်ေနာ့္စာကို အျပင္ခံရတာကို သတိရလာတယ္။ (ေၾကာ္ျငာ၀င္မွ :D) ရုိးမ-၃ ကို က်ေနာ္ ေပးလိုက္တဲ့ `အေကာင္းထူး မရိွ´ ဆုိတဲ့ စာတပုဒ္မွာ က်ေနာ္က တမင္တကာကို အေကာင္းေတြ မရိွဘူးဆိုတဲ့ သေဘာနဲ႔ စာရဲ့ ေနာက္ဆုံးမွာ `ေရွ႕ကင္းေနာက္ကင္းေၾကာင္း အေကာင္းထူး မရိွ´ လို႔ နိဂုံးခ်ဳပ္ထားတာကို အဲဒီက အယ္ဒီတာက က်ေနာ္ သတ္ပုံမွားတယ္ အမွတ္နဲ႔ ေခါင္းစဥ္ကိုပါ `အေၾကာင္းထူး မရိွ´ လို႔ ေစတနာနဲ႔ ျပင္ေပးလိုက္ေတာ့ က်ေနာ္ ဆိုလိုခ်င္တဲ့အခ်က္ပါ ေခ်ာ္သြားေရာ…။ ဒါက ျဖစ္တတ္တဲ့ သေဘာပါပဲေလ လို႔ ေတြးၿပီး ဒီတုိင္း ထားလိုက္ရတယ္။ အခုစာကုိလည္း ေခတ္ျပိဳင္တာ၀န္ရိွသူ၊ ဒါမွမဟုတ္ ေဆာင္းပါးရွင္ ဆရာဏီသစ္ တေယာက္ေယာက္ လာဖတ္မိရင္ေတာ့ ပိုေကာင္းမယ္ ထင္တာပါပဲ။
အင္တာနက္ အပါအ၀င္ စာနယ္ဇင္းေတြ ဖတ္တဲ့အခါ အမွားေတြကို အျမဲခလုတ္တိုက္မိလို႔ ဟပ္ထိုးမလဲေအာင္ မနည္း သတိထားေနရတယ္။ ၾကာေတာ့ “ငါဘာသာ မဖတ္ဘဲေန အေကာင္းသားလို႔“ ပဲ သေဘာထားလိုက္ေတာ့တယ္။ အမွားေတြ မ်ားလြန္းေတာ့ ကိုယ္သိထားတဲ့ အမွန္ေလး ေပ်ာက္မသြားေအာင္ မနည္းသိမ္းထားရတယ္။ အမွားေတြအတြက္ ပထမ - စာေရးသူေတြမွာ တာ၀န္ရွိတယ္။ ဒုတိယ - အယ္ဒီတာေတြမွာ တာ၀န္ရွိတယ္။ မွားမွန္းလည္း မသိ၊ မွန္မွန္းလည္း မသိ၊ ေရးခ်င္တာတခုပဲ သိသူေတြ ရွိေနသမွ် အမွားေတြ ဒလေဟာ ေအာတိုက္ေနဦးမယ္ ထင္ပါရဲ့။
အင္း သတိထားမိတယ္..
လုပ္မိေနေသးပါရဲ႔…..
လုပ္မိေနပါေသးရဲ႔…..
လုပ္ေနမိပါေသးရဲ႔….
လုပ္ေနမိေသးပါရဲ႔……
ေသးပါ နဲ႔ ပါေသး… ဗမာစကားမွာ ေျပာေလ့ေျပာထရွိတာက
ပါေသး ဟာ ေသးပါထက္ အသံုးမ်ားသလို နာေထာင္ေနၾကမို႔
နား၀င္ပိုေခ်ာတယ္ ထင္မိပါရဲ႔….
မေရ.
တက္ထားတဲ့အေၾကာင္းေလးေျပာခ်င္လို႔ပါ..
အခ်ိန္ရရင္ေရးေပးပါ
Thanks
အဲဒါေလးကုိ ဖတ္မိလုိက္တယ္. မေမေထာက္ျပေတာ႔မွပဲ အမွားေတြ ပါေနတာေတြ႔ရေတာ႔တယ္. အယ္ဒီတာေတြက စာေတြကုိ ေသေသခ်ာခ်ာ မဖတ္တာပဲလား. ဒါမွမဟုတ္ မသိတာပဲလား မသိပါဘူးဗ်ာ.
သုေမာင္ရဲ႔ ျဖစ္ရပ္ေလးကုိဖတ္ျပီး ရယ္ေနမိတယ္… ဒီပုိ႔စ္ေလးကုိလည္း သေဘာက်တယ္ မေမေရ…
Impressive knowledge in Burmese literature.
အမ မေမဓာ၀ီ ေရ
အမရဲ ဘေလာက္ ေလး ကို သူငယ္ခ်င္း ရဲ ့သူငယ္ခ်င္း တေယာက္ က forward လုပ္လိုက္လို ့ ဖတ္ၿဖစ္လိုက္ရပါ တယ္။ “ေခတ္ၿပိဳင္ …….. ႏွင့္ၿပိဳင္ …….” ကို ဖတ္လိုက္ ရ ေတာ့ မ်က္လံုး ၿပဴး သြား ရ ပါ တယ္ ခင္ဗ် ။ ဘာေၾကာင့္လဲဆို ေတာ့ က်ြန္ေတာ္ က ဒီေဆာင္းပါးကိုေရး ထား တဲ့ သူၿဖစ္ေနလို ့ပါ။ ကြ်န္ေတာ္ ဏီသစ္ ပါ အမ ေမဓာ၀ီ။ ပထမ ဦး ဆံုး ေၿပာခ်င္တာ က အမွား ကိုေထာ က္ ၿပ ေပးတဲ့ အတြက္ ေက်းဇဴး အထူးတင္တာ ပါ။ ဒုတိယ က ဒီအ မွား ေတြ က ကြ်န္ေတာ့္ အမွား ပါ။ ေရး လိုက္ ကထဲ က “…နင့္…. ၿပင ္…” အစါး ‘ …..ႏွင့္ ….. ၿပိဳင္..’ ဆိုၿပီး ေရး လိုက္ တာပါ။ (scan လုပ္ၿပီး တိုက္ေတြကို ပို ့လိုက္ တဲ့လက္ေရး မူ ကို ၿပန္ၾကည့္ေတာ့)
• “…….အ႐ံွဳး ႏွင့္ ၿပိ ူင္ ရိွေသး……” ဆိုၿပီး ပထမ တေၾကာင္း မွာ ေရးၿပီး
• “…….အလြဲ ႏွင့္ ၿပင္ ရိွေသး…” နဲ ့ “……အမိုက္ ႏွင့္ ၿပင္ ရိွ ေသး…” ဆိုၿပီး က်န္ စါေၾကာင္း ႏွစ္ ေရး လိုက္ မိ ပါတယ္။
ဒါေၾကာင့္ စၿပီး မွားတဲ့ ကြ်န္ေတာ္ အေပၚ မွာ သာ လံုး၀ တာ၀န္ရွိ ပါတယ္၊ အယ္ဒီတာ မ်ားရဲ ့အမွား မဟုတ္ ပါ။
ထို ့ထက္ပိုၿပီး ၀န္ ခံ ရ ရင္ ကြ်န္ေတာ္ လယ္တီဆရာေတာ္ ဘုရားၾကီး ရဲ ့ ဤ ဆံုးမစာ မူ ရင္း ကို မဖတ္ခဲ့ဘူး ပါ။(အခု အမ မေမဓာ၀ီ တခ်ိဳ ့အပိုင္းေလးေတြတင္ထားေပးတဲ့ အတြက္ ေက်းဇူး တင္ ပါတယ္) ဤ အသံုး ၿပဳ ခဲ့ ေသာ ဆံုးမစာ လကၤာ မွာလည္း တၿခား ဆရာၾကီး တေယာက္ စါကိုး ထား ၿခင္း မွေတြ ့ရိွခဲ့ ၿခင္းၿဖစ္ ပါသည္။ သို ့ေသာ္ ထို ဆရာၾကီး သည္ မွန္ ကန္ စြာ စာ ကိုကိုး ထားၿခင္း ၿဖစ္ၿပီး ကြ်န္ေတာ္ကသာ ေပါ့ဆ မွားယြင္း စြာ မွက္သားမိလိုက္ ၿခင္းၿဖစ္သည္။ ဤအတြက္ ရလိုက္ေသာ သင္ခန္းစါ မွာ ေသခ်ာမွ စာ ကိုကိုး ရန္ ႏွင့္ မေသ ခ်ာ လွ်င္ မူရင္း စာအုပ္ စာတမ္း တြင္ၿပန္ ရွာ၊ လက္လွမ္းမမွီလွ်င္အသံုးမၿပဳု့ရန္ၿဖစ္သည္။
အမေမဓာ၀ီရဲ ့တၿခား ေဆာင္းပါးေတြကိုလဲ့ဖတ္ရပါတယ္၊ အမကစါဖတ္နာၿပီးစါေက် တဲ့သူမဟုတ္ေတာ့ပဲ စါကြ်မ္း တဲ့သူၿဖစ္ေနလို ့ အခုလို အမွားကို အခုလို ေထာက္ၿပၿပင္ဆင္ေပးတာ ကိုပိုမိုလို ့ေက်းဇူးတင္မိပါတယ္။ကြ်န္ေတာ္ရဲ ့့ဒီ၀န္ခံခ်က္ကိုလည္းအမရဲ ့blogမွာpost လုပ္ေပးထားေစခ်င္ပါတယ္။ဘာေၾကာင့္ လဲ ဆိုေတာ့ ကြ်န္ေတာ္ ရဲ ့အမွား ကို အယ္ဒီတာ ေတြေပၚ မွာ မသက္ေရာက္ေစ ခ်င္ လို ပါ၊ ဒါေၾကာင့္ ပါ။ ေက်းဇဴး တင္ပါတယ္။
ေလးစါးစြါၿဖင့္
ဏီသစ္.
"...က်မတို႔ ဂ်ာနယ္လုပ္တုန္းက ျဖစ္ဖူးသလိုေပါ့၊ သုေမာင္က သူ႔ရဲ႕ ေဆာင္းပါးတပုဒ္ထဲမွာ “တမင္တကာ” ဆိုတဲ့စကားလံုးကို “တမဂၤလာ” ဆိုၿပီး တမင္တကာ ေရးလိုက္တာကို.."
ဆရာမေရ
ကိုသုေမာင္ ေရးတဲ့ တမဂၤလာ ဆိုတာ မမွားဖူးလို့ထင္တာပဲခင္ဗ ်။ ဘာလို့လဲဆိုေတာ့ေရွးကဆရာၾကီးေတြျဖစ္တဲ့ ဆရာၾကီး ဦးထြန္းျငိမ္းရဲ့အဘိဓာန္မွာလည္း တမဂၤလာ လို့ေရးပါတယ္။ ဆရာၾကီးဦးဟုတ္စိန္ ရဲ့ ျမန္မာ-အဂၤလိပ္အဘိဓာန္ က ်မ္းၾကီးမွာလည္း တမဂၤလာလို့ပဲေရးပါတယ္။ ဆရာၾကီးဦးဟုတ္စိန္ဆိုတာက ဘီေအ (ဂုဏ္ထူး) ဘီအယ္ ပါ။ တမင္တကာလို့ျဖစ္သြားတာက ဦးေန၀င္းလက္ထက္က အာဏာျပျပီး ျမန္မာစာလံုးေပါင္းသတ္ပံုေတြျပန္လုပ္ၾကဆိုျပီး လုပ္လိုက္တဲ့အခါ က ်မွ ဆရာၾကီးေတြက အျပင္မျပရင္အလုပ္ျပဳတ္မွာမို့ ဟိုတစ္လံုးဒီတစ္လံုးေလ ွ်ာက္ျပင္ေပးျပီး ထုတ္ေ၀လိုက္တဲ့ ျမန္မာစာလံုးေပါင္းသတ္ပံုက ်မ္း (စာအုပ္ငယ္) ထဲမွာက ်မွ ေျပာေတာ့အသံ ဆိုတဲ့ တမင္တကာ လို့ လုပ္လိုက္တာလို့ထင္ပါတယ္ခင္ဗ ်ား။
ေလးစားလ ်က္
ကိုထူးဆန္း
Post a Comment