အျဖစ္အပ်က္ကေလး တရပ္

က်ေနာ္ ေတာမွ ၿမိဳ႕ေတာ္သို႔ေရာက္ခဲ့သည္မွာ ေျခာက္ႏွစ္ၾကာေပၿပီ။ ထိုအခ်ိန္ အတြင္း ႏိုင္ငံေရးရာဆိုေသာ အခ်က္အလက္ အျဖစ္ေပါင္းမ်ားစြာကို ျမင္ခဲ့ ၾကားခဲ့ ရ၏။ သို႔ေသာ္လည္း က်ေနာ္သည္ ယင္းတို႔ကို အထင္ႀကီးစိတ္၀င္စားျခင္း မရွိခဲ့ေပ။ ၎တို႔က က်ေနာ့္အား မည္သို႔ လႊမ္းမိုးႏိုင္ေၾကာင္း ေဖာ္ျပပါဟု ဆိုလာပါ က က်ေနာ့္အား စိတ္အပ်က္ႀကီး ပ်က္ေစခဲ့သည္ဟူ၍ ဆိုရမည္သာ ျဖစ္သည္။ ရွင္းရွင္းေျပာရမည္ဆိုပါက လူ႔အဖြဲ႕အစည္းကို ပိုမိုရြံမုန္းကာ မယံုမၾကည္ ျဖစ္လာပါ ေတာ့သည္။

သို႔ရာတြင္ တခုေသာ အျဖစ္အပ်က္ကေလးတရပ္ကိုမူ က်ေနာ္ စြဲမွတ္ေနသည္။ ထိုအျဖစ္အပ်က္ကေလးသည္ က်ေနာ့္အား မုန္းတီးရြံရွာေသာ စိတ္မွ တက္ၾကြေစ ခဲ့ရာ ယခုတိုင္ေအာင္ ယင္းအျဖစ္အပ်က္ကို က်ေနာ္ ေမ့မရႏိုင္ေပ။

၁၉၁၇ ခုႏွစ္ ေဆာင္းအတြင္း၌ ျဖစ္ပ်က္ခဲ့၏။ မုန္းစရာ ေျမာက္ေလတိုက္ေနေသာ္ လည္း ပရိေယသန ၀မ္းစာရွာေဖြရန္အတြက္ နံနက္ေစာေစာ အိပ္ရာမွထကာ ထြက္ခြါခဲ့ရ၏။ လမ္းေပၚ၌ လူတစံုတေယာက္ကိုမွ မေတြ႕ရေပ။ အက္(စ္) တံခါး၀သို႔ သြားေရာက္ရန္အတြက္ လံခ်ားတစင္းကို ခဲယဥ္းျခင္းႀကီးစြာ ရွာေဖြငွားရမ္းခဲ့ရ သည္။ အခ်ိန္အနည္းငယ္အတြင္း၌ ေလအတိုက္အနည္းငယ္ ေလ်ာ့ပါးသြားသည္။ လမ္းေပၚရွိဖုန္မႈန္႔မ်ား ေလေနာက္ပါသြားၿပီျဖစ္ရာ လမ္းျပင္တခုလံုး ေျပာင္စင္ ရွင္းလင္းလ်က္ရွိသည္။ လံခ်ားသမားသည္လည္း ေျခလွမ္းမ်ားကို ပိုမိုလ်င္ျမန္စြာ ေရြ႕ရွားလ်က္ ရွိ၏။

အက္(စ္) တံခါးေပါက္၀သို႔ က်ေနာ္တို႔ ခ်ဥ္းကပ္မိသည္တြင္ လမ္းျဖတ္ကူးသူ တဦး အား လံခ်ားျဖင့္ တိုက္မိေလေတာ့သည္။ ထိုသူသည္ လမ္းေပၚသို႔ ခပ္ေျဖးေျဖး လဲက်သြားသည္။

အတိုက္ခံရသူမွာ မိန္းမႀကီးတေယာက္ျဖစ္၏။ ဆံပင္ျဖဴမ်ား ႀကိဳၾကားေပါက္ေရာက္ လ်က္ရွိၿပီးလွ်င္ စုတ္ျပဲေသာ အ၀တ္အစားကို ၀တ္ဆင္ထားသည္။ သူမသည္ လမ္းေဘးစၾကၤ ံမွေန၍ အခ်က္မျပဘဲ က်ေနာ္တို႔၏ လံခ်ားေရွ႕မွ ျဖတ္ကူးခဲ့ျခင္း ျဖစ္သည္။ လံခ်ားသမားက သူမအား ေရွာင္လိုက္သည္။ သို႔ေသာ္လည္း သူမ၏ စုတ္ျပဲကာ ၾကယ္သီးတပ္မထားသည့္ အကၤ် ီစသည္ ေလထဲ၌ တလူလူလြင့္လ်က္ ရွိရာ လံခ်ားလက္တံႏွင့္ လာေရာက္ျငိတြယ္ေတာ့သည္။ ထိုအခ်ိန္၌ လံခ်ားသမား အရွိန္သတ္ႏိုင္ၿပီး ျဖစ္၍သာ ေတာ္ေတာ့သည္။ သို႔မဟုတ္ပါက သူမ အျပင္းအထန္ လဲက်ကာ စိုးရိမ္စရာ ေကာင္းေလာက္ေအာင္ ဒဏ္ရာရခဲ့မည္ျဖစ္သည္။

သူမသည္ ေျမႀကီးေပၚ၌ လဲလ်က္ရွိသည္။ လံခ်ားသမားကလည္း သူ၏ လံခ်ားကို ရပ္တန္႔လိုက္သည္။ မိန္းမႀကီး အနာတရျဖစ္သူဟု က်ေနာ္မထင္ေခ်။ ၎ျပင္ မည္သို႔ျဖစ္ပ်က္သည္ကို ေျပာျပရန္ မ်က္ျမင္သက္ေသ တဦးတေယာက္မွလည္း မရွိေခ်။ သို႔ျဖစ္၍ လံခ်ားသမား၏ စိတ္အားထက္သန္စြာ ရပ္တန္႔လိုက္မႈကို က်ေနာ္ မေက်မနပ္ျဖစ္သြားမိသည္။ ထိုသို႔ျပဳလုပ္ျခင္းအားျဖင့္ သူဒုကၡေရာက္ႏိုင္ သလို က်ေနာ္လည္း ေႏွာင့္ေႏွးၾကန္႔ၾကာႏိုင္သည္။

“ဘာမွမျဖစ္ပါဘူး။ ဆက္သြားပါ …”
က်ေနာ္က ေျပာလိုက္၏။

လံခ်ားသမားကမူ က်ေနာ္၏စကားကို ဂ႐ုမစိုက္ေပ။ မၾကား၍ျဖစ္မည္ဆိုလွ်င္ ေတာ့လည္း ျဖစ္ႏိုင္သည္။ သူသည္ လံခ်က္လက္တံမ်ားကို ေျမေပၚသို႔ ႏွိမ့္ခ်လိုက္ သည္။ မိန္းမႀကီးအား ညင္သာစြာထူမလိုက္သည္။ သူမအား လက္တဖက္ျဖင့္ ေဖး ကိုင္ထားရင္း …
“ဘာျဖစ္သြားလဲ …”
သူကေမးလိုက္၏။
“ခိုက္မိသြားတယ္ …”

သူမေျဖးေျဖးကေလး လဲသြားခဲ့သည္ကို က်ေနာ္ေတြ႕ျမင္ခဲ့ရသည္။ ထိခိုက္နာက်င္ မႈ မရွိသည္မွာလည္း ေသခ်ာသည္။ သူမ ဟန္ေဆာင္ေနျခင္းျဖစ္ေသာေၾကာင့္ အလြန္ရြံမုန္းစရာ ေကာင္းလွသည္။ လံခ်ားသမားသည္ ဒုကၡကို ေတာင္းဆိုဖိတ္ေခၚ ခဲ့ရာ ယခုလက္၀ယ္ရရွိေနၿပီျဖစ္သည္။ သူ႔အတြက္ လြတ္ေျမာက္ရာလမ္းကို သူ႔ဘာသာ ရွာရန္ရွိေတာ့သည္။

ထိခိုက္နာက်င္သြားေၾကာင္း မိန္းမႀကီးထံမွ ၾကားသိရေသာအခါတြင္ လံခ်ားသမား သည္ တမိနစ္တာမွ် ေႏွာင့္ေႏွးၾကန္႔ၾကာမေနေပ။ မိန္းမႀကီးအား လက္ေမာင္းမွ ေဖးမကာ ေရွ႕သို႔အနည္းငယ္ ကူညီေရြ႕ရွားေစသည္။ က်ေနာ အံ့အားသင့္လ်က္ ရွိ၏။ တူ႐ူသို႔ ၾကည့္လိုက္သည္တြင္ ရဲဌာနာ တခုကိုေတြ႕ျမင္ရ၏။ ေလထန္ ေနေသာေၾကာင့္ ရဲဌာနာအျပင္ဘက္တြင္ တဦးတေယာက္မွ မရွိေပ။ လံခ်ားသမား သည္ မိန္းမႀကီးအား ဌာနာတံခါးေပါက္ဘက္သို႔ ေဖးကူ ေခၚေဆာင္သြားေလေတာ့ သည္။

႐ုတ္ျခည္းဆိုသလို က်ေနာ္၏ရင္ထဲ၌ အသစ္ေသာခံစားမႈတရပ္ ျပက္လက္ ထြက္ေပၚလာ၏။ လံခ်ားသမား၏ ဖံုမႈန္႔အလိမ္းလိမ္းျဖင့္ နိမ့္က်ေသာ အသြင္ သ႑ာန္သည္ တမဟုတ္ခ်င္း ႀကီးမားလာေလသည္။ ဟုတ္ပါ၏။ က်ေနာ့္ထံမွ သူ ကြာလွမ္းသြားေလ သူ၏သ႑ာန္မွာ ျမင့္မားလာေလေလ ျဖစ္ၿပီး ေနာက္ဆံုး၌ က်ေနာ္က သူ႔အား ဦးေခါင္းေမာ့၌ ေငးၾကည့္ရေလေတာ့သည္။ တခ်ိန္ထဲ၌ပင္ သူက က်ေနာ့္ကို တေျဖးေျဖးလႊမ္းမိုးလ်က္ရွိသည္။ သားေမြးအ၀တ္အစားကို ၀တ္ဆင္ထားသည့္ က်ေနာ့္အား အရွိန္အ၀ါျဖင့္ ဖံုးလႊမ္းရန္လည္း ျခိမ္းေခ်ာက္ လ်က္ရွိေတာ့သည္။

က်ေနာ္၏အင္အား ဆုတ္ယုတ္သြားသလို ခံစားလိုက္ရ၏။ က်ေနာ္ မလႈပ္မရွက္ ထိုင္ေနမိသည္။ က်ေနာ့္အနီးသို႔ ရဲသားတေယာက္ ေရာက္လာသည့္အခ်ိန္အထိ ေတြေ၀ေနမိသည္။ ထိုအခါမွ လံခ်ားေပၚမွ က်ေနာ္ဆင္းလိုက္သည္။

“တျခားလံခ်ားတစင္း ရွာၿပီး သြားပါေတာ့၊ ခင္ဗ်ားကို သူ ပို႔ႏိုင္မွာမဟုတ္ေတာ့ဘူး”
ရဲသားက က်ေနာ့္ထံသို႔ ေလွ်ာက္လာကာ ေျပာေလသည္။
က်ေနာ္၏စိတ္က မသိလိုက္ခင္ ကုတ္အကၤ် ီ အိတ္ကပ္ထဲမွ ေၾကးနီျပားတဆုပ္ကို ႏႈိက္ယူလိုက္ကာ ရဲသားအား လက္ဆန္႔တန္းေပးလိုက္သည္။
“ေက်းဇူးျပဳၿပီး သူ႔ကိုေပးလိုက္ပါဗ်ာ”

ယခုအခါ၌ ေလလည္း လံုး၀မထန္ေတာ့ေပ။ လမ္းေပၚ၌မူ ရွင္းလင္းၿငိမ္သက္ဆဲပင္ ျဖစ္သည္။ က်ေနာ္သည္ ေတြးေတာစဥ္းစားရင္း လမ္းေလွ်ာက္ေရြ႕ရွားလ်က္ ရွိသည္။ သို႔ေသာ္လည္း က်ေနာ့္အေၾကာင္း က်ေနာ္ေတာ့ မစဥ္းစားရဲေအာင္ ျဖစ္ေနသည္။ ေစာေစာက အျဖစ္အပ်က္ကို ထားလိုက္ၾကပါစို႔။ ေၾကးနီျပားတဆုပ္ ကို မည္သည့္အဓိပၸါယ္ႏွင့္ က်ေနာ္ေပးကမ္းျခင္း ျဖစ္ပါသနည္း။ ဆုလာဘ္ခ်ီးျမွင့္ ျခင္းေလာ။ လံခ်ားသမားအား ေ၀ဘန္ဆံုးျဖတ္ရမည့္ က်ေနာ္ကား အဘယ္လူစား မ်ဳိးပါနည္း။ ဤေမးခြန္းတို႔ကို က်ေနာ္ မေျဖဆိုႏိုင္ခဲ့ပါေခ်။

ယခုအခ်ိန္တိုင္ေအာင္ ဤအျဖစ္အပ်က္ကေလးသည္ က်ေနာ္၏ စိတ္အစဥ္ထဲ၌ လန္းဆန္း ေပၚလြင္လ်က္ပင္ရွိသည္။ မၾကာခဏလည္း က်ေနာ့္အား ဒုကၡေပး တတ္၏။ က်ေနာ့္ကိုယ္ က်ေနာ္လည္း ျပန္လွန္ စဥ္းစားသံုးသပ္ေစ၏။ ထိုေခတ္၏ ႏိုင္ငံေရးရာမ်ားႏွင့္ စစ္ေရးစစ္ရာမ်ားမွာ ငယ္စဥ္ေတာင္ေက်း အကေလးဘ၀က ဖတ္ခဲ့ရသည့္ ဂႏၳ၀င္စာေပမ်ားကို ေမ့ပစ္သည့္နည္းတူ လံုး၀ေမ့ေပ်ာက္သြားၾကၿပီ ျဖစ္သည္။ သို႔တေစ ဤအျဖစ္အပ်က္ကေလးကိုမူ မၾကာခဏ ျပန္လည္သတိရမိ သည္။ တခါတရံ၌ မ်က္စိျဖင့္ တကယ္ေတြ႕ျမင္ရသည္ထက္ပင္ ရွင္းလင္း ျပတ္သားလ်က္ရွိသည္။ က်ေနာ့္အား ရွက္တတ္ရန္ သြန္သင္ေပးသည္။ ျပဳျပင္ရန္ တိုက္တြင္းသည္။ ၎အျပင္ အသစ္ေသာ သတၱိႏွင့္ ေမွ်ာ္လင့္ယံုၾကည္ခ်က္တို႔ကို လည္း ေပးစြမ္းႏိုင္ေလသည္။

(၁၉၂၀-ခု၊ ဇူလိုင္လ)
***
ဒီ၀တၳဳေလးက တ႐ုတ္စာေရးဆရာႀကီး လူရႊန္းရဲ႕ လက္ေရြးစင္စာေပထဲမွာပါတဲ့ ၀တၳဳတိုေလး တပုဒ္ပါ။ ဆရာစိုးျမိဳင္က ဘာသာျပန္ထားတာ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီ၀တၳဳကို ငယ္ငယ္တုန္းက ဖတ္ခဲ့ၿပီးေပမဲ့ ေမ့ေမ့ေလ်ာ့ေလ်ာ့ ျဖစ္ေနခဲ့ပါၿပီ။ အခုတေခါက္ ျပန္ဖတ္ခ်ိန္မွာ ၀တၳဳရဲ႕ ပထမစာပိုဒ္မွာ ေရးထားသလိုမ်ဳိး က်မလည္း ခံစားေနရခ်ိန္ မို႔ ေသေသခ်ာခ်ာ ျပန္ဖတ္ျဖစ္ပါတယ္။

၀တၳဳကေလးဖတ္ေနရင္း က်မကိုယ္တိုင္ ဒီ၀တၳဳထဲက လူေနရာကို ေရာက္သြား တယ္။ က်မသာဆိုရင္လည္း အတၱစိတ္နဲ႔ သူ႔လိုပဲ ေတြးမိမွာပဲ။ ဒီမိန္းမႀကီး မူယာမာယာမ်ားေနတာ လို႔သာ ေတြးၿပီး ကိုယ့္ခရီးေႏွာင့္ေႏွးတဲ့အတြက္ စိတ္ပ်က္ မိမွာ။ ဒီလိုနဲ႔ ေနာက္ဆံုး ၀တၳဳကေလးၿပီးသြားခ်ိန္မွာေတာ့ က်မေခါင္းထဲ ေတြးစရာ ေတြ အမ်ားႀကီး က်န္ခဲ့ပါတယ္။

လူတိုင္းဟာ အတၱသမားေတြခ်ည္းမွ မဟုတ္ဘဲ … ။ တကယ္ေတာ့ ႐ုပ္၀တၳဳ၊ ဉာဏ္ပညာ၊ ဂုဏ္ျဒပ္ အရွိန္အ၀ါ ဘယ္ေလာက္ ျပည့္စံု ႀကီးမားေနလည္း တကယ္တမ္း လူ႔ေလာကမွာ လိုအပ္ေနတာ … အဲဒါေတြထက္ အေရးႀကီးတဲ့ အရာဆိုတာကို ဒီ၀တၳဳကေလးဖတ္ၿပီး က်မ သေဘာေပါက္ခဲ့ရ တယ္။ ဒါေၾကာင့္ ဒီ၀တၳဳေလးကို က်မ ဘေလာ့မွာ တင္ထားလိုက္ပါတယ္။

အေၾကာင္းေၾကာင္းေၾကာင့္ တပတ္ေလာက္ ဘေလာ့နဲ႔ ကင္းကြာေနျဖစ္ခဲ့ခ်ိန္မွာ က်မဘေလာ့ကို လာလည္သူ၊ စာေတြလာဖတ္သူ၊ ကြန္မန္႔ေရးသူအားလံုးကို အားနာစြာ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ရွင္။
***
ေမတၱာျဖင့္ …

ေမဓာ၀ီ
၁၄၊ ၾသဂုတ္၊ ၂၀၀၇
ေန႔လည္ ၁ နာရီ ၃၅ မိနစ္