တေန႔က အေဖ့ဆီကို ဖုန္းလာပါတယ္။ ဆက္သူက အေဖ့မိတ္ေဆြရဲ႕ပံုႏွိပ္စက္က အလုပ္သမားတေယာက္ပါ။ အဲဒီအလုပ္သမားက အေၾကာင္းတခုေၾကာင့္ အေဖ့ကို အထင္အျမင္လြဲၿပီး ဖုန္းဆက္ ရန္ေတြ႕ျခင္းပဲျဖစ္ပါတယ္။ သူနဲ႔ဖုန္းေျပာေနတဲ့ အေဖက ဖုန္းနားေထာင္တဲ့ခြက္နဲ႔ နားကို တထြာေလာက္ခြါၿပီး နားေထာင္ေန ရပါတယ္။ အဲဒီလူ အသံက ေဒါသေတြနဲ႔ ပူေလာင္ၿပီး အက်ယ္ႀကီး။ အေဖကေတာ့ အလုပ္သမားတေယာက္က ခုလို မေခ်မငံေျပာတာ ခံေနရေပမဲ့ ဟုတ္ကဲ့ .. ဟုတ္ကဲ့ .. ဆိုၿပီး ေကာင္းေကာင္းမြန္မြန္ နားေထာင္ေနပါတယ္။ တဘက္လူဟာ အေဖ ဟုတ္ကဲ့ ကလြဲလို႔ တျခားစကား ေျပာခြင့္မရေအာင္ (အမွန္ကိုရွင္းျပခြင့္ မရေအာင္) သူခ်ည္းပဲ ေရပက္မ၀င္ ေျပာေနေတာ့တာပဲ။
က်မက အေဖ့ေရွ႕တည့္တည့္မွာ ထိုင္ေနရင္း အားလံုးၾကားေနရေတာ့ စိတ္ေတြတို လာမိပါေတာ့တယ္။ အေဖ့ဖုန္းခြက္ကို ဆြဲယူၿပီး အဲဒီလူကို ေျပာပစ္လိုက္ခ်င္တဲ့ စိတ္ကို မနည္းထိန္းထားရပါတယ္။ သူစကားနည္းနည္းျပတ္ေတာ့မွ … အေဖက -
“ဒီမွာ က်ေနာ္ေျပာမယ္ နားေထာင္” ဆိုၿပီး ေလသံေအးေအးနဲ႔ သူ႔ရဲ႕ အထင္လြဲမႈကို ရွင္းျပပါတယ္။ တကယ္ေတာ့ အေဖမွားတဲ့ ကိစၥလည္းမဟုတ္ပါဘူး။ ဒီလူဟာ အလုပ္သမားျဖစ္ေပမဲ့ သူ႔အလုပ္ရွင္ကိုေတာင္ ေကာင္းေကာင္းမဆက္ဆံပါဘူး။ သူ႔ကိုယ္သူလည္း ကြၽမ္းက်င္တဲ့ ပံုႏွိပ္စက္ဆရာဆိုၿပီး ေတာ္ေတာ္ေလး ဘ၀င္ျမင့္ အထင္ႀကီးေနပါတယ္။ သူတို႔ အလုပ္ရွင္-အလုပ္သမား ဆက္ဆံေရးနဲ႔ ဒီအလုပ္ သမားရဲ႕ စ႐ိုက္ကို အေဖက ေျပာေျပာျပလို႔ အရင္ကတည္းက သိေနႏွင့္ပါတယ္။
အဲဒီလူဟာ အေဖရွင္းျပတဲ့စကား နား၀င္မ၀င္ေတာ့ မသိပါဘူး။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ သူေျပာခ်င္တာ ေျပာၿပီး ေက်နပ္သြားတဲ့အခါမွ ဖုန္းခ်သြားပါတယ္။ အေဖကေတာ့ ခပ္ေအးေအးပါပဲ။ အဲဒီအေၾကာင္းကို အေမနဲ႔ အမႀကီး သိသြားေတာ့လည္း အေဖ့ ကိုယ္စား ေဒါသေတြထြက္ေနၾကပါတယ္။ အဲဒီပံုႏွိပ္တိုက္ကို မသြားနဲ႔၊ အဲဒီလို ေကာင္ေတြနဲ႔ မဆက္ဆံနဲ႔ ဒါ … သက္သက္ေစာ္ကားခံရတာ … စသျဖင့္ အေမက စိတ္တိုၿပီးေျပာတယ္။ အဲဒီလို ေဘးလူေတြက စိတ္တို စိတ္ဆိုုး ေဒါသထြက္ေန ေပမဲ့ အေဖကေတာ့ အခုလို ေစာ္ကားခံရတာ နည္းနည္းအံ့ၾသ႐ံုကလြဲၿပီး စိတ္ဆိုး ဟန္ မျပပါဘူး။
“အေဖကေတာ့ သူ႔ကို သနားတယ္ …”
အေဖက အဲဒီလိုေျပာေတာ့ က်မတို႔ မအံ့ၾသမိေတာ့ပါဘူး။ သေဘာေကာင္းလြန္း ၿပီး သူမ်ားကို ေဒါသနဲ႔ မတုန္႔ျပန္ သည္းခံတတ္တဲ့ အေဖဟာ ခဏခဏ ဒီလိုပံုစံမ်ဳိး ခံရတတ္ပါတယ္။ ခံရတိုင္းလည္း က်မတို႔ကသာ ေဒါသေတြျဖစ္ခဲ့ၾကေပမဲ့ အေဖ ကေတာ့ ၀ဋ္ေၾကြးတခု ကုန္သြားၿပီလို႔ သေဘာထားလားမသိပါဘူး။ အေဖ့ စိတ္ထဲ ပူေလာင္တဲ့ ေဒါသေတြ မရွိသလိုပါပဲ။ သူ႔ကိုေဒါသတႀကီး ေျပာခဲ့တဲ့သူကိုေတာင္ သနားေနေသးတယ္တဲ့ … ။ အေဖက အဲဒီလိုပါ။
“သူက ေဒါသေတြျဖစ္ေနတာ … ပူေလာင္ေနတာ … အကုသိုလ္ေတြ တိုးပြား ေနတာ၊ ၿပီးေတာ့ သူက အျမင္မွားေနတာေလ … ဘယ္ေလာက္သနားဖို႔ ေကာင္းသလဲ …”
အေဖကေတာ့ ေစာ္ကားသူကို အျပစ္မယူတဲ့အျပင္ သနားေနေသးတယ္။ က်မ အေနနဲ႔ကေတာ့ ကိုယ့္ဆရာသမား၊ ကိုယ့္ထက္ အသက္ႀကီးသူ၊ ဂုဏ္ႀကီးသူက ကို္ယ့္ကို အထင္အျမင္လြဲမွားလို႔ ေငါက္ငမ္း အျပစ္တင္ခံရရင္ ျပန္ရွင္းျပ႐ံုက လြဲၿပီး စိတ္ထဲ ေဒါသတႀကီးခံစားရမွာ မဟုတ္ေပမဲ့ ကိုယ့္ေအာက္ နိမ့္ပါးသူက ခုလို မဟုတ္တမ္းတရား ေစာ္ကားလာရင္ေတာ့ နည္းနည္းေလးမွ သည္းမခံခ်င္ပါဘူး။ တခါတေလ မသိမသာ ေစာင္းေျမာင္း သြယ္၀ိုက္ေစာ္ကားတာမ်ဳိးကေတာ့ မသိခ်င္ ေယာင္ေဆာင္ေနလို႔ ရပါေသးတယ္။ တိုက္႐ိုက္ ေျပာင္က်က် ေစာ္ကားလာ ရင္ေတာ့ ေမတၱာေတြပို႔၊ ခႏၱီပရမံ တေပါတိ တိကၡာ ေတြ ရြတ္ေနေပမဲ့လို႔ သူကမ်ား ငါ့ကို ဒီလိုေျပာစရာလားလို႔ စိတ္ထဲ ေဒါသေထာင္းခနဲ ျဖစ္မိမွာပါပဲ။ ဒါနဲ႔ အေဖ့ကို ေမးရပါတယ္။
“အေဖ့စိတ္ထဲ ဘယ္လိုမွ မေနဘူးလား … ဒီလူ႔ကို ေဒါသမထြက္ဘူးလား”
အေဖက သူ႔အခန္းထဲက ၀ႈိက္ဘုတ္မွာ ေရးထားတာ ျပပါတယ္။ တကယ္ေတာ့ အဲဒီစာသားကို ဖတ္ဖူး ျမင္ဖူးၿပီးသားပါပဲ။
ခံယူမႈအပိုင္း၊ တုန္႔ျပန္မႈအပိုင္း၊ ျပန္လည္ရရွိမႈအပိုင္း … တဲ့ … ။
ဖတ္ဖူး ျမင္ဖူးသလို အေဖက ၾကံဳရင္ ၾကံဳသလို ခဏခဏလည္း ေျပာျပေနက်ပါ။ က်မက အေဖ့ေျပာစကားေတြ နားထဲေရာက္ေပမဲ့ ရင္ထဲ မေရာက္လို႔မ်ားလား … ။
“ကိုယ့္ဆီကို ေကာင္းတာေတြေရာ ဆိုးတာေတြေရာ တေန႔တေန႔ လာေနမွာပဲ။ အဲဒီ ေကာင္းျခင္း ဆိုးျခင္းေတြကို ကိုယ္က ဘယ္လိုစိတ္နဲ႔ ခံယူမလဲ။ ကိုယ္မႏွစ္သက္တဲ့ အာ႐ံုတခုခု ကိုယ့္ဆီေရာက္လာရင္ ေဒါသျဖစ္မယ္၊ စိတ္တိုမယ္။ မ်ားေသာအားျဖင့္ေတာ့ ဒီလိုေပါ့။ ဒါေပမဲ့ အဲဒီလို ေဒါသစိတ္နဲ႔ ခံယူလိုက္ရင္ ေဒါသအေလ်ာက္ျပန္ၿပီး တုန္႔ျပန္မိမယ္။ အဲဒီအခါမွာ ကိုယ္က ဘာကိုရမလဲ … အကုသိုလ္ေတြပဲ ရမယ္မဟုတ္လား …”
အေဖ ဒီလိုပဲေျပာလိမ့္မယ္လို႔လည္း ေမွ်ာ္လင့္ထားၿပီးသားပါပဲ။ ဒါေပမဲ့ အက်င့္ပါ ေနလို႔ ေစာဒကေတာ့ တက္မိတယ္။
“ဒါေပမဲ့ … မေကာင္းတာေတြကို ေကာင္းတဲ့စိတ္နဲ႔ ခံယူႏိုင္ဖို႔ေတာ့ ခဲယဥ္းတယ္ အေဖ …”
“ဒါေပါ့ … ခဲယဥ္းတယ္၊ ခဲယဥ္းတာက လုပ္ႏိုင္မွ လူေတာ္၊ လြယ္လြယ္ကူကူ လုပ္ႏိုင္တာ ဆန္းမွ မဆန္းတာ၊ ခဲယဥ္းတာကို လုပ္ႏိုင္ေအာင္ ႀကိဳးစားရမွာေပါ့”
မလြယ္လိုက္တာလို႔ ေတြးေနတုန္း အေဖက ဆက္ေျပာပါတယ္။
“ဒါေၾကာင့္ ဒီအပိုင္း ၃-ခုမွာ ခံယူမႈအပိုင္းက အဓိကပဲ၊ ခံယူမႈ ေကာင္းမွ တုန္႔ျပန္မႈ ေကာင္းမယ္၊ အဲဒီေတာ့မွ ရရွိမႈလည္း ေကာင္းမယ္။ ခံယူမႈေကာင္းဖို႔ဆိုတာ ေယာနိေသာ ထားတတ္ဖို႔ပဲ။ ေယာနိေသာ ထားတတ္ဖို႔က လြယ္လြယ္နဲ႔ေတာ့ မျဖစ္ႏိုင္ဘူး။ ေလ့က်င့္ယူမွ ရတယ္။ ဘာေၾကာင့္လဲဆိုေတာ့ ကိုယ့္ကိုဆဲရင္ ထစ္ခနဲဆို ျပန္ဆဲမိမွာပဲ။ ျပန္မဆဲမိေတာင္ အနည္းဆံုး စိတ္ထဲမွာေတာ့ ေထာင္းခနဲ ေဒါသျဖစ္မိမွာပဲ။ အဲဒီလို မျဖစ္ဖို႔ဆိုတာ သိပ္ေတာ့ မလြယ္လွဘူး။ ဒါေပမဲ့ ေလ့က်င့္ယူရင္ ရတယ္။ ဘယ္အရာမဆို အထပ္ထပ္ ေလ့က်င့္ရင္ ရတာ ခ်ည္းပဲ …
“ဒီလိုေလ့က်င့္ရင္းနဲ႔ စစခ်င္းေတာ့ ကာယကံေျမာက္ မတုန္႔ျပန္မိေအာင္ ေစာင့္စည္း ႏိုင္လာလိမ့္မယ္၊ ေနာက္ … ၀စီကံ၊ တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ မေနာကံကိုပါ ေစာင့္ထိန္း ႏိုင္ေအာင္ ေလ့က်င့္ရမယ္”
က်မ ေတြေ၀စြာ ေငးေမာရင္း နားေထာင္ေနမိပါတယ္။
ကိုယ့္ကို ေစာ္ကားခံရတဲ့အခါ … အျပံဳးမပ်က္ေနႏိုင္ဖို႔ …
ေစာ္ကားသူကို အျပစ္မယူမိေစဖို႔ …
ခံယူမႈအပိုင္းကို ေကာင္းေစဖို႔ …
မလြယ္ေပမဲ့ ေလ့က်င့္ဖို႔ …
အေဖ့စကားလံုးေတြက က်မနားထဲမွာ … က်မေခါင္းထဲမွာ ရစ္၀ဲေနတယ္။ တျဖည္းျဖည္းေတာ့ ရင္ထဲေရာက္လာေလမလား … ။ က်မ မေျပာတတ္ပါဘူး။
ေလာေလာဆယ္ေတာ့ သက္ျပင္းသာခ်ေနမိတယ္။
ေယာနိေသာေတြ … ခႏၱီေတြ … ေမတၱာေတြ …
ဒါေတြ အစက မသိခဲ့ရင္ အေကာင္းသားလို႔ တခါတေလေတာ့ မိုက္မိုက္ကန္းကန္း ေတြးေနမိပါရဲ႕။
***
ေမဓာ၀ီ
၄၊ ၾသဂုတ္၊ ၂၀၀၇
ည ၁၁ နာရီ ၃၅ မိနစ္
က်မက အေဖ့ေရွ႕တည့္တည့္မွာ ထိုင္ေနရင္း အားလံုးၾကားေနရေတာ့ စိတ္ေတြတို လာမိပါေတာ့တယ္။ အေဖ့ဖုန္းခြက္ကို ဆြဲယူၿပီး အဲဒီလူကို ေျပာပစ္လိုက္ခ်င္တဲ့ စိတ္ကို မနည္းထိန္းထားရပါတယ္။ သူစကားနည္းနည္းျပတ္ေတာ့မွ … အေဖက -
“ဒီမွာ က်ေနာ္ေျပာမယ္ နားေထာင္” ဆိုၿပီး ေလသံေအးေအးနဲ႔ သူ႔ရဲ႕ အထင္လြဲမႈကို ရွင္းျပပါတယ္။ တကယ္ေတာ့ အေဖမွားတဲ့ ကိစၥလည္းမဟုတ္ပါဘူး။ ဒီလူဟာ အလုပ္သမားျဖစ္ေပမဲ့ သူ႔အလုပ္ရွင္ကိုေတာင္ ေကာင္းေကာင္းမဆက္ဆံပါဘူး။ သူ႔ကိုယ္သူလည္း ကြၽမ္းက်င္တဲ့ ပံုႏွိပ္စက္ဆရာဆိုၿပီး ေတာ္ေတာ္ေလး ဘ၀င္ျမင့္ အထင္ႀကီးေနပါတယ္။ သူတို႔ အလုပ္ရွင္-အလုပ္သမား ဆက္ဆံေရးနဲ႔ ဒီအလုပ္ သမားရဲ႕ စ႐ိုက္ကို အေဖက ေျပာေျပာျပလို႔ အရင္ကတည္းက သိေနႏွင့္ပါတယ္။
အဲဒီလူဟာ အေဖရွင္းျပတဲ့စကား နား၀င္မ၀င္ေတာ့ မသိပါဘူး။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ သူေျပာခ်င္တာ ေျပာၿပီး ေက်နပ္သြားတဲ့အခါမွ ဖုန္းခ်သြားပါတယ္။ အေဖကေတာ့ ခပ္ေအးေအးပါပဲ။ အဲဒီအေၾကာင္းကို အေမနဲ႔ အမႀကီး သိသြားေတာ့လည္း အေဖ့ ကိုယ္စား ေဒါသေတြထြက္ေနၾကပါတယ္။ အဲဒီပံုႏွိပ္တိုက္ကို မသြားနဲ႔၊ အဲဒီလို ေကာင္ေတြနဲ႔ မဆက္ဆံနဲ႔ ဒါ … သက္သက္ေစာ္ကားခံရတာ … စသျဖင့္ အေမက စိတ္တိုၿပီးေျပာတယ္။ အဲဒီလို ေဘးလူေတြက စိတ္တို စိတ္ဆိုုး ေဒါသထြက္ေန ေပမဲ့ အေဖကေတာ့ အခုလို ေစာ္ကားခံရတာ နည္းနည္းအံ့ၾသ႐ံုကလြဲၿပီး စိတ္ဆိုး ဟန္ မျပပါဘူး။
“အေဖကေတာ့ သူ႔ကို သနားတယ္ …”
အေဖက အဲဒီလိုေျပာေတာ့ က်မတို႔ မအံ့ၾသမိေတာ့ပါဘူး။ သေဘာေကာင္းလြန္း ၿပီး သူမ်ားကို ေဒါသနဲ႔ မတုန္႔ျပန္ သည္းခံတတ္တဲ့ အေဖဟာ ခဏခဏ ဒီလိုပံုစံမ်ဳိး ခံရတတ္ပါတယ္။ ခံရတိုင္းလည္း က်မတို႔ကသာ ေဒါသေတြျဖစ္ခဲ့ၾကေပမဲ့ အေဖ ကေတာ့ ၀ဋ္ေၾကြးတခု ကုန္သြားၿပီလို႔ သေဘာထားလားမသိပါဘူး။ အေဖ့ စိတ္ထဲ ပူေလာင္တဲ့ ေဒါသေတြ မရွိသလိုပါပဲ။ သူ႔ကိုေဒါသတႀကီး ေျပာခဲ့တဲ့သူကိုေတာင္ သနားေနေသးတယ္တဲ့ … ။ အေဖက အဲဒီလိုပါ။
“သူက ေဒါသေတြျဖစ္ေနတာ … ပူေလာင္ေနတာ … အကုသိုလ္ေတြ တိုးပြား ေနတာ၊ ၿပီးေတာ့ သူက အျမင္မွားေနတာေလ … ဘယ္ေလာက္သနားဖို႔ ေကာင္းသလဲ …”
အေဖကေတာ့ ေစာ္ကားသူကို အျပစ္မယူတဲ့အျပင္ သနားေနေသးတယ္။ က်မ အေနနဲ႔ကေတာ့ ကိုယ့္ဆရာသမား၊ ကိုယ့္ထက္ အသက္ႀကီးသူ၊ ဂုဏ္ႀကီးသူက ကို္ယ့္ကို အထင္အျမင္လြဲမွားလို႔ ေငါက္ငမ္း အျပစ္တင္ခံရရင္ ျပန္ရွင္းျပ႐ံုက လြဲၿပီး စိတ္ထဲ ေဒါသတႀကီးခံစားရမွာ မဟုတ္ေပမဲ့ ကိုယ့္ေအာက္ နိမ့္ပါးသူက ခုလို မဟုတ္တမ္းတရား ေစာ္ကားလာရင္ေတာ့ နည္းနည္းေလးမွ သည္းမခံခ်င္ပါဘူး။ တခါတေလ မသိမသာ ေစာင္းေျမာင္း သြယ္၀ိုက္ေစာ္ကားတာမ်ဳိးကေတာ့ မသိခ်င္ ေယာင္ေဆာင္ေနလို႔ ရပါေသးတယ္။ တိုက္႐ိုက္ ေျပာင္က်က် ေစာ္ကားလာ ရင္ေတာ့ ေမတၱာေတြပို႔၊ ခႏၱီပရမံ တေပါတိ တိကၡာ ေတြ ရြတ္ေနေပမဲ့လို႔ သူကမ်ား ငါ့ကို ဒီလိုေျပာစရာလားလို႔ စိတ္ထဲ ေဒါသေထာင္းခနဲ ျဖစ္မိမွာပါပဲ။ ဒါနဲ႔ အေဖ့ကို ေမးရပါတယ္။
“အေဖ့စိတ္ထဲ ဘယ္လိုမွ မေနဘူးလား … ဒီလူ႔ကို ေဒါသမထြက္ဘူးလား”
အေဖက သူ႔အခန္းထဲက ၀ႈိက္ဘုတ္မွာ ေရးထားတာ ျပပါတယ္။ တကယ္ေတာ့ အဲဒီစာသားကို ဖတ္ဖူး ျမင္ဖူးၿပီးသားပါပဲ။
ခံယူမႈအပိုင္း၊ တုန္႔ျပန္မႈအပိုင္း၊ ျပန္လည္ရရွိမႈအပိုင္း … တဲ့ … ။
ဖတ္ဖူး ျမင္ဖူးသလို အေဖက ၾကံဳရင္ ၾကံဳသလို ခဏခဏလည္း ေျပာျပေနက်ပါ။ က်မက အေဖ့ေျပာစကားေတြ နားထဲေရာက္ေပမဲ့ ရင္ထဲ မေရာက္လို႔မ်ားလား … ။
“ကိုယ့္ဆီကို ေကာင္းတာေတြေရာ ဆိုးတာေတြေရာ တေန႔တေန႔ လာေနမွာပဲ။ အဲဒီ ေကာင္းျခင္း ဆိုးျခင္းေတြကို ကိုယ္က ဘယ္လိုစိတ္နဲ႔ ခံယူမလဲ။ ကိုယ္မႏွစ္သက္တဲ့ အာ႐ံုတခုခု ကိုယ့္ဆီေရာက္လာရင္ ေဒါသျဖစ္မယ္၊ စိတ္တိုမယ္။ မ်ားေသာအားျဖင့္ေတာ့ ဒီလိုေပါ့။ ဒါေပမဲ့ အဲဒီလို ေဒါသစိတ္နဲ႔ ခံယူလိုက္ရင္ ေဒါသအေလ်ာက္ျပန္ၿပီး တုန္႔ျပန္မိမယ္။ အဲဒီအခါမွာ ကိုယ္က ဘာကိုရမလဲ … အကုသိုလ္ေတြပဲ ရမယ္မဟုတ္လား …”
အေဖ ဒီလိုပဲေျပာလိမ့္မယ္လို႔လည္း ေမွ်ာ္လင့္ထားၿပီးသားပါပဲ။ ဒါေပမဲ့ အက်င့္ပါ ေနလို႔ ေစာဒကေတာ့ တက္မိတယ္။
“ဒါေပမဲ့ … မေကာင္းတာေတြကို ေကာင္းတဲ့စိတ္နဲ႔ ခံယူႏိုင္ဖို႔ေတာ့ ခဲယဥ္းတယ္ အေဖ …”
“ဒါေပါ့ … ခဲယဥ္းတယ္၊ ခဲယဥ္းတာက လုပ္ႏိုင္မွ လူေတာ္၊ လြယ္လြယ္ကူကူ လုပ္ႏိုင္တာ ဆန္းမွ မဆန္းတာ၊ ခဲယဥ္းတာကို လုပ္ႏိုင္ေအာင္ ႀကိဳးစားရမွာေပါ့”
မလြယ္လိုက္တာလို႔ ေတြးေနတုန္း အေဖက ဆက္ေျပာပါတယ္။
“ဒါေၾကာင့္ ဒီအပိုင္း ၃-ခုမွာ ခံယူမႈအပိုင္းက အဓိကပဲ၊ ခံယူမႈ ေကာင္းမွ တုန္႔ျပန္မႈ ေကာင္းမယ္၊ အဲဒီေတာ့မွ ရရွိမႈလည္း ေကာင္းမယ္။ ခံယူမႈေကာင္းဖို႔ဆိုတာ ေယာနိေသာ ထားတတ္ဖို႔ပဲ။ ေယာနိေသာ ထားတတ္ဖို႔က လြယ္လြယ္နဲ႔ေတာ့ မျဖစ္ႏိုင္ဘူး။ ေလ့က်င့္ယူမွ ရတယ္။ ဘာေၾကာင့္လဲဆိုေတာ့ ကိုယ့္ကိုဆဲရင္ ထစ္ခနဲဆို ျပန္ဆဲမိမွာပဲ။ ျပန္မဆဲမိေတာင္ အနည္းဆံုး စိတ္ထဲမွာေတာ့ ေထာင္းခနဲ ေဒါသျဖစ္မိမွာပဲ။ အဲဒီလို မျဖစ္ဖို႔ဆိုတာ သိပ္ေတာ့ မလြယ္လွဘူး။ ဒါေပမဲ့ ေလ့က်င့္ယူရင္ ရတယ္။ ဘယ္အရာမဆို အထပ္ထပ္ ေလ့က်င့္ရင္ ရတာ ခ်ည္းပဲ …
“ဒီလိုေလ့က်င့္ရင္းနဲ႔ စစခ်င္းေတာ့ ကာယကံေျမာက္ မတုန္႔ျပန္မိေအာင္ ေစာင့္စည္း ႏိုင္လာလိမ့္မယ္၊ ေနာက္ … ၀စီကံ၊ တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ မေနာကံကိုပါ ေစာင့္ထိန္း ႏိုင္ေအာင္ ေလ့က်င့္ရမယ္”
က်မ ေတြေ၀စြာ ေငးေမာရင္း နားေထာင္ေနမိပါတယ္။
ကိုယ့္ကို ေစာ္ကားခံရတဲ့အခါ … အျပံဳးမပ်က္ေနႏိုင္ဖို႔ …
ေစာ္ကားသူကို အျပစ္မယူမိေစဖို႔ …
ခံယူမႈအပိုင္းကို ေကာင္းေစဖို႔ …
မလြယ္ေပမဲ့ ေလ့က်င့္ဖို႔ …
အေဖ့စကားလံုးေတြက က်မနားထဲမွာ … က်မေခါင္းထဲမွာ ရစ္၀ဲေနတယ္။ တျဖည္းျဖည္းေတာ့ ရင္ထဲေရာက္လာေလမလား … ။ က်မ မေျပာတတ္ပါဘူး။
ေလာေလာဆယ္ေတာ့ သက္ျပင္းသာခ်ေနမိတယ္။
ေယာနိေသာေတြ … ခႏၱီေတြ … ေမတၱာေတြ …
ဒါေတြ အစက မသိခဲ့ရင္ အေကာင္းသားလို႔ တခါတေလေတာ့ မိုက္မိုက္ကန္းကန္း ေတြးေနမိပါရဲ႕။
***
ေမဓာ၀ီ
၄၊ ၾသဂုတ္၊ ၂၀၀၇
ည ၁၁ နာရီ ၃၅ မိနစ္
6 comments:
“ဒါေပါ့ … ခဲယဥ္းတယ္၊ ခဲယဥ္းတာက လုပ္ႏိုင္မွ လူေတာ္၊ လြယ္လြယ္ကူကူ လုပ္ႏိုင္တာ ဆန္းမွ မဆန္းတာ၊ ခဲယဥ္းတာကို လုပ္ႏိုင္ေအာင္ ႀကိဳးစားရမွာေပါ့”
အဲဒီ႔စကားတစ္ခြန္းက ကၽြန္ေတာ္႔ရဲ ႏွလုံးသားထဲကုိ သံမဏိစိတ္ဓာတ္ေတြ ထည္႔ေပးလုိက္တယ္.
တရားစကားနဲ႔ ေျပာရရင္ေတာ႔ အတုိက္ဓာတ္ေတြက ရွိေနတာပဲ. အဲဒါကုိ ခံယူတတ္တဲ႔ အခံဓာတ္ေပၚ မူတည္ျပီး ရလာဒ္ေတြက ေျပာင္းလဲသြားတတ္တာေပါ႔ဗ်ာ. အခုကိစၥမွာလည္း မေမရဲ႔ ေဖေဖက အခံဓာတ္ကုိ တည္႔မတ္ေအာင္ထားတယ္. ဒါေၾကာင္႔ အတုိက္ဓာတ္ရဲ႔ ရုိက္ခတ္မႈကို သူမခံစားရဘူး. သူ႔ရဲ႔ အိေႃႏၵမယုိယြင္းသြားဘူး. အဲဒါဗုိလ္ငါးပါးထဲက သမာဓိဗုိလ္ပဲေပါ႔ဗ်ာ.
ဒီပုိ႔စ္ေလးကေနတစ္ဆင္႔ မေမေဖေဖရဲ႔ စိတ္ဓာတ္ၾကီးမားခုိင္ခံ႔ပုံကုိ သိျမင္လုိက္ရပါတယ္. တရားရွာကုိယ္မွာေတြ႔ဆုိသလုိပဲ မေမရဲ႔ေဖေဖက ဒါကုိ တရားသေဘာနဲ႔ ရႈျမင္ျပီး ေယာနိေသာမနသိကာရကုိ ေမြးျမဴလုိက္တာ ခ်ီးက်ဴးပါတယ္ ခင္ဗ်ာ….
ဒီပုိ႔စ္ေလးအတြက္ ေက်းဇူးအမ်ားၾကီး တင္ပါတယ္ မေမ….
ခင္မင္ေလးစားလ်က္
ရန္ေအာင္.
ႏွစ္သက္ျမတ္နိုးေလးစားဘို႕ေကာင္းလွတဲ့ Post ေလးပါဘဲ။
ကၽြန္မအလြန္္ဘဲသေဘာက်မိပါတယ္။
May,
Your father is such a great person.You are very lucky that he is your father because you can learn from him. We can get all the physical goal easily but it is very difficult to train yourself to be strong in mental.Thank you very much for this post.
khine
မမ အရမ္းေကာင္းတယ္... အရင္က ျမလႊာေရာက္ဘူးပါတယ္... လိပ္စာက ေမ႕သြားလုိ႕...
အျမဲအားေပးေနမယ္ေနာ္....
HI Mawdar wii
Good to read.
Anything to say for tomorrow?
G
မေမ ဒီပို႔စ္ကို ဒီေန႔မွ ဖတ္ရတယ္
ညေလးလဲ အဆဲခံရတိုင္း သည္းခံႏိုင္ေအာင္ ႀကိဳးစားေနတယ္ သည္းလဲခံခဲ့ပါတယ္။ အရမ္းႀကီး တရားလြန္လာတာေတာင္မွ ေလေျပနဲ႔ ပဲ ျပန္ေျပာျဖစ္တယ္။ အရမ္းလြန္လာေတာ့ ေဒါသထြက္ၿပီး တစ္ခါတစ္ခါ ျပန္ေျပာမိတယ္။ ေဒါသထြက္ေနၿပီလို႔ သိလိုက္တာနဲ႔ ကိုယ့္ေဒါသကို သတိနဲ႔ ျပန္ထိန္းျဖစ္တယ္။ ျပန္ဆင္ျခင္တယ္ ငါဘာလုိ႔ ေဒါသထြက္ရတာလဲ သူအထင္လြဲတာ ငါ့မွာ ဘာမ်ား ထိခိုက္သြားလို႔လဲေပါ့။ ငါအသက္ရွင္ေနသေရြ႕ လုပ္ေနသမွ် အရာအားလံုးဟာ နိဗၺာန္ေရာက္ဖို႔ပဲ မဟုတ္လား က်န္တာေတြ ဘာလုပ္ဖို႔လဲေပါ့။
ဒါေပမယ့္ တစ္ခ်ဳိ႕ေတြက်ေတာ့ သည္းခံေလ ေရာင့္တက္ေလ ျဖစ္ေနၾကတယ္။ ကိုယ္သည္းခံတိုင္း သူဆဲဖို႔ခ်ည္းပဲ ျဖစ္ျဖစ္ေနသလားလို႔ မေမရဲ႕ ေဖေဖကို ေမးေပးပါ။ ညလး လူလာျဖစ္ရတာ သည္းခံဖို႔ ေလာကႀကီးက ငါ့ကို သည္းခံႏိုင္စြမ္းရွိမရွိ စမ္းသပ္ေနသလိုပဲ။
မေမ ေဖေဖေျပာသလိုပဲ ညေလးကို ဆဲဆဲလာရင္ ဆဲသူကို ျပန္သနားေနရတယ္။ သူမွာ အကုသိုလ္ေတြ တအားမ်ားေနတာကိုး ကိုယ္က သည္းခံေလ သူ႔မွာ အကုသိုလ္ေတြမ်ားေလ မဟုတ္လား ဒီလိုဆိုေတာ့ ကိုယ္သည္းခံတာ သူ႔ကို အပၸါယ္ေရာက္ေအာင္ တြန္းပို႔ေနသလို ျဖစ္ေနသလား ????
Post a Comment