သူတို႔ေမာင္ႏွမ သံုးေယာက္က ညဘက္ဆို က်မဆီမွာ ကြန္ပ်ဴတာ လာသင္ၾက တယ္။ အႀကီးဆံုးက ၆ တန္း၊ အလတ္မေလးက ၄ တန္းနဲ႔ အငယ္ဆံုး ခ်ာတိတ္က ၂ တန္း အသီးသီးေပါ့။ သူတို႔ေတြက ေႏြပိတ္ရက္ကတည္းက လာတက္ေန ၾကတာ ခု ေက်ာင္းေတြျပန္ဖြင့္တဲ့ထိ တက္ေနၾကတုန္းပဲဆိုပါေတာ့။ ကြန္ပ်ဴတာနဲ႔ တခုခုလုပ္ေနရရင္ကို သူတို႔မွာေပ်ာ္လို႔။ ေက်ာင္းျပန္ဖြင့္ေတာ့ စေန တနဂၤေႏြပဲ လာႏိုင္ေတာ့တယ္။ ၾကားရက္ဆို ေက်ာင္းစာနဲ႔ ေက်ာင္းက်ဴရွင္နဲ႔ သူတို႔မအားၾက ေတာ့ဘူး။
ေႏြတုန္းကလည္း ေႏြတုန္းကမို႔ သူတို႔ေလးေတြက အခ်ိန္ဇယားအတိုင္း လႈပ္ရွား ၾကရတာပါပဲ။ အဂၤလိပ္စာ၊ စႏၵယား၊ ပန္းခ်ီ၊ ေရကူး၊ ကြန္ပ်ဴတာ အဲဒီလို သင္တန္း ေတြနဲ႔ ပိေနၾကပါတယ္။ ေရကူးကန္ကအျပန္မွ က်မဆီလာၾကတာမို႔ တခါတေလ သူတို႔ေလးေတြ ပင္ပန္းေနၾကၿပီ။ တခါတေလ ဗိုက္ဆာလို႔ လမ္းမွာ၀ယ္လာတဲ့ မုန္႔ေတြကို က်မဆီေရာက္မွ ထုတ္စားၾကရတယ္။
သင္တန္းေတြဘယ္ေလာက္တက္တက္ ပညာရပ္တခုဆိုတာ သူတို႔စိတ္၀င္စားမွ လည္း တတ္ေျမာက္မွာပါ။ သူတို႔ေလးေတြ အဂၤလိပ္စာ အားနည္းၾကေတာ့ က်မက အဂၤလိပ္စာ ၾကိဳးစားဖို႔ ေျပာမိတယ္။ အဲဒီေတာ့ အႀကီးဆံုးခ်ာတိတ္က ဘာေျပာ သလဲ ဆိုရင္ …
“သားက အဂၤလိပ္စာလည္း စိတ္မ၀င္စားဘူး။ ျမန္မာစာလည္း စိတ္မ၀င္စားဘူး” တဲ့။
“ဟင္ .. ဒါဆို သားက ဘာစိတ္၀င္စားတုန္း”
“ေဗဒင္”
“အဲ …”
က်မမွာ ရယ္ရအခက္ ငိုရအခက္။ ဒါနဲ႔ပဲ ဆက္ေျပာရတယ္။
“ေဗဒင္ဆို ျမန္မာစာနဲ႔ဆိုင္တယ္၊ ျမန္မာစာေသခ်ာတတ္မွ ျဖစ္မွာေပါ့” ဆိုေတာ့
“မလိုဘူး တီခ်ယ္ … သားက တားေရာ့ကို စိတ္၀င္စားတာ၊ ျမန္မာစာ မကြၽမ္း လည္း ရတယ္” တဲ့။
တားေရာ့လည္း ေသခ်ာေလ့လာမယ္ဆိုရင္ အဂၤလိပ္စာတတ္ဖို႔လိုတာေပါ့ … လို႔ က်မလည္း ေျပာခြင့္မရလိုက္ေတာ့ပါဘူး။ သူက သူ႔အေမနဲ႔အတူ မင္းသိခၤရဲ႕ မရမ္းတလင္းျခံႀကီးထဲ သြားလည္တဲ့အေၾကာင္း၊ အဲဒီမွာ ဘာေတြေတြ႕တယ္၊ ဘာေတြေရာင္းတယ္၊ မင္းသိခၤက ဘယ္လို၊ သူ႔တပည့္ေတြက ဘယ္ပံု၊ ယၾတာေတြဘယ္လိုေပးတယ္ စသျဖင့္ အားပါးတရေျပာျပေနပါတယ္။ က်မလည္း သူေျပာသမွ်သာ ေငးၿပီး နားေထာင္ေနလိုက္မိပါတယ္။
သူတို႔ သံုးေယာက္က ဘာကိုမွ မေၾကာက္တတ္ၾကဘူး။ သရဲက လြဲလို႔ .. တဲ့။ ေဆာ့တာလည္း အရမ္း၊ သိခ်င္တာလည္း အရမ္း၊ အေမးအျမန္းထူတာလည္း အရမ္း၊ အၿငိမ္မေနဘဲ ေသာင္းက်န္းၾကလြန္းလို႔ သူတို႔ကို တခါသင္ၿပီးတုိင္း လူက ေျခကုန္လက္ပမ္း က်က်သြားတယ္။ တခါတခါ စာသင္ေနတုန္း ေမာင္ႏွမ သံုးေယာက္ ပတ္ၿပီး ရန္ျဖစ္ေနၾကျပန္တယ္။ စကားႏိုင္လုၾကတယ္။ စကားႏိုင္ လုရင္း အရွိန္တက္လာၿပီး လက္ေတြဘာေတြပါလာလို႔ က်မမွာ မနည္းဆြဲေနရ ေသးတယ္။
အၾကီးဆံုးနဲ႔ အငယ္ဆံုးက ေယာက္်ားေလး၊ အလတ္က မိန္းကေလး။ မိန္းကေလး ေပမဲ့ သူကလည္း ေပါက္ေက်ာ္မေလးပဲ။ တစက္ကေလးမွ အျငိမ္မေနပါဘူး။ ေႏြရာသီ မနက္ပိုင္းသင္တန္းက လူ ၃၀ ထက္ကို ညဘက္မွလာတက္တဲ့ သူတို႔ သံုးေယာက္ ေသာင္းက်န္းတာက ပိုၿပီး ဆူညံပြက္လို႔ ေနပါတယ္။ အဲဒီေလာက္ ခ်စ္ဖို႔ေကာင္းတဲ့ ကေလးေလးေတြ ေပါ့။
သူတို႔စကားေလးေတြက တခါတခါ ၾကမ္းရင္ၾကမ္းမယ္။ ႐ိုင္းသလိုျဖစ္ရင္လည္း ျဖစ္မယ္။ အူေၾကာင္ေၾကာင္နဲ႔ ျပန္ေျဖရခက္မယ့္ ေမးခြန္းမ်ဳိးလည္း ေမးရင္ ေမးမယ္။ ဘယ္လိုပဲျဖစ္ျဖစ္ သူတို႔ေလးေတြဟာ စိတ္ထဲရွိတာကို ဟန္မေဆာင္ဘဲ ေျပာရဲၾက ေျပာထြက္ၾက ေျပာ၀ံ့ၾကသူေတြလို႔ က်မကေတာ့ ယူဆတယ္။ သူတို႔ စိတ္ေလးေတြဟာ ဘာအေရာင္မွ မဆိုးထားရေသးဘူး။ ဒါေၾကာင့္ သူတို႔ေျပာတဲ့ စကားေတြ တခါတေလ စိတ္ထဲ ေအာင့္သက္သက္ျဖစ္မိေပမဲ့ က်မ ခြင့္လႊတ္ခဲ့ပါ တယ္။ ကေလးဆိုတာ လြတ္လပ္တဲ့ အေတြးအျမင္ရွိသလို ပြင့္လင္း ႐ုိးသားၾက စျမဲပဲ မဟုတ္လား။
သူတို႔အားလံုးတူညီတဲ့အခ်က္က ပန္းခ်ီကို စိတ္၀င္တစားရွိၾကတာပါပဲ။ သူတို႔ အေမက ပန္းခ်ီဆရာကို အိမ္ေခၚၿပီး သင္ၾကားေစပါတယ္။ ဒါနဲ႔ က်မက သူတို႔ ဆြဲတဲ့ပံုေလးေတြ ၾကည့္ခ်င္လို႔ ေျပာေတာ့ အလတ္မေလး ပံု႔ပံု႔ တေယာက္ထဲ ပံု ေတြ ဆြဲၿပီး ယူလာခဲ့ပါတယ္။ က်န္ ခ်ာတိတ္ ၂ေယာက္ကေတာ့ ေျပာထားလဲ ေမ့ေမ့ေလ်ာ့ေလ်ာ့ပါပဲ။ (ေယာက္်ားေလး နဲ႔ မိန္းကေလး အဲဒီလိုကြာတာပါ) ဒါနဲ႔ပဲ က်မလည္း ပံု႔ပံု႔ရဲ႕ ပန္းခ်ီကေလးကို က်မ ဘေလာ့မွာ အမွတ္တရ တင္ေပးလိုက္ ပါတယ္။ ကေလးတေယာက္ရဲ႕ စိတ္ကူးပန္းခ်ီေလးေတြ ဆိုပါေတာ့။ ခ်စ္စရာ ေကာင္းသလား … ၾကည့္ၾကပါဦး။
ေႏြတုန္းကလည္း ေႏြတုန္းကမို႔ သူတို႔ေလးေတြက အခ်ိန္ဇယားအတိုင္း လႈပ္ရွား ၾကရတာပါပဲ။ အဂၤလိပ္စာ၊ စႏၵယား၊ ပန္းခ်ီ၊ ေရကူး၊ ကြန္ပ်ဴတာ အဲဒီလို သင္တန္း ေတြနဲ႔ ပိေနၾကပါတယ္။ ေရကူးကန္ကအျပန္မွ က်မဆီလာၾကတာမို႔ တခါတေလ သူတို႔ေလးေတြ ပင္ပန္းေနၾကၿပီ။ တခါတေလ ဗိုက္ဆာလို႔ လမ္းမွာ၀ယ္လာတဲ့ မုန္႔ေတြကို က်မဆီေရာက္မွ ထုတ္စားၾကရတယ္။
သင္တန္းေတြဘယ္ေလာက္တက္တက္ ပညာရပ္တခုဆိုတာ သူတို႔စိတ္၀င္စားမွ လည္း တတ္ေျမာက္မွာပါ။ သူတို႔ေလးေတြ အဂၤလိပ္စာ အားနည္းၾကေတာ့ က်မက အဂၤလိပ္စာ ၾကိဳးစားဖို႔ ေျပာမိတယ္။ အဲဒီေတာ့ အႀကီးဆံုးခ်ာတိတ္က ဘာေျပာ သလဲ ဆိုရင္ …
“သားက အဂၤလိပ္စာလည္း စိတ္မ၀င္စားဘူး။ ျမန္မာစာလည္း စိတ္မ၀င္စားဘူး” တဲ့။
“ဟင္ .. ဒါဆို သားက ဘာစိတ္၀င္စားတုန္း”
“ေဗဒင္”
“အဲ …”
က်မမွာ ရယ္ရအခက္ ငိုရအခက္။ ဒါနဲ႔ပဲ ဆက္ေျပာရတယ္။
“ေဗဒင္ဆို ျမန္မာစာနဲ႔ဆိုင္တယ္၊ ျမန္မာစာေသခ်ာတတ္မွ ျဖစ္မွာေပါ့” ဆိုေတာ့
“မလိုဘူး တီခ်ယ္ … သားက တားေရာ့ကို စိတ္၀င္စားတာ၊ ျမန္မာစာ မကြၽမ္း လည္း ရတယ္” တဲ့။
တားေရာ့လည္း ေသခ်ာေလ့လာမယ္ဆိုရင္ အဂၤလိပ္စာတတ္ဖို႔လိုတာေပါ့ … လို႔ က်မလည္း ေျပာခြင့္မရလိုက္ေတာ့ပါဘူး။ သူက သူ႔အေမနဲ႔အတူ မင္းသိခၤရဲ႕ မရမ္းတလင္းျခံႀကီးထဲ သြားလည္တဲ့အေၾကာင္း၊ အဲဒီမွာ ဘာေတြေတြ႕တယ္၊ ဘာေတြေရာင္းတယ္၊ မင္းသိခၤက ဘယ္လို၊ သူ႔တပည့္ေတြက ဘယ္ပံု၊ ယၾတာေတြဘယ္လိုေပးတယ္ စသျဖင့္ အားပါးတရေျပာျပေနပါတယ္။ က်မလည္း သူေျပာသမွ်သာ ေငးၿပီး နားေထာင္ေနလိုက္မိပါတယ္။
သူတို႔ သံုးေယာက္က ဘာကိုမွ မေၾကာက္တတ္ၾကဘူး။ သရဲက လြဲလို႔ .. တဲ့။ ေဆာ့တာလည္း အရမ္း၊ သိခ်င္တာလည္း အရမ္း၊ အေမးအျမန္းထူတာလည္း အရမ္း၊ အၿငိမ္မေနဘဲ ေသာင္းက်န္းၾကလြန္းလို႔ သူတို႔ကို တခါသင္ၿပီးတုိင္း လူက ေျခကုန္လက္ပမ္း က်က်သြားတယ္။ တခါတခါ စာသင္ေနတုန္း ေမာင္ႏွမ သံုးေယာက္ ပတ္ၿပီး ရန္ျဖစ္ေနၾကျပန္တယ္။ စကားႏိုင္လုၾကတယ္။ စကားႏိုင္ လုရင္း အရွိန္တက္လာၿပီး လက္ေတြဘာေတြပါလာလို႔ က်မမွာ မနည္းဆြဲေနရ ေသးတယ္။
အၾကီးဆံုးနဲ႔ အငယ္ဆံုးက ေယာက္်ားေလး၊ အလတ္က မိန္းကေလး။ မိန္းကေလး ေပမဲ့ သူကလည္း ေပါက္ေက်ာ္မေလးပဲ။ တစက္ကေလးမွ အျငိမ္မေနပါဘူး။ ေႏြရာသီ မနက္ပိုင္းသင္တန္းက လူ ၃၀ ထက္ကို ညဘက္မွလာတက္တဲ့ သူတို႔ သံုးေယာက္ ေသာင္းက်န္းတာက ပိုၿပီး ဆူညံပြက္လို႔ ေနပါတယ္။ အဲဒီေလာက္ ခ်စ္ဖို႔ေကာင္းတဲ့ ကေလးေလးေတြ ေပါ့။
သူတို႔စကားေလးေတြက တခါတခါ ၾကမ္းရင္ၾကမ္းမယ္။ ႐ိုင္းသလိုျဖစ္ရင္လည္း ျဖစ္မယ္။ အူေၾကာင္ေၾကာင္နဲ႔ ျပန္ေျဖရခက္မယ့္ ေမးခြန္းမ်ဳိးလည္း ေမးရင္ ေမးမယ္။ ဘယ္လိုပဲျဖစ္ျဖစ္ သူတို႔ေလးေတြဟာ စိတ္ထဲရွိတာကို ဟန္မေဆာင္ဘဲ ေျပာရဲၾက ေျပာထြက္ၾက ေျပာ၀ံ့ၾကသူေတြလို႔ က်မကေတာ့ ယူဆတယ္။ သူတို႔ စိတ္ေလးေတြဟာ ဘာအေရာင္မွ မဆိုးထားရေသးဘူး။ ဒါေၾကာင့္ သူတို႔ေျပာတဲ့ စကားေတြ တခါတေလ စိတ္ထဲ ေအာင့္သက္သက္ျဖစ္မိေပမဲ့ က်မ ခြင့္လႊတ္ခဲ့ပါ တယ္။ ကေလးဆိုတာ လြတ္လပ္တဲ့ အေတြးအျမင္ရွိသလို ပြင့္လင္း ႐ုိးသားၾက စျမဲပဲ မဟုတ္လား။
သူတို႔အားလံုးတူညီတဲ့အခ်က္က ပန္းခ်ီကို စိတ္၀င္တစားရွိၾကတာပါပဲ။ သူတို႔ အေမက ပန္းခ်ီဆရာကို အိမ္ေခၚၿပီး သင္ၾကားေစပါတယ္။ ဒါနဲ႔ က်မက သူတို႔ ဆြဲတဲ့ပံုေလးေတြ ၾကည့္ခ်င္လို႔ ေျပာေတာ့ အလတ္မေလး ပံု႔ပံု႔ တေယာက္ထဲ ပံု ေတြ ဆြဲၿပီး ယူလာခဲ့ပါတယ္။ က်န္ ခ်ာတိတ္ ၂ေယာက္ကေတာ့ ေျပာထားလဲ ေမ့ေမ့ေလ်ာ့ေလ်ာ့ပါပဲ။ (ေယာက္်ားေလး နဲ႔ မိန္းကေလး အဲဒီလိုကြာတာပါ) ဒါနဲ႔ပဲ က်မလည္း ပံု႔ပံု႔ရဲ႕ ပန္းခ်ီကေလးကို က်မ ဘေလာ့မွာ အမွတ္တရ တင္ေပးလိုက္ ပါတယ္။ ကေလးတေယာက္ရဲ႕ စိတ္ကူးပန္းခ်ီေလးေတြ ဆိုပါေတာ့။ ခ်စ္စရာ ေကာင္းသလား … ၾကည့္ၾကပါဦး။
ဒါက စႏိုး၀ႈိက္တဲ့။ ပံုျပင္ထဲက စႏိုး၀ိႈက္ကို သူကသိပ္ၾကိဳက္တယ္လို႔ဆိုပါတယ္။
ေရကန္ထဲက ၾကာဖူးကေလး။ က်မကေတာ့ ဒီပံုေလးကို သေဘာက်တာပဲ။
ပန္းခ်ီဆြဲၿပီးရင္ လက္မွတ္ထိုးရမယ္ ဆိုလို႔ သူက သူ႔နာမည္အရင္းနဲ႔ လက္မွတ္ကို ခပ္ႀကီးႀကီးထိုးထားေလရဲ႕။
ဒီစေန တနဂၤေႏြ သူတို႔ စာလာသင္ရင္ေတာ့ က်မဘေလာ့ေပၚက ဒီပံုေလးေတြ သူတို႔ကို ျပရပါဦးမယ္ …. ။
***
ေမဓာ၀ီ
26th June, 07
1:15 pm
ပန္းခ်ီဆြဲၿပီးရင္ လက္မွတ္ထိုးရမယ္ ဆိုလို႔ သူက သူ႔နာမည္အရင္းနဲ႔ လက္မွတ္ကို ခပ္ႀကီးႀကီးထိုးထားေလရဲ႕။
ဒီစေန တနဂၤေႏြ သူတို႔ စာလာသင္ရင္ေတာ့ က်မဘေလာ့ေပၚက ဒီပံုေလးေတြ သူတို႔ကို ျပရပါဦးမယ္ …. ။
***
ေမဓာ၀ီ
26th June, 07
1:15 pm
6 comments:
ၾကာပန္းပံုေလးကို ႀကိဳက္တယ္... အႀကီးေကာင္ေလးက ေဗဒင္ပဲ စိတ္၀င္စားတယ္တဲ႔လား...ဟီဟီ...ဆရာမင္းသိခၤၿခံ ေရာက္သြားရင္ အဲလိုပဲ ျဖစ္တတ္တယ္...:P
New posts are going on, all are good, thanks ma may..
ပန္းခ်ီဟာ ကေလးေတြရဲ႕ ထြင္ဥာဏ္ ဖန္တီးဥာဏ္ေတြကို အားေပးတယ္။ျပီးေတာ့ ပန္းခ်ီနဲ႔ ကၽြမ္း၀င္တဲ့သူေတြဟာ ပတ္၀န္းက်င္ေလ့လာမႈအားေကာင္းျပီး သဘာ၀ အလွအပကိုလည္း ကာကြယ္ထိန္းသိမ္းတတ္ေစတာမို႔ ေက်ာင္းပညာေရးထဲမွာ ပန္းခ်ီကို ထည့္ၾကရတာေလ။ျပီးေတာ့ ကေလးေတြရဲ႕ ပင္ကိုစိတ္သေဘာကိုလဲ ပန္းခ်ီပံုေတြကေန အကဲျဖတ္ႏို္င္တာမို႔ အဲဒီကေလးကို ပ်ိဳးေထာင္ရာမွာ အသံုး၀င္တယ္တဲ့။ အမတို႔ ႏိုင္ငံမွာကေတာ့ ဖတ္စာအုပ္ေတာင္ မဲႏႈိက္ျပီး သံုးၾကရတာမို႔
ခုလို အေမေတြက အားေပးပံ့ပိုးမွပဲ ကေလးေတြ ဖြံ႔ျဖိဳးရေတာ့မွာ။ ခု ၾကာကန္ကို ဆြဲထားတာမွာကို ကေလးက သဘာ၀ကို သတိထားမိေနတာ ေတြ႔ေနရျပီ။ စိမ္းစိုမႈ.. အရိပ္ရဲ႕ သေဘာနဲ႔ သယာမႈကို သတိျပဳမိေနတာကို ေတြ႔ရျပီ။အမလဲ ၾကာကန္ေလးကို သေဘာက်တယ္။ေယာက်ာ္းေလးႏွစ္ေယာက္ကေရာ.. ဘာေတြဆြဲလဲ..စိတ္၀င္စားတယ္။ေရးပါဦး..ညီမ။
ma may ka daw, twe mi taing yay tel, yay lo le ma kun buu, yay taing le a kaung che pe naw.. twe naing yay naing pee, a mye pyaw shwin naing par say..
ဟဲပံုမွန္အတိုင္း ေနာက္က်သြားျပန္ပါျပီ.. ဟိုေကာင္ေလးအေျဖကို သေဘာက်မိပါတယ္။ ဟဲ တားေရာ့လား။ ..ကၽြန္ေတာ္လည္း ဘယ္ဘာသာစကားမွ စိတ္မ၀င္စားဘူး။ ခုေတာ့ လိုအပ္လာျပီး .. ဟဲဟဲ .. ေနာက္ျပီး စိတ္၀င္စားတာေတြလည္း လုပ္လို႔ မရဘူး။ လုပ္ခြင့္လည္း မေပးဘူး။ အဲဒီေတာ့ ဘာစိတ္၀င္စားမွန္းေတာင္ မသိေတာ့ပါဘူးဗ်ာ..
ေမဓါ၀ီေရ..ေက်းဇူးပါ..
ဒီစာေလးလည္း..ၾကိဳက္တယ္..
Post a Comment