ဒီကဗ်ာေလးက က်မေမာင္ေလး ေရးခဲ့တဲ့ကဗ်ာေလးပါ။ ၁၉၉၆ ခုႏွစ္က ထုတ္တဲ့ သူတို႔ရဲ႕ ကဗ်ာစာအုပ္ေလးထဲမွာ သူ႔ကဗ်ာ ၃-ပုဒ္ ပါတဲ့အနက္ ၂-ပုဒ္ ကိုေတာ့ က်မဘေလာ့မွာ ေဖာ္ျပခဲ့ၿပီးပါၿပီ။ ဒီကဗ်ာေလးက ေနာက္ဆံုး က်န္ေနတဲ့ တပုဒ္ေပါ့။
ပထမဆံုးတင္ခဲ့တဲ့ ကဗ်ာေလးက သူ႔ေမြးေန႔တုန္းကပါ။ “အသံုးမ၀င္ေတာ့ေသာ” ဆိုတဲ့ အဲဒီကဗ်ာေလးကို က်မအၾကိဳက္ဆံုးပဲ။ တခါတေလ ကိုယ္တိုင္ အဲဒီလို ျမစ္ကမ္းနေဘးက သစ္ပင္အိုလို ခံစားခဲ့ရဖူးတယ္။ လဲၿပိဳဖို႔အခ်ိန္ကို မ်က္ႏွာမူ ရင္း ေတြေ၀မႈေတြ ႀကံဳခဲ့ရဖူးတယ္။
ေနာက္တရက္ျခားမွာ တင္ခဲ့တဲ့ “မွားယြင္းမႈ အစစ္အမွန္မ်ား” ကိုေတာ့ သံုးထားတဲ့ စကားလံုးေတြကို ႏွစ္သက္မိတယ္။ အမွန္ေတြက မွားေနတတ္ၿပီး မွားတာေတြ မွန္ေနတတ္တဲ့အခါမ်ဳိးတိုင္း သူ႔ရဲ႕ ဒီကဗ်ာေလးကို သတိတရ ျဖစ္ခဲ့ မိပါတယ္။
အခုေဖာ္ျပမယ့္ ကဗ်ာေလးကေတာ့ “ေကာင္းကင္ေပၚက ပင္လယ္” တဲ့။ ဒီကဗ်ာေလးက သူေရးသမွ်ထဲမွာ အႏူးညံ့ဆံုးထင္တာပါပဲ။ မခံစားတတ္ခင္က သိပ္အႀကိဳက္ႀကီးမဟုတ္ခဲ့ေပမဲ့ ခုခ်ိန္ျပန္ဖတ္ၾကည့္ေတာ့ … … …
တခါတေလမွာ …
မရႏိုင္မွန္းသိေပမဲ့ ေတာင့္တခဲ့မိတယ္။
မျဖစ္ႏိုင္မွန္းသိေပမဲ့ ေမွ်ာ္လင့္ခဲ့မိတယ္။
တကယ္ေတာ့ ႐ူးသြပ္ျခင္းမွ်သာပါပဲ။
မရရင္ ရေအာင္ယူမယ္။ မျဖစ္ရင္ ျဖစ္ေအာင္လုပ္မယ္ ဆိုတဲ့ စိတ္ဓာတ္မ်ဳိးနဲ႔ ႀကိဳးစားခဲ့မိဖူးပါရဲ႕။ တကယ္တမ္းေတာ့ ရေအာင္ယူလို႔ရတာရွိသလို ရေအာင္ မယူႏိုင္တာေတြလည္း ေလာကမွာအမ်ားႀကီးပဲ။ ဒီလိုပါပဲ …ျဖစ္ေအာင္လုပ္ မယ္လို႔ စိတ္ကူးနဲ႔ လုပ္ေနၾကေပမဲ့ မျဖစ္ႏိုင္တာေတြဆိုတာလည္း ရွိေနတာပါပဲ။
ဒီလိုနဲ႔ေနာက္ဆံုးေတာ့ ကိုယ့္ေနရာကိုယ္သိ … ကိုယ့္စိတ္ကို ေလွ်ာ့ၿပီး …ေနခဲ့ ရေပါင္းလည္း မ်ားလွၿပီေပါ့။
အစပ်ဳိးတာေတြလည္း မ်ားေနပါၿပီ … ကဗ်ာေလးကို ဖတ္႐ႈခံစားၾကည့္ၾကပါဦး။
***
ေကာင္းကင္ေပၚက ပင္လယ္
ဒါဟာ - လွည့္ကြက္ေတာ့မဟုတ္
႐ုတ္တရက္ေရာက္လာတဲ့ တိမ္တိုက္တခုကို
႐ူးသြပ္စြာ စြဲလမ္းသြားမိတဲ့ ပင္လယ္ရဲ႕ အျဖစ္။
မွားယြင္းတဲ့ အခ်စ္စစ္အတြက္
ေ၀းကြာမႈ နိမ့္ျမင့္မႈတို႔ကို
ေက်ာ္လႊားေရာက္ရွိႏိုင္ဖို႔
သဘာ၀ရဲ႕ အင္အားနဲ႔
မေနမနား ႀကိဳးစားခဲ့တဲ့ေနာက္
ခ်စ္လွစြာေသာ တိမ္တိုက္နဲ႔
ငါဟာ ခဏတာ နမ္း႐ႈိက္ခြင့္ရရွိခဲ့။
ခဏတာ
တကယ့္ကို ခဏတာေလးပါပဲ …
ေပါင္းစပ္လို႔မရတဲ့ ငါတို႔အျဖစ္ကို
နက္နက္နဲနဲ သိရွိခဲ့တယ္။
ဒါနဲ႔ပဲ
မညီမွ်ျခင္းရဲ႕ မွန္ကန္မႈအတြက္
ငါဟာ … စိတ္ပ်က္၀မ္းနည္းစြာ
မင္းကိုစြန္႔ခြါ ထြက္အေျပးမွာ …
ေဆြးေနတဲ့ ငါ့ႏွလံုးသားဟာ
အရည္ေပ်ာ္က်
လူေတြက ေျပာၾကတယ္ …
‘မိုးရြာေနတယ္’ … တဲ့ ။ …. ။
............................................. (ပဏ္ဍိ)
............................................. ၁၉၉၆၊ မတ္လ
***
ဒီေန႔ေတာ့ ဒီကဗ်ာေလးကိုပဲ အထပ္ထပ္ဖတ္ေနမိတယ္။
အျပင္မွာမိုးေတြညိဳေနတယ္။
တခ်က္တခ်က္ ခ်ိန္းလို႔။
ရြာေတာ့ မရြာေသးဘူး။
ဒါေပမဲ့
မၾကာခင္ မိုးေတြရြာေတာ့မယ္ ဆိုတာ …
က်မ သိေနပါတယ္။
***
ေမဓာ၀ီ
ဇြန္ ၂၂၊ ၂၀၀၇
ပထမဆံုးတင္ခဲ့တဲ့ ကဗ်ာေလးက သူ႔ေမြးေန႔တုန္းကပါ။ “အသံုးမ၀င္ေတာ့ေသာ” ဆိုတဲ့ အဲဒီကဗ်ာေလးကို က်မအၾကိဳက္ဆံုးပဲ။ တခါတေလ ကိုယ္တိုင္ အဲဒီလို ျမစ္ကမ္းနေဘးက သစ္ပင္အိုလို ခံစားခဲ့ရဖူးတယ္။ လဲၿပိဳဖို႔အခ်ိန္ကို မ်က္ႏွာမူ ရင္း ေတြေ၀မႈေတြ ႀကံဳခဲ့ရဖူးတယ္။
ေနာက္တရက္ျခားမွာ တင္ခဲ့တဲ့ “မွားယြင္းမႈ အစစ္အမွန္မ်ား” ကိုေတာ့ သံုးထားတဲ့ စကားလံုးေတြကို ႏွစ္သက္မိတယ္။ အမွန္ေတြက မွားေနတတ္ၿပီး မွားတာေတြ မွန္ေနတတ္တဲ့အခါမ်ဳိးတိုင္း သူ႔ရဲ႕ ဒီကဗ်ာေလးကို သတိတရ ျဖစ္ခဲ့ မိပါတယ္။
အခုေဖာ္ျပမယ့္ ကဗ်ာေလးကေတာ့ “ေကာင္းကင္ေပၚက ပင္လယ္” တဲ့။ ဒီကဗ်ာေလးက သူေရးသမွ်ထဲမွာ အႏူးညံ့ဆံုးထင္တာပါပဲ။ မခံစားတတ္ခင္က သိပ္အႀကိဳက္ႀကီးမဟုတ္ခဲ့ေပမဲ့ ခုခ်ိန္ျပန္ဖတ္ၾကည့္ေတာ့ … … …
တခါတေလမွာ …
မရႏိုင္မွန္းသိေပမဲ့ ေတာင့္တခဲ့မိတယ္။
မျဖစ္ႏိုင္မွန္းသိေပမဲ့ ေမွ်ာ္လင့္ခဲ့မိတယ္။
တကယ္ေတာ့ ႐ူးသြပ္ျခင္းမွ်သာပါပဲ။
မရရင္ ရေအာင္ယူမယ္။ မျဖစ္ရင္ ျဖစ္ေအာင္လုပ္မယ္ ဆိုတဲ့ စိတ္ဓာတ္မ်ဳိးနဲ႔ ႀကိဳးစားခဲ့မိဖူးပါရဲ႕။ တကယ္တမ္းေတာ့ ရေအာင္ယူလို႔ရတာရွိသလို ရေအာင္ မယူႏိုင္တာေတြလည္း ေလာကမွာအမ်ားႀကီးပဲ။ ဒီလိုပါပဲ …ျဖစ္ေအာင္လုပ္ မယ္လို႔ စိတ္ကူးနဲ႔ လုပ္ေနၾကေပမဲ့ မျဖစ္ႏိုင္တာေတြဆိုတာလည္း ရွိေနတာပါပဲ။
ဒီလိုနဲ႔ေနာက္ဆံုးေတာ့ ကိုယ့္ေနရာကိုယ္သိ … ကိုယ့္စိတ္ကို ေလွ်ာ့ၿပီး …ေနခဲ့ ရေပါင္းလည္း မ်ားလွၿပီေပါ့။
အစပ်ဳိးတာေတြလည္း မ်ားေနပါၿပီ … ကဗ်ာေလးကို ဖတ္႐ႈခံစားၾကည့္ၾကပါဦး။
***
ေကာင္းကင္ေပၚက ပင္လယ္ဒါဟာ - လွည့္ကြက္ေတာ့မဟုတ္
႐ုတ္တရက္ေရာက္လာတဲ့ တိမ္တိုက္တခုကို
႐ူးသြပ္စြာ စြဲလမ္းသြားမိတဲ့ ပင္လယ္ရဲ႕ အျဖစ္။
မွားယြင္းတဲ့ အခ်စ္စစ္အတြက္
ေ၀းကြာမႈ နိမ့္ျမင့္မႈတို႔ကို
ေက်ာ္လႊားေရာက္ရွိႏိုင္ဖို႔
သဘာ၀ရဲ႕ အင္အားနဲ႔
မေနမနား ႀကိဳးစားခဲ့တဲ့ေနာက္
ခ်စ္လွစြာေသာ တိမ္တိုက္နဲ႔
ငါဟာ ခဏတာ နမ္း႐ႈိက္ခြင့္ရရွိခဲ့။
ခဏတာ
တကယ့္ကို ခဏတာေလးပါပဲ …
ေပါင္းစပ္လို႔မရတဲ့ ငါတို႔အျဖစ္ကို
နက္နက္နဲနဲ သိရွိခဲ့တယ္။
ဒါနဲ႔ပဲ
မညီမွ်ျခင္းရဲ႕ မွန္ကန္မႈအတြက္
ငါဟာ … စိတ္ပ်က္၀မ္းနည္းစြာ
မင္းကိုစြန္႔ခြါ ထြက္အေျပးမွာ …
ေဆြးေနတဲ့ ငါ့ႏွလံုးသားဟာ
အရည္ေပ်ာ္က်
လူေတြက ေျပာၾကတယ္ …
‘မိုးရြာေနတယ္’ … တဲ့ ။ …. ။
............................................. (ပဏ္ဍိ)
............................................. ၁၉၉၆၊ မတ္လ
***
ဒီေန႔ေတာ့ ဒီကဗ်ာေလးကိုပဲ အထပ္ထပ္ဖတ္ေနမိတယ္။
အျပင္မွာမိုးေတြညိဳေနတယ္။
တခ်က္တခ်က္ ခ်ိန္းလို႔။
ရြာေတာ့ မရြာေသးဘူး။
ဒါေပမဲ့
မၾကာခင္ မိုးေတြရြာေတာ့မယ္ ဆိုတာ …
က်မ သိေနပါတယ္။
***
ေမဓာ၀ီ
ဇြန္ ၂၂၊ ၂၀၀၇
ေန႔လည္ ၁း၃၀ နာရီ
7 comments:
Thanks for your little brother's poem.
Cool!
I feel something, but I don't know how to reveal my feeling.
wanna cry.
မေမ...ကဗ်ာရွင္က ဘာအေၾကာင္းကိုဆိုလိုၿပီးေရးလဲ မသိ...ညီမေလးကေတာ႔ ဒီကဗ်ာကို ခု လက္ရွိခံစားေနရတာနဲ႔ တိုက္ဆိုင္စြာ ထပ္တူညီခံစားၿပီး ငိုခ်င္တယ္... ကဗ်ာ ေရးဦးမွပဲ...
ka byar lay ka chit sa yar kg like tar, dar pay me, a twe twe pay khe dal byar.. ma may mg lay lo pe, ta cho dee lo ka byar lay twe lo khan sar kya ya hmar par..
ka byar shin ko yaw.. tin pay te ma gyi ma may yaw..
shwin lan chan myay par say ..
mg gyi..
ကဗ်ာမူရင္းကိုလည္း ခံစားရတယ္။ မေမခံစားတာကိုလည္း ခံစားရတယ္။ မေမရယ္.. “မွားယြင္းတဲ႕” ဆိုတဲ႕ နာမ၀ိေသသနနဲ႕ မအပ္စပ္သင္႕တဲ႕ “အခ်စ္စစ္” ဆိုတဲ႕ စကားလံုးကို တြဲဆက္ၾကည္႕မိတဲ႕အခါ.. ပိုနာက်င္ရပါတယ္။
တိမ္ေတြေပၚေရာက္တိုင္း
ပင္လယ္လိုပဲလို႔ ေတြးမိေပမဲ့
ေဆြးေနတဲ့ ငါ့ႏွလံုးသားဟာ
အရည္ေပ်ာ္က်
လူေတြက ေျပာၾကတယ္ …
‘မိုးရြာေနတယ္’ … တဲ့
အဲလိုေလးေတာ့ မေတြးမိဖူးခဲ့။
လွတယ္။
ကဗ်ာေလးကို အရမ္းႀကိဳက္ပါတယ္။
ေနာက္ဆံုးပိုဒ္ေလးက အရမ္းလွတယ္။
ကဗ်ာက သိပ္ေကာင္းတယ္။ မိုးရြာမယ္ဆိုတာ ၾကိဳသိတာ မဟုတ္ဘဲ မိုးမ်ားရြာေလမလားလို႔ စိုးထိတ္တာမ်ိဳးလဲ ျဖစ္ေလ့ရိွပါတယ္။
Post a Comment