ခဏတာ ဘုရားဖူး

ဓာတ္ပံုပို႔စ္ တင္တဲ့သူေတြကို အားက်တာေၾကာင့္ မေန႔က ရာသီဥတုကလည္း သာယာ၊ မီးကလည္းပ်က္ေနလို႔ အားေနတာနဲ႔ ဘုရားလည္းဖူးရင္း ဓာတ္ပံု လည္း႐ိုက္ရင္း တခ်က္ခုတ္ ႏွစ္ခ်က္ျပတ္ ဆိုသလို အိမ္ကထြက္ခဲ့တယ္။ ေ၀းေ၀းလံလံေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။ အိမ္ကေန လမ္းေလွ်ာက္ရင္ နာရီ၀က္ အတြင္း ေရာက္ႏိုင္တဲ့ ငါးထပ္ႀကီးဘုရားကိုပါ။ ငါးထပ္ႀကီးဘုရားသြားရတာ အင္မတန္စိတ္ခ်မ္းေျမ့လို႔ တခါတေလ စိတ္႐ႈပ္ေထြးတဲ့အခါ စိတ္ေျပ လက္ေပ်ာက္ ေရာက္ေရာက္သြားျဖစ္တယ္။ ငါးထပ္ႀကီးနဲ႔ ေျခာက္ထပ္ႀကီးဟာ ကားလမ္းမႀကီးတခုသာ ျခားေပမယ့္ ငါးထပ္ႀကီးဘုရားရဲ႕ ၀န္းက်င္နဲ႔ ႐ႈခင္းကို ပိုၿပီး သေဘာက်မိပါတယ္။

အိမ္ကအထြက္မွာ ေနက်ဲက်ဲေတာက္ ပူေနတာနဲ႔ ထီးကေလးယူလာမိတာ ကံေကာင္းသြားတယ္။ သြားေနရင္း လမ္းတ၀က္အေရာက္ အေနာက္ဘက္ ေကာင္းကင္ဆီမွာ မိုးေတြကညိဳ႕တက္လာၿပီး ရာသီဥတုအေျခအေန ႐ုတ္တရက္ ေျပာင္းလဲသြားပံုမ်ား ေနက်ဲက်ဲပူရာက မိုးရိပ္ေတြဆင္၊ မိုးသက္ေလေတြ တိုက္ ေတာ့တာပါပဲ။ ဘုရားပရ၀ုဏ္ထဲ မေရာက္ခင္ မိုးစက္ေတြ ျဖိဳးျဖိဳးေျဖာက္ေျဖာက္ က်လာပါေလေရာ။

အရင္တုန္းက ဒီလမ္းေလးဟာ ေျမနီလမ္းကေလးေပါ့။ ခုေတာ့ ေၾကြျပား ေတြခင္းလို႔ သပ္သပ္ယပ္ယပ္ျဖစ္သြားေပမဲ့ တခါတေလေတာ့လည္း ဟိုအရင္က ေျမနီလမ္းေလးကို လြမ္းမိသား။

ျမတ္စြာဘုရား ႐ုပ္ပြားေတာ္ကို ဦးခိုက္ကန္ေတာ့စဥ္ …
သတၱ၀ါေတြ ၿငိမ္းခ်မ္းေစသား … ။

ဒီနဂါးႀကီးေပါ့၊ က်မ သိပ္သေဘာက်ခဲ့တာ။ ဘုရားရဲ႕ ဘယ္ညာတဖက္တခ်က္ မွာ နဂါးႀကီး တေကာင္စီရွိတယ္။ ဒီနဂါးၾကီး ခံတြင္း၀က ေရေတြလႊတ္ၿပီး ဘုရားကိုပူေဇာ္တာ ငယ္ငယ္တုန္းက ျမင္ခဲ့ဖူးတယ္။ ခုေနာက္ပိုင္းေတာ့ အဲဒီလို ျမင္ကြင္းမ်ဳိး မေတြ႕ရေတာ့ဘူး။

ၾကည္ညိဳဖြယ္ရာ ဗုဒၶျမတ္စြာႏွင့္ တပည့္သား သံဃာေတာ္မ်ား။

မိုးေတြအရမ္းသည္းလာတာနဲ႔ ခဏထိုင္ေနတုန္း မိုးေတြၾကားက ဘံုခုနစ္ဆင့္ ေက်ာင္းတိုက္ႀကီးကို အေ၀းကလွမ္းၿပီး မွတ္တမ္းတင္လိုက္တယ္။

မိုးနည္းနည္းစဲေတာ့မွ ေအာက္ကိုျပန္ဆင္းၿပီး အဲဒီေက်ာင္းတိုက္ႀကီးကို သြားေငး လိုက္မိေသး။

ဒီေရွးေဟာင္း ေက်ာင္းတိုက္ႀကီးဟာ သူ႔အနားက ေတာ္ေတာ္နဲ႔ မခြါႏိုင္ေအာင္ က်မကို စြဲေဆာင္ထားတယ္။

ငယ္ငယ္တုန္းက က်မတို႔ ညီအစ္မတေတြ တိုင္ဦးတမ္း ကစားခဲ့ၾကတဲ့ ေက်ာင္းရဲ႕ေအာက္ေျခက အုတ္တိုင္လံုးႀကီးေတြဆီ လွမ္းၾကည့္လိုက္ေတာ့ …
အိုးအိမ္မဲ့ သူတေယာက္ေလလား၊ ေအးရာေအးေၾကာင္း ဘုရားရိပ္ သံဃာရိပ္မွာ ေခတၱခိုလႈံလာသူလား၊ ပူေလာင္တဲ့၀န္းက်င္ကို စြန္႔ခြါတိမ္းေရွာင္လာသူပဲလား၊ ေ၀ခြဲမရစြာ ၾကည့္ေနဆဲ … ။ သူကေတာ့ျဖင့္ … ႏွစ္ျခိဳက္စြာ အိပ္ေမာက်လို႔။

ဆုေတာင္းျပည့္ေစတီ လို႔ ကမၺည္းထိုးထားတဲ့ မွန္စီေရႊခ် ေစတီငယ္ေလး။

အိမ္အျပန္လမ္းမွာ ျပန္ေငးၾကည့္ေတာ့ …ေရတြင္းငယ္ကေလး၊ စိမ္းစို အုပ္ဆိုင္း တဲ့ သစ္ပင္ေလးေတြနဲ႔ ကုန္းေတာ္ထက္က ေစတီရဲ႕ ျမင္ကြင္းက ဆြတ္ပ်ံ႕ဖြယ္။

“သားတို႔ကို ဓာတ္ပံုတပံုေလာက္ ႐ုိက္ေပးပါ”
ပူဆာလာၾကတဲ့ ကေလးငယ္ေလးေတြရဲ႕ ဆႏၵကို ျဖည့္ဆည္းေပးခဲ့ပါေသးတယ္။ ၾကည္လင္ျဖဴစင္တဲ့ ႏွလံုးသားပိုင္ရွင္ေလးေတြရဲ႕ အျပစ္ကင္းစင္ေသာ အျပံဳးႏုႏု ေလးမ်ား … ။
***
အိမ္ေရာက္ေတာ့ ညေနေစာင္းေနၿပီ။ မီးကေတာ့ မလာေသး။ အသိမေပးဘဲ အၾကာႀကီး ထြက္သြားလို႔ အေမက မၾကည္ဘူး။
ဓာတ္ပံုေလးေတြျပန္ၾကည့္ၿပီး ႐ိုက္ထားတဲ့ပံုေတြက အေကာင္းႀကီးမဟုတ္ေပမဲ့ ဘေလာ့မွာတင္ဖို႔စိတ္ကူးယဥ္ရင္း ကုန္ဆံုးခဲ့တဲ့ အခ်ိန္ေတြအတြက္ ကိုယ့္ကိုယ္ ကို ေက်နပ္လို႔ ေနမိပါရဲ႕။
***
ေမဓာ၀ီ
၁၅၊ ဇြန္၊ ၂၀၀၇
နံနက္ ၉ နာရီ

(မနက္ေစာေစာထဲက တင္ဖို႔ ႀကိဳးစားေပမဲ့ မီးကလည္း တေနကုန္ ပ်က္လိုက္ လာလိုက္၊ ကြန္နက္ရွင္ကလည္း မေကာင္းလို႔ ခုမွ တင္လိုက္ရပါတယ္။)
ညေန ၄ နာရီ ၄၅ မိနစ္