က်မၿငီးေငြ႕ေနပါတယ္။
အလုပ္ေတြ လုပ္ရတာ၊ လူေတြနဲ႔ ဆက္ဆံရတာ… ၿငီးေငြ႕လွၿပီ။
မလုပ္ခ်င္ဘဲ လုပ္ရ၊ မျပံဳးခ်င္ဘဲ ၿပံဳးရ၊ ႏႈတ္မဆက္ခ်င္ဘဲ ဆက္ရ။ မတတ္ႏိုင္ ဘူးေလ …ေလာက၀တၱရားေပကိုး။ ေလာကြတ္ေတြကို မႏွစ္ၿမိဳ႕တဲ့က်မ …ေလာက၀တ္ ျခံဳထည္ကို မလံုတလံု ျခံဳၿပီး … လူေတြနဲ႔ ဆက္ဆံရျပန္တယ္။ ပါးလ်ားေလ်ာ့ရဲေနတဲ့ ဒီျခံဳထည္ဟာ က်မပခံုးထက္က ေလ်ာက်လိုက္ ျပန္ျခံဳ တင္လိုက္နဲ႔ လူ႔အသိုင္းအ၀ိုင္းထဲ တခါတေလ ၀င္မဆန္႔တဲ့ လူ႔ကန္႔လန္႔လည္း ျဖစ္လိုျဖစ္ေပါ့။
ဒီလိုနဲ႔ က်မနံေဘးနားက လူေတြနဲ႔ ခပ္ခြါခြါေနရင္း အင္တာနက္ထဲမွာ ေပ်ာ္ေမြ႕ ခဲ့ရျပန္တယ္။ ၀န္းက်င္အသစ္ဟာ က်မအတြက္ တပ္မက္စရာ ရင္ခုန္စရာ … ပစၥကၡ ေလာက ကေန ေခတၱေျပးပုန္းစရာ ေနရာကေလးပါ။ ဒါေပမဲ့ ဒါဟာ တကယ့္ ေလာက အစစ္ေပပဲလား။ တကယ့္ဘ၀ အမွန္လား။ က်မ ေသခ်ာ မသိခဲ့ပါဘူး။ ႏွစ္ေတြၾကာလာတာနဲ႔အမွ် အသိအကြၽမ္းေတြ မ်ားလာရင္း က်မရဲ႕ အင္တာနက္ အသိုင္းအ၀ိုင္းေလးဟာ တျဖည္းျဖည္း က်ယ္ျပန္႔လို႔လာခဲ့ရာက အျပင္ေလာကထိ ပါလာၾကျပန္ေရာ … ။
ဒီလိုနဲ႔ …ေကာင္းသည္လည္းရွိ၊ ဆိုးသည္လည္းရွိ … ဒီ ကြန္ယက္ အသိုက္အျမံဳ ေလးထဲက ႐ုန္းမထြက္ႏိုင္ဘဲ တ၀ဲ၀ဲလည္ေနခဲ့မိ ျပန္ပါတယ္။ တေနရာရာကို ခရီးထြက္မယ္ၾကံရင္ အင္တာနက္ကိုစိတ္္က မျပတ္ႏိုင္ဘူး။ အြန္လိုင္းမိတ္ေဆြ ေတြကို သတိရတယ္။ ကိုယ့္ေမးလ္ေဘာက္စ္ထဲ ေမးလ္ေတြမ်ား ၀င္ေနမလား ေနာက္ဆံတငင္ငင္နဲ႔။ အင္တာနက္သံုးလို႔ရတဲ့ ေဒသမ်ဳိးဆိုရင္ အေျပးအလႊား ေမးလ္စစ္မိေသးတယ္။ ၿပီးေတာ့ ဘာသတင္းေတြ ထူးေနျပီလဲ။ ကိုယ့္ျပည္တြင္း မွာ မၾကားရ မဖတ္ရတဲ့ ျပည္တြင္းက အျဖစ္အပ်က္ေတြ။ ကမၻာ့ႏိုင္ငံ အသီးသီး က သတင္းေတြ။ သတင္းစာ တရက္မဖတ္ရင္ တရက္ေခတ္ေနာက္က်သတဲ့။ ခုေတာ့ အြန္လိုင္းတရက္မတက္ရင္ တရက္ေခတ္ေနာက္က်တယ္လို႔ ဆိုရေလ မလား။ ေခတ္ကို မ်က္ေျခ မျပတ္ေစဖို႔ … ကမၻာ့အေျခအေန အရပ္ရပ္ကို သိဖို႔ အင္တာနက္ဟာ မရွိမျဖစ္ လိုအပ္တဲ့အရာတခုေပပဲ။
ဒါေတြကို သိရေတာ့ ဘာျဖစ္ႏိုင္သလဲ … ။ သိရေတာ့ အေကာင္းအဆိုး ခြဲျခား ေ၀ဖန္ သံုးသပ္ ႏိုင္တယ္။ စာနာ သနား က႐ုဏာထားႏိုင္တယ္။ ကိုယ္မတတ္ ႏိုင္တဲ့အခါ စိတ္ပ်က္ ၀မ္းနည္း ေၾကကြဲ ေဒါသေတြလည္း ျဖစ္လာႏိုင္တယ္။ ကိုယ္မသိေသးတဲ့ ပညာရပ္ေတြ အမ်ားႀကီးလည္း တိုးပြါးေစႏိုင္ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ …. ၾကာလာေတာ့ အင္တာနက္ကိုပါ ျငီးေငြ႕လာျပန္ေရာ။
“အင္တာနက္ တရက္ မသံုးရရင္ ဘယ္လိုေနသလဲ …” တဲ့။
မိတ္ေဆြ တေယာက္က ေမးဖူးပါတယ္။
“ေနမထိ ထိုင္မထိ ကလိကလိနဲ႔ေပါ့” လို႔ ျပန္ေျဖမိတယ္။ အင္တာနက္ကို ၿငီးေငြ႕ေပမဲ့ အင္တာနက္ရွိတဲ့ ေနရာမွာ ေနေနရေတာ့ မသံုးဘဲ မေနႏိုင္ပါဘူး။ မရွိတဲ့ေနရာမွာဆိုရင္ေတာ့ ဒီလိုပဲ ၾကံဖန္ ေနရမွာေပါ့။ ဒါေၾကာင့္ က်မ တခါတေလ လူသူနဲ႔လည္း ကင္းေ၀း အင္တာနက္လည္းပဲ မရွိတဲ့ ေနရာေဒသ တခုခုမွာ တိတ္တိတ္ကေလး သြားေနလိုက္ခ်င္တယ္။ တလကိုးသီတင္း မပ်င္းမခ်င္း ဆိုပါေတာ့ … ။
အဲဒီအေတြးေတြးမိရာက ကဗ်ာေလးတပုဒ္ သတိရမိပါတယ္။ အားလံုးလည္း သိၾကမယ္လို႔ ထင္ပါတယ္ … ။ တဟီတီ သြားရေအာင္ … တဲ့။
***
“တဟီတီသြားရေအာင္”
သရက္ပြင့္တို႔၊
နီက်င့္၀ါ၀ါ၊ ေၾကြရင့္ဖြာၾက၊
လြင့္ကာရွပ္ရွပ္၊ ေရကမ္းစပ္သို႔၊
ေျပးကပ္ေတာ့မည္၊ ပင္လယ္ဆီသို႔၊
တဟီတီဆိုတဲ့ ကြၽန္းကေလးေလ … ။
အို-ဘယ္ဘယ္ၾကည့္
၀င္းမွည့္ငိုက္ယြန္း၊ ေနေရာင္စြန္း၍၊
ရြက္ပြန္းထိရွက္၊ သရက္ရြက္တို႔၊
ျဖန္းျပက္နီနီ၊ ဂိုဂင္နီႏွင့္၊
တဟီတီဆိုတဲ့ ကြၽန္းကေလးေလ … ။
အဲဒီကြၽန္းမွာ
မိန္႔ခြန္းျမြက္ၾကား၊ တရားေဟာသံ၊
ႏိုင္ငံေရးလဲ မရွိဘူးကြဲ႕။
လူ႔ဘ၀၏၊
အေပၚယံလႊာ၊ ၀ဲကာၾကည္ႏူး၊
လုပ္ဇာတ္ျမဴး၏၊ စိတ္ကူး၀တၳဳ၊
အတု႐ုပ္ရွင္လဲ မရွိဘူး။
အဖြားလုပ္သူ၊
ျငဴစူေစာင္းေျမာင္း၊ ႀကိမ္းေမာင္းမာန္မဲ၊
ဆဲေရးသံမ်ား၊ မၾကားရဘူး၊
သိုက္ျမံဳဦးမွ၊ က်ဴးရင့္ဆိုဟန္၊
ငွက္သံကိုသာ ၾကားရမယ္။
ေရညွိေအာက္မွ၊
ေျမြေဟာက္၀ါက်ား၊ တို႔ကစားၿပီး၊
စြန္႔စားခန္းလဲ ေတြ႔ႏိုင္ေသး။
ရွမ္ပိန္အရက္၊
မခ်က္လိုဘူး၊ အုန္းေရကိုေသာက္၊
တေမာ့ေလာက္ႏွင့္၊ မူးေနာက္ေ၀ၿပီး၊
သဲေငြေသာင္မွာ၊ အိပ္ႏိုင္ေသး။
ဆာရင္လဲေလ၊
တြဲလဲငံုဆိုင္၊ ငွက္ေပ်ာခိုင္မွ၊
ခူးကိုင္ဆြတ္ကာ၊ အခြံႏႊာၿပီး၊
ဗီတာမင္မ်ား၊ ဓာတ္အားၾကြယ္လွ၊
ပလုပ္ပေလာင္း စားႏိုင္ေသး။
ဘာလိုေသးလဲ၊
ေအးေအးေမ့ေပ်ာက္၊ သစ္ပင္ေအာက္မွာ၊
ႏွစ္ေယာက္ထဲပဲ၊ လက္တြဲခ်င္တြဲ၊
ေမလဲသီခ်င္း၊ လြတ္လပ္ျခင္းႏွင့္၊
႐ႈိက္ျမွင္းေတးကို၊ ေအာ္ဆိုခ်င္ဆို၊
ပ်က္ၿပိဳအက္ကြဲ ေၾကာင္သြားပေစ။
ဘာလိုေသးလဲ၊
ၿငိမ့္ေအးတိတ္ဆိတ္၊ သစ္ပင္ရိပ္မွာ၊
မမွိတ္ေရးေရး၊ မ်က္လံုးေမွး၍၊
ေတြးေတာႀကံဖန္၊ ကာရန္ကိုရွာ၊
ကဗ်ာစပ္ကာ ႐ူးႏိုင္ေသး။
ဘယ့္ႏွယ့္လဲေမ ..
လူထဲသူထဲ၊ ဟန္ေဆာင္၀ဲမွ
တိုးရွဲေ၀းရာ၊ ထိုကြၽန္းသာသို႔
ဘယ္ခါလိုက္မယ္ ေျပာစမ္းပါ .. ။ … ။
ဒဂုန္တာရာ
(႐ႈမ၀မဂၢဇင္း၊ အမွတ္ ၂၆၊ ၁၉၄၉၊ ဇူလိုင္လ)
***
ဘယ္ခါလိုက္မယ္ ေျပာစမ္းပါ … တဲ့။
ဟုတ္ကဲ့ …
ျဖစ္ႏိုင္ရင္ အဲဒီေနရာကေလးကို အခုပဲေရာက္ေအာင္ သြားလိုက္ခ်င္ပါရဲ႕။ တခုေတာ့ရွိပါတယ္ … ။ ကဗ်ာထဲမွာေတာ့ မိန္းကေလးကို သူ႔ခ်စ္သူက သြားရ ေအာင္လို႔ ဆြယ္ၿပီးေခၚတာ၊ အခု .. က်မက ဘယ္သူ႔ေခၚရေကာင္းမလဲ စဥ္းစား မိတယ္။ တေယာက္ထဲဆို ပ်င္းစရာႀကီးေလ … ။ သူတို႔ေတာင္ ႏွစ္ေယာက္ သြားမွာမဟုတ္လား။ ဒါနဲ႔ပဲ အတူသြားဖို႔ ၀ါသနာတူ မိတ္ေဆြေတြနဲ႔ ကိုယ္ ခ်စ္ခင္သူေတြ စဥ္းစားမိေတာ့ ….
အင္း …
ပန္းပြင့္ေလးေတြခ်စ္တတ္ၿပီး ဓာတ္ပံုလွလွေလးေတြ ဖန္တီးတတ္တဲ့ ဟန ဆိုရင္ေတာ့ က်မေခၚရင္ လိုက္မယ္ထင္ပါရဲ႕။
မေမသြားရင္ ညီမေလးလည္းလိုက္မယ္ဆိုၿပီး ဆိုး၀ွက္ေလး လိုက္လာဦးမွာ ေသခ်ာတယ္။ သူပါေတာ့ ေဘးနားက စကားတြတ္ထိုးေနမွာနဲ႔ မပ်င္းရဘူးေပါ့။
ခရီးထြက္တာ ၀ါသနာပါတဲ့ ခရီးသည္တဦး စပိုင္ဂ်စ္တူးေလးလည္း ေခၚခဲ့ခ်င္ ေသးတယ္။ (အားရင္ေပါ့ေလ)
ပန္ဒိုရာ လိုက္လာရင္ေတာ့ ဂိုဂင္နီေတြသံုးၿပီး ေရးဆြဲထားတဲ့ ပန္းခ်ီကား လွလွ ေလးေတြ ကဗ်ာအပ်ံစားေတြ ထြက္လာလိမ့္မွာမို႔ သူ႔လည္းရေအာင္ ေခၚဦးမွပါပဲ။ (ေခါင္းကိုက္ေပ်ာက္ျပီလားမသိ)
သြားရည္ယိုေအာင္ ဟင္းအမ်ဳိးမ်ဳိးခ်က္တဲ့ ညေလးနဲ႔ ကြိကြိကြိကြိ ေအာ္တတ္တဲ့ ဘာညာလဲ အပါ ေခၚမွျဖစ္မယ္။ (ဒါမွ အစားအေသာက္အတြက္ အဆင္ေျပမွာ)
အင္း .. ကိုယ့္ထက္ငယ္တဲ့သူေတြခ်ည္း ျဖစ္ေနၿပီ။ မေမျငိမ္းကို ရေအာင္ ဆြဲခဲ့ရ မယ္။ မဟုတ္ရင္ သူတို႔ေတြဂ်ီက်တဲ့အခါ ကိုယ္တေယာက္ထဲ မခံႏိုင္ဘူး။ (အမေရ ကေလးေတြ ခဏပစ္ထားၿပီး လိုက္ခဲ့ေပးပါေနာ္)
ဟို ေျမြေဟာက္တို႔ ဘာတို႔ေတြ႕ရင္ စြန္႔စားခန္းလုပ္ဖို႔ရာ ေယာက္်ားဘသား ကိုသံလြင္ႀကီး ….. အဟမ္း …. ။ (ယိစ္ လို႔ေအာ္ၿပီး လိုက္ခဲ့ဖို႔သာျပင္ေပေတာ့)
အုန္းသီးတက္ခူးဖို႔ေတာ့ ကိုပုထုဇဥ္မ်ား အဆင္ေျပမလား မသိဘူး။ (သူက အႏွစ္တေထာင္ အတြင္းအား ရွိတယ္ဆိုလို႔)
ေယာက္်ားေလးအင္အား နည္းေနတာေၾကာင့္ … ကိုကေဒါင္းလည္း ေခၚခဲ့ခ်င္ ေသးရဲ႕။ လိုက္ပါ့မလားေတာ့မသိ၊ သူက အလုပ္က ခပ္႐ႈပ္႐ႈပ္ရယ္။
ကြၽန္းေပၚမွာ အႏၱရာယ္ကင္း ပရိတ္ရြတ္ရေအာင္ ကိုနတၳိႀကီးလည္း ေခၚခဲ့ခ်င္တာ … သူက ႏႈတ္ဆက္သြားၿပီဆိုေတာ့ ….. အင္း …. ။
တဟတ္ဟတ္ ရယ္တတ္တဲ့ ကိုရန္ေလးကိုေတာ့ ငွက္ေပ်ာသီးခူးဖို႔ တာ၀န္ေပး တာ သင့္ေတာ္မယ္ထင္ပါရဲ႕။ အဲ … ကိုရန္ေလးက သူ႔ေမပယ္လ္ရြက္ေလး မပါရင္ မလိုက္ဖူးျဖစ္ေနမွာစိုးလို႔ ….. ေမပယ္လ္ရြက္ကေလးနဲ႔ အတူေပါ့။
ကဲ … ဘယ္ႏွယ့္လဲဟင္ …
လိုက္ၾကမလား …. သြားၾကရေအာင္ေလ … ။
***
ေမဓာ၀ီ
8th June, 2007
10:55 pm
ျဖည့္စြက္ခ်က္ .. ။ .. ။
မင္းမင္းကေလး ေခၚဖို႔ ေမ့သြားတယ္။ တကယ္က ေမ့တာေတာ့ဟုတ္ဘူး။ သူက အလုပ္သြားလုပ္ေနတယ္ဆိုတာနဲ႔ အလုပ္ပ်က္မွာစိုးလို႔ မေခၚတာပါ။ ကြန္မန္႔ထဲမွာ ဖတ္ရလို႔ စိတ္ေတာင္ မေကာင္းဘူး။ ကိုမင္းမင္း လိုက္ခ်င္သပဆို ေခၚမွာေပါ့ .. ဒါေပမဲ့ ဘာတာ၀န္ေပးရမလဲ စဥ္းစားအံုးမယ္ … ။ ေျမြေဟာက္ဖမ္းသူကို ကူမလား၊ အုန္းပင္တက္တဲ့သူကို ကူမလား။ ငွက္ေပ်ာသီးခူးဖို႔ ကေတာ့ ကိုရန္ေလး တေယာက္နဲ႔ဆို လံုေလာက္မယ္ထင္တာပဲ။
မွီရာ စက္ဘီးနဲ႔ အျမန္လိုက္ခဲ့ေနာ္ … ။ ေခ်ာ္ေတာ့ မလဲေစနဲ႔။ :)
17 comments:
ဆရာေကာက္ (ေကာက္ႏြယ္ကေနာင္) ရဲ့ ကၽြန္းကေလးမွာ တၿပဳံလုံး ၀တၳဳထဲကလို ေနမွာ..။ အဲဒီ ၀တၳဳမွာကေတာ့ ဆရာေကာက္က ေခါင္းေဆာင္၊ ဒီမွာကေတာ့ ဆရာမေမျငိမ္းကို ေခါင္းေဆာင္တင္ရမယ္.. အဟမ္းးးးး။ ေျမြေဟာက္ေတြ႔ရင္ ဘာလုပ္ရမယ္ဆိုတာသာ ၾကိဳေျပာထား.. ေတာက္ေတာက္စင္းေၾကာ္စားရမလား..၊ ေျမြေဟာက္ဖမ္းတုန္းမွာ ဟိုေကာင္မေလး ဆိုး၀ွက္ကိုေတာ့ တိတ္တိတ္ေနခိုင္းရမယ္.. သူ သိပ္စကားမ်ားတယ္.. (အကြက္၀င္တုန္း ႏွိပ္ကြပ္မွ .. :D) ကိုပုတေယာက္ကေတာ့ လူေရွ႔မွာ စတယ္ၾကီးနဲ႔ လူလစ္မွထန္းပင္လိုက္တက္ေနမွာ ျမင္ေယာင္ေသး.. ။ :D ဂ်စ္တူးကေတာ့.. အဟမ္းးးး။ ေတာ္ပါပီ..အဟမ္းနဲ႔ပဲ ရပ္ေတာ့မယ္.. ေမာင္ရန္ေရးးးး.. သို႔ေသာ္..........။ :D
ခုပဲလုိက္မယ္
ဟန္သြယ္ျပင္လုိ႔၊ လက္တုိ႔ျပီးေခၚ
ေမွ်ာ္သူေပ်ာ္ေဆာင္္၊ ကိုရန္ေအာင္မွ
ထြင္ႏႊာျပလ်က္၊ ငွက္ေပ်ာႏွစ္ဖီး
ဆုိတီးဂစ္တာ၊ ေတးသံသာ၀ဲ
ႏႊဲစုိ႔တူေပ်ာ္၊ ခ်စ္ၾကင္ေဖာ္ငယ္
ေမပယ္လ္ပင္ေအာက္၊ လေရာင္ေတာက္စုိ
ေျပးဆီးၾကိဳမည္၊
ၾကည္ရႊင္သာယာ၊ ထုိကၽြန္းသာပြဲ
ခုပဲလုိက္မယ္ ေျပာစမ္းပါ ..။ … ။
ဟတ္ဟတ္ဟတ္...
မေမက အရမ္းလိမၼာတာပဲ...
"ဒါေၾကာင့္ က်မ တခါတေလ လူသူနဲ႔လည္း ကင္းေ၀း အင္တာနက္လည္းပဲ မရွိတဲ့ ေနရာေဒသ တခုခုမွာ တိတ္တိတ္ကေလး သြားေနလိုက္ခ်င္တယ္။ တလကိုးသီတင္း မပ်င္းမခ်င္း ဆိုပါေတာ့ …" ကို ဖတ္ၿပီးထဲက ညီမေလးလည္း လိုက္မယ္လို႔ စိတ္ထဲက ေျပာေနတုန္းရွိေသး "မေမသြားရင္ ညီမေလးလည္းလိုက္မယ္ဆိုၿပီး ဆိုး၀ွက္ေလး လိုက္လာဦးမွာ ေသခ်ာတယ္။" ေတြ႔လိုက္ေတာ႔ ဒီေလာက္ေတာ္တဲ႔အမ မေတြ႔ဖူးဘူးေပါင္ေနာ္...;))
ဟိုကိုႀကီးေစးထူး ေျမြေဟာက္ဖမ္းတာနဲ႔ စကားမ်ားတာနဲ႔ ဘာမွဆိုင္ဘူး...ဟြန္းဟြန္း...
ေျပာထားဦးေပါ႔ကြာ...အလွည့္ဆိုတာ ႀကံဳဦးမွာပါ...ယိစ္(((((
လိုက္မယ္ လိုက္မယ္ ဒါေပမယ္႕ ေခါင္းကိုက္ေပ်ာက္ေအာင္ လက္စြဲေတာ္ ေဗာ္ဒဂါ ပုလင္းေလး ေတာ႔ ယူခဲ႕ပါရေစေနာ္.. ငါးပါးသီလ ပ်က္တယ္လို႕ ဆူနဲ႕ေနာ္..
ကိုပု .. ကိုေစးထူး.. ေမာင္ရန္.. အာ .. ဘာမ်က္ေစာင္း ထိုးတာလဲဗ်။ မရွယ္ႏိုင္ပါဘူး။
တဟီတီေတာ့ လိုက္ခ်င္တာအမွန္..
ဒါေပမဲ့ မေရႊေမတို႔ရက္စက္ပံုမ်ား..
အမလုပ္သူကို ကေလးေတြ ထားခဲ့ခိုင္းတယ္
ဘယ့္ႏွယ္..ဒီမီးရထားတြဲက ျဖဳတ္လို႔မွ မရတဲ့ဟာကို။
ခ်စ္ျခင္းကို မခြဲပါနဲ႔.. ခ်စ္ျခင္းကိုမခြဲပါနဲ႔
ခ်စ္ျခင္းနဲ႔ အသက္ဆက္ေနတဲ့ ႏွလံုးသားေလးကၽြမ္းသြားမယ္…
(စကားမစပ္..ကိုရန္႔လက္တန္းကဗ်ာကလဲ အမိုက္စားေတာ့။)
မေမ … ဒဂုန္တာရာရဲ့ အဲဒီ့နာမည္ေက်ာ္ကဗ်ာကို ေသာ္တာေဆြက ျပန္ေလွာင္ထားတာ က်ေနာ္ဖတ္ဖူးတယ္။ အံၾသစရာေကာင္းတာက မူလကဗ်ာေရာ၊ ျပန္သေရာ္ထားတဲ့ကဗ်ာေရာ နွစ္ခုစလံုးတမ်ိဳးစီ ဖတ္လို႔ေကာင္း တာပါပဲ။
မေမေရ.. လိုက္မယ္ လိုက္မယ္ း) ေျမြသားဆိုတာ သိပ္ေကာင္းတာလို့ ၾကားဖူးတယ္ ။ ဟို ကိုေစးထူးၾကီးကို ေျမြသားဟင္းခ်က္ခိုင္းရမယ္ အဟဲ ။ သူက အဟမ္းဆိုျပီး ရပ္ထားလို့ ။
(ရွမ္ပိန္အရက္၊
မခ်က္လိုဘူး၊ အုန္းေရကိုေသာက္၊
တေမာ့ေလာက္ႏွင့္၊ မူးေနာက္ေ၀ၿပီး၊
သဲေငြေသာင္မွာ၊ အိပ္ႏိုင္ေသး။)
အေပၚကဟာေလး ဖတ္ျပီး ...
ရွန္ပိန္မပါ ၊ မူးေနာက္ေ၀မည့္ ထိုအုန္းေရအား ၊ ဂ်စ္တူးတေယာက္ စိတ္ကူးနွင့္ စြဲမက္မိ တအား ။ း)
“ဒီလိုနဲ႔ က်မနံေဘးနားက လူေတြနဲ႔ ခပ္ခြါခြါေနရင္း အင္တာနက္ထဲမွာ ေပ်ာ္ေမြ႕ ခဲ့ရျပန္တယ္။ ၀န္းက်င္အသစ္ဟာ က်မအတြက္ တပ္မက္စရာ ရင္ခုန္စရာ … ပစၥကၡ ေလာက ကေန ေခတၱေျပးပုန္းစရာ ေနရာကေလးပါ။ ဒါေပမဲ့ ဒါဟာ တကယ့္ ေလာက အစစ္ေပပဲလား။ တကယ့္ဘ၀ အမွန္လား။ က်မ ေသခ်ာ မသိခဲ့ပါဘူး။ ႏွစ္ေတြၾကာလာတာနဲ႔အမွ် အသိအကြၽမ္းေတြ မ်ားလာရင္း က်မရဲ႕ အင္တာနက္ အသိုင္းအ၀ိုင္းေလးဟာ တျဖည္းျဖည္း က်ယ္ျပန္႔လို႔လာခဲ့ရာက အျပင္ေလာကထိ ပါလာၾကျပန္ေရာ … ”
မေမ……… ကၽြန္မခံစားခ်က္ေတြနဲ႔ သိပ္တူေနပါလား
မေမက ကၽြန္မကုိေတာင္ မေခၚဘူး….. မေခၚလဲ လိုက္မွာပဲ.. ဟြန္းဟြန္း
ကြန္မန္႔ေတြဖတ္ရတာ ေပ်ာ္ဖို႔ေကာင္းလိုက္တာ။
ကိုသံလြင္ႀကီး ေျမြေဟာက္နဲ႔တီေကာင္ မွားဖမ္းမိေနအံုးမယ္ေနာ္။ သတိလဲထား။ အဲ … အုန္းပင္ပါဆိုမွ ကိုပုထုဇဥ္ကို ထန္းပင္တက္ခိုင္းမလို႔လား။ ထန္းေရေသာက္ခ်င္တာနဲ႔ပဲ တလြဲေတြျဖစ္ကုန္ျပီထင္ပါ့။
ကိုရန္ေလး .. ငွက္ေပ်ာႏွစ္ဖီးနဲ႔ ဒီလူအုပ္ ေလာက္ပါ့မလား စဥ္းစားပါအံုးေနာ္။ အင္း ကိုရန္ေလးလည္း ေမပယ္လ္မပါရင္ ကဗ်ာမျဖစ္ဆိုသလိုပဲ … ဟင္းဟင္းဟင္း။
ဆိုး၀ွက္ေလးက ကိုသံလြင္ေျမြဖမ္းေနတုန္း ၾကက္သြန္ႏႊာထား။ စကားသိပ္မမ်ားနဲ႔ေပါ့။
ပန္ပန္ … အုန္းရည္ရွိေနမွ .. ေဗာ္ဒဂါမလိုဘူးေလဟယ္ … စိတ္ထိန္းအံုး.. ေတာ္ၾကာဟိုလူေတြ ေ၀စုလာခြဲေနမယ္။
အမေမျငိမ္းေရ .. ခ်စ္ျခင္းကို ခြဲတာေတာ့ဟုတ္ဖူး။ ကေလးေတြပါလာရင္ ေတာ္ၾကာ ေျမြေဟာက္ ဘာညာ ရွိေသးတယ္မဟုတ္လား။ ဒါေၾကာင့္ေနာ္ .. :P
ကိုသက္ဦး … က်မ အဲဒါ မဖတ္ဖူးဘူးရွင့္ ေျပာျပတာ ေက်းဇူးပါ။
ဂ်စ္တူးေရ မေမလည္း အဲလို အုန္းရည္မ်ဳိး ေသာက္ခ်င္ပါဘိ။
ညီမေလး အိမ့္ခ်မ္းေျမ့ …. မေမ မေခၚလည္း လိုက္မယ္ဆိုတာ သိေနတယ္ေလ …. လာလာ လိုက္ခဲ့… မွီေသးတယ္ … :P
အားလံုးေပ်ာ္ရႊင္ပါေစ …
ေမဓာ၀ီ
ေျပာကို မေျပာခ်င္ဘူး… ဟီး… ေဒၚျမေလးကို သတိရလို႔၊ (မေျပာခ်င္ဘူး ဆိုကတည္းက ေျပာခ်င္လို႔ေပါ့ေနာ… :D) ဒီလိုဗ်၊ ခုနက ေရခ်ိဳးခန္း မ၀င္ခင္ကေလးတင္ ဒီပို႔စ္ကို ဖတ္မိတယ္၊ ဒီကဗ်ာကို တစြန္းတစေတာ့ ၾကားဖူးတယ္၊ ဒါေပမယ့္ အျပည့္အစံုကို အခုမွ ဖတ္ဖူးတယ္၊ ကဗ်ာကိုလည္း သေဘာက်၊ ေနာက္ဆက္တြဲ ေရးထားတာကိုလည္း ရယ္ရနဲ႔ (အုန္းသီးခူးခိုင္းတာေတာ့ ငပုကို ေသေၾကာင္းႀကံတာ ျဖစ္ရမယ္၊ :D) ၿပီးေတာ့ ေရခ်ိဳးခန္းထဲ ၀င္သြားေရာ၊ ေရခ်ိဳးရင္း စိတ္ထဲမွာ ဆရာႀကီး မင္းသု၀ဏ္ရဲ႕ ဆြမ္းအုပ္နီနီ ကဗ်ာက ဘယ္လိုေပၚလာမွန္း မသိဘူး၊ အဲဒါနဲ႔ စိတ္ထဲေတြ႔ရာ ေလွ်ာက္စပ္ျပစ္လိုက္တယ္၊ ဆရာႀကီးေတာ့ တမလြန္ကေန က်ိန္ဆဲေနမလားပဲ၊ ရလဒ္က…
ဆြမ္းအုပ္ပန္းနီ*၊ မေမ႐ြက္လို႔
တဟီတီဘက္၊ ခရီးထြက္မယ္။
ဒို႔လည္းလိုက္မယ္၊ ခ်န္မထားနဲ႔
မေမသြားေတာ့၊ ပ်င္းလွတယ္။
ကၽြန္ေလးေပၚမွာ၊ ဘေလာ့ဂါေတြ ေဆာ့ေတာ့
ေအာ့ေမ ဂိုဏ္းခ်ဳပ္၊ ႐ိုက္လိမ့္မယ္။
ေမာင္ မေဆာ့ေပါင္၊ စိတ္ပုတီးနဲ႔
ကေစးထူးႀကီးလို၊ ေနပါ့မယ္။
ယိစ္… မယ္၊ ယိစ္… မယ္၊ အဲ… လိုက္မယ္၊ လိုက္မယ္။
ကိုရန္ေအာင္ႀကီးက ငွက္ေပ်ာသီးခြာ၊ အဲဒါကို ကေစးထူးႀကီးက စား၊ အားေတြ႐ွိ၊ ယိစ္…၊ ေအာ့ေမ ဂိုဏ္းခ်ဳပ္ႀကီးလည္း မ်က္စိေနာက္… က်န္တဲ့ ဘေလာ့ဂါေတြ ေသာက္ၿပီးေမွာက္ (အုန္းရည္) ဟီး…။
* ဆရာတာရာရဲ႕ ကဗ်ာကို ဦးထိပ္ဆင္ၿပီး တဟီတီကို သြားခ်င္တာ ဆိုေတာ့ ဆြမ္းအုပ္ ‘နီနီ’ ေတာ့ မျဖစ္ႏိုင္ဘူး၊ ဆရာ့ကို ပန္းႏုေရာင္ ေတာ္လွန္ေရးသမားလို႔ ေခၚၾကတယ္ မဟုတ္လား၊ အဲဒီေတာ့ ဆြမ္းအုပ္ ‘ပန္းနီ’ ေပါ့။ ;)
မေမေရ ညေလးကို ဟင္းခ်က္ခိုင္းမယ္ဆိုရင္ေတာ့ ဟိ ေအာက္မွာ ဆက္လက္ရႈစားပါလို႔ ေျပာမယ္။
*****
မေမေျပာတဲ့ တဟီတီကၽြန္း
ဂယ္ရွိဦးက ရႊင္ျမဴးကာသာ
မေႏွးအျမန္ ခြင့္ပန္ပါသည္
ညေလးပါတယ္ လိုက္ခဲ့မယ္။
ဟင္းခ်က္လာခိုင္း ခုမဆိုင္းပဲ
သရက္ပြင့္ၿပီး အသီးသီးက
အဟုတ္တကယ္ သုပ္ကာေကၽြးမယ္
ရွဴးရွဲစပ္က အုန္ရည္ေသာက္ဖို႔ ျပင္ေပေရာ့။
ဦးဦးေစးထူး ဖမ္းေပးဦးမည့္
ေႁမြႀကီးငန္းက်ား ရလာျငားက
အေရခြံစုတ္ အေကာင္လိုက္ကင္
ပါးပါးလွီးကာ မဆလာခတ္
ကၽြန္းလံုးေမႊးေအာင္ ခ်က္ေကၽြးဦးမည္
ျပင္ဆင္ကာထား စားဖို႔သာ။
ထပ္ဆင့္၍မ်ား ဦးဦးရန္မွ
ငွက္ေပ်ာသီးမွည့္ ခူးလာေပးက
အုန္းရည္ညႇစ္ကာ ေပါင္းေကၽြးပါမည္
သူငွာအမ်ား စားဖို႔ရည္...
စားၿပီးေသာခါ
အုန္းရည္စုတ္ရင္း
ဆရက္မင္း၏
ရစ္စည္းစိမ္ျဖင့္
ေသာင္ျပင္စပ္နား
ပက္လက္ကေလး
နားေနဦးမည္
လိုက္ခ်င္သူမ်ား
ခုပင္မေႏွး
လက္တို႔ေဟးးးးးးးးးးးးးးးးး
*****
၀င္ၿပီးလက္တည့္စမ္းၾကည့္လိုက္တယ္ ေကာင္းမွာဟုတ္ပါဘူး။ :P
*****
ညေလး
ကၽြန္ေတာ္နားလည္သေလာက္ေတာ့ တဟီတီကဗ်ာေလးဟာ သာမန္ကဗ်ာတစ္ပုဒ္ မဟုတ္ဘူး။ Thomas More ဖန္တီးခဲ့တဲ့ Utopic လို ့ေခၚတဲ့ Social, Legal and Political System အယူအဆ တစ္ခုကို ဒဂုန္တာရာက ဗမာမွဳ ျပဳထားျခင္း ျဖစ္တယ္။ ဒီအယူအဆက Idealism တစ္ခုျဖစ္ၿပီး လက္ေတြ ့မွာေတာ့ မျဖစ္ႏိုင္ေပမယ့္ တခ်ိန္တခါက ေတာ္ေတာ္ ေခတ္စားခဲ့ဖူးတယ္။ ကြန္ျမဴနစ္အေတြးအေခၚကလည္း Utopia အယူအဆအေပၚ ေတာ္ေတာ္အေျခခံတယ္။ သူ ့ေခတ္သူ ့အခါက ဒဂုန္တာရာလည္း လက္၀ဲယိမ္းျဖစ္ခဲ့ေတာ့ Utopia အယူအဆနဲ ့ ပတ္သက္ၿပီး ကဗ်ာေရးခဲ့တာ သိပ္ေတာ့ မဆန္းပါဘူး။ Utopia အယူအဆဟာ အေနာက္တိုင္းရဲ့ idealism တစ္ခုျဖစ္ၿပီး ဗုဒၶဘာသာကေတာ့ အေရွ ့တိုင္းရဲ့ idealism တမ်ိဳးဟု ဆိုၾကတယ္။ ဒါေၾကာင့္မို ့လည္း Buddhist idealism အားေကာင္းတဲ့ ဗမာႏိုင္ငံမွာ တခ်ိန္က လက္၀ဲအယူအဆ ေတာ္ေတာ္လႊမ္းမိုးမွဳ ခံခဲ့ရတယ္လို ့ ကၽြန္ေတာ္ေကာက္ခ်က္ဆြဲမိတယ္။ ဘာရယ္ေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး ဒီကဗ်ာပိုစ့္ေလးဖတ္ၿပီး ဆက္စပ္ေတြးမိတာေလး ခ်ေရးလိုက္တာပါ။
Where is me_ ma may didnt included my name. i wanna go too, i am tired of working now..:(
Ma May,
Thanks soooooooo much.
Kissssssss..
Yes, I will come along with you to that island. Please let me bring along my laptop and handphone for GPRS connection . Beacuse I cannot survive without internet.
:D tain
မၾကီးေမ ေရ.. အေနာ္လည္းလိုက္မယ္.. ကြိကြိ.. မၾကီးေမပ်င္းေနမွာဆိုးလို႔ အေနာ္က ကျပအံုးမွာေနာ္.. ကြိကြိ
hae hae, khu mha pae.nay tar..htaing tar shi twar tot tae..thanks ma may,, hehe. really happy now..thanks thanksp.s; ma hana, look for Wimax .. no longer gprs .hehe.you can internet everywhere now wth wimax..cool huh..lets go to tahiti, hope there would be wimax lol..
မမေမဓာ xxx သဟာမ်ားႏွင့္
ပင္လယ္ျခားဘက္ xxx ထြက္သြားတယ္။
ပင္လယ္ျခားဆုိ xxx တုိ႔လဲႀကိဳက္ပါ့
တူတူလုိက္ဖုိ႔ xxx ႀကံေသးတယ္။
တူတူလုိက္ရင္ xxx စိတ္၀ယ္ဆုိးလုိ႔
မ်က္ႏွာသုိးႀကီး xxx ေၾကာက္လွတယ္။
မ်က္ႏွာသုိးရင္ xxx မေနတတ္လို႔
အိမ္ေပၚထပ္မွာ xxx ေနခဲ့မယ္။
ေနမယ္ xxx ေနမယ္..။ း၀)
ခင္မင္လ်က္
ကိုကိုေမာင္(ပန္းရနံ႔)
Post a Comment