အိပ္ငိုက္တဲ့ ည

ဟြားးးး ခနဲ တခ်က္သမ္းလိုက္သည္။
မဟုတ္ေသးပါဘူး။ သမ္းပံုမွားေနျပီလားမသိ။ ျပန္သမ္းဦးမွပဲ … ။
(((( ၀ွါးးးးး ))))
အင္း .. ဟုတ္သြားျပီ။ ဒါမွ စနစ္က်တာ။

မ်က္လံုးထဲမွာ မ်က္ရည္စမ်ား ျပည့္လွ်ံလာ၏။ တစိမ့္စိမ့္ယိုစီးလာေသာ ႏွာရည္ေတြကို ရႊတ္ခနဲ ျပန္႐ႈိက္သြင္းလိုက္ရင္း ပ်င္းေၾကာဆန္႔လိုက္သည္။
ထပ္သမ္းခ်င္လာျပန္ၿပီ။
ပါးစပ္ကို ၀ိုက္၍ဟစဥ္ မ်က္လံုးေတြ ေမွးမွိတ္သြားျပီး ႏွာေခါင္းက တင္းလာသည္။
((((((((( ၀ွါ းးးးးးးးး )))))))))
ဒီတေခါက္ သမ္းေၾကာက ပိုရွည္ျပန္သည္။ မ်က္လံုးထဲမွ မ်က္ရည္စမ်ား ပါးေပၚ လိမ့္ဆင္းလာသည္ကို လက္ခံုျဖင့္ ခပ္ၾကမ္းၾကမ္း သုတ္ဖယ္ပစ္လိုက္သည္။

ဒီမ်က္ရည္ကလည္း … မငိုဘဲလည္း က်တတ္ပါေပ့။ ထူးဆန္းေပစြ။ ၾကက္သြန္နီ လွီးလို႔ က်ရ၊ မီးခိုးမႊန္လို႔ က်ရ၊ အခုလည္း သမ္းလို႔ က်ျပန္ျပီ။ မ်က္ရည္ခ်ည္း က်ရင္လည္း အေၾကာင္းမဟုတ္။ မ်က္ရည္ႏွင့္တဆက္တည္း ႏွာရည္ကလည္း ထြက္လာျပန္သည္။ ဒီတခါေတာ့ မရႊတ္မိေတာ့၊ တစ္ရွဴးစကၠဴစေလးျဖင့္ အသာ သုတ္လိုက္၏။

ေန႔ခင္းက မီးခဏခဏျပတ္၊ လာျပန္ေတာ့လည္း မီးအားအျပည့္အ၀မရလို႔ ယူပီအက္စ္က တတီတီေအာ္၊ အခုမွျပန္ေရြးလာသည့္စက္ကို အရိပ္တၾကည့္ၾကည့္ လုပ္ေနရတဲ့ ၾကားထဲ ျပတ္ခ်ည္ လာခ်ည္ မီးေၾကာင့္ ပိတ္ခ်ည္ဖြင့္ခ်ည္ လုပ္ေနရ ေသးသည္။ တေန႔ခင္းလံုး အလုပ္မျဖစ္။ ခက္ရခ်ည္ရဲ႕။

ည ၈ နာရီခြဲ ကိုးနာရီထိုးလုမွ မီးကပံုမွန္ျပန္ျဖစ္သည္။ ဒီေတာ့မွ ကြန္ပ်ဴတာျပန္ဖြင့္ အင္တာနက္ထဲ၀င္ ဟိုဟိုဒီဒီ ဖတ္လိုက္ ေျပာလိုက္ ေရးလိုက္ လုပ္ရင္း ည ၁၂ နာရီ ခြဲသြားၿပီ။ အလုပ္က ဟုတၱိပတၱိ မလုပ္ရေသး။ အိပ္ကငိုက္ေနျပီ။ နက္ဖန္ မနက္ ဘေလာ့မွာတင္ဖို႔ စာလည္း ေရးခ်င္ေသးသည္။ ဘာေရးရမလဲ စဥ္းစားဦးမွ။

အေဖ့ကဗ်ာမတင္ရတာ ၾကာျပီလားမသိဘူး။ အဲဒီလိုေတြးမိျပီး အေဖ့မွတ္စုစာအုပ္ အေဟာင္းကို ျပန္လွန္ရျပန္သည္။ လွန္ေလွာဖတ္ၾကည့္ၿပီး အင္း … ဒါလည္း မတင္ခ်င္ေသးဘူး ဆိုကာ ပယ္လိုက္ျပန္၏။ လုပ္စားစရာ ေမာင္ေလးကဗ်ာတပုဒ္ က်န္ေသးတာပဲ၊ အဲဒါေလး တင္ရေကာင္းမလား။ ေတာ္ပါျပီ။ ဒါလည္း မတင္ခ်င္ ေသးပါဘူး။ ေၾသာ္ .. ဟိုတေန႔က ေရးလက္စ တပိုင္းတစ စာတပုဒ္ ရွိသား။ အဲဒါ ဆက္ေရးရင္ …. ။ ဒါကလည္း ဒီလိုအိပ္ငိုက္ေနတဲ့ညမွာ ေရးလို႔ အဆင္ေျပမွာ မဟုတ္ပါဘူး။ ပယ္ျပန္ျပီ။

ဒီလိုနဲ႔ ဟိုရွာ ဒီရွာ ရွာရင္း မ်က္စိက တ၀က္ေလာက္ပဲ ဖြင့္လို႔ရေတာ့သည္။ လူကလည္း တသမ္းသမ္း တေ၀ေ၀ျဖစ္လာျပီ။ မ်က္ႏွာမွာလည္း မ်က္ရည္ေတြ ႏွာရည္ေတြႏွင့္ ေပတလူး ျဖစ္ေနၿပီ။ ကိုယ့္႐ုပ္ကိုယ္ မျမင္ရလို႔ ေတာ္ေသး။ မဟုတ္ရင္ သန္းေခါင္တလြဲ ကိုယ့္ကိုယ္ကို သရဲနဲ႔ မွားေနမွ ဒုကၡ။

“အား”
စဥ္းစားရင္း ေတြးေတာရင္းနဲ႔ မ်က္ႏွာေပၚက ၀က္ျခံဖုကို လက္နဲ႔ကုတ္မိလို႔ နာသြားသည္။ ေသြးမ်ားထြက္သြားျပီလားမသိ။ ေဆးလိမ္းေနတာၾကာလွျပီ ဒီ၀က္ျခံေတြကလည္း ခုထိပင္ မေပ်ာက္ႏိုင္ေသး။ ၀က္သားခဏခဏ စားလို႔မ်ား မေပ်ာက္ႏိုင္ေလေရာ့သလား။ ခုတေလာေစ်းသြားတိုင္း ၀က္သား၀ယ္ရသည္။ ၾကက္မစား ဘဲမစားေတာ့ စားစရာ ၀က္ႏွင့္ငါးသာ။ ငါးကိုလည္း ခ်စ္လွစြာေသာ အစ္မေတာ္ႀကီးက သိပ္မစားေတာ့ အျမဲတမ္း ၀က္ပါေအာင္ ၀ယ္ေနရသည္က တဒုကၡ၊ ၀က္မလြတ္မယ္ေတာ္ႀကီးလို႔ သူ႔ကြယ္ရာ ေနာက္ေျပာင္ ေခၚေနမိတာ .. သူေတာ့ မသိပါဘူး။

၀ွဴး … ၀ွဴး …
ၾကမ္းေပၚခ်ထားသည့္ ေရေႏြးၾကမ္းဓာတ္ဗူးကိုယူကာ မတ္ခြက္ထဲ ငွဲ႕ထည့္ျပီး ေသာက္မယ္ၾကံ … ပူလို႔ တ၀ွဴး၀ွဴး မႈတ္ရျပန္သည္။
ေကာင္းလိုက္တဲ့ ေရေႏြးၾကမ္း … ခါးခါးက်က်ေလး။ ပါးစပ္ထဲကို စြဲသြားတာပဲ။ ေရေႏြးၾကမ္းေၾကာင့္ မ်က္လံုးေတြေတာင္ နည္းနည္းျပန္က်ယ္လာၿပီ။ လက္လည္း နည္းနည္း သြက္လာၿပီ။ အခါးဓာတ္က လူကို လန္းဆန္းေစသားပဲ။

စာတလံုး ႏွစ္လံုး ႐ိုက္လိုက္၏။ နာရီသံ တခ်က္ခ်က္ မွန္မွန္ၾကားေနရသည္။ ျခင္တေကာင္က ေဘးနားမွာ တ၀ီ၀ီႏွင့္ မပ်င္းရေအာင္ အေဖာ္ျပဳလို႔ေန၏။ ဒီအခ်ိန္ၾကီးထိ ကားတစီးတေလက လမ္းမမွာသြားေနတုန္း။ ေညာင္းလိုက္တာ။ လွဲအိပ္လိုက္ခ်င္ျပီ။ ဇက္ေၾကာကို ဟိုဘက္ဒီဘက္ ခ်ဳိးရင္း အေညာင္းေျဖမိသည္။ နံရံထက္မွာ အိမ္ေျမွာင္က တကြၽတ္ကြၽတ္စုတ္ထိုးလ်က္ … ။

မျဖစ္ေသးပါဘူး …. စာဆက္ေရးဦးမွ။
..... .... ..... ..... ..... .....

..... .... ..... ..... ..... .....
ေရးေနရင္း သမ္းခ်င္လာျပန္ျပီ။
ဘယ္သူမွမွ မရွိတာ။
လြတ္လပ္စြာ သမ္းလိုက္ဦးမယ္။
မ်က္လံုးကိုမွိတ္ … ပါးစပ္ကိုဖြင့္ …
တစ္ .. ႏွစ္ …
းးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးး
ဒီတခါေတာ့ အသံပင္ မထြက္ႏိုင္ေတာ့။ သမ္းျခင္းရဲ႕ အဆံုးမွာ ၀စၥႏွစ္လံုးေပါက္သံ ခပ္မွ်ဥ္းမွ်ဥ္းေလာက္သာ အျပင္ကို ကြၽံက် ထြက္ေပၚလာေတာ့သည္။ ဒီအသံအရ ေတာ္ေတာ္ အိပ္ခ်င္ေနၿပီဟု မွန္းဆႏိုင္သည္။ ဒါဆို အိပ္တာပဲ ေကာင္းပါတယ္။

အနားက အိပ္ရာကို သံုးခါေလာက္ မ်က္ေစာင္းထိုးၿပီးေနာက္ မ်က္ရည္လည္ရႊဲ ႏွပ္တြဲလဲျဖင့္ ကြန္ပ်ဴတာကို ကမန္းကတန္းပိတ္ကာ အိပ္မႈန္စံုမႊား စမ္းတ၀ါး၀ါး ဒယီးဒယိုင္ျဖင့္ အိပ္ရာထဲသို႔ ဒိုင္ဗင္ပစ္ ၀င္အိပ္လိုက္ေလေတာ့သည္။
***
ေမဓာ၀ီ

၃၊ ဇြန္၊ ၂၀၀၇
၀၀း၅၉ နာရီ