က်မႏွင့္ ဆရာၾကပ္

ဟိုတပတ္က “က်မႏွင့္ မ်က္မွန္” အေၾကာင္းေရးေတာ့ ဆရာၾကပ္ကို သတိရမိသြားတယ္။ ဆရာၾကပ္ဆိုတာ စာေရးဆရာ ၾကပ္ကေလးကိုေျပာတာပါ။ ကြယ္လြန္သြားတာ ၾကာခဲ့ေပါ့။ က်မ ကေလးဘ၀အရြယ္ ဟိုးငယ္ငယ္ေလးကတည္းက ဆရာၾကပ္ကို စသိခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီတုန္းက မင္းသားႀကီး ဦး၀င္းဦးရဲ႕ စႏၵာမဂၢဇင္း နာမည္ႀကီးခ်ိန္ပါ။ စႏၵာထဲက ဦးဦးပံုေျပာမယ္ က႑နဲ႔ ကာတြန္းေလးေတြကို စြဲစြဲလမ္းလမ္း ဖတ္မိရာက ေနာက္ဖက္ စာမ်က္ႏွာမွာပါတဲ့ ဆရာၾကပ္ကေလးရဲ႕ ဟာသေလးေတြကို ႏွစ္ျခိဳက္စြာ ဖတ္လာခဲ့မိတယ္။ အဲဒီကစၿပီး ၾကပ္ကေလး ဆိုတဲ့ နာမည္ကို ေခါင္းထဲ စြဲခဲ့ရတာပါပဲ။

၁၉၈၉/၉၀ေနာက္ပိုင္း မဂၢဇင္းေတြမွာ ၀တၳဳအတိုအစ ေလးေတြေရးေတာ့ စႏၵာမဂၢဇင္းကိုလည္း က်မ ပို႔ျဖစ္ခဲ့တယ္။ ဆရာၾကပ္က အဲဒီမွာ အယ္ဒီတာႀကီးေပါ့။ ဆရာၾကပ္ဟာ မဂၢဇင္းတိုက္ကို ေရာက္လာသမွ် ၀တၳဳ၊ေဆာင္းပါးေတြကို ဖတ္ျပီး မွတ္ခ်က္ေလးေတြ အျမဲေရးေပးေလ့ရွိပါတယ္။ မေရြးတဲ့စာမူဆို မွတ္ခ်က္နဲ႔တကြ တြဲၿပီး စာေရးသူဆီ ျပန္ေပးပါတယ္။ အဲဒီလို လုပ္ေပးတာဟာ က်မတို႔လို စာေရးကာစ လက္သင္ေလးေတြအဖို႔ အင္မတန္ေကာင္းတဲ့ တုန္႔ျပန္မႈပါပဲ။ က်မတို႔ဟာ စာတပုဒ္ေရးရင္ အထပ္ထပ္ျပင္ ေခ်ာေအာင္ေရး၊အိုေကၿပီဆိုမွ မဂၢဇင္းတိုက္ပို႔တာမို႔ ကိုယ့္စာကိုယ္ေတာ့ လူတိုင္းက perfect လို႔ထင္ၾကတာပါပဲ။ ဒါေပမဲ့ အယ္ဒီတာေတြက မေရြးဘူးဆိုတဲ့အခါ ဘာေၾကာင့္ပါလိမ့္ … ကိုယ့္လိုအပ္ခ်က္က ဘာလဲ၊ ကိုယ့္အားနည္းခ်က္က ဘာလဲလို႔ ဇေ၀ဇ၀ါ ျဖစ္မိတယ္။ တခါတေလေတာ့လည္း ငါ့စာေကာင္းရက္နဲ႔ မေရြးတာမ်ားလား … ဆိုျပီး စိတ္ထဲ ဖုတုတုေပါ့။

အခုလို ဆရာၾကပ္က မွတ္ခ်က္နဲ႔တကြ ျပန္ေပးေတာ့ က်မမွာ ၀မ္းသာရပါတယ္။ ေက်းဇူးလည္း အရမ္းတင္မိတယ္။ ေရြးတဲ့စာမူဆိုရင္လည္း ဘာေၾကာင့္ေရြးတာလဲ ဆိုတာကို … မေရြးတဲ့စာမူနဲ႔ ႏႈိင္းယွဥ္ျပီး ေျပာျပေပးခဲ့တယ္။ ဒီလုိနဲ႔ ဆရာၾကပ္ရဲ႕ စနစ္ကို ႏွစ္သက္တဲ့ က်မဟာ စႏၵာမဂၢဇင္းကို စာမူေတြဆက္ပို႔ျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ တခါေတာ့ စာမူပို႔ဖို႔ ဘားလမ္းက စႏၵာမဂၢဇင္းတိုက္ ထပ္ခိုးေလးေပၚအတက္ ေလွခါးရင္း ဖိနပ္ခြၽတ္မွာ ခြၽတ္ထားတဲ့ ဖိနပ္ေလးတရံကို မွတ္မွတ္ရရ သတိထားလိုက္မိတယ္။ ဖိနပ္ေလးက တရံထဲပါ။ က်မတို႔ ငယ္ငယ္ကအေခၚ ခြက္ခြက္ဖိနပ္ ေခၚမလား၊ ဂြက္ဂြက္ဖိနပ္ ေခၚမလားပဲ။ ေကာ္ကြၽတ္ဖိနပ္ အညိဳေရာင္ေလး။

အေပၚထပ္ေရာက္ေတာ့ အယ္ဒီတာစားပြဲမွာ တေယာက္ထဲ ထိုင္ေနသူက ဆရာၾကပ္။ ဒါဆို အဲဒီဖိနပ္ဟာ သူ႔ဖိနပ္ကေလးေပါ့။ ဟင္ … ျဖစ္ရေလ .. ။ ဆရာၾကပ္က ဒီလိုဖိနပ္ေလးနဲ႔ … ။ က်မ စိတ္ထဲ သိပ္စိတ္မေကာင္းျဖစ္မိသြားတယ္။ ႏိုင္ငံေက်ာ္ မဂၢဇင္းႀကီးတေစာင္က အယ္ဒီတာၾကီးဟာ ဂြက္ဂြက္ ဖိနပ္ေလးစီးေနရပါလား … လို႔ စိတ္ထဲ ၀မ္းနည္းမိတယ္။ ဒါနဲ႔ ေနာက္တခါလာမွ ဆရာၾကပ္အတြက္ ဖိနပ္တရံ လက္ေဆာင္ေပးမယ္ လို႔ဆိုျပီး စိတ္ထဲ ေတးထားလိုက္တယ္။

ဒါေပမဲ့လည္း ဆရာၾကပ္ရဲ႕ ေျခေထာက္အတိုင္းကို မသိတာက တေၾကာင္း၊ က်မရဲ႕ တြန္႔ဆုတ္ တုံ႕ေႏွးတဲ့ အက်င့္ေၾကာင့္တေၾကာင္း ဖိနပ္ကေလး မေပးျဖစ္ခဲ့ပါဘူး။ ေနာက္ပိုင္း စႏၵာထုတ္ေ၀သူ အန္တီမမရဲ႕ ဆက္ဆံေရးမေျပလည္မႈေၾကာင့္ ဆရာၾကပ္ အယ္ဒီတာအျဖစ္က ႏုတ္ထြက္ၿပီး ေနာက္မွာေတာ့ က်မလည္း စႏၵာကို မေရာက္ျဖစ္ေတာ့ပါဘူး။

ဒီ့ေနာက္မွာ ဆရာၾကပ္နဲ႔ ျပန္ဆံုျဖစ္တာက … က်မတို႔ ဂ်ာနယ္တေစာင္ ထုတ္ေ၀ျဖစ္ခဲ့တဲ့ ၁၉၉၈ ခုႏွစ္ မွာပါ။ က်မတို႔ ဂ်ာနယ္ရဲ႕ တာ၀န္ခံ အယ္ဒီတာဦးေလးႀကီးက ဆရာၾကပ္နဲ႔ ရင္းႏွီးတာေၾကာင့္ အပတ္စဥ္ ပင္တိုင္ေဆာင္းပါးေရးေပးဖို႔ ဆရာၾကပ္ထံမွာ စာမူ ေတာင္းခံခဲ့တယ္။ ဆရာၾကပ္က “အဖိုးေနာ္ မျဖတ္ႏိုင္တဲ့ ဘုိးေတာ္ၾကပ္စကား” ဆိုတဲ့ ေဆာင္းပါးေတြ က်မတို႔ ဂ်ာနယ္အတြက္ အပတ္စဥ္ေရးေပးခဲ့ပါတယ္။ဆရာၾကပ္ဟာ ဟာသေရးရင္ ၾကပ္ကေလး၊ ပုဂံေနာက္ခံ ၀တၳဳေရးရင္ နႏၵသူ၊ အေတြးအေခၚေတြေရးရင္ သက္လံု ဆိုတဲ့ ကေလာင္နာမည္ အမ်ဳိးမ်ဳိးနဲ႔ မတူညီတဲ့ အေၾကာင္းအရာ အမ်ဳိးမ်ဳိးကို ေရးႏိုင္စြမ္းသူ တဦးပါ။

တေန႔ေတာ့ အေဖက က်မတို႔ အယ္ဒီတာႀကီးနဲ႔ အတူ ဆရာၾကပ္ရဲ႕ အိမ္ကို ေရာက္သြားပါတယ္။ (ဆရာၾကပ္ရဲ႕ အကို ဦးတင္ဦးဟာ အေဖ့ရဲ႕ ဆရာရင္းပါပဲ) ဆရာၾကပ္အိမ္မွာ စကားစျမည္ေျပာၾကျပီး ခဏၾကာေတာ့ “က်ေနာ္ မ်က္မွန္လုပ္ဖို႔ ျမိဳ႕ထဲ သြားရအံုးမယ္” လို႔ ဆရာၾကပ္က ဆိုလာပါတယ္။ အေဖက … သူလည္း လိုက္မယ္ … ဆိုျပီး အတူတူ ျမိဳ႕ထဲ သြားၾကတယ္။ ဆရာၾကပ္က အိတ္ေဆာင္အဘိဓာန္ေလး လက္ကကိုင္လို႔ အေဖနဲ႔အတူ စကားတေျပာေျပာ လမ္းေလွ်ာက္သြားၾကတာပါ။ ပလက္ေဖာင္း တေနရာအေရာက္ေတာ့ ဆရာၾကပ္က တုန္႔ခနဲရပ္လိုက္ျပီး ထိုင္ခ်လိုက္တယ္။

သူထိုင္ခ်တဲ့ေနရာက ပလက္ေဖာင္းေပၚ ပလပ္စတစ္စေလး ျဖန္႔ခင္းေရာင္းခ်ေနတဲ့ လမ္းေဘး မ်က္မွန္ဆိုင္ ကေလးပါ။ ဆိုင္ရွင္က ေခြးေျခ ခုံပုကေလးေပးေတာ့ အဲဒီမွာ ၀င္ထိုင္ၿပီး ခင္းက်င္းထားတဲ့ မ်က္မွန္ေတြထဲက တလက္ကိုေရြးတပ္ .. ပါလာတဲ့ အိတ္ေဆာင္ အဘိဓာန္ေလးကို ထုတ္ဖတ္ေတာ့တာပဲ … တဲ့။ အဲဒီအဘိဓာန္ကေလးဟာ ဆရာၾကပ္အတြက္ေတာ့ မ်က္စိစစ္ရာမွာ အေထာက္အကူျပဳတဲ့ ပစၥည္းကေလးေပါ့။ ဒီလုိနဲ႔ တလက္မေကာင္း တလက္ေျပာင္းရင္း ေနာက္ဆံုးမွာ သင့္ေတာ္တဲ့ မ်က္မွန္ကို ရသြားပါေတာ့တယ္။ အေဖလည္း လမ္းေဘးမွာ မတ္တပ္ရပ္ၿပီး ဆရာၾကပ္ မ်က္မွန္ေရြးခ်ယ္မႈကို ဂရုစိုက္ ၾကည့္ရႈေနခဲ့ပါသတဲ့။

ဒီအျဖစ္အပ်က္ကို အေဖက က်မကို ျပန္ေျပာျပတာပါ။ အဲဒီအျပဳအမူေလးကို ၾကည့္ျပီး အေဖက ဆရာၾကပ္ကို ခ်စ္ခင္ ေလးစားသြားတယ္။ ဆရာၾကပ္လို ပုဂၢိဳလ္ႀကီးဟာ ဟန္ေဆာင္မႈ ပကာသနေတြကင္းၿပီး ႐ုိးကုပ္စြာ ေနထိုင္ျပဳမူတာမို႔ ေရာင့္ရဲတင္းတိမ္ျခင္း မဂၤလာနဲ႔ ျပည့္၀ပါေပတယ္လို႔ အေဖက မွတ္ခ်က္ခ်တယ္။
***
အခု … က်မ မ်က္မွန္လုပ္ဖို႔ မ်က္စိစစ္ရတာ စက္နဲ႔အၾကိမ္ၾကိမ္ လူနဲ႔အခါခါ ကရိကထေတြ မ်ားလြန္းလွပါရဲ႕။အထပ္ထပ္ စမ္းသပ္ျပီး မ်က္မွန္တလက္ကို ေစ်းႀကီးေပးၿပီး ၀ယ္တပ္ခဲ့ေပမယ့္ … က်မမ်က္စိကို အသံုးခ်ၿပီး ျပဳလုပ္သမွ်ေတြဟာ ဘယ္သူ႔အတြက္က ပိုမ်ားေနခဲ့ပါသလဲ … ။ ကိုယ့္အတြက္လား … သူတပါးအတြက္လား။ဆရာၾကပ္လို လူေတြကို ရႊင္ျပံဳးေစမယ့္၊ ဗဟုသုတရေစမယ့္၊ အေတြးအေခၚေကာင္းေတြ ရေစမယ့္ … စာေကာင္းေပမြန္ေတြကို …. က်မ ေရးသားႏိုင္ပါသလား … ။ ေရးသားေနပါသလား။
***
ကိုနတၳိက က်မႏွင့္မ်က္မွန္ပို႔စ္ရဲ႕ ကြန္မန္႔ထဲမွာ မွတ္ခ်က္ေပးတယ္။
စကၡံဳဥဒပါဒိ … တဲ့။
“ပညာမ်က္စိသည္ ထင္ရွားျဖစ္၏”
မ်က္စိခ်င္းအတူတူ …ျမင္ရတာခ်င္း အတူတူ … ပညာမ်က္စိနဲ႔လည္း မျမင္မိ … ကိုယ္သိတဲ့ ပညာရပ္ ေတြကိုလည္း မေ၀မွ်၊ အတၱေတြ ႀကီးေနမိရင္ျဖင့္ ကန္းေနတာကမွ ေတာ္ေသးမလားလို႔ …. က်မ ေတြးေနမိပါေတာ့တယ္။
***
ေမဓာ၀ီ
၂၅၊ ေမ၊ ၂၀၀၇
၀၀း၃၅ နာရီ

(ဒီစာကို မ်က္မွန္ပို႔စ္ တင္ျပီး ေနာက္တရက္ …ေမလ ၂၅-ရက္ေန႔ကတည္းက ေရးထားေပမယ့္ တျခားစာေတြ တင္ခ်င္ေနတာေၾကာင့္ မတင္ျဖစ္ခဲ့ဘူး။ ဒါေၾကာင့္ ဒီေန႔မွ တင္လိုက္ပါတယ္။ အစကေတာ့ ဆရာၾကပ္ လက္ေရးေလးကိုပါ စကန္ဖတ္ျပီး အမွတ္တရ တင္ဦးမလို႔ပဲ။ က်မသံုးေနက်စက္က ပ်က္ေနေတာ့ တျခားစက္နဲ႔ စကန္က တင္လို႔ မရျပန္ဘူး။ ဒါေၾကာင့္ … စာခ်ည္းသက္သက္သာ တင္လိုက္ရပါတယ္။)