ေထာင္းေထာင္းမေၾက သင့္ေတာ့ပါ …

၇-၂-၂၀၀၇ေန႔ထုတ္တဲ့ Weekly Eleven ဂ်ာနယ္ထဲက လူထုဦးစိန္၀င္း ေရးတဲ့ “လူငယ္ေတြ ေတြးဆၾကည့္ေစခ်င္လို႔”ေဆာင္းပါးကို ဖတ္မိရာက … ဒီစာကို ေရးျဖစ္ပါတယ္။
***
ေဆာင္းပါးထဲက တခ်ဳိ႕ကို ဦးဆံုး ေကာက္ႏုတ္ ေဖာ္ျပလိုက္ပါတယ္။
***
ျမန္မာျပည္မွာ ႏွစ္ေပါင္း ၁၀၀ေက်ာ္ထိ ဆက္လက္တည္တံ့ ေနတဲ့ လုပ္ငန္းမ်ဳိး မရွိသေလာက္ ရွားပါတယ္။ တျခားႏိုင္ငံေတြမွာေတာ့ ဒီလို လုပ္ငန္းၾကီးေတြကို အရွည္သျဖင့္ တည္တံ့ေအာင္ စနစ္တက် ကုမၸဏီႀကီးေတြ ဖြဲ႕စည္း၊ အစုရွယ္ယာေတြ ထုတ္ေရာင္း စီမံအုပ္ခ်ဳပ္ေရး ဒါရိုက္တာအဖြဲ႕ေတြ ဖြဲ႕စည္းၿပီး ေဆာင္ရြက္ၾကတာ ျဖစ္ေလေတာ့ ႏွစ္ေပါင္း ၁၀၀၊ ၂၀၀ ထိ တည္တံ့တာမ်ဳိးေတြ အမ်ားႀကီးရွိပါတယ္။
…… …… ……
…… …… ……
ျမန္မာႏိုင္ငံမွာေတာ့ မင္းတုန္းမင္းတရားႀကီး လက္ထက္ကတည္းက တည္ရွိခဲ့တဲ့ “ဟံသာ၀တီ” ပိဋကတ္ စာအုပ္တိုက္ႀကီး တစ္တိုက္ကလြဲရင္ ဒီေလာက္ သက္တမ္းရွည္ၾကာတဲ့ လုပ္ငန္းဆိုလို႔ တိုင္းရင္းေဆး လုပ္ငန္း ေတြသာ ရွိလိမ့္မယ္ ထင္ပါတယ္။
…… …… ……
ဟံသာ၀တီ စာအုပ္တိုက္ႀကီးဆိုတာေတာင္ ခုေခတ္မွာေတာ့ နာမည္ မေပ်ာက္ရံု ေလာက္သာ ရွိပါေတာ့တယ္။ ေရွးကလို ျမန္မာစာေပ ေလာကရဲ႕ မီးရွဴးတန္ေဆာင္ ေနရာမွာ ရွိမေနေတာ့ ပါဘူး။ ၀မ္းနည္းစရာ ေကာင္းလွပါတယ္။
…… …… ……
…… …… ……
ျမန္မာလူမ်ဳိးမ်ားရဲ႕ စိတ္ဓာတ္ဟာ ဟုန္းကနဲထေတာက္ၿပီး ခ်က္ခ်င္းၿငိမ္းသြားတဲ့ ေကာက္ရိုးမီးလိုပဲ လို႔ တခ်ဳိ႔ ပညာတတ္ အသိုင္းအ၀ိုင္းက လူမ်ား ေျပာဆိုၾကတာ မမွားေလာက္ဘူး လို႔လည္း ယူဆရမလိုလို ျဖစ္ပါတယ္။
တည့္တည့္ ေျပာရရင္ေတာ့ ဒီဘက္ေခတ္ လူငယ္ေတြဟာ သူတို႔ရဲ႕ မိဘ ဘိုးဘြားမ်ား ေခတ္က လူငယ္ေတြထက္ ကိုယ္စြမ္း ကိုယ္စ ညံ့ဖ်င္းၾက ေလသလား လို႔ေတာင္ ေတြးေနမိပါတယ္။
ေအ၀မ္း၊ ၿဗိတိသွ်ဘားမား၊ ပဲေရာက္၊ ဟံသာ၀တီ စတဲ့ လုပ္ငန္းႀကီးေတြကို တည္ေထာင္ခဲ့ၾကသူ မ်ဳိးခ်စ္ ျမန္မာ လူေက်ာ္ ၾကီးမ်ားရဲ႕ မ်ဳိးဆက္ သားသမီး ေျမးျမစ္ေတြ တစ္ပံု တစ္ပင္ႀကီး က်န္ရစ္ၾကပါတယ္။
…… …… ……
…… …… ……
ေက်ာင္းသား တပည့္တစ္ေယာက္ တစ္ခါက ေျပာခဲ့တဲ့ စကားကို ျပန္ၿပီး အမွတ္ရမိပါတယ္။ အဲဒီတပည့္ရဲ႕ အေဖက တစ္ေခတ္က နာမည္ေက်ာ္ ၿမိဳ႕မ်က္ႏွာဖံုးႀကီး တစ္ဦးပါ။ ကန္ေတာ္ႀကီးေစာင္းမွာ ႀကီးမားက်ယ္ျပန္႔တဲ့ ျခံ၀င္းႀကီးနဲ႔ ေနတာပါ။
‘အေဖ့လက္ထက္က ျခံတစ္ျခံ အိမ္တစ္လံုးသာ ရွိတာကို ကြၽန္ေတာ္တို႔ လက္ထက္မွာ ေလးငါးဆ ပြားေအာင္ လုပ္ႏိုင္ခဲ့တယ္ ဆရာရဲ႕’
တပည့္က ရယ္သလို ေမာသလို ေျပာခဲ့တာပါ။ သူ႔အေဖ လက္ထက္က က်ယ္၀န္းလွတဲ့ ျခံႀကီးကို ပိုင္းပိုင္းၿပီး တပို္င္းၿပီး တပိုင္း ေရာင္းလိုက္တာ ေနာက္ဆံုးက်ေတာ့ အဲဒီေနရာမွာ တိုက္သစ္ တာသစ္ေတြ တစ္ပံုႀကီး ျဖစ္ေနတာကို ဆိုလိုတာ ျဖစ္ပါတယ္။”
***
အဲဒီေဆာင္းပါး ဖတ္ၿပီး က်မစိတ္ထဲ စိတ္မေကာင္း ျဖစ္မိသလို ရွက္လဲ ရွက္မိတယ္။ ဘာေၾကာင့္ ဆိုေတာ့ …. ဆရာၾကီး ဥပမာေပးတဲ့ မ်ဳိးခ်စ္ျမန္မာ လူေက်ာ္ႀကီးေတြရဲ႕ မ်ဳိးဆက္ သားသမီး ေျမးျမစ္ ဆိုတဲ့ အထဲမွာ ကိုယ္တိုင္ ပါ၀င္ေနလို႔ပါပဲ။ သို႔ေသာ္လည္း က်မဟာ အစြန္အဖ်ား ေနရာကမို႔ ဘာမွ မစြမ္းေဆာင္ႏိုင္ပါဘူး။ စြမ္းေဆာင္ဖို႔ အခြင့္အေရးလည္း မရွိပါဘူး။ ဒါေၾကာင့္ လက္ရွိ အေျခအေနဟာ တကယ္ပဲ ဆရာၾကီး ေျပာသလို ကိုယ္စြမ္း ကိုယ္စ ညံ့ဖ်င္းသူေတြ ျဖစ္ေနခဲ့ပါတယ္။

ဘိုးဘြားေတြ ေခြၽးနဲ႔ ေသြးနဲ႔ လုပ္အား ဥာဏ္အားေတြနဲ႔ ရင္းၿပီး တည္ေထာင္ခဲ့တဲ့ လုပ္ငန္းႀကီးေတြဟာ ဒီဘက္ေခတ္မွာ … တစ တစ ေမွးမွိန္ရာက ေပ်ာက္ကြယ္လု ျဖစ္ေနပါၿပီ။ ႏွေျမာဖို႔လည္း ေကာင္းသလို … ရင္နာဖို႔လည္း ေကာင္းပါတယ္။ ဒါေတြကို ျပန္လည္ ထူေထာင္ဖို႔ရာမွာ တေယာက္ထဲနဲ႔ မရပါဘူး။ စိတ္ဓာတ္ ရွိတဲ့ ေဆြမ်ဳိး သားခ်င္းေတြ ညီညီညြတ္ညြတ္ လုပ္မွ ရႏိုင္မွာပါ။

အခုက ဘယ္လိုျဖစ္ေနလဲ ဆိုေတာ့ … မ်ားေသာအားျဖင့္ ဒါေတြဟာ အဖိုးတန္မွန္းလည္း မသိဘူး။ ဘိုးဘြား အေမြကို ေစာင့္ေရွာက္ရ ေကာင္းမွန္းလည္း မသိဘူး။ အေမြဆိုတာ ေငြေၾကးကို ဆိုလိုတာ မဟုတ္ပါဘူး။ သူတို႔ တည္ေထာင္ခဲ့တဲ့ နာမည္ကို ဆိုလိုတာပါ။

မ်ဳိးဆက္သစ္ေတြဟာဘိုးဘြား အေမြကို မေစာင့္ေရွာက္ႏိုင္ဘဲ အားနည္းခ်က္ ခ်ဳိ႕ယြင္းခ်က္ေတြ ျဖစ္ေနရတာ ဘာေၾကာင့္မ်ားလဲ လို႔ အေတြးတိမ္တိမ္ နဲ႔ စဥ္းစားၾကည့္မိပါတယ္… ။ လူ မဟန္ရင္ ကံ ကိုပံုခ်တယ္ပဲ ေျပာမလား … က်မတို႔ ရွင္သန္ ၾကီးျပင္းလာရတဲ့ ေခတ္နဲ႔ စနစ္ၾကီး ေၾကာင့္လို႔ ေခတ္ကိုပဲ လက္ညွဳိးထိုး ၾကရမလား … ။ တကယ္ေတာ့ လူေတြ ညံ့လို႔ ေခတ္က ညံ့ သြားရတာပါ။ လူေတြ ဆိုးလို႔ ေခတ္က ဆိုးရတာပါ။

တေန႔ တေန႔ အေဖနဲ႔ က်မ ဒီအေၾကာင္းကို ခဏခဏ ေျပာျဖစ္ၾကပါတယ္။ ျပန္လည္ ထူေထာင္ဖို႔ဆိုတာ စိတ္ဓာတ္သာ ရွိေသာ္လည္း လက္ေတြ႕မွာေတာ့ က်မတို႔ သားအဖလည္း မတတ္ႏိုင္ပါဘူး။ ဒီေတာ့ မတတ္ႏိုင္ လက္မႈိင္ခ်ပါလို႔ … ရင္နာနာနဲ႔သာ ေနခဲ့ရပါတယ္။ သူမ်ားေျပာလည္း ေျပာစရာ ျဖစ္ခဲ့ၿပီေပါ့။

အေဖကေတာ့ ခုလို ေျပာပါတယ္။
“လယ္ယာ လုပ္တဲ့ သူေတြဟာ ၀မ္းစာအတြက္ ဖယ္ၿပီးရင္ ေနာက္တခါ ထပ္စုိက္ပ်ဳိးဖို႔ မ်ဳိး ဆိုတာ ျပန္ခ်န္ ၾကရတယ္။ မ်ဳိးစပါးတို႔ ဘာတို႔ေပါ့၊ ဒါမွ … ဒီလယ္ယာက အျမဲတမ္း ရွင္သန္ေနမယ္၊ အဆက္မျပတ္ ျဖစ္ထြန္းေနမယ္။ မဟုတ္ရင္ တခါစားပဲ ျဖစ္သြားမွာ။ အခု ျဖစ္ပံုက … ဘိုးဘြားေတြ ခ်န္ထားတဲ့ မ်ဳိးေစ့ေတြကို ထပ္မစိုက္ ၾကေတာ့ဘဲ ျပဳတ္စား ေနၾကသလို ျဖစ္ေနတယ္”

ေဆြမ်ဳိးထဲက လုပ္ပိုင္ခြင့္ ရွိသူေတြဟာ ရွိသမွ် မ်ဳိးေစ့ေတြကို ျပဳတ္စား ေနၾကမွေတာ့ က်မတို႔လို အစြန္အဖ်ား ေလးေတြက ဘာမ်ား တတ္ႏိုင္ ဦးမွာတဲ့လဲ။
ဒါဟာ … က်မတို႔ ေဆြမ်ဳိး အသိုင္းအ၀ိုင္း တခုထဲမွာ ကိုပဲ ၾကည့္ၿပီးေျပာေနတာပါ။
***
ကဲ … က်မတို႔ တိုင္းျပည္ႀကီးကို ၾကည့္ၾကရေအာင္ … ။
လြတ္လပ္ေရး ရဖို႔ … တိုင္းရင္းသားေတြ ညီညြတ္ဖို႔ … တိုင္းသူ ျပည္သားေတြ ေကာင္းစားဖို႔ … အသက္ေပါင္းမ်ားစြာ ေသြးေတြ ေခြၽးေတြ ဘ၀ေတြ ရင္းႏွီးခဲ့ၾကရတယ္။ ၾကိဳးစား ခဲ့ၾကရတယ္။
ခု … လက္ရွိ က်မတို႔ တိုင္းျပည္ႀကီး ဘာျဖစ္ေနသလဲ …. ။
လြတ္လပ္ေရး ရခဲ့ၿပီးၿပီ … တိုင္းရင္းသားေတြ ညီညြတ္ ရဲ႕လား။
ျပည္သူလူထု ေကာင္းစားရဲ႕လား။ တိုင္းျပည္ေရာ အဆင့္အတန္း ျမင့္ေနၿပီလား။

ကိုယ့္လက္ထဲမွာ ရွိတဲ့ တိုင္းျပည္ရဲ႕ သယံဇာတေတြကို ဟိုလူ ဒီလူ ေလွ်ာက္ ေရာင္းစားၿပီး ကိုယ့္ျပည္သားေတြ ကေတာ့ ငတ္မြတ္လို႔။ ဒီတိုင္းျပည္ကို အမွီျပဳၿပီး ႀကီးပြားသူေတြ ႀကီးပြားသြားၾကေပမဲ့ … အမ်ားျပည္သူ လုထုကေတာ့ ဖြတ္ေက်ာျပာစု ဘ၀မွ်သာပါပဲ … ။ တိုင္းျပည္က အဖိုးတန္ သယံဇာတေတြ အျပင္ တိုင္းျပည္ ထူေထာင္ဖို႔ အဓိကအေရးပါတဲ့ ပညာရွင္ေတြပါ တျဖည္းျဖည္း ေလ်ာ့ပါး လာၾကၿပီ။
သမိုင္း၀င္ အေဆာက္အဦးေတြ ဆိုတာလည္း ဟိုငွား ဒီငွားနဲ႔ ဘာမွ မက်န္ေတာ့ဘူး …ေနာက္ဆံုး ေငြသာ ရမယ္ဆိုရင္ တိုင္းျပည္ကိုလည္း ဟိုတစု ဒီတစု ဖဲ့ၿပီး ေရာင္းခ်င္ ေရာင္းၾကလိမ့္ဦးမယ္။

အဲဒီအခါ ဘယ္လိုေျပာၾကမလဲ …. ။
ဆရာၾကီး လူထုဦးစိန္၀င္းရဲ႕ တပည့္ ေျပာသလို …. အေဖ့လက္ထက္က ထက္ ကြၽန္ေတာ့္ လက္ထက္မွာ ပြားမ်ားေအာင္ လုပ္ႏိုင္တယ္လို႔ ဆိုၾကဦးမလား … ။

ဒီလိုနဲ႔ …. ဘိုးဘြားေတြ ပ်ဳိးေထာင္ခဲ့တဲ့ လယ္ယာက မ်ုဳိးေစ့ေတြဟာ တျဖည္းျဖည္း လံုးပါးပါးရင္း … တေစ့မွကို က်န္ေတာ့မွာ မဟုတ္ပါဘူး။

ေရွးေရွးက ကုေဋရွစ္ဆယ္သူေဌးသားဟာ အျမင္မက်ယ္ ပညာမရွိလို႔ မိဘ ဘိုးဘြား အေမြအႏွစ္ေတြကို ဆက္လက္ မေစာင့္ေရွာက္ ႏိုင္ဘဲ ေနာက္ဆံုး ခြက္လက္စြဲၿပီး ေတာင္းစားရတဲ့ ဘ၀ကို ေရာက္ခဲ့ရပါတယ္။

ခုေခတ္ အျမင္က်ယ္ ပညာတတ္တဲ့ လူငယ္ေတြရဲ႕ လက္ထက္မွာ အရင္ေခတ္က ကုေဋရွစ္ဆယ္ သူေဌးသားလို အိမ္ကိုေရာင္းၿပီး ေထာင္းေထာင္း မေၾကသင့္ေတာ့ဘူး မဟုတ္လား။

အဲဒါနဲ႔ ပတ္သက္လို႔ အေဖက ခုလို ကဗ်ာေလး ေရးခဲ့ဖူးပါတယ္။ ၁၉၇၄ ခုႏွစ္ဆီကေပါ့။
***
“အိမ္ကိုေရာင္းေလ ေထာင္းေထာင္းေၾက”

ေရွးသေရာ အခါ၊
ျပည္ဗာရာ၀ယ္၊ ကုေဋၾကြယ္ျငား
သူေဌးသား … ။

သူကား ငယ္က၊ မရပညာ
မသင္ပါ၍၊ ဥစၥာယိုယြင္း
ဆင္းရဲျခင္းျဖင့္၊ သက္ဆင္း ဒုကၡ
ေရာက္ခဲ့ရ၏။

ပညာမျပည့္၊ ဥာဏ္မရွိ၍
အသိမျမင္၊ မဆင္ျခင္ဘဲ
သူ႔တြင္ဥစၥာ၊ ရွိသည္ငွာကို
မ်ားစြာ ကြၽန္ေပါင္း၊ မေကာင္းခိုးသူ
ယူ၍ေျပးေရွာင္း၊ အိမ္ကို ေရာင္း၍
ေထာင္းေထာင္းေၾကခဲ့ရပါသည္။

ေခတ္သစ္မွာဖြား၊ သူေဌးသားငဲ့
သင္ကားပညာ၊ သင္ခဲ့တာမို႔
ဗာရာဏသီ၊ ပေ၀နီက
မၾကည္၀ိုး၀ါး၊ သူေဌးသားႏွင့္
လားလား မတူႏိုင္ပါေခ်။

ပညာရွိသူ၊ သင္တမူကား
ဥာဏ္ကူ ပိုင္းျခား၊ ဆင္ျခင္ပြား၍
မမွားေစရာ၊ လုပ္ႏိုင္ပါလည္း
မ်ားစြာဥစၥာ၊ ရွိသည္ငွာကို
ဆုတ္ခြါေစေၾကာင္း၊ အိမ္ကိုေရာင္း၍
ေထာင္းေထာင္းမေၾကသင့္ေတာ့ပါ။
(၁၉၇၄-ဇန္န၀ါရီ)
***
အိမ္ကို ေရာင္း၍ ေထာင္းေထာင္းမေၾကေစဖို႔ ပညာရွိသူ အသင္လူငယ္တို႔၏ တာ၀န္ မဟုတ္ပါေပေလာ။
***
ေမဓာ၀ီ
14.2.07
10:07 pm