at the teashop

လဖက္ရည္ဆိုင္က ညေနခင္း ..

အိမ္နားကလဖက္ရည္ဆိုင္က လူေတာ္ေတာ္စည္ပါတယ္။ လာေသာက္တဲ့သူေတြမ်ားသလို အလွဴခံေတြလဲ မနည္းပါဘူး။ (ပိုက္ဆံလိုက္ ေတာင္းစားတဲ့သူေတြေပမဲ့ အလွဴခံလို႔ပဲ သံုးႏႈန္းလိုက္ပါတယ္။) အလွဴခံေတြကို ပံုစံအမ်ဳိးမ်ဳိးနဲ႔ ေတြ႕ရပါတယ္။ အသက္ၾကီးၾကီးအဖြားၾကီးေတြ၊ ေယာဂီ၀တ္စံု၀တ္ထားတဲ့ အမ်ဳိးသမီးေတြ၊ အလွဴခံျဖတ္ပိုင္းတခုခုကိုင္ထားတဲ့ သီလရွင္ေတြ၊ ကေလးငယ္ေလးေတြ စံုလို႔ပါပဲ။ ဘုန္းႀကီးသကၤန္း၀တ္နဲ႔ ေယာက်ာ္းအလွဴခံေတြကိုေတာ့ ဒီလဖက္ရည္ဆိုင္ထဲမွာ သိပ္မေတြ႕ရပါဘူး။ (ကုလားအဘိုးႀကီးတေယာက္ က လြဲလို႔ေပါ့)
ဗုဒ္ဓဘာသာ ျမန္မာလူမ်ဳိးတေယာက္အေနနဲ႔ က်မဟာ သဒၵါတရား မနည္းလွပါဘူး။ ဒါေပမဲ့ ဒီလို လိုက္ေတာင္းတဲ့ အလွဴခံမ်ဳိးေတြကို လွဴေလ့လွဴထ မရွိဘူး။ မလွဴခ်င္ပါဘူး။ ဘာေၾကာင့္ဆိုေတာ့ က်န္းက်န္းမာမာလုပ္ကိုင္စားေသာက္ႏိုင္ပါရက္နဲ႔ အလြယ္လမ္းလိုက္ျပီး လိုက္ေတာင္းၾကတဲ့ ဒီလိုလူစားမ်ဳိးေတြကို အားမေပးခ်င္လို႔ပါ။
ဒါေၾကာင့္ လဖက္ရည္ဆိုင္ထိုင္လို႔ လာေတာင္းရင္ အသက္ၾကီးတဲ့သူေတြကိုေတာ့ ‘ကန္ေတာ့ပါေသးရဲ႕’ လို႔ေျပာျပီး ငယ္တဲ့သူေတြဆိုရင္ေတာ့ ‘သြားပါအံုး’ လို႔ ျငင္းလႊတ္လိုက္တာပါပဲ။
က်မသူငယ္ခ်င္းတေယာက္ နယ္ကေရာက္လာျပီး က်မနဲ႔တူတူ လဖက္ရည္ဆိုင္ထိုင္ၾကေတာ့ ထံုးစံအတိုင္း အလွဴခံေတြ တဖြဲဖြဲ ေရာက္လာပါတယ္။ က်မက ျငင္းလိုက္တိုင္း သူက အေၾကြ (၂၀ တန္ တို႔ ၅၀ တန္တို႔) ထုတ္ထုတ္ျပီး လွဴပါတယ္။ သူလွဴတာကို က်မက မတားေပမဲ့ က်မျငင္းတာကိုေတာ့ သူက နဲနဲ ရႈံ႕ခ်ခ်င္ပါတယ္။
‘ျမိဳ႕သူေတြေတာ္ေတာ္ႏွပ္ေခ်းက်တယ္ .. ကန္ေတာ့ပါေသးရဲ႕ ဆိုတာခ်ည္းပဲ’ လို႔ သူကေျပာေတာ့
‘ေအးေလ .. တျခားမွာလွဴမွာေပါ့ .. ဒီလူေတြ မသထာလို႔ မလွဴတာ၊ သူတို႔ေန႔တဓူ၀ လိုက္ပဲေတာင္းေနတယ္ အလုပ္ျဖင့္မလုပ္ဖူး .. ’ က်မကလဲ ျပန္ေျပာခဲ့ပါတယ္။
ေနာက္ပိုင္း သူနဲ႔အတူ လဖက္ရည္ဆိုင္ထိုင္တိုင္း သူက အေၾကြပိုက္ဆံေတြ စားပြဲေပၚတင္ထားျပီး လာေတာင္းသမွ်အလွဴခံေတြကို လွဴတတ္တာ က်မ သတိထားမိပါတယ္။ အေၾကြမရွိတဲ့ေန႔ေတြမွာေတာ့ သူလဲ က်မနည္းအတိုင္း ကန္ေတာ့ပါေသးရဲ႕ ေပါ့။
မေန႔ညေနကေတာ့ က်မနဲ႔သူ လဖက္ရည္ဆိုင္မွာ စကားေျပာေနၾကတုန္း စားပြဲေရွ႕တည့္တည့္မွာ စုတ္တီးစုတ္ျပတ္ လူတေယာက္ မတ္တပ္ရပ္ျပီး က်မတို႔ကို ၾကည့္ေနပါတယ္။ ၾကည့္ရင္းနဲ႔ သူ႔ကိုယ္ကိုလဲ ဟိုကုတ္ ဒီကုတ္ ကုတ္ေနတယ္။ က်မက အဲဒါကိုၾကည့္ျပီး နဲနဲလန္႔တာေပါ့။ သူက ..
‘ဘာလဲ ..’ လို႔ေမးေတာ့ အဲဒီလူက ‘စမူဆာတခုေလာက္စားခ်င္လို႔ပါ ဗိုက္ဆာလို႔’
‘ေၾသာ္ .. ဗိုက္ဆာတာမ်ား စိုက္ၾကည့္ေနေတာ့ ဘာမ်ားလဲလို႔ .. ကဲ .. ထိုင္’ ဆိုျပီး က်မတို႔ စားပြဲမွာ ထိုင္ခိုင္းပါတယ္။ ဟိုလူလဲ ခပ္ရြံ႕ရြံ႕ နဲ႔ ၀င္ထိုင္တယ္။
အဲဒီလူက က်မေရွ႕တည့္တည့္မွာ၀င္ထိုင္ေတာ့ အမွန္ေျပာရရင္ က်မေတာ္ေတာ္ စိတ္ပ်က္သြားပါတယ္။ အဲဒီလူကိုလည္း မၾကည့္ဘဲ မ်က္ႏွာလႊဲထားမိတယ္။ သူငယ္ခ်င္းကေတာ့ စားပြဲထိုးကိုေခၚျပီး စမူဆာ တပြဲမွာပါတယ္။
မွာထားတုန္းမွာ .. အဲဒီလူနဲ႔ စကားစျမည္ေျပာေနပါေသးတယ္။
‘မင္း ဗိုက္ဆာတယ္မို႔လား’
‘ဟုတ္ကဲ့ .. ထမင္းမစားရေသးလို႔’
‘ေအး .. စမူဆာ ဒီမွာ .. စား’
‘ေနကလဲ မေကာင္းဘူး ..ဒီမွာ’ ဆိုျပီး သူ႔လက္လား ေျခေထာက္လားမသိဘူး ျပပါတယ္။
‘ေယာက်ာ္းပဲကြာ မေသႏိုင္ပါဘူး .. ဒီမွာ ငါေျပာမယ္ .. မင္း ဗိုက္ဆာတယ္မို႔လား .. ပိုက္ဆံမရွိဘူး ဟုတ္တယ္မို႔လား’
‘ဟုတ္’
‘ေအး .. ဒါဆို လမ္းမွာ သြားရင္းလာရင္း ေရသန္႔ဗူးခြံတို႔ အေအးဗူးခြံတို႔ လိုက္ေကာက္၊ ျပီးေတာ့ ေရာင္းစားေပါ့ကြာ၊ ကေလးေလးေတြ လုပ္ေနတာေတြ႕တယ္မို႔လား’
‘ဟုတ္’
‘အဲဒီလိုလုပ္ျပီး ပိုက္ဆံရွာ .. ၾကားလား’
‘ဟုတ္’
‘အခု အိမ္မွာ ခ်ာတိတ္ေတြရွိေသးလား’
‘ရွိပါတယ္’
သူက စားပြဲထိုးကို စမူဆာေနာက္တပြဲထပ္မွာ ကြၽတ္ကြၽတ္အိတ္ထဲထည့္ျပီး အဲဒီလူကိုေပးလိုက္ပါတယ္။ အိမ္က ကေလးေတြစားဖို႔ေပါ့။
အဲဒီလူထြက္သြားေတာ့မွ .. က်မဘက္လွည္ျ့ပီး ေနာက္တခါ ဒီလူလာေတာင္းရင္ မ်က္ခြက္ကိုျဖတ္ရိုက္မွာ၊ အဲလိုရိုက္လို႔ရသြားျပီေလ .. ဟုတ္တယ္မို႔လား .. လို႔ေျပာတယ္။
က်မကေတာ့ သူ႔လုပ္ရပ္ကို ေငးျပီးပဲ ၾကည့္ေနမိပါတယ္။ က်မ သူ႔ကို အဲဒီလိုေငးၾကည့္ေနေတာ့ သူက ..ျပံဳးျပီး က်မကိုိၾကည့္ရင္းနဲ႔ ..
သူ အလုပ္ကိစၥနဲ႔ တနယ္တေက်းသြားရတုန္းက ၂ ရက္ ထမင္းငတ္လို႔ လဖက္ရည္ဆိုင္မွာ ေတာင္းျပီး စားခဲ့ရဖူးတယ္လို႔ ေျပာျပတယ္။ သြားရမဲ့ေနရာကို ဖုန္းဆက္ဖို႔ ပိုက္ဆံ ၁၀၀ မရွိလို႔ ဒုကၡေရာက္ျပီး ပိုက္ဆံ ၁၀၀ ရဖို႔ ေတာင္းခဲ့ရဖူးတယ္ .. ၂၀ ေပးတဲ့သူေပး၊ ၁၀ေပးတဲ့သူေပးနဲ႔ ၁၀၀ျပည့္ေတာ့မွ ဖုန္းဆက္လို႔ရျပီး အဆင္ေျပသြားခဲ့ရတယ္ .. တဲ့။
သူ႔စကားေတြၾကားေတာ့ .. က်မမွာ ပိုျပီး ေငးငိုင္မိသြားတယ္။ က်မ ဘယ္လိုမွ ထင္မထားခဲ့မိပါဘူး။
သူကေတာ့ … ဒီလိုပါပဲ .. သူတို႔ဘ၀ေတြကၾကမ္းတယ္ .. လို႔ ရယ္ရယ္ေမာေမာ ေျပာတယ္။
‘အခု .. သူမ်ားေတာင္းတဲ့အခ်ိန္မွာ ကိုယ္ကေပးထားေတာ့ ကိုယ္လိုတဲ့အခါ ျပန္ေပးမဲ့သူရွိမွာေပါ့ .. ဟုတ္တယ္မို႔လား ..’
‘အင္း .. ဟုတ္ပါတယ္’ လို႔ က်မ သူ႔ကိုေထာက္ခံလိုက္ပါတယ္။ စမူဆာဖိုးကို သူပိုက္ဆံနဲ႔သူ ထုတ္ရွင္းျပီးေတာ့ သူ႔အိတ္ထဲမွာ ပိုက္ဆံသိပ္မက်န္ပါဘူး။ ဒါေပမဲ့ သူက ခပ္ေအးေအးပါပဲ။
က်မရင္ထဲမွာ .. စိတ္မေကာင္းတာေတြေရာ .. ၀မ္းနည္းတာေတြေရာ .. ရွက္ရြံမိတာေတြေရာ .. ခံစားခ်က္ေတြ ေရာေနတယ္။
တကယ္ဆို က်မဟာ သူ႔ထက္ ပိုျပီး ပိုက္ဆံရွိတဲ့သူတေယာက္ပါ။ ဘာသာေရးအသိအျမင္လဲ က်မက သူ႔ထက္ပိုရွိပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ .. က်မ သူ႔လို စိတ္မထားတတ္ခဲ့ပါဘူး။
ဒီလိုေတာင္းစားတဲ့သူေတြကို အျမင္ကတ္တဲ့စိတ္နဲ႔ ျငင္းမိတာကမ်ားပါတယ္။ လိမ္ညာေနၾကတယ္လို႔ပဲ ျမင္ပါတယ္။ ခုနလိုလူဆိုရင္ ပိုေတာင္ဆိုးေသးတယ္ က်မ ရြံလို႔ ေစ့ေစ့ေတာင္ ၾကည့္မွာမဟုတ္ပါဘူး။
တကယ္ေတာ့ လူေတြဟာ အတူတူပါပဲ .. ဘ၀အက်ဳိးေပးေၾကာင့္သာ အနိမ့္အျမင့္ ကြဲျပားေနၾကတာပါ။
သူတို႔ဘက္က ေကာင္းသည္ျဖစ္ေစ မေကာင္းသည္ျဖစ္ေစ ကိုယ့္ဘက္က ေျဖာင့္မွန္ ျဖဴစင္စြာနဲ႔ လူေတြကို လူလိုဆက္ဆံႏိုင္ဖို႔ အေရးႀကီးတယ္ဆိုတာ .. အဲဒီညေနခင္းမွာ က်မ သိလိုက္ရပါတယ္။