မထူးေတာ့ပါဘူး …
ေနလဲ အေတာ္ျမင့္ေနမွ။
မထူးေတာ့ပါဘူး …
အခ်ိန္ေတြလဲ လင့္ေနမွ။
မထူးေတာ့ပါဘူး …
ဘ၀ေတြလဲ လြင့္ေႂကြမွ … ။
***
ေမဓာ၀ီ
၃၊ ၃၊ ၂၀၀၉
၂၂း၂၄ နာရီ
skip to main |
skip to sidebar
စာအုပ္ယူရန္
Table of Contents
Search My Blog
Followers
Blog Archive
My Categories
- ၀တၳဳ (14)
- ၀မ္းနည္းေၾကကြဲျခင္း (7)
- intro (1)
- tag (11)
- ကဗ်ာ (209)
- ကဗ်ာသဂၤဟေမဒနီ (8)
- ကြန္မန္႔မ်ားႏွင့္ ... (15)
- ကိုယ္တိုင္ေရး ရတုမ်ား (5)
- ကိုယ္ေရးကိုယ္တာ (48)
- ကိုျပဴးက်ယ္သို႔ ေပးစာမ်ား (20)
- ခံစားမႈ စာစု (25)
- ခရီးသြား မွတ္တမ္း (30)
- စကားစျမည္ (5)
- စာအုပ္စင္ (64)
- စားေသာက္ဖြယ္ရာ (13)
- စိတ္ႀကိဳက္ကဗ်ာ (24)
- ပန္းခ်ီ (10)
- ပန္ၾကားခ်က္ (12)
- ပံုျပင္ (5)
- ၾကံဳသမွ် ဆံုသမွ် (162)
- ဘာသာေရး (35)
- မွတ္ဖြယ္ မွတ္ရာ (50)
- ျဖည့္စြက္ ကဗ်ာမ်ား (5)
- သၾကၤန္ (28)
- သမိုင္း၀င္ ေန႔ရက္မ်ား (12)
- သီခ်င္း (13)
- အက္ေဆး (58)
- အခါႀကီးရက္ႀကီး (34)
- အမွတ္တရ (112)
- အေတြး အပိုင္းအစမ်ား (90)
- အေဖ့ကဗ်ာ (20)
- ဦးပုည၏ ၀တၳဳမ်ား (7)
- ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ (15)
- ေမြးေန႔ဆုေတာင္း (15)
- ေရွးကဗ်ာမ်ား (44)
5 comments:
“ထူးဇာတ္”
ေနျမင့္လွ်င္လည္း
ဆည္းဆာေတာ့ ႀကဳံႏုိင္ေသးတယ္။
မုိးခ်ဳပ္လွ်င္လည္း
အ႐ုဏ္ဦးေတာ့ ႀကဳံႏုိင္ေသးတယ္။
အခ်ိန္လင့္လည္း
မရဏေတာ့ ႀကဳံႏုိင္ေသးတယ္။
ဘ၀လြင့္လည္း
ဘ၀သစ္ေတြ ႀကဳံႏုိင္ေသးတယ္။
ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြ
မလင့္ေႂကြေစနဲ႔။
good! bravo for both! :)
မေမဓါ၀ီရဲ႕ ကဗ်ာက အရမ္းေကာင္းပါတယ္၊ က်ေနာ္လည္း အဲဒီနာမည္နဲ႕ ကဗ်ာတစ္ပုဒ္ေရးဖူးတယ္၊
အမရယ့္ အေရးအသားေတြကို အားေပးလ်က္ပါ။
ေမေရ…
မထူးဇာတ္က တာထြက္ခါနီး ေျပးဖို ့အသင့္ျပင္ေနသလိုပဲ…
ဘာေတြ မထူးဇာတ္ခင္းေနရတာတံုး။ ခုမွ အသက္ငယ္ငယ္ေလး ရွိေသးတာ။ ေနျပည္ေတာ္က ပုဂၢိဳလ္ေတြ မထူးဇာတ္ခင္းဘို႔ ထားပါအံုး။
Post a Comment