“သမားသင္တုန္း ေဆြမ်ဳိးျဖဳန္း” တဲ့ … ဆို႐ိုးစကား ၾကားဖူးတယ္။
အေဖနဲ႔ အမလတ္ တိုင္းရင္းေဆး သင္တန္း တက္ေတာ့ က်မတို႔ေတြ အဲဒီလို ေနာက္ခဲ့ၾကတယ္။ ဒီစကားရဲ႕ တကယ့္အဓိပၸါယ္က ဘာလဲေတာ့ မသိပါဘူး။ က်မတို႔ ဆိုလိုတာကေတာ့ အဲဒီလို သင္တန္းတက္ေနဆဲ သမားေတာ္ အေလာင္းအလ်ာ ေတြဟာ တတ္သည့္ပညာ မေနသာ ဆိုသလို ေဆးက အရမ္းကုခ်င္၊ ဒီ့ျပင္လူလည္း ကုခြင့္က မရွိေသး၊ ဒါနဲ႔ပဲ ေဆြမ်ဳိးေတြကို လက္တည့္စမ္းၿပီး ကုၾကေရာ။ ေဆြမ်ဳိးေတြကလည္း အားနာပါးနာ အကုခံၾကရေတာ့ ေနာက္ဆံုး ေဆြမ်ဳိးေတြ ဆံုးဆံုးကုန္တာေၾကာင့္ ေဆြမ်ဳိးကို ျဖဳန္းတီးသလို ျဖစ္တယ္ေပါ့။ ဒီလိုနဲ႔ သမားသင္တုန္း ေဆြမ်ဳိးျဖဳန္း ဆိုတဲ့ စကားျဖစ္လာတာလို႔ ကိုယ္လိုရာ ေကာက္ခ်က္ ဆြဲၿပီး ေနာက္ခဲ့ ေျပာင္ခဲ့ၾကတာပါ။
က်မတို႔ တမိသားစုလံုး ေဆးၿမီးတိုတို႔ တိုင္းရင္းေဆးတို႔ သံုးစြဲတာ အင္မတန္ ၀ါသနာပါၾကတယ္။ ေတာ္႐ံုတန္႐ံု ႏွာေစး ေခ်ာင္းဆိုး ကိုယ္လက္ မအီမသာ ျဖစ္လည္း ေဆးၿမီးတိုနဲ႔ပဲ ၿပီးလိုက္ၾကတာပဲ။ မ်က္စိနာရင္ အိမ္ေနာက္ေဖးက မန္က်ည္းပင္ႀကီးဆီသြားၿပီး မန္က်ည္းေခါက္ကေလး ခြါ၊ ေက်ာက္ပ်ဥ္ေပၚ တဂ်စ္ဂ်စ္ေသြးၿပီး မ်က္စိကို ကြင္းထားလိုက္႐ံုပဲ၊ ႐ုတ္တရက္ ၾကည့္ရင္ေတာ့ ငတက္ျပားလိုလို ဘာလိုလိုနဲ႔ေပါ့။ သိပ္မၾကာပါဘူး၊ ေလးငါးခါေလာက္ ကြင္းၿပီးရင္ မ်က္စိက ျပန္ၾကည္သြားေတာ့တယ္။ အေမ့ရဲ႕ သနပ္ခါးဗန္းထဲမွာ မန္က်ည္းေခါက္၊ နလင္ေက်ာ္၊ ဇာတိပၹိဳလ္သီး စတာေတြလည္း သနပ္ခါးတံုးေတြနဲ႔ အတူ ရွိေနတတ္တာ သတိရမိ ပါေသးတယ္။
လက္သည္းပုပ္တာတို႔ လက္စြယ္ငုပ္တာတို႔ ဆိုလည္း ေနာက္ေဖး ေရတြင္းနားက ေရစင္ႀကီးေဘးမွာ ေပါက္ေနတဲ့ ဒန္းပင္က အရြက္ လက္တဆုပ္စာေလာက္ကို ခူး၊ ထမင္းပူပူနဲ႔ ေရာေထာင္းၿပီး ငုပ္တဲ့ လက္မွာ အံုၿပီးစည္း၊ သိပ္မၾကာပါဘူး … ေပ်ာက္တာပဲ။
၀မ္းကိုက္ရင္ အိမ္ေရွ႕မွာ စိုက္ထားတဲ့ မီးကြင္းဂမုန္းေတြ ပါးပါးလွီးၿပီး စားရင္ ေပ်ာက္သတဲ့။ အဲဒါေတာ့ တခါမွ စမ္းမၾကည့္ဖူးဘူး။ လူတကာ လာလာေတာင္းၾကေတာ့ ေပ်ာက္လို႔ေနမွာပါပဲ။ သာမန္ ၀မ္းပ်က္ ၀မ္းေလွ်ာတာေတာ့ ေရေႏြးၾကမ္း က်က်ကို သၾကားထည့္ ေမႊၿပီး ေသာက္၊ မၾကာခင္ ေပ်ာက္ပါတယ္။ အဲဒါကေတာ့ လက္ေတြ႔ပါ။ ေခ်ာင္းဆိုးရင္ အိမ္ရဲ႕ အုတ္တံတုိင္းမွာ ကပ္ေပါက္ေနတဲ့ ရဲယိုပင္က ရဲယိုသီးအမွည့္ကို ထန္းလ်က္နဲ႔ ေခါက္စားၾကတယ္။ က်မကေတာ့ ရဲယိုသီးအနံ႔ႀကီး မႀကိဳက္လို႔ မစားျဖစ္ပါဘူး။ ရဲယိုရြက္ေတာ့ ငါးရံ့နဲ႔ ခ်က္စားရတာ ႀကိဳက္တယ္။ အသံ၀င္ရင္ေတာ့ ေၾကာင္ပန္း ရြက္ကေလး ဟင္းခ်ဳိခ်က္ေသာက္ရင္ သက္သာၿပီး ဒန္႔သလြန္ရြက္ဟင္းခ်ဳိကေတာ့ ေသြးတိုး က်သတဲ့။
အိမ္ေတာင္ဘက္က လက္ထုတ္ပင္ႀကီးကေတာ့ ဘယ္လိုေဆးဘက္၀င္လည္း မေျပာတတ္ဘူး။ ပင္စည္က ေယာက္်ားႀကီး သံုးေယာက္ဖက္စာေလာက္ ႀကီးတယ္။ ေဆာင္းတြင္းဘက္ဆို အီေနေအာင္ကို တအားေမႊးတာပဲ။ ညဘက္မွ ေမႊးတာပါ၊ ညေမႊးပန္းလိုေပါ့။ အဲဒီအပင္ႀကီး ဓာတ္တိုင္နဲ႔ မလြတ္လို႔ ခုတ္ပစ္၊ ေနာက္ အတက္ေတြ ျပန္ထြက္တာပဲ။ အိမ္နားက အဘြားႀကီးတေယာက္ အေခါက္လာလာခြါတယ္၊ လက္ထုတ္ေခါက္က ေဆးဘက္၀င္လို႔တဲ့။ အဲဒီအဘြားႀကီး ခြါပါမ်ားလို႔လားေတာ့ မသိဘူး ခုတ္လို႔ေတာင္ မေသတဲ့ အပင္က ေနာက္ေတာ့ ေသသြားေရာ။
အိမ္မွာ အလိုလို ေသသြားတဲ့ အပင္ တပင္ကေတာ့ သေျပပင္ပါ။ ဇမၺဴ႕သေျပမ်ဳိးလို႔ လူႀကီးေတြ ေျပာတာပဲ။ အိမ္ရဲ႕ အေရွ႕ေတာင္ေထာင့္မွာ ေပါက္တဲ့ အဲဒီ သေျပပင္ႀကီးက သက္တမ္း ဘယ္ေလာက္ ရွိေနၿပီလဲေတာ့ မသိပါဘူး။ အပင္ အႀကီးႀကီးပါပဲ။ မိုးၿဖိဳင္ၿဖိဳင္ရြာတဲ့ ၀ါဆို၀ါေခါင္ဆို သေျပသီးေတြ တအားသီးတယ္။ က်မတို႔ဆို ႏႈတ္ခမ္းေတြ ျပာႏွမ္းေနတဲ့ထိ မက္မက္စက္စက္ စားခဲ့ၾကတာ။ သူ႔အရသာက ဖန္တြတ္တြတ္နဲ႔ စားလို႔လည္း ေကာင္းပါတယ္။ တခုေသာ မိုးဥတုရဲ႕ တေန႔သ၌မွာ သေျပပင္ႀကီး အလိုလို လဲက် ေသဆံုးသြားတယ္၊ ႏွေျမာစရာပါ။ အဲဒီသေျပသီးကလည္း ဆီးခ်ဳိက်တယ္တဲ့။
စားစရာမဟုတ္ဘဲ ေဆးဘက္၀င္တဲ့ အပင္ေနာက္တခုက … ေထာလပတ္ပင္ပါ။ ဆံပင္နက္ ဆံပင္သန္တယ္လို႔ ဆိုၾကပါတယ္။ အေဒၚေတြက ေခါင္းေလွ်ာ္တဲ့အခါ ေထာလပတ္ရြက္ ထည့္ေလွ်ာ္ၾကတယ္။ အဲဒီတုန္းက တေရာ္ ကင္ပြန္းသီးနဲ႔ ေခါင္းေလွ်ာ္တာဆိုေတာ့ ေထာလပတ္ရြက္ေတြ ေခ်ၿပီး တေရာ္ ကင္ပြန္းသီးနဲ႔ ေရာေလွ်ာ္ၾကတာပါ။ ေျပာရင္းနဲ႔ ေထာလပတ္ပင္ကို သတိရမိလို႔ … ဒီအပင္ေတြက အိမ္ေနာက္ဖက္ေထာင့္ ေရတြင္းနားမွာပဲ ႐ံုလိုက္ႀကီး ေပါက္ေနၾကတာပါ။ ေထာလပတ္ ပန္းက ဗ်ဳိင္းကေလးေတြလိုပဲ၊ လည္တိုင္ ရွည္ရွည္၊ ေျခတံရွည္ရွည္ ျဖဴျဖဴေလးေတြ။ ပန္းပြင့္ခ်ိန္ဆို တ႐ံုလံုး ဗ်ဳိင္းပိစိ ေလးေတြ နားေနတဲ့အတိုင္း သိပ္ၾကည့္ေကာင္းတာပဲ။ အနံ႔ေတာ့ မရွိဘူး။ မိုးတြင္းဆို အရြက္ေတြသန္ေပမဲ့ ေႏြဆို အရြက္ေတြက်ကုန္ေရာ။ ဒါေၾကာင့္ လူႀကီးေတြက မိုးတြင္းဘက္မွာ အရြက္ေတြခူး အေျခာက္လွန္းၿပီး အုန္းဆီနဲ႔ စိမ္ထားတတ္ၾကတယ္။ အဲဒီအုန္းဆီကို လိမ္းရင္လည္း ဆံပင္နက္ ဆံပင္သန္တာပဲတဲ့။ က်မကေတာ့ အုန္းဆီ မႀကိဳက္လို႔ မလိမ္းပါဘူး။
ခုလို ေႏြရာသီဘက္ဆို အေမက မန္က်ည္းမွည့္ကို ထန္းလ်က္ကေလးနဲ႔ စိမ္ၿပီး မန္က်ည္း ေဖ်ာ္ရည္ ေဖ်ာ္တိုက္ ေလ့ရွိတယ္။ အပူၿငိမ္းေအာင္ ၀မ္းတြင္းေအးေအာင္ေပါ့။ ေနာက္ က်မရဲ႕ ဆရာေတာ္ (ပံုေျပာျပတဲ့ဘုန္းဘုန္း-ပ်ံလြန္ေတာ္မူၿပီး) ေျပာတဲ့နည္းက ကန္စြန္း႐ိုးနီတစည္းကို မန္က်ည္းမွည့္ ကြမ္းသီးလံုးေလာက္နဲ႔ ထန္းလ်က္ ၃-၄ ခဲ (အခ်ဳိႀကိဳက္ရင္ေတာ့ မ်ားမ်ားထည့္ေပါ့) ထည့္ၿပီး သံုးခြက္ တခြက္တင္ က်ဳိေသာက္ရင္ အပူကင္းတယ္၊ ရင္ေအးတယ္တဲ့။ အဲဒီေဆးလည္း မၾကာမၾကာ က်ဳိေသာက္ေလ့ရွိပါတယ္။ အေဖက ႀကိဳက္ေတာ့ တခါက်ဳိရင္ အိုးႀကီးႀကီးနဲ႔ အမ်ားႀကီးက်ဳိၿပီး တစြတ္စြတ္နဲ႔ ေသာက္တာပဲ။ က်မတို႔ တအိမ္လံုးလည္း ေသာက္ၾကပါတယ္။
အဲဒီလို က်မတို႔ မိသားစုဟာ ကိုယ့္ျခံထဲကျဖစ္ျဖစ္ ဒါမွမဟုတ္ ေစ်းထဲမွာ အလြယ္တကူ ရႏိုင္တဲ့ အသီးအရြက္ေတြပဲ ျဖစ္ျဖစ္ ကိုယ္တိုင္စီမံၿပီး ေဆးၿမီးတိုအျဖစ္ သံုးစြဲၾကသလို ဗမာ တိုင္းရင္းေဆးေတြကိုလည္း ႏွစ္သက္စြာ သံုးစြဲၾကပါတယ္။ က်မကေတာ့ ဗမာ ေဆးတိုင္းကို ႀကိဳက္လွတာ မဟုတ္ပါဘူး။ က်မစိတ္ထဲ ခါးခါးသီးသီးနဲ႔ စြဲေနေအာင္ မွတ္မိေနတဲ့ ဗမာေဆးတခုကေတာ့ အာယုဒီဃ အပုပ္ခ်ေဆးပါပဲ။
ေက်ာင္းတက္ခါစ အရြယ္ကတည္းက ေသာၾကာေန႔ညဆို က်မတို႔ ညီအမတေတြ အာယုဒီဃ ေသာက္ၾကရတယ္။ အေဒၚလုပ္သူက သူကိုယ္တိုင္လည္း ေသာက္၊ က်မတို႔ကိုလည္း ေသာက္ေစတာပါ။ အဲဒီေဆးက အမႈန္႔ျဖစ္တဲ့အျပင္ အနံ႔ႀကီးကလည္း နံ၊ အ၀င္ကလည္း ဆိုးေတာ့ ေသာက္ၿပီးတာနဲ႔ ျပန္အန္မထြက္ ေအာင္ မနည္း ထိန္းထားရတယ္။ သၾကားလံုးေလး ဘာေလး ကူရတာေပါ့။ ေနာက္တေန႔ မနက္မိုးလင္းတာနဲ႔ အိမ္သာ ေျပးၾကေပေတာ့ပဲ။ အာယုဒီဃက အပူ အပုပ္က်သတဲ့။ အဲဒီေဆးကို အခု စဥ္းစားရင္ အခု မုန္းတုန္း။ အေဒၚလုပ္သူက ဆရာ၀န္ျဖစ္ေပမဲ့ ဗမာေဆးေတြ ေတာ္ေတာ္ေလး ႀကိဳက္တာ … ခုထိေအာင္ပဲ။
အဘိုးကစၿပီး တအိမ္လံုး တညီတညြတ္ထဲ ႀကိဳက္ၾကတာကေတာ့ ေ၀ဘူလ်က္ဆားပါ။ အဘိုးက ေ၀ဘူဆရာေတာ္ရဲ႕ တပည့္ဆိုေတာ့ ေ၀ဘူေခ်ာင္မွာ တရားအားထုတ္ရင္း ဆရာေတာ္ရဲ႕ လ်က္ဆား ေဖာ္နည္းကို ရခဲ့တယ္။ အဲဒီေဆးညႊန္းအတိုင္း ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေစ်းထဲက ဦးဘညိန္ဆိုင္မွာ သြားေဖာ္ၿပီး ပုလင္းႀကီးထဲ ထည့္ထား၊ ေနာက္ … ဗူးကေလးေတြနဲ႔ ခြဲထည့္ၿပီး အားလံုး စားၾကတယ္။ ထမင္းစားၿပီးခ်ိန္ဆို ေ၀ဘူလ်က္ဆားေလးမွ မလ်က္ရရင္ တခုခုလိုေနသလို။ တေယာက္ေယာက္ လ်က္ေနလည္း ကိုယ္ပါ လိုက္လ်က္ခ်င္လာေရာ။ လက္၀ါးေလး တျဖန္႔ျဖန္႔နဲ႔ လက္ညွဳိးေလးနဲ႔ တို႔ကာ တို႔ကာ လ်က္ဆားလ်က္ရတာ ေတာ္ေတာ္ေလး အရသာရွိတယ္။
ငန္းနီေက်ာ္၊ ငန္းနက္ေက်ာ္၊ ေမာရိယမန္းေဆး၊ ဆရာခို၊ လူပ်ံေတာ္ ပတၱျမား၊ ဦးခ်ိန္တီ၊ ကိုးပါးေဆး၊ ေဒၚခမ္းေလာင္ … ေနာက္ … ဘာက်န္ေသးလဲ မသိဘူး၊ ငယ္ငယ္တုန္းက ေဆးေတြ မွတ္မိသေလာက္ ရြတ္ၾကည့္တာပါ။ အဲဒီ ဗမာေဆးေတြ သံုးၾကတာ တအိမ္လံုးပါပဲ။ ေမာင္ေလးေမြးတုန္းက အေမ့ဆီက ေဆးတို႔ဖတ္တို႔ အုပ္ေဆးတို႔လို ဗမာေဆးနံ႔ေတြ ရေနတာလည္း မွတ္မိပါေသးတယ္။ ေနာက္ပိုင္း တီဗီေၾကာ္ျငာေတြ ေပၚလာတဲ့အခါ ေၾကာ္ျငာတဲ့ ေဆးေတြေရာ၊ မေၾကာ္ျငာတဲ့ ေဆးေတြေရာ ေကာင္းႏိုးရာရာ ၀ယ္သံုးခဲ့ၾကတယ္။ အခု ဒီကိုလာေတာ့လည္း ကိုယ္သံုးေနက် ေဆးတခ်ဳိ႕ ယူလာခဲ့ပါတယ္။
ပံုမွာ ျမင္ရတဲ့ထဲက ေအာင္တံခြန္ဆိုတဲ့ ေဆးကိုေတာ့ က်မက ေဆးအျဖစ္စားတာ မဟုတ္ဘူး။ ႀကိဳက္လို႔ကို ေရွာက္သီးေဆးျပား စားသလို စားတာ။ စားလြန္းလို႔ အစာေတြေၾက၊ ခဏခဏ ထပ္ဆာနဲ႔ ဒုကၡကို မ်ားလို႔။ က်မနဲ႔အတူ ပါလာတဲ့ တဗူးက ကုန္သြားတာနဲ႔ အေမတို႔ကို ထပ္မွာရတယ္။ တေလာက အစားအေသာက္ေတြနဲ႔ အတူ ေအာင္တံခြန္ ၄-ဗူး ပို႔ေပးလိုက္လို႔ ေတာ္ေတာ္ေလး ၀မ္းသာမိပါတယ္။ က်မက စာၾကည့္ရင္ ဇက္ေၾကာတက္တတ္လို႔ ေက်ာ္ေရွာက္ေပါင္း ပ႐ုတ္ဆီလည္း ေဆာင္ထားရေသးတယ္။ မဟာေျဖေဆးကေတာ့ အစားမွားလို႔ ေလထိုးေလေအာင့္ရင္ ေသာက္ရတာပါ။ အရက္မူးလြန္ရင္လည္း ေသာက္လို႔ရသတဲ့။ ေဆးညႊန္းထဲမွာ ေရးထားတာပဲ၊ လက္ေတြ႔ေတာ့ စမ္းမၾကည့္ရေသးဘူး။
ေရႊေခါင္းေပါင္းဆိုတဲ့ အာ႐ံုငါးပါးေဆးကလည္း ေကာင္းပါတယ္။ ေသြးေဆးလို အမႈန္႔ေလးေတြ၊ ပြတ္ၿပီး႐ွဴလိုက္ရင္ လန္းသြားတာပဲ။ ဟိုေနာက္က ေဆးဗူးျဖဴျဖဴက ေ၀ဘူလ်က္ဆား ထည့္ထားတဲ့ ဗူးကေလးပါ။ က်မလိုခ်င္တယ္ေျပာလို႔ အေမရိကန္ေရာက္ေနတဲ့ အေဒၚဆရာ၀န္က သူ႔ရွိတဲ့ထဲက ခြဲၿပီး ပို႔ေပးလိုက္တာ။ သူလည္း ဗမာေဆးေတြ ဗမာျပည္ကေန မွာမွာသံုးေနဆဲေလ။ ျမတ္ဘုန္းပြင့္ ဆိုတာက ေသာက္ရတဲ့ ေဆးေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။ ေဗာက္ေပ်ာက္တဲ့ ဆီပါ။ ဒီေရာက္ကတည္းက ေရပူေတြနဲ႔ ေခါင္းေလွ်ာ္ရေတာ့ ဦးေရျပားေတြ ေျခာက္ၿပီး ေဗာက္ေတြျဖစ္လာတာနဲ႔ အေမ့ကို ေျပာျပတဲ့အခါ မႏွစ္ကေႏြရာသီ အေမ လာလည္တုန္းက အဲဒီဆီ ယူလာေပးခဲ့တယ္။ အုန္းဆီရယ္၊ သံပုရာဆီရယ္ သံလြင္ဆီရယ္ သံုးမ်ဳိး ေရာထားတာလို႔ ေျပာတာပဲ။ အနံ႔ေလးလည္း ေမႊးပါတယ္။ က်မက အုန္းဆီ မႀကိဳက္ေပမဲ့ အဲဒီဆီကိုေတာ့ အႀကိဳက္သား။
***
ဗမာေဆးအေၾကာင္းေတြ ရွည္ရွည္ေ၀းေ၀း ေရးေနမိတာက … တေန႔က ေရာက္လာတဲ့ ဟနရဲ႕ ေမးလ္ တေစာင္ေၾကာင့္ ဆိုပါေတာ့။ သူ႔စာက ေအာက္ပါအတိုင္းပါပဲ။
ဟနက ျမန္မာတိုင္းရင္းေဆးေတြ သံုးေလ့ရွိတယ္။ ရွမ္းပ်ိဳမယ္၊ ျဂိဳလ္တု အစာေၾကေဆး၊ လူပ်ံေတာ္ပတၱျမား စတာေတြ။ ေဆးေတြမွာ ႏိုင္ငံျခားေဆးေတြကို အမႈန္႔လုပ္ျပီး ထည္႔တယ္လို႔ ေျပာသံၾကားေပမယ့္ မဟုတ္ေလာက္ဘူး ထင္တာ။ လိမ္းေဆးေတြလည္း တို္င္းရင္းေဆးကို တကူးတကမွာ သံုးတာ ဆရာခို၊ လင္ဇီးပရုတ္ဆီ။ တိုင္းရင္းေဆးေတြ ေဆးၾကိတ္ ေဆးေထာင္းတဲ့ေနရာမွာ သန္႔ျပန္႔မႈ ရွိ မရွိ ဆိုတာလည္း မသိႏိုင္ဘူး။ ေဆးေဖာ္ျမဴလာ ရရင္ ကိုယ့္ဘာကိုယ္ ပစၥည္းရွာ၊ ေဆးေထာင္း ေဆးၾကိတ္မွပဲ။ ၀ယ္ေတာ့ မသံုးေတာ့ဘူး။ အားတဲ့ အခါ လုပ္ဦးမယ္။ ေဆးဆရာမၾကီးဟန ဆိုျပီး ကိုယ့္ဘာကိုယ္ ေဆးေထာင္းဦးမယ္။
စာထဲမွာ အတက္ခ်္ဖိုင္နဲ႔ တြဲလ်က္ပါလာတဲ့ သတင္းကေတာ့ အားလံုး သိၿပီး ျဖစ္ခ်င္လည္းျဖစ္မွာပါ။ ေဒၚေထြးရဲ႕ ေဂါမုတၱေဆးနဲ႔ ေဒၚက်င္ရဲ႕ သူငယ္နာ ၀မ္းႏႈတ္ေဆးထဲမွာ ခဲနဲ႔ အာဆင္းနစ္ ဓာတ္ ပမာဏ လြန္ကဲစြာ ပါေနတယ္ ဆိုတဲ့ သတင္းပါ။ အဲဒီဓာတ္ေတြ လြန္ကဲရင္ ဘာေတြျဖစ္ႏိုင္တယ္ … ဘာညာ စသျဖင့္ေရးထားပါတယ္။ ဒီသတင္း ဖတ္ဖတ္ျခင္းေတာ့ စိတ္ထဲ မေကာင္းဘူးေပါ့။ စီးပြါးေရးသမားေတြမ်ား ကေလး ေဆးေတာင္ မခ်န္ လုပ္ရက္တယ္လို႔ ေဒါသလည္း ထြက္မိတယ္။ အဲဒါနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး မိတ္ေဆြႀကီး တေယာက္နဲ႔ ေဆြးေႏြးျဖစ္ေတာ့ … သူကခုလို ေျပာပါတယ္။
“စဥ္းစားၾကည့္ေလ … ဗမာျပည္မွာ ဓာတ္ခြဲခန္းက လံုလံုေလာက္ေလာက္ ရွိတာလည္း မဟုတ္ဘူး။ ၿပီးေတာ့ တိုင္းရင္းေဆးေဖာ္ဖို႔ဆိုၿပီး အပင္ေတြကို သီးသန္႔စိုက္တာလည္း ရွားတယ္။ ဒီေတာ့ ဓာတုစြန္႔ပစ္ ပစၥည္းေတြရွိတဲ့ ေနရာမွာ ေပါက္ေနတဲ့ အပင္၊ အဲဒီပတ္၀န္းက်င္က ပစၥည္းေတြဟာ အဆိပ္သင့္ေနမွာပဲ။ သူတို႔လည္း သိခ်င္မွ သိမယ္ ... ဒီလိုပဲ သံုးေနက်အတိုင္း သံုးလိုက္တာေနမွာေပါ့။ တကယ္လို႔သာ ဓာတ္ခြဲခန္း လံုလုံေလာက္ေလာက္ ရွိၿပီး ေသခ်ာ စစ္ေဆးႏိုင္ရင္ ခုလို မျဖစ္ႏိုင္ဘူး”
သူေျပာတာလည္း စဥ္းစားစရာပါ။ ဟုတ္လည္း ဟုတ္ေလာက္ပါတယ္။ အဲဒီလိုသာဆို … ေဆးဘက္ ၀င္ပါတယ္ဆိုတဲ့ ႏြယ္ျမက္ သစ္ပင္ေတြဟာ အဆိပ္သင့္ ေနတာေတြလည္း ရွိမွာပဲ။ တကယ္ေတာ့လည္း ႏြယ္ျမက္ သစ္ပင္တိုင္း ေဆးဘက္မ၀င္ပါဘူး။ ခၽြင္းခ်က္က ရွိေသးတာ သတိမထားမိလို႔ပါ။
ကတိသစၥာ
တည္ေသာခါ၀ယ္
ၾသဇာေလးနက္
ေပၚဆီတက္၍
ႏြယ္ျမက္သစ္ပင္
ေဆးဘက္၀င္၏ … တဲ့ … ဆိုထားတယ္ မဟုတ္လား။
လူေတြ ကတိသစၥာ တည္မွသာ ႏြယ္ျမက္သစ္ပင္ ဆိုတာ ေဆးဘက္၀င္မွာေပါ့။ ခုလို ဆုတ္ကပ္ ေခတ္ႀကီးမွာ ကတိသစၥာ တည္တဲ့သူဆိုတာ ခပ္ရွားရွားရယ္။
ဒါေၾကာင့္ပဲ ႏြယ္ျမက္သစ္ပင္ေတြက ေဆးဘက္မ၀င္ဘဲ အဆိပ္သင့္ သြားရေလသလား … ။ ဉာဏ္မမီမကမ္းနဲ႔ စဥ္းစား ေနမိပါတယ္။ အဲဒီလိုသာဆို … ဟန ေျပာသလို ကိုယ္တိုင္ ေဆးေထာင္း ေဆးႀကိတ္လည္း သိပ္မလြယ္ဘူး ထင္ပါရဲ႕။ အိမ္က အပင္ေတြလည္း အဆိပ္ေတြမ်ား သင့္ေနမလား … အိမ္ျပန္ေရာက္ရင္ အရင္လို အလြယ္တကူ ဟိုဟာခူး၊ ဒီဟာ၀ါး လုပ္တာ ေရွာင္မွ … ေရွာင္မွ … ။ ကိုယ္တိုင္က ကတိ သိပ္တည္လွတာမွ မဟုတ္ဘဲေလ … ။
***
ေမဓာ၀ီ
၂၇၊ မတ္၊ ၂၀၀၉
၀၁း၁၅ နာရီ
လြန္ခဲ့တဲ့ ၂-ႏွစ္က ေရးခဲ့ေသာ က်မႏွင့္ ေဆးၿမီးတို
အေဖနဲ႔ အမလတ္ တိုင္းရင္းေဆး သင္တန္း တက္ေတာ့ က်မတို႔ေတြ အဲဒီလို ေနာက္ခဲ့ၾကတယ္။ ဒီစကားရဲ႕ တကယ့္အဓိပၸါယ္က ဘာလဲေတာ့ မသိပါဘူး။ က်မတို႔ ဆိုလိုတာကေတာ့ အဲဒီလို သင္တန္းတက္ေနဆဲ သမားေတာ္ အေလာင္းအလ်ာ ေတြဟာ တတ္သည့္ပညာ မေနသာ ဆိုသလို ေဆးက အရမ္းကုခ်င္၊ ဒီ့ျပင္လူလည္း ကုခြင့္က မရွိေသး၊ ဒါနဲ႔ပဲ ေဆြမ်ဳိးေတြကို လက္တည့္စမ္းၿပီး ကုၾကေရာ။ ေဆြမ်ဳိးေတြကလည္း အားနာပါးနာ အကုခံၾကရေတာ့ ေနာက္ဆံုး ေဆြမ်ဳိးေတြ ဆံုးဆံုးကုန္တာေၾကာင့္ ေဆြမ်ဳိးကို ျဖဳန္းတီးသလို ျဖစ္တယ္ေပါ့။ ဒီလိုနဲ႔ သမားသင္တုန္း ေဆြမ်ဳိးျဖဳန္း ဆိုတဲ့ စကားျဖစ္လာတာလို႔ ကိုယ္လိုရာ ေကာက္ခ်က္ ဆြဲၿပီး ေနာက္ခဲ့ ေျပာင္ခဲ့ၾကတာပါ။
က်မတို႔ တမိသားစုလံုး ေဆးၿမီးတိုတို႔ တိုင္းရင္းေဆးတို႔ သံုးစြဲတာ အင္မတန္ ၀ါသနာပါၾကတယ္။ ေတာ္႐ံုတန္႐ံု ႏွာေစး ေခ်ာင္းဆိုး ကိုယ္လက္ မအီမသာ ျဖစ္လည္း ေဆးၿမီးတိုနဲ႔ပဲ ၿပီးလိုက္ၾကတာပဲ။ မ်က္စိနာရင္ အိမ္ေနာက္ေဖးက မန္က်ည္းပင္ႀကီးဆီသြားၿပီး မန္က်ည္းေခါက္ကေလး ခြါ၊ ေက်ာက္ပ်ဥ္ေပၚ တဂ်စ္ဂ်စ္ေသြးၿပီး မ်က္စိကို ကြင္းထားလိုက္႐ံုပဲ၊ ႐ုတ္တရက္ ၾကည့္ရင္ေတာ့ ငတက္ျပားလိုလို ဘာလိုလိုနဲ႔ေပါ့။ သိပ္မၾကာပါဘူး၊ ေလးငါးခါေလာက္ ကြင္းၿပီးရင္ မ်က္စိက ျပန္ၾကည္သြားေတာ့တယ္။ အေမ့ရဲ႕ သနပ္ခါးဗန္းထဲမွာ မန္က်ည္းေခါက္၊ နလင္ေက်ာ္၊ ဇာတိပၹိဳလ္သီး စတာေတြလည္း သနပ္ခါးတံုးေတြနဲ႔ အတူ ရွိေနတတ္တာ သတိရမိ ပါေသးတယ္။
လက္သည္းပုပ္တာတို႔ လက္စြယ္ငုပ္တာတို႔ ဆိုလည္း ေနာက္ေဖး ေရတြင္းနားက ေရစင္ႀကီးေဘးမွာ ေပါက္ေနတဲ့ ဒန္းပင္က အရြက္ လက္တဆုပ္စာေလာက္ကို ခူး၊ ထမင္းပူပူနဲ႔ ေရာေထာင္းၿပီး ငုပ္တဲ့ လက္မွာ အံုၿပီးစည္း၊ သိပ္မၾကာပါဘူး … ေပ်ာက္တာပဲ။
၀မ္းကိုက္ရင္ အိမ္ေရွ႕မွာ စိုက္ထားတဲ့ မီးကြင္းဂမုန္းေတြ ပါးပါးလွီးၿပီး စားရင္ ေပ်ာက္သတဲ့။ အဲဒါေတာ့ တခါမွ စမ္းမၾကည့္ဖူးဘူး။ လူတကာ လာလာေတာင္းၾကေတာ့ ေပ်ာက္လို႔ေနမွာပါပဲ။ သာမန္ ၀မ္းပ်က္ ၀မ္းေလွ်ာတာေတာ့ ေရေႏြးၾကမ္း က်က်ကို သၾကားထည့္ ေမႊၿပီး ေသာက္၊ မၾကာခင္ ေပ်ာက္ပါတယ္။ အဲဒါကေတာ့ လက္ေတြ႔ပါ။ ေခ်ာင္းဆိုးရင္ အိမ္ရဲ႕ အုတ္တံတုိင္းမွာ ကပ္ေပါက္ေနတဲ့ ရဲယိုပင္က ရဲယိုသီးအမွည့္ကို ထန္းလ်က္နဲ႔ ေခါက္စားၾကတယ္။ က်မကေတာ့ ရဲယိုသီးအနံ႔ႀကီး မႀကိဳက္လို႔ မစားျဖစ္ပါဘူး။ ရဲယိုရြက္ေတာ့ ငါးရံ့နဲ႔ ခ်က္စားရတာ ႀကိဳက္တယ္။ အသံ၀င္ရင္ေတာ့ ေၾကာင္ပန္း ရြက္ကေလး ဟင္းခ်ဳိခ်က္ေသာက္ရင္ သက္သာၿပီး ဒန္႔သလြန္ရြက္ဟင္းခ်ဳိကေတာ့ ေသြးတိုး က်သတဲ့။
အိမ္ေတာင္ဘက္က လက္ထုတ္ပင္ႀကီးကေတာ့ ဘယ္လိုေဆးဘက္၀င္လည္း မေျပာတတ္ဘူး။ ပင္စည္က ေယာက္်ားႀကီး သံုးေယာက္ဖက္စာေလာက္ ႀကီးတယ္။ ေဆာင္းတြင္းဘက္ဆို အီေနေအာင္ကို တအားေမႊးတာပဲ။ ညဘက္မွ ေမႊးတာပါ၊ ညေမႊးပန္းလိုေပါ့။ အဲဒီအပင္ႀကီး ဓာတ္တိုင္နဲ႔ မလြတ္လို႔ ခုတ္ပစ္၊ ေနာက္ အတက္ေတြ ျပန္ထြက္တာပဲ။ အိမ္နားက အဘြားႀကီးတေယာက္ အေခါက္လာလာခြါတယ္၊ လက္ထုတ္ေခါက္က ေဆးဘက္၀င္လို႔တဲ့။ အဲဒီအဘြားႀကီး ခြါပါမ်ားလို႔လားေတာ့ မသိဘူး ခုတ္လို႔ေတာင္ မေသတဲ့ အပင္က ေနာက္ေတာ့ ေသသြားေရာ။
အိမ္မွာ အလိုလို ေသသြားတဲ့ အပင္ တပင္ကေတာ့ သေျပပင္ပါ။ ဇမၺဴ႕သေျပမ်ဳိးလို႔ လူႀကီးေတြ ေျပာတာပဲ။ အိမ္ရဲ႕ အေရွ႕ေတာင္ေထာင့္မွာ ေပါက္တဲ့ အဲဒီ သေျပပင္ႀကီးက သက္တမ္း ဘယ္ေလာက္ ရွိေနၿပီလဲေတာ့ မသိပါဘူး။ အပင္ အႀကီးႀကီးပါပဲ။ မိုးၿဖိဳင္ၿဖိဳင္ရြာတဲ့ ၀ါဆို၀ါေခါင္ဆို သေျပသီးေတြ တအားသီးတယ္။ က်မတို႔ဆို ႏႈတ္ခမ္းေတြ ျပာႏွမ္းေနတဲ့ထိ မက္မက္စက္စက္ စားခဲ့ၾကတာ။ သူ႔အရသာက ဖန္တြတ္တြတ္နဲ႔ စားလို႔လည္း ေကာင္းပါတယ္။ တခုေသာ မိုးဥတုရဲ႕ တေန႔သ၌မွာ သေျပပင္ႀကီး အလိုလို လဲက် ေသဆံုးသြားတယ္၊ ႏွေျမာစရာပါ။ အဲဒီသေျပသီးကလည္း ဆီးခ်ဳိက်တယ္တဲ့။
စားစရာမဟုတ္ဘဲ ေဆးဘက္၀င္တဲ့ အပင္ေနာက္တခုက … ေထာလပတ္ပင္ပါ။ ဆံပင္နက္ ဆံပင္သန္တယ္လို႔ ဆိုၾကပါတယ္။ အေဒၚေတြက ေခါင္းေလွ်ာ္တဲ့အခါ ေထာလပတ္ရြက္ ထည့္ေလွ်ာ္ၾကတယ္။ အဲဒီတုန္းက တေရာ္ ကင္ပြန္းသီးနဲ႔ ေခါင္းေလွ်ာ္တာဆိုေတာ့ ေထာလပတ္ရြက္ေတြ ေခ်ၿပီး တေရာ္ ကင္ပြန္းသီးနဲ႔ ေရာေလွ်ာ္ၾကတာပါ။ ေျပာရင္းနဲ႔ ေထာလပတ္ပင္ကို သတိရမိလို႔ … ဒီအပင္ေတြက အိမ္ေနာက္ဖက္ေထာင့္ ေရတြင္းနားမွာပဲ ႐ံုလိုက္ႀကီး ေပါက္ေနၾကတာပါ။ ေထာလပတ္ ပန္းက ဗ်ဳိင္းကေလးေတြလိုပဲ၊ လည္တိုင္ ရွည္ရွည္၊ ေျခတံရွည္ရွည္ ျဖဴျဖဴေလးေတြ။ ပန္းပြင့္ခ်ိန္ဆို တ႐ံုလံုး ဗ်ဳိင္းပိစိ ေလးေတြ နားေနတဲ့အတိုင္း သိပ္ၾကည့္ေကာင္းတာပဲ။ အနံ႔ေတာ့ မရွိဘူး။ မိုးတြင္းဆို အရြက္ေတြသန္ေပမဲ့ ေႏြဆို အရြက္ေတြက်ကုန္ေရာ။ ဒါေၾကာင့္ လူႀကီးေတြက မိုးတြင္းဘက္မွာ အရြက္ေတြခူး အေျခာက္လွန္းၿပီး အုန္းဆီနဲ႔ စိမ္ထားတတ္ၾကတယ္။ အဲဒီအုန္းဆီကို လိမ္းရင္လည္း ဆံပင္နက္ ဆံပင္သန္တာပဲတဲ့။ က်မကေတာ့ အုန္းဆီ မႀကိဳက္လို႔ မလိမ္းပါဘူး။
ခုလို ေႏြရာသီဘက္ဆို အေမက မန္က်ည္းမွည့္ကို ထန္းလ်က္ကေလးနဲ႔ စိမ္ၿပီး မန္က်ည္း ေဖ်ာ္ရည္ ေဖ်ာ္တိုက္ ေလ့ရွိတယ္။ အပူၿငိမ္းေအာင္ ၀မ္းတြင္းေအးေအာင္ေပါ့။ ေနာက္ က်မရဲ႕ ဆရာေတာ္ (ပံုေျပာျပတဲ့ဘုန္းဘုန္း-ပ်ံလြန္ေတာ္မူၿပီး) ေျပာတဲ့နည္းက ကန္စြန္း႐ိုးနီတစည္းကို မန္က်ည္းမွည့္ ကြမ္းသီးလံုးေလာက္နဲ႔ ထန္းလ်က္ ၃-၄ ခဲ (အခ်ဳိႀကိဳက္ရင္ေတာ့ မ်ားမ်ားထည့္ေပါ့) ထည့္ၿပီး သံုးခြက္ တခြက္တင္ က်ဳိေသာက္ရင္ အပူကင္းတယ္၊ ရင္ေအးတယ္တဲ့။ အဲဒီေဆးလည္း မၾကာမၾကာ က်ဳိေသာက္ေလ့ရွိပါတယ္။ အေဖက ႀကိဳက္ေတာ့ တခါက်ဳိရင္ အိုးႀကီးႀကီးနဲ႔ အမ်ားႀကီးက်ဳိၿပီး တစြတ္စြတ္နဲ႔ ေသာက္တာပဲ။ က်မတို႔ တအိမ္လံုးလည္း ေသာက္ၾကပါတယ္။
အဲဒီလို က်မတို႔ မိသားစုဟာ ကိုယ့္ျခံထဲကျဖစ္ျဖစ္ ဒါမွမဟုတ္ ေစ်းထဲမွာ အလြယ္တကူ ရႏိုင္တဲ့ အသီးအရြက္ေတြပဲ ျဖစ္ျဖစ္ ကိုယ္တိုင္စီမံၿပီး ေဆးၿမီးတိုအျဖစ္ သံုးစြဲၾကသလို ဗမာ တိုင္းရင္းေဆးေတြကိုလည္း ႏွစ္သက္စြာ သံုးစြဲၾကပါတယ္။ က်မကေတာ့ ဗမာ ေဆးတိုင္းကို ႀကိဳက္လွတာ မဟုတ္ပါဘူး။ က်မစိတ္ထဲ ခါးခါးသီးသီးနဲ႔ စြဲေနေအာင္ မွတ္မိေနတဲ့ ဗမာေဆးတခုကေတာ့ အာယုဒီဃ အပုပ္ခ်ေဆးပါပဲ။
ေက်ာင္းတက္ခါစ အရြယ္ကတည္းက ေသာၾကာေန႔ညဆို က်မတို႔ ညီအမတေတြ အာယုဒီဃ ေသာက္ၾကရတယ္။ အေဒၚလုပ္သူက သူကိုယ္တိုင္လည္း ေသာက္၊ က်မတို႔ကိုလည္း ေသာက္ေစတာပါ။ အဲဒီေဆးက အမႈန္႔ျဖစ္တဲ့အျပင္ အနံ႔ႀကီးကလည္း နံ၊ အ၀င္ကလည္း ဆိုးေတာ့ ေသာက္ၿပီးတာနဲ႔ ျပန္အန္မထြက္ ေအာင္ မနည္း ထိန္းထားရတယ္။ သၾကားလံုးေလး ဘာေလး ကူရတာေပါ့။ ေနာက္တေန႔ မနက္မိုးလင္းတာနဲ႔ အိမ္သာ ေျပးၾကေပေတာ့ပဲ။ အာယုဒီဃက အပူ အပုပ္က်သတဲ့။ အဲဒီေဆးကို အခု စဥ္းစားရင္ အခု မုန္းတုန္း။ အေဒၚလုပ္သူက ဆရာ၀န္ျဖစ္ေပမဲ့ ဗမာေဆးေတြ ေတာ္ေတာ္ေလး ႀကိဳက္တာ … ခုထိေအာင္ပဲ။
အဘိုးကစၿပီး တအိမ္လံုး တညီတညြတ္ထဲ ႀကိဳက္ၾကတာကေတာ့ ေ၀ဘူလ်က္ဆားပါ။ အဘိုးက ေ၀ဘူဆရာေတာ္ရဲ႕ တပည့္ဆိုေတာ့ ေ၀ဘူေခ်ာင္မွာ တရားအားထုတ္ရင္း ဆရာေတာ္ရဲ႕ လ်က္ဆား ေဖာ္နည္းကို ရခဲ့တယ္။ အဲဒီေဆးညႊန္းအတိုင္း ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေစ်းထဲက ဦးဘညိန္ဆိုင္မွာ သြားေဖာ္ၿပီး ပုလင္းႀကီးထဲ ထည့္ထား၊ ေနာက္ … ဗူးကေလးေတြနဲ႔ ခြဲထည့္ၿပီး အားလံုး စားၾကတယ္။ ထမင္းစားၿပီးခ်ိန္ဆို ေ၀ဘူလ်က္ဆားေလးမွ မလ်က္ရရင္ တခုခုလိုေနသလို။ တေယာက္ေယာက္ လ်က္ေနလည္း ကိုယ္ပါ လိုက္လ်က္ခ်င္လာေရာ။ လက္၀ါးေလး တျဖန္႔ျဖန္႔နဲ႔ လက္ညွဳိးေလးနဲ႔ တို႔ကာ တို႔ကာ လ်က္ဆားလ်က္ရတာ ေတာ္ေတာ္ေလး အရသာရွိတယ္။
ငန္းနီေက်ာ္၊ ငန္းနက္ေက်ာ္၊ ေမာရိယမန္းေဆး၊ ဆရာခို၊ လူပ်ံေတာ္ ပတၱျမား၊ ဦးခ်ိန္တီ၊ ကိုးပါးေဆး၊ ေဒၚခမ္းေလာင္ … ေနာက္ … ဘာက်န္ေသးလဲ မသိဘူး၊ ငယ္ငယ္တုန္းက ေဆးေတြ မွတ္မိသေလာက္ ရြတ္ၾကည့္တာပါ။ အဲဒီ ဗမာေဆးေတြ သံုးၾကတာ တအိမ္လံုးပါပဲ။ ေမာင္ေလးေမြးတုန္းက အေမ့ဆီက ေဆးတို႔ဖတ္တို႔ အုပ္ေဆးတို႔လို ဗမာေဆးနံ႔ေတြ ရေနတာလည္း မွတ္မိပါေသးတယ္။ ေနာက္ပိုင္း တီဗီေၾကာ္ျငာေတြ ေပၚလာတဲ့အခါ ေၾကာ္ျငာတဲ့ ေဆးေတြေရာ၊ မေၾကာ္ျငာတဲ့ ေဆးေတြေရာ ေကာင္းႏိုးရာရာ ၀ယ္သံုးခဲ့ၾကတယ္။ အခု ဒီကိုလာေတာ့လည္း ကိုယ္သံုးေနက် ေဆးတခ်ဳိ႕ ယူလာခဲ့ပါတယ္။
ပံုမွာ ျမင္ရတဲ့ထဲက ေအာင္တံခြန္ဆိုတဲ့ ေဆးကိုေတာ့ က်မက ေဆးအျဖစ္စားတာ မဟုတ္ဘူး။ ႀကိဳက္လို႔ကို ေရွာက္သီးေဆးျပား စားသလို စားတာ။ စားလြန္းလို႔ အစာေတြေၾက၊ ခဏခဏ ထပ္ဆာနဲ႔ ဒုကၡကို မ်ားလို႔။ က်မနဲ႔အတူ ပါလာတဲ့ တဗူးက ကုန္သြားတာနဲ႔ အေမတို႔ကို ထပ္မွာရတယ္။ တေလာက အစားအေသာက္ေတြနဲ႔ အတူ ေအာင္တံခြန္ ၄-ဗူး ပို႔ေပးလိုက္လို႔ ေတာ္ေတာ္ေလး ၀မ္းသာမိပါတယ္။ က်မက စာၾကည့္ရင္ ဇက္ေၾကာတက္တတ္လို႔ ေက်ာ္ေရွာက္ေပါင္း ပ႐ုတ္ဆီလည္း ေဆာင္ထားရေသးတယ္။ မဟာေျဖေဆးကေတာ့ အစားမွားလို႔ ေလထိုးေလေအာင့္ရင္ ေသာက္ရတာပါ။ အရက္မူးလြန္ရင္လည္း ေသာက္လို႔ရသတဲ့။ ေဆးညႊန္းထဲမွာ ေရးထားတာပဲ၊ လက္ေတြ႔ေတာ့ စမ္းမၾကည့္ရေသးဘူး။ေရႊေခါင္းေပါင္းဆိုတဲ့ အာ႐ံုငါးပါးေဆးကလည္း ေကာင္းပါတယ္။ ေသြးေဆးလို အမႈန္႔ေလးေတြ၊ ပြတ္ၿပီး႐ွဴလိုက္ရင္ လန္းသြားတာပဲ။ ဟိုေနာက္က ေဆးဗူးျဖဴျဖဴက ေ၀ဘူလ်က္ဆား ထည့္ထားတဲ့ ဗူးကေလးပါ။ က်မလိုခ်င္တယ္ေျပာလို႔ အေမရိကန္ေရာက္ေနတဲ့ အေဒၚဆရာ၀န္က သူ႔ရွိတဲ့ထဲက ခြဲၿပီး ပို႔ေပးလိုက္တာ။ သူလည္း ဗမာေဆးေတြ ဗမာျပည္ကေန မွာမွာသံုးေနဆဲေလ။ ျမတ္ဘုန္းပြင့္ ဆိုတာက ေသာက္ရတဲ့ ေဆးေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။ ေဗာက္ေပ်ာက္တဲ့ ဆီပါ။ ဒီေရာက္ကတည္းက ေရပူေတြနဲ႔ ေခါင္းေလွ်ာ္ရေတာ့ ဦးေရျပားေတြ ေျခာက္ၿပီး ေဗာက္ေတြျဖစ္လာတာနဲ႔ အေမ့ကို ေျပာျပတဲ့အခါ မႏွစ္ကေႏြရာသီ အေမ လာလည္တုန္းက အဲဒီဆီ ယူလာေပးခဲ့တယ္။ အုန္းဆီရယ္၊ သံပုရာဆီရယ္ သံလြင္ဆီရယ္ သံုးမ်ဳိး ေရာထားတာလို႔ ေျပာတာပဲ။ အနံ႔ေလးလည္း ေမႊးပါတယ္။ က်မက အုန္းဆီ မႀကိဳက္ေပမဲ့ အဲဒီဆီကိုေတာ့ အႀကိဳက္သား။
***
ဗမာေဆးအေၾကာင္းေတြ ရွည္ရွည္ေ၀းေ၀း ေရးေနမိတာက … တေန႔က ေရာက္လာတဲ့ ဟနရဲ႕ ေမးလ္ တေစာင္ေၾကာင့္ ဆိုပါေတာ့။ သူ႔စာက ေအာက္ပါအတိုင္းပါပဲ။
ဟနက ျမန္မာတိုင္းရင္းေဆးေတြ သံုးေလ့ရွိတယ္။ ရွမ္းပ်ိဳမယ္၊ ျဂိဳလ္တု အစာေၾကေဆး၊ လူပ်ံေတာ္ပတၱျမား စတာေတြ။ ေဆးေတြမွာ ႏိုင္ငံျခားေဆးေတြကို အမႈန္႔လုပ္ျပီး ထည္႔တယ္လို႔ ေျပာသံၾကားေပမယ့္ မဟုတ္ေလာက္ဘူး ထင္တာ။ လိမ္းေဆးေတြလည္း တို္င္းရင္းေဆးကို တကူးတကမွာ သံုးတာ ဆရာခို၊ လင္ဇီးပရုတ္ဆီ။ တိုင္းရင္းေဆးေတြ ေဆးၾကိတ္ ေဆးေထာင္းတဲ့ေနရာမွာ သန္႔ျပန္႔မႈ ရွိ မရွိ ဆိုတာလည္း မသိႏိုင္ဘူး။ ေဆးေဖာ္ျမဴလာ ရရင္ ကိုယ့္ဘာကိုယ္ ပစၥည္းရွာ၊ ေဆးေထာင္း ေဆးၾကိတ္မွပဲ။ ၀ယ္ေတာ့ မသံုးေတာ့ဘူး။ အားတဲ့ အခါ လုပ္ဦးမယ္။ ေဆးဆရာမၾကီးဟန ဆိုျပီး ကိုယ့္ဘာကိုယ္ ေဆးေထာင္းဦးမယ္။
စာထဲမွာ အတက္ခ်္ဖိုင္နဲ႔ တြဲလ်က္ပါလာတဲ့ သတင္းကေတာ့ အားလံုး သိၿပီး ျဖစ္ခ်င္လည္းျဖစ္မွာပါ။ ေဒၚေထြးရဲ႕ ေဂါမုတၱေဆးနဲ႔ ေဒၚက်င္ရဲ႕ သူငယ္နာ ၀မ္းႏႈတ္ေဆးထဲမွာ ခဲနဲ႔ အာဆင္းနစ္ ဓာတ္ ပမာဏ လြန္ကဲစြာ ပါေနတယ္ ဆိုတဲ့ သတင္းပါ။ အဲဒီဓာတ္ေတြ လြန္ကဲရင္ ဘာေတြျဖစ္ႏိုင္တယ္ … ဘာညာ စသျဖင့္ေရးထားပါတယ္။ ဒီသတင္း ဖတ္ဖတ္ျခင္းေတာ့ စိတ္ထဲ မေကာင္းဘူးေပါ့။ စီးပြါးေရးသမားေတြမ်ား ကေလး ေဆးေတာင္ မခ်န္ လုပ္ရက္တယ္လို႔ ေဒါသလည္း ထြက္မိတယ္။ အဲဒါနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး မိတ္ေဆြႀကီး တေယာက္နဲ႔ ေဆြးေႏြးျဖစ္ေတာ့ … သူကခုလို ေျပာပါတယ္။
“စဥ္းစားၾကည့္ေလ … ဗမာျပည္မွာ ဓာတ္ခြဲခန္းက လံုလံုေလာက္ေလာက္ ရွိတာလည္း မဟုတ္ဘူး။ ၿပီးေတာ့ တိုင္းရင္းေဆးေဖာ္ဖို႔ဆိုၿပီး အပင္ေတြကို သီးသန္႔စိုက္တာလည္း ရွားတယ္။ ဒီေတာ့ ဓာတုစြန္႔ပစ္ ပစၥည္းေတြရွိတဲ့ ေနရာမွာ ေပါက္ေနတဲ့ အပင္၊ အဲဒီပတ္၀န္းက်င္က ပစၥည္းေတြဟာ အဆိပ္သင့္ေနမွာပဲ။ သူတို႔လည္း သိခ်င္မွ သိမယ္ ... ဒီလိုပဲ သံုးေနက်အတိုင္း သံုးလိုက္တာေနမွာေပါ့။ တကယ္လို႔သာ ဓာတ္ခြဲခန္း လံုလုံေလာက္ေလာက္ ရွိၿပီး ေသခ်ာ စစ္ေဆးႏိုင္ရင္ ခုလို မျဖစ္ႏိုင္ဘူး”
သူေျပာတာလည္း စဥ္းစားစရာပါ။ ဟုတ္လည္း ဟုတ္ေလာက္ပါတယ္။ အဲဒီလိုသာဆို … ေဆးဘက္ ၀င္ပါတယ္ဆိုတဲ့ ႏြယ္ျမက္ သစ္ပင္ေတြဟာ အဆိပ္သင့္ ေနတာေတြလည္း ရွိမွာပဲ။ တကယ္ေတာ့လည္း ႏြယ္ျမက္ သစ္ပင္တိုင္း ေဆးဘက္မ၀င္ပါဘူး။ ခၽြင္းခ်က္က ရွိေသးတာ သတိမထားမိလို႔ပါ။
ကတိသစၥာ
တည္ေသာခါ၀ယ္
ၾသဇာေလးနက္
ေပၚဆီတက္၍
ႏြယ္ျမက္သစ္ပင္
ေဆးဘက္၀င္၏ … တဲ့ … ဆိုထားတယ္ မဟုတ္လား။
လူေတြ ကတိသစၥာ တည္မွသာ ႏြယ္ျမက္သစ္ပင္ ဆိုတာ ေဆးဘက္၀င္မွာေပါ့။ ခုလို ဆုတ္ကပ္ ေခတ္ႀကီးမွာ ကတိသစၥာ တည္တဲ့သူဆိုတာ ခပ္ရွားရွားရယ္။
ဒါေၾကာင့္ပဲ ႏြယ္ျမက္သစ္ပင္ေတြက ေဆးဘက္မ၀င္ဘဲ အဆိပ္သင့္ သြားရေလသလား … ။ ဉာဏ္မမီမကမ္းနဲ႔ စဥ္းစား ေနမိပါတယ္။ အဲဒီလိုသာဆို … ဟန ေျပာသလို ကိုယ္တိုင္ ေဆးေထာင္း ေဆးႀကိတ္လည္း သိပ္မလြယ္ဘူး ထင္ပါရဲ႕။ အိမ္က အပင္ေတြလည္း အဆိပ္ေတြမ်ား သင့္ေနမလား … အိမ္ျပန္ေရာက္ရင္ အရင္လို အလြယ္တကူ ဟိုဟာခူး၊ ဒီဟာ၀ါး လုပ္တာ ေရွာင္မွ … ေရွာင္မွ … ။ ကိုယ္တိုင္က ကတိ သိပ္တည္လွတာမွ မဟုတ္ဘဲေလ … ။
***
ေမဓာ၀ီ
၂၇၊ မတ္၊ ၂၀၀၉
၀၁း၁၅ နာရီ
လြန္ခဲ့တဲ့ ၂-ႏွစ္က ေရးခဲ့ေသာ က်မႏွင့္ ေဆးၿမီးတို
11 comments:
စဥ္းစားစရာပါလား မေမေရ
ထုတ္လုပ္တဲ့ တိုင္းရင္းေဆးေတြကိုေတာ့ ဒီ့ထက္ပိုၿပီး စနစ္တက် ဓာတ္ခြဲ စစ္ေဆးမႈေတြနဲ႕ တိတိက်က် လုပ္လာႏိုင္ရင္ ပိုေကာင္းမယ္။
အခုေနာက္ပိုင္းမွာ တခ်ိဳ႕လည္း capsule ေလးေတြကို ကဒ္ေလးေတြနဲ႕ ထည့္ၿပီး သပ္သပ္ရပ္ရပ္ ထုတ္လာတာကို ေတြ႕ရတယ္။
Traditional Knowledge နည္းပညာေတြဟာ တိုးတက္တဲ့ ႏိုင္ငံေတြမွာေတာင္ လ်စ္လ်ဴရႈမထားၾကတဲ့ အရာပါ။
တိုးတက္တဲ့ အနာဂတ္တခုမွာ စနစ္တက် စီမံမႈေတြနဲ႕ ေဆးစြမ္းထက္လာၾကရင္ေတာ့ ေကာင္းမွာပဲ။
မေမေဆးဗူးေတြထဲမွာ တူတာေတာ့..အစာဖ်က္ေဆးနဲ႕ ဆရာခိုလား -
ကတိသစၥါ တည္ေသာခါ - ဆိုတာလည္း..အခုလို ေငြေနာက္လိုက္ေနရ- ေဘာဘေဇာေတြ အလိုလိုတက္ေနရၾကရတဲ့ ေခတ္ၾကီး နဲ႕ ကမၻာၾကီးညစ္ႏြမ္းလာမူ ေတြ အားလံုးစုဆံုလာတာပဲ ထင္ပါရဲ႕း
ဗမာတိုင္းရင္းေဆးေတြ သိကၡာက်သလိုျဖစ္ရတဲ့ အျဖစ္အတြက္ေတာ့..၀မ္းနဲမိတယ္။
အင္း..ျမန္မာျပည္အေဳကာင္း ျကားရတာလဲ ဘာမွကုိ မေကာင္းပါလား အရပ္ကတုိ့.. ေကာင္းတာေလး ရွာေရးပါဦး မေမ ခင္ဗ်ာ။ ျမန္မာျပည္က ပညာရွငိ ဳကီး တစ္ေယာက္ေျပာသလုိ ဆင္ရဲသားကား မေရးပါနဲ့လား.. အဲေလ .. မရုိက္ပါနဲ့လား လုိ့. ေျပာရမလုိျဖစ္ေနျပီ ..ေမာင္ဳကီး
ဟီးဟီး...မေမ။ ဟန ခုဖ်ားေနတာ ကြမ္းရြက္ ရွာ၀ယ္ျပီး ကြမ္းရြက္ျပဳတ္ရည္ ေသာက္ထားတာ။
ရွမ္းလူမ်ိဳးဆိုေတာ့ေလ မဟာေျဖေဆးေလးကေတာ့ လက္စြဲေပါ့။ အစာစားျပီးတိုင္း လ်က္ဆားလိုပဲ သူ႔ကို လ်က္ျဖစ္တယ္..ခုထိပါပဲ။ သြားေလရာလည္းယူသြားတယ္..ဗူးေလးနဲ႔ေပါ့။အင္း သူ႔ကိုလည္း စနစ္တက် ဓာတ္ခြဲ စစ္ေဆးမႈေတြနဲ႕ တိတိက်က် စစ္ေဆးရင္ဘာေတြေတြ႔အံုးမွာပါလိမ့္။ ရင္ေမာရပါလား။
ဟာကြာ
စိတ္ နဲ ့ လူနဲ ့ ညစ္ပ
ဒီမေလ အမိတို ့
လွည္းေခတ္မွာ လွည္းစီးတယ္
ကားေပၚလာေတာ ့ကားစီးတယ္
ဒီလိုဘဲ
ကိုယ္ေရာက္ေနတဲ ့အရပ္မွာ က်န္းမာေရး ေစာင့္ေရွာက္မွဳ ဘာရွိလဲ ေလ့လာ ။ တန္သေလာက္ သံုးၾကမွေပါ့ကြယ္ ။ free ေပးေနတာမွ မယူတတ္ဘဲ လွည္းၾကမ္းၾကီးစီးေနခ်င္ရင္လဲ
အင္း
အမိတို ့ဖင္မခံနိုင္ေအာင္ ေဆာင့္ၾကေပအံုးေတာ့
:p
မေမ.. က်ေနာ္လဲ မဟာေျဖေဆးကုိ အားကုိးျပီး ေန့-ည အစားေတြ ေသာင္းက်န္းေနတာ ခု ဗုိက္ဳကီးကုိ စူလုိ့.. အဲ ဒီေဆး ရျပီးမွ အစားမွားမွာ မေဳကာက္။ အစားမ်ားမွာ မေဳကာက္ ။ မဟာေျဖေဆးကုိ အားကုိးျပီး မုိက္ေနတာ.. ဘယ္ေန့မ်ား.... ဟိ ဟိ.. ေမာင္ဳကီး
ဟုတ္တယ္ ပန္ပန္ ... ေသခ်ာ ဓာတ္ခြဲစမ္းသပ္ၿပီးမွ ထုတ္ႏိုင္ရင္ အေကာင္းဆံုးေပါ့။ မေမကေတာ့ capsule နဲ႔ ဗမာေဆးဆိုရင္ ခံစားလို႔မရဘူး ဟီး။ capsule နံ႔ႀကီး မၾကဳိက္တာလဲပါတယ္။ သပ္သပ္ရပ္ရပ္ေတာ့ ျဖစ္သြားတာေပါ့။
မေကေရ ... ဗမာတုိင္းရင္းေဆး သိကၡာက်တာ တကယ္ပဲ စိတ္မေကာင္းစရာပါ။ ဗမာတိုင္းရင္းေဆးကိုလဲ ေသခ်ာ သုေတသနလုပ္ၿပီး ထုတ္လုပ္သင့္တယ္ လို႔ ထင္ပါတယ္။
ကိုေမာင္ၾကီးေျပာသလို မေကာင္းတာေတြခ်ည္း ရွာၾကံ ေရးေနတာေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး၊ ျမင္တာၾကားတာေလးေတြ ေရးမိတာပါ။ စိတ္အေႏွာက္အယွက္ျဖစ္သြားရင္ စိတ္မေကာင္းပါဘူးရွင္။
ၾကည္ ... ဟုတ္တယ္ ... မဟာေျဖေဆးကို က်မလည္း ၾကိဳက္တယ္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ခုထိေတာ့ စားေနမိေသးတာပဲ။
အကိုေဒါက္တာေရ ...
ေျပာခ်င္တာသာ ေျပာပါေတာ့ ... ႐ိုးရာေဆးကိုေတာ့ျဖင့္ ဖက္တြယ္ေနမိပါေသးတယ္။
လွည္းေခတ္မွာ လွည္းစီး၊ ကားေခတ္မွာ ကားစီးေပမဲ့ ကိုယ့္ေျခေထာက္ကိုယ္အားကိုးၿပီး လမ္းလည္း ေလွ်ာက္တဲ့ အခါ ေလွ်ာက္သလိုေပါ့။ လွည္းလည္း လွည္းအေလ်ာက္ ေလွလည္း ေလွအေလ်ာက္ သူ႔ဟာနဲ႔သူေတာ့ ခရီးတြင္တာပဲ မဟုတ္လား။
ေျပာခ်င္တာက အခုလို ကိစၥမ်ဳိးျဖစ္တာနဲ႔ ဗမာတိုင္းရင္းေဆးကို ပစ္ပယ္ဖို႔ မဟုတ္ဘဲ ျဖစ္ရျခင္းရဲ႕ အေၾကာင္းရင္းကိုရွာ၊ သုေတသနလုပ္၊ ေနာက္ထပ္ မျဖစ္ေအာင္လို႔ ကာကြယ္၊ ျပီးေတာ့ ကိုယ့္တိုင္းရင္းေဆးကို တိုးတက္ေအာင္ ျပန္႔ပြါးေအာင္ ျပဳျပင္လုပ္ေဆာင္ေစခ်င္တာပါပဲ။
ကြန္မန္႔မ်ားအား ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။
tint ဆိုသူဟာ ဒီပုိ႔စ္မွာပါတဲ့အခ်က္အလက္ေတြနဲ႔ မိမိသေဘာထား မတိုက္ဆိုင္သည့္တုိင္ေအာင္ အမ်ိဳးသမီးတေယာက္ရဲ့ ဘေလာ့ဂ္ေပၚမွာ လာေရးတဲ့ စကားလုံး အသုံးအစြဲကို ဆင္ျခင္သင့္တယ္လို႔ ျမင္တယ္။ ျမန္မာတေယာက္ ဘယ္ႏိုင္ငံေရာက္ေရာက္ သူ႔႐ိုးရာေဆးကို မေမ့တာဟာ အျပစ္တခု မဟုတ္ပါဘူး။ ၿပီးေတာ့ မေမဓာ၀ီရဲ့ ဒီပုိ႔စ္ေရးတဲ့ ရည္ရြယ္ခ်က္နဲ႔ tint ရဲ့ မွတ္ခ်က္က လားရာျခင္းက တျခားစီျဖစ္ေနပါတယ္။
ေမတို ့အိမ္မွာ တကယ္ အပင္ေတြ စံုေနတာပဲ…
ေနာက္ မေရွာ့ရြက္ကလဲ အဆိတ္ေျပတယ္ဆိုပဲ… ေမေမလဲ အစံုစိုက္တာ…
အမ ဒီတေခါက္ျပန္ေတာ့ ေထာလပတ္ပင္ေလး ျမန္မာျပည္က ယူခဲ့တာ… ဒီမွာ စိုက္တာရွင္တာ ေမေရ… ပန္းေတာ့ မပြင့္ေသးဘူး….
ေမေရ… အဆံုးသတ္ေလးက လွတယ္…
တကယ္ေတာ့ အမတို ့နုိင္ငံမွာ ေဆးဘက္၀င္တဲ့ သစ္ပင္ေတြက အမ်ားသားေနာ္…
သံုးတတ္ဖို ့သာ လုိတာေပါ့ေလ…
ဝေဘူဆရာတော်လျက်ဆားဖော်နည်း သိပါရစေ ဒကာမကြီး
Post a Comment