က်မကို ေႏြးေထြးစြာ ၾကိဳဆိုၾကသူအေပါင္းကို ေက်းဇူးတင္ပါေၾကာင္း ဒီေနရာက ထပ္ေျပာခ်င္ပါတယ္။ က်မ တကယ္ပဲ ၀မ္းသာမိပါတယ္။ က်မဘေလာ့ေလးကို တလေက်ာ္ ႏွစ္လ နီးပါး ရပ္နားထားရတာမို႔ က်မကို ေမ့မ်ားေနၾကမလားလို႔ ထင္ေနခဲ့မိတာ … ခုလို အမ်ားအျပားက ၾကိဳဆိုၾက ေတာ့ က်မလည္း ပီတိေတြ တေ၀ေ၀နဲ႔ ေပ်ာ္လို႔ေပါ့ … ။
တခုေတာ့ ႀကိဳတင္ ေတာင္းပန္ပါရေစအံုး … ။ ေနာက္ရက္ေတြဆိုရင္ က်မအေနနဲ႔ စာေတြအမ်ားႀကီး ေရးႏိုင္ေတာ့မယ္ မထင္ပါဘူး။ အင္တာနက္ အသံုးျပဳခြင့္ ရမရ ဆိုတာလည္း မေသခ်ာေသးပါဘူး။ ဒါေၾကာင့္မို႔ ေရးလို႔ရတုန္းရခိုက္ကေလး … (ဒီကေန႔ နဲ႔ နက္ျဖန္) မွာ က်မ စာေတြ တင္ခဲ့ပါမယ္။ အဆင္ေျပတဲ့ေန႔မွ ျပန္ေတြ႕ၾကတာေပါ့ … ။
ဒီကေန႔ ေရးဖို႔အေၾကာင္းအရာ စဥ္းစားေတာ့ က်မ မိတ္ေဆြတဦးျဖစ္တဲ့ ကိုၿငိမ္းခ်မ္းေအာင္ (ကိုထြတ္) က သူ႔သရဲကို ဘလက္ေလဘယ္ အ၀ တိုက္ၿပီး က်မဆီ လႊတ္လိုက္သတဲ့။ Halloween Night ကေတာ့ ေက်ာ္လြန္သြားခဲ့ပါၿပီ။ ဒါေပမဲ့ ၀ီစကီမူးၿပီး ကေယာင္ကတန္း ေရာက္လာတဲ့ သရဲကို က်မက အားနာစြာ တုန္႔ျပန္တဲ့ အေနနဲ႔ စာတပုဒ္ေရးလိုက္ပါအံုးမယ္ …။
တကယ္ေတာ့ က်မလည္း သရဲ သိပ္ေၾကာက္တတ္သူ တေယာက္ပါပဲ။ ေၾကာက္ေၾကာက္နဲ႔ပဲ ငယ္ငယ္ကတည္းက သရဲပံုျပင္ နားေထာင္ရတာတို႔ သရဲရုပ္ရွင္ၾကည့္ရတာတို႔ကို အထူးခံုမင္ႏွစ္သက္ပါတယ္။ တထိတ္ထိတ္ ရင္ခုန္ရတဲ့ ခံစားခ်က္ကို သေဘာက်လို႔ ဆိုပါေတာ့။ လက္ဖ်ား ေျခဖ်ားေတြ ေအးစက္ၿပီး ဘယ္ေနရာမွာ ဘာေကာင္ႀကီး ဘယ္လိုမ်ဳိး ဘြားကနဲ ေပၚလာမလဲ … ဆိုၿပီး ရင္ေတြ တဒိန္းဒိန္းခုန္ရတဲ့ ခံစားခ်က္က ဘာနဲ႔မွ မတူပါဘူး … ။
အဲဒီလို ပံုျပင္ေတြနားေထာင္ျပီးတိုင္း ရုပ္ရွင္ေတြၾကည့္ၿပီးတိုင္း ဟိုေနရာ သြားလည္း ေၾကာက္ … ဒီေနရာသြားလည္း လန္႔ … ျဖစ္တတ္ပါေသးတယ္။
ဒါေပမဲ့ ဘုန္းကံရွိသူေတြဟာ သရဲကို မျမင္ႏိုင္ဘူးလို႔ ကိုယ့္ ကိုယ္ ကိုယ္ အားေပးခဲ့ရေပါင္း မ်ားေပါ့။ အဲ … ဒီလိုေျပာလို႔ သရဲျမင္ရသူေတြဟာ ဘုန္းမရွိ ကံနိမ့္သူေတြလို႔ ဆိုလိုတယ္ မထင္လိုက္ၾကပါနဲ႔။ ဘုန္းကံ အလြန္ ျမင့္မားသူ ကံထူးရွင္ေတြလည္း သရဲကို ျမင္ႏိုင္တာပါပဲ။ (ႀကိဳျပီး ကာထား ရတာပါ။) က်မလို အလယ္အလတ္တန္းစား ကံေလာက္ရွိသူ တဦး အေနနဲ႔ ကေတာ့ သရဲလည္း မျမင္ဖူးသလို အေျခာက္လည္း မခံရဖူးပါဘူး။
အင္း … အဲဒီလိုေျပာျပန္ေတာ့ လိမ္ရာက်ေပဦးမယ္။ ေသခ်ာစဥ္းစား ၾကည့္ေတာ့ သရဲဆိုတဲ့ ပုဂိဳလ္ကို တခါလား ျမင္ခဲ့ဖူးပါတယ္။ သူကလည္း မေၾကာက္ေၾကာက္ေအာင္ ေျခာက္ခဲ့တာပါ။ ၾကာပါၿပီ … ဟိုးငယ္ငယ္တုန္း က … က်မရွစ္တန္း ကိုးတန္းအရြယ္ေလာက္ကေပါ့။ အဲဒီတုန္းက ခုလိုပဲ မိုးအကုန္ ေဆာင္းအကူး … စပ္ကူး မတ္ကူး ကာလထူးႀကီးပဲ ဆိုပါေတာ့ …။
***
အဲဒီညက က်မတို႔ ေမာင္ႏွမတေတြ တီဗီသတင္းလာေနတဲ့အခ်ိန္ေလာက္ မွာ လဘက္သုတ္ သုတ္စားဖို႔ ေနာက္ေဖးမီးဖိုေခ်ာင္ထဲမွာ ေျခရႈပ္ေနၾက တာေပါ့။ လဘက္ ေထာင္းတဲ့သူကေထာင္း၊ ၾကက္သြန္ျဖဴႏႊာတဲ့သူက ႏႊာ၊ ေဂၚဖီထုတ္ လွီးတဲ့သူကလွီး နဲ႔ တေယာက္တမ်ဳိးအလုပ္မ်ားေနၾကပါတယ္။ က်မတို႔ မီးဖိုးေခ်ာင္မွာက အိမ္ျပင္ထြက္တဲ့ တံခါးေပါက္ ၂ ေပါက္ရွိပါတယ္။ အေနာက္ဘက္နဲ႔ ေတာင္ဘက္မွာပါ။ အေနာက္ေတာင္ေထာင့္မွာက ျပတင္းေပါက္ တေပါက္ရွိပါတယ္။ အဲဒီျပတင္းေပါက္မွာ က်မတို႔အိမ္က လက္တိုလက္ေတာင္း လုပ္တဲ့ လားဟူမေလးက မတ္တပ္ရပ္ျပီး က်မတို႔ကို လွမ္းျပီး စကားေျပာေနပါတယ္။ အိမ္အျပင္ဘက္ကေနျပီးေပါ့။
အဲဒီအခ်ိန္မွာပဲ … “ေဒါက္ ေဒါက္ ေဒါက္” ဆိုတဲ့ အသံ မသဲမကြဲ ၾကားလိုက္ ရတယ္။ အားလံုးက လားဟူမေလး ေခါက္တာပဲဆိုျပီး အမွတ္တမဲ့ပဲ ေနလိုက္ၾကတာေပါ့။ ဒီလိုနဲ႔ ေခါက္သံ ေနာက္တခါ ထပ္ၾကားျပန္ေရာ … ။ ေကာင္မေလးကို လွမ္းၾကည့္ေတာ့ သူက ရယ္ျပတယ္ … ဟီးဟီး .. တဲ့။ ေၾသာ္ … ဒါဆို သူေခါက္တာပဲေနမွာဆိုျပီး ေနလိုက္ၾကျပန္ေရာ။ ေနာက္ … သူက ေတာင္ဘက္တံခါးေပါက္ကေန အိမ္ထဲ၀င္လာပါတယ္။ သူ အိမ္ထဲ ေရာက္ခါမွ အေနာက္ဘက္ တံခါးဆီက တံခါးေခါက္သံ ထပ္ၾကားပါေလေရာ … ။
ဟင္ … ဘယ္လိုတုန္း … ။ ဒါဆို ခုန ေခါက္တာ သူမဟုတ္ဘူးေပါ့။ သူ႔ကို ၀ိုင္းေမးေတာ့ သူက မဟုတ္ပါဘူးတဲ့ ကမန္းကတန္း ျငင္းရွာတယ္။ ဒီလိုနဲ႔ … က်မတို႔လည္း သို႔ေလာ သို႔ေလာေတြ ျဖစ္ေနၾကတာေပါ့ … ။ ဒါဆို အျပင္မွာ ဘယ္သူလဲ … ။ ဒီအခ်ိန္ၾကီး …. ညဘက္ … အိမ္ျပင္ဘက္မွာ …။ အဲဒီလို ေတြးေနတုန္း …. ျဗဳန္းဆို …
(((( အူ … ၀ူ … ၀ူ …. ၀ုတ္ … ၀ုတ္ … ၀ုတ္ … ၀ူးးးးး အူးးးးး အူးးးးးး ))))
ဆိုၿပီး ေခြးေတြက ထအူၾကပါေလေရာ … ။ ေခြးဆိုတဲ့ သေကာင့္သား မ်ဳိးကလည္း တေကာင္ အူရင္ ၾကားၾကားသမွ် ေနာက္အေကာင္ေတြကပါ ပံုစံတူ လိုက္အူၾကတာမို႔ ေခြးအူသံေတြက ဆူညံၿပီး ၾကက္သီးထစရာေပါ့။ က်မတို႔လည္း တေယာက္ မ်က္ႏွာ တေယာက္ၾကည့္ၿပီး လန္႔ေနၾကတုန္း
“ေဒါက္ ေဒါက္ ေဒါက္ …”
တံခါး ထပ္ေခါက္သံ ၾကားရျပန္ပါတယ္။ သတၲိခဲ လားဟူမေလးက အုန္းသီး ခြဲတဲ့ ဓားမႀကီးကိုဆြဲတယ္။ က်မတို႔ကေတာ့ အသံလာရာ တံခါးေပါက္ကို မမွိတ္မသုန္ ၾကည့္ေနၾကၿပီး ေျပးဖို႔အသင့္အေနအထား ျပင္ထားၾက ပါတယ္။
“ေဒါက္ ေဒါက္ ေဒါက္ …” ေခါက္သံက ျပင္းသည္ထက္ ျပင္းလာတဲ့အခါ …
ဓားလြတ္ကိုင္ထားသူ လားဟူမေလးက တံခါးေပါက္ကို ေျခေထာက္နဲ႔ ကန္ၿပီး အဖြင့္ …. တံခါးက ပြင့္မသြားပါဘူး။ က်ပ္ေနလို႔ ႏွစ္ခါ သံုးခါေလာက္ ကန္ဖြင့္မွ ပြင့္သြားတယ္။ တံခါး၀မွာ ေတြ႕ရတာက … က်မတို႔ ဘယ္လုိမွ ေမွ်ာ္လင့္ မထားတဲ့ …
ျဖဴျဖဴဖားဖား မားမားႀကီးရပ္ေနၿပီး မ်က္ႏွာက ညစ္ေထးေထး အစြယ္ႀကီး တေဖြးေဖြး နဲ႔ သရဲႀကီးတေကာင္ …
အာ းးးးးးးးးးးးးးးး ))))))))
တခုေတာ့ ႀကိဳတင္ ေတာင္းပန္ပါရေစအံုး … ။ ေနာက္ရက္ေတြဆိုရင္ က်မအေနနဲ႔ စာေတြအမ်ားႀကီး ေရးႏိုင္ေတာ့မယ္ မထင္ပါဘူး။ အင္တာနက္ အသံုးျပဳခြင့္ ရမရ ဆိုတာလည္း မေသခ်ာေသးပါဘူး။ ဒါေၾကာင့္မို႔ ေရးလို႔ရတုန္းရခိုက္ကေလး … (ဒီကေန႔ နဲ႔ နက္ျဖန္) မွာ က်မ စာေတြ တင္ခဲ့ပါမယ္။ အဆင္ေျပတဲ့ေန႔မွ ျပန္ေတြ႕ၾကတာေပါ့ … ။
ဒီကေန႔ ေရးဖို႔အေၾကာင္းအရာ စဥ္းစားေတာ့ က်မ မိတ္ေဆြတဦးျဖစ္တဲ့ ကိုၿငိမ္းခ်မ္းေအာင္ (ကိုထြတ္) က သူ႔သရဲကို ဘလက္ေလဘယ္ အ၀ တိုက္ၿပီး က်မဆီ လႊတ္လိုက္သတဲ့။ Halloween Night ကေတာ့ ေက်ာ္လြန္သြားခဲ့ပါၿပီ။ ဒါေပမဲ့ ၀ီစကီမူးၿပီး ကေယာင္ကတန္း ေရာက္လာတဲ့ သရဲကို က်မက အားနာစြာ တုန္႔ျပန္တဲ့ အေနနဲ႔ စာတပုဒ္ေရးလိုက္ပါအံုးမယ္ …။
တကယ္ေတာ့ က်မလည္း သရဲ သိပ္ေၾကာက္တတ္သူ တေယာက္ပါပဲ။ ေၾကာက္ေၾကာက္နဲ႔ပဲ ငယ္ငယ္ကတည္းက သရဲပံုျပင္ နားေထာင္ရတာတို႔ သရဲရုပ္ရွင္ၾကည့္ရတာတို႔ကို အထူးခံုမင္ႏွစ္သက္ပါတယ္။ တထိတ္ထိတ္ ရင္ခုန္ရတဲ့ ခံစားခ်က္ကို သေဘာက်လို႔ ဆိုပါေတာ့။ လက္ဖ်ား ေျခဖ်ားေတြ ေအးစက္ၿပီး ဘယ္ေနရာမွာ ဘာေကာင္ႀကီး ဘယ္လိုမ်ဳိး ဘြားကနဲ ေပၚလာမလဲ … ဆိုၿပီး ရင္ေတြ တဒိန္းဒိန္းခုန္ရတဲ့ ခံစားခ်က္က ဘာနဲ႔မွ မတူပါဘူး … ။
အဲဒီလို ပံုျပင္ေတြနားေထာင္ျပီးတိုင္း ရုပ္ရွင္ေတြၾကည့္ၿပီးတိုင္း ဟိုေနရာ သြားလည္း ေၾကာက္ … ဒီေနရာသြားလည္း လန္႔ … ျဖစ္တတ္ပါေသးတယ္။
ဒါေပမဲ့ ဘုန္းကံရွိသူေတြဟာ သရဲကို မျမင္ႏိုင္ဘူးလို႔ ကိုယ့္ ကိုယ္ ကိုယ္ အားေပးခဲ့ရေပါင္း မ်ားေပါ့။ အဲ … ဒီလိုေျပာလို႔ သရဲျမင္ရသူေတြဟာ ဘုန္းမရွိ ကံနိမ့္သူေတြလို႔ ဆိုလိုတယ္ မထင္လိုက္ၾကပါနဲ႔။ ဘုန္းကံ အလြန္ ျမင့္မားသူ ကံထူးရွင္ေတြလည္း သရဲကို ျမင္ႏိုင္တာပါပဲ။ (ႀကိဳျပီး ကာထား ရတာပါ။) က်မလို အလယ္အလတ္တန္းစား ကံေလာက္ရွိသူ တဦး အေနနဲ႔ ကေတာ့ သရဲလည္း မျမင္ဖူးသလို အေျခာက္လည္း မခံရဖူးပါဘူး။
အင္း … အဲဒီလိုေျပာျပန္ေတာ့ လိမ္ရာက်ေပဦးမယ္။ ေသခ်ာစဥ္းစား ၾကည့္ေတာ့ သရဲဆိုတဲ့ ပုဂိဳလ္ကို တခါလား ျမင္ခဲ့ဖူးပါတယ္။ သူကလည္း မေၾကာက္ေၾကာက္ေအာင္ ေျခာက္ခဲ့တာပါ။ ၾကာပါၿပီ … ဟိုးငယ္ငယ္တုန္း က … က်မရွစ္တန္း ကိုးတန္းအရြယ္ေလာက္ကေပါ့။ အဲဒီတုန္းက ခုလိုပဲ မိုးအကုန္ ေဆာင္းအကူး … စပ္ကူး မတ္ကူး ကာလထူးႀကီးပဲ ဆိုပါေတာ့ …။
***
အဲဒီညက က်မတို႔ ေမာင္ႏွမတေတြ တီဗီသတင္းလာေနတဲ့အခ်ိန္ေလာက္ မွာ လဘက္သုတ္ သုတ္စားဖို႔ ေနာက္ေဖးမီးဖိုေခ်ာင္ထဲမွာ ေျခရႈပ္ေနၾက တာေပါ့။ လဘက္ ေထာင္းတဲ့သူကေထာင္း၊ ၾကက္သြန္ျဖဴႏႊာတဲ့သူက ႏႊာ၊ ေဂၚဖီထုတ္ လွီးတဲ့သူကလွီး နဲ႔ တေယာက္တမ်ဳိးအလုပ္မ်ားေနၾကပါတယ္။ က်မတို႔ မီးဖိုးေခ်ာင္မွာက အိမ္ျပင္ထြက္တဲ့ တံခါးေပါက္ ၂ ေပါက္ရွိပါတယ္။ အေနာက္ဘက္နဲ႔ ေတာင္ဘက္မွာပါ။ အေနာက္ေတာင္ေထာင့္မွာက ျပတင္းေပါက္ တေပါက္ရွိပါတယ္။ အဲဒီျပတင္းေပါက္မွာ က်မတို႔အိမ္က လက္တိုလက္ေတာင္း လုပ္တဲ့ လားဟူမေလးက မတ္တပ္ရပ္ျပီး က်မတို႔ကို လွမ္းျပီး စကားေျပာေနပါတယ္။ အိမ္အျပင္ဘက္ကေနျပီးေပါ့။
အဲဒီအခ်ိန္မွာပဲ … “ေဒါက္ ေဒါက္ ေဒါက္” ဆိုတဲ့ အသံ မသဲမကြဲ ၾကားလိုက္ ရတယ္။ အားလံုးက လားဟူမေလး ေခါက္တာပဲဆိုျပီး အမွတ္တမဲ့ပဲ ေနလိုက္ၾကတာေပါ့။ ဒီလိုနဲ႔ ေခါက္သံ ေနာက္တခါ ထပ္ၾကားျပန္ေရာ … ။ ေကာင္မေလးကို လွမ္းၾကည့္ေတာ့ သူက ရယ္ျပတယ္ … ဟီးဟီး .. တဲ့။ ေၾသာ္ … ဒါဆို သူေခါက္တာပဲေနမွာဆိုျပီး ေနလိုက္ၾကျပန္ေရာ။ ေနာက္ … သူက ေတာင္ဘက္တံခါးေပါက္ကေန အိမ္ထဲ၀င္လာပါတယ္။ သူ အိမ္ထဲ ေရာက္ခါမွ အေနာက္ဘက္ တံခါးဆီက တံခါးေခါက္သံ ထပ္ၾကားပါေလေရာ … ။
ဟင္ … ဘယ္လိုတုန္း … ။ ဒါဆို ခုန ေခါက္တာ သူမဟုတ္ဘူးေပါ့။ သူ႔ကို ၀ိုင္းေမးေတာ့ သူက မဟုတ္ပါဘူးတဲ့ ကမန္းကတန္း ျငင္းရွာတယ္။ ဒီလိုနဲ႔ … က်မတို႔လည္း သို႔ေလာ သို႔ေလာေတြ ျဖစ္ေနၾကတာေပါ့ … ။ ဒါဆို အျပင္မွာ ဘယ္သူလဲ … ။ ဒီအခ်ိန္ၾကီး …. ညဘက္ … အိမ္ျပင္ဘက္မွာ …။ အဲဒီလို ေတြးေနတုန္း …. ျဗဳန္းဆို …
(((( အူ … ၀ူ … ၀ူ …. ၀ုတ္ … ၀ုတ္ … ၀ုတ္ … ၀ူးးးးး အူးးးးး အူးးးးးး ))))
ဆိုၿပီး ေခြးေတြက ထအူၾကပါေလေရာ … ။ ေခြးဆိုတဲ့ သေကာင့္သား မ်ဳိးကလည္း တေကာင္ အူရင္ ၾကားၾကားသမွ် ေနာက္အေကာင္ေတြကပါ ပံုစံတူ လိုက္အူၾကတာမို႔ ေခြးအူသံေတြက ဆူညံၿပီး ၾကက္သီးထစရာေပါ့။ က်မတို႔လည္း တေယာက္ မ်က္ႏွာ တေယာက္ၾကည့္ၿပီး လန္႔ေနၾကတုန္း
“ေဒါက္ ေဒါက္ ေဒါက္ …”
တံခါး ထပ္ေခါက္သံ ၾကားရျပန္ပါတယ္။ သတၲိခဲ လားဟူမေလးက အုန္းသီး ခြဲတဲ့ ဓားမႀကီးကိုဆြဲတယ္။ က်မတို႔ကေတာ့ အသံလာရာ တံခါးေပါက္ကို မမွိတ္မသုန္ ၾကည့္ေနၾကၿပီး ေျပးဖို႔အသင့္အေနအထား ျပင္ထားၾက ပါတယ္။
“ေဒါက္ ေဒါက္ ေဒါက္ …” ေခါက္သံက ျပင္းသည္ထက္ ျပင္းလာတဲ့အခါ …
ဓားလြတ္ကိုင္ထားသူ လားဟူမေလးက တံခါးေပါက္ကို ေျခေထာက္နဲ႔ ကန္ၿပီး အဖြင့္ …. တံခါးက ပြင့္မသြားပါဘူး။ က်ပ္ေနလို႔ ႏွစ္ခါ သံုးခါေလာက္ ကန္ဖြင့္မွ ပြင့္သြားတယ္။ တံခါး၀မွာ ေတြ႕ရတာက … က်မတို႔ ဘယ္လုိမွ ေမွ်ာ္လင့္ မထားတဲ့ …
ျဖဴျဖဴဖားဖား မားမားႀကီးရပ္ေနၿပီး မ်က္ႏွာက ညစ္ေထးေထး အစြယ္ႀကီး တေဖြးေဖြး နဲ႔ သရဲႀကီးတေကာင္ …
အာ းးးးးးးးးးးးးးးး ))))))))
သရဲ -ဲ -ဲ -ဲ -ဲ -ဲ -ဲ )))))))))
ဒီတခါေတာ့ သရဲကို တကယ္ျမင္ပဟဲ့ …. လို႔စိတ္ထဲကေတြးမိျပီး …
သမၺဳေဒၶ….. အိတိပိေသာ … ၾသကာသ … ပါးစပ္ထဲကထြက္သမွ် မီးက်ဳိးေမာင္းပ်က္ ဘုရားစာေတြ အကုန္စုရြတ္ … ဖေနာင့္နဲ႔တင္ပါး တသား တည္းက်ေအာင္ ေျပးၾကရပါတယ္။ တကယ္တမ္း သရဲနဲ႔လည္း ဆံုေရာ … ဓားလြတ္ကိုင္ လားဟူမလည္း ဓားမကို ပစ္ခ်ျပီး ေျပးလိုက္တာ တန္းလို႔။
အိမ္ထဲမွာ ရုန္းရင္းဆန္ခတ္သံၾကားေတာ့ လူၾကီးေတြက ဘာျဖစ္တာလဲ ေမးေတာ့တာပဲ … ။
“သရဲ … သရဲ … ဟိုေနာက္ေဖးမီးဖုိထဲမွာ …”
ေဟာဟဲလိုက္ျပီး ေျဖသံအဆံုးမွာေတာ့ …
“ဟီးးးးဟီးးးးဟီးးးးး ဟားးးးးဟားးးးးဟားးးးး”
ဆိုတဲ့ ေအာင္ျမင္ခံ့ညားတဲ့ ရယ္သံႀကီး ၾကားလိုက္ရပါတယ္။
“ဟဲ့ … သရဲ ဟီတယ္ေတာ့ …”
“ဟာ … သရဲက ဟီမလား … ျမင္းမွ မဟုတ္ဘဲ …”
“ျမင္းမဟုတ္လဲ ဟီေနတာပဲဟာကို … မၾကားဘူးလား”
“သရဲ တြန္တာဟ”
“လုပ္ျပန္ျပီ … သရဲက ၾကက္မွမဟုတ္ဘဲ တြန္ရေအာင္လို႔”
“မဟုတ္ေသးပါဘူး … ဒီအသံမ်ဳိး ၾကားဖူးပါတယ္ … သရဲက ငါတို႔အသိမ်ား ျဖစ္ေနမလား … သြားၾကည့္ရေအာင္”
“ဟင့္အင္း မၾကည့္ရဲပါဘူး…. နင့္ဟာနင္သြားၾကည့္”
ေနာက္ဆံုးမွာေတာ့ ခပ္လန္႔လန္႔နဲ႔ တေယာက္ခါး တေယာက္ဖက္ တေယာက္လက္ တေယာက္ဆြဲၿပီး မီးဖိုထဲျပန္သြားၾကည့္တဲ့အခါ …
၀တ္ရံုျဖဴၾကီးကို ခြါ … အစြယ္ၾကီးကိုျဖဳတ္ျပီး ငုတ္တုတ္ၾကီးထိုင္ရယ္ေနတဲ့ သရဲႀကီးကို ျမင္လုိက္ရပါေတာ့တယ္။
တျခားသူေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။ လူစင္စစ္က ဘ၀ေျပာင္းၿပီး သရဲျဖစ္ သြားရွာေလတဲ့ က်မအကို တ၀မ္းကြဲပါ။ အိပ္ရာခင္း အျဖဴၾကီးကို ျခံဳ၊ သူ႔မ်က္ႏွာက ၀က္ျခံဖုေတြကို ဖံုးလႊမ္းေအာင္ သနပ္ခါး ထူထူ ပိန္းၾကမ္း ရိုက္ထားၿပီး ပလပ္စတစ္ အစြယ္တုၾကီး သြားမွာတပ္လုိ႔ က်မတို႔ကို ေျခာက္လွန္႔ေတာ့ တကယ့္သရဲနဲ႔ နင္လားငါလား မျခားနားတာမို႔ က်မတို႔လည္း အဲဒီလို ေၾကာက္လန္႔တၾကား ျဖစ္သြားၾကရတာပါ။
အင္း … တသက္နဲ႔ တကိုယ္ သရဲေျခာက္မခံရဘူးလို႔ ေျပာရင္ မုသားေျပာ တယ္ျဖစ္မွာစိုးလို႔ တခါေျခာက္ခံရတဲ့ အေတြ႕အၾကံဳေလးကို ေရးလိုက္ရ ျခင္း ျဖစ္ပါတယ္။ သရဲေတာ့ သရဲပါပဲ … တကယ္လည္း သရဲနဲ႔တူပါတယ္ … ဒါေပမဲ့ သရဲအတုဆိုပါေတာ့ေလ … ။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ … ကိုထြတ္ဆီကေန က်မဆီ မူးတူးေၾကာင္ေတာင္ ေရာက္လာတဲ့ သရဲကို လဘက္ရည္နဲ႔ အီၾကာေကြး အ၀ေကၽြးၿပီး “ေနာက္တေယာက္ဆီ” လႊတ္လိုက္ပါၿပီ …. ။
ေရးခ်င္လည္း ေရး …
မေရးခ်င္လည္း အဲဒီသရဲကို တခုခု ေကၽြးျပီး ေဘးမဲ့သာေပးလိုက္ပါေတာ့။
ဒီကေန႔ေတာ့ ဒီေလာက္ပါပဲ … ။
***
ေမဓာ၀ီ
ႏို၀င္ဘာ ၁-ရက္၊ ၂၀၀၇
ေန႔ ၁၁ နာရီ ၃၅ မိနစ္
9 comments:
မမေမဓါ၀ီေရ......
သရဲကလည္း ဘလက္ေလဘယ္နဲ႔ေကာင္း လာတယ္ဆုိေတာ့ ပုိၿပီအသက္၀င္သြားတယ္ ဒါကုိ မေၾကာက္တတ္တဲ့သူနဲ႔ေတြ႔သြားေတာ့ သရဲလည္း ကားသြားတာေပါ့။ ဒီတစ္ခါေတာ့ .......မမေရ့ ကုိယ္စြမ္းျပရေတာ့မယ့္ ..........
အုိေကမမ လွပေသာ ဟယ္လုိ၀င္း ျဖစ္ေပၚႏုိင္ပါေစ။
အိမ္ေစကလည္း...
လားဟူမတဲ့....
တျခားသူမရလို႔ထင္တယ္...
အသားျဖဴတဲ့...
လားဟူမကို...
သြားကူအံုးမွပါ...
ပင္ပမ္းေနရွာေရာ့မယ္...
မမေမ
ကိုၿငိမ္းခ်မ္းေအာင္(ကိုထြတ္)ဆိုတာ ဟိုမ်က္မွန္ေလးအၿမဲတတ္ထားတဲ့ဟိုအကိုႀကီးကိုေျပာတာနဲတူတယ္ေနာ္။ဒါေပမဲ့သူကမ်က္မွန္မရွိေတာရင္မျမင္ရေတာ့ဘူးတဲ့၊ဟုတ္လာဟင္း။မမေမရဲ့သူငယ္ခ်င္းဆိုလိုေမးၾကည့္မိတာပါ။သရဲကိုျမင္ၾကည္မိတာက မ်က္မွန္ေလးနဲေနာက္ၿပီးဘလက္ေလဘယ္အရက္ကိုေသာက္ထားေသတယ္ဆိုေတာ့မူၿပီးမျမင္မဆန္းနဲေပါ့။စိုးရိမ္ရပါလာမမေမရယ္xxxxxxxxxxx
တရဲ တရဲ
ေၾကာက္ဘူးကြ
ကိုယ္က တရဲ ထက္ ရုပ္ဆိုးတယ္ :P
လမိုက္ညသရဲေတြကို ေၾကာက္လန္႔တာထက္ လျပည့္ေန႔သရဲေတြကို အရမ္း မုန္းမိပါတယ္ဗ်ာ။
ေမွ်ာ္ေနတာၾကာၿပီး က်ေနာ္ဒီေန႔မွသိတာ
မေမဓါ၀ီရဲ႕ စာေတြကုိအၿမဲဖတ္ေနက်ပါ
အခုလုိ ဘေလာ့ဂ္ျပန္ေရးႏုိင္တဲ႔အတြက္
၀မ္းသာစရာေပါ႔ဗ်ာ
အစ္မသရဲက အတုႀကီးဆိုေပမယ့္ မသိခင္ေတာ့ ေတာ္၂ေလး ေၾကာက္သြားမွာေနာ္... :)
သရဲ ဆုိလုိ ့ ငယ္ငယ္က စိန္ ့ဖလုိမီနာ ေက်ာင္း ေရွ ့ မွာ သရဲ ေျခာက္ခံရတာ ျပန္သတိရတယ္ ရယ္လည္း ရယ္ရတယ္ အစ္မေရ အဟုတ္ သရဲ ေျခာက္တာလား ဘာလားေတာ့ မသိဘူး ေၾကာက္တာေေတာ့ ဆုိကၠား ေရွ ့ကထုိင္ျပီး ႏွလုံး သားေတြဒုံးယိမ္းကုိ ကလုိ ့ေပါ့ ...ဟဟ :)) သူငယ္ခ်င္းက ဆုိက္ကားကုိ ဘရိတ္မဆြဲပဲ ကုန္းဆင္းၾကီးမွာ ရပ္ေနတာ ညတစ္ခ်က္တီးၾကီး ေက်ာင္းေရွ ့မွာ အရွိန္နဲ ့ဆင္းလာတဲ ့ဆုိကၠား သရဲဆြဲထားတာ ..... အဲေမာင္ကလည္း နင္းတယ္အစ္မေရ ဆုိကၠားၾကီးက မေရြ ့ဘူး ကြ်န္ေတာ့္ေနာက္ ထုိင္တဲ့ သူငယ္ခ်င္းကလည္း ကြ်န္ေတာ့ဂုတ္ တက္ခြေရာ ... သုံးေယာက္သား ဆုိကၠားေပၚ မွာ ဆပ္ကပ္ ကေနသလား မွတ္တယ္ တစ္မိနစ္ ေလာက္ၾကာတယ္ဗ် ကြ်န္ေတာ္ ေျပာတဲ့ပံုကုိ ေျပာျပဦးမယ္ ...“ ကဲ ငါတုိ ့လည္း မင္းကုိ ဘာမွ ဒုကၡေပးတာ မဟုတ္ မင္းလည္း ငါတုိ ့ကုိ ဒုကၡမေပးပါနဲ ့ ”... ဟဲဟဲ ပေရာဂဆရာ သံနဲ ့ေပါ့အစ္မရယ္ ထြက္ေျပးဖုိ ့ေတာင္ ေမ့ေနတာ ၾကက္ေသေသတယ္ဆုိတာ အဲတာမ်ဳိးလား မသိပါဘူးအစ္မရာ ..... အဲလုိ ေျပာျပီးခဏေနေရာ ဆုိကၠားၾကီးက ေလွ်ာဆုိ ကုန္းအဆင္းမွာ လိမ့္ဆင္းသြားတာ ..... အုိးလန္ ့ခ်က္က ေတာ့ ကမ္းကုန္ပဲ .... ေတာ္ေတာ္ဆုိးတဲ့သရဲ ဘုန္းနိမ့္သလား ျမင့္သ လားေတာ့သိပါဘူး အစ္မရာ ....ဒီအက္ေဆးဖတ္ရင္း ေပါ့ေပါ့ပါးပါး ေပ်ာ္ရႊင္ရယ္ေမာ သြားမိတယ္ ...
အဆင္ေျပပါေစ အစ္မေမ ..
ေလးစားလွ်က္
ရန္ကုန္သား :))))
ေဒါက္...ေဒါက္...ေဒါက္
လက္ဘက္ရည္နဲ႕ အီၾကာေကြး ေကြ်းပါ...
းဝ)
Post a Comment