ေဟာင္းႏြမ္းသြားေသာ မနက္ခင္း

မနက္ခင္းဟာ …
တနာရီေစာၿပီး
ေလာကႀကီးထဲ ေရာက္လာတယ္။

မႈိတက္ေနတဲ့ အိပ္မက္အသိုးနဲ႔
ႏိုးထတဲ့အခ်ိန္မွာ
ေနေရာင္ျခည္ဟာ ႏႈတ္ဆက္ …
“မဂၤလာနံနက္ ျဖစ္ပါေစ” … တဲ့။

မ်က္ႏွာသစ္ၿပီးေပမဲ့ …
သစ္မသြားတဲ့ ဒီမ်က္ႏွာ
တကယ္ေတာ့ ေဟာင္းသြားတာပါလား …
စဥ္းစားေနမိတယ္။

လက္ဖက္ရည္တခြက္ ေပါင္မုန္႔ႏွစ္ယွက္
မနက္စာအာဟာရ
စားရတာ စိတ္မပါလွဘဲ
ပဲျပဳတ္ပူပူ ထမင္းျဖဴ ဆီဆမ္းနဲ႔
ေရေႏြးၾကမ္းကိုသာ တမ္းတမိပါရဲ႕။

ဗုဒၶေရွ႕ေမွာက္
ေသာက္ေတာ္ေရခ်မ္းနဲ႔
ဆြမ္းေတာ္ကပ္ကာ
႐ိုေသစြာရွိခိုး
အျပစ္ေတြ အမ်ဳိးမ်ဳိး
ေပ်ာက္ပါေစျခင္းအက်ဳိးငွာေပါ့ … ။

တကယ္ေတာ့လည္း
အျပစ္ေတြနဲ႔ ညစ္ေပခဲ့တဲ့ နာရီမ်ားစြာကို
ေနာက္္ကိုသာ ျပန္ေရႊ႕ခ်င္သား …
ျခစားေနတဲ့ ဦးေႏွာက္
ေဖာက္ျပန္ေနတဲ့ စိတ္ဓာတ္
ပ်က္ယြင္းေနတဲ့ သီလ
မညီမွ်တဲ့ အေတြး
ေအးခဲေနတဲ့ … ႏွလံုးသား …
ေကာင္းတာဘာမ်ား ရွိခဲ့လို႔လဲ … ။

အခ်ိန္ေပါင္းမ်ားစြာ
တင္လာခဲ့တဲ့ အျပစ္ေတြအတြက္
မနက္ခင္းမွာ
ငါးမိနစ္သာသာေလာက္
ဘုရားေရွ႕ ဒူးေထာက္႐ံုနဲ႔
အျပစ္ေတြအကုန္ ေပ်ာက္သြားမွာတဲ့လား …
ႀကိဳးစားေတာ့ၾကည့္ခ်င္သားေလ … ။

ေနရယ္ … လ ရယ္ … ကမၻာႀကီးရယ္
နာရီေတြ ရာသီေတြရယ္ …
အရာရာ ေျပာင္းလဲ ေနၾကတယ္ ... ။

ေျပာင္းလဲျခင္းေတြမွာ သာယာလို႔
ကိုယ္တိုင္ပါ လိုက္ေျပာင္းလဲ
သံသရာစက္၀ိုင္းထဲက
႐ုန္းထြက္လြတ္ေျမာက္ဖို႔ထက္
တပတ္ၿပီးတပတ္
ဆက္လက္ လည္ပတ္ဖို႔ကိုသာ
စိတ္ပါေနသူ …
ထိုသူရဲ႕ မနက္ခင္း
သက္ျပင္းမ်ားစြာနဲ႔
ခပ္ယဲ့ယဲ့ဖြင့္လွစ္
ေန႔သစ္တခုေျပာင္းေပမဲ့ …
မၾကာခင္ပဲ ေဟာင္းသြားေလေတာ့မယ္ … ။ … ။
***
ေမဓာ၀ီ
၂၉၊ မတ္၊ ၂၀၀၉
၁၂း၂၂ နာရီ