Tuesday, January 22, 2008

ခဏ ႏႈတ္ဆက္ပါတယ္…

မေျပာမဆိုနဲ႔ က်မ ေပ်ာက္သြားရတဲ့ အေၾကာင္းကို ရွင္းျပပါမယ္။ ဒီကို မလာခင္ က်မ မိဘေတြကို ကတိ တခု ေပးခဲ့ရပါတယ္။ အဲဒါကေတာ့ ဒီကို ေရာက္ရင္ ဘေလာ့ ျပန္မေရး ေတာ့ပါဘူး ဆိုတဲ့ ကတိပါ။ အဲဒီကတိက စက္တင္ဘာလ ၁၀ ရက္ေန႔ကေန ေအာက္တိုဘာ ၂၉- ရက္ေန႔ထိသာ တည္ခဲ့ပါတယ္။ စာမေရးရရင္ မေနႏိုင္တဲ့ က်မ ... မိဘေတြကို ေပးခဲ့တဲ့ ကတိကို ေဖာက္ဖ်က္ျပီး ဘေလာ့ ျပန္ေရးမိတယ္။ ေနာက္ေတာ့ ဒီအေၾကာင္းကို က်မ အမ သိသြားပါေတာ့တယ္။

အဲဒီရဲ႕ အက်ဳိးဆက္ကေတာ့ ... ဘေလာ့အျပင္ အင္တာနက္ အီးေမးလ္နဲ႔ မိုဘိုင္းဖုန္း အသံုးျပဳခြင့္ပါ ရပ္နားျခင္း ခံလိုက္ရပါတယ္။ ဒီအသက္အရြယ္ ေရာက္ေနေပမဲ့ ကိုယ့္ေျခေထာက္ေပၚ ကိုယ္ မရပ္တည္ႏိုင္ေသးတဲ့ က်မ အေနနဲ႔ သူတို႔ကို လြန္ဆန္ႏိုင္ျခင္း မရွိပါဘူး။ ဒါေၾကာင့္မို႔ က်မ ဘေလာ့ေရးျခင္းကို ရင္နာနာနဲ႔ ရပ္နားထားရတာပါ။

အခုလား ... လိုင္ဘရီကေန ... ခဏလာသံုးေနတာပါ။ ဒီလိုပဲ က်မက အမိန္႔ဆို ဖီဆန္တတ္တဲ့ အက်င့္နဲ႔ လက္တလံုးျခား လုပ္တတ္တဲ့ အက်င့္ေလးက က်န္ေသးေတာ့ ဒီစာကို ေရးျပီး တင္လိုက္တာပါ။

ေမာ္ဒရိတ္လုပ္ထားတဲ့ ကြန္မန္႔ေတြကို က်မကိုယ္စား တင္ေပးေနတဲ့ ကိုေစးထူးကို ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။ ေနာက္လည္း က်မဘေလာ့ေလးကို ဆက္ျပီး ေစာင့္ေရွာက္ ထားေပး ပါဦး။

အားလံုးကို ခဏႏႈတ္ဆက္ပါတယ္။ ေနာက္ေတာ့ အိမ္နဲ႔ ေတြ႕ဆံု ေဆြးေႏြး ညွိႏႈိင္းျပီး နားလည္မႈ ျပန္ရတဲ့အခါ .... ဘေလာ့ေလးဆီ ျပန္လာခဲ့ပါမယ္ ... ။

ေလာေလာဆယ္ေတာ ့.... .... ....
မတတ္သာလို႔ ခပ္ခြါခြါ ေနရပါဦးမယ္ ...။


ေမဓာ၀ီ
၂၁၊ ဇန္န၀ါရီ၊ ၂၀၀၈ ခုႏွစ္

Read More...

Thursday, January 10, 2008

က်မႏွင့္ ေယာဂ

ေနရာတကာ စပ္စပ္ စပ္စပ္ ပါခ်င္တဲ့ က်မဟာ ေက်ာင္းမွာ ဘယ္သူမဆို အခမဲ့ တက္လို႔ရတဲ့ ေယာဂသင္တန္းကို တက္ခဲ့မိပါတယ္။ ေယာဂဆိုတာ စာအုပ္ေတြထဲသာ ဖတ္ဖူးတာ ဘယ္လိုလုပ္ရတယ္ ေသခ်ာ မေလ့လာ ခဲ့ဖူးေတာ့ သိပ္ခက္ခဲ ေလာက္မယ္လို႔ မထင္မိဘူး။သင္တန္းဆရာမ မမအစ္ဇဘယ္ ကလည္း ေယာဂဆိုတာ မင္းတို႔ဆီက meditation လိုပဲ လို႔ က်မ စိတ္၀င္စားေအာင္ ဆြယ္ရွာပါတယ္။ ဒါနဲ႔ပဲ မမအစ္ဇဘယ္ကို က်မလည္း တက္မယ္လို႔ ကတိေပးၿပီး နာမည္ စာရင္း ေပးလိုက္တယ္။ သင္တန္းက တပတ္မွာ ၂-ရက္ အဂၤါနဲ႔ ၾကာသပေတး ေန႔ေတြမွာ ရွိတာ ဆိုေတာ့ ျပီးခဲ့တဲ့ အဂၤါေန႔က စတက္ခဲ့တယ္ ဆိုပါေတာ့။

“သက္ေသာင့္သက္သာ ျဖစ္မယ့္ အ၀တ္အစား ၀တ္ခဲ့၊ ေယာဂ ဖ်ာ မရွိရင္ မ်က္ႏွာသုတ္ပု၀ါ အႀကီး ယူခဲ့ ...” ဆိုတဲ့ မမအစ္ဇဘယ္ မွာတဲ့အတိုင္း ၀တ္စားဆင္ယင္ျပီး ညေန ၅ နာရီခြဲမွာ သင္တန္းလုပ္မယ့္ Chinese Embassy ဆိုတဲ့ အေဆာက္အဦးေလးဆီ သြားရပါတယ္။

အသီးသီး ေနရာယူျပီးတဲ့ေနာက္ ဥံဳ ၃-ခါ ေအာ္ျပီး သင္တန္းကို စပါတယ္။ စစခ်င္း ပက္လက္လွန္ အိပ္တဲ့ အေနအထားနဲ႔ မ်က္စိကိုမွိတ္၊ တကိုယ္လံုးက အေၾကာအခ်င္ေတြကို ေလွ်ာ့ခ်ၿပီး အသက္ကို ၀၀႐ွဴသြင္းရပါတယ္။ ေနာက္ တကိုယ္လံုးကို ဆန္႔ထုတ္ၿပီး အသက္ျပင္းျပင္း ႐ွဴရျပန္ပါတယ္။ စိတ္ကို အသက္႐ွဴတဲ့ဆီမွာပဲ အာ႐ံု စိုက္ထားရပါတယ္။ အဲဒီေနာက္ တင္ပလႅင္ေခြ (meditation post) ပံုစံ ထိုင္လိုက္ျပီး လက္ကို ပံုမွာ ျပထားတဲ့အတိုင္း လက္ညွဳိးနဲ႔ လက္မ၀ိုင္းထားတဲ့ မုျဒာပံုစံ ထားရပါတယ္။ ျပီးေတာ့ 1, 2, 3, 4 ေရတြက္ျပီး အသက္႐ွဴသြင္း ရတယ္။ ႐ွဴထုတ္တဲ့အခါက်ေတာ့ 1 ကေန 8 ထိ ေရတြက္ရပါတယ္။
တခါ ညာဘက္ လက္ညွဳိးနဲ႔ လက္ခလယ္ကို ေကြးထားျပီး က်န္တဲ့ လက္ ၃-ေခ်ာင္းကို ေထာင္၊ လက္မနဲ႔ ညာဘက္ နွာေခါင္း ေပါက္၀ကို ပိတ္ .. ဘယ္ဘက္ ႏွာေခါင္းနဲ႔ အသက္႐ွဴသြင္း၊ လက္သူၾကြယ္နဲ႔ ဘယ္ဘက္ ႏွာေခါင္းေပါက္ကို ပိတ္ ... ညာဘက္ ႏွာေခါင္းနဲ႔ အသက္႐ွဴထုတ္၊ ေနာက္ လက္မျပာင္းေသးဘဲ ညာဘက္ ႏွာေခါင္းနဲ႔ အသက္႐ွဴသြင္း၊ လက္ေျပာင္း ... ဘယ္ဘက္ ႏွာေခါင္းနဲ႔ အသက္႐ွဴထုတ္ ... အဲဒါမ်ဳိး တစံုလုပ္ရင္ တခါ လို႔ ေရတြက္ျပီး ၄-ခါ လုပ္ရပါတယ္။
အဲဒီေလာက္ကေတာ့ အဆင္ေျပပါေသးတယ္။ ပံုစံ တမ်ဳိးကေန တမ်ဳိးေျပာင္းတိုင္း ဥံဳ ခံျပီးမွ ေျပာင္းတာကိုလည္း သတိထား မိပါတယ္။ ေနာက္ ... တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ အဆင့္ေတြ တက္လာျပီး သစ္ပင္ပံုစံ အေနအထား၊ ေနကို ေမွ်ာ္ၾကည့္တဲ့ ပံုစံ အေနအထား၊ ေဇာက္ထိုးပံုစံ၊ ကေလးငယ္ပံုစံ၊ ေျခေထာက္ေျမွာက္ရ .. ကြၽမ္းထိုးရ မ်ဳိးစံု လုပ္ရပါေတာ့တယ္။ ခႏၶာကိုယ္ ၾကံ့ခုိင္ေရးအတြက္ ဘာေလ့က်င့္ခန္းမွ မလုပ္တာ ၾကာျပိျဖစ္တဲ့ က်မရဲ႕ အေၾကာအျခင္ေတြဟာ အရမ္းကို ေတာင့္တင္းေနတာေၾကာင့္ ေျပာတဲ့အတိုင္း လိုက္မလုပ္ႏိုင္ခဲ့ဘူး။ မနည္း ၾကိဳးစားျပီး ဖတ္ဖတ္ေမာေအာင္ လုပ္ခဲ့ရပါတယ္။
ေယာဂရဲ႕ အဓိက အခ်က္ကေတာ့ စိတ္တည္ၿငိမ္ဖို႔နဲ႔ ကိုယ္လုပ္တဲ့ ပံုစံေပၚမွာ အာ႐ံု စူးစိုက္ဖို႔ပါပဲ။ ေယာဂ ေလ့က်င့္ခန္းဟာ ကိုယ္ေရာ စိတ္ပါ ႀကံ့ခိုင္ေစျပီး ေသြးလည္ပတ္မႈ၊ ႏွလံုး၊ အဆုတ္ စတဲ့ ကလီစာေတြရဲ႕ ၾကံ့ခိုင္မႈကိုပါ အေထာက္အပံ့ ျပဳေစတယ္လို႔ မမအစ္ဇဘယ္က ရွင္းျပပါတယ္။

ေနာက္ဆံုးေတာ့ မလုပ္ႏိုင္ လုပ္ႏိုင္နဲ႔ ၾကိဳးစားပမ္းစား လုပ္ရင္း၊ သူမျမင္ရင္ ခဏတျဖဳတ္ ေရသာခိုရင္းနဲ႔ ၇-နာရီ ထိုးတဲ့ အခါ ဘုရား (သို႔မဟုတ္) ေယာဂ ဆရာႀကီး အပါအ၀င္ ေက်းဇူးရွင္မ်ား ကို ကန္ေတာ့တာတို႔ ကမၻာႀကီး ၿငိမ္းခ်မ္းေစဖို႔ ဆုေတာင္းတာတို႔ လုပ္ျပီး ဥံဳ ခံၿပီး အတန္းျဖဳတ္လုိက္ပါတယ္။

ေယာဂသင္တန္းအျပီး ညစာစားေတာ့ ခါတုိင္းေန႔ထက္ ပိုျပီး စားလို႔ေကာင္းသလိုပဲ ... ဒါနဲ႔ အမ်ားႀကီး စားျပီး ... အိ္ပ္ရာ၀င္ခဲ့ပါေလေရာ ... ။
***
ေမဓာ၀ီ
၁၀၊ ဇန္န၀ါရီ၊ ၂၀၀၈
၂၁း၄၀ နာရီ
(ေယာဂရဲ႕ ပံုစံေလးေတြ နမူနာ ၾကည့္ရေအာင္ ရွာျပီးတင္ေပးလိုက္ပါတယ္။)

Read More...

Wednesday, January 09, 2008

ဗလာ

ဒီေန႔ ဘာစာမွ အသစ္ မေရးႏိုင္လို႔ ဟိုး လြန္ခဲ့တဲ့ ၁၆ ႏွစ္ ေလာက္က ေရးခဲ့ဖူးတဲ့ ကဗ်ာေလးပဲ တင္လိုက္ပါတယ္။ ၁၉၉၂ ခုႏွစ္ ေလာက္က ေရးခဲ့တာပါ။ ကဗ်ာေလးက တိုတိုေလး နဲ႔ နေဘေတြ ထပ္ျပီး ေရးထားတာမို႔ ခုထိ မွတ္မိလို႔ ေနပါတယ္။ အဲဒိတုန္းက သမိန္ေပါသြပ္ ကာတြန္းေတြ ထဲမွာ ...

"အတိတ္ကာလကို အရိပ္ျပာခ်ျပီး အိပ္ရာအထမွာ ... ျပိတၱာမ .... လို႔ ... ေအာ္လိုက္တယ္" ... တုိ႔

"တေပါင္း တန္ခူးမွာ အေၾကာင္းမထူးရင္ ေျမာင္းတူးျပီး ေျပာင္းဖူးပဲ စိုက္ေတာ့မယ္" ... တို႔ ...

ျမိဳ႔စားႀကီးဦးအာလူးရဲ႕ ၾကံဳး၀ါးစကား …
"အာလူးတို႔ဘုန္း ... မိုးသို႔ခ်ဳန္း ... ေပြးပုန္း ေပါင္မွာ မေနသာ" ... တို႔

အဲဒါေတြ ဖတ္ျပီး သေဘာက်မိတဲ့ အခ်ိန္ဆိုပါေတာ့ ... ။ ဒါနဲ႔ က်မလည္းပဲ အားက် မခံ နေဘထပ္ၾကည့္တာပါ .. ။ အဲဒီတုန္းက ကဗ်ာေခါင္းစဥ္ကို "စင္စစ္" လို႔ ေပးထားတာ။ ခုေတာ့ "ဗလာ" လို႔ ျပန္ေျပာင္း လိုက္ပါတယ္။ ဖတ္ၾကည့္ ၾကပါဦး။
***
ဗလာ

အမုန္းပြါးမယ့္ စကားလည္း မဟုတ္
အ႐ႈံးမ်ားတဲ့ ကစားပြဲ မဟုတ္
ႏွလံုးသားရဲ႕ အမွားလည္း မဟုတ္ ...

ဒါေပမဲ့
တရားမဲ့သူေတြရဲ႕ ၾကား
အမုန္းစကားဟာ အတားခက္
အ႐ႈံးမ်ားဟာ ခါးသက္
ႏွလံုးသားဟာ ဓားထက္ထက္နဲ႔
ခြဲခံခဲ့ရ ....
ဘ၀ဟာ ဗလာသက္သက္။
(၁၉၉၂ ခုႏွစ္)
***
ေမဓာ၀ီ
၉၊ ဇန္န၀ါရီ၊ ၂၀၀၈
၂၃း၂၁ နာရီ

Read More...

Tuesday, January 08, 2008

အျပန္လမ္း

အျပန္လမ္းက ႏြမ္းလ်လြန္းသည္။
ေအးစက္စက္ ရာသီေအာက္မွာ တေယာက္ထဲ ျပန္ရမွာမို႔ ငိုခ်င္လ်က္ လက္တို႔ ျဖစ္လို႔ေနသည္။ ပိတ္ရက္ရွည္မွာ ဘာမွ မလုပ္ဘဲ ေနတာ မ်ားသြားေတာ့ လူက ခပ္ထိုင္းထိုင္း ျဖစ္ေနျပီ။ ေက်ာင္းေရာက္ရင္ သည္လို ေန၍ မရေတာ့။ စိတ္ထဲက ပါပါ မပါပါ ျပံဳးရ၊ ရယ္ရ၊ ႏႈတ္ဆက္ရ၊ ေလာကရဲ႕ ၀တၱရားေတြ၊ ပဋိသႏၶာရ စကားေတြ ဆိုရေပဦးမည္။ ၿပီးေတာ့ ... သြားရ၊ လာရ၊ လႈပ္ရွား ႐ုန္းကန္ ရေပဦးမည္။ ေတြးရင္းေတြးရင္းႏွင့္ စိတ္က ေလးေလးလို႔ လာ၏။ ေက်ာင္းဆိုသည့္ အသံကိုပင္ မၾကားခ်င္။ ငယ္စဥ္ ကတည္းက ေက်ာင္းပ်င္းေလ့ရွိသည့္ စိတ္က ယခုထက္ထိတိုင္ အက်င့္ပါ ေနဆဲ။ အက်င့္ ဆိုသည္ကလည္း ေဖ်ာက္ခဲ ႏိုင္သားလား။

သည္လိုႏွင့္ ညေနမေစာင္းခင္ ဘတ္စ္ကားဂိတ္ကို သြားဖို႔ အထုတ္အပိုး ျပင္ရသည္။ အိမ္ႏွင့္ ကားဂိတ္က သိပ္မေ၀းလွ ေသာ္လည္း သယ္ရမွာေတြက မနည္း။ အျပည့္အက်ပ္ အထပ္ထပ္ ထည့္ထားသည့္ ေက်ာပိုးအိတ္က တလံုး၊ တနင့္တပိုး ထိုးထည့္ထားသည့္ ပခံုးလြယ္ေသာ ဂ်င္းအိတ္က တလံုး၊ ထိုးထိုးက်ိတ္က်ိတ္ဲ သိပ္ထည့္ထားသည့္ ဘီးတပ္ လက္ဆြဲ ေသတၱာငယ္က တလံုး၊ ထို အိတ္ ၃-လံုးႏွင့္ ႐ုန္းရ ေပဦးမည္ေလ။

သြားခါနီးမွ ကပ္ၿပီး ကြန္ပ်ဴတာပိတ္၊ မီးပိတ္၊ တံခါးပိတ္ၿပီး အိတ္ ၃-လံုးႏွင့္ ကိုး႐ိုးကားရား ကားလမ္းျဖတ္ကူးဖို႔ ေစာင့္ေတာ့ ကားေတြက သနားၿပီး ရပ္ေပးၾကသည္။ ကားတစီးက အေ၀းႀကီး ကတည္းက မီးတခ်က္ ေတာက္ျပကာ သြား … သြားဟု ေျပာသည္မို႔ ေက်းဇူးတင္ လက္ျပၿပီး ကားဂိတ္ဆီ အေသာ့ႏွင္၊ ကားဂိတ္က screen မွာ ေက်ာင္းသို႔ ေရာက္မည့္ ကားလာခ်ိန္ကို ဖတ္ၿပီး ခံုတန္းေလးမွာ ထိုင္ေစာင့္ ေနရသည္။ ကားခ ၂ က်ပ္ ၇၅ ျပားကို အသင့္ ထုတ္ထားၿပီး ၁၅ မိနစ္ ခန္႔ အၾကာမွာေတာ့ စီးရမည့္ ၇၆ နံပါတ္ ဘတ္စ္ကားႀကီး ဆိုက္ေရာက္ လာေခ်ၿပီ။

ကားေပၚတက္ လက္မွတ္ျဖတ္ ေနရာယူၿပီးေနာက္ ေက်ာင္းေရာက္ေအာင္ ၁ နာရီ ေလာက္ ၾကာဦးမွာမို႔ တလမ္းလံုး ေတြးတလွည့္ ငိုက္တလွည့္ စီးနင္း လိုက္ပါလာခဲ့သည္။ တဘက္ျခမ္းက ေဘးခံုတြင္ ထိုင္ေနေသာ မိသားစုမွ တြန္းလွည္းႏွင့္ ထည့္လာေသာ ကေလးငယ္က တလမ္းလံုး ေအာ္ဟစ္ ဂ်ီက် ေနသည္မို႔ ငိုက္ရတာ သိပ္ေတာ့ ဇိမ္မက်လွ။ ကေလးက ပါးစပ္ထဲက ခ်ဳိလိမ္ကို လႊင့္ပစ္လိုက္၊ အာေခါင္ျခစ္သံႏွင့္ ေအာ္လိုက္ အမ်ဳိးစံု ဂ်ီတိုက္ေနသည္။ ကေလး အေမက တ႐ွဴး႐ွဴးႏွင့္ေတာ့ ဟန္႔ရွာပါသည္။ သို႔ေသာ္လည္း ျငိမ္မသြား။ ပို၍ ပို၍သာ ဆိုးလာေလ၏။ အႀကီးမေလး ကေတာ့ ခပ္ကုပ္ကုပ္ေလး ထိုင္ေနၿပီး မ်က္လံုး အ၀ိုင္းသားႏွင့္ ဟိုသည္ ၾကည့္လို႔။

ဆင္းရမည့္ မွတ္တိုင္ အေရာက္မွာ ခလုတ္ႏွိပ္ရင္း ထိုင္ခံုမွ ထ၊ ေက်ာပိုးအိတ္ကို ေက်ာမွာျပန္ပိုး၊ ဂ်င္းအိတ္ကို ပခံုးမွာ စလြယ္သိုင္း၊ ဘီးတပ္ ေသတၱာကို လက္ကဆြဲၿပီး ကားထဲမွ ဖ႐ိုဖရဲ ဆင္းခဲ့သည္။

လမ္းမေပၚ ေျခအခ်မွာ ခပ္လွမ္းလွမ္းက လမ္းကေလးကို အျမန္ လွမ္းၾကည့္ မိ၏။ သူ႔ကိုေတာ့ လြမ္းလွၿပီေလ။ အတန္ၾကာ ကင္းကြာေနခဲ့ေသာ လမ္းကေလးက တိတ္ဆိတ္စြာ တစိမ္းတရံ ဆန္လြန္းေန သေယာင္ေယာင္။ ခပ္ၾကမ္းၾကမ္း တိုက္ခတ္ ႏႈတ္ဆက္လိုက္ေသာ ေအးစက္စက္ ေလျပင္းေၾကာင့္ ၾကက္သီး ေမြးညင္း ထမိေသာ္လည္း လမ္းကေလးထဲ ခ်ဳိးေကြ႕ အ၀င္မွာေတာ့ ႏွလံုးေသြးေတြ ပူေႏြး လာသလို ရင္ထဲ လႈပ္ရွား ခံစား ရေသး၏။ သူကေတာ့ျဖင့္ မလႈပ္မရွက္ ၿငိမ္သက္လို႔ပါပဲ ။

"၂ ပတ္ပဲ ခြဲရေသးတယ္ ... စိမ္းကားသြားၿပီလား လမ္းကေလးေရ ... "

ခပ္တိုးတိုး ေရရြတ္မိေတာ့ အရြက္ကင္းမဲ့ ေနသည့္ သစ္ပင္ေတြက ရယ္ေမာ ေလွာင္ေျပာင္ သည့္အလား တလႈပ္လႈပ္ တရွားရွား။ လႈပ္ရွား ေနေသာ ထိုသစ္ပင္ေတြမွ တပါး အရာအားလံုးက ၿငိမ္သက္လ်က္။ ဘီးတပ္ ေသတၱာႏွင့္ ကတၱရာလမ္း ပြတ္တိုက္သံမွ တပါး အျခားေသာ အသံပလံ မ်ားလည္း ကင္းဆိတ္လ်က္။

ကြင္းျပင္ကို ျဖတ္တိုက္လာေသာ ေလက စိမ့္ေနေအာင္ ေအးသည္။ နားရြက္ဖ်ားႏွင့္ လက္ဖ်ားေတြပင္ ထံုက်င္ ခ်င္ခ်င္။ ခါတိုင္းလို လမ္းေလွ်ာက္ရင္း ဣတိပိေသာ လည္း မရြတ္မိ၊ ေဟတုပစၥေယာ လည္း မရြတ္မိ၊ ခြဲေနရတာ အတန္ၾကာေနၿပီ ျဖစ္ေသာ ဤလမ္းကေလးကိုသာ တတမ္းတတ ၾကည့္မ၀ ျဖစ္ေနမိသည္။ လမ္းေဘး၀ဲယာ ႐ႈခင္း၊ စိမ္းလန္းေသာ ျမက္ခင္း ျပင္က်ယ္၊ အ႐ိုးျပိဳင္းျပိဳင္း သစ္ပင္တန္း၊ ပံု႔ပံု အုပ္အုပ္ ခ်ဳံပုတ္ကေလးေတြ၊ ဒါေတြဟာ လမ္းကေလး၏ ဘယ္ေတာ့မွ မ႐ိုးႏိုင္သည့္ ႐ႈျမင္ကြင္း ေတြပင္။

ေလွ်ာက္ရင္း ေလွ်ာက္ရင္း ေန၀င္ခ်ိန္ပင္ တိုင္ခဲ့ေလၿပီ။ တေလာကလံုးကို ေနာက္ဆံုး အလင္းေရာင္ႏွင့္ ႏႈတ္ဆက္ေနသည့္ ေနမင္းႀကီးကို ေနာက္ျပန္ ေငးေမာ ၾကည့္မိ ေသး၏။ ေန၀င္ၿပီ ဆိုမွျဖင့္ တစတစ အေမွာင္ထုက ခ်ဥ္းကပ္ လာေတာ့သည္။ ဒီဘက္ ကမၻာျခမ္းမွာ အေမွာင္က်ေပမဲ့ တျခား ကမၻာ ဘက္ျခမ္း အတြက္ အလင္းေရာင္ ေပးႏိုင္စြမ္း တယ္ဆိုရင္ အေမွာင္မွာ ေနရက်ဳိး နပ္ပါတယ္ေလ ... ဟု စိတ္ထဲက ဆိုမိသည္။

ေက်ာမွာ ပိုးထားသည့္ အိတ္ကလည္း တျဖည္းျဖည္း ေလးသည္ထက္ ေလးလာၿပီ။ ပခံုးထက္ လြယ္ထားသည့္ အိတ္ကလည္း ေလ်ာက်လုလု။ တရြတ္တိုက္ ဆြဲလာရသည့္ ေသတၱာငယ္ကေတာ့ တခ်က္တခ်က္ တိမ္းေစာင္းလုိက္၊ ျပန္တည့္လိုက္။ ၀ွဴး …. လမ္းဆံုးကို ေရာက္ႏိုင္ခဲပါဘိ။ စိတ္ေပါက္ေပါက္ ႏွင့္ ေလွ်ာက္လာလိုက္တာ ေရွ႕တူ႐ူမွ လာေသာ ကားတခ်ဳိ႕ကိုလည္း မေရွာင္မိ။ ကားေတြကသာ ကြင္းေရွာင္ သြားၾကသည္။
ေလွ်ာက္ေနရင္း ရပ္နားလိုက္ခ်င္ၿပီ၊ စိတ္ေရာ ကိုယ္ပါ ႏြမ္းလ် လြန္းလွၿပီ။ ေန၀င္ရီတေရာ ေမွာင္စပ်ဳိးခ်ိန္ … တလမ္းလံုးမွာ တေယာက္ထဲ ပါလား ဟူေသာ အသိက စိတ္ထဲမွာ လႈိက္ခနဲ ၀မ္းနည္းလို႔ လာသည္။
"အို ... ဒါ ... ၀မ္းနည္းစရာလား ... အားငယ္ စရာလား ... တေယာက္ထဲ ဆိုေတာ့ ဘာျဖစ္ေသးလဲ။ ေမာရင္ နားၿပီး ျဖည္းျဖည္းခ်င္း လွမ္းရင္ လမ္းဆံုးဆိုတာ ေရာက္ကို ေရာက္မွာပဲ။ အခုလည္း ေရာက္ေတာ့မယ္ ... အားတင္းထား"
ဟု ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ အားေပးရင္း တလွမ္းခ်င္း ေလွ်ာက္ေနခိုက္ ... အေနာက္မွ လာေသာ ကားတစီးက ေဘးနားမွာ ထိုးဆိုက္သည္။

"ေဟးးးးးးး ေမ … လာ ... လာ … ကားေပၚတက္"

လွည့္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ေက်ာင္းက မီနီဘတ္စ္ေလး။ ကံအားေလ်ာ္စြာ ကားေပၚမွာ တေနရာစာ လြတ္ေနသည္။ ၀မ္းသာ အားရ တံခါးကို ဖြင့္၊ ပစၥည္းေတြတင္၊ ကားေပၚ တက္လိုက္ေတာ့ ...

"ဟက္ပီးနယူးရီးယား ... ေမ ... ေက်ာင္းပိတ္ရက္မွာ ေပ်ာ္ရဲ႕လား"

သူငယ္ခ်င္းမ်ားက လိႈက္လႈိက္လွဲလွဲ ႏႈတ္ဆက္ၾကသည္။ သူတို႔ကို ျပန္လည္ ႏႈတ္ဆက္ရင္း ေနရာတက်ထိုင္ကာ ကားေနာက္ဘက္ကို လည္ျပန္ လွည့္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ... … … … အေကြ႕အေကာက္ မ်ားစြာႏွင့္ လမ္းငယ္ ကေလးက တရိပ္ရိပ္ ေနာက္မွာ က်န္ခဲ့ရင္း ... ျမင္ကြင္းထဲမွ တစစ မႈန္၀ါး ေပ်ာက္ကြယ္ သြားေလေတာ့၏။
***
ေမဓာ၀ီ
၈၊ ဇန္န၀ါရီ၊ ၂၀၀၈
၁၄း၁၂ နာရီ

Read More...

Monday, January 07, 2008

က်မႏွင့္ ေဗဒင္

က်မ ငယ္ငယ္ထဲက ေဗဒင္ေမးတာ ၀ါသနာ မပါခဲ့ပါဘူး။ ဘာေၾကာင့္လည္း ဆိုေတာ့ ဥပမာ- ေဗဒင္ဆရာက ကိုယ့္ရဲ႕ အတိတ္ကို ေဟာတယ္ ဆိုပါေတာ့။ ကိုယ့္အတိတ္ကို ကိုယ္အသိဆံုးပဲ မဟုတ္လား။ သူေဟာတာ မွန္သည္ ျဖစ္ေစ မွားသည္ျဖစ္ေစ … ျပီးခဲ့တဲ့ ကိစၥေတြကို ျပန္ေဖာ္ထုတ္ ေနလို႔ ဘာထူးမွာ မို႔လဲ။ ေနာက္ … သူဟာ အနာဂတ္ကို ႀကိဳေဟာတယ္ ဆိုပါေတာ့။ အဲဒီေဟာခ်က္ေတြဟာ ေကာင္းခ်င္လည္း ေကာင္းမယ္၊ ဆိုးခ်င္လည္း ဆိုးမယ္။ ေကာင္းတာေတြ ၾကားတဲ့အခါ ငါဘာပဲလုပ္လုပ္ ငါ့အနာဂတ္က ေကာင္းမွာပဲလို႔ စိတ္ထဲ မွတ္ယူၿပီး ေပါ့ေပါ့ဆဆ ေနခ်င္တဲ့ စိတ္၊ အဆိုးေတြ ၾကားတဲ့အခါ ငါေတာ့ ဒီလိုမ်ဳိးေတြ ၾကံဳရမွာပါလားလို႔ တထင့္ထင့္ စိတ္ဆင္းရဲ ေနရမယ့္ စိတ္မ်ဳိး မျဖစ္ခ်င္လို႔ပါပဲ။

က်မ အေမနဲ႔ ႀကီးေတာ္ႀကီးတို႔က တခါတခါ ေဗဒင္ဆရာ အိမ္ေခၚၿပီး ေမးတတ္ ေသးတယ္။ ေဗဒင္ဆရာ အိမ္ေရာက္တုန္း တအိမ္လံုး အသီးသီး ေဗဒင္ေမးၾကေပမဲ့ က်မကေတာ့ မေမးဘဲနဲ႔ လွည့္ပတ္ ေရွာင္ေျပးေနခဲ့တယ္။ ကိုယ့္အေၾကာင္း တစိမ္းလူ သိမွာ စိုးရိမ္တာလဲ တေၾကာင္း ပါတာေပါ့။

ေဗဒင္ေမးတာ ၀ါသနာ မပါခဲ့ေပမဲ့ က်မ ေဗဒင္ ေဟာခဲ့ဖူးပါတယ္။ အထက္တန္း ေက်ာင္းသူ ဘ၀တုန္းကေပါ့။ ေဗဒင္ ၀ါသနာပါတဲ့ အေမက ကိုင္႐ိုရဲ႕ ေဗဒင္ လကၡဏာစာအုပ္ေတြက အစ လက္ေထာက္ေဗဒင္အဆံုး စာအုပ္ေတြ အမ်ားႀကီး ၀ယ္ထားေတာ့ က်မလည္း စိတ္၀င္တစားနဲ႔ ဖတ္မိျပီး ေက်ာင္းမွာ သူငယ္ခ်င္းေတြကို အေပ်ာ္တမ္း ျပန္ေဟာေပးခဲ့တယ္။ သူတို႔ အေျပာကေတာ့ က်မ ေဟာတာ မွန္သတဲ့။ မုန္႔စားဆင္းခ်ိန္ဆို က်မအနားမွာ လူေတြအံုလို႔။ ကိုယ္တိုင္လည္း မုန္႔၀ယ္စရာမလုိ၊ ေကၽြးမယ့္ ေမြးမယ့္သူေတြ အျပည့္ပဲ။ ဒါေပမဲ့ သူမ်ားေတြကို ေဗဒင္ေဟာခဲ့တဲ့ က်မ ကိုယ့္ ကံၾကမၼာ ကိုယ္မျမင္ဘဲ အဲဒီႏွစ္က စာေမးပြဲ က်ခဲ့တယ္။

တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသူဘ၀ တခါတေလ သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ အေပ်ာ္တမ္း သေဘာမ်ဳိး ေဗဒင္၊ လကၡဏာ၊ အၾကားအျမင္ စသျဖင့္ ေမးခဲ့ဖူးေပမဲ့ စိတ္ထဲ အစြဲအလမ္း တႀကီးမထားဘဲ ေမ့ေမ့ေပ်ာက္ေပ်ာက္သာ သေဘာထားခဲ့ ပါတယ္။ ယၾတာ ေခ်ခိုင္းလည္း တခါမွ မေခ်ျဖစ္ခဲ့ပါဘူး။ ဒါေပမဲ့ ဒါဟာ ေဗဒင္ ပညာရပ္ကို အထင္ေသးလို႔ေတာ့ျဖင့္ မဟုတ္ပါဘူး။ မယံုၾကည္လို႔လည္း မဟုတ္ပါဘူး။ က်မရဲ႕ ခံယူခ်က္ တခုမွ်သာ ဆိုၾကပါစို႔။

အဲဒီတုန္းက နာမည္ႀကီးေနတဲ့ အီးတီတို႔၊ ကမာရြတ္သုခလမ္းက ေ၀ယံတို႔လည္း သြားေမးဖူးတာပဲ။ သူတို႔ကေတာ့ အၾကားအျမင္ေတြေပါ့။ အီးတီက ကိုယ့္ဖူးစာရွင္ကို ေဟာတာ မွန္တယ္လို႔ နာမည္ႀကီးတယ္။ ဒါေၾကာင့္ သြားေမးၾကည့္မိတာ … မွန္မမွန္ေတာ့ ခုထက္ထိ မသိရေသးပါဘူး။ ေ၀ယံကို သြားေမးတာကေတာ့ ဂုဏ္ထူးတန္း ဒုတိယႏွစ္ စာေမးပြဲေျဖခါနီး စာေမးပြဲ ေမးခြန္းသိခ်င္လို႔ သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ သြားေမးခဲ့တာပါ။ သူက ေမးခြန္းလည္း ခန္႔မွန္းတတ္တဲ့ အၾကားအျမင္ဆရာ တေယာက္ပဲ။

ေနာက္ပိုင္းေတာ့ အေမ ေဗဒင္သြားေမးရင္ အေဖာ္လိုက္သြားရင္း အဲဒီ ေဗဒင္ဆရာႀကီးနဲ႔ ခင္ၿပီး တိုင္းေရး ျပည္ေရးတို႔ စာအေၾကာင္း ေပအေၾကာင္း တို႔ ေလေပးေျဖာင့္ခဲ့ၾကဖူးတယ္။ သူက ေဗဒင္ပညာရပ္အျပင္ တိုင္းရင္းေဆး လည္း နားလည္ၿပီး စာအုပ္ေတြလည္း ေရးတဲ့ ဆရာတေယာက္ပါ။ သူ႔စာအုပ္ ေတြ အျမဲလက္ေဆာင္ေပးေလ့ရွိသလို က်မဖတ္ခ်င္တဲ့ တျခားစာအုပ္ေတြ လည္း သူ႔ဆီက ငွားျပီး ဖတ္ေလ့ရွိပါတယ္။ အေမ ေမးခိုင္းလို႔ သူ႔ဆီမွာ တခါ ေမးခဲ့ရတာကလြဲၿပီး ဟုတၱိပတၱိ ေမးခဲ့ ျမန္းခဲ့တာ မရွိပါဘူး။
***
ဒီကို ေရာက္ေနခိုက္ က်မဖတ္ခ်င္တဲ့ စာအုပ္ေလးေတြ အိမ္ကို မွာေတာ့ အဲဒီစာအုပ္ေတြ အျပင္ စံဇာဏီဘိုရဲ႕ ၂၀၀၈ ခုႏွစ္ ၁၂ ရာသီေဟာကိန္းဆိုတဲ့ ေဗဒင္ စာအုပ္ကေလး အေမက က်မအတြက္ ထည့္ေပးလုိက္ပါတယ္။ က်မက သိဟ္ရာသီဖြား ဆိုေတာ့ သိဟ္ရာသီနဲ႔ သက္ဆိုင္တဲ့ စာအုပ္ေလးပါ။ ဒီစာအုပ္ေလးဟာ သိဟ္ရာသီဖြားအားလံုးအတြက္ ေယဘုယ် ခ်ဳံၿပီး ေရးသားထားေပမဲ့ ေသခ်ာဖတ္ၾကည့္တဲ့ အခါ စိတ္၀င္စားစရာ တိုက္ဆိုင္မႈ တခ်ဳိ႕ ေတြ႕ရ ပါတယ္။ အားလံုးေတာ့လည္း မဟုတ္ပါဘူး။ အနည္း အက်ဥ္း ေကာက္ႏုတ္ ေဖာ္ျပရရင္ေတာ့ …

" …. …. …. …. သူတပါးက ကိုယ့္အေပၚ အလြန္စိတ္၀င္စား ေနမည္။ ပူးေပါင္း ဆက္ဆံေနသူမ်ား သာမက ၀န္းက်င္ျပင္ပမွ သူမ်ားပင္ မိမိအေပၚ ေလ့လာသံုးသပ္ေနမည္။ အမွားက်ဴးလြန္၍ မရ။ တစံုတရာ မွားယြင္းသြား ပါက ေပးဆပ္ရျခင္း အဆမတန္ မ်ားႏိုင္သည္။ ေျခလွမ္းမွား၊ လမ္းေခ်ာ္သြား ျခင္းအေပၚ ျပန္လည္ဦးေမာ့လာေအာင္ ကိုယ္က မည္မွ်ေဆာင္ရြက္သည္ ျဖစ္ေစ အမ်ားတကာက အက်ယ္ခ်ဲ႕ ေ၀ဖန္ျခင္း မဆံုးေအာင္ ျပဳၾကလိမ့္မည္။

… …. …. …. …. မိမိ၏ ႏွလံုးသား ေရးရာမ်ား၊ လူမႈေရးေပ်ာ့ကြက္မ်ား ေထာက္ကြက္ျပဳကာ ေ၀ဖန္မႈမ်ား ျပဳၾကလိမ့္မည္။ မိမိစိတ္ထဲ၌ တနင့္နင့္ ခံစားရေအာင္ စြက္ဖက္ ေျပာဆို ျခင္းမ်ား ျပဳလိမ့္မည္။ မည္သည့္အရာကို ေဆာင္ရြက္သည္ ျဖစ္ေစ သိသင့္ သိအပ္သူ မ်ားကိုသာ အသိေပးၿပီး သိုသို သိပ္သိပ္ ေျခလွမ္းစိပ္စိပ္ ေဆာင္ရြက္ ရေပမည္။

မာနႀကီးျခင္း တဇြတ္ထိုးလုပ္လိုျခင္းမ်ားကို ေလွ်ာ့ရေပမည္။ ပင္ကိုယ္စ႐ိုက္၌ အတၱမာန္မာန ရွိလင့္ကစား လူမႈဆက္ဆံေရးတြင္ တင္စီးေမာက္မာျခင္းမရွိ။ အလႊာမေရြး လူမေရြး ညီညြတ္သင့္တင့္စြာ ဆက္ဆံတတ္သည္။ ေပါ့ေပါ့ ပါးပါး၊ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊင္ရႊင္ လူအမ်ားႏွင့္ ၀ိုင္းဖြဲ႕ေနထိုင္တတ္သည္။ မိမိထက္ ငယ္သူမ်ားႏွင့္ ေပါင္းသင္းရျခင္းကို ပိုမိုႏွစ္သက္သည္။ ခမ္းခမ္းနားနား ထည္ထည္၀ါ၀ါ ေနထိုင္ရျခင္းတြင္ စိတ္က်ဥ္းက်ပ္သည္။

လူတန္းစား မွန္ကန္ အေျခခံက်က် ေနထိုင္တတ္သူမ်ားႏွင့္ ေဒြးေရာ ယွက္တင္ ေနတတ္သည္။ အေပါင္းအသင္းတခ်ဳိ႕သည္ နာမည္ဆိုး စာရင္း၀င္ ျဖစ္ေပရာ ၄င္းတို႔ ေၾကာင့္ မၾကာခဏ ေ၀ဖန္ခံရတတ္သည္။ စိတ္ဓာတ္မေျပာင္းပါႏွင့္။ ပံုမွန္အတိုင္း လုပ္စရာရွိသည္မ်ားကိုသာ ေျဖာင့္ေျဖာင့္တန္းတန္း ေဆာင္ရြက္ပါ။ အမ်ား တကာက လူဆိုးဟု သတ္မွတ္ထားေသာ သူမ်ားသည္ ယခုႏွစ္အတြင္း အေရးႀကံဳက မိမိဘက္ အခိုင္အမာရပ္တည္ အက်ဳိးျပဳေသာ မိတ္ေဆြမ်ား ျဖစ္ေပမည္။"
***
ေဗဒင္ပညာရပ္ဆိုတာ ေရွးႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ (ဘုရားမပြင့္မီ) ကတည္းက ေပၚထြန္းခဲ့တဲ့ ပညာရပ္ ျဖစ္ၿပီး ေခတ္အဆက္ဆက္ လူမ်ဳိးအသီးသီးက လက္ခံ ယံုၾကည္ လာခဲ့ၾကတဲ့ ပညာတခုပါပဲ။ ေဗဒင္ဟာ သိပၸံနည္းက် ျဖစ္ခ်င္မွ ျဖစ္မယ္။ ဒါေပမဲ့ အဲဒီပညာရပ္ထဲမွာ စိတ္၀င္စားစရာ, အံ့ၾသစရာ, လက္မခံလုိ႔ မရႏိုင္စရာ လွ်ဳိ႕၀ွက္ နက္နဲမႈေတြ ပါေနတယ္လို႔ က်မ ယံုၾကည္ ေနမိပါေတာ့တယ္။
***
ေမဓာ၀ီ
၇၊ ဇန္န၀ါရီ၊ ၂၀၀၈
၂၃း၁၀ နာရီ

Read More...

Sunday, January 06, 2008

အာရီရန္ႏွင့္ ျမနႏၵာ

က်မေရးခဲ့တဲ့ ျမနႏၵာႏွင့္ ခရစ္စမတ္ညစာ ပို႔စ္မွာ ဇန္န၀ါရီ ၂-ရက္ေန႔က အခုလို ကြန္မန္႔တခု ၀င္လာပါတယ္။

“ျမနႏၵာနဲ႔ ပတ္သက္တဲ့ စာတပုဒ္ ရွယ္ယာလုပ္ေပးမယ္ဆိုရင္ လက္ခံႏိုင္မလား။ အီးေမးလ္ေလး တဆိတ္ေလာက္ ေပးႏိုင္မယ္ ဆိုရင္ေပ့ါေလ။”

ဒါနဲ႔ပဲ က်မလည္း လက္ခံႏိုင္ေၾကာင္း အေၾကာင္းျပန္ၿပီးတဲ့ေနာက္ အလြန္ ေကာင္းတဲ့ ရသစာ တပုဒ္ကို ဖတ္လိုက္ရပါတယ္။ စာေကာင္းတပုဒ္ ဖတ္႐ႈရတဲ့အခါ ကိုယ့္ မိတ္ေဆြမ်ားပါ မွ်ေ၀ ခံစားေစလိုတာေၾကာင့္ စာေရးသူ ထံ ခြင့္ေတာင္းၿပီး က်မဘေလာ့မွာ ေဖာ္ျပလိုက္ပါတယ္။

ဒီစာကို ၂၀၀၅ ခုႏွစ္က ကိုရီးယားႏိုင္ငံမွာ ထုတ္ေ၀ခဲ့တဲ့ ရင္ခတ္ပန္း မဂၢဇင္း အမွတ္ ၂ မွာ ေဖာ္ျပျခင္း ခံခဲ့ရတယ္လို႔ သိရပါတယ္။ အစက တ၀က္ခ်င္း ခြဲတင္မလို႔ပါဘဲ။ ဒါေပမဲ့ တဆက္တည္းဖတ္မွ ပိုၿပီး အရသာရွိမယ္ ထင္တာေၾကာင့္ အားလံုးပဲ တခါတည္း တင္လိုက္ပါတယ္။ ဖတ္ၾကည့္ၾကပါဦး။
***
အာရီရန္ ႏွင့္ ျမနႏၵာ

(၁)
အာ … ရီရာရန္ … ၊ ရီရာရန္ … ေဟ ေဟ ေဟ ၀ိုး …
အိုး ၀ို႔ ၀ို ၀ိုး … ၊ ၀ို႔ ၀ို ၀ိုး … ေဟ ေဟ ေဟ ၀ိုး …

ေျမျပင္တခုလံုး သိမ့္သိမ့္တုန္ေနသည္။ အသံေတြက ေကာင္းကင္သို႔ ခုန္တက္ကာ တိမ္ေတြကို ထိုးေဖာက္သြားသည္။ အသံ လႈိင္းလံုးႀကီးက နိမ့္ခ်ည္ ျမင့္ခ်ည္။ အနီေရာင္ ပန္းခင္းႀကီးကလည္း နိမ့္ခ်ည္ ျမင့္ခ်ည္။ က်ေနာ့္ ရင္ေတြလည္း နိမ့္ခ်ည္ ျမင့္ခ်ည္။

ရင္ထဲမွ ပြင့္အန္, တကိုယ္လံုးမွ စိမ့္ျဖာ ထြက္ေပၚလာေသာ ဟစ္ေၾကြးသံ၏ ထုထည္က ႀကီးမားလွသည္။ တခဲနက္ေသာ အသံလႈိင္းႀကီးသည္ အရာ အားလံုးကို ႐ိုက္ခတ္သြားေတာ့သည္။

က်ေနာ္ တုန္လႈပ္ေျခာက္ျခားစြာ မွင္သက္ေနမိသည္။

လူေတြအားလံုး ေျခစံု ခုန္လ်က္၊ လက္ညွဳိးေလး ေထာင္လ်က္၊ သံကုန္ဟစ္ လ်က္။ က်ေနာ္သည္ ၾကည့္ေနရင္းပင္ ရင္တခုလံုး လႈိက္ဖိုလာသည္။ ေမြးညင္းေပါက္မ်ား စစ္စစ္ျမည္လာသည္။ ထိုခဏမွာပင္ က်ေနာ့္ကို အသံလႈိင္းႀကီးက ပုတ္ခ်လိုက္ေတာ့သည္။

အသံမ်ားေအာက္တြင္ က်ေနာ္ ပိျပားသြားသည္။ နိမ့္က်သြားေသာ အသံလႈိင္း ႏွင့္အတူ က်ေနာ္ ေျမႀကီးထဲ နစ္၀င္သြားသည္။ ျမင့္တက္လာေသာ အသံႏွင့္ အတူ က်ေနာ္ ေလထဲ လြင့္ပ်ံသြားျပန္သည္။ က်ေနာ့္တကိုယ္လံုးကို အသံထုက ၀ါးျမိဳလိုက္ျပီးေနာက္ က်ေနာ္သည္ ထိုအသံထုထဲက ျမဴမႈန္ ကေလးတခု ျဖစ္သြားျပန္သည္။

ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ျပန္သတိထားမိခ်ိန္တြင္ က်ေနာ္သည္ ေစာေစာကလူေတြ လို ဟစ္ေၾကြးေနသူ တေယာက္ ျဖစ္ေနေတာ့သည္။ အာ … ရီရာရန္ … ။ က်ေနာ္ႏွင့္သူတို႔ တသားတည္း ျဖစ္သြားေသာအခါ က်ေနာ္သည္ လႈိင္း အပုတ္ခံလိုက္ရသူ မဟုတ္ေတာ့ဘဲ လႈိင္းစီးေနသူ တေယာက္ ျဖစ္သြားျပန္ သည္။

ဘယ္မွ် ခုန္ေနမိသည္မသိ၊ က်ေနာ္ တကိုယ္လံုး ေခၽြးေတြနစ္လာသည္။ ကိုယ့္အသံ ကိုယ္ျပန္၍ မၾကားႏိုင္ပါဘဲလ်က္ အသံရွိန္က က်မသြား။ ေပ်ာ္ရႊင္ လ်က္, တက္ၾကြလ်က္, လန္းဆတ္လ်က္။ က်ေနာ္အပါအ၀င္ လူတိုင္း ကိုယ္စီထံမွ ထြက္ေပၚလာေသာ အာရီရန္ ေတးသံေအာက္တြင္ ကိုးရီးယား ႏိုင္ငံတခုလံုး ေပ်ာ္၀င္သြားေတာ့သည္။

မီးေရာင္စံု ထြန္းထားေသာ စတိတ္စင္ေပၚမွ ေပါက္ကြဲထြက္လာေသာ ေရာ့ခ္ ဂီတႏွင့္ အတူ အားပါးတရ သီဆိုဟစ္ေၾကြးေနပံုမွာ ၾကည့္ျမင္ရသူ အားလံုး ကို ဖမ္းစားႏိုင္လြန္းလွသည္။ သူဆိုသလုိ အားလံုးဆိုသည္။ သူခုန္သလို အားလံုးခုန္သည္။ အားလံုးသည္ တခုတည္းသာ ျဖစ္သည္။ သူတို႔အားလံုး ပန္းနီေရာင္တီရွပ္ေတြ ၀တ္ထားၾကသည္။ ပန္းနီေရာင္ ပု၀ါေလးမ်ားကို အခ်ဳိ႕က လက္မွာပတ္လ်က္၊ တခ်ဳိ႕က နဖူးမွာပတ္လ်က္။ ဆိုးလ္ျမိဳ႕ေတာ္ သည္ အနီေရာင္စုတ္ျပားႀကီးျဖင့္ တခ်က္တည္း သပ္ထားေသာ ပန္းခ်ီကား ျဖစ္သြားသည္။

သူတို႔အားလံုး မၾကာမီက်င္းပေတာ့မည့္ ကမၻာ့ဖလားေဘာလံုးပြဲကို ႀကိဳဆို ေနၾကျခင္း ျဖစ္သည္။ အာရွတြင္ ပထမဆံုး က်င္းပေသာ ပြဲလည္းျဖစ္၊ အိမ္ရွင္ ႏိုင္ငံအျဖစ္ က်င္းပခြင့္ရေအာင္ အေတာ္ႀကိဳးစားထားရသည္လည္း ျဖစ္၍ ကိုရီးယားတႏိုင္ငံလံုး ေဘာလံုးအတြက္ စိတ္ေစာေနၾကသည္။ လူေတြ အားလံုး ေဘာလံုးအတြက္ပဲ ေျပာဆိုလႈပ္ရွားေနခ်ိန္ျဖစ္သည္။ ျပိဳင္ပြဲအႀကိဳ ကာလ လူထုလႈံ႕ေဆာ္မႈ အျဖစ္ က်င္းပေနေသာ စင္တင္ဂီတပြဲတြင္ နာမည္ ေက်ာ္ အဆိုေတာ္ေတြ လူငယ္ေတြအားလံုး တက္ၾကြစြာ ပါ၀င္ေနၾကသည္။ သူတို႔ အားရပါးရ သီဆိုေနသည္က အာရီရန္ သီခ်င္း ျဖစ္သည္။

က်ေနာ္ေရာက္ေနသည္က ဆိုးလ္ျမိဳ႕ေတာ္ လမ္းမတခုျဖစ္သည္။ စတိတ္စင္ က ဘယ္မွာရွိသလဲ က်ေနာ္မသိ။ သိလွ်င္လည္း သြားလို႔ ရႏိုင္မည္ မဟုတ္။ လမ္းေပၚမွာ လူေတြက အျပည့္။ ႐ႈျမင္ေနရသည္က ဒစ္ဂ်စ္တယ္ ဘုတ္ႀကီး မ်ားမွ တဆင့္သာ ျဖစ္သည္။ ဆိုးလ္ျမိဳ႕ထဲရွိ ဒစ္ဂ်စ္တယ္ ေၾကာ္ျငာဘုတ္ႀကီး မ်ားအားလံုးတြင္ ေၾကာ္ျငာမ်ား မရွိေတာ့။ ဂီတပြဲကိုသာ တိုက္႐ိုက္ ထုတ္လႊင့္ ေပးေနသည္။ စတိတ္ေပၚမွာ, လမ္းမေပၚမွာ, ဒစ္ဂ်စ္တယ္ ဘုတ္ေပၚမွာ အာရီရန္ ေတးသံက ျမဴးၾကြလြင့္ပ်ံလ်က္၊ လူေတြအားလံုးက ခုန္ေပါက္လ်က္။ အနီေရာင္ပန္းခင္းႀကီးကို ေလတိုးေ၀ွ႕သလို တယိမ္းယိမ္း တႏြဲ႕ႏြဲ႕။ က်ေနာ္ လည္း ႏွင္းဆီ တပြင့္ ျဖစ္။

အို … ၀ို ၀ို႔ ၀ိုး … ၊ ၀ို႔ ၀ို ၀ိုး … ေဟ ေဟ ေဟ ၀ိုး … ၊
***
(၂)
အာရီရန္ သီခ်င္းသည္ ကိုရီးယား ႐ိုးရာ ေက်းလက္ေတးတပုဒ္ ျဖစ္သည္။ လူတိုင္းရ၍ လူတိုင္းႏွစ္သက္ေသာ သီခ်င္း ျဖစ္သည္။ လူစုလူေ၀းႏွင့္ ပတ္သက္ရေသာ ကိစၥတိုင္းတြင္ သီဆိုေလ့ရွိသည္။

အာရီရန္သည္ ေက်းလက္ေတးတပုဒ္ျဖစ္ျပီး မည္သူက မည္သည့္အခ်ိန္တြင္ ေရးခဲ့သည္ဟု အတိအက် မေျပာႏိုင္။ ဘယ္ကာလက ေခတ္စားခဲ့သည္ဟု မသိႏိုင္ေသာ္လည္း ကိုရီးယားလူမ်ဳိးမ်ား၏ ရင္ထဲတြင္ စိမ့္၀င္ စြဲျမဲေနသည္က ေတာ့ ၾကာလွေပျပီ။ ေက်းလက္တြင္ လယ္ယာလုပ္ကိုင္ရင္း, ငါးဖမ္းရင္း, ခရီး သြားရင္း သီဆိုေလ့ရွိၾကသည္။ တဦးတည္းလည္း ဆိုသည္။ လူစုလူေ၀းႏွင့္ လည္း ဆိုသည္။ လူထုၾကားတြင္ ရွင္သန္ေနသည့္ တကယ့္ လူထုေတးသံ ျဖစ္သည္ကေတာ့ အမွန္။

မူရင္း အာရီရန္သီခ်င္းမွာ စာေၾကာင္းေလးေၾကာင္းသာ ရွိသည္။
“အာရီရန္ … အာရီရန္ေရ …
အာရီရန္ ေတာင္ေက်ာ္လမ္းမွာ
ငါျဖတ္သန္းေနတယ္ေလ …
ငါ့ကိုစြန္႔ပစ္ခဲ့သူေတြမွာေတာ့
ဆယ္လီ*အေရာက္မွာ ဆက္မေလွ်ာက္ႏိုင္ၿပီေလ …”

အာရီရန္ဆိုသည္မွာ ေတာင္ကို ျဖတ္ေက်ာ္သြားသည့္ လမ္းကို တင္စား ေခၚေ၀ၚသည့္ စကားျဖစ္သည္။ လမ္းတခုတည္းကို တိုက္႐ိုက္ ရည္ညႊန္းသည္ မဟုတ္။ ‘ခရီးလမ္း’ ဟု ဆိုလိုျခင္း ျဖစ္သည္။

ဟိုးတခ်ိန္က ဆိုးလ္ျမိဳ႕အေရွ႕ဘက္ ဂိတ္ေပါက္ငယ္ေလးမွ ထြက္လိုက္လွ်င္ အာရီရန္ ေတာင္ေပၚလမ္းသို႔ ေရာက္သည္ဟု ဆိုထံုးရွိသည္။ ထိုလမ္းကေလး ကို အာရီရန္လမ္းဟု ယူခဲ့ၾကေသာ္လည္း ထိုလမ္းတခုတည္းကို ဆိုလိုသည္ ဟုလည္း မေျပာသာ။ ျမန္မာလို ‘ခေရာင္းလမ္း’ ဟုဆိုလွ်င္ နည္းနည္းနီးစပ္ မည္လား မသိ။ အာရီရန္သည္ ေတာင္ေပၚလမ္း, ေတာင္ေက်ာ္လမ္း သို႔မဟုတ္ ခေရာင္းလမ္း သုိ႔မဟုတ္ ဘ၀လမ္း ျဖစ္သည္။ ရည္မွန္းခ်က္ တခုျဖင့္ ျဖတ္သန္းေနေသာ လမ္း။ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္အတြက္ ေလွ်ာက္ေနေသာ လမ္း။

သီခ်င္းထဲတြင္ ထိုလမ္းကိုပင္ လူတေယာက္လို သေဘာထား၍ ‘အာလုပ္’ ျပဳထားသည္။ အာရီရန္။ ျပီးေတာ့ ထုိလမ္းမွာပင္ ငါေလွ်ာက္လွမ္းေနသည္ဟု ဆိုသည္။ ဟုတ္သည္။ မိမိတို႔ ဘ၀ကိုယ္စီသည္ ခေရာင္းတို႔ျဖင့္ တည္ေဆာက္ထားေသာ လမ္းမဟုတ္ပါလား။ ထိုအခါ မိမိကိုယ္တိုင္သည္ပင္ အာရီရန္ ျဖစ္သြားေတာ့သည္။ အာရီရန္သည္ မိမိကိုယ္တိုင္ ျဖစ္သည္။ မိမိ ကိုယ္တိုင္သည္ အာရီရန္ ျဖစ္သည္။ မိမိကိုယ္တိုင္ပင္ ျဖစ္ေသာ အာရီရန္ သည္ အေပါင္းအေဖာ္မပါ တကိုယ္တည္း ျဖစ္သည္။ သူတို႔ေတြက ကိုယ့္ကို စြန္႔ပစ္ခဲ့သည္။ မိမိသည္ စြန္႔ပစ္ ခံခဲ့ရသူ။ သို႔ေပမဲ့ စြန္႔ပစ္ခဲ့သူေတြက ခရီးတာ တခုမွာ ေရွ႕ဆက္ မေလွ်ာက္ႏိုင္ေတာ့။ ရပ္တန္႔ ကုန္ၾကၿပီ။

႐ိုးစင္းေသာ သီခ်င္းစာသားအတြင္းမွာပင္ နက္နဲက်ယ္ျပန္႔ေသာ အဓိပၸါယ္ေတြ အပံုအပင္ ပါေနသည္။ ထိုသီခ်င္းကို ကိုရီးယားေတြ အလြန္ႏွစ္သက္ခဲ့ၾက သည္။ အာရီရန္သည္ သူတို႔ရင္ကို အပန္းေျပ႐ံု သက္သက္ မဟုတ္။ အားမာန္ ေတြကို ေပးေနသည္။ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြကို ေပးေနသည္။ အာရီရန္ … ဟု ရင္တြင္းမွ ထုတ္ေဖာ္လုိက္ျခင္းသည္ သူတို႔စိတ္ကို အားသစ္ေလာင္းလိုက္ ျခင္းပင္ ျဖစ္ေတာ့သည္။

ဤေတးကို ကိုရီးယားလူမ်ဳိးေတြက ေဒသအလိုက္ ပံုစံအမ်ဳိးမ်ဳိးျဖင့္ သီဆို ခဲ့ၾကသည္။ မူရင္းစာသားကို ထပ္မံျဖည့္စြက္၍ ခ်ဲ႕ထြင္ထားေသာ မူကြဲေတြ အမ်ားအျပားရွိသည္။ သီဆိုဟန္ မူကြဲသည့္ ေတးသြား အမ်ဳိးမ်ဳိးရွိသည္။ သို႔ေသာ္ ေတးသြားေတြ ဘယ္လိုေျပာင္းေျပာင္း, စာသားေတြ ဘယ္လို ခ်ဲ႕ခ်ဲ႕ မူရင္းအႏွစ္သာရကေတာ့ မေျပာင္းခဲ့ပါ။

၁၉၂၆ က ကိုရီးယား၏ ပထမဆံုး ႐ုပ္ရွင္ကားမွာ ‘အာရီရန္’ ျဖစ္သည္ ဟု ဆိုပါသည္။ ထို႐ုပ္ရွင္မွာ ဂ်ပန္ ကိုလိုနီေခတ္က ႐ိုက္ကူးခဲ့ျခင္းျဖစ္ၿပီး ႏိုင္ငံ လြတ္ေျမာက္ေရးအတြက္ အႏုပညာျဖင့္ လႈံ႕ေဆာ္ခဲ့သည္ဟု ဆိုပါသည္။ ထို ဇာတ္ကား၏ အဓိက ဇာတ္၀င္သီခ်င္း အာရီရန္ျဖင့္ ေခတ္သစ္ ကိုရီးယား တို႔ကို ႏိုးၾကားေစခဲ့သည္ဟု သိရပါသည္။ ထိုေနာက္ပိုင္းတြင္ အာရီရန္သည္ ေတာ္လွန္ေရးအေငြ႕အသက္ကိုပါ ေဆာင္ၾကဥ္းလာခဲ့သည္။ ဂ်ပန္ေခတ္က စစ္ထြက္သူတို႔သည္ အာရီရန္ကို သီဆို၍ စစ္ထြက္ခဲ့သည္ဟု ဆိုပါသည္။

ေခတ္အဆက္ဆက္ ပံုစံအမ်ဳိးမ်ဳိးျဖင့္ သီဆိုခဲ့ေသာ လူထုေတးသံ အာရီရန္ သည္ ယေန႔ ေရာ့ခ္ ဂီတ ပံုစံျဖင့္ ရွင္သန္လ်က္ပင္ ရွိေသးသည္။
***
(၃)
လူမ်ဳိးတိုင္းတြင္ ကိုယ္ပိုင္ သီခ်င္း ဂီတေတြ ရွိၾကစျမဲျဖစ္သည္။ ထိုေတးဂီတ တို႔သည္ ေရေျမသဘာ၀ လူမ်ဳိး၏ စိတ္ကူးစိတ္သန္း ဓေလ့စ႐ိုက္ကို တည္မွီ၍ ေပၚထြန္းလာၾကျခင္း ျဖစ္သည္။ ဘယ္ေခတ္က ဘာေပၚခဲ့သည္ဟု ေျပာႏိုင္ တာလည္း ရွိမည္၊ မေျပာႏိုင္တာလည္း ရွိမည္။ ဘယ္လိုပဲ ျဖစ္ျဖစ္ ေတးဂီတ တခု လူထုရင္ထဲ စြဲျမဲႏွစ္သက္ေနသည္ ဆိုလွ်င္ ထိုေတးဂီတမွာ ထိုလူမ်ဳိး၏ အသည္းႏွလံုးထဲက ထြက္ေပၚလာေသာ ကိုယ္ပိုင္အႏုပညာ ျဖစ္သည္ဟု ဆိုရမည္ ျဖစ္သည္။

လူမ်ဳိးတိုင္းတြင္ သားေခ်ာ့ေတး ရွိသည္။ ေက်းလက္ေတးေခၚ လုပ္ငန္းခြင္ႏွင့္ စပ္ဆိုင္ေနသည့္ ဂီတမ်ားရွိသည္။ ေဘာင္းဘီ၀တ္ ဦးထုပ္ေဆာင္း ျမင္းစီးကာ ႏြားေက်ာင္းသည့္ ေကာင္းဘြိဳင္ေတြ၏ ကန္းထရီးသီခ်င္းေတြ ရွိသလို ပုဆိုးတိုတို ေရာင္တေစာင္းႏွင့္ ျမန္မာႏြားေက်ာင္းသားတို႔၏ ႐ိုးရာသီခ်င္းမ်ား လည္းရွိပါသည္။ ျမန္မာတြင္ ေမာင္းေထာင္းေတး၊ ေကာက္စိုက္ေတး၊ ေလွေတာ္သံ၊ ဗံုႀကီးသံ၊ ေဗ်ာသံ စသည့္ လူထုေတးသံမ်ား ရွိၾကပါသည္။ ထို ေတးသံမ်ားသည္ ျမန္မာလူမ်ဳိး၏ ကိုယ္ပိုင္ယဥ္ေက်းမႈ ဓေလ့စ႐ိုက္မ်ားမွ ျဖစ္ထြန္းလာေသာ လူထုအႏုပညာမ်ား ျဖစ္ၾကပါသည္။

ေခတ္ေတြ ဘယ္လိုေျပာင္းေျပာင္း လူထုအားလံုး၏ အသည္းႏွလံုးကို ဆြဲေဆာင္ႏိုင္သည့္ ေတးတပုဒ္ေတာ့ လူမ်ဳိးတိုင္းတြင္ ရွိၾကစျမဲ ျဖစ္သည္။ ကိုရီးယားေတြက အာရီရန္ကို သူတို႔၏ အႏွစ္သက္ဆံုး လူထုေတးသံဟု ဆိုသည္။ ျမန္မာတို႔၏ အႏွစ္သက္ဆံုး လူထုေတးသံကေကာ ဘာျဖစ္မလဲ။

က်ေနာ္ကေတာ့ ‘ျမနႏၵာ’ ဟု ေျဖခ်င္ပါသည္။

လူေတြႏႈတ္ဖ်ားမွာ ျမနႏၵာဟု ေခၚေနၾကတာကိုက လူထုေတးသံ ျဖစ္ေနျခင္း ၏ လကၡဏာတရပ္ ျဖစ္ေနပါသည္။ အေၾကာင္းမွာ ထိုသီခ်င္း၏ ေခါင္းစဥ္ အမွန္မွာ ‘မန္းေတာင္ရိပ္ခို’ ျဖစ္ေန၍ ျဖစ္ပါသည္။ ျမန္မာလူငယ္ တေယာက္ ကို မန္းေတာင္ရိပ္ခို ရသလားဟု ေမးလွ်င္ မရဘူးဟု ေျဖပါလိမ့္မည္။ ျမနႏၵာ ေကာဆိုလွ်င္ ဒါေတာ့ ရတာေပါ့ဟု ေျဖပါလိမ့္မည္။ မန္းေတာင္ရိပ္ခိုကို သူတို႔ မသိ။ ျမနႏၵာကို သိသည္။

အကယ္၍သာ သီခ်င္းေရးသူ ဆရာၿမိဳ႕မျငိမ္း ရွိေနေသးလွ်င္ သူ႔သီခ်င္း၏ စာသားကို ရပါလ်က္ ေခါင္းစဥ္အမွန္ကို မသိရေကာင္းလားဟု စိတ္ဆိုးေန လိမ့္မည္ဟု က်ေနာ္ မထင္။ က်ိတ္၍ ၀မ္းသာေကာင္း သာေနဦးမည္ ထင္သည္။ အဘယ့္ေၾကာင့္ဆိုေသာ္ ဆရာၿမိဳ႕မၿငိမ္း အမွန္တကယ္ေပးလို သည့္ ေခါင္းစဥ္အမွန္မွာ ‘ျမနႏၵာ’ ျဖစ္ေန၍ ပင္။

ၿမိဳ႕မၿငိမ္း ထိုသီခ်င္းကို မေရးမီ နန္းေတာ္ေရွ႕ဆရာတင္က ‘ျမနႏၵာ’ ဟူေသာ ေခါင္းစဥ္ျဖင့္ သီခ်င္းတပုဒ္ေရးခဲ့ၿပီး ျဖစ္၍ ဆရာၿငိမ္းက မန္းေတာင္ရိပ္ခိုဟု အမည္တပ္ခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။ သို႔ေသာ္ ထိုသီခ်င္း လူထုထဲ ျပန္႔သြားေသာအခါ လူထုက ျမနႏၵာ ဟုပင္ အႏြတၳသညာ ျပဳလိုက္ေတာ့သည္။

စစ္စင္ ျမနႏၵာ သီခ်င္းမွာ မႏၱေလးေခတ္ဦးက ေပၚခဲ့သည့္ ေက်းလက္ေတး တပုဒ္ကို အေျခခံေရးဖြဲ႕ထားျခင္း ျဖစ္သည္။
“အသက္ကေလးရယ္ ရွည္ေစလို
ျမနႏၵာ ေရညိဳသမ္းတယ္
မန္းေတာင္ရိပ္ခို …”

မႏၱေလးၿမိဳ႕ကို တည္ေသာအခါ မႏၱေလးေတာင္ႏွင့္ ယင္းေတာင္ေျခရွိ နႏၵာ ကန္မွာ ၿမိဳ႔၏ အဂၤါရပ္မ်ားသဖြယ္ ျဖစ္လာသည္။ ေတာေတာင္ကိုခ်စ္ေသာ ျမန္မာတို႔ကို ေတာရိပ္ေတာင္ရိပ္က ဆြဲေဆာင္ႏိုင္သည္။ ၿမိဳ႕သစ္သည္ လြင္တီးေခါင္မဟုတ္။ ေတာေတာင္တို႔ျဖင့္ စိမ္းစိုသည္။ ေရတြင္းေရကန္တို႔ျဖင့္ ျပည့္စံုသည္။ နႏၵာကန္လည္း ရွိသည္။ ဒီၿမိဳ႕မွာေနလွ်င္ စိမ္းစိုသာယာ စိတ္ခ်မ္းသာမည္။ ၿငိမ္းၿငိမ္းခ်မ္းခ်မ္းရွိမည္။ သို႔ဆိုလွ်င္ အသက္ရွည္မည္။ ဤ သီခ်င္းသည္ မႏၱေလးေခတ္ဦးက လူထုကို အလြန္ဆြဲေဆာင္ႏိုင္ခဲ့ေသာ သီခ်င္း ျဖစ္ခဲ့ပါလိမ့္မည္။

မႏၱေလးေခတ္ လြန္ေသာအခါ ထိုေတးကိုပင္ အေျခခံ၍ နန္းေတာ္ေရွ႕ ဆရာတင္က သီခ်င္းေရးသည္။ ထိုသီခ်င္းသည္ သူ႔ေခတ္အေလ်ာက္ နာမည္ ထြက္ခဲ့ေသာ္လည္း လူထုသီခ်င္းေတာ့ မျဖစ္ခဲ့။ ဆရာၿငိမ္း၏ သီခ်င္း ထြက္ေပၚလာေသာအခါ လူထုသီခ်င္း ျဖစ္လာခဲ့သည္။

“ျမနႏၵာ ေရညိဳညိဳရစ္ကာသန္းတယ္
ေရႊမန္းေတာင္ရိပ္ တူတူခိုသူ ပ်ဳိျဖဴေဆြရယ္
ေပ်ာ္ခင္းေလး သာပါဘိတယ္
အတိတ္ေကာင္းယူမယ္ ႏွစ္ဦး သၾကၤန္ေတာ္၀ယ္”

ဆရာၿငိမ္းက ျမနႏၵာကို မႏၱေလးၿမိဳ႕ဘြဲ႕ သက္သက္ မေရး။ ျမန္မာတို႔ အႀကိဳက္ သႀကၤန္ဘြဲ႕အျဖစ္ ေရးသည္။ ႏွစ္သစ္ကူးခ်ိန္ အတာသဘင္မွာ မန္းေတာင္ရိပ္သို႔ ခ်စ္သူခင္သူတို႔ႏွင့္ အတူတူ သြားခဲ့ၾကပံုကို ေရးသည္။ အခါ ေကာင္းမွာ ေပ်ာ္ရႊင္ရပံုကို ေရးသည္။ ထိုအေရးအဖြဲ႕ေၾကာင့္ပင္ လူထုေတးသံ ျဖစ္ခဲ့ရသည္ဟု ဆိုရမည္ျဖစ္သည္။

ေခတ္အဆက္ဆက္ သၾကၤန္အခါတိုင္း ျမနႏၵာ မပါလွ်င္ သၾကၤန္မျဖစ္ေလာက္ ေအာင္ ဖမ္းစားႏိုင္လြန္းလွသည္။ သၾကၤန္အခါ စင္ေပၚတက္ရသူ နာမည္ေက်ာ္တိုင္း ျမနႏၵာမဆိုဘူးသူ မရွိ။ ျမနႏၵာႏွင့္ မကဘူးသူ မရွိ။ ေရာ့ခ္ ေတြ မက္ဒဲလ္ေတြ ေခတ္ေရာက္လာေတာ့လည္း ျမနႏၵာက ေပ်ာက္မသြား။ ေရာ့ခ္သမားမ်ားကိုယ္တိုင္ ျမနႏၵာကို ဟစ္ေနၾကသည္မွာ အထင္အရွား။

လူစုလူေ၀းျဖင့္ အားပါးတရ ဆို၍ က၍ ရေသာ ျမနႏၵာသည္ သၾကၤန္နယ္ပယ္ ကိုေက်ာ္၍ ျမန္မာတို႔၏ ပြဲလမ္းသဘင္တိုင္းသို႔ ေပါက္ေရာက္လာေတာ့သည္။ လူစုစုျဖင့္ ေပ်ာ္စရာ ရႊင္စရာ လုပ္ၾကၿပီဆိုလွ်င္ ျမနႏၵာက အလုိလို ပါလာရစျမဲ ျဖစ္ေတာ့သည္။ ယခုဆိုလွ်င္ ႏိုင္ငံျခားေရာက္ ျမန္မာတို႔၏ ပြဲလမ္းသဘင္ တိုင္းတြင္လည္း ျမနႏၵာက အပိတ္သီခ်င္းအျဖစ္ ေနရာယူထားသည္။

ျမနႏၵာသည္ ျမန္မာတို႔၏ ရင္ထဲမွာ တကယ္စြဲေနသည္ကေတာ့ အမွန္ပင္။
***
(၄)
လူထုေတးသံတိုင္းတြင္ ထိုလူမ်ဳိး၏ စိတ္ကူးစရိုက္တို႔ ကိန္းေအာင္းေနျမဲ ျဖစ္သည္။ အလုပ္ကို ခ်စ္တတ္ေသာ, စြဲစြဲျမဲျမဲ လုပ္တတ္ေသာ ရည္မွန္းခ်က္ အတြက္ စိတ္ဓာတ္ ျပင္းထန္ေသာ ကိုရီးယားလူမ်ဳိးတို႔၏ စ႐ုိက္ကို အာရီရန္ သီခ်င္းတြင္ ေတြ႕ျမင္ေနရသည္။ ေတာေတာင္ေရေျမတို႔က ခက္ထန္ ၾကမ္းတမ္းလ်က္ ထိုအခက္အခဲတို႔ကို အျမဲတေစ ရင္ဆိုင္ေနရတတ္သည့္ ကိုရီးယားတို႔၏ သဘာ၀ကို အာရီရန္က ဖြင့္ဆိုျပထားသည္။

ေရေျမေတာေတာင္၏ ေနခ်င့္စဖြယ္ လွပသာယာသည့္ ျမန္မာ့သဘာ၀ကို ျမနႏၵာတြင္ ေတြ႕ျမင္ေနရသည္။ ေပါ့ေပါ့ပါးပါး ေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊင္ရႊင္ေနတတ္ေသာ ဓေလ့စ႐ုိက္ကို ျမနႏၵာက ခံစားရရွိေစသည္။ ၿငိမ္းၿငိမ္းခ်မ္းခ်မ္းျဖင့္ အသက္ရွည္ရွည္ ေနခ်င္ေသာ ျမန္မာတို႔၏ စိတ္ခံစားမႈကို ျမနႏၵာက ပံုေဖာ္ျပ ထားသည္။ ၿပီးေတာ့ အေဖာ္အေပါင္းကို ခင္တြယ္တတ္၊ သံေယာဇဥ္ႀကီးတတ္ ေသာ ျမန္မာ့ဓေလ့စ႐ိုက္ကိုလည္း ထင္လင္းစြာ ခံစားရရွိေစသည္။

ကိုရီးယားတို႔၏ ရည္မွန္းခ်က္ေတြ၊ ေအာင္ျမင္မႈအတြက္ လိုလားေတာင့္တမႈ ေတြက ေရာ့ခ္ဂီတႏွင့္အတူ ေပါက္ကြဲထြက္လာပံုမွာ သိမ့္သိမ့္တုန္စရာ။ အဲဒါ သည္ပင္ ကိုရီးယားျဖစ္သည္ဟု ေျပာဆိုေနသေယာင္။ ေအးေအးေလးႏွင့္ ျမဴးၾကြေသာေတးသံ ဖ်တ္ဖ်တ္လတ္လတ္ရွိသည့္ ဒိုးသံႏွင့္အတူ ျမနႏၵာ သီခ်င္းမွာ ျမန္မာ့ပင္ကိုယ္ဟန္ပင္ ျဖစ္ေတာ့သည္။ ေျခလႈပ္ လက္လႈပ္ လက္ခုပ္လက္၀ါးတီးကာ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ပါးပါး ဟစ္ေအာ္ေနတတ္ပံုကပင္ ျမန္မာဟု မေျပာဘဲ သိေနေစေတာ့သည္။

သို႔ရာတြင္ တခါတရံေတာ့ က်ေနာ့္ရင္ထဲမွာ ထိထိခိုက္ခိုက္ ခံစားမိသည္။

က်ေနာ္တို႔ဆီမွာ ျမနႏၵာကို ဆိုရ ကရသည္က ပံုစံခြက္ႀကီးႏွင့္ျဖစ္သည္။ တူညီ၀တ္စံု၀တ္ အဖြဲ႕မ်ားက အကြက္ခ်ထားသည့္အတုိင္း ေနရာယူရသည္။ စည္းခ်က္အတိုင္းမွန္ေအာင္ ကေနရသည္။ ကေနသူေတြ လိုက္မဆိုရ။ တကယ္ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ ကခ်င္သူေတြက ဟိုးေနာက္မွာ။ သူတို႔ကို မ်က္လံုးနီမ်ားက အခ်ိန္ျပည့္ ေစာင့္ၾကည့္ေနေသးသည္။ လူေတြ တေပ်ာ္တပါး သီဆို ကခုန္ေနၾကသည္ဟု တီဗီ႐ုိက္ေကာင္းေအာင္ ျပင္ဆင္ စီမံထားမႈေၾကာင့္ပင္ ျမနႏၵာသည္ လူထုရင္မွာ ေလ်ာ့ပါးလာရေတာ့သည္။ လူထုပစၥည္းကို မိမိတံဆိပ္တပ္၍ ကိုယ္တဦးတည္း မူပိုင္လုပ္လာေသာအခါ လူထုသည္ ျမနႏၵာကို စြန္႔ပစ္ခ်င္လာေတာ့သည္။

တကယ္ေတာ့ ျမနႏၵာတြင္ ဘာအျပစ္မွ မရွိ။ က်ေနာ္တို႔က ျမနႏၵာကို ခ်စ္သလို ျမနႏၵာကလည္း က်ေနာ္တို႔ကို ခ်စ္ေနမည္သာ ျဖစ္သည္။ ျမနႏၵာသည္ မႏၱေလးၿမိဳ႕ဘြဲ႕ ေဒသတခုတည္းအတြက္ ကြက္ကြက္ေလးဟု က်ေနာ္က မထင္။ ျမနႏၵာသည္ သူကဲ့သို႔ သာယာလွပေသာ ေရေျမေတာေတာင္တို႔ႏွင့္ ျပည့္စံုသည့္ ျမန္မာျပည္ႀကီးဟု က်ေနာ္က ခံစားမိသည္။ မန္းေတာင္ရိပ္မွာ အတူခိုမည့္ ပ်ဳိျဖဴေဆြတို႔မွာ က်ေနာ္တို႔၏ ညီေနာင္သားခ်င္းေတြ က်ေနာ္တို႔ ျပည္သားေတြဟု က်ေနာ္က ျမင္ေယာင္မိသည္။ က်ေနာ္တို႔ အတိတ္ေကာင္း ေတြကို အတူတူ ေမွ်ာ္လင့္ေနၾကသည္။ အတိတ္ေကာင္းေတြကို တကယ္ လိုခ်င္မိပါသည္။ က်ေနာ္တို႔၏ ႏွစ္ကူးတြင္ ေပ်ာ္ခင္းေတြ တကယ္သာခ်င္လွ ပါသည္။

လူထုရင္ထဲမွ ျမနႏၵာေတးသံသည္ တကယ္ပင္ လြင့္ပ်ံေနေစခ်င္ပါသည္။

မည္သို႔ပင္ျဖစ္ေစ ျမနႏၵာ သီခ်င္းသံၾကားလွ်င္ က်ေနာ္ေပ်ာ္ပါသည္။
ကိုရီးယားေတြက မိမိတို႔ရင္ထဲက သီခ်င္းကို လြတ္လပ္ေပါ့ပါးစြာ အားပါးတရ သီဆို ခုန္ေပါက္ေနပံုကို ၾကည့္ရင္း က်ေနာ္ကိုယ္တိုင္ပင္ သီဆို ကခုန္ခဲ့ မိသည္။ ထို႔အတူ လြတ္လပ္ေပ်ာ္ရႊင္ ေအးၿငိမ္းစြာ ျမနႏၵာကို အေႏွာင္အဖြဲ႕ ကင္းလြတ္စြာ ဟစ္ေၾကြးကခုန္ေနသည့္ ျမန္မာလူထုႀကီးကို က်ေနာ္ ျမင္ေယာင္ ၾကည့္မိသည္။ ထိုအခါ က်ေနာ္တို႔၏ ျမနႏၵာကလည္း ၾကားရသူ တိုင္းကို ၾကည္ႏူးႏွစ္သက္ေစႏိုင္မည္ဟု က်ေနာ္ ယံုၾကည္မိပါသည္။

ျမန္မာေတြ ဘယ္ကိုပဲ ေရာက္ေရာက္၊ ဘယ္မွာပဲေနေန ထိုေနရာ၌ ျမနႏၵာ သီခ်င္းသံ လြင့္ပ်ံေနမည္ ဆိုလွ်င္ ျမန္မာတို႔ ရွင္သန္ေနေသးသည္ဟူေသာ နိမိတ္ကို ေဆာင္ေနေသးသည္ဟု ခံစားမိတိုင္း က်ေနာ့္ရင္တြင္ ပီတိလႈိင္း တခုက လႈပ္ခတ္လာတတ္သည္။
***
၀င္းေပၚေမာင္
ရင္ခတ္ပန္း မဂၢဇင္း (အမွတ္-၂)
၂၀၀၅ ခုႏွစ္
***
ဒီစာကို က်မဘေလာ့မွာ ေဖာ္ျပခြင့္ရတဲ့အတြက္ စာေရးသူ ဆရာ ၀င္းေပၚေမာင္ ကို အထူးေက်းဇူး တင္ပါေၾကာင္း … ။

ေမဓာ၀ီ
၆၊ ဇန္န၀ါရီ၊ ၂၀၀၈
၁၂း၄၀ နာရီ

(* ဆယ္လီ = ႏွစ္မိုင္ခြဲခန္႔ အကြာအေ၀း၊ လီ = ကိုရီးယား႐ိုးရာ အကြာအေ၀း ယူနစ္)

Read More...

Saturday, January 05, 2008

အဘိုးရဲ႕ မွတ္စု

မေန႔က ဦးရီးေတာ္ အိမ္က မျပန္ခင္ ဓမၼစၾကာနဲ႔ အနတၱလကၡဏသုတ္ ႏွစ္ေစာင္တြဲ စာအုပ္ ေဟာင္းေဟာင္းႏြမ္းႏြမ္းေလး ဧည့္ခန္းထဲမွာေတြ႕လို႔ လွန္ေလွာ ဖတ္ၾကည့္ေတာ့ အဘိုးရဲ႕ စာအုပ္ကေလး ျဖစ္ေနပါတယ္။ အဘိုးက သူ႔စာအုပ္မွန္သမွ်မွာ နာမည္နဲ႔ လိပ္စာ အျမဲ ေရးထိုးေလ့ ရွိတယ္။ စာဖတ္ျပီးတိုင္းလည္း ေဘးနားမွာျဖစ္ျဖစ္ ေနာက္ဘက္ စာမ်က္ႏွာ အလြတ္ ေတြမွာ ျဖစ္ျဖစ္ notes ေလးေတြ ေရးမွတ္ေလ့ရွိတယ္။ အဲဒီစာအုပ္ကေလးရဲ႕ ေနာက္ဘက္ကို လွန္ၾကည့္ေတာ့ ထင္တဲ့အတိုင္း အဘိုး လက္ေရးနဲ႔ မွတ္စုေလးေတြ ေရးထားတာ ေတြ႕ရပါတယ္။

က်မရဲ႕ အဘိုး (အေမ့ အေဖ) ဟာ က်မတို႔ကို လူတလံုး သူတလံုး ျဖစ္ေအာင္ ပ်ဳိးေထာင္ ေပးခဲ့သူ ေက်းဇူးရွင္ တဦးဆိုရင္ မမွားပါဘူး။ အဘိုး အသက္ ၅၀ ေက်ာ္ အရြယ္မွာ အဘြား ဆံုးပါးသြားခဲ့ေပမဲ့ အိမ္ေထာင္သစ္ ထပ္မထူဘဲ ရဟန္း၀တ္ခဲ့တာ ပ်ံလြန္ေတာ္ မူသည္အထိပါပဲ။ က်မတို႔ ငယ္ငယ္ထဲက အဘိုးနဲ႔အတူေန၊ အဘိုးရဲ႕ ေ၀ယ်ာ၀စၥေတြလုပ္၊ အဘိုး သင္ေပးသမွ် ေလာကီ ေလာကုတ္ ပညာရပ္ေတြ သင္ယူနာၾကားရင္း အဘိုး ပ်ံလြန္ေတာ္မူတဲ့အထိ အနီးကပ္ ေနခဲ့ရတယ္။ ခု အဘိုးမရွိေတာ့တာ ႏွစ္ေပါင္း မ်ားစြာ ၾကာတဲ့တိုင္ အဘိုး အရိပ္၊ အဘိုး အေငြ႕အသက္နဲ႔ ကင္းျပီး ေနလို႔ မရေသးပါဘူး။

အဘိုးလက္ေရးနဲ႔ စာေလးေတြကို ၾကည့္ျပီး အဘိုးကို သတိရတာနဲ႔ အဘိုးမွတ္စုကို က်မ ဘေလာ့မွာ အမွတ္တရ တင္လိုက္ပါတယ္။
***အႏၶဘူေတာ အယံေလာေကာ - လူေလာက၊ နတ္ေလာက၊ ျဗဟၼာေလာက ႀကီးက (အရိယာမ်ားမွတပါး) အမိုက္ ေလာကႀကီး အကန္းေလာကႀကီးပါ။
သမၼာဒိ႒ အစစ္မွန္ဆံုး ျဖစ္ဖို႔ကေတာ့ ရင္ထဲမွာ မဂ္ကို က်မွ မေကြ႕ မေကာက္ ေျဖာင့္ေျဖာင့္ႀကီး အမွန္လမ္းႀကီး ေရာက္ျပီးသကာလ နိဗၺာန္ကို ေျဖာင့္ေျဖာင့္ သြားေတာ့မယ္။
အဲဒီမဂ္ကို မရေသးသမွ် ပုထုဇၨေနာ ဥမၼတေကာ - အ႐ူးေတြခ်ည္းပဲ။ ပုထုဇၨေနာ အေႏၶာ - အကန္းေတြခ်ည္းပဲ။ ပုထုဇၨေနာ ဗာေလာ - အမိုက္ေတြ ခ်ည္းပဲ။

လူ႔ျပည္ ငရဲျပည္ နတ္ျဗဟၼာျပည္မ်ားသို႔ ဘယ္သူမွ မပို႔ဘူး၊၊ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ပို႔ၾကသည္။
ဘယ္သူမျပဳ မိမိမႈ၊ အတၱာဟိ အတၱေနာ နာေထာ - ေကာဟိနာေထာ ပေရာသိယာ - ဘုရားရွင္ေတာ္က ႏႈတ္ေဖာ္ ေဟာၾကားထားတယ္။ မိမိသာလွ်င္ မိမိ အားကိုးရာ ျဖစ္ပါတယ္။ သူတပါးသည္ မိမိအားကိုးရာ မဟုတ္ဘူး။

ကိုယ့္ကိုယ္မွာ ဘာရွိသလဲ၊ ႐ုပ္ႏွင့္ နာမ္ပဲရွိတယ္။ ႐ုပ္က ဘာမွ မသိတတ္ ဘူး။ တရားအားထုတ္တာက နာမ္၊ ဒီနာမ္ကို အားကိုးရမယ္၊ ႐ိုးရာ နာမ္ မဟုတ္ဘူး၊ အားမကိုးရဘူး။ ဒီနာမ္ကို ဘုရားေပးတဲ့ ဉာဏ္ကပ္ျပီး အားကိုး ရမယ္။
***
ကမၼာ ၀ိပါကာ ၀တၱႏၱိ
၀ိပါေကာ ကမၼ သမၻေ၀ါ။
ကမၼာ ပုနဗၻေ၀ါ ေဟာတိ၊
ဧ၀ံေလာေကာ ပ၀တၱတိ။

ကမၼာ-ကုသိုလ္ကံ အကုသိုလ္ကံ ဆိုတဲ့ ေစတနာ ၂-ပါးေၾကာင့္၊ ၀ိပါကာ - သံုးဆယ္တ၀ ဘံုေလာကႀကီးထဲမွ လူခႏၶာ, နတ္ခႏၶာ, ျဗဟၼာ့ခႏၶာ ေခၚၾကတဲ့ ႐ုပ္ နာမ္ ႏွစ္ပါး အက်ဳိးတရားတို႔သည္၊ ၀တၱႏၱိ - ျဖစ္ေပၚ၍ ေနၾကရကုန္ေလ သတည္း။

၀ိပါေကာ - ၃၁ ဘံု ေလာကႀကီးမွာ လူ နတ္ ျဗဟၼာရယ္လို႔ အေခၚခံျပီး သကာလ အိုေကာင္ နာေကာင္ ေသေကာင္ေခၚတဲ့ ဤအက်ဳိးတရား ျဖစ္တဲ့ ႐ုပ္ နာမ္ ႏွစ္ပါးသည္။ ကမၼ သမၻေ၀ါ - မိမိတို႔ ကိုယ္တိုင္ လြန္ခဲ့ေသာ အတိတ္ ဘ၀ေတြက ျပဳလုပ္ခဲ့တဲ့ ကုသိုလ္ အကုသိုလ္ကံေၾကာင့္ ျဖစ္ေပၚ၍ ေနပါ၏။ ကမၼာ - ကုသိုလ္ အကုသိုလ္ အေၾကာင္းတရားေၾကာင့္၊ ကမၼာ - မိမိတို႔ ကိုယ္တိုင္ ကိုယ္ႏႈတ္စိတ္ ၃-ပါးျဖင့္ ေန႔စဥ္ ျပဳလုပ္ အားထုတ္ခဲ့ၾကတဲ့ ကုသိုလ္ အကုသိုလ္ ေစတနာ (၀ါ) ကုသိုလ္ အကုသိုလ္ ကံ ၂-ပါးေၾကာင့္။ ပုနဗၻေ၀ါ - ေနာင္ဘ၀သစ္ တခုသည္။ ေဟာတိ - ျဖစ္ေပၚ၍ လာ၏။ ဧ၀ံ - ဤ ယခု ေျပာဆိုၿပီးခဲ့သည့္ အတိုင္း ႐ုပ္ေလာက နာမ္ေလာက ဆိုတဲ့ ဤ ေလာက ႀကီးသည္။ ပ၀တၱတိ - ေၾကာင္းက်ဳိးေတြ ဆက္၍ ျဖစ္ပ်က္ကာ ေနရေလေတာ့ သတည္း။
***အဘိုးရဲ႕ မွတ္စုကေတာ့ ဒီမွ် ပါပဲ။ အဘိုးရဲ႕ ပံုကို ဦးရီးေတာ္ ဘုရားခန္းထဲမွာ ေတြ႕လို႔ ဓာတ္ပံု႐ိုက္ျပီး ယူလာခဲ့လုိက္ပါတယ္။ ေနာက္ေနာင္ ႀကံဳႀကိဳက္ရင္ အဘိုးနဲ႔ပတ္သက္ျပီး ပို႔စ္ေတြ တင္ခ်င္ပါေသးတယ္။ ဒီေန႔ ေတာ့ ဒါေလာက္ ပါပဲ … ။
***
ေမဓာ၀ီ
၅၊ ဒီဇင္ဘာ၊ ၂၀၀၈
၁၉း၂၈ နာရီ

Read More...

Friday, January 04, 2008

သစၥာ ... ဆုေတာင္း

“သစၥာ” ဆိုတာ မွန္ကန္ျခင္း … တဲ့။ မွန္ေသာ စကားကို ဆိုျခင္းဟာ သစၥာ … လို႔ ဆိုၾကတယ္။ သစၥာနဲ႔ ပတ္သက္လို႔ ဘုရားေဟာ ဇာတ္ နိပါတ္ေတာ္ေတြ၊ အျဖစ္အပ်က္ေတြ အမ်ားႀကီး ဖတ္ခဲ့ မွတ္ခဲ့ နာၾကားခဲ့ ဖူးပါတယ္။ အဲဒီထဲကမွ က်မ စိတ္ထဲ စြဲေနတာကေတာ့ … ဘုရားေလာင္း ငံုးမင္း ဇာတ္ေတာ္ ပါပဲ။

ဘုရားေလာင္း ငံုးမင္းဟာ အဟိတ္ တိရစၧာန္ပင္ ျဖစ္လင့္ကစား မွန္ေသာ စကားကို ဆိုျပီး သစၥာ ျပဳတာေၾကာင့္ တဟုန္းဟုန္း ေတာက္ေလာင္ ေနတဲ့ သက္မဲ့ ေတာမီးႀကီးေတာင္ ျငိမ္းသြားခဲ့ရတယ္ ဆိုတဲ့ ၀႗သုတ္ ဇာတ္ေတာ္ကို အားလံုး သိျပီး ျဖစ္မွာပါ။ က်မ ပရိတ္ရြတ္တဲ့ အခါတိုင္း ၀႗သုတ္ ေရာက္ရင္ ျမတ္စြာဘုရားရဲ႕ သစၥာပါရမီေတာ္ႀကီးကို အလြန္ကို ၾကည္ညိဳ မိပါတယ္။

ၾကံဳၾကိဳက္လို႔ ၀႗သုတ္ ျမန္မာျပန္ကို ေဖာ္ျပလိုက္ပါရေစ။

ေလာက၌ သီလတရား, သစၥာတရား, စင္ၾကယ္သည္၏ အျဖစ္, ေမတၱာ, က႐ုဏာ တရားမ်ား ရွိၾက၏။ ထို တရားမ်ားတြင္ ပါ၀င္ေသာ သစၥာတရားျဖင့္ ထူးျမတ္ေသာ သစၥာဆိုမႈကို ငါျပဳေပေတာ့အံ့။

ငါသည္ တရားေတာ္၏ အစြမ္း အာႏုေဘာ္ကို ဆင္ျခင္ျပီးလွ်င္ ေရွးအတိတ္ က ပြင့္ေတာ္မူၾကကုန္ေသာ ဘုရားရွင္တို႔ကို ေအာက္ေမ့လ်က္ သစၥာ၏ အစြမ္းကို အားကိုးျပဳကာ သစၥာဆိုမႈ ျပဳခဲ့ေပျပီ။

ငါ့့အား အေတာင္မ်ား ရွိေန၏၊ ပ်ံကား မပ်ံႏိုင္။ ေျခေထာက္မ်ား ရွိေန၏၊ သြားကား မသြားႏိုင္။ ငါ့အမိအဘတို႔လည္း အသက္ေဘးေၾကာင့္ ေရွာင္ေျပး ထြက္ခြါ ၾကကုန္ၿပီ။ အို … ေတာမီး … ျပန္၍ လွည့္သြား ေရွာင္ရွားပါေလ။

ငါဘုရားသည္ သစၥာဆိုမႈ ျပဳအပ္သည္ ရွိေသာ္ ျပဳသည္ႏွင့္တျပိဳင္နက္ မီးသည္ ေရသို႔ ေရာက္ေသာ္ ျငိမ္းေအးရသကဲ့သို႔ ႀကီးမားေသာ အရွိန္အလ်ံ ရွိေသာ ေတာမီးသည္ တဆယ့္ေျခာက္ပယ္စာ အကြာအေ၀းတိုင္ေအာင္ ေရွာင္ကြင္း ျငိမ္းေအး ေလသည္။ ငါ၏ သစၥာႏွင့္ တူေသာ တရားကား မရွိေတာ့ေပ။ ဤသစၥာမႈသည္ ငါဘုရား၏ အထြတ္အထိပ္ ေရာက္လာရေသာ သစၥာပါရမီေတာ္ပင္ ျဖစ္ေတာ့သည္။

***
အခု … ဒီေန႔ ဒီရက္လို က်မတို႔ တိုင္းျပည္ရဲ႕ (၆၀) ႏွစ္ျပည့္ လြတ္လပ္ေရး ေန႔ အခါသမယမွာ … က်မလည္း ၀႗သုတ္ကို အေၾကာင္းျပဳလို႔ ကဗ်ာတပုဒ္ ေရးကာ သစၥာျပဳ ဆုေတာင္း ခ်င္ပါတယ္။
က်မ ဆိုတဲ့ သစၥာ မွန္ကန္ပါက … …. …. …. …. …. ။
***
သစၥာ … ဆုေတာင္း

ေရွးသေရာအခါ
သစၥာစကား ျမြက္ၾကားဆုေတာင္း
ဘုရားေလာင္း ငံုးမင္း
ဇာတ္ေတာ္တြင္းမွာ
ဤသို႔ ၾကားနာ ခဲ့ရသည္။

“ငါ့မွာ ...
အေတာင္ရွိပါလ်က္ ... အပ်ံခက္၏။
ေျခရွိပါလ်က္ ... အသြားခက္၏။
ငါ့မိဘမ်ား
ငါ့အားစြန္႔ခြါ သြားေသာအခါ၀ယ္
ငါ့၌ ဘယ္မွာ အားကိုးရာ မရွိ
နတၳိ။

ဤသည့္ သစၥာ မွန္ကန္ပါက
ကင္းပေတာမီး ျငိမ္းေစသတည္း ...”


ငွက္ငယ္ သစၥာ
ဆံုးေသာခါ၀ယ္
ဟုန္းဟုန္းေလာင္ျငီး
ထိုေတာမီးသည္
႐ုတ္ျခည္း ကြယ္တိမ္း
ျငိမ္းေလ၏။

ယေန႔ခ်ိန္ခါ ဤေခတ္မွာကား
ျမန္မာျပည္သား လူအမ်ားသည္
စြမ္းအား ရွိလ်က္ … လုပ္ေဆာင္ခက္၏။
ဉာဏ္ရွိပါလ်က္ … ၾကံစည္ခက္၏။
ပါးစပ္ရွိလ်က္ … ထုတ္ေဖာ္ခက္၏။
ေျခရွိပါလ်က္ … အသြားခက္၏။
နားမ်ားရွိလ်က္ … အၾကားခက္၏။
မ်က္စိရွိလ်က္ … အျမင္ခက္၏။
ပန္းတိုင္ရွိလ်က္ … အလွမ္းခက္၏။

ဤသည့္ သစၥာ … မွန္ကန္ပါက
ငါတို႔ ျပည္သား လူအမ်ား၏
ႏွလံုးသားထဲ ေလာင္ျမိဳက္စြဲသည့္
ဖြဲမီးႏွင့္တူ ေသာကအပူသည္
ေရွာင္ခြါကင္းေ၀း ျငိမ္းေအးေစလ်က္
လြတ္လပ္ျခင္းအမွန္
ရရန္ေတာင္းဆု … သစၥာျပဳပါ၏ … ။

***
ေမဓာ၀ီ
၄၊ ဇန္န၀ါရီ၊ ၂၀၀၈
၁၇း၁၀ နာရီ

(ျမန္မာျပည္၏ ၆၀-ႏွစ္ျပည့္ လြတ္လပ္ေရးေန႔သို႔ … )

Read More...

Thursday, January 03, 2008

ဆြမ္းခ်က္တဲ့ေန႔ ... ဆြမ္း ကပ္တဲ့ေန႔

ဆြမ္းခ်က္တဲ့ေန႔ ...

နက္ဖန္ ျပန္ရေတာ့မွာမို႔ ဒီကေန႔ Birminghamဘုန္းႀကီးေက်ာင္းမွာ ဆြမ္းဟင္း သြားကပ္ဖို႔ ရည္ရြယ္ထားတာေၾကာင့္ မေန႔က တေန႔လံုး ဟင္းခ်က္ရပါတယ္။ သူမ်ားတကာေတြ ဘေလာ့ေပၚမွာ ဟင္းခ်က္တာကို အားက်လို႔ က်မလည္းပဲ ခ်က္တဲ့ ဟင္းေတြ ဘေလာ့ထဲမွာ တင္ဖို႔ စိတ္ကူးျပီး ကင္မရာတဖက္နဲ႔ ဟင္းခ်က္ခဲ့တယ္ ဆိုပါေတာ့။

ဒါကေတာ့ ဟင္းစမခ်က္ခင္ ၾကက္သြန္ေတြ ႏႊာထားတာပါ။ တကယ္တမ္းခ်က္ေတာ့ ဟင္းခြက္ကမ်ားလို႔ ၾကက္သြန္မေလာက္လို႔ ထပ္ႏႊာရပါတယ္။

ေက်ာက္ကပ္ပဲနဲ႔ ၾကက္ရဲ႕ ဒရမ္တီးတဲ့တုတ္ (ဟဲဟဲ တိုက္ရိုက္ ဘာသာျပန္ ၾကည့္တာပါ) ခ်က္မလို႔ ျပင္ဆင္ေနပံုေပါ့။

ၾကက္သားကို လံုးျပီးေတာ့ ခ်က္မွာမို႔ ဆား၊ နႏႊင္း၊ ငရုတ္သီး၊ ၾကက္သြန္ ျဖဴ-နီ၊ ဂ်င္း၊ ငံျပာရည္၊ ဆီ ... အားလံုးနဲ႔ ေရာနယ္ ထားတာပါ။

ျပီးေတာ့ မီးဖို တခုေပၚ တင္ထားရင္း၊ ခုနက kidney bean ဗူးေတြကို ေဖာက္၊ ဆန္ခါထဲထည့္၊ သူ႔ထဲက အရည္ ခြၽဲပ်စ္ပ်စ္ေတြကို သြန္ပစ္လိုက္ပါတယ္။ အဲဒါေတြ ထည့္ရင္ စားလို႔ မေကာင္းဘူး။ ျပီးေတာ့ ေရျပန္ေဆးျပီး ဒယ္အိုးထဲမွာ ဆီထည့္ ၾကက္သြန္ျဖဴ ပါးပါးလီွးထားတာေလးကို ဆီသတ္ျပီး ပဲေတြထည့္ ေၾကာ္လိုက္တာပါပဲ။ ပဲေတြ ဆီ၀လို႔ အက္ကြဲျပီး ႏူးအိလာတဲ့အခါ မီးဖိုေပၚက ခ်လို႔ရ ပါျပီ။

အဲဒါေလး မီးဖို တဖိုနဲ႔ ေက်ာ္ေနတုန္း ေနာက္ထပ္ မီးဖို တခုနဲ႔ ငါးပိေကာင္ ခ်က္ပါတယ္။ ငါးပိေကာင္ ဆိုတာက ငါးေတြကို ဆားနယ္ထားတာပါပဲ။ (ပံုမွာ ပါတဲ့ ေထာင္ထားတဲ့ ဗူးကေလးပါ) ဘုန္းႀကီးေတြက ငါးပိေကာင္ခ်က္ ၾကိဳက္တတ္လို႔ တခုတ္တရ ၀ယ္ျပီး ခ်က္ရတာပါ။ ေစ်းကေတာ့ မဆိုးဘူး ေျပာရမလား မသိ။ တဗူးကို ၂ က်ပ္ ၉၉ ျပား တဲ့။ ပံုမွာ ျမင္ရတာက ပဲေၾကာ္၊ ၾကက္ဟင္းခါးသီး ခ်က္နဲ႔ငါးပိေကာင္ ခ်က္ေတြပါ။ ဘုန္းၾကီးေက်ာင္း ပို႔မွာမို႔ ဗူးနဲ႔ တခါတည္း ထည့္လိုက္တယ္။ ပန္းကန္ေတြ ဘာေတြနဲ႔ လွတပတ presentation လုပ္မျပႏိုင္ ေတာ့ပါဘူး။

ဟင္းခ်က္လိုက္၊ လက္ေဆးျပီး ဓာတ္ပံု ရိုက္လိုက္နဲ႔မို႔ အလုပ္က သိပ္မတြင္တာနဲ႔ အားလံုး ခ်က္ျပီးမွ ဓာတ္ပံု ရိုက္မယ္လို႔ စိတ္ကူးခဲ့ပါတယ္။ ေနာက္ထပ္ ဆက္ျပီး ခ်က္ျဖစ္တာ ေတြကေတာ့ ဘူးသီးနဲ႔ မုန္လာဥ ေရာျပီးခ်က္တဲ့ ခ်ဥ္ရည္ဟင္း၊ ငါးဖယ္လံုးခ်က္၊ ၾကက္ျမစ္ ၾကက္သည္း နဲ႔ ၀က္သားျပဳတ္ေၾကာ္ တို႔ပါပဲ။

ခ်က္ျပဳတ္ျပီးတဲ့အခါ ညေန ၅ န ာရီ ထိုးေနပါျပီ။ ေနာက္တေန႔မွာ ဘာမင္ဂန္ က ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းကို သြားဖို႔ အသင့္ ျဖစ္ျပီ ဆိုပါေတာ့ ... ။

ျဖည့္စြက္ခ်က္ … ။
အိမ္ျပန္ေရာက္ျပီမို႔ … ဟင္းပြဲေလးေတြ ထပ္တင္လိုက္ပါတယ္။ လက္ေရစိုႀကီးနဲ႔ ရိုက္တဲ့ ပံုမို႔ ခပ္တုန္တုန္ ျဖစ္ေနတာ သည္းခံ ၾကပါရွင္။
အိုးကေလးနဲ႔က ၾကက္ျမစ္ ၾကက္သည္းခ်က္ပါ။ ဗူးအႀကီးက က်က္သြားတဲ့ ၾကက္သား၊ အေနာက္က ဗူးက ငါးဖယ္လံုးခ်က္။ ေရွ႕က ဗူးကေတာ့ ၀က္သားျပဳတ္ေက်ာ္ပါ။ အဟမ္း … ကိုယ့္ဟင္းကိုယ္ ျပန္ၾကည့္ျပီး သြားရည္ေတာင္ က်လာျပီ။ ေလာေလာဆယ္ စားစရာ မရွိဘူး။ အိမ္မွာ တေယာက္ထဲ … :(
***
ဆြမ္း ကပ္တဲ့ေန႔

ဒီကေန႔ ... ေန႔လည္ ၁ နာရီ အိမ္ကထြက္ခဲ့တယ္။ မေန႔က ခ်က္ခဲ့တဲ့ ဟင္းေတြကို ဒီဗူးနီနီႀကီးထဲ ထည့္လို႔ေပါ့။ ဆြမ္းဗူး နီနီ ႀကီးကို ရြက္ျပီး ဘုန္းၾကီးေက်ာင္း မသြားခင္ ကဗ်ာ တပုဒ္ စပ္ခ်င္တာနဲ႔ .... အခုလို ... ေရးလိုက္မိသြားတယ္။ ဆြမ္းဗူးနီနီ ေမဓာ၀ီရြက္လို႔
ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းသို႔ ထြက္ခဲ့တယ္။
ဦးရီးေတာ္ရယ္ ကားကိုေမာင္းေပါ့
ေက်ာင္းေတာ္ႀကီးက ေ၀းလွတယ္။

ေက်ာင္းႀကီးေပၚမွာ ေမ မေဆာ့ပါ့
ဦးဥတၱရကို ေၾကာက္လွတယ္။
ေသာက္ေတာ္ေရလဲ ဖန္ခြက္ကြဲရင္
ဘုန္းႀကီးဆူလို႔ ဆဲလိမ့္မယ္။

အိမ္မျပန္ခင္ ဘုရားရွင္ထံ
ဦးထိပ္ပန္ကာ
လိုရာဆုမ်ား ေတာင္းခဲ့တယ္။

ဥတုရာသီ ေအးေနျပီမို႔
အျမန္ျပန္ဖို႔ ျပင္ၾကတယ္။
ညေနလည္းေစာင္း ကားကိုေမာင္းရင္း
ေက်ာင္းေတာ္ႀကီးက ခြါခဲ့တယ္။

ေနာက္ထပ္တခါ ေက်ာင္းပိတ္ပါမွ
ဘာမင္ဂန္သို႔ လာစို႔ကြယ္ ...
သြားမယ္ ... သြားမယ္ ... ။ ... ။
***
ေမဓာ၀ီ
၃ ဇန္န၀ါရီ၊ ၂၀၀၈
၂၃း၀၅ နာရီ
(အဲဒါက ဘာမင္ဂန္ ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းက ေစတီပံုပါ။ ျငိမ္းခ်မ္းေရး ေစတီ ... တဲ့။) ပံုေတြက အကုန္တင္လို႔ မရ ျဖစ္ေနပါတယ္။ နက္ဖန္ အိမ္ျပန္ေရာက္မွ ၾကိဳးစား ၾကည့္ပါဦးမယ္။

Read More...

Wednesday, January 02, 2008

၁-ရက္ ၁-လ ဒိုင္ယာရီ

ဇန္န၀ါရီ ၁-ရက္
ညက အိပ္ရာ၀င္တာ ညဥ့္နက္သြားလို႔ မနက္အိပ္ရာထ နည္းနည္း ေနာက္က်ခဲ့တယ္။ မနက္စာ စားျပီး ဦးရီးေတာ္နဲ႔အတူ ရြာနီးခ်ဳပ္စပ္ကို ခရီးထြက္ခဲ့ၾကတယ္။
အနိမ့္အျမင့္ လမ္းေတြက သာယာလြန္းတယ္။ ကားေလးက ေတာင္ၾကားထဲ ေရာက္သြားလိုက္ ေတာင္ေပၚ ေရာက္သြားလိုက္္ ...။ ေတာင္ခိုးေတြက ေ၀ ... လို႔။ အျပင္မွာ ၇ ဒီဂရီ စင္တီဂရိတ္ရွိတယ္လို႔ ကားရဲ႕ ဒိုင္ခြက္ထဲမွာ ညႊန္ျပေနတယ္။ ကားထဲမွာေတာ့ ၁၈.၅ ဒီဂရီ တဲ့။

ဖြင့္ထားတဲ့ Adam Willams ရဲ႕ သီခ်င္းက Killing me softly with her song တဲ့။ ဦးရီးေတာ္က ကားေမာင္းေနရင္း သီခ်င္းကို လိုက္ညည္းေနေလရဲ႕။ Coalbrookdale ဆိုတဲ့ ေက်းရြာေလးကို ေရာက္ေတာ့ သြားခ်င္တဲ့ ေနရာမွာ ကားရပ္စရာကမရွိ။ ဒါနဲ႔ လွည့္ပတ္ရွာရင္း ခပ္ေ၀းေ၀း တေနရာမွာပဲ ကားကိုရပ္ျပီး လမ္းေလွ်ာက္ခဲ့ရတယ္။

သြားခ်င္တာက အဲဒီတံတားဆီကိုပါ။ ကမၻာေပၚမွာ ပထမဆံုး သံနဲ႔လုပ္တဲ့ တံတား ... နာမည္က Iron Bridge တဲ့။ River Severn ေပၚမွာ ျဖတ္ျပီး ၁၇၇၉ ခုႏွစ္က တည္ေဆာက္ထား တယ္လို႔ သိရပါတယ္။ River Severn ဟာ ျမစ္လို႔သာ ဆိုတယ္ က်မတို႔ဆီက ေခ်ာင္းသာသာပါပဲ။ ျမစ္ေရကေတာ့ တေ၀ါေ၀ါစီးဆင္းလို႔။

ဒီလိုေန႔ရက္မ်ဳိးဆိုရင္ လူနည္းမယ္ထင္ျပီး တူ၀ရီး ႏွစ္ေယာက္ လာခဲ့ၾကတာ။ ေရာက္ခါစက တံတားေပၚမွာ လူေတြအမ်ားႀကီးပဲ။ ျပန္ခါနီးမွာေတာ့ လူေတြလည္း နည္းသြားပါျပီ။

ဒါကေတာ့ Iron Bridge ရဲ႕ ပန္းခ်ီကားပံုပါ။ ၁၇၈၀ ခုႏွစ္က ပန္းခ်ီဆရာ ၀ီလ်ံ ေရးဆြဲခဲ့တာလို႔ သိရပါတယ္။

သံတံတားက အျပန္ Bridge North ဆိုတဲ့ ေရွးေဟာင္း ျမိဳ႔ကေလးဆီ ခရီးဆက္ခဲ့ၾကတယ္။ ေတာင္ေပၚ ျမိဳ႔ကေလးေပါ့။ ျမိဳ႕ထဲမွာ လမ္းေတြကလည္းေဟာင္း၊ အေဆာက္အဦေတြကလည္း ေဟာင္းလို႔ ကိုယ္တိုင္ ေရွးေခတ္ကို ေရာက္သြားသလိုပါပဲ။ အေဟာင္းေတြ အားလံုး မပ်က္စီးေအာင္ ထိန္းသိမ္း ႏို္င္တာ ဂုဏ္ယူစရာပဲ။

ေတာင္ေပၚကေန ၾကည့္ေနရင္း မီးခိုးတလူလူနဲ႔ ရထားတစီး ခုတ္ေမာင္းလာတာ ျမင္ရတယ္။ ေရွးေခတ္က ေျပးတဲ့ ေက်ာက္မီးေသြး ရထားႀကီးတဲ့။ ခုေတာ့ အေပ်ာ္စီး ရထား အျဖစ္ ေျပးဆြဲ ေနတာပါ။ တခါစီး ျပား ၉၀ နဲ႔ ေတာင္ေပၚ ေတာင္ေအာက္ ေျပးတဲ့ ရထားကေလးလည္း ရွိသတဲ့။ ဒါေပမဲ့ ဒီေန႔က ပိတ္ထားလို႔ မစီးခဲ့ရပါဘူး။

ဒီ ဘုရားေက်ာင္းက ၁၆ ရာစု ေလာက္က တည္ေဆာက္ခဲ့ တာလို႔ သိရပါတယ္။ ဒီ့ထက္ ေရွးက်တဲ့ ေအဒီ ၆၀၀ ေက်ာ္ေလာက္က Castle ႀကီးကေတာ့ တပိုင္းတစ ျပိဳက် ေနပါတယ္။ အဲဒီ၀င္းထဲလည္း ၀င္လို႔မရဘူး ပိတ္ထားပါတယ္။ ဒီလိုနဲ႔ ဟိုဟို သည္သည္ ေလွ်ာက္ၾကည့္ျပီး မေမွာင္ခင္ အိမ္ကို ျပန္ခဲ့ၾကတယ္။

ကားေလးက တရိပ္ရိပ္ေျပးလို႔ ျမိဳ႕ေလးေတြက အေနာက္မွာ က်န္၊ အိမ္ကို ျပန္မေရာက္ခင္ ေတာင္စြယ္မွာ ေနကြယ္သြားခဲ့ ျပီ ... ။
***
ေမဓာ၀ီ
၂၊ ဇန္န၀ါရီ၊ ၂၀၀၈
23:34 pm

(အင္တာနက္ ကြန္နက္ရွင္ သိပ္မေကာင္းလို႔ ဒီ ပို႔စ္ကို မနည္း တင္လိုက္ရပါတယ္။ က်မကို ကြန္မန္႔ထဲမွာ လာေရာက္ ႏႈတ္ဆက္သူမ်ား အားလံုးကို ေက်းဇူးတင္ေၾကာင္း ဒီကေနပဲ ေျပာလိုက္ပါရေစ ... ၄-ရက္ေန႔မွာ ဒီျမိဳ႕ကေန ျပန္ရပါမယ္။ အိမ္ေရာက္မွပဲ အားလံုးကို အားရပါရ ႏႈတ္ဆက္ပါေတာ့မယ္။ က်မဘေလာ့ကို လာေရာက္ လည္ပတ္သူ အားလံုးကို ေက်းဇူး အထူး တင္ပါတယ္ရွင္ ... ။)

Read More...

Tuesday, January 01, 2008

နိဒါန္း

ေနျခည္ျဖာယွက္၀င္း
နံနက္ခင္းအသစ္
ဖြင့္လွစ္လိုက္ျပီ
ႀကိဳဆိုပါသည္ ... ဇန္န၀ါရီ ... ။


ဇန္န၀ါရီရဲ႕ စာမ်က္ႏွာမွာ
ညင္သာစြာ ကမၸည္းထိုး
အဆိုးေတြ ကုန္ဆံုး
အမုန္းေတြ ကင္းကြာ
မဂၤလာ ျပည့္လွ်မ္း
၂၀၀၈ ရဲ႕ နိဒါန္း ျဖစ္ပါေစ... ။

ေပ်ာ္ရႊင္ျခင္းမ်ား စတင္ေစ
မ်က္ရည္ေတြ ေျခာက္ခမ္း
ေမွ်ာ္လင့္ျခင္းရဲ႕ နိဒါန္း ... ။


ေႏွာင္ဖြဲ႕ျခင္းမ်ား ကင္းေစ
မြန္းက်ပ္မႈေတြ ကုန္ခမ္း
လြတ္လပ္ျခင္းရဲ႕ နိဒါန္း ... ။

နားလည္ျခင္းမ်ား ျဖန္႔ေ၀
အၾကင္နာေတြ ျပည့္လႊမ္း
ေမတၱာတရားရဲ႕ နိဒါန္း ... ။

ေတာင့္တခ်က္မ်ား ရေစ
ႏွစ္သက္ ၀မ္းသာ ရႊင္လန္း
ျပည့္စံုျခင္းရဲ႕ နိဒါန္း ... ။

ယံုၾကည္ခ်က္မ်ား ခိုင္မာေစ
ရဲရင့္ေသြးေတြ နီျမန္း
သူရဲေကာင္းတို႔ နိဒါန္း ... ။

မွားယြင္းမႈမ်ား ကုန္ဆံုးေစ
မွန္ကန္ျခင္းေတြ ထံုလႊမ္း
သစၥာတရားရဲ႕ နိဒါန္း ... ။

ကမၻာႀကီး သာယာေစ
စမ္းေရေတြ မေျခာက္ခမ္း
ေအးျမျခင္းရဲ႕ နိဒါန္း ... ။

အဆိုးေတြ အားလံုး နိဂံုးခ်ဳပ္
ေကာင္းတာလုပ္သူမ်ား အတြက္
အခက္အခဲေတြ ေက်ာ္ျဖတ္သန္း
ငါတို႔ရဲ႕ နိဒါန္းမွာ ...
အျပာေရာင္ပန္းေတြ ပြင့္လန္း
ျငိမ္းခ်မ္းျခင္းအတိ
ျဖစ္ရပါလို၏ .... ။ ... ။
***
ေမဓာ၀ီ
၁၊ ဇန္န၀ါရီ၊ ၂၀၀၈
၀၀း၀၁ နာရီ

(ကမၻာသူ ကမၻာသား အားလံုး ... ျငိမ္းခ်မ္းသာယာ မဂၤလာ ရွိေသာ ႏွစ္သစ္ ျဖစ္ၾကပါေစ ... ။)

Read More...