ေအးစက္စက္ ရာသီေအာက္မွာ တေယာက္ထဲ ျပန္ရမွာမို႔ ငိုခ်င္လ်က္ လက္တို႔ ျဖစ္လို႔ေနသည္။ ပိတ္ရက္ရွည္မွာ ဘာမွ မလုပ္ဘဲ ေနတာ မ်ားသြားေတာ့ လူက ခပ္ထိုင္းထိုင္း ျဖစ္ေနျပီ။ ေက်ာင္းေရာက္ရင္ သည္လို ေန၍ မရေတာ့။ စိတ္ထဲက ပါပါ မပါပါ ျပံဳးရ၊ ရယ္ရ၊ ႏႈတ္ဆက္ရ၊ ေလာကရဲ႕ ၀တၱရားေတြ၊ ပဋိသႏၶာရ စကားေတြ ဆိုရေပဦးမည္။ ၿပီးေတာ့ ... သြားရ၊ လာရ၊ လႈပ္ရွား ႐ုန္းကန္ ရေပဦးမည္။ ေတြးရင္းေတြးရင္းႏွင့္ စိတ္က ေလးေလးလို႔ လာ၏။ ေက်ာင္းဆိုသည့္ အသံကိုပင္ မၾကားခ်င္။ ငယ္စဥ္ ကတည္းက ေက်ာင္းပ်င္းေလ့ရွိသည့္ စိတ္က ယခုထက္ထိတိုင္ အက်င့္ပါ ေနဆဲ။ အက်င့္ ဆိုသည္ကလည္း ေဖ်ာက္ခဲ ႏိုင္သားလား။
သည္လိုႏွင့္ ညေနမေစာင္းခင္ ဘတ္စ္ကားဂိတ္ကို သြားဖို႔ အထုတ္အပိုး ျပင္ရသည္။ အိမ္ႏွင့္ ကားဂိတ္က သိပ္မေ၀းလွ ေသာ္လည္း သယ္ရမွာေတြက မနည္း။ အျပည့္အက်ပ္ အထပ္ထပ္ ထည့္ထားသည့္ ေက်ာပိုးအိတ္က တလံုး၊ တနင့္တပိုး ထိုးထည့္ထားသည့္ ပခံုးလြယ္ေသာ ဂ်င္းအိတ္က တလံုး၊ ထိုးထိုးက်ိတ္က်ိတ္ဲ သိပ္ထည့္ထားသည့္ ဘီးတပ္ လက္ဆြဲ ေသတၱာငယ္က တလံုး၊ ထို အိတ္ ၃-လံုးႏွင့္ ႐ုန္းရ ေပဦးမည္ေလ။
သြားခါနီးမွ ကပ္ၿပီး ကြန္ပ်ဴတာပိတ္၊ မီးပိတ္၊ တံခါးပိတ္ၿပီး အိတ္ ၃-လံုးႏွင့္ ကိုး႐ိုးကားရား ကားလမ္းျဖတ္ကူးဖို႔ ေစာင့္ေတာ့ ကားေတြက သနားၿပီး ရပ္ေပးၾကသည္။ ကားတစီးက အေ၀းႀကီး ကတည္းက မီးတခ်က္ ေတာက္ျပကာ သြား … သြားဟု ေျပာသည္မို႔ ေက်းဇူးတင္ လက္ျပၿပီး ကားဂိတ္ဆီ အေသာ့ႏွင္၊ ကားဂိတ္က screen မွာ ေက်ာင္းသို႔ ေရာက္မည့္ ကားလာခ်ိန္ကို ဖတ္ၿပီး ခံုတန္းေလးမွာ ထိုင္ေစာင့္ ေနရသည္။ ကားခ ၂ က်ပ္ ၇၅ ျပားကို အသင့္ ထုတ္ထားၿပီး ၁၅ မိနစ္ ခန္႔ အၾကာမွာေတာ့ စီးရမည့္ ၇၆ နံပါတ္ ဘတ္စ္ကားႀကီး ဆိုက္ေရာက္ လာေခ်ၿပီ။
ကားေပၚတက္ လက္မွတ္ျဖတ္ ေနရာယူၿပီးေနာက္ ေက်ာင္းေရာက္ေအာင္ ၁ နာရီ ေလာက္ ၾကာဦးမွာမို႔ တလမ္းလံုး ေတြးတလွည့္ ငိုက္တလွည့္ စီးနင္း လိုက္ပါလာခဲ့သည္။ တဘက္ျခမ္းက ေဘးခံုတြင္ ထိုင္ေနေသာ မိသားစုမွ တြန္းလွည္းႏွင့္ ထည့္လာေသာ ကေလးငယ္က တလမ္းလံုး ေအာ္ဟစ္ ဂ်ီက် ေနသည္မို႔ ငိုက္ရတာ သိပ္ေတာ့ ဇိမ္မက်လွ။ ကေလးက ပါးစပ္ထဲက ခ်ဳိလိမ္ကို လႊင့္ပစ္လိုက္၊ အာေခါင္ျခစ္သံႏွင့္ ေအာ္လိုက္ အမ်ဳိးစံု ဂ်ီတိုက္ေနသည္။ ကေလး အေမက တ႐ွဴး႐ွဴးႏွင့္ေတာ့ ဟန္႔ရွာပါသည္။ သို႔ေသာ္လည္း ျငိမ္မသြား။ ပို၍ ပို၍သာ ဆိုးလာေလ၏။ အႀကီးမေလး ကေတာ့ ခပ္ကုပ္ကုပ္ေလး ထိုင္ေနၿပီး မ်က္လံုး အ၀ိုင္းသားႏွင့္ ဟိုသည္ ၾကည့္လို႔။
ဆင္းရမည့္ မွတ္တိုင္ အေရာက္မွာ ခလုတ္ႏွိပ္ရင္း ထိုင္ခံုမွ ထ၊ ေက်ာပိုးအိတ္ကို ေက်ာမွာျပန္ပိုး၊ ဂ်င္းအိတ္ကို ပခံုးမွာ စလြယ္သိုင္း၊ ဘီးတပ္ ေသတၱာကို လက္ကဆြဲၿပီး ကားထဲမွ ဖ႐ိုဖရဲ ဆင္းခဲ့သည္။
လမ္းမေပၚ ေျခအခ်မွာ ခပ္လွမ္းလွမ္းက လမ္းကေလးကို အျမန္ လွမ္းၾကည့္ မိ၏။ သူ႔ကိုေတာ့ လြမ္းလွၿပီေလ။ အတန္ၾကာ ကင္းကြာေနခဲ့ေသာ လမ္းကေလးက တိတ္ဆိတ္စြာ တစိမ္းတရံ ဆန္လြန္းေန သေယာင္ေယာင္။ ခပ္ၾကမ္းၾကမ္း တိုက္ခတ္ ႏႈတ္ဆက္လိုက္ေသာ ေအးစက္စက္ ေလျပင္းေၾကာင့္ ၾကက္သီး ေမြးညင္း ထမိေသာ္လည္း လမ္းကေလးထဲ ခ်ဳိးေကြ႕ အ၀င္မွာေတာ့ ႏွလံုးေသြးေတြ ပူေႏြး လာသလို ရင္ထဲ လႈပ္ရွား ခံစား ရေသး၏။ သူကေတာ့ျဖင့္ မလႈပ္မရွက္ ၿငိမ္သက္လို႔ပါပဲ ။
"၂ ပတ္ပဲ ခြဲရေသးတယ္ ... စိမ္းကားသြားၿပီလား လမ္းကေလးေရ ... "
ခပ္တိုးတိုး ေရရြတ္မိေတာ့ အရြက္ကင္းမဲ့ ေနသည့္ သစ္ပင္ေတြက ရယ္ေမာ ေလွာင္ေျပာင္ သည့္အလား တလႈပ္လႈပ္ တရွားရွား။ လႈပ္ရွား ေနေသာ ထိုသစ္ပင္ေတြမွ တပါး အရာအားလံုးက ၿငိမ္သက္လ်က္။ ဘီးတပ္ ေသတၱာႏွင့္ ကတၱရာလမ္း ပြတ္တိုက္သံမွ တပါး အျခားေသာ အသံပလံ မ်ားလည္း ကင္းဆိတ္လ်က္။
ကြင္းျပင္ကို ျဖတ္တိုက္လာေသာ ေလက စိမ့္ေနေအာင္ ေအးသည္။ နားရြက္ဖ်ားႏွင့္ လက္ဖ်ားေတြပင္ ထံုက်င္ ခ်င္ခ်င္။ ခါတိုင္းလို လမ္းေလွ်ာက္ရင္း ဣတိပိေသာ လည္း မရြတ္မိ၊ ေဟတုပစၥေယာ လည္း မရြတ္မိ၊ ခြဲေနရတာ အတန္ၾကာေနၿပီ ျဖစ္ေသာ ဤလမ္းကေလးကိုသာ တတမ္းတတ ၾကည့္မ၀ ျဖစ္ေနမိသည္။ လမ္းေဘး၀ဲယာ ႐ႈခင္း၊ စိမ္းလန္းေသာ ျမက္ခင္း ျပင္က်ယ္၊ အ႐ိုးျပိဳင္းျပိဳင္း သစ္ပင္တန္း၊ ပံု႔ပံု အုပ္အုပ္ ခ်ဳံပုတ္ကေလးေတြ၊ ဒါေတြဟာ လမ္းကေလး၏ ဘယ္ေတာ့မွ မ႐ိုးႏိုင္သည့္ ႐ႈျမင္ကြင္း ေတြပင္။
ေလွ်ာက္ရင္း ေလွ်ာက္ရင္း ေန၀င္ခ်ိန္ပင္ တိုင္ခဲ့ေလၿပီ။ တေလာကလံုးကို ေနာက္ဆံုး အလင္းေရာင္ႏွင့္ ႏႈတ္ဆက္ေနသည့္ ေနမင္းႀကီးကို ေနာက္ျပန္ ေငးေမာ ၾကည့္မိ ေသး၏။ ေန၀င္ၿပီ ဆိုမွျဖင့္ တစတစ အေမွာင္ထုက ခ်ဥ္းကပ္ လာေတာ့သည္။ ဒီဘက္ ကမၻာျခမ္းမွာ အေမွာင္က်ေပမဲ့ တျခား ကမၻာ ဘက္ျခမ္း အတြက္ အလင္းေရာင္ ေပးႏိုင္စြမ္း တယ္ဆိုရင္ အေမွာင္မွာ ေနရက်ဳိး နပ္ပါတယ္ေလ ... ဟု စိတ္ထဲက ဆိုမိသည္။
ေက်ာမွာ ပိုးထားသည့္ အိတ္ကလည္း တျဖည္းျဖည္း ေလးသည္ထက္ ေလးလာၿပီ။ ပခံုးထက္ လြယ္ထားသည့္ အိတ္ကလည္း ေလ်ာက်လုလု။ တရြတ္တိုက္ ဆြဲလာရသည့္ ေသတၱာငယ္ကေတာ့ တခ်က္တခ်က္ တိမ္းေစာင္းလုိက္၊ ျပန္တည့္လိုက္။ ၀ွဴး …. လမ္းဆံုးကို ေရာက္ႏိုင္ခဲပါဘိ။ စိတ္ေပါက္ေပါက္ ႏွင့္ ေလွ်ာက္လာလိုက္တာ ေရွ႕တူ႐ူမွ လာေသာ ကားတခ်ဳိ႕ကိုလည္း မေရွာင္မိ။ ကားေတြကသာ ကြင္းေရွာင္ သြားၾကသည္။
ေလွ်ာက္ေနရင္း ရပ္နားလိုက္ခ်င္ၿပီ၊ စိတ္ေရာ ကိုယ္ပါ ႏြမ္းလ် လြန္းလွၿပီ။ ေန၀င္ရီတေရာ ေမွာင္စပ်ဳိးခ်ိန္ … တလမ္းလံုးမွာ တေယာက္ထဲ ပါလား ဟူေသာ အသိက စိတ္ထဲမွာ လႈိက္ခနဲ ၀မ္းနည္းလို႔ လာသည္။
"အို ... ဒါ ... ၀မ္းနည္းစရာလား ... အားငယ္ စရာလား ... တေယာက္ထဲ ဆိုေတာ့ ဘာျဖစ္ေသးလဲ။ ေမာရင္ နားၿပီး ျဖည္းျဖည္းခ်င္း လွမ္းရင္ လမ္းဆံုးဆိုတာ ေရာက္ကို ေရာက္မွာပဲ။ အခုလည္း ေရာက္ေတာ့မယ္ ... အားတင္းထား"
ဟု ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ အားေပးရင္း တလွမ္းခ်င္း ေလွ်ာက္ေနခိုက္ ... အေနာက္မွ လာေသာ ကားတစီးက ေဘးနားမွာ ထိုးဆိုက္သည္။
"ေဟးးးးးးး ေမ … လာ ... လာ … ကားေပၚတက္"
လွည့္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ေက်ာင္းက မီနီဘတ္စ္ေလး။ ကံအားေလ်ာ္စြာ ကားေပၚမွာ တေနရာစာ လြတ္ေနသည္။ ၀မ္းသာ အားရ တံခါးကို ဖြင့္၊ ပစၥည္းေတြတင္၊ ကားေပၚ တက္လိုက္ေတာ့ ...
"ဟက္ပီးနယူးရီးယား ... ေမ ... ေက်ာင္းပိတ္ရက္မွာ ေပ်ာ္ရဲ႕လား"
သူငယ္ခ်င္းမ်ားက လိႈက္လႈိက္လွဲလွဲ ႏႈတ္ဆက္ၾကသည္။ သူတို႔ကို ျပန္လည္ ႏႈတ္ဆက္ရင္း ေနရာတက်ထိုင္ကာ ကားေနာက္ဘက္ကို လည္ျပန္ လွည့္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ... … … … 
အေကြ႕အေကာက္ မ်ားစြာႏွင့္ လမ္းငယ္ ကေလးက တရိပ္ရိပ္ ေနာက္မွာ က်န္ခဲ့ရင္း ... ျမင္ကြင္းထဲမွ တစစ မႈန္၀ါး ေပ်ာက္ကြယ္ သြားေလေတာ့၏။
***
ေမဓာ၀ီ
၈၊ ဇန္န၀ါရီ၊ ၂၀၀၈
၁၄း၁၂ နာရီ
12 comments:
မေရာက္ဖူးပဲနဲ႕ေတာင္ မေမေရးတာေလးဖတ္ျပီး လမ္းေလးကုိ လြမ္းလာတယ္။
ဆရာေလး ေမဒါ၀ီ တရားအားထုတ္တဲ့ေက်ာင္းက
အေတာ္ဆိတ္ျငိမ္မွာပဲေနာ္...
မေမဓာဝီေရ...အျပန္ခရီးက တကယ့္ကို
‘ႏြမ္းလ်ေက်ာင္းအျပန္’ ပါလားဗ်ိဳ႕...။
စုပ္လုိက္တဲ့ စက္…၊ အခုမွ ျပန္ရေတာ့တယ္ မေမေရ။ ပုိ႔စ္အသစ္လဲ မေရးျဖစ္ေတာ့ ပို႔စ္ေတြ ပုံမွန္ တင္ဆက္ေနတဲ့ မေမဘေလာ့ကုိပဲ လာဖတ္ျဖစ္တယ္။ ဒီတခါေတာ့ မေမရဲ့ လမ္းကေလးက ေဆြးခ်င္စရာေလးပါလားဗ်။ မေမရဲ့ အခုလုိ သရုပ္ေဖာ္ အဖြဲ႔ ပို႔စ္ေတြ မဖတ္ရတာေတာင္ အေတာ္ၾကာၿပီ။ ေန၀င္လုဆဲ ပုံေလးကေတာ့ အသက္အ၀င္ဆုံးပါပဲဗ်ာ။
ဖတ္ရင္းနဲ ့စာထဲမွာေမ်ာပါသြားတာ စိတ္ကူးထဲမွာ မေမနဲ ့အတူအိတ္ႀကီးကိုဆြဲရင္း လမ္းကေလးကိုလြမ္းရင္း ဖတ္လာလိုက္တာ မေမကကားေပၚပါသြားေတာ့ လင္းကလမ္းကေလးမွာ တေယာက္တည္းလြမ္းျပိးက်န္ခဲ့ေရာ။
ဒါမ်ိဳးေလးေတြမ်ားမ်ားေရးပါမေမေရ။ အရမ္းေကာင္းတယ္။
အမေရာက္ေနတဲ့ေနရာက အေတာ္လြမ္းေမာေကာင္းတာဘဲ။ ဓာတ္ပုံေတြၾကည့္ရင္းေကာ အမအေရးအသားေၾကာင့္ေရာ အေတာ္လြမ္းသြားျပီ။
ေမ႔လမ္းေလးက ေဆြးေဆြးေျမ႕ေျမ႕နဲ႔ ေမ႔ကိုလြမ္းလို႕ ေမ်ွာ္ေနပံုပဲ။
ေမေရ...ပညာသင ္ေက်ာင္းတက္ေနရတဲ႔ ဘဝေလးက အရမ္းျငိမ္းခ်မ္းပါတယ္။ ပတ္ဝန္းက်င္က လူေတြက မေကာက္က်စ္ဘူး။ မိဘနဲ႔ ေဝးေနရတာေတာ႔ ႐ွိတာေပါ႔။ ေမေပ်ာ္ပါေစ။
မမေရ... လမ္းကေလးက တကယ္ကို လြမ္းစရာေလးေနာ္။ ႀကည္႕ရင္း ရတနာေတာင္ အဲလို ေနရာမ်ိဳးေလးကို သြားခ်င္စိတ္ေပါက္ေနမိတယ္
မေရာက္ဖူးေသးလို႔ မေလွ်ာက္ဖူးေသးလို႔ ေရႊဂ်မ္းေရ … ေရာက္ဖူးရင္ ေရႊဂ်မ္းဆို ပ်င္းမွာ … ။ အရမ္းေ၀းလံ သီေခါင္လို႔ေလ … Philtre ေျပာသလိုပဲ တရားရိပ္သာလို ဆိတ္ၿငိမ္ေနလို႔။
အဟုတ္ပဲ ကိုညီလင္းသစ္ … ေက်ာင္းက ကားနဲ႔ ႀကံဳေပလို႔သာပဲ။ မဟုတ္ရင္ အထုတ္ႀကီးေတြ ေက်ာင္းထိ သယ္ရတာ မသက္သာဘူး။
ကိုေစးထူး … စုတ္လိုက္တဲ့ စက္ ဆိုေတာ့ ဓာတ္ပံုရိုက္တဲ့ ကင္မရာကိုမ်ား ေျပာတာလားလို႔။ ကင္မရာကလည္း ခပ္စုတ္စုတ္ပါပဲ။ ဒီေလာက္ထြက္ေအာင္ မနည္းရိုက္ရတယ္… ရိုက္တဲ့လူ ေတာ္ေပလို႔သာေပါ့… :P
လင္းေရ … လမ္းကေလးမွာ တေယာက္ထဲ က်န္ခဲ့တာ မသိလိုက္လို႔။ သိရင္ ျပန္လွည့္ေခၚမွာေပါ့။
ညီမေလး ျမရြက္ေ၀ … ေ၀းေ၀းကသာ လြမ္းပါေတာ့ ကြယ္ … :)
ဟုတ္တယ္ မခိုင္ေရ … ေက်ာင္းတက္ရတဲ့ ဘ၀က ၿငိမ္းခ်မ္းပါတယ္။ ေမက ေက်ာင္းပ်င္းလို႔သာ … ။ ငယ္ငယ္ထဲက အဲဒီစိတ္က စြဲေနတာမို႔ ေဖ်ာက္လို႔ မရဘူး။ :D
ညီမေလး ရတနာ … လာခ်င္ရင္ လာလည္ဖို႔ ဖိတ္ပါတယ္ … ျပီးမွ ပ်င္းတယ္လို႔ မေအာ္နဲ႔ေနာ္ … ;)
ကြန္မန္႔ေတြအတြက္ အားလံုးကို ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ ရွင္ … ။
ရွဳခင္းေလးေတြလွတယ္ဗ်ာ….ဓာတ္ပံုေလးေတြတင္ေပးထားတာ ေက်းဇူးပါ..
ကိုေန(YNP)
ေတာ္ေသးတာေပါ့။ ကားႏွင့္ၾကံဳလို႔... ကိုယ္တစ္ေယာ္တည္းေနရင္ ကားတို႔၊ ဘတ္စ္ကားတို႔ဟာ တန္ဖိုးရွိလာသလိုပဲ ..
Post a Comment