တကယ္တမ္း ဒီခရီးကိုသြားဖို႔ ေသခ်ာခ်ိန္မွာ က်မစိတ္ထဲ နည္းနည္းေတာ့ လႈပ္ရွားမိပါတယ္။ ဘာလို႔လဲဆိုရင္ ခရီးထြက္တိုင္း မိသားစုနဲ႔ျဖစ္ျဖစ္ သူငယ္ခ်င္း မိတ္ေဆြအေပါင္းအသင္းေတြနဲ႔ ျဖစ္ျဖစ္သာ သြားေနၾကမို႔ … ခုလို အလြန္ေ၀းကြာလြန္းတဲ့ခရီးကို အေဖာ္မပါဘဲ တေယာက္ထဲ သြားရမယ္ဆိုေတာ့ က်မစိတ္ထဲ တမ်ဳိးပဲ ခံစားမိတာေပါ့။ ဒါေပမဲ့လည္း က်မက အဲဒီလို စိတ္လႈပ္ရွားစရာ ခံစားမႈမ်ဳိးကို သေဘာက်တာေၾကာင့္ စိတ္ထဲ ခပ္ေပါ့ေပါ့သာ သေဘာထားထားလိုက္ပါတယ္။
ဒီလိုနဲ႔ ခရီးထြက္ဖို႔ အခ်ိန္နီးကပ္လာေလ … မိဘႏွစ္ပါးနဲ႔ အစ္မႀကီးက တေယာက္ထဲသြားရမယ့္ က်မကို စိတ္ေတြပူၿပီး မွာတမ္းေတြ ေခၽြၾကေလ ေလပါပဲ။ ကေလးတေယာက္လို အရာရာ မွာၾကားေနတဲ့ စကားေတြ နား ေထာင္ရင္း နားေထာင္ရင္း ေပါ့ေပါ့ထားမိတဲ့ စိတ္က တျဖည္းျဖည္း ေလးလာပါေလေရာ … ။ သြားရင္းပဲ တခုခု ျဖစ္ေတာ့မလို … ဟိုလို ဒီလို ေတြ စိတ္ထဲေလွ်ာက္ေတြးၿပီး လန္႔လာမိပါေတာ့တယ္။
အဲဒီလိုလန္႔ေနတာနဲ႔ပဲ ဘာမွလည္း မလုပ္ခ်င္ေတာ့ဘူး၊ မသြားခင္ အိပ္ေရး အ၀ အိပ္မယ္ဆိုၿပီး အိပ္ပဲ ေနလိုက္ေတာ့တယ္။ အ၀တ္အစား အိတ္ေတြ ဘာညာ သာရကာေတြအားလံုး အစ္မႀကီးနဲ႔ အေမက စီစဥ္ထည့္သိုေပးၿပီး သြားခါနီးမွ ေရခ်ဳိးေတာ့လို႔ ၀ိုင္းႏႈိးၾကတာနဲ႔ ကမန္းကတန္း ေရထခ်ဳိး ရတယ္။ ေရမိုးခ်ဳိး အ၀တ္လဲၿပီး ဘုရားခန္းထဲမွာ ဘုရားရွိခိုး၊ မိဘႏွစ္ပါးကို ကန္ေတာ့၊ ဆရာသမားေတြကို ကန္ေတာ့၊ ၾကီးေတာ္ၾကီးကို ကန္ေတာ့ … ၿပီးေတာ့ … ေလဆိပ္သြားဖို႔ ကားေပၚတက္ ထြက္ခဲ့ပါတယ္။
က်မလိုလူ ဘယ္သူရွိမလဲေတာ့ မေျပာတတ္ပါဘူး။ ေျပာရရင္လည္း ေတာက်တယ္ပဲ ဆိုဆိုပါ။ ဒီအသက္ ဒီအရြယ္ထိ ေလယာဥ္ပ်ံဆိုတာႀကီး တခါမွ မစီးခဲ့ဖူးပါဘူး။ အရင္က ျပည္တြင္းမွာ ခရီးသြားလည္း မီးရထားတို႔ ကားတို႔သာ စီးေနက်မို႔ ခုက်မွ အဲဒီ ေလယာဥ္ပ်ံၾကီးနဲ႔ မိုင္ေထာင္ခ်ီခရီး သြားရမွာဆိုေတာ့ … ရင္တခုန္ခုန္နဲ႔ေပါ့။
ေလဆိပ္မွာ ေစာင့္ေနတဲ့ အကို၀မ္းကြဲ (ငယ္ငယ္က သရဲလုပ္ေျခာက္သူ) က အစစ အရာရာ အဆင္ေျပေအာင္ စီစဥ္ေပးရွာပါတယ္။ က်မ သြားမယ့္ ေလေၾကာင္းလိုင္းမွာက သူ႔မိတ္ေဆြေတြရွိတာမို႔ အဆင္ေျပတယ္ ဆိုပါစို႔။
“ပစ္စည္းေတြက ေပါင္ပိုေနေသးလား”
ေလေၾကာင္းလိုင္းက မိန္းကေလးက အကို႔ကို ေမးတာပါ။
“ပစ္စည္းကေတာ့ ပိုမွာမဟုတ္ဘူး … လူပဲ ေပါင္ပိုရင္ ပိုလိမ့္မယ္”
အဲ… ႏွိပ္ပဟ၊ က်မအကိုက အဲဒီလို ၾကံဳရင္ ၾကံဳသလို … မၾကံဳရင္လည္း ၾကံဳေအာင္လုပ္ျပီး လူတဖက္သားကို ႏွိပ္ကြပ္တတ္ပါတယ္။ အကို အဲဒီလို ေျပာတာနဲ႔ပဲ သူ႔မိတ္ေဆြ မိန္းကေလးက က်မကို ေနရာထိုင္ခင္း က်ယ္က်ယ္ လြင့္လြင့္ျဖစ္ေအာင္ အေရးေပၚ ထြက္ေပါက္နဲ႔ နီးတဲ့ေနရာမွာ ထိုင္ခံုနံပါတ္ ေရးေပးပါတယ္။
“ျပတင္းေပါက္ဖက္ထိုင္မလား၊ လမ္းဘက္မွာ ထိုင္မလား”
အင္း … ငယ္ငယ္ထဲက ကားစီးစီး ရထားစီးစီး ေလတ၀ွီး၀ွီးတိုက္ၿပီး ရႈေမွ်ာ္ခင္းေတြျမင္ရတဲ့ ျပတင္းေပါက္နား လုထိုင္ခဲ့ၾကတာကို သတိရၿပီး ခုလည္း ျပတင္းေပါက္နား လို႔သာ ေျပာလိုက္မိတယ္။ တကယ္တမ္းက ညႀကီးမင္းႀကီး ထြက္တဲ့ ေလယာဥ္ပ်ံေပၚမွာ ဘာရႈခင္းျမင္ရမွာလဲ … ။ ဒါေပမဲ့ အက်င့္ပါေနလို႔ ျပတင္းေပါက္နားမွ ျပတင္းေပါက္နားပဲ … တျပားသားမွ မေလွ်ာ့ပါဘူး။
ေလယာဥ္ေပၚေရာက္ေတာ့ ျပတင္းေပါက္နားမွာထိုင္ၿပီး ဘာမွ မျမင္ရတဲ့ အျပင္ရႈခင္းကို ေငးၾကည့္ေနမိတယ္။ ေလယာဥ္ထြက္ေတာ့ … တျဖည္းျဖည္း ေ၀းေ၀းက်န္ခဲ့တဲ့ ေျမျပင္ကို ငံု႔ၾကည့္ရင္း … ခပ္တိုးတိုးပဲ ႏႈတ္ဆက္လိုက္ပါတယ္ … ။
ေရႊေရာင္လႊမ္းတဲ့ က်မခ်စ္ေသာ တိုင္းျပည္ကို … တေန႔ေတာ့ ျပန္လာမည္ … ေပါ့ … ။
ေလယာဥ္ထြက္တဲ့အထိ က်မေဘးက ထိုင္ခံုမွာ ဘယ္သူမွ လာမထိုင္ ပါဘူး။ ဒါနဲ႔ ပါလာတဲ့ ဂ်င္းအိတ္ကေလးကို ေဘးခံုမွာခ်ထားလိုက္တယ္။ ဒီဂ်င္းအိတ္ထဲမွာ အေမထည့္ေပးလိုက္တဲ့ ေရသန္႔ဗူးတဗူး၊ ပန္းသီးတလံုး၊ ဘီစကစ္မုန္႔ထုတ္နဲ႔ သၾကားလံုးေတြ၊ ပရုပ္ဆီ၊ ရွဴေဆး၊ ေသြးေဆး၊ ပလာစတာ၊ မာဖလာ၊ ေခါင္းစြပ္ အကုန္သြတ္ၿပီး ထည့္လာတာ။ ေလယာဥ္ ေပၚက မဇ္စ်ိမ တိုင္းသူ လွပ်ဳိျဖဴေလးေတြ လိုက္ေ၀တဲ့ သၾကားလံုးေတြလဲ ၂ လံုးစ ၃ လံုးစ ႏႈိက္ယူထားၿပီး သၾကားလံုးစားလိုက္ ေရေသာက္လိုက္ ပရုပ္ဆီေလးရွဴလိုက္နဲ႔ ေနလာလိုက္တာ …. …. …. ….
ေမွာင္ၾကီးမည္းထဲမွာ ေလယာဥ္ၾကီးက မရပ္မနား ပ်ံသန္းရင္း … က်မလည္း စိတ္ထဲကေန ဘုရားစာေတြ တတြတ္တြတ္ရြတ္ရင္း … နာရီေတြလည္း ဟိုေရႊ႕ဒီေရႊ႕ ေရႊ႕ရင္း …. မိုးလည္း လင္းေရာ လိုရာခရီးကို ေရာက္ခဲ့ေရာ ဆိုပါေတာ့ … ။
ေလယာဥ္ေပၚကဆင္း အိတ္ေရြးတဲ့ေနရာေရာက္ေတာ့ ကိုယ့္အိတ္ကိုယ္ မမွတ္မိလို႔ မနည္း လိုက္ၾကည့္ေနရေသးတယ္။ အိတ္ေတြသာ တပတ္ျပီး တပတ္လည္လည္သြားတယ္ က်မအိတ္က ထြက္မလာေသးပါဘူး။ ထြက္လာျပန္ေတာ့လည္း မမွတ္မိတာနဲ႔ အိတ္ကလြန္သြားလို႔ မနည္း လိုက္ယူရပါတယ္။ အဲဒီလို အရပ္ကူပါ လူ၀ိုင္းပါနဲ႔ ေနာက္ဆံုးေတာ့ အိတ္ ႏွစ္လံုးကို တြန္းလွည္းေလးေပၚတင္ျပီး ယိုင္ထုိးယိုင္ထိုးနဲ႔ ထြက္ေပါက္ကို ေလွ်ာက္လာခဲ့လိုက္တယ္။
(((( ေဟး ))))
လာၾကိဳတဲ့သူကို လွမ္းေတြ႕လို႔ အေ၀းကေန လက္ျပလိုက္တယ္။
အနီးေရာက္ေတာ့ သူက ကိုယ့္ကို ေပြ႔ဖက္ေတာ့မယ္အလား လက္ၾကီးကား လာတာနဲ႔ ကမန္းကတန္း ညာဘက္လက္ကို လွမ္းေပးလို႔ အျမန္ လက္ဆြဲႏႈတ္ဆက္ လိုက္ျပီး …
ေတြ႔ရတာ ဘာျဖစ္လိုက္တာ ညာျဖစ္လိုက္တာ … စသျဖင့္ ခြန္းဆက္စကား ေျပာျပီးသကာလ … ဒီေျမေပၚကို အေသအခ်ာ ေျခခ်ရင္း ဒီခရီးစဥ္ကို နိဂံုးခ်ဳပ္ လိုက္ရပါေတာ့တယ္။
***
ေမဓာ၀ီ
၁၄၊ ႏို၀င္ဘာ၊ ၂၀၀၇
***
(ဒီစာကို တပိုင္းတစ ေရးထားတာေတာ့ ၾကာပါျပီ။ မအားေသးတာနဲ႔ အဆံုး မသတ္ျဖစ္ခဲ့ဘူး။ ဒီေန႔ေတာ့ ကံေကာင္းေထာက္မစြာ အိမ္ကိုျပန္ေရာက္ တာနဲ႔ အဆံုးေလးျပီးေအာင္သတ္ျပီး တင္လိုက္ပါတယ္ရွင္။)
ဒီလိုနဲ႔ ခရီးထြက္ဖို႔ အခ်ိန္နီးကပ္လာေလ … မိဘႏွစ္ပါးနဲ႔ အစ္မႀကီးက တေယာက္ထဲသြားရမယ့္ က်မကို စိတ္ေတြပူၿပီး မွာတမ္းေတြ ေခၽြၾကေလ ေလပါပဲ။ ကေလးတေယာက္လို အရာရာ မွာၾကားေနတဲ့ စကားေတြ နား ေထာင္ရင္း နားေထာင္ရင္း ေပါ့ေပါ့ထားမိတဲ့ စိတ္က တျဖည္းျဖည္း ေလးလာပါေလေရာ … ။ သြားရင္းပဲ တခုခု ျဖစ္ေတာ့မလို … ဟိုလို ဒီလို ေတြ စိတ္ထဲေလွ်ာက္ေတြးၿပီး လန္႔လာမိပါေတာ့တယ္။
အဲဒီလိုလန္႔ေနတာနဲ႔ပဲ ဘာမွလည္း မလုပ္ခ်င္ေတာ့ဘူး၊ မသြားခင္ အိပ္ေရး အ၀ အိပ္မယ္ဆိုၿပီး အိပ္ပဲ ေနလိုက္ေတာ့တယ္။ အ၀တ္အစား အိတ္ေတြ ဘာညာ သာရကာေတြအားလံုး အစ္မႀကီးနဲ႔ အေမက စီစဥ္ထည့္သိုေပးၿပီး သြားခါနီးမွ ေရခ်ဳိးေတာ့လို႔ ၀ိုင္းႏႈိးၾကတာနဲ႔ ကမန္းကတန္း ေရထခ်ဳိး ရတယ္။ ေရမိုးခ်ဳိး အ၀တ္လဲၿပီး ဘုရားခန္းထဲမွာ ဘုရားရွိခိုး၊ မိဘႏွစ္ပါးကို ကန္ေတာ့၊ ဆရာသမားေတြကို ကန္ေတာ့၊ ၾကီးေတာ္ၾကီးကို ကန္ေတာ့ … ၿပီးေတာ့ … ေလဆိပ္သြားဖို႔ ကားေပၚတက္ ထြက္ခဲ့ပါတယ္။
က်မလိုလူ ဘယ္သူရွိမလဲေတာ့ မေျပာတတ္ပါဘူး။ ေျပာရရင္လည္း ေတာက်တယ္ပဲ ဆိုဆိုပါ။ ဒီအသက္ ဒီအရြယ္ထိ ေလယာဥ္ပ်ံဆိုတာႀကီး တခါမွ မစီးခဲ့ဖူးပါဘူး။ အရင္က ျပည္တြင္းမွာ ခရီးသြားလည္း မီးရထားတို႔ ကားတို႔သာ စီးေနက်မို႔ ခုက်မွ အဲဒီ ေလယာဥ္ပ်ံၾကီးနဲ႔ မိုင္ေထာင္ခ်ီခရီး သြားရမွာဆိုေတာ့ … ရင္တခုန္ခုန္နဲ႔ေပါ့။
ေလဆိပ္မွာ ေစာင့္ေနတဲ့ အကို၀မ္းကြဲ (ငယ္ငယ္က သရဲလုပ္ေျခာက္သူ) က အစစ အရာရာ အဆင္ေျပေအာင္ စီစဥ္ေပးရွာပါတယ္။ က်မ သြားမယ့္ ေလေၾကာင္းလိုင္းမွာက သူ႔မိတ္ေဆြေတြရွိတာမို႔ အဆင္ေျပတယ္ ဆိုပါစို႔။
“ပစ္စည္းေတြက ေပါင္ပိုေနေသးလား”
ေလေၾကာင္းလိုင္းက မိန္းကေလးက အကို႔ကို ေမးတာပါ။
“ပစ္စည္းကေတာ့ ပိုမွာမဟုတ္ဘူး … လူပဲ ေပါင္ပိုရင္ ပိုလိမ့္မယ္”
အဲ… ႏွိပ္ပဟ၊ က်မအကိုက အဲဒီလို ၾကံဳရင္ ၾကံဳသလို … မၾကံဳရင္လည္း ၾကံဳေအာင္လုပ္ျပီး လူတဖက္သားကို ႏွိပ္ကြပ္တတ္ပါတယ္။ အကို အဲဒီလို ေျပာတာနဲ႔ပဲ သူ႔မိတ္ေဆြ မိန္းကေလးက က်မကို ေနရာထိုင္ခင္း က်ယ္က်ယ္ လြင့္လြင့္ျဖစ္ေအာင္ အေရးေပၚ ထြက္ေပါက္နဲ႔ နီးတဲ့ေနရာမွာ ထိုင္ခံုနံပါတ္ ေရးေပးပါတယ္။
“ျပတင္းေပါက္ဖက္ထိုင္မလား၊ လမ္းဘက္မွာ ထိုင္မလား”
အင္း … ငယ္ငယ္ထဲက ကားစီးစီး ရထားစီးစီး ေလတ၀ွီး၀ွီးတိုက္ၿပီး ရႈေမွ်ာ္ခင္းေတြျမင္ရတဲ့ ျပတင္းေပါက္နား လုထိုင္ခဲ့ၾကတာကို သတိရၿပီး ခုလည္း ျပတင္းေပါက္နား လို႔သာ ေျပာလိုက္မိတယ္။ တကယ္တမ္းက ညႀကီးမင္းႀကီး ထြက္တဲ့ ေလယာဥ္ပ်ံေပၚမွာ ဘာရႈခင္းျမင္ရမွာလဲ … ။ ဒါေပမဲ့ အက်င့္ပါေနလို႔ ျပတင္းေပါက္နားမွ ျပတင္းေပါက္နားပဲ … တျပားသားမွ မေလွ်ာ့ပါဘူး။
ေလယာဥ္ေပၚေရာက္ေတာ့ ျပတင္းေပါက္နားမွာထိုင္ၿပီး ဘာမွ မျမင္ရတဲ့ အျပင္ရႈခင္းကို ေငးၾကည့္ေနမိတယ္။ ေလယာဥ္ထြက္ေတာ့ … တျဖည္းျဖည္း ေ၀းေ၀းက်န္ခဲ့တဲ့ ေျမျပင္ကို ငံု႔ၾကည့္ရင္း … ခပ္တိုးတိုးပဲ ႏႈတ္ဆက္လိုက္ပါတယ္ … ။
ေရႊေရာင္လႊမ္းတဲ့ က်မခ်စ္ေသာ တိုင္းျပည္ကို … တေန႔ေတာ့ ျပန္လာမည္ … ေပါ့ … ။
ေလယာဥ္ထြက္တဲ့အထိ က်မေဘးက ထိုင္ခံုမွာ ဘယ္သူမွ လာမထိုင္ ပါဘူး။ ဒါနဲ႔ ပါလာတဲ့ ဂ်င္းအိတ္ကေလးကို ေဘးခံုမွာခ်ထားလိုက္တယ္။ ဒီဂ်င္းအိတ္ထဲမွာ အေမထည့္ေပးလိုက္တဲ့ ေရသန္႔ဗူးတဗူး၊ ပန္းသီးတလံုး၊ ဘီစကစ္မုန္႔ထုတ္နဲ႔ သၾကားလံုးေတြ၊ ပရုပ္ဆီ၊ ရွဴေဆး၊ ေသြးေဆး၊ ပလာစတာ၊ မာဖလာ၊ ေခါင္းစြပ္ အကုန္သြတ္ၿပီး ထည့္လာတာ။ ေလယာဥ္ ေပၚက မဇ္စ်ိမ တိုင္းသူ လွပ်ဳိျဖဴေလးေတြ လိုက္ေ၀တဲ့ သၾကားလံုးေတြလဲ ၂ လံုးစ ၃ လံုးစ ႏႈိက္ယူထားၿပီး သၾကားလံုးစားလိုက္ ေရေသာက္လိုက္ ပရုပ္ဆီေလးရွဴလိုက္နဲ႔ ေနလာလိုက္တာ …. …. …. ….
ေမွာင္ၾကီးမည္းထဲမွာ ေလယာဥ္ၾကီးက မရပ္မနား ပ်ံသန္းရင္း … က်မလည္း စိတ္ထဲကေန ဘုရားစာေတြ တတြတ္တြတ္ရြတ္ရင္း … နာရီေတြလည္း ဟိုေရႊ႕ဒီေရႊ႕ ေရႊ႕ရင္း …. မိုးလည္း လင္းေရာ လိုရာခရီးကို ေရာက္ခဲ့ေရာ ဆိုပါေတာ့ … ။
ေလယာဥ္ေပၚကဆင္း အိတ္ေရြးတဲ့ေနရာေရာက္ေတာ့ ကိုယ့္အိတ္ကိုယ္ မမွတ္မိလို႔ မနည္း လိုက္ၾကည့္ေနရေသးတယ္။ အိတ္ေတြသာ တပတ္ျပီး တပတ္လည္လည္သြားတယ္ က်မအိတ္က ထြက္မလာေသးပါဘူး။ ထြက္လာျပန္ေတာ့လည္း မမွတ္မိတာနဲ႔ အိတ္ကလြန္သြားလို႔ မနည္း လိုက္ယူရပါတယ္။ အဲဒီလို အရပ္ကူပါ လူ၀ိုင္းပါနဲ႔ ေနာက္ဆံုးေတာ့ အိတ္ ႏွစ္လံုးကို တြန္းလွည္းေလးေပၚတင္ျပီး ယိုင္ထုိးယိုင္ထိုးနဲ႔ ထြက္ေပါက္ကို ေလွ်ာက္လာခဲ့လိုက္တယ္။
(((( ေဟး ))))
လာၾကိဳတဲ့သူကို လွမ္းေတြ႕လို႔ အေ၀းကေန လက္ျပလိုက္တယ္။
အနီးေရာက္ေတာ့ သူက ကိုယ့္ကို ေပြ႔ဖက္ေတာ့မယ္အလား လက္ၾကီးကား လာတာနဲ႔ ကမန္းကတန္း ညာဘက္လက္ကို လွမ္းေပးလို႔ အျမန္ လက္ဆြဲႏႈတ္ဆက္ လိုက္ျပီး …
ေတြ႔ရတာ ဘာျဖစ္လိုက္တာ ညာျဖစ္လိုက္တာ … စသျဖင့္ ခြန္းဆက္စကား ေျပာျပီးသကာလ … ဒီေျမေပၚကို အေသအခ်ာ ေျခခ်ရင္း ဒီခရီးစဥ္ကို နိဂံုးခ်ဳပ္ လိုက္ရပါေတာ့တယ္။
***
ေမဓာ၀ီ
၁၄၊ ႏို၀င္ဘာ၊ ၂၀၀၇
***
(ဒီစာကို တပိုင္းတစ ေရးထားတာေတာ့ ၾကာပါျပီ။ မအားေသးတာနဲ႔ အဆံုး မသတ္ျဖစ္ခဲ့ဘူး။ ဒီေန႔ေတာ့ ကံေကာင္းေထာက္မစြာ အိမ္ကိုျပန္ေရာက္ တာနဲ႔ အဆံုးေလးျပီးေအာင္သတ္ျပီး တင္လိုက္ပါတယ္ရွင္။)
10 comments:
အဲ့ဒီလက္ၾကီး ကားလာတာ အဒူလဲဟင္...
ေၾကာက္လန္႔တၾကား အဖက္မခံရေအာင္..
လက္ျပန္ေပးလိုက္ရတယ္ဆိုေတာ့...
အမ မဟုတ္တာေသခ်ာတယ္...
:P
hey,
where did u go?
puzzles for us?
:D
You are very lucky as your sis , mom and aunt will get ready all the stuffs that you needed.They are very kind indeed.
In fact, it would have been more excited if you had arranged all these stuffs by your self.
Not only you have made the 1st journey by airplane but also it is the beginning of your life.I guess you will have to experience different people , different religion, different culture.
In my opinion that is diversity.I hope that you can continue your journey full of energy...
Prince
အစ္မေရ အဆင္ေျပပါေစဗ်ာ။
ထိုခရီးနီးသလား..
မေမတို႕ကေတာ့ ဘာေလးလုပ္လုပ္ သြားေလရာ ေရာက္ေလရာအတြက္ ေရးစရာေလးေတြ ေရးတတ္ပါ့။
ေနရာအသစ္ ေရာက္ေနတာပဲ ပန္ဒိုရာတို႕အတြက္ တမ်ိဳးအသစ္ ဖတ္စရာရတယ္လို႕ ေက်းဇူးတင္ရမလုိျဖစ္ေနၿပီ။
ေစာင့္ေမွ်ာ္ဖတ္ရႈလွ်က္..
ေကာင္းတယ္အစ္မေရ ေရးထားတာ။ အားေပးေနတယ္ေနာ္။
မေမစာေလးေတြကအျမဲတမ္းေတြးစရာေလးေတြနဲ ့ေနာ္။
ခုလဲမေမဘယ္မွာပါလိမ့္လို ့ေတြးေနမိတယ္။
ဘာဘဲျဖစ္ျဖစ္ပါ စာေလးေတြမျပတ္ေရးပါေနာ္။
အႀကာႀကီးေ၀းေနရတဲ့မေမလက္ရာေလးေတြကို
အလြမ္းမေျပေသးလို ့ပါ။
မေမေရ
လာလည္ပါတယ္ေနာ္။ အစစအရာရာ အဆင္ေျပပါေစ။
ေအာင္မယ္....ျမန္မာျပည္ကေန အျပင္ထြက္သြားရင္ ပိုေတာင္ ဘေလာ႔ဂ္ေရးလို႕ေကာင္းအုန္းမယ္။ ေရးလို႔မရဘူး မညာနဲ႔ေနာ္။ မမေမဒါ၀ိန္
မေမရဲ႕ ဒီပို႔စ္ေလး မဖတ္ရေသးဘူး၊ က်ေနာ္ သေဘာက်တာက ေနာက္ဆံုး ဘာမွ မလုပ္ျဖစ္ေတာ့ဘဲ အိပ္ေနလိုက္တယ္ ဆိုတာကိုပဲ၊ ဟုတ္တယ္ဗ်၊ ဟိုေတြး ဒီေတြး ပူေနမယ့္အစား အိပ္လိုက္တာ အမွန္ဆံုးပဲ..။ း)
Post a Comment