Tuesday, April 03, 2007

သူရဲေကာင္းရဲ႕ လက္ထဲမွာ …

တခါတေလမွာ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ေပးဆပ္သူတေယာက္လို႔ သူရဲေကာင္းဆန္ဆန္ စိတ္ကူးယဥ္ေတြးျပီး … အရာရာကို စြန္႔လႊတ္ အနစ္နာခံခ်င္မိတယ္။ အဲဒီလို အနစ္နာခံရ စြန္႔လႊတ္ရ ေပးဆပ္ ရတာကိုပဲ ဂုဏ္ယူစြာ ေမြ႕ေပ်ာ္လို႔ … ။

ခုခ်ိန္မွာေတာ့ ….
မလိုအပ္ဘဲ အနစ္နာခံ စြန္႔လႊတ္ျခင္းဟာလည္း မိုက္႐ူးရဲျခင္းေပလား ဆိုတဲ့ အေတြးမ်ဳိး ေတြးမိေနပါျပီ။
ကိုယ္က ေပးဆပ္မယ့္သူဟာ ကိုယ့္ေပးဆပ္မႈနဲ႔ ထိုက္တန္တဲ့သူတေယာက္ … ဟုတ္ေရာဟုတ္ပါရဲ႕လား။
အေပးအယူ သေဘာမ်ဳိး ဘယ္ေတာ့မွ မစဥ္းစားခဲ့ေပမယ့္ … တခါတေလေတာ့လည္း စဥ္းစားမိျပန္ပါတယ္။
ကိုယ့္ ေပးဆပ္ျခင္းအေပၚ ဘယ္လို နားလည္မႈမ်ဳိးနဲ႔ လက္ခံၾကမွာလဲ။
“ဒါဟာ ငါ့ကံနဲ႔ ငါ ျဖစ္လာတာပဲ … ငါနဲ႔ထိုက္လို႔ ငါရတာ။ ကံနဲ႔လူ ပူစရာမလို” … ဆိုျပီး သေဘာထားၾကတဲ့ လူေတြၾကားမွာ ကိုယ္အနစ္နာခံ စြန္႔လႊတ္မႈေတြက အေဟာသိကံ ျဖစ္ခဲ့ရေပါင္း မ်ားလွေပါ့။

ဒီေတာ့လဲ …
ေစတနာ၊ ေမတၱာ၊ အၾကင္နာေတြဟာ လူတိုင္းနဲ႔ မထိုက္တန္၊ ေပးဆပ္သင့္တဲ့ ေနရာမွာသာ ေပးဆပ္ရမယ္ ဆိုတဲ့ အယူအဆသာ က်န္ေတာ့ျပီး အရင္ကလို စိတ္ကူးယဥ္ သူရဲေကာင္း စိတ္ဓာတ္ေတြလည္း ပ်က္ျပားသြားခဲ့ရပါျပီ။
***
ဒီကေန႔ … ကြန္ပ်ဴတာထဲက ဖိုင္ေတြရွင္းရင္း ဖိုင္ေဟာင္းေလးတခု ဖြင့္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ … အမွတ္မထင္ဘဲ ဒီကဗ်ာေလး သြားေတြ႕တယ္။
ဒီကဗ်ာကို ဘာအတြက္ေရးခဲ့မိသလဲ ဆိုတာ မမွတ္မိေတာ့ပါဘူး။ ၾကာလည္း ၾကာခဲ့ျပီပဲေလ။
ဒီလိုပါပဲ … တခ်ိန္တခါမွာ နင့္နင့္သည္းသည္း ခံစားခဲ့ရတာေတြဟာ အခ်ိန္ေတြ ၾကာေညာင္းလာတာနဲ႔အမွ် ခံစားခ်က္ေတြ ေလ်ာ့ပါး ေပ်ာက္ကြယ္ ေမွးမွိန္သြားတတ္တာပါပဲ။
ဒါေၾကာင့္မို႔လည္း “အခ်ိန္ဆိုတာ အေကာင္းဆံုး ေမ့ေဆးပါ” လို႔ စိုင္းထီးဆိုင္က သီခ်င္းထဲမွာ ဆိုခဲ့တာ ထင္ပါရဲ႕။

ဒါေပမဲ့လည္း ကိုယ့္စိတ္အာ႐ံုထဲ ေမ့ေလ်ာ့ ေပ်ာက္ကြယ္သြားတဲ့ အေၾကာင္းအရာေလးေတြဟာ တခါတခါေတာ့ အေၾကာင္းတိုက္ဆိုင္လာရင္ … ျပန္ေပၚလာတတ္ၾကျပန္ပါေရာ … ။
ျပန္မရႏိုင္ေတာ့တဲ့ အတိတ္ကေလးေတြဟာ … သတိရစရာအျဖစ္ အနားကို ေရာက္လာေတာ့လည္း ခဏတျဖဳတ္ ဖမ္းဆုပ္ျပီး ခံစားၾကည့္မိတာေပါ့။ ရယ္စရာေတာ့ ေကာင္းေနမလား မသိ … ။ ဖတ္ၾကည့္ပါအံုး။
***
“မင္းလက္ထဲမွာ …”

မင္းဟာ ျမားတစင္း …
ငါ့ရင္ကို ထြင္းလ်က္
ထုတ္ခ်င္းခတ္ေအာင္
မင္းစြမ္းေဆာင္ခဲ့ … ။

မင္းဟာ ဓားတလက္ …
လက္တလႊဲမွာ
တခ်က္ထဲ …
ေသပြဲ၀င္ေအာင္
မင္းစြမ္းေဆာင္ခဲ့ … ။

ငါ့ရင္ကို ထြင္းမယ့္ ျမားတစင္း
ငါ့လည္ပင္းကို ျဖတ္မယ့္ ဓားတလက္
ငါ့အသက္ ငါ့ခႏၶာ
ငါ့ကမၻာကို အပ္ႏွင္း
မင္းရဲ႕ ေျခရင္း စင္း၀ပ္
နင္းပစ္ရင္လည္း ေၾက …
ေျခပစ္ရင္လည္း မြ …
ဒီဘ၀ ဒီမွ်နဲ႔သာ
မေက်နပ္ပါရင္လည္း
သံသရာ အဆက္ဆက္
မင္းလက္ထဲမွာ … ငါ … ။

***
ဒီကဗ်ာေလး ေရးျပီးေတာ့ ထံုးစံအတိုင္း ၀ါသနာတူ သူငယ္ခ်င္းကို ျပမိတယ္။ သူငယ္ခ်င္းေလးက ဒီကဗ်ာကို ခံစားျပီး ကဗ်ာတပုဒ္ ျပန္ေရးေပးခဲ့ပါတယ္။
သူ႔ကဗ်ာေလးက ….
***
“သူရဲေကာင္း ဒူး”

မင္းထင္သလို
ငါဟာ ျမားတစင္းမဟုတ္ပါ
ပန္းတပြင့္ရယ္သာ ..
မင္းဘ၀ ခ်ဳိေမႊးေအာင္
ငါ စြမ္းေဆာင္ခ်င္ရဲ႕။

မင္းေျပာသလို
ငါဟာ ဓားတလက္မဟုတ္ပါ
ပ်ားတစက္ရယ္သာ …
မင္းဘ၀ခ်ဳိေအးေအာင္
ငါ စြမ္းေဆာင္ခ်င္ခဲ့။

ငါ့ဘ၀ ငါ့ခႏၶာ
ငါ့သံသရာမွာ
မေန႔က ဒီေန႔နဲ႔ မနက္ျဖန္
မင္းသ႑ာန္ႀကီးစိုး
မင္းတန္ခိုး မိုေမာက္
မင္းရဲ႕ ေရွ႕ေမွာက္မွာ
ေက်နပ္စြာ ငါ … ဒူးေထာက္ခဲ့။

တကယ္ေတာ့ …
သူရဲေကာင္း၀ါဒဟာ
အခုမွ မဟုတ္ဘူး …
ဟိုး .. ကမၻာဦးအစကတည္းက
က်ဆံုးခဲ့တာပါ … ။ … ။
(သားဆိုး)
***
(ေရးသူကို ခြင့္မေတာင္းဘဲ ဘေလာ့မွာ တင္လိုက္မိတဲ့အတြက္ … သူငယ္ခ်င္း ဖတ္မိခဲ့ရင္ ခြင့္လႊတ္တန္ ေကာင္းပါရဲ႕)
***
3rd April, 2007
00:40 am
(ဒီပို႔စ္ တင္ဖို႔ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ဒါဟာ က်မဘေလာ့ရဲ႕ ၂၀၀ျပည့္ ပို႔စ္ ဆိုျပီး ေတြ႕လိုက္ရပါတယ္။ ဘာလိုလို နဲ႔ ေျခလွမ္းေပါင္း ၂၀၀ လွမ္းခဲ့မိပါပေကာ…။ )

6 comments:

နတၳိ said...

“လူစြမ္းေကာင္းဆုိတာ မ်က္ရည္ကို မၾကည့္ဘူး, ပါရမီကိုပဲ ၾကည့္တယ္။”
သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ရဲ႕ ကဗ်ာထဲက စာတစ္ေၾကာင္းပါ။ နားလည္ဖို႔ အေတာ္ ႀကိဳးစားရတယ္။ မ်က္ရည္”ကို နားလည္ဖို႔ မခက္ပါ။ ပါရမီ”ကိုေတာ့ ဘယ္လို ေျပာရမလဲဗ်ာ။
ေျခလွမ္း ၂၀၀မွသည္ ကုေဋတစ္သန္းအထိ(နဲတယ္ထင္ရင္ ခြင့္လႊတ္ပါ) ဆက္လွမ္းႏိုင္ပါေစေၾကာင္း ဆုမြန္ေကာင္း ေတာင္းပါတယ္ခင္ဗ်ား။

Prince said...

Good blog indeed....full of emotional feeling....

pandora said...

အၿမဲလာလည္ပါတယ္။ အလြန္ေကာင္းတဲ႔ ပို႕စ္ေတြပါ။

ကလိုေစးထူး said...

ကဗ်ာႏွစ္ပုဒ္လုံးက စတင္ေရးစပ္သူေရာ၊ ထပ္ဆင့္ေရးစပ္သူေရာ ေကာင္းၾကပါေပတယ္။ အထူးသျဖင့္ ထပ္ဆင့္ေရးစပ္သူက ပိုေကာင္းမလားဘဲ။

ငါ့ဘ၀ ငါ့ခႏၶာ
ငါ့သံသရာမွာ
မေန႔က ဒီေန႔နဲ႔ မနက္ျဖန္
မင္းသ႑ာန္ႀကီးစိုး
မင္းတန္ခိုး မိုေမာက္
မင္းရဲ႕ ေရွ႕ေမွာက္မွာ
ေက်နပ္စြာ ငါ … ဒူးေထာက္ခဲ့။

အတၱိသယ ၀ုတၱိအလကၤာေတြနဲ႔ သူငယ္ခ်င္းရဲ့ ခံစားခ်က္ကို အားျဖည့္ေပးထားတာ ေျပာင္ေျမာက္တယ္ဗ်ာ။
ေျခလွမ္းေပါင္း ႏွစ္ရာရိွသြားၿပီကုိး.. :) ဆက္လွမ္းႏိုင္ပါေစ။ ခိုင္က်ည္စြာ၊ ၿမဲၿမံစြာနဲ႔ ယုံၾကည္ခ်က္ေတြ ရင္မွာ ပိုက္လို႔ေပါ့ေနာ..။

ေမဓာ၀ီ said...

ကြန္မန္႔မ်ားအတြက္ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။
က်မ တခါေျပာခဲ့ဖူးသလို … အေၾကာင္းတရား ေလးပါး ညီညြတ္ေနသမွ် က်မ ေျခလွမ္းေတြကို ဆက္လွမ္းေနမွာပါ။
တခါတေလ လွမ္းေနရင္း ခလုတ္တိုက္လဲခဲ့လို႔ ခဏတျဖဳတ္ ေျခလွမ္းေတြ တြန္႔ဆုတ္မိရင္ သည္းခံၾကပါ … လို႔။

Anonymous said...

မေမ... ခုလို ခံစားခ်က္နဲ့ ပတ္သက္တာ ဖတ္ရေတာ့ တမိ်ဳးျကိုက္တာပဲ း) ကဗ်ာ၂ပုဒ္လံုး သိပ္ေကာင္းပါတယ္ ။ ကိုကလိုေစထူးေျပာသလို အားျဖည့္ျပီးေရးနိုင္တဲ့ မေမ သူငယ္ခ်င္းကဗ်ာေလးကို ပိုျကိုက္မိတယ္ ။

မေမတြက္ ေနာက္မ်ားေသာ ပို့စ္ဒ္ေတြျကား ေလွ်ာက္လွမ္းနိုင္ပါေစလို့ ဆုေတာင္းရင္း..