ေျပာင္းလဲျခင္း ... သၾကၤန္ (၁)

သၾကၤန္ဆိုသည္ သကၤႏၱ ဟူေသာ သကၠဋ စကားမွ ဆင္းသက္လာသည္ဟု ဆိုၾကသည္။
ကူးေျပာင္းျခင္း … အေဟာင္းမွ အသစ္သို႔ ကူးေျပာင္းျခင္း အဓိပၸါယ္ဟု မွတ္သား သိခဲ့ရဖူး၏။
အေဟာင္းေတြ က်န္ရစ္ကာ အသစ္ေတြ ေပၚေပါက္လာျခင္းသည္ … သၾကၤန္လား။
အေဟာင္းေတြကို ပစ္ပယ္ကာ အသစ္ေတြကို ဖက္တြယ္ျခင္းသည္ … သၾကၤန္လား။
အေဟာင္းေတြကို ထားခဲ့ၿပီး အသစ္ေတြကို ႀကိဳဆိုျခင္းသည္ … သၾကၤန္လား။
အေဟာင္း-အသစ္ ေျပာင္းလဲ ျဖစ္ေပၚျခင္းသည္ပင္လွ်င္ … သၾကၤန္ေပပဲ လား။
မည္သို႔ပင္ ျဖစ္ေစ …
သၾကၤန္သည္ကား တႏွစ္တခါ တန္ခူးလမွာ မေျပာင္းမလဲ က်ေရာက္လာ စျမဲ။
***
၂၀၀၇ ခုႏွစ္၊ ဧၿပီ - ၁၃၊ ေသာၾကာေန႔။

မဟာ သၾကၤန္အၾကိဳေန႔။

အိမ္တိုင္း အိမ္တိုင္းရဲ႕ အိမ္ေရွ႕မ်က္ႏွာစာမွာ အတာအိုးကေလးနဲ႔ ခုနစ္ေန႔နံ အပြင့္အရြက္ေတြ ထိုးကာ သိၾကားမင္းကို ၾကိဳေနၾကၿပီ။
သိၾကားမင္းႀကီး လူ႔ျပည္ကို တကယ္ ဆင္းမဆင္း မသိေသာ္လည္း ႐ိုးရာမပ်က္ အစဥ္အလာမပ်က္ ေရွးဓေလ့ ထံုးတမ္း အတိုင္း ဆက္လက္ လုပ္ေဆာင္ေနၾကစျမဲ။

အႀကိဳေန႔တို႔ ထံုးစံက ေရမပက္ရ။ ဒါေပမဲ့ ခြၽင္းခ်က္အျဖစ္ ကေလးေတြကိုေတာ့ ပက္ခြင့္ေပးထား၏။
ေျပာရရင္ေတာ့ သၾကၤန္အၾကိဳေန႔ဟာ အျပစ္ကင္းတဲ့ ကေလးငယ္ တေယာက္လိုပင္။

သူတို႔ ကေလးဘ၀ တုန္းကေတာ့ …
သၾကၤန္ေရာက္ခါနီးၿပီဆိုလွ်င္ အေမက ပလပ္စတစ္ ေရဖလားေလးေတြ၊ ေရပံုးေသးေသးေလးေတြ၊ ေရျပြတ္ေလးေတြ ၀ယ္ေပးတတ္သည္။ ဒါေလးေတြ ရၿပီဆိုရင္ျဖင့္ သၾကၤန္ကို ေမွ်ာ္ရၿပီ။ သၾကၤန္ ျမန္ျမန္က်ပါေစ ဆုေတာင္းၾကရၿပီ။ ေရျပြတ္ေတြထဲ ေရထည့္ၿပီး ဟိုဟိုဒီဒီ ထိုးပက္ စမ္းသပ္ေနၾကၿပီ။

တကယ္တမ္း သၾကၤန္အၾကိဳေန႔ ေရာက္ၿပီဆိုရင္ေတာ့ မနက္မိုးလင္းတာနဲ႔ အိမ္ျခံ၀င္းေရွ႕ (ျခံ၀င္းေရွ႕ဆိုေပမဲ့ လမ္းမေပၚမဟုတ္၊ လမ္းၾကားေလး ထဲမွာသာ ျဖစ္သည္။) မွာ ေရပံုးေတြ ေရဇလားေတြခ်ၿပီး ဒီလမ္းၾကားထဲ ၀င္လာသည့္ လူေလာက္သာ ပက္ၾကရသည္။
လမ္းၾကားေလးထဲသို႔လည္း လူက သိပ္မလာ၊ ေစ်းသြား ေစ်းျပန္ အိမ္ရွင္မအခ်ဳိ႕၊ လမ္းသူလမ္းသား အခ်ဳိ႕ႏွင့္ ေစ်းသည္ အခ်ဳိ႕ေလာက္သာ ရွိသည္။ သံဃာေတာ္ မပက္ရ၊ စာပို႔သမား မပက္ရ၊ ကိုယ္၀န္ေဆာင္ မပက္ရ ဟူသည့္ တားျမစ္ခ်က္ကိုေတာ့ သူတို႔ အထူး ဂ႐ုျပဳ လိုက္နာၾကပါ၏။ က်န္တဲ့သူေတြကေတာ့ လာထား၊ ကေလးေရာ ေခြးပါ မက်န္ ဒီလမ္းၾကားထဲ ျဖတ္သြားသမွ် အကုန္ ပက္ၾကေလေတာ့၏။

လမ္းသူ လမ္းသားေတြကလည္း ကေလးေတြ ပက္တာမို႔ အျပစ္မဆို၊ ရပ္ေပးၾကသည္၊ ငံု႔ေပးၾကသည္၊ တမင္ပင္ ကေလးေတြ စိတ္ေက်နပ္ေအာင္ အပက္ခံၾကသည္။ တခ်ဳိ႕ ေနာက္တတ္သည့္ အကိုၾကီး အမႀကီးေတြကေတာ့ အနားက ျဖတ္မလိုလို လုပ္လိုက္၊ မလာဘဲ ေရွာင္သြားလုိက္ႏွင့္ ေနာက္ဆံုး အလစ္မွာ အျမန္ျဖတ္ေျပး သြားတတ္ ၾက၏။ သူတို႔လည္း မမီမကမ္းႏွင့္ ျပြတ္နဲ႔ထိုး၊ ခြက္နဲ႔ပက္ .. မီသေလာက္ ေရတေပါက္စင္စင္ ပက္လိုက္ရလွ်င္ပင္ စိတ္ထဲ ဘ၀င္က် သြားၾကပါသည္။
အိမ္အနားက အိမ္တန္းလ်ားမွာ ေနသည့္ အိႏၵိယႏြယ္ဖြား ေကာင္မေလးကိုေတာ့ သူတို႔တအိမ္လံုး စ-ေနက်ပင္။
အိမ္မွာလုပ္သည့္ မုန္႔ေပးမယ္ဟု ေခၚၿပီး အိုးမည္းျဖင့္သုတ္ေတာ့ နားညည္းေအာင္ ေအာ္ငို၊ အယုတၱ အနတၱ စကားလံုးေတြျဖင့္ဆဲ၊ ေရေတြရႊဲေအာင္ေလာင္းၿပီး မုန္႔ေတြ ထည့္ေပးလိုက္ေတာ့လည္း မ်က္ရည္စီးေၾကာင္း အိုးမည္းမ်က္ႏွာျဖင့္ မုန္႔ပန္းကန္ကိုင္ၿပီး ေက်ေက်နပ္နပ္ ျဖစ္သြားျပန္ပါသည္။

ဒီေကာင္မေလးကေတာ့ သူတို႔လို လမ္းၾကားေလးထဲမွာပဲ ေရပက္ခြင့္ရသူ မဟုတ္၊ လမ္းထိပ္ထြက္ထြက္ ဘယ္သြားသြား ရြာ႐ိုးကိုးေပါက္ သြားလာခြင့္ရွိတာမို႔ သူတို႔ေရွ႕မွ ေခါက္တုန္႔ေခါက္ျပန္ လမ္းသလားၿပီး မနာလိုေအာင္ ညိဳျမ လုပ္ျပေနတတ္သည္။ သူတို႔ ေရပက္သည့္ ေနရာမွ ဘယ္ႏွစ္ေခါက္ ျဖတ္ျဖတ္ ..ျဖတ္တိုင္းပင္ အမိအရ လိုက္ပက္ရတာကလည္း ေပ်ာ္စရာပင္။ ဒင္းကလည္း လ်င္သည္၊ သူ႔ခႏၶာကိုယ္ ေသးေသးေလးႏွင့္ လွစ္ခနဲ လွစ္ခနဲ မမီေအာင္ ေျပးတတ္၏။

ပက္စရာလူမရွိလွ်င္ ကိုယ့္အခ်င္းခ်င္း ျပန္ပက္၊ ေခြးလာလွ်င္ ေခြးလည္းမေနရ၊ တစီးတေလ ၀င္လာေသာ ကားကိုလည္း အလြတ္မေပး၊ အိမ္က လူႀကီးေတြပင္မခ်န္ ဒီေရွ႕မွ ျဖတ္တာႏွင့္ သူတို႔ေရထိမွ ေက်နပ္ၾကေလသည္။
ဒီလိုႏွင့္ ျခံ၀င္းေရွ႕က ေျမနီလမ္းကေလးလည္း အၾကိဳေန႔ ညေနေစာင္းေတာ့ ဗြက္ေပါက္ေနၿပီ။ သူတို႔တေတြလည္း လက္ေတြ ပဲႀကီးေရတြန္႔၊ ႏႈတ္ခမ္းေတြျပာ၊ ဂါ၀န္ေတြရႊဲ၊ သဲေတြကပ္နဲ႔ ဖလပ္ ဖလပ္ ျဖစ္ေနၾကၿပီ။

“၀င္ခဲ့ၾကေတာ့ …ေရခ်ဳိးမယ္”
အေမ့ေခၚသံကို နာခံရင္း ေရမိုးခ်ဳိး အ၀တ္အစားလဲ၊ စားေသာက္ၿပီးတာႏွင့္ မ်က္စိက စင္းေနၿပီ။ တေန႔လံုး ေရကစားထားတာေၾကာင့္ ပင္ပန္းလွၿပီ။ အိပ္ရာထဲ တိုးေ၀ွ႕ပစ္လွဲရင္း ေနာက္တေန႔အတြက္ ေရကစားၾကရမည့္အေၾကာင္း အိပ္မက္ေတြမက္ရင္းႏွင့္ပင္ … အၾကိဳေန႔ေလး အဆံုးသတ္ရ ေလေတာ့၏။
***
ေမဓာ၀ီ
13th April, 2007
00:30 am