“ဒီအခ်ိန္ဆို ကံ့ေကာ္ေတြ ပြင့္ေနေလာက္ၿပီ”
မတ္လ ၀င္စကတည္းက ထိုသို႔ ေတြးေနမိခဲ့သည္။ တေလာက ဦးဟန္ၾကည္ ဘေလာ့ထဲမွာ ဆယ္တန္းေတြ စာေမးပြဲေျဖေနၿပီဆိုတာ ဖတ္လိုက္ရေတာ့ ဒါဆိုရင္ ကံ့ေကာ္ေတြ ပြင့္ကို ပြင့္ေနမွာပဲဟု ကိုယ့္အေတြးကိုယ္ အတည္ျပဳမိလိုက္ေသး၏။ မ်ားေသာအားျဖင့္ ဆယ္တန္းစာေမးပြဲ ေျဖခ်ိန္နဲ႔ ကံ့ေကာ္ပြင့္ခ်ိန္က တိုက္ဆိုင္တတ္သည္ပဲ။ အင္း … ဒီအခ်ိန္ဆို အိမ္ျခံ၀င္းထဲက ကံ့ေကာ္ပင္ႀကီးမွာ ကံ့ေကာ္ပန္းေတြ ေ၀ေနေရာေပါ့ … ။
ေတြးၾကည့္႐ံုျဖင့္ ကံ့ေကာ္ရနံ႔က ဂႏၶာ႐ံုမွာ သင္းပ်ံ႕၍လာသည္။ စိမ္းျမျမ အရြက္မ်ားၾကား၀ယ္ ျဖဴစင္ေသာပြင့္ဖတ္ ၀ါလြင္ေသာ၀တ္ဆံတို႔ႏွင့္ ပ်ဳိမ်စ္ႏုနယ္စြာ တင့္တယ္ေနမည့္ ကံ့ေကာ္ပန္းမ်ား၏ အသြင္က အျမင္အာ႐ံုထဲ ရစ္၀ဲ၍လာသည္။
ဘယ္ေတာ့မွ မေမ့ေပ်ာက္ႏိုင္သည့္ အရာမ်ား … ထိုကံ့ေကာ္ပန္းမ်ားက ဘ၀၏ အစိတ္အပိုင္းတခ်ဳိ႕မွာ ႀကီးစိုးခဲ့ဖူးသည္ေလ … ။
အိမ္က ကံ့ေကာ္ပင္ႀကီးႏွစ္ပင္ကို အေမစိုက္ခဲ့သည္ဟု ေျပာျပဖူးသည္။
“တကၠသိုလ္ေက်ာင္းထဲက မ်ဳိးယူၿပီးစိုက္တာ” … ဟု အေမေျပာခဲ့ဖူးသျဖင့္ ထိုကံ့ေကာ္ေတြကို ပို၍ ျမတ္ႏိုးခဲ့ရေလသလား မသိ။ တကယ္တမ္း ထိုစဥ္က တကၠသိုလ္ဆိုသည့္ ေနရာကို ေရာက္ပင္ မေရာက္ဖူးေသးပါ။ သို႔ေပမဲ့ တကၠသိုလ္ဆိုသည္က ျမင့္ျမတ္ ႀကီးက်ယ္ ခန္းနားသည့္ ေဒသတခုဟု စိတ္ထဲ စြဲသိေနသည္မို႔ ထိုေဒသ၏ အထင္ကရ သစ္ပင္မ်ဳိးဆက္ေတြ မိမိျခံထဲမွာ ရွင္သန္ေနျခင္းကို ေက်နပ္လွသည္။
သိတတ္စ အရြယ္မွာကတည္းက ထိုကံ့ေကာ္ပင္ႀကီးႏွစ္ပင္က အေတာ္ေလး ႀကီးေနၿပီ။ ကံ့ေကာ္ပင္က အရြက္စိပ္စိပ္ႏွင့္ သိပ္သိပ္သည္းသည္း ရွိလွတာေၾကာင့္ အပင္ေအာက္မွာ ေနေျပာက္မထိုး။ ကံ့ေကာ္ရြက္ေတြက ရြက္ႏုထြက္စဆိုလွ်င္ နီတ်ာတ်ာအေသြး၊ တျဖည္းျဖည္း စိမ္းညိဳေရာယွက္၊ ထိုမွတဖန္ စိမ္းဖန္႔ဖန္႔၊ ေနာက္ဆံုးမွာေတာ့ ခပ္ရင့္ရင့္ စိမ္းသြားတတ္သည္။
စိမ္းရင့္ေနသည့္ ကံ့ေကာ္ရြက္ေတြကို မမီတမီခုန္ခူးကာ ေခါက္ခ်ဳိးခ်ဳိး၊ ထိပ္ျဖတ္ ေနာက္ျဖတ္ ျဖတ္ကာ ပီပီမႈတ္ၿပီး ကစားခဲ့ၾကဖူးသည္။ ကံ့ေကာ္ပင္ႀကီးေအာက္မွာ သစ္သား ခံု၀ိုင္းေလး ပတ္႐ိုက္ထားသည္မို႔ ေႏြရာသီမွာ ကံ့ေကာ္ရိပ္က ေခၽြးသိပ္အပမ္းေျဖ၍ ေကာင္းေသာ ေနရာေလးတခု။ မိုးတြင္းဆိုလွ်င္ ကံ့ေကာ္ပင္ေအာက္၌ ေႂကြက်ေနသည့္ ကံ့ေကာ္သီးေတြက အေညႇာက္ကေလးေတြ ထြက္ၿပီး အပင္ေလးေတြ ျပန္ေပါက္တတ္သည္။ ထိုသို႔ျဖင့္ ျခံထဲမွာ ကံ့ေကာ္ မ်ဳိးဆက္သစ္ေတြ တပင္ၿပီး တပင္ ရွင္သန္ ေပါက္ဖြားခဲ့ၾကေလ၏။
ေဆာင္းအကုန္ ေႏြအကူး၊ ေႏြဦး၀င္စ ခုလိုကာလမ်ဳိး ဆိုလွ်င္ေတာ့ ကံ့ေကာ္ပင္ႀကီးမွာ အဖူးေတြ ေဖြးေဖြးလႈပ္ ဖူးေနၿပီ။ ထို႔ေနာက္ တပြင့္စ ႏွစ္ပြင့္စမွသည္ တပင္လံုး ခဲေနေအာင္ ပြင့္ၾကၿပီ။ တအိမ္လံုးမွာ ကံ့ေကာ္ရနံ႔ေတြ ႀကိဳင္ေန လႈိင္ေနၿပီ။ ထိုသို႔ဆိုလွ်င္ အိမ္မွာ ကူေဖာ္ေလာင္ဖက္ ေခၚထားသည့္ အမႀကီးက လြယ္အိတ္တလံုး လြယ္ၿပီး သစ္ပင္ေပၚတက္ကာ ပန္းေတြ ရသေလာက္ ခူးေလ့ရွိသည္။ ခူး၍ရသမွ် ပန္းေတြထဲမွ ဦးဦးဖ်ားဖ်ားကို ဘုရားကပ္၊ အိမ္နီးခ်င္းေတြေ၀၊ က်န္သည့္ ပန္းေတြကိုေတာ့ ေလးငါးပြင့္စီ စုၿပီး ႏွီးႀကိဳးျဖင့္စည္း၊ ဗန္းေလးထဲထည့္ကာ အရပ္ထဲလည္၍ ပန္းေရာင္းထြက္ ေလေတာ့သည္။ ထိုအမႀကီးသည္ ကံ့ေကာ္ပင္ ႏွစ္ပင္မွ ပြင့္သည့္ပန္းေတြ ေရာင္းခ်ရသည့္ေငြျဖင့္ ႏွစ္စဥ္ ၀ါဆိုသကၤန္း ကပ္ေလ့ရွိ၏။ သူ၏ အလွဴမွာ ကိုယ္ေတြလဲ လုပ္အားဒါန ပါရေလေအာင္ ပန္းစည္း စည္းေပး ႏွီးျဖာေပး စသျဖင့္ ကူညီ လုပ္အားေပးခဲ့ဖူးပါသည္။
“ကံ့ေကာ္ပန္းေလးက ေက်ာင္းသူေလးတေယာက္နဲ႔ မတူဘူးလား … အက်ႌျဖဴ၊ လံုခ်ည္စိမ္းနဲ႔ ပါးကြက္၀ါ၀ါေလး ကြက္ထားတဲ့ ဆယ္ေက်ာ္သက္ ေက်ာင္းသူကေလးေပါ့ …”
ပန္းေတြကို ႏွစ္သက္ျမတ္ႏိုးေပမဲ့ ကိုယ္တိုင္က ပန္းမပန္တတ္သူမို႔ ကံ့ေကာ္ပန္းေလးေတြကို ေက်ာင္းအက်ႌ ရင္ဘတ္တံဆိပ္မွာ ထိုးၿပီး ပန္းရင္ထိုးျဖင့္ ေက်ာင္းတက္ခဲ့ဖူးသည္။ ကံ့ေကာ္ရနံ႔ေၾကာင့္ လူက တေန႔လံုး လန္းဆန္း ေနတတ္သည္။ ညႇဳိးႏြမ္းသြားေသာ ပန္းေလးေတြကိုပင္ လႊင့္မပစ္ရက္။ သနပ္ခါးေက်ာက္ပ်ဥ္ အုပ္သည့္ ၀ါးဆန္ကာကံုးေလးထဲ ထည့္ကာ အေျခာက္ခံထားၿပီး ၀တ္မႈန္ေလးေတြကို သနပ္ခါးထဲ ထည့္ေသြး၍ လိမ္းခဲ့ဖူးသည္။ ၀ါညက္ညက္ ေမႊးပ်ံ႕ပ်ံ႕ ကံ့ေကာ္သနပ္ခါးကို ႏွစ္ျခိဳက္စြဲျမဲစြာ လိမ္းခဲ့ဖူးသည့္ ငယ္ဘ၀က မေမ့ရက္စရာ။
ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ပင္မမွာ ေက်ာင္းတက္ရေတာ့ ကံ့ေကာ္ေတြႏွင့္ ကၽြမ္း၀င္ ရင္းႏွီးရျပန္သည္။ အစဥ္အလာႀကီးမားသည့္ တကၠသိုလ္ေျမ၏ ကံ့ေကာ္ေတာမွာ ေပ်ာ္ေမြ႔ သာယာခဲ့ဖူးသည္။ ကံ့ေကာ္ရနံ႔မွာ မိန္းေမာ ေႏွာင္ဖြဲ႔ခဲ့ဖူးသည္။ အနီေရာင္လႊမ္းသည့္ ကံ့ေကာ္ပန္းေတြေၾကာင့္ အံ့မခန္း ျဖစ္ခဲ့ရဖူးသည္။
“ပန္းကံ့ေကာ္ ၀င္းဖန္႔ … သင္းပ်ံ႕ႀကိဳင္လိႈင္ထံု … တို႔တကၠသိုလ္ဂုဏ္ …”
တကၠသိုလ္ေျမကို ေက်ာခိုင္းခဲ့ေသာ္လဲ သတိရတိုင္း သီခ်င္းတပိုင္းတစကို ႏႈတ္ဖ်ားမွာ ညည္းတြားမိရင္း ကံ့ေကာ္ရနံ႔ေတြ ရစ္၀ဲသင္းပ်ံ႕ေနဆဲ၊ ကံ့ေကာ္အိပ္မက္ေတြ အထပ္ထပ္ ဆက္မက္ေနဆဲ။
တကၠသိုလ္ေျမက ကံ့ေကာ္ေတာႏွင့္ ေ၀းခဲ့ေသာ္လဲ ျခံထဲက ကံ့ေကာ္တန္းမွာ ေျခခင္းလက္ခင္းသာေသာ ညေနတိုင္းလိုလို လမ္းေလွ်ာက္ျဖစ္ခဲ့သည္။ ထိုသို႔ ကံ့ေကာ္တန္းမွာ လမ္းေလွ်ာက္ၾကၿပီဆိုလွ်င္အေမက ကံ့ေကာ္ပင္ႀကီးေတြကို အျမဲေရေလာင္းေလ့ရွိသည္၊ ညဘက္ဆို တခါတေလ အေမႊးတိုင္ေလး ဖေယာင္းတုိင္ေလးမ်ား ပူေဇာ္တတ္ေသးသည္။
“ေနာင္ပြင့္မယ့္ အရိေမေတၱယ် ျမတ္စြာဘုရားက ကံ့ေကာ္ပင္ေအာက္မွာ ပြင့္မွာ၊ ကံ့ေကာ္က ေဗာဓိထိုက္တဲ့ အပင္ပဲ၊ ဒါေၾကာင့္ ခုလို ေရေတြမီးေတြ ပူေဇာ္တာ”
ဒီလိုႏွင့္ ကံ့ေကာ္ကို ပို၍ ျမတ္ႏိုးတတ္လာ၏။
***
“အေမ … ကံ့ေကာ္ပန္းေတြ ပြင့္ေနၿပီလား …”
ေသာၾကာေန႔က အေမနဲ႔ အြန္လိုင္းမွာ စကားေျပာျဖစ္စဥ္ သတိတရ ေမးၾကည့္မိသည္။
“ပြင့္ေနၿပီေပါ့ အမ်ားႀကီးပဲ”
“ဟယ္ ဟုတ္လား … ၾကည့္ခ်င္လိုက္တာ … ဓာတ္ပံု႐ိုက္ၿပီး သမီးဆီ ပို႔ေပးပါလားဟင္”
မရႏိုင္မွန္း သိလ်က္ႏွင့္ ပူဆာၾကည့္မိျပန္သည္။
“ဘယ္သူမွ မအားပါဘူးေအ … ႐ိုက္ၿပီးလဲ ပို႔လို႔ အဆင္ေျပမွာမဟုတ္ဘူး၊ ကြန္နက္ရွင္က သိပ္ေကာင္းတာမွ မဟုတ္ဘဲ”
“ဟင္ … အေမကလဲ”
“နင္ အဲဒီပံုေတြရရင္ ၀က္ဘ္ဆိုက္မွာ တင္္အံုးမွာ မဟုတ္လား”
အေၾကာင္းသိေနသည့္ အမႀကီးက ေဘးမွ ၀င္ေျပာသည္။ ေနာက္ေတာ့ အေမက သနားသြား၍ထင့္ … ဘုရားပန္းအိုး ထိုးထားတဲ့ ကံ့ေကာ္ပန္းေတြ ယူလာျပသည္။
“ကံ့ေကာ္ပန္းေလးေတြက လွလိုက္တာ … ဒီကေတာင္ ကံ့ေကာ္နံ႔ေလးေတြ ရလာသလိုပဲ”
စိတ္လႈပ္ရွားကာ တတြတ္တြတ္ ေျပာေနမိသည္။ ပန္းေတြက ၀က္ဘ္ကမ္မွ တဆင့္ဆိုေတာ့ ခပ္၀ါး၀ါး၊ ဒါေပမဲ့ လွသည္။ ၾကည့္ခ်င္သည့္ အခ်ိန္မွာ ျမင္လိုက္ရ၍ စိတ္အဆာေျပကာ ေက်နပ္သြားသည္။ ပံု႐ိုက္ခ်င္၍ ျမင္သာေအာင္ ဟိုဘက္ ဒီဘက္ လွည့္ျပေပးဖို႔ ပူဆာမိျပန္သည္။ အေမတို႔ကလဲ ဒီတခါေတာ့ စိတ္ေက်နပ္ေအာင္ ပန္းအိုးေလးကို ႐ႈေထာင့္အမ်ဳိးမ်ဳိး လွည့္ေျပာင္းကာ ေရႊ႕ျပသည္။
ထိုသို႔ျဖင့္ ဒီကံ့ေကာ္ပန္း ဓာတ္ပံုေလးေတြ ရခဲ့ေလသည္။
***
ဒီရက္ပိုင္း အိမ္ေရွ႕မွာ Daffodils ေတြ စပြင့္ခဲ့သည္။ ဘိလပ္သို႔ ေရာက္ခါစက ထိုပန္းေတြ စပြင့္တာ ျမင္ေတာ့ ရင္ခုန္လႈပ္ရွားခဲ့ရသည္။ ငယ္စဥ္က ေက်ာင္းသင္ခန္းစာ ကဗ်ာထဲမွာ သင္ခဲ့ရသည့္ ထိုပန္းကေလးေတြကို ကိုယ္တိုင္ျမင္ခြင့္ရေတာ့ ေပ်ာ္လိုက္သည္ ျဖစ္ျခင္း။ ဓာတ္ပံုေတြ႐ိုက္ယူရတာလဲ မနည္း။ ခုခ်ိန္မွာေတာ့ ထိုစဥ္ကလို စိတ္လႈပ္ရွားမႈ မရွိေတာ့၊ ဓာတ္ပံုလဲ မ႐ိုက္လိုေတာ့။ ျမင္ပါမ်ားလို႔ ႐ိုးသြားသည္လား၊ ၾကာလာ၍ ေသြးေအး သြားခဲ့သည္လား။ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ျပန္ေမးခြန္းထုတ္ၾကည့္မိ၏။
ဒါဆိုရင္ … တသက္လံုး ျမင္လာခဲ့တဲ့ ကံ့ေကာ္ပန္းေတြကိုေတာ့ ဘာလို႔ ႐ိုးမသြားသလဲ၊ ေသြးေအးမသြားသလဲ … ဘာလို႔ တတမ္းတတ ျဖစ္ေနရသလဲ … ပန္းပြင့္ေလးေတြ ျမင္႐ံုနဲ႔ ဘာလို႔ ရင္ခုန္လႈပ္ရွားေနရသလဲ … ။
မတူပါ။ မည္သည့္နည္းနဲ႔မွ မတူႏိုင္ပါ။
ကံ့ေကာ္ရဲ႕ ရာဇ၀င္ေတြ၊ ကံ့ေကာ္ရဲ႕ သမိုင္းေတြနဲ႔ ကံ့ေကာ္ရဲ႕ တန္ဖိုးေတြကို ကံံ့ေကာ္ေျမက လူေတြပဲ သိႏိုင္ ခံစားႏိုင္သည္။ daffodils ပန္းေတြရဲ႕ အလွအပကိုေတာ့ သူ႔ျပည္သူ ျပည္သားေတြသာ ခံစားၾကပါေစေတာ့ … ။ ဘယ္ေလာက္ပဲ ႀကီးက်ယ္ျမင့္ျမတ္တဲ့ ေနရာပဲ ေရာက္ေရာက္၊ ဘယ္ေလာက္ပဲ ခမ္းနားေအာင္ ကဗ်ာလကၤာေတြနဲ႔ ဖြဲ႔ဆိုထားထား ရင္ခုန္သံခ်င္း နီးစပ္မွသာ ခံစားခ်က္ေတြ ထပ္တူ ညီမွ်ႏိုင္မည္ မဟုတ္လား။
ေတြးမိရင္း အလြတ္ရေနသည့္ ကဗ်ာတပုဒ္ကို စိတ္ထဲက ရြတ္ဆိုေနမိ၏။
မတ္လ ၀င္စကတည္းက ထိုသို႔ ေတြးေနမိခဲ့သည္။ တေလာက ဦးဟန္ၾကည္ ဘေလာ့ထဲမွာ ဆယ္တန္းေတြ စာေမးပြဲေျဖေနၿပီဆိုတာ ဖတ္လိုက္ရေတာ့ ဒါဆိုရင္ ကံ့ေကာ္ေတြ ပြင့္ကို ပြင့္ေနမွာပဲဟု ကိုယ့္အေတြးကိုယ္ အတည္ျပဳမိလိုက္ေသး၏။ မ်ားေသာအားျဖင့္ ဆယ္တန္းစာေမးပြဲ ေျဖခ်ိန္နဲ႔ ကံ့ေကာ္ပြင့္ခ်ိန္က တိုက္ဆိုင္တတ္သည္ပဲ။ အင္း … ဒီအခ်ိန္ဆို အိမ္ျခံ၀င္းထဲက ကံ့ေကာ္ပင္ႀကီးမွာ ကံ့ေကာ္ပန္းေတြ ေ၀ေနေရာေပါ့ … ။
ေတြးၾကည့္႐ံုျဖင့္ ကံ့ေကာ္ရနံ႔က ဂႏၶာ႐ံုမွာ သင္းပ်ံ႕၍လာသည္။ စိမ္းျမျမ အရြက္မ်ားၾကား၀ယ္ ျဖဴစင္ေသာပြင့္ဖတ္ ၀ါလြင္ေသာ၀တ္ဆံတို႔ႏွင့္ ပ်ဳိမ်စ္ႏုနယ္စြာ တင့္တယ္ေနမည့္ ကံ့ေကာ္ပန္းမ်ား၏ အသြင္က အျမင္အာ႐ံုထဲ ရစ္၀ဲ၍လာသည္။
ဘယ္ေတာ့မွ မေမ့ေပ်ာက္ႏိုင္သည့္ အရာမ်ား … ထိုကံ့ေကာ္ပန္းမ်ားက ဘ၀၏ အစိတ္အပိုင္းတခ်ဳိ႕မွာ ႀကီးစိုးခဲ့ဖူးသည္ေလ … ။
အိမ္က ကံ့ေကာ္ပင္ႀကီးႏွစ္ပင္ကို အေမစိုက္ခဲ့သည္ဟု ေျပာျပဖူးသည္။
“တကၠသိုလ္ေက်ာင္းထဲက မ်ဳိးယူၿပီးစိုက္တာ” … ဟု အေမေျပာခဲ့ဖူးသျဖင့္ ထိုကံ့ေကာ္ေတြကို ပို၍ ျမတ္ႏိုးခဲ့ရေလသလား မသိ။ တကယ္တမ္း ထိုစဥ္က တကၠသိုလ္ဆိုသည့္ ေနရာကို ေရာက္ပင္ မေရာက္ဖူးေသးပါ။ သို႔ေပမဲ့ တကၠသိုလ္ဆိုသည္က ျမင့္ျမတ္ ႀကီးက်ယ္ ခန္းနားသည့္ ေဒသတခုဟု စိတ္ထဲ စြဲသိေနသည္မို႔ ထိုေဒသ၏ အထင္ကရ သစ္ပင္မ်ဳိးဆက္ေတြ မိမိျခံထဲမွာ ရွင္သန္ေနျခင္းကို ေက်နပ္လွသည္။
သိတတ္စ အရြယ္မွာကတည္းက ထိုကံ့ေကာ္ပင္ႀကီးႏွစ္ပင္က အေတာ္ေလး ႀကီးေနၿပီ။ ကံ့ေကာ္ပင္က အရြက္စိပ္စိပ္ႏွင့္ သိပ္သိပ္သည္းသည္း ရွိလွတာေၾကာင့္ အပင္ေအာက္မွာ ေနေျပာက္မထိုး။ ကံ့ေကာ္ရြက္ေတြက ရြက္ႏုထြက္စဆိုလွ်င္ နီတ်ာတ်ာအေသြး၊ တျဖည္းျဖည္း စိမ္းညိဳေရာယွက္၊ ထိုမွတဖန္ စိမ္းဖန္႔ဖန္႔၊ ေနာက္ဆံုးမွာေတာ့ ခပ္ရင့္ရင့္ စိမ္းသြားတတ္သည္။
စိမ္းရင့္ေနသည့္ ကံ့ေကာ္ရြက္ေတြကို မမီတမီခုန္ခူးကာ ေခါက္ခ်ဳိးခ်ဳိး၊ ထိပ္ျဖတ္ ေနာက္ျဖတ္ ျဖတ္ကာ ပီပီမႈတ္ၿပီး ကစားခဲ့ၾကဖူးသည္။ ကံ့ေကာ္ပင္ႀကီးေအာက္မွာ သစ္သား ခံု၀ိုင္းေလး ပတ္႐ိုက္ထားသည္မို႔ ေႏြရာသီမွာ ကံ့ေကာ္ရိပ္က ေခၽြးသိပ္အပမ္းေျဖ၍ ေကာင္းေသာ ေနရာေလးတခု။ မိုးတြင္းဆိုလွ်င္ ကံ့ေကာ္ပင္ေအာက္၌ ေႂကြက်ေနသည့္ ကံ့ေကာ္သီးေတြက အေညႇာက္ကေလးေတြ ထြက္ၿပီး အပင္ေလးေတြ ျပန္ေပါက္တတ္သည္။ ထိုသို႔ျဖင့္ ျခံထဲမွာ ကံ့ေကာ္ မ်ဳိးဆက္သစ္ေတြ တပင္ၿပီး တပင္ ရွင္သန္ ေပါက္ဖြားခဲ့ၾကေလ၏။
ေဆာင္းအကုန္ ေႏြအကူး၊ ေႏြဦး၀င္စ ခုလိုကာလမ်ဳိး ဆိုလွ်င္ေတာ့ ကံ့ေကာ္ပင္ႀကီးမွာ အဖူးေတြ ေဖြးေဖြးလႈပ္ ဖူးေနၿပီ။ ထို႔ေနာက္ တပြင့္စ ႏွစ္ပြင့္စမွသည္ တပင္လံုး ခဲေနေအာင္ ပြင့္ၾကၿပီ။ တအိမ္လံုးမွာ ကံ့ေကာ္ရနံ႔ေတြ ႀကိဳင္ေန လႈိင္ေနၿပီ။ ထိုသို႔ဆိုလွ်င္ အိမ္မွာ ကူေဖာ္ေလာင္ဖက္ ေခၚထားသည့္ အမႀကီးက လြယ္အိတ္တလံုး လြယ္ၿပီး သစ္ပင္ေပၚတက္ကာ ပန္းေတြ ရသေလာက္ ခူးေလ့ရွိသည္။ ခူး၍ရသမွ် ပန္းေတြထဲမွ ဦးဦးဖ်ားဖ်ားကို ဘုရားကပ္၊ အိမ္နီးခ်င္းေတြေ၀၊ က်န္သည့္ ပန္းေတြကိုေတာ့ ေလးငါးပြင့္စီ စုၿပီး ႏွီးႀကိဳးျဖင့္စည္း၊ ဗန္းေလးထဲထည့္ကာ အရပ္ထဲလည္၍ ပန္းေရာင္းထြက္ ေလေတာ့သည္။ ထိုအမႀကီးသည္ ကံ့ေကာ္ပင္ ႏွစ္ပင္မွ ပြင့္သည့္ပန္းေတြ ေရာင္းခ်ရသည့္ေငြျဖင့္ ႏွစ္စဥ္ ၀ါဆိုသကၤန္း ကပ္ေလ့ရွိ၏။ သူ၏ အလွဴမွာ ကိုယ္ေတြလဲ လုပ္အားဒါန ပါရေလေအာင္ ပန္းစည္း စည္းေပး ႏွီးျဖာေပး စသျဖင့္ ကူညီ လုပ္အားေပးခဲ့ဖူးပါသည္။
“ကံ့ေကာ္ပန္းေလးက ေက်ာင္းသူေလးတေယာက္နဲ႔ မတူဘူးလား … အက်ႌျဖဴ၊ လံုခ်ည္စိမ္းနဲ႔ ပါးကြက္၀ါ၀ါေလး ကြက္ထားတဲ့ ဆယ္ေက်ာ္သက္ ေက်ာင္းသူကေလးေပါ့ …”
ပန္းေတြကို ႏွစ္သက္ျမတ္ႏိုးေပမဲ့ ကိုယ္တိုင္က ပန္းမပန္တတ္သူမို႔ ကံ့ေကာ္ပန္းေလးေတြကို ေက်ာင္းအက်ႌ ရင္ဘတ္တံဆိပ္မွာ ထိုးၿပီး ပန္းရင္ထိုးျဖင့္ ေက်ာင္းတက္ခဲ့ဖူးသည္။ ကံ့ေကာ္ရနံ႔ေၾကာင့္ လူက တေန႔လံုး လန္းဆန္း ေနတတ္သည္။ ညႇဳိးႏြမ္းသြားေသာ ပန္းေလးေတြကိုပင္ လႊင့္မပစ္ရက္။ သနပ္ခါးေက်ာက္ပ်ဥ္ အုပ္သည့္ ၀ါးဆန္ကာကံုးေလးထဲ ထည့္ကာ အေျခာက္ခံထားၿပီး ၀တ္မႈန္ေလးေတြကို သနပ္ခါးထဲ ထည့္ေသြး၍ လိမ္းခဲ့ဖူးသည္။ ၀ါညက္ညက္ ေမႊးပ်ံ႕ပ်ံ႕ ကံ့ေကာ္သနပ္ခါးကို ႏွစ္ျခိဳက္စြဲျမဲစြာ လိမ္းခဲ့ဖူးသည့္ ငယ္ဘ၀က မေမ့ရက္စရာ။
ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ပင္မမွာ ေက်ာင္းတက္ရေတာ့ ကံ့ေကာ္ေတြႏွင့္ ကၽြမ္း၀င္ ရင္းႏွီးရျပန္သည္။ အစဥ္အလာႀကီးမားသည့္ တကၠသိုလ္ေျမ၏ ကံ့ေကာ္ေတာမွာ ေပ်ာ္ေမြ႔ သာယာခဲ့ဖူးသည္။ ကံ့ေကာ္ရနံ႔မွာ မိန္းေမာ ေႏွာင္ဖြဲ႔ခဲ့ဖူးသည္။ အနီေရာင္လႊမ္းသည့္ ကံ့ေကာ္ပန္းေတြေၾကာင့္ အံ့မခန္း ျဖစ္ခဲ့ရဖူးသည္။
“ပန္းကံ့ေကာ္ ၀င္းဖန္႔ … သင္းပ်ံ႕ႀကိဳင္လိႈင္ထံု … တို႔တကၠသိုလ္ဂုဏ္ …”
တကၠသိုလ္ေျမကို ေက်ာခိုင္းခဲ့ေသာ္လဲ သတိရတိုင္း သီခ်င္းတပိုင္းတစကို ႏႈတ္ဖ်ားမွာ ညည္းတြားမိရင္း ကံ့ေကာ္ရနံ႔ေတြ ရစ္၀ဲသင္းပ်ံ႕ေနဆဲ၊ ကံ့ေကာ္အိပ္မက္ေတြ အထပ္ထပ္ ဆက္မက္ေနဆဲ။
တကၠသိုလ္ေျမက ကံ့ေကာ္ေတာႏွင့္ ေ၀းခဲ့ေသာ္လဲ ျခံထဲက ကံ့ေကာ္တန္းမွာ ေျခခင္းလက္ခင္းသာေသာ ညေနတိုင္းလိုလို လမ္းေလွ်ာက္ျဖစ္ခဲ့သည္။ ထိုသို႔ ကံ့ေကာ္တန္းမွာ လမ္းေလွ်ာက္ၾကၿပီဆိုလွ်င္အေမက ကံ့ေကာ္ပင္ႀကီးေတြကို အျမဲေရေလာင္းေလ့ရွိသည္၊ ညဘက္ဆို တခါတေလ အေမႊးတိုင္ေလး ဖေယာင္းတုိင္ေလးမ်ား ပူေဇာ္တတ္ေသးသည္။
“ေနာင္ပြင့္မယ့္ အရိေမေတၱယ် ျမတ္စြာဘုရားက ကံ့ေကာ္ပင္ေအာက္မွာ ပြင့္မွာ၊ ကံ့ေကာ္က ေဗာဓိထိုက္တဲ့ အပင္ပဲ၊ ဒါေၾကာင့္ ခုလို ေရေတြမီးေတြ ပူေဇာ္တာ”
ဒီလိုႏွင့္ ကံ့ေကာ္ကို ပို၍ ျမတ္ႏိုးတတ္လာ၏။
***
“အေမ … ကံ့ေကာ္ပန္းေတြ ပြင့္ေနၿပီလား …”
ေသာၾကာေန႔က အေမနဲ႔ အြန္လိုင္းမွာ စကားေျပာျဖစ္စဥ္ သတိတရ ေမးၾကည့္မိသည္။
“ပြင့္ေနၿပီေပါ့ အမ်ားႀကီးပဲ”
“ဟယ္ ဟုတ္လား … ၾကည့္ခ်င္လိုက္တာ … ဓာတ္ပံု႐ိုက္ၿပီး သမီးဆီ ပို႔ေပးပါလားဟင္”
မရႏိုင္မွန္း သိလ်က္ႏွင့္ ပူဆာၾကည့္မိျပန္သည္။
“ဘယ္သူမွ မအားပါဘူးေအ … ႐ိုက္ၿပီးလဲ ပို႔လို႔ အဆင္ေျပမွာမဟုတ္ဘူး၊ ကြန္နက္ရွင္က သိပ္ေကာင္းတာမွ မဟုတ္ဘဲ”
“ဟင္ … အေမကလဲ”
“နင္ အဲဒီပံုေတြရရင္ ၀က္ဘ္ဆိုက္မွာ တင္္အံုးမွာ မဟုတ္လား”
အေၾကာင္းသိေနသည့္ အမႀကီးက ေဘးမွ ၀င္ေျပာသည္။ ေနာက္ေတာ့ အေမက သနားသြား၍ထင့္ … ဘုရားပန္းအိုး ထိုးထားတဲ့ ကံ့ေကာ္ပန္းေတြ ယူလာျပသည္။
“ကံ့ေကာ္ပန္းေလးေတြက လွလိုက္တာ … ဒီကေတာင္ ကံ့ေကာ္နံ႔ေလးေတြ ရလာသလိုပဲ”
စိတ္လႈပ္ရွားကာ တတြတ္တြတ္ ေျပာေနမိသည္။ ပန္းေတြက ၀က္ဘ္ကမ္မွ တဆင့္ဆိုေတာ့ ခပ္၀ါး၀ါး၊ ဒါေပမဲ့ လွသည္။ ၾကည့္ခ်င္သည့္ အခ်ိန္မွာ ျမင္လိုက္ရ၍ စိတ္အဆာေျပကာ ေက်နပ္သြားသည္။ ပံု႐ိုက္ခ်င္၍ ျမင္သာေအာင္ ဟိုဘက္ ဒီဘက္ လွည့္ျပေပးဖို႔ ပူဆာမိျပန္သည္။ အေမတို႔ကလဲ ဒီတခါေတာ့ စိတ္ေက်နပ္ေအာင္ ပန္းအိုးေလးကို ႐ႈေထာင့္အမ်ဳိးမ်ဳိး လွည့္ေျပာင္းကာ ေရႊ႕ျပသည္။
ထိုသို႔ျဖင့္ ဒီကံ့ေကာ္ပန္း ဓာတ္ပံုေလးေတြ ရခဲ့ေလသည္။
***
ဒီရက္ပိုင္း အိမ္ေရွ႕မွာ Daffodils ေတြ စပြင့္ခဲ့သည္။ ဘိလပ္သို႔ ေရာက္ခါစက ထိုပန္းေတြ စပြင့္တာ ျမင္ေတာ့ ရင္ခုန္လႈပ္ရွားခဲ့ရသည္။ ငယ္စဥ္က ေက်ာင္းသင္ခန္းစာ ကဗ်ာထဲမွာ သင္ခဲ့ရသည့္ ထိုပန္းကေလးေတြကို ကိုယ္တိုင္ျမင္ခြင့္ရေတာ့ ေပ်ာ္လိုက္သည္ ျဖစ္ျခင္း။ ဓာတ္ပံုေတြ႐ိုက္ယူရတာလဲ မနည္း။ ခုခ်ိန္မွာေတာ့ ထိုစဥ္ကလို စိတ္လႈပ္ရွားမႈ မရွိေတာ့၊ ဓာတ္ပံုလဲ မ႐ိုက္လိုေတာ့။ ျမင္ပါမ်ားလို႔ ႐ိုးသြားသည္လား၊ ၾကာလာ၍ ေသြးေအး သြားခဲ့သည္လား။ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ျပန္ေမးခြန္းထုတ္ၾကည့္မိ၏။
ဒါဆိုရင္ … တသက္လံုး ျမင္လာခဲ့တဲ့ ကံ့ေကာ္ပန္းေတြကိုေတာ့ ဘာလို႔ ႐ိုးမသြားသလဲ၊ ေသြးေအးမသြားသလဲ … ဘာလို႔ တတမ္းတတ ျဖစ္ေနရသလဲ … ပန္းပြင့္ေလးေတြ ျမင္႐ံုနဲ႔ ဘာလို႔ ရင္ခုန္လႈပ္ရွားေနရသလဲ … ။
မတူပါ။ မည္သည့္နည္းနဲ႔မွ မတူႏိုင္ပါ။
ကံ့ေကာ္ရဲ႕ ရာဇ၀င္ေတြ၊ ကံ့ေကာ္ရဲ႕ သမိုင္းေတြနဲ႔ ကံ့ေကာ္ရဲ႕ တန္ဖိုးေတြကို ကံံ့ေကာ္ေျမက လူေတြပဲ သိႏိုင္ ခံစားႏိုင္သည္။ daffodils ပန္းေတြရဲ႕ အလွအပကိုေတာ့ သူ႔ျပည္သူ ျပည္သားေတြသာ ခံစားၾကပါေစေတာ့ … ။ ဘယ္ေလာက္ပဲ ႀကီးက်ယ္ျမင့္ျမတ္တဲ့ ေနရာပဲ ေရာက္ေရာက္၊ ဘယ္ေလာက္ပဲ ခမ္းနားေအာင္ ကဗ်ာလကၤာေတြနဲ႔ ဖြဲ႔ဆိုထားထား ရင္ခုန္သံခ်င္း နီးစပ္မွသာ ခံစားခ်က္ေတြ ထပ္တူ ညီမွ်ႏိုင္မည္ မဟုတ္လား။
ေတြးမိရင္း အလြတ္ရေနသည့္ ကဗ်ာတပုဒ္ကို စိတ္ထဲက ရြတ္ဆိုေနမိ၏။
ေအးရိပ္သာတဲ့ ျပည္ေညာင္ညိဳ
ဥၾသတြန္သံခ်ဳိ
ဒိုးယိုစီးတဲ့ နဒီတြင္း
သမင္ေရေသာက္ဆင္း
ျမက္ခင္းလဲ့လဲ့ ေျမညီညီ
ကံ့ေကာ္၀တ္မႈန္စီ
ဇာလီေပ်ာ္တဲ့ ေက်ာင္းသခၤမ္း
လူေလး သြားခ်င္စမ္း … ။ … ။
ေၾသာ္ … သြားခ်င္စမ္းပါဘိေတာ့ ကံ့ေကာ္ေရႊျပည္ … ။
***
ေမဓာ၀ီ
၁၃၊ မတ္၊ ၂၀၁၁
၀၁း၂၇ နာရီ
27 comments:
စကာၤပူမွာလည္း ကံ့ေကာ္ေတြစုိက္ထားတဲ့လမ္းရွိတယ္ ပြင့္မပြင့္သြားၾကည့္လုိက္ဦးမယ္၊
မေရ ကံ႕ေကာ္ပန္းေလးေတြၾကည္႕ၿပီး၊ကဗ်ာေလးဖတ္ရင္း
လြမ္းသြားပါတယ္။
အေရးေကာင္းတယ။္ လြမ္းတာ.
တို႕လဲ ဒီတစ္ေခါက္ ကံေကာ္ပင္တစ္ပင္ ငါးရာ က်ပ္န႕ဲ႕ ဝယ္ခဲ႕တယ္ စိုက္ဘုိ႕မွာထားခဲ႕တယ္။ ေနာက္တစ္ပင္ ကုိ နစ္ရာနဲ႕ေပးတာမယူခဲ႕မိတာ ေနာင္တရမဆံုးဘူး ေနာက္တစ္ခါ ထပ္ဝယ္ဦးမယ္။ ေဖာင္ႀကီးမွာ.ကန္႕ေကာ္ပင္ရွိတယ။္
တုိ႕လဲ ကုိဟန္ႀကည္ဘေလာ႕မွာေမဒါဝီကြန္မက္ေတြ႕ခဲ႕တယ။္
ပန္းေလးေတြ လွလုိက္တာ ခံစားနားလည္မိတယ္။
တို႕လဲႀကည္႕မဝဘူး အနံ႕ေလးရွူခ်င္လုိက္တာ.
အသုပ္သည္ႀကီး ဒီေန႕ဘာသုပ္စားမလဲ။
အခုအိမ္ပံုက ဘိလပ္က အိမ္ပံုလား ခ်စ္စရာေလး. steve က အပင္ပန္းကုိ မသိဘူးတဲ႕။
လြယ္လြယ္ကူကူမရနုိင္တာကုိ လုိခ်င္တတ္တဲ႕ one of the လူ႕သေဘာတစ္ခုလဲပါပါတယ္ အခု ဘိလပ္ကေန အေႀကာင္းအမ်ိဳးမ်ိဳးေႀကာင္႕ မိသားစုက ၿပန္ေခၚလုိ႕ဘဲၿဖစ္ၿဖစ္ ၿပန္ကုိ ၿပန္ရေတာ႕မယ္လုိ႕ေတြးႀကည္႕႔ပါလား ဘိလပ္ကို လြမ္းသလုိလုိၿဖစ္လာမယ္။ တုိ႕ရန္ကုန္အၿပီးၿပန္ရေတာ႕မလာား မသိ ဆုိတဲ႕အခ်ိန္က စလံုး မေလးရွားကုိ လြမး္မိသလိုဘဲ ေနာက္ၿပန္မဆံုနိုင္ေတာ႕ဘူးဆုိၿပီး.
လြမ္းတာကေတာကလြမ္းပါ လြမ္းလုိ႕ရပါတယ္ တုိ႕ အေတြးကို ေၿပာၿပတာပါ။
ေဆာရီးး
anomynous ေတါ လုပ္ဘုိ႕ေမ႕သြားတယ္ ကြန္မက္ေတြ ဖ်က္လုိ႕ရတယ္ေနာ္ဘယ္လုိမွ ွ သေဘာမထားဘူး တုိ႕႕ က ေၿ႔ပာလုိက္ရရင္ၿပီးေရာ.ေမဓါဝီ သမင္မေလး ဖ တ္လုိက္ရတယ္ဆုိရင္ၿပီးေရာ.
kom
ကံေကာ္ေရႊျပည္ ဆိုလို႕..၁၀ တန္းတုန္းက..တမမ လုပ္ခဲ့ရတဲ့..အထူးထုပ္ ၾကီးေတာင္ သတိရသြားတယ္..မေမ..း)
ကံ့ေကာ္ နဲ႕.. ခြဲမရ ပါေလ
အမခင္ဦးေမက ကြန္မန္႔ေတြ အလွဴၾကီးလာေပးသြားတာကိုး ... ပို႔စ္တင္ၿပီးတာနဲ႔ အိပ္ေပ်ာ္သြားလို႔ မနက္မိုးလင္းမွ ကြန္မန္႔ေတြ တင္လိုက္ရတာပါ။ အေနာနိမတ္ မလုပ္လို႔ မတင္ေပးတာ မဟုတ္ဘူး အမ။
ဓာတ္ပံုထဲက အိမ္က ဘိလပ္က မဟုတ္ပါဘူး။ ရန္ကုန္ကပါ။ ဒီကိုမလာခင္ကတည္းက ရိုက္ခဲ့တာ။ အေပၚက အုပ္မိုးေနတဲ့ ကံ့ေကာ္ပင္ကို ျပခ်င္တာ အမေရ ... ။
တကယ္ေတာ့ ဒီပို႔စ္မွာ ဆိုလိုခ်င္တာက ျမန္မာဆိုတာ ဘယ္ေနရာပဲေရာက္ေရာက္ ကိုယ့္ဘာသာ ကိုယ့္ယဥ္ေက်းမႈ ကိုယ့္ဓေလ့ထံုးစံေတြမွာသာ ေပ်ာ္ေမြ႔ၿပီး ကိုယ့္ေရေျမကို ခင္တြယ္၊ ကိုယ့္ေဒသက ပန္းေတြကိုသာ ပိုၿပီး ႏွစ္သက္၊ ကိုယ့္ရိုးရာ ကဗ်ာစာေပကို ပိုၿပီး တန္ဖိုးထားတတ္တယ္ ဆိုတာကို ေျပာခ်င္တာပါ။
ဒီ့ျပင္လူေတာ့ မသိဘူး။ က်မကေတာ့ အဲဒီအတိုင္းပါပဲ။
ကြန္မန္႔ေတြအားလံုးအတြက္ ေက်းဇူးပါ။
Botanic Garden has many ကံ့ကော်ပင် in Singapore. They are not tall and has very big flowers. You can hold branches and smell it. Sadly it's not allow to pluck.
ေက်ာင္းဖြင္႔ခ်ိန္ စိန္ပန္းေတြလဲ ေျမမွာၾကဲျပန္႔ေန ကံ႕ေကာ္ပန္းေတြနဲ႔ အတူ သူနဲ႔ ေတြ႔ရာနယ္ေျမ တကၠသိုလ္္ သို႔မဟုတ္ ျမကၽြန္းသာအင္းယားကန္နယ္ေျမ...
သီခ်င္းေလးဆိုျပီး ေကာ္မန္႕ကို ေရးခ်လိုက္ပါတယ္.. း)
ျမကၽြန္းသာထဲက ကံေကာ္ပန္းေတြကို ၀တ္ဆံေလးေတြ အေျခာက္ခံျပီး လက္ေဆာင္ေပးသူေၾကာင္႔ သနပ္ခါးေလးနဲ႔ ေမႊးျမစြာ ေသြးလိမ္းခဲ႔ဖူးတယ္..
ခုေတာ႔ အဲဒီရနံ႔ေလးေတြ ျပန္မရေတာ႔ဘူး...
မေမရဲ႔ ကံ႕ေကာ္ေတြျမင္ေတာ႕ ျပန္သတိရလိုက္မိသား..
တရားခံ မေမ ............. း)
ပန္းလည္းၾကိဳက္တာမဟုတ္ဘဲ က်ေနာ္ေတာ့ သၾကၤန္ေရာက္တိုင္း ပိေတာက္ပန္းေတြ ပြင့္ေနတဲ့ ပိေတာက္ပင္ကို အျမဲ ျမင္ခ်င္ေနတတ္တယ္။
ဖိႏွိပ္ထားရတဲ့ အိမ္လြမ္းနာကို သၾကၤန္အေငြ႔နဲ႔ ပုတ္ႏိုးခံရတာမ်ဳိးနဲ႔တူပါရဲ႕။
မေမ ကံ့ေကာ္ေရႊျပည္ကို လြမ္းေနတာ ကိုယ္ခ်င္းစာမိတယ္။
ကံ့ေကာ္ကို က်မလည္းၾကိဳက္ပါတယ္။
ဓါတ္ပံုေတြအတြက္ေက်းဇူးပါ။
ဟုတ္တယ္ေနာ္ ကံ့ေကာ္ရဲ့ ၇နံကို လူကိုေတာ္ေတာ္ၾကည္နူးေစတယ္ က်ေနာ္ ေက်ာင္းတက္တုန္းက ေက်ာင္းပရ၀ုဒ္အစပ္ေတြမွာ ကံ့ေကာ္ပင္အၾကီးၾကီးေတြ အမ်ားၾကီးပဲ ပြင့္တဲ့အခ်ိန္က် ေမႊ့းလိုက္တာမ်ားဗ်ာ ႏွင္းေရေလး မိုးေရေလးမ်ား ေသာက္လိုက္ရလို႕ကေတာ့ လွခ်က္ေတာ့ ေျပာမေနနဲ႕ ကံေကာ္ရြက္ နုနုနီနီေလးေတြလည္းလွတာပဲ ကားလမ္းေဘးဆိုေတာ့ ကားေပၚက ခရီးသည္ေတြက ကံ့ေကာ္ပန္းေတြကို ေငးေမာ သေဘာက်သြားရင္ ဘာေၾကာင့္မွန္းမသိဘူး ဂုဏ္ယူသလိုလိုနဲ႔ေပ်ာ္တယ္ လြမ္းမိပါရဲ့ ကံ့ေကာ္ရယ္ ။
ကံေကာ္ေတြကို ေကာင္းေကာင္း မသိခဲ့ေပမယ့္ အခုလို ဆိုေတာ့လည္း လြမ္းခ်င္မိသလိုလို....၊ က်ေနာ္ သေဘာက်တာက ဝက္ဘ္ကမ္က ႐ိုက္ထားတဲ့ ကံေကာ္ ပံုေလးေတြ..၊ မႈန္ဝါးဝါးေပမယ့္ သူတို႔ကို တစံုတေယာက္က ဘယ္ေလာက္မ်ား တမ္းတမ္းတတ နဲ႔႐ုိက္ထားခဲ့သလဲဆိုတာ ေပၚလြင္တယ္..။ :)
ဇာလီေပ်ာ္တဲ့ ေက်ာင္းသခၤမ္းက ဝကၤဘာေတာထဲမွာ..
ဓါဝီေပ်ာ္တဲ့ ေက်ာင္းသခၤမ္းက အဂၤလန္မွာ...
ဗာဗီ..အဲေလ..ဗီဗာ ..ေပ်ာ္တဲ့ ေက်ာင္းသခၤမ္းက ...သီခ်င္းဆိုကျပီး ဗီဒီယို ရိုက္လို႔ရတယ္
အထက္တန္းေက်ာင္းသားဘ၀က ၀ထၳဳေတြ စဖတ္ျဖစ္ေတာ့ ဆရာၿငိမ္းေက်ာ္ရဲ႕ ၀ထၳဳေတြကို တရႈိက္မက္မက္ဖတ္ရင္း ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ ပရ၀ုဏ္ထဲက ကံေကာ္တန္း၊ သစ္ပုတ္ပင္၊ ဦးခ်စ္ဆိုင္ ဆိုတဲ့ အထင္ကရေနရာေတြကို စိတ္ကူးနဲ႔ျမင္ၾကည့္ရင္း ရင္ေတြခုန္ခဲ့ဖူးပါတယ္...ဆယ္တန္းေအာင္ရင္ ရန္ကုန္မွာ ေက်ာင္းတက္မယ္လို႔ စိတ္ကူးထားခဲ့ေပမယ့္ အညာသားျဖစ္ေနေတာ့ မႏၲေလးမွာပဲ တက္ခြင့္ရခဲ့တယ္...မႏၲေလး၀/သ ၀န္းထဲမွာလဲ ကံ့ေကာ္ပင္က ခပ္ရွားရွားဆိုေတာ့ သြားၾကည့္ေပမယ့္လည္း ရင္သိပ္မခုန္ခဲ့ရပါ...ကိုယ္တက္ခဲ့တဲ့ ေဆးေက်ာင္းကလည္း ေက်ာင္း၀န္းက်ဥ္းက်ဥ္းေလးထဲမွာ သစ္ပင္ဆိုလို႔ သံုးေလးပင္သာ ရွိတာျဖစ္လို႔ ရင္ထဲက ကံ့ေကာ္အစြဲကို အာသာေျပေအာင္ မစြမ္းခဲ့ျပန္ပါ...ရန္ကုန္ကုိ အလည္သြားေတာ့လည္း တကၠသိုလ္နယ္ေျမကို မေရာက္ျဖစ္ျပန္တာမို႔ ကံ့ေကာ္ရဲ႕လြမ္းေမာစရာ ရသကို မခံစားခဲ့ရျပန္ပါ...ဒီႏွစ္စာေမးပြဲၿပီးလို႔ ခရီးထြက္ရင္ေတာ့ ရန္ကုန္တကၠသိုလ္၀န္းထဲ၀င္ၿပီး ကံ့ေကာ္ရန႔ံကို အားရေအာင္ရွဴဖို႔ စိတ္ကူးထားမိပါတယ္...အစ္မဘေလာ့ထဲက ကံ့ေကာ္ေတြကို ျပန္ျမင္ရေတာ့ ခပ္ငယ္ငယ္ကဖတ္ခဲ့ဖူးတဲ့ ဆရာၿငိမ္းေက်ာ္ရဲ႕ ၀တၱဳေတြထဲက ဇာတ္ေကာင္ေတြကို ျပန္လြမ္းမိပါေသးရဲ႕ အစ္မေရ...
ၾကီးေမ
ေက်ာ္ခြမရလို႕ ပို႕စ္အသစ္ေလးေတာင္ ဒီေန႕မွ လာဖတ္ရတာ ကံေကာ္ေတြပြင့္ေနတာၾကာေပါ့ေနာ
ဒါေပမယ့္ စစတို႕စီေတာ့ ကံေကာ္က ရန္ကုန္ေလာက္မေပါဘူး မန္းမွာ တမာရနံ႕ေတြ သင္းပ်ံ႕ၾကိဳင္လိႈင္ေနျပီ လြမ္းမယ္ဆိုလဲ လြမ္းစရာေပါ့ေနာ္ စာဖတ္ျပီး လြမ္းသြားျပီ။
ခင္မင္တဲ့
seesein
အိုးးးးး.. လြမ္းလိုက္တာ မေမရယ္
“ပန္းကံ့ေကာ္ ၀င္းဖန္႔ … သင္းပ်ံ႕ႀကိဳင္လိႈင္ထံု … တို႔တကၠသိုလ္ဂုဏ္ …”
ကံ့ေကာ္ရနံ႕ေတြ သင္းပ်ံ႕ႀကိဳင္လိႈင္ထံုေသးရဲ႕လား
တို႕..တကၠသုိလ္ဂုဏ္ ေရာ........????
ေႏြဦးကံေကာ္ေတြေပါ့၊ ကုိၾကီးေက်ာက္ ေရးထား
တဲ့ ေကာ္မန္႕ဖတ္ျပီး ရီရတယ္ ...
ကံ့ေကာ္ပန္းေလး ျမင္လုိက္ရမွ အတိတ္က အရိပ္ေတြက ထင္ဟပ္လာတယ္။ ညေန ဆည္းဆာခင္းေလးေတြမွာေပါ့။ က်ေနာ္က ကံ့ေကာ္ပင္ေပၚတက္ၿပီး ကံ့ေကာ္ပြင့္ေလးေတြကုိ ေခၽြခ်ေပးခဲ့တယ္။ အလွပဆုံး ကံ့ေကာ္ပြင့္ေလးေတြကိုမွ ေရြးၿပီး ေခၽြခ်ေပးေလ့ရွိခဲ့တယ္။ အပြင့္လွလွ ရနံ႔ျမျမ ငြါးငြါးစြင့္စြင့္ ပြင့္ေနတဲ့ ပြင့္ဖတ္အာအာႀကီးေတြကိုမွ ေရြးၿပီး ေခၽြခ်ေပးေလ့ရွိခဲ့တယ္။ညေနခင္းေလးေတြမွာေပါ့။ ေအာက္က ေကာက္တဲ့ သူကလဲ တျမတ္တႏုိး ခပ္ဖြဖြေလး ကိုင္တြယ္ၿပီး ေကာက္ရွာပါတယ္။ ပြင့္ခ်ပ္ပြင့္ဖတ္ေတြ မပ်က္ေၾကြဖို႔က အေရးႀကီးတယ္ မဟုတ္လား။ အဲဒီလုိ အဲဒီလုိနဲ႔ ညေနခင္းေလး အေတာ္မ်ားမ်ားမွာ ကံ့ေကာ္ပြင့္ တက္ခူးခဲ့ရတယ္။ ျပန္ေျပာင္းေတြးၾကည့္ရင္ေတာ့ လြမ္းေမာစရာႀကီးပါဘဲ။ ခင္ဗ်ာ။ ဟုတ္ကဲ့။ ဘုရားတင္ဖုိ႔ တက္ခူးတာပါဗ်ာ။ တလြဲ မေတြးပါနဲ႔။ ဟဲ ဟဲ။
ခင္မင္လ်က္
ကုိကိုေမာင္(ပန္းရနံ႔)
ကံ့ေကာ္ပန္းေတြကို ရန္ကုန္တကၠသိုလ္၀င္းထဲမွာေတြ႔ဖူးတယ္..
သေဘာက်တယ္...မမေမလုပ္မွပဲ..မတက္ဖူးတဲ့
ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ကိုသတိရလာျပီ...
ဘယ္ေလာက္ပဲ ႀကီးက်ယ္ျမင့္ျမတ္တဲ့ ေနရာပဲ ေရာက္ေရာက္၊ ဘယ္ေလာက္ပဲ ခမ္းနားေအာင္ ကဗ်ာလကၤာေတြနဲ႔ ဖြဲ႔ဆိုထားထား ရင္ခုန္သံခ်င္း နီးစပ္မွသာ ခံစားခ်က္ေတြ ထပ္တူ ညီမွ်ႏိုင္မည္ မဟုတ္လား။ ဟုတ္တာေပါ့မမေရ..
အလြမ္းေပၚ အလြမ္းဆင့္လို႕ ခုလို သၾကၤန္ ခ်ိန္ခါနိးေတာ့
သီခ်င္းသံ ၾကားရင္ေတာင္ ရင္ေတြခုန္ၿပိး လြမ္းေနရ တဲ႕အၿဖစ္။ မမစာေလး ဖတ္ရေတာ့ ပိုလြမ္းမိတယ္မမေရ။
ေကာင္းေသာေန႕ေလး ၿဖစ္ပါေစ။
မေမေရ စာတစ္ပုဒ္ဖတ္လုိက္ရင္ က်န္တာျခင္းမတူဘူးေနာ္၊ ခုဖတ္လိုက္တာ ကံ့ေကာ္ပန္းေရာင္းၿပီး ရတဲ့ပိုက္ဆံကို ၀ါဆုိသကၤန္းကပ္တယ္၊ သာဓုပါကြယ္၊ သာဓုပါ။ အရိေမေတၱယ်ဘုရားရွင္က်ရင္ ကံ့ေကာ္ပင္ေအာက္မွာ ဘုရားျဖစ္မယ္။ သကၤန္းလွဴရတဲ့ အက်ဳိးအားေၾကာင့္ အရိေမေတၱယ်ဘုရားရွင္ကို ဖူးေတြ႕ႏုိင္ပါေစလုိ႔ ဆုေတာင္းေပးပါတယ္ေနာ္။
ကံေကာ္ပန္းဆုိလုိ႔ သာသနာ့တကၠသုိလ္ ကမၻာေအးမွာတက္တုန္းကေပါ့ တစ္ခုေသာ မနက္မွာ ဘုရားပန္းကပ္ဖုိ႔ဆုိၿပီး အပင္ေပၚတက္ခူးတာ ခူးေနစဥ္မွာပဲ ပါေမာကၡခ်ဳပ္ဆရာေတာ္က လာေတြ႕သြားလုိ႔ ဆင္းခုိင္းလုိက္တယ္။ အပင္က်ဳိးသြားမွာစိုးလုိ႔တဲ့။ ကံ့ေကာ္ပန္းကို အရမ္းႀကဳိက္ေပမယ့္ မေမလုိ သတိေတာ့ မရမိဘူး။ မေမစာကို ဖတ္ၿပီးမွပဲ သတိရေတာ့တယ္။ ေက်းဇူးေနာ္။ ရႊင္လန္းခ်မ္းေျမ႕ပါေစ...
Post a Comment