လိပ္ျပာသိေစ ...

တေလာက မေလး (အိမ့္ခ်မ္းေျမ့) ဘေလာ့ကို ေရာက္သြားေတာ့ “ပန္းနဲ႔ လိပ္ျပာ” ဆိုတဲ့ ေမာင္စိန္၀င္း (ပုတီးကုန္း) ရဲ႕ ကဗ်ာေလးကို ေတြ႔လိုက္ရတယ္။ ငယ္ငယ္ကတည္းက ႀကိဳက္လို႔ အလြတ္ရခဲ့တဲ့ ကဗ်ာေလး တပုဒ္ပါ။ ေမာင္စိန္၀င္းရဲ႕ ပန္းနဲ႔ လိပ္ျပာကို ဖတ္ၿပီးေတာ့ မေလးရဲ႕ “ပန္းဘ၀” ဆိုတဲ့ ကဗ်ာေလး ကိုလဲ အဲဒီပို႔စ္မွာ ဖတ္ရပါတယ္။ အဲဒီကဗ်ာေတြဖတ္ရင္း တခါက အေဖေရးခဲ့ဖူးတဲ့ “ပန္းပ်ဳိနဲ႔ ကိုလိပ္ျပာ” ကဗ်ာေလးလဲ ေခါင္းထဲ ေရာက္လာတာနဲ႔ ျပန္ဖတ္ျဖစ္တယ္။

ကဗ်ာေတြဖတ္ရင္ မ်က္စိထဲ ျမင္ေယာင္ခံစားၿပီး ဖတ္ေလ့ရွိတာမို႔ လိပ္ျပာေလးေတြ ပန္းေလးေတြကို စိတ္နဲ႔ပံုေဖာ္ၿပီး ေတြးေနမိတယ္။ ပ်ံ၀ဲေနတဲ့ လိပ္ျပာေလးေတြ … ပြင့္လန္းေနတဲ့ ပန္းေလးေတြ … ။ အေရာင္စံု အေသြးစံု … ေမႊးလို႔ ပ်ံ႕လို႔ … တေလာကလံုးက လွလို႔ပါပဲ … ။ ဒါေပမဲ့ ဆက္ၿပီး ေတြးမိတာက ကဗ်ာရဲ႕ ေနာက္ကြယ္က လိပ္ျပာေတြနဲ႔ ပန္းပြင့္ေလးေတြ ... ။ ပန္းပြင့္တိုင္းလဲ မေမႊးပ်ံ႕ဘူး ... ပန္းပြင့္တိုင္းလဲ အဆင္းမလွဘူး။ အဆင္းမလွ ရနံ႔မေမႊးတဲ့ ပန္းေလးေတြဆီကို မ်က္စိလည္ လမ္းမွားေရာက္လာတဲ့ လိပ္ျပာတခ်ဳိ႕ လာနားခိုတဲ့အခါ … … … ။

ပန္းပြင့္ေလးေတြသာ စကားေျပာတတ္ရင္ သူတို႔ဆီ ေခတၱလာေရာက္ နားခိုၿပီး ၀တ္ရည္ခ်ဳိခ်ဳိေတြ ေသာက္သံုးလို႔ အားရတဲ့အခါ စြန္႔ခြါ ပ်ံေျပးၾကတဲ့ လိပ္ျပာေလးေတြကို ဘယ္လိုမ်ား ေျပာခ်င္မလဲ … ဘယ္လိုမ်ား အျပစ္တင္မလဲ … ။ နားလည္စြာ ခြင့္လႊတ္မွာလား … ရက္စက္သူလို႔ အျပစ္ယူမွာလား … ပန္းပြင့္ေလးေတြ ကိုယ္စား စဥ္းစားေနမိတယ္ … ။

ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ပါ … ပန္းေလးေတြရဲ႕ဘ၀ဆိုတာ ကိုယ့္ဆီ လာေရာက္ခိုနားမယ့္ လိပ္ျပာကို ေရြးခ်ယ္လို႔မွ မရဘဲ။ ေတာင္ပံပါတဲ့ လိပ္ျပာေလးေတြကေတာ့ လွရာရာ ပန္းေလးေတြ တပြင့္ၿပီး တပြင့္ ေျပာင္းလဲ နားခိုရင္း ၀တ္ရည္ေတြ ေသာက္သံုးေနမွာေပါ့။ တကယ္ေတာ့ … ဒါေတြဟာ သဘာ၀ေတြပါပဲ။ ေရြးခ်ယ္ခြင့္ရွိတဲ့ လိပ္ျပာတို႔ရဲ႕ သဘာ၀နဲ႔ ေရြးခ်ယ္ခြင့္မရွိတဲ့ ပန္းေလးေတြရဲ႕ သဘာ၀ပဲေလ … ။ ဒါေပမဲ့ သဘာ၀တိုင္းဟာ သဘာ၀က်ရဲ႕လား … ။ တခါတေလ သဘာ၀ေတြဟာ သဘာ၀မက်တဲ့အခါ … ပန္းကေလးေတြရဲ႕ စိတ္မွာ ဒဏ္ရာေတြလဲ ျဖစ္တတ္တာပါပဲလို႔ စိတ္ထဲ ေတြးမိရင္း … ဒီကဗ်ာေလး ေရးျဖစ္သြားတယ္။
***

လိပ္ျပာသိေစ …

အလွမ္းရယ္ေ၀းတဲ့
လမ္းသြယ္နေဘးက …
ပန္းငယ္ေလးရဲ႕ ဘ၀ပါေလ … ။

အညၾတ ဒီရင္ခြင္မွာ
ေရႊလိပ္ျပာ လာခို၀င္ေတာ့
ၿငိဳျငင္ကာ မျငင္းပယ္ရက္ၿပီမို႔
အဆင္းရယ္နတၳိ ပန္းငယ္က
အတင္းတြယ္ဖက္မိေလသလား
မွားမိေတြေ၀ … ။

အထင္မလြဲပါနဲ႔ …
ရင္ထဲမွာ နာက်င္တတ္ေပမဲ့
ဇာတ္နာတယ္ ဆိုရေအာင္
အရပ္တကာလည္ ငိုမျပပါဘု
အားငယ္သူ႔ ပ်ဳိရင္ခြင္မွာ
နားလည္မႈ လိုခ်င္တာကို
မွားတယ္ဟု ၿငိဳျငင္ေန …
အို … ထင္ရက္ ေလသလား … ။

ေရႊလိပ္ျပာ အစာျပည့္ၿပီမို႔
ေျဖသိမ့္စရာ ရွာမေတြ႔သည္လား
စကားဆို ပ်ားလိုမခ်ဳိတဲ့ျပင္
အနားကိုလဲ မသြားလို မလာလိုေတာ့
ေလ်ာ့ရဲရဲ ေမတၱာဓာတ္
ေပါ့နည္းနည္း သစၥာပ်က္ကာ
အခ်စ္မပါ အျပစ္ရွာရက္တဲ့အျပင္
ေနာက္တပင္ ေလွ်ာက္၀င္လို႔ လွမ္းလိုမွ
ပန္းပ်ဳိမွာ ႏြမ္းငိုကာ တ-ရွာရ
သဘာ၀ပါ လိပ္ျပာအက်င့္ေပမို႔
စိတ္မွာ က်ိတ္ခါ ေျဖမိေလျငား
အတိတ္ဟာ အဆိပ္ပမာ ပူေလာင္ၿငိေလေပါ့
သိကၡာရွိေယာင္ သူဟန္ေဆာင္တဲ့
ေရႊလိပ္ျပာ အေမာင္သိေစသား … ။ … ။
***

ေမဓာ၀ီ
၀၁၊ ၀၂၊ ၂၀၁၁
၁၄း၄၄ နာရီ

(ေရးထားတာ ၾကာပါၿပီ။ အလုပ္ေတြ႐ႈပ္ေနလို႔ အသစ္မေရးျဖစ္တာနဲ႔ မတင္ရေသးတဲ့ အေဟာင္းေတြ ျပန္ရွာၿပီး တင္လိုက္ပါတယ္။)