အြန္လိုင္း ေရႊ၀တၳဳတိုဆု … တဲ့။
ဒီနာမည္ေလး ျမင္ေတာ့ ဟိုးလြန္ခဲ့တဲ့ အႏွစ္ ႏွစ္ဆယ္ေက်ာ္ ကာလေလာက္က စာေပနယ္ပယ္မွာ ၀တၳဳတို ေရႊေခတ္ဆိုၿပီး ရသ၀တၳဳတိုေတြ တေခတ္ ဆန္းခဲ့ဖူးတာ အမွတ္ရမိတယ္။ အဲဒီေခတ္က မဂၢဇင္းေတြမွာ ၀တၳဳေတြကို အဓိကထား ေဖာ္ျပေပးတဲ့အျပင္ ၀တၳဳခ်ည္း သီးသန္႔ထုတ္တဲ့ မဂၢဇင္းေတြလဲ ရွိခဲ့ဖူးတယ္ဆိုရင္ ပံုျပင္လုိမ်ား ျဖစ္ေနမလားဘဲ။
ခုေနာက္ပိုင္း မဂၢဇင္းေတြက အေကာင္းစားစကၠဴနဲ႔ ေလးေရာင္ျခယ္ ႐ိုက္ႏွိပ္ထားၿပီး ကြာလတီလို႔ တံဆိပ္ကပ္ေနၾကေပမဲ့ ကိုင္ၾကည့္ရင္ ေလးတာကလြဲလို႔ ေလးနက္တဲ့ စာ၊ အႏွစ္သာရ ရွိတဲ့စာေတြ သိပ္မပါၾကေတာ့ဘူး။ တ၀က္ေလာက္က ေၾကာ္ျငာ၊ ေနာက္ထပ္ ေလးပံု တပံုေလာက္က ဖက္ရွင္ ဒီဇိုင္း၊ က်န္တာက ျပည္တြင္း ျပည္ပ သတင္းပလင္းနဲ႔ အင္တာဗ်ဴးေတြ၊ ၀တၳဳဆိုတာမ်ဳိးကေတာ့ ဟိုးေနာက္ဆံုးနား ေခ်ာင္က်က် ေနရာမွာ မထင္မရွား ေဖာ္ျပခံရတဲ့ ဘ၀ေရာက္ေနခဲ့ၿပီ။
ဟိုစဥ္က ရသမဂၢဇင္းေတြ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားက ကေလာင္သစ္ေတြကိုလဲ ေျမေတာင္ ေျမႇာက္ေပးၾကတယ္။ ကိုယ္တိုင္ေတာင္ ကေလာင္သစ္အျဖစ္ မၾကာခဏ ေရြးခံခဲ့ရပါရဲ႕။ ေရးၿပီး ပို႔ျဖစ္တာက ႀကိဳၾကား ႀကိဳၾကားမို႔ အယ္ဒီတာမင္းမ်ားက မမွတ္မိဘဲ အျမဲတမ္း ကေလာင္သစ္ထဲခ်ည္း ထည့္ေနေတာ့တာကိုး။ ခုထိလဲ ကေလာင္က သစ္ေနတုန္းပါပဲ။ ကီးဘုတ္ကေလးကသာ ခလုတ္ေတြ ေဟာင္းကုန္တာ၊ ကေလာင္ကေတာ့ အသစ္ခ်ပ္ခၽြတ္ပဲ ရွိေသးတယ္။ သစ္ဆို ကေလာင္နဲ႔ ေရးမွ မေရးဘဲေလ။ ထားပါေတာ့ … အဲဒီလို ၀တၳဳတို ေရႊေခတ္ဆိုၿပီး အရွိန္အဟုန္နဲ႔ စီးဆင္းေနတဲ့ ရသ ေရစီးေၾကာင္းထဲ ကိုယ္လဲ ဒိုက္တမွ်င္လို တလည္လည္နဲ႔ ေမ်ာပါခဲ့ဖူးတယ္။
အဲဒီေခတ္က ၀တၳဳတိုေရႊေခတ္ ျဖစ္တာေတာင္ ကေလာင္သစ္ေတြ ဘ၀က အခုေခတ္ ဘေလာ့ဂါအသစ္ တေယာက္လို ကိုယ့္ရဲ႕စာ ပရိသတ္ေရွ႕ေမွာက္ ေရာက္ဖို႔ရာ မလြယ္ကူလွပါဘူး။ အေတာ္ေလး ခက္ခဲတယ္၊ မ်က္ႏွာငယ္ရတယ္၊ အခ်ိန္လဲ အမ်ားႀကီး ေပးရတယ္။ ပိုက္ဆံမရွိ အသိမရွိ အုပ္စု အသိုင္းအ၀ိုင္း မရွိရင္ ပိုဆိုးပါတယ္။ ဘယ္လိုပဲျဖစ္ျဖစ္ ၀ါသနာပါတဲ့ သူေတြကေတာ့ ေရးေနတာပဲ၊ မဂၢဇင္းေတြကို ပို႔ေနတာပဲ။ ပို႔တဲ့သူေတြကလဲ သူလို ကိုယ္လိုေတြ အမ်ားႀကီးဆိုေတာ့ ကိုယ္ပို႔ထားတဲ့ ၀တၳဳတပုဒ္ကို အယ္ဒီတာ ဖတ္ဖို႔ရာ ႏွစ္နဲ႔ခ်ီေစာင့္ရတယ္။ ဖတ္ၿပီး ေရြးခ်င္မွလဲ ေရြးမယ္၊ တခါတေလလဲ ကိုယ့္စာ ဘယ္ေခ်ာင္ ေရာက္သြားမွန္း မသိဘူး၊ ေရြးမေရြး သြားေမးလဲ မေျပာဘူး၊ ျပန္ေတာင္းေတာ့လဲ မေပးဘူး၊ ဒီလိုနဲ႔ တခ်ဳိ႕စာမူေတြ ဆံုး႐ႈံးခဲ့ရတယ္။
တခ်ဳိ႕ မဂၢဇင္း အယ္ဒီတာေတြကေတာ့ ေရြးမေရြး ေၾကျငာေပးပါတယ္။ မေရြးရင္ ဘာေၾကာင့္ဆိုတာ မွတ္ခ်က္ကေလးနဲ႔တကြ ေဖာ္ျပေပးတယ္။ ကိုယ့္စာမေရြးလဲ အယ္ဒီတာ့ မွတ္ခ်က္ကေလး ဖတ္ရရင္ကို အင္မတန္ ၀မ္းသာလွၿပီ။ ကိုယ့္စာကို သူတကယ္ ဖတ္တယ္ ဆိုတာ သိရတဲ့အျပင္ ကိုယ္ဘာလိုတယ္ ဆိုတာေတြ ကိုယ္မျမင္တဲ့ ဟာကြက္ေတြ ေထာက္ျပေပးထားေတာ့ ေနာက္တပုဒ္ေရးတဲ့အခါ ျပဳျပင္ႏိုင္တာေပါ့။ ဒါေပမဲ့ ဒီမွတ္ခ်က္တခု ရဖို႔ကလဲ ေစာင့္ရတာ လေပါင္းမ်ားစြာ၊ တခါတေလ ႏွစ္နဲ႔ ခ်ီတယ္။ ခုေခတ္ ဘေလာ့ေတြက သိပ္ေကာင္းပါတယ္။ ပို႔စ္တခု တင္လိုက္တာနဲ႔ မၾကာခင္မွာ ကြန္မန္႔ေပးတဲ့သူေတြ ေရာက္လာၾကေရာ။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ကိုယ့္စာကို အေရးတယူဖတ္ၿပီး မွတ္ခ်က္ေပးၾကတယ္ဆိုတာ စာေရးသူအတြက္ အင္အားတရပ္ပဲ မဟုတ္လား။
ကေလာင္သစ္ တေယာက္အေနနဲ႔ မဂၢဇင္းတေစာင္က ကိုယ့္စာကို ေရြးလိုက္ၿပီး ပါလာလို႔ ၀မ္းသာအားရ စာမူခ သြားထုတ္ရင္လဲ မ်က္ႏွာငယ္ရ ျပန္ပါေသးတယ္။ တေခါက္ထဲနဲ႔ ထုတ္လို႔ရခဲ့ရင္ ကံေကာင္းတဲ့ေန႔ပဲ။ မွတ္မွတ္ရရ ပထမဆံုး ေရြးခံရတဲ့ ၀တၳဳအတြက္ စာမူခ ၁၅၀ ရပါတယ္၊ ဟုတ္ကဲ့ ျမန္မာက်ပ္ေငြပါ။ အဲဒီ ၁၅၀ က်ပ္ကို သြားထုတ္ဖို႔ ေက်ာက္ေျမာင္းထဲမွာ တက္ေနတဲ့ က်ဴရွင္ကေန မဂၢဇင္းတိုက္ တည္ရာ ကန္ေတာ္ေလးကို ေလးဘီးကား ငွားသြားရတယ္။ ဘတ္စ္ကားနဲ႔ မသြားတတ္လို႔။ စာမူ ပို႔တုန္းကေတာ့ စာတိုက္က ပို႔တာကိုး။ အတူ အေဖာ္လိုက္ခဲ့တဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြကို မုန္႔၀ယ္ေကၽြးရတယ္၊ ပထမဆံုး ကိုယ့္၀င္ေငြနဲ႔ မိဘေတြကို ကန္ေတာ့ခ်င္လို႔ ပန္းသီး၀ယ္ခဲ့တယ္၊ လက္ထဲ ဘယ္ေလာက္က်န္လဲ ကိုယ္က ဘယ္ေလာက္ စိုက္ရသလဲ မမွတ္မိေတာ့ပါဘူး။
တဆက္တည္း ၾကံဳလို႔ေျပာရရင္ မဂၢဇင္းတိုက္တခုမွာ စာမူခ သြားထုတ္ေတာ့ အယ္ဒီတာ ဆရာၾကပ္ (ၾကပ္ကေလး) က မရွိပါဘူး။ ထုတ္ေ၀သူ အန္တီမမက အယ္ဒီတာ့ ကိုယ္စား ပိုက္ဆံေပးပါတယ္။ ထိုင္ေတာင္ မထိုင္ခိုင္းဘဲ မတ္တပ္ရပ္လ်က္နဲ႔ ေျပာင္လက္ေနတဲ့ သူ႔လက္ေပြ႔အိတ္ အေကာင္းစား ႀကီးထဲကေန ႏြမ္းဖတ္ အိုမင္းရင့္ေရာ္ေနတဲ့ ငါးက်ပ္တန္ အစုတ္ကေလး ၂၀၀ တိတိ ထုတ္ေပးပါတယ္။ ငါးက်ပ္တန္ေလးေတြက အျပဲတမ်ဳိး အရိတဖံု သတင္းစာ စကၠဴနဲ႔ ပိုးၿပီး ကပ္ထားတာမ်ဳိးက တသြယ္ ဖြယ္ဖြယ္ရာရာေလးေတြမို႔ အရမ္းမကိုင္ရဲဘဲ ဖြဖြရြရြ လြလြေလး ကိုင္ၿပီး အိမ္ျပန္လာခဲ့ရတယ္။ စိတ္ထဲလဲ မေကာင္းဘူး၊ အႏွိမ္ခံ ံလိုက္ရသလိုပဲ။ ၀ါသနာပါလို႔ စာေရးၿပီး ကိုယ္ေရးတဲ့စာ အမ်ားဖတ္ေစခ်င္လို႔သာ ပို႔ေနရတယ္ ေအာက္က်ေနာက္က် ႏိုင္လိုက္တာ … လို႔ အိမ္အျပန္လမ္းမွာ တလမ္းလံုး ေတြးလာခဲ့တယ္။ အဲဒီေနာက္ပိုင္းကတည္းက မဂၢဇင္းေတြကို ပို႔ဖို႔ ရြံ႕လာတြန္႔လာရင္း ေရစီးေၾကာင္းထဲက ဒိုက္မွ်င္ကေလး ကမ္းေပၚတင္သြားခဲ့ေတာ့တာပါပဲ။ ေရေမ်ာကမ္းတင္ ဆိုတာ အဲဒါမ်ဳိး ထင္ပါရဲ႕။
ေနာက္ပိုင္းေတာ့ ၀တၳဳတိုေရႊေခတ္လဲ တျဖည္းျဖည္း ေမွးမွိန္သြားၿပီး ကြာလတီအမည္ခံ စာအုပ္ေတြရဲ႕ ေရႊေခတ္ ျဖစ္လာပါေတာ့တယ္။ အရင္ကလို ရသ ၀တၳဳတိုေတြ အမ်ားႀကီးပါတဲ့ မဂၢဇင္းေတြလဲ သိပ္မရွိေတာ့ဘူး။ ရသ၀တၳဳ စာေရးဆရာေတြလဲ စီးပြါးေရး ေဆာင္းပါးေတြ ေရးလိုေရး၊ အင္တာဗ်ဴးဆရာ လုပ္လိုလုပ္ ျဖစ္လာၾကတယ္။ ႏွေျမာစရာ ... ။
ဘေလာ့ေတြေပၚလာေတာ့ ကိုယ့္စာကို အခုတင္လိုက္တာနဲ႔ လူအမ်ား ခ်က္ခ်င္း ဖတ္ႏိုင္တာမို႔ ေပ်ာ္စရာေပါ့။ ဒါေၾကာင့္လဲ အင္တာနက္ေပၚက ဒီဘေလာ့ စာမ်က္ႏွာေလးေတြကို စြဲလမ္းခဲ့ပါတယ္။ ဘေလာ့စလုပ္ခါစမွာ ကိုယ္တိုင္လဲ ေန႔တိုင္းလိုလို စာေရးျဖစ္ၿပီး တျခားဘေလာ့ေတြဆီလဲ လိုက္လံလည္ပတ္ ဖတ္႐ႈျဖစ္ခဲ့တယ္။ စာအေရးေကာင္း အေတြးေကာင္းတဲ့ ဘေလာ့ေတြ တျဖည္းျဖည္း မ်ားလာတာလဲ ေတြ႔ရတယ္။ ကိုယ္မေရာက္္ဖူးတဲ့ ေဒသ၊ ကိုယ္မသိ နားမလည္ခဲ့တဲ့ အျဖစ္အပ်က္ေတြ၊ ကိုယ္မၾကံဳဖူးတဲ့ အေၾကာင္းအရာေတြ၊ ဘေလာ့ေတြက တဆင့္ သိခဲ့ရတယ္၊ ေလ့လာခြင့္ ရခဲ့တယ္။ အမွန္အတိုင္း ၀န္ခံရရင္ေတာ့ အမ်ဳိးအစား စံုလင္လွစြာေသာ ဘေလာ့ေတြထဲက ရသတမ်ဳိးမ်ဳိး ေပးႏိုင္တဲ့ ဘေလာ့ေတြကိုသာ ပိုၿပီး ဖတ္ျဖစ္တယ္။ ပိုလဲ ႏွစ္သက္မိတယ္။ စြဲစြဲလမ္းလမ္းလဲ ျဖစ္မိတယ္။
တကယ္ေတာ့ ဘေလာ့ေရးသူေတြဟာ ပိုက္ဆံရတာ မရတာထက္ ကိုယ့္၀ါသနာ သက္သက္ေၾကာင့္ စာေရးေနၾကတယ္၊ ကိုယ္သိတာေလးေတြ ေ၀မွ်ၾကတယ္၊ တေယာက္နဲ႔ တေယာက္ အားေပးၾကရင္း အခ်င္းခ်င္း ခင္မင္ရင္းႏွီးၿပီး ၀ါသနာတူ မိတ္ေဆြေတြ တိုးပြါးလာၾကတယ္။ ေပးဆပ္လိုက္ရတာက ကိုယ့္ရဲ႕ အခ်ိန္ေတြပါပဲ။ ျပန္ရတာက ခုနေျပာတဲ့ အခ်င္းခ်င္း မွ်ေ၀လို႔ ရလာတဲ့ အသိညာ အတတ္ပညာေတြက လြဲရင္ က်န္တာက ပီတိ တခုထဲပါ။ တခါတေလ ခါးသီးမႈေတြ နာက်င္မႈေတြလဲ ရတတ္ပါေသးတယ္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ၀မ္းသာစရာ ေကာင္းတာကေတာ့ ျမန္မာစာ ေရးသူ ဖတ္သူေတြ မ်ားျပားလာတဲ့ အခ်က္ပါပဲ။
အြန္လိုင္း ေရႊ၀တၳဳတိုဆု ဆိုတာ ျမင္ေတာ့ ဘေလာ့စာမ်က္ႏွာေတြေပၚမွာ ၀ါသနာအရ စာေရးေနသူေတြအတြက္ အလြန္ေကာင္းတဲ့ အစီအစဥ္ပဲလို႔ သတိထားလိုက္မိတယ္။ ဆရာျမစ္ (ျမစ္က်ဳိးအင္း) တို႔ စီစဥ္တဲ့ ဒီ “အြန္လိုင္းေရႊ၀တၳဳတိုဆု”ရဲ႕ ရည္ရြယ္ခ်က္ကိုက ဘေလာ့ေတြမွာ ရသစာေပ ေရးသူ တိုးပြါးေစခ်င္လို႔ပါတဲ့။ အင္မတန္ေကာင္းတဲ့ ရည္ရြယ္ခ်က္ပါ။
ၿပီးေတာ့ ဆုရတဲ့သူေတြကို ထိုက္တန္တဲ့ ဆုေၾကးေတြလဲ ခ်ီးျမႇင့္ေပးမယ္လို႔ ဆိုပါတယ္။ ပထမဆုကို ေဒၚလာ တရာလို႔ သတ္မွတ္ထားတဲ့အတြက္ ခုလက္ရွိ မဂၢဇင္းေတြမွာ ေပးေနတဲ့ စာမူခေတြနဲ႔ ယွဥ္ရင္ သာတယ္လို႔ ဆိုႏိုင္ပါတယ္။ ဆုအတြက္ ၀ိုင္း၀န္း ပံ့ပိုးေပးတဲ့ အလွဴရွင္ေတြလဲ တျဖည္းျဖည္း တိုးလာသလို ဆုကလဲ တဆုကေန သံုးဆုအထိ တိုးျမႇင့္ေပးထားတာ ေတြ႔ရတယ္။ ဆုအတြက္ စာမူေတြ ဖတ္႐ႈ ေရြးခ်ယ္ေပးမယ့္ သူေတြကလဲ ဆရာေန၀င္းျမင့္တို႔လို ရသ စာေရးဆရာေတြအျပင္ ရသ၀တၳဳေတြကို အားေပးေနတဲ့ ေရႊအျမဳေတက ဦး၀င္းၿငိမ္းတို႔လို အယ္ဒီတာေတြ ပါတယ္ ဆိုေတာ့ စနစ္တက်နဲ႔ အားရစရာႀကီးပါ။ ခုလို ရသစာေပ ဖြံ႕ျဖိဳးတိုးတက္ဖို႔ စိတ္၀င္တစား ၀ိုင္း၀န္း လုပ္ေဆာင္ေနၾကတာကို ခ်ီးက်ဴးမိသလို ၀မ္းလဲ ၀မ္းေျမာက္ မိတယ္။
ေျပာခဲ့ၿပီးသလိုပဲ ၀ါသနာရွင္ ကေလာင္သစ္ေတြအေနနဲ႔ စာနယ္ဇင္းေလာကထဲ ႐ုတ္တရက္ ေျခခ်ဖို႔ဆိုတာ မလြယ္ကူလွပါဘူး။ ကိုယ့္စာကို ခုလို ဆရာႀကီးေတြ ဖတ္ျဖစ္ဖို႔ဆိုတာ ပိုလို႔ေတာင္ ခက္ပါေသးတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ကိုယ့္စာမူေလး ဆုရသည္ ျဖစ္ေစ မရသည္ျဖစ္ေစ ႀကိဳးစားၿပီး ေရးပို႔ၾက ေစခ်င္ပါတယ္။ ဒါဟာ အေကာင္းဆံုး ေလ့က်င့္ကြင္း တခုပဲ မဟုတ္လား။ ရသ၀တၳဳတိုေတြကို စာဖတ္သူေတြ တစုတစည္း ဖတ္႐ႈႏိုင္ဖို႔နဲ႔ ၀င္ေရာက္ ယွဥ္ၿပိဳင္ လိုသူေတြအတြက္ ရသ၀တၳဳတို နမူနာပံုစံေလးေတြ ေလ့လာႏိုင္ေစဖို႔ "ရသ၀တၳဳတို ေရြးခ်ယ္ျခင္း" ဆိုတဲ့ ဘေလာ့ေလးတခု ဖန္တီးထားၿပီး စာေရးဆရာေတြ ဘေလာ့ဂါေတြရဲ႕ ရသ၀တၳဳတိုေလးေတြ အလ်ဥ္းသင့္သလို တင္ေပးမယ္လို႔လဲ သိရပါတယ္။ ကိုယ္တိုင္ ရသ၀တၳဳ မေရးတဲ့သူ၊ စာသက္သက္သာ လိုက္ဖတ္ျဖစ္သူေတြလဲ ကိုယ္ဖတ္လို႔ ႏွစ္သက္တဲ့ စာေလးေတြကို ဆုေရြးခ်ယ္သူေတြ ဖတ္ႏိုင္ေအာင္ လင့္ခ္ေလးေတြ မွ်ေ၀ျခင္းနဲ႔ ကူညီႏိုင္ပါသတဲ့။ အဲဒီလို အဖက္ဖက္က အားလံုး၀ိုင္း၀န္း ကူညီပံ့ပိုး ႀကိဳးစားၾကမယ္ ဆုိရင္ တျဖည္းျဖည္း ေမွးမွိန္ တိမ္ျမဳပ္စျပဳေနတဲ့ ရသစာေပ တေခတ္ကို ျပန္ေရာက္လာေလမလား အေတြးမ်ားနဲ႔ ရသ၀တၳဳတို ေရႊေခတ္ကို မွန္းဆတမ္းတ ေနမိပါေတာ့တယ္။
***
ေမဓာ၀ီ
၂၄၊ ေဖေဖာ္၀ါရီ၊ ၂၀၁၁
၇း၃၀ နာရီ
ဒီနာမည္ေလး ျမင္ေတာ့ ဟိုးလြန္ခဲ့တဲ့ အႏွစ္ ႏွစ္ဆယ္ေက်ာ္ ကာလေလာက္က စာေပနယ္ပယ္မွာ ၀တၳဳတို ေရႊေခတ္ဆိုၿပီး ရသ၀တၳဳတိုေတြ တေခတ္ ဆန္းခဲ့ဖူးတာ အမွတ္ရမိတယ္။ အဲဒီေခတ္က မဂၢဇင္းေတြမွာ ၀တၳဳေတြကို အဓိကထား ေဖာ္ျပေပးတဲ့အျပင္ ၀တၳဳခ်ည္း သီးသန္႔ထုတ္တဲ့ မဂၢဇင္းေတြလဲ ရွိခဲ့ဖူးတယ္ဆိုရင္ ပံုျပင္လုိမ်ား ျဖစ္ေနမလားဘဲ။
ခုေနာက္ပိုင္း မဂၢဇင္းေတြက အေကာင္းစားစကၠဴနဲ႔ ေလးေရာင္ျခယ္ ႐ိုက္ႏွိပ္ထားၿပီး ကြာလတီလို႔ တံဆိပ္ကပ္ေနၾကေပမဲ့ ကိုင္ၾကည့္ရင္ ေလးတာကလြဲလို႔ ေလးနက္တဲ့ စာ၊ အႏွစ္သာရ ရွိတဲ့စာေတြ သိပ္မပါၾကေတာ့ဘူး။ တ၀က္ေလာက္က ေၾကာ္ျငာ၊ ေနာက္ထပ္ ေလးပံု တပံုေလာက္က ဖက္ရွင္ ဒီဇိုင္း၊ က်န္တာက ျပည္တြင္း ျပည္ပ သတင္းပလင္းနဲ႔ အင္တာဗ်ဴးေတြ၊ ၀တၳဳဆိုတာမ်ဳိးကေတာ့ ဟိုးေနာက္ဆံုးနား ေခ်ာင္က်က် ေနရာမွာ မထင္မရွား ေဖာ္ျပခံရတဲ့ ဘ၀ေရာက္ေနခဲ့ၿပီ။
ဟိုစဥ္က ရသမဂၢဇင္းေတြ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားက ကေလာင္သစ္ေတြကိုလဲ ေျမေတာင္ ေျမႇာက္ေပးၾကတယ္။ ကိုယ္တိုင္ေတာင္ ကေလာင္သစ္အျဖစ္ မၾကာခဏ ေရြးခံခဲ့ရပါရဲ႕။ ေရးၿပီး ပို႔ျဖစ္တာက ႀကိဳၾကား ႀကိဳၾကားမို႔ အယ္ဒီတာမင္းမ်ားက မမွတ္မိဘဲ အျမဲတမ္း ကေလာင္သစ္ထဲခ်ည္း ထည့္ေနေတာ့တာကိုး။ ခုထိလဲ ကေလာင္က သစ္ေနတုန္းပါပဲ။ ကီးဘုတ္ကေလးကသာ ခလုတ္ေတြ ေဟာင္းကုန္တာ၊ ကေလာင္ကေတာ့ အသစ္ခ်ပ္ခၽြတ္ပဲ ရွိေသးတယ္။ သစ္ဆို ကေလာင္နဲ႔ ေရးမွ မေရးဘဲေလ။ ထားပါေတာ့ … အဲဒီလို ၀တၳဳတို ေရႊေခတ္ဆိုၿပီး အရွိန္အဟုန္နဲ႔ စီးဆင္းေနတဲ့ ရသ ေရစီးေၾကာင္းထဲ ကိုယ္လဲ ဒိုက္တမွ်င္လို တလည္လည္နဲ႔ ေမ်ာပါခဲ့ဖူးတယ္။
အဲဒီေခတ္က ၀တၳဳတိုေရႊေခတ္ ျဖစ္တာေတာင္ ကေလာင္သစ္ေတြ ဘ၀က အခုေခတ္ ဘေလာ့ဂါအသစ္ တေယာက္လို ကိုယ့္ရဲ႕စာ ပရိသတ္ေရွ႕ေမွာက္ ေရာက္ဖို႔ရာ မလြယ္ကူလွပါဘူး။ အေတာ္ေလး ခက္ခဲတယ္၊ မ်က္ႏွာငယ္ရတယ္၊ အခ်ိန္လဲ အမ်ားႀကီး ေပးရတယ္။ ပိုက္ဆံမရွိ အသိမရွိ အုပ္စု အသိုင္းအ၀ိုင္း မရွိရင္ ပိုဆိုးပါတယ္။ ဘယ္လိုပဲျဖစ္ျဖစ္ ၀ါသနာပါတဲ့ သူေတြကေတာ့ ေရးေနတာပဲ၊ မဂၢဇင္းေတြကို ပို႔ေနတာပဲ။ ပို႔တဲ့သူေတြကလဲ သူလို ကိုယ္လိုေတြ အမ်ားႀကီးဆိုေတာ့ ကိုယ္ပို႔ထားတဲ့ ၀တၳဳတပုဒ္ကို အယ္ဒီတာ ဖတ္ဖို႔ရာ ႏွစ္နဲ႔ခ်ီေစာင့္ရတယ္။ ဖတ္ၿပီး ေရြးခ်င္မွလဲ ေရြးမယ္၊ တခါတေလလဲ ကိုယ့္စာ ဘယ္ေခ်ာင္ ေရာက္သြားမွန္း မသိဘူး၊ ေရြးမေရြး သြားေမးလဲ မေျပာဘူး၊ ျပန္ေတာင္းေတာ့လဲ မေပးဘူး၊ ဒီလိုနဲ႔ တခ်ဳိ႕စာမူေတြ ဆံုး႐ႈံးခဲ့ရတယ္။
တခ်ဳိ႕ မဂၢဇင္း အယ္ဒီတာေတြကေတာ့ ေရြးမေရြး ေၾကျငာေပးပါတယ္။ မေရြးရင္ ဘာေၾကာင့္ဆိုတာ မွတ္ခ်က္ကေလးနဲ႔တကြ ေဖာ္ျပေပးတယ္။ ကိုယ့္စာမေရြးလဲ အယ္ဒီတာ့ မွတ္ခ်က္ကေလး ဖတ္ရရင္ကို အင္မတန္ ၀မ္းသာလွၿပီ။ ကိုယ့္စာကို သူတကယ္ ဖတ္တယ္ ဆိုတာ သိရတဲ့အျပင္ ကိုယ္ဘာလိုတယ္ ဆိုတာေတြ ကိုယ္မျမင္တဲ့ ဟာကြက္ေတြ ေထာက္ျပေပးထားေတာ့ ေနာက္တပုဒ္ေရးတဲ့အခါ ျပဳျပင္ႏိုင္တာေပါ့။ ဒါေပမဲ့ ဒီမွတ္ခ်က္တခု ရဖို႔ကလဲ ေစာင့္ရတာ လေပါင္းမ်ားစြာ၊ တခါတေလ ႏွစ္နဲ႔ ခ်ီတယ္။ ခုေခတ္ ဘေလာ့ေတြက သိပ္ေကာင္းပါတယ္။ ပို႔စ္တခု တင္လိုက္တာနဲ႔ မၾကာခင္မွာ ကြန္မန္႔ေပးတဲ့သူေတြ ေရာက္လာၾကေရာ။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ကိုယ့္စာကို အေရးတယူဖတ္ၿပီး မွတ္ခ်က္ေပးၾကတယ္ဆိုတာ စာေရးသူအတြက္ အင္အားတရပ္ပဲ မဟုတ္လား။
ကေလာင္သစ္ တေယာက္အေနနဲ႔ မဂၢဇင္းတေစာင္က ကိုယ့္စာကို ေရြးလိုက္ၿပီး ပါလာလို႔ ၀မ္းသာအားရ စာမူခ သြားထုတ္ရင္လဲ မ်က္ႏွာငယ္ရ ျပန္ပါေသးတယ္။ တေခါက္ထဲနဲ႔ ထုတ္လို႔ရခဲ့ရင္ ကံေကာင္းတဲ့ေန႔ပဲ။ မွတ္မွတ္ရရ ပထမဆံုး ေရြးခံရတဲ့ ၀တၳဳအတြက္ စာမူခ ၁၅၀ ရပါတယ္၊ ဟုတ္ကဲ့ ျမန္မာက်ပ္ေငြပါ။ အဲဒီ ၁၅၀ က်ပ္ကို သြားထုတ္ဖို႔ ေက်ာက္ေျမာင္းထဲမွာ တက္ေနတဲ့ က်ဴရွင္ကေန မဂၢဇင္းတိုက္ တည္ရာ ကန္ေတာ္ေလးကို ေလးဘီးကား ငွားသြားရတယ္။ ဘတ္စ္ကားနဲ႔ မသြားတတ္လို႔။ စာမူ ပို႔တုန္းကေတာ့ စာတိုက္က ပို႔တာကိုး။ အတူ အေဖာ္လိုက္ခဲ့တဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြကို မုန္႔၀ယ္ေကၽြးရတယ္၊ ပထမဆံုး ကိုယ့္၀င္ေငြနဲ႔ မိဘေတြကို ကန္ေတာ့ခ်င္လို႔ ပန္းသီး၀ယ္ခဲ့တယ္၊ လက္ထဲ ဘယ္ေလာက္က်န္လဲ ကိုယ္က ဘယ္ေလာက္ စိုက္ရသလဲ မမွတ္မိေတာ့ပါဘူး။
တဆက္တည္း ၾကံဳလို႔ေျပာရရင္ မဂၢဇင္းတိုက္တခုမွာ စာမူခ သြားထုတ္ေတာ့ အယ္ဒီတာ ဆရာၾကပ္ (ၾကပ္ကေလး) က မရွိပါဘူး။ ထုတ္ေ၀သူ အန္တီမမက အယ္ဒီတာ့ ကိုယ္စား ပိုက္ဆံေပးပါတယ္။ ထိုင္ေတာင္ မထိုင္ခိုင္းဘဲ မတ္တပ္ရပ္လ်က္နဲ႔ ေျပာင္လက္ေနတဲ့ သူ႔လက္ေပြ႔အိတ္ အေကာင္းစား ႀကီးထဲကေန ႏြမ္းဖတ္ အိုမင္းရင့္ေရာ္ေနတဲ့ ငါးက်ပ္တန္ အစုတ္ကေလး ၂၀၀ တိတိ ထုတ္ေပးပါတယ္။ ငါးက်ပ္တန္ေလးေတြက အျပဲတမ်ဳိး အရိတဖံု သတင္းစာ စကၠဴနဲ႔ ပိုးၿပီး ကပ္ထားတာမ်ဳိးက တသြယ္ ဖြယ္ဖြယ္ရာရာေလးေတြမို႔ အရမ္းမကိုင္ရဲဘဲ ဖြဖြရြရြ လြလြေလး ကိုင္ၿပီး အိမ္ျပန္လာခဲ့ရတယ္။ စိတ္ထဲလဲ မေကာင္းဘူး၊ အႏွိမ္ခံ ံလိုက္ရသလိုပဲ။ ၀ါသနာပါလို႔ စာေရးၿပီး ကိုယ္ေရးတဲ့စာ အမ်ားဖတ္ေစခ်င္လို႔သာ ပို႔ေနရတယ္ ေအာက္က်ေနာက္က် ႏိုင္လိုက္တာ … လို႔ အိမ္အျပန္လမ္းမွာ တလမ္းလံုး ေတြးလာခဲ့တယ္။ အဲဒီေနာက္ပိုင္းကတည္းက မဂၢဇင္းေတြကို ပို႔ဖို႔ ရြံ႕လာတြန္႔လာရင္း ေရစီးေၾကာင္းထဲက ဒိုက္မွ်င္ကေလး ကမ္းေပၚတင္သြားခဲ့ေတာ့တာပါပဲ။ ေရေမ်ာကမ္းတင္ ဆိုတာ အဲဒါမ်ဳိး ထင္ပါရဲ႕။
ေနာက္ပိုင္းေတာ့ ၀တၳဳတိုေရႊေခတ္လဲ တျဖည္းျဖည္း ေမွးမွိန္သြားၿပီး ကြာလတီအမည္ခံ စာအုပ္ေတြရဲ႕ ေရႊေခတ္ ျဖစ္လာပါေတာ့တယ္။ အရင္ကလို ရသ ၀တၳဳတိုေတြ အမ်ားႀကီးပါတဲ့ မဂၢဇင္းေတြလဲ သိပ္မရွိေတာ့ဘူး။ ရသ၀တၳဳ စာေရးဆရာေတြလဲ စီးပြါးေရး ေဆာင္းပါးေတြ ေရးလိုေရး၊ အင္တာဗ်ဴးဆရာ လုပ္လိုလုပ္ ျဖစ္လာၾကတယ္။ ႏွေျမာစရာ ... ။
ဘေလာ့ေတြေပၚလာေတာ့ ကိုယ့္စာကို အခုတင္လိုက္တာနဲ႔ လူအမ်ား ခ်က္ခ်င္း ဖတ္ႏိုင္တာမို႔ ေပ်ာ္စရာေပါ့။ ဒါေၾကာင့္လဲ အင္တာနက္ေပၚက ဒီဘေလာ့ စာမ်က္ႏွာေလးေတြကို စြဲလမ္းခဲ့ပါတယ္။ ဘေလာ့စလုပ္ခါစမွာ ကိုယ္တိုင္လဲ ေန႔တိုင္းလိုလို စာေရးျဖစ္ၿပီး တျခားဘေလာ့ေတြဆီလဲ လိုက္လံလည္ပတ္ ဖတ္႐ႈျဖစ္ခဲ့တယ္။ စာအေရးေကာင္း အေတြးေကာင္းတဲ့ ဘေလာ့ေတြ တျဖည္းျဖည္း မ်ားလာတာလဲ ေတြ႔ရတယ္။ ကိုယ္မေရာက္္ဖူးတဲ့ ေဒသ၊ ကိုယ္မသိ နားမလည္ခဲ့တဲ့ အျဖစ္အပ်က္ေတြ၊ ကိုယ္မၾကံဳဖူးတဲ့ အေၾကာင္းအရာေတြ၊ ဘေလာ့ေတြက တဆင့္ သိခဲ့ရတယ္၊ ေလ့လာခြင့္ ရခဲ့တယ္။ အမွန္အတိုင္း ၀န္ခံရရင္ေတာ့ အမ်ဳိးအစား စံုလင္လွစြာေသာ ဘေလာ့ေတြထဲက ရသတမ်ဳိးမ်ဳိး ေပးႏိုင္တဲ့ ဘေလာ့ေတြကိုသာ ပိုၿပီး ဖတ္ျဖစ္တယ္။ ပိုလဲ ႏွစ္သက္မိတယ္။ စြဲစြဲလမ္းလမ္းလဲ ျဖစ္မိတယ္။
တကယ္ေတာ့ ဘေလာ့ေရးသူေတြဟာ ပိုက္ဆံရတာ မရတာထက္ ကိုယ့္၀ါသနာ သက္သက္ေၾကာင့္ စာေရးေနၾကတယ္၊ ကိုယ္သိတာေလးေတြ ေ၀မွ်ၾကတယ္၊ တေယာက္နဲ႔ တေယာက္ အားေပးၾကရင္း အခ်င္းခ်င္း ခင္မင္ရင္းႏွီးၿပီး ၀ါသနာတူ မိတ္ေဆြေတြ တိုးပြါးလာၾကတယ္။ ေပးဆပ္လိုက္ရတာက ကိုယ့္ရဲ႕ အခ်ိန္ေတြပါပဲ။ ျပန္ရတာက ခုနေျပာတဲ့ အခ်င္းခ်င္း မွ်ေ၀လို႔ ရလာတဲ့ အသိညာ အတတ္ပညာေတြက လြဲရင္ က်န္တာက ပီတိ တခုထဲပါ။ တခါတေလ ခါးသီးမႈေတြ နာက်င္မႈေတြလဲ ရတတ္ပါေသးတယ္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ၀မ္းသာစရာ ေကာင္းတာကေတာ့ ျမန္မာစာ ေရးသူ ဖတ္သူေတြ မ်ားျပားလာတဲ့ အခ်က္ပါပဲ။
အြန္လိုင္း ေရႊ၀တၳဳတိုဆု ဆိုတာ ျမင္ေတာ့ ဘေလာ့စာမ်က္ႏွာေတြေပၚမွာ ၀ါသနာအရ စာေရးေနသူေတြအတြက္ အလြန္ေကာင္းတဲ့ အစီအစဥ္ပဲလို႔ သတိထားလိုက္မိတယ္။ ဆရာျမစ္ (ျမစ္က်ဳိးအင္း) တို႔ စီစဥ္တဲ့ ဒီ “အြန္လိုင္းေရႊ၀တၳဳတိုဆု”ရဲ႕ ရည္ရြယ္ခ်က္ကိုက ဘေလာ့ေတြမွာ ရသစာေပ ေရးသူ တိုးပြါးေစခ်င္လို႔ပါတဲ့။ အင္မတန္ေကာင္းတဲ့ ရည္ရြယ္ခ်က္ပါ။
ၿပီးေတာ့ ဆုရတဲ့သူေတြကို ထိုက္တန္တဲ့ ဆုေၾကးေတြလဲ ခ်ီးျမႇင့္ေပးမယ္လို႔ ဆိုပါတယ္။ ပထမဆုကို ေဒၚလာ တရာလို႔ သတ္မွတ္ထားတဲ့အတြက္ ခုလက္ရွိ မဂၢဇင္းေတြမွာ ေပးေနတဲ့ စာမူခေတြနဲ႔ ယွဥ္ရင္ သာတယ္လို႔ ဆိုႏိုင္ပါတယ္။ ဆုအတြက္ ၀ိုင္း၀န္း ပံ့ပိုးေပးတဲ့ အလွဴရွင္ေတြလဲ တျဖည္းျဖည္း တိုးလာသလို ဆုကလဲ တဆုကေန သံုးဆုအထိ တိုးျမႇင့္ေပးထားတာ ေတြ႔ရတယ္။ ဆုအတြက္ စာမူေတြ ဖတ္႐ႈ ေရြးခ်ယ္ေပးမယ့္ သူေတြကလဲ ဆရာေန၀င္းျမင့္တို႔လို ရသ စာေရးဆရာေတြအျပင္ ရသ၀တၳဳေတြကို အားေပးေနတဲ့ ေရႊအျမဳေတက ဦး၀င္းၿငိမ္းတို႔လို အယ္ဒီတာေတြ ပါတယ္ ဆိုေတာ့ စနစ္တက်နဲ႔ အားရစရာႀကီးပါ။ ခုလို ရသစာေပ ဖြံ႕ျဖိဳးတိုးတက္ဖို႔ စိတ္၀င္တစား ၀ိုင္း၀န္း လုပ္ေဆာင္ေနၾကတာကို ခ်ီးက်ဴးမိသလို ၀မ္းလဲ ၀မ္းေျမာက္ မိတယ္။
ေျပာခဲ့ၿပီးသလိုပဲ ၀ါသနာရွင္ ကေလာင္သစ္ေတြအေနနဲ႔ စာနယ္ဇင္းေလာကထဲ ႐ုတ္တရက္ ေျခခ်ဖို႔ဆိုတာ မလြယ္ကူလွပါဘူး။ ကိုယ့္စာကို ခုလို ဆရာႀကီးေတြ ဖတ္ျဖစ္ဖို႔ဆိုတာ ပိုလို႔ေတာင္ ခက္ပါေသးတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ကိုယ့္စာမူေလး ဆုရသည္ ျဖစ္ေစ မရသည္ျဖစ္ေစ ႀကိဳးစားၿပီး ေရးပို႔ၾက ေစခ်င္ပါတယ္။ ဒါဟာ အေကာင္းဆံုး ေလ့က်င့္ကြင္း တခုပဲ မဟုတ္လား။ ရသ၀တၳဳတိုေတြကို စာဖတ္သူေတြ တစုတစည္း ဖတ္႐ႈႏိုင္ဖို႔နဲ႔ ၀င္ေရာက္ ယွဥ္ၿပိဳင္ လိုသူေတြအတြက္ ရသ၀တၳဳတို နမူနာပံုစံေလးေတြ ေလ့လာႏိုင္ေစဖို႔ "ရသ၀တၳဳတို ေရြးခ်ယ္ျခင္း" ဆိုတဲ့ ဘေလာ့ေလးတခု ဖန္တီးထားၿပီး စာေရးဆရာေတြ ဘေလာ့ဂါေတြရဲ႕ ရသ၀တၳဳတိုေလးေတြ အလ်ဥ္းသင့္သလို တင္ေပးမယ္လို႔လဲ သိရပါတယ္။ ကိုယ္တိုင္ ရသ၀တၳဳ မေရးတဲ့သူ၊ စာသက္သက္သာ လိုက္ဖတ္ျဖစ္သူေတြလဲ ကိုယ္ဖတ္လို႔ ႏွစ္သက္တဲ့ စာေလးေတြကို ဆုေရြးခ်ယ္သူေတြ ဖတ္ႏိုင္ေအာင္ လင့္ခ္ေလးေတြ မွ်ေ၀ျခင္းနဲ႔ ကူညီႏိုင္ပါသတဲ့။ အဲဒီလို အဖက္ဖက္က အားလံုး၀ိုင္း၀န္း ကူညီပံ့ပိုး ႀကိဳးစားၾကမယ္ ဆုိရင္ တျဖည္းျဖည္း ေမွးမွိန္ တိမ္ျမဳပ္စျပဳေနတဲ့ ရသစာေပ တေခတ္ကို ျပန္ေရာက္လာေလမလား အေတြးမ်ားနဲ႔ ရသ၀တၳဳတို ေရႊေခတ္ကို မွန္းဆတမ္းတ ေနမိပါေတာ့တယ္။
***
ေမဓာ၀ီ
၂၄၊ ေဖေဖာ္၀ါရီ၊ ၂၀၁၁
၇း၃၀ နာရီ
12 comments:
ရသ၀တၳဳတို ေရြးခ်ယ္ျခင္း ျဖစ္လာတာကို ကၽြန္ေတာ္လည္း အရမ္း၀မ္းသာေနတာ အစ္မေရ...
စာေရး တတ္ခ်င္ေသာ စာဖတ္သူမို႕ပါ
ေရေမ်ာကမ္းတင္ျဖစ္ဖူးေသာ ကေလာင္သစ္ ဆရာမလဲ ကိုယ္စိတ္ႏွလံုးခ်မ္းေျမ႕ပါေစဗ်ာ။
ေနာက္တာေနာ္ ..
ဒါဆုိ ေမဓာ့ကေလာင္က အသစ္မဟုတ္ေတာ့ပါဘူး။ အပ္ဒိတ္ခဏခဏ လုပ္ေနရလုိ႔သာ အသစ္လုိ႔ ထင္ေနရတာပါ။ အမွန္က စာေရးဆရာမႀကီး ေမဓာ၀ီ ပါ။ ဒါေၾကာင့္ စာေတြ ဒီေလာက္ ေကာင္းေနတာ။
ရသ၀တၳဳေတြ တစ္ေခတ္ဆန္းလာမွာကုိေတာ့ ေတြးေပ်ာ္မိေနပါတယ္။ မ်ားမ်ားႏွင့္ ေကာင္းေကာင္း ေရးသားႏုိင္ၾကပါေစလုိ႔။
စီစဥ္သူမ်ား အားလုံးကိုလဲ ေက်းဇူးတင္ပါေၾကာင္း။
ခင္မင္လ်က္
ကုိကုိေမာင္(ပန္းရနံ႔)
သိပ္ေကာင္းတဲ့ အစီအစဥ္ေလးပါပဲ၊ ဆုေ႐ြးခ်ယ္ေရး အဖြဲ႔ကလည္း နာမည္ႀကီး ဆရာေတြနဲ႔ဆိုေတာ့ ပိုေလးနက္ၿပီး ေလ့လာစရာေတြလည္း ပိုလာမွာပါ၊ စာမူပို႔ဖို႔ အခုဒီစာမ်က္ႏွာေပၚက My Categories ဆိုတဲ့ ေခါင္းစဥ္ေအာက္မွာ ဘယ္အပုဒ္ ပို႔ရမလဲလို႔ လိုက္႐ွာရင္ ေကာင္းမလားလို႔...၊ :)
အရင္တုန္းက မဂၢဇင္းေတြထဲက ဝတၳဳတိုေတြ ေခတ္ေကာင္းခဲ့တဲ့ ကာလေတြကို ျပန္သတိရမိပါတယ္။
က်ေနာ္လည္း ၀င္ျပိဳင္မလားလို႕ ေရးထားတာေတြျပန္ရွာၾကည့္ေတာ့ မွီတာဆိုလို႔ တစ္ပုဒ္မွကိုမရွိဘူး ဟိဟိ း)
အစ္မက ၀ါရင့္ဘေလာ့ဂါၾကီးမ်ားထဲမွာပါလားဟင္ ပါရင္ က်ေနာ့္ကို အမွတ္ပိုေပး လာဘ္ထုိးတယ္ေနာ့္ ဆြမ္းခံထားတာလာမေတာင္းေတာ့ဘူး ။
ညီမေမ
ညီမက စာေပနယ္မွာကို အဲလို၀င္ေရာက္ခဲ ့ေသးတာကိုး..မထင္မိဘူး..
သိသြားေတာ့လဲ ေလးစားမိပါတယ္..။
က်ေနာ္တို ့အိမ္က စာေပျဖန္ ့ခ်ိေရးလုပ္တယ္ေလ..မႏၱေလးက ေဒၚတင္တင္ဦးစာေပ၊ နဂါးဦးထြန္းဦးနဲ ့
မႏၱေလးတိုင္းသမအသင္းကေနကိုယ္စားလွယ္ယူျပီးျဖန္ ့ခ်ီတာ..
မွတ္မိပါေသးတယ္..မိုးေ၀ ေခတ္၊ ေပဖူးလႊာ..မဂၢဇင္းေတြေပါ့..ဆိုင္ကိုနယ္ကစာေရးဆရာေတြလာၾကတယ္ သူတို ့က မဂၢဇင္းေတြလစဥ္ယူတာေလ..သူတို ့ရတဲ ့၀င္ေငြနဲ ့
သူတို ့၀ယ္ရတဲ ့လစဥ္ဘိုးေတြနဲ ့...ျပန္ရတဲ ့စာမူခနဲ ့..ဟင္းးးးး
က်ေနာ္ သူတို ့ကိုေလးစားတယ္..စာမူပါလာတဲ ့လေတြမွာ မဂၢဇင္းလာယူရင္ ပီတိျဖစ္ေနတဲ ့သူတို ့မ်က္ႏွာ...စာအုပ္ကို ယုယုယယကိုင္တြယ္ျပီး..ဘယ္စာမ်က္ႏွာမွာလဲ သိခ်င္ေဇာနဲ ့စာရြက္လွန္ေနတဲ ့..
တုန္ရင္ ေနတဲ ့သူတို ့လက္ေခ်ာင္းေလးေတြ...။
စာေရးသူအားလံုးကို က်ေနာ္ေလးစားတယ္
အျမဲတမ္းလဲ ေလးစားေနမွာပါ...။
ညီမေမနဲ ့တစ္ကြ စာေရးသူမိတ္ေဆြမ်ား..
၀တၱဳတိုေရႊေခတ္ကို လက္ဖ်ားကစီးဆင္းလာတဲ့ႏွလံုးေသြးေတြနဲ ့ အလွဆင္နိုင္ၾကပါေစ..။
ေရႊေရႊကလည္း ေျပာပါတယ္ မေမေရ ...
သူ႕နာမည္လည္း ေရႊပါတယ္တဲ့ ... :P
အင္တာနက္ေပၚမွာ ရသစာေပေတြ
မ်ားမ်ား ေပၚလာပါေစလုိ႕ ၀ုိင္းဆုေတာင္းပါတယ္
ဗ်ာ ...
က်ေနာ္လဲ အဲ့ဒီအစီအစဥ္ကို တအားၾကိဳက္တယ္။
၀တၱဳတိုရသစာေပေတြ မ်ားမ်ားဖတ္ရေတာ့မယ္။
က်ေနာ္ကေတာ့ သူမ်ားေတြေရးတာ ေကာင္းတာေတြအားလံုးၾကိဳက္တယ္။
ျမတ္ႏိုး
ဘေလာက္မွာပဲ စာေရးဖူးပါသည္၊
အေတြ႔အၾကံဳကုိ ရွယ္ေပးတဲ့အတြက္ ေက်းဇူးတင္ပါသည္၊
ေရႊ၀တၱဳတိုဆုဆုိေတာ႔ ေရႊဆြဲျပားေပးရင္ေကာင္းမယ္ေနာ္ မေမ
ကိုျမစ္က်ဳိးကို အၾကံေပးဦးမွ
နံမည္နဲ႔လိုက္သြားေအာင္ ေရႊျပား(အစစ္) ဆုေပးပါလို႔ ဟိဟိ...
ရသစာေပေတြ မ်ားမ်ားဖတ္ခြင္႔ရေတာ႔မွာမို႔ ၀မ္းသာမိပါတယ္။ ကိုယ္တုိင္က ရသစာေတြ သိပ္မေရးႏိုင္ေပမဲ႔ အားၾကိဳးမာန္တက္ေတာ႔ ဖတ္ႏိုင္တယ္ း)
အြန္လိုင္းေရႊဝတၳဳတိုဆုေရြးခ်ယ္ေရး ေအာင္ျမင္တည္တံ႔ပါေစ
မေမလည္း စာေရး ၀ါသနာ ပါလို႕ ကေလာင္သစ္ တစ္ေယာက္ အေနနဲ႕ အ့ဲဒီလို ႀကိဳးစားခ့ဲတယ္လား။ အခုေရာ အြန္လိုင္းေရႊ၀တၳဳတို ပို႕မွာလားပာင္။ အားေပးေနမယ္ေနာ္ း)
ဆရာမ ေမဓာ၀ီ... အလည္ေရာက္ခဲ့ပါတယ္။ ဟိုတုန္းက အနက္ေရာင္ဆိုက္ကေလးတုန္းက ေရာက္ဖူးတယ္။ အဲဒီတုန္းက ေတာ္လွန္ေရးစာေပေတြ ထင္တယ္။ ေရးထားတာေတြ သေဘာက်မိပါတယ္။ ေနာက္မွ ျပန္လာဖတ္ပါအံုးမယ္...
စိတ္ဝင္တစား အားေပးတာ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။ ရသစာေပ ျပန္လည္ ဦးေမာ့လာေအာင္ တေယာက္တလက္ ၾကိဳးစားၾကတာေပါ့ေနာ္။
Post a Comment