ေခြးေက်ာင္းသူ

ေခါင္းစဥ္ဖတ္ၿပီး ေမဓာ၀ီ တေယာက္ ဘိလပ္မွာ ေခြးေက်ာင္းတက္ၿပီး ေခြးဘာသာစကား သင္ေနသလားလို႔ ထင္ေယာင္ထင္မွား မျဖစ္ၾကပါနဲ႔။ ျမန္မာစကားကလဲ သံတူ ေၾကာင္းကြဲ၊ သံမတူ ေၾကာင္းမကြဲေတြက ခပ္မ်ားမ်ားရယ္။ တကယ္က ဒီလိုပါ ... ။ ႏြားကိုေက်ာင္းရင္ ႏြားေက်ာင္းသား၊ သိုးကိုေက်ာင္းေတာ့ သိုးေက်ာင္းသား ... လို႔ ဆိုၾကတယ္ မဟုတ္လား။ သူတို႔က ႏြားဘာသာစကား သိုးဘာသာစကား သင္ၾကတဲ့သူေတြ မဟုတ္ဘူးေလ။ ဒီလိုပါပဲ ... က်မလဲ ေခြးကိုေက်ာင္းရတာမို႔ ေခြးေက်ာင္းသူ ျဖစ္သြားတာ ဆိုပါေတာ့။ ျဖစ္ပံုကို ေျပာရရင္ေတာ့ ...

လြန္ခဲ့တဲ့ ရက္သတၱ ၃-ပတ္ေလာက္က ဦးရီးေတာ္ရဲ႕ မိတ္ေဆြ ဆရာ၀န္ဇနီးေမာင္ႏွံ ျမန္မာျပည္ခဏျပန္ေတာ့ သူတို႔အိမ္မွာ ေမြးထားတဲ့ ေခြးကေလးတေကာင္ကို ၾကည့္ေပးႏိုင္မလားလို႔ အကူအညီေတာင္းတာနဲ႔ က်မလဲ ေက်ာင္းပိတ္ထားတုန္း အားေနခိုက္ အပ်င္းေျပ ေခြးေလးနဲ႔လဲ ေဆာ့ရေအာင္ ေမတၱာရိ ကူညီပါ့မယ္လို႔ ကတိေပးလိုက္မိတယ္။ ဒီလိုနဲ႔ ေမဓာ၀ီလဲ ေန႔ခ်င္းညခ်င္း ေခြးေက်ာင္းသူဘ၀ ေရာက္ရေတာ့တာပါပဲ။

ေခြးကေလးက ရန္ကုန္အိမ္မွာရွိတဲ့ ေခြးကေလး ကစ္ကစ္လို ရွီဇူးမ်ဳိးပါပဲ။ နာမည္က muffin တဲ့။ ေခြးနာမည္လဲ မဟုတ္၊ မုန္႔နာမည္ႀကီး။ အစကေတာ့ မာဖီထင္လို႔ မာဖီ မာဖီနဲ႔ ေခၚေနၾကတာ။ ေနာက္မွ သူ႔လည္ပတ္က နာမည္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ မာဖီမွမဟုတ္ဘဲ၊ ဒါေပမဲ့ ႏႈတ္က်ဳိးၿပီး မာဖီလို႔သာ ဆက္ေခၚျဖစ္တယ္။ သူကလဲ သူ႔ေခၚမွန္း သိပါတယ္။ အိမ္ရွင္ေတြ မရွိတုန္း သူ႔ကို ၾကည့္ေပးရမယ္ဆိုေတာ့ ရန္ကုန္အိမ္မွာက်န္ခဲ့တဲ့ ကစ္ကစ္အလြမ္းေျပ သူနဲ႔ ေဆာ့မယ္ ကစားမယ္ လမ္းသလားၾကမယ္လို႔ ေတြးထားၿပီး ေခြးေက်ာင္းသူဘ၀ဟာ ေပါ့ေပါ့ပါးပါး ျဖတ္သန္းသြား႐ံုပဲလို႔ ထင္ခဲ့မိတာ၊ တကယ္တမ္း လက္ေတြ႔က်ေတာ့ ... ေခြးတေကာင္ တာ၀န္ယူရတာ တယ္ မလြယ္ပါလားလို႔ သိလိုက္ရတယ္။

ကစ္ကစ္နဲ႔တုန္းကေတာ့ ကိုယ္တိုင္ကိုယ္က် ဘာမွလုပ္စရာမလိုဘဲ သူနဲ႔ ပလူးပလဲ ပြတ္လိုက္သပ္လိုက္ ေျပးလႊားကစားလိုက္ ခ်စ္လိုက္ ရန္ျဖစ္လိုက္ ေန႐ံုပဲကိုး။ တခါတေလ သူကိုက္ရင္ ငိုၿပီး ေဆးခန္းသြားလိုက္႐ံုပဲေလ။ လြယ္လြယ္ေလးေပါ့ ... ။ ခုေတာ့ ... .... ခုေတာ့ ... ။


ျဖတ္သန္းခဲ့ရ၊ ဒီလမ္းမထက္၊ ေခြးေက်ာင္းထြက္ရန္၊ ခ်ိန္တန္ၿပီမို႔ ...

အိမ္ကေန မာဖီ့အိမ္ေရာက္ဖို႔ လမ္းေလွ်ာက္ရင္ မိနစ္ ႏွစ္ဆယ္ အစိတ္၊ ျဖည္းျဖည္းေလွ်ာက္ရင္ နာရီ၀က္နီးပါးေလာက္ ၾကာတယ္။ ရာသီဥတု သာယာခ်ိန္ဆို သိပ္အေၾကာင္းမဟုတ္ေပမဲ့ မိုးရြာရင္ ေလတိုက္ရင္ အပူခ်ိန္ အႏုတ္လကၡဏာျပေနရင္ လမ္းေလွ်ာက္ရတာ အဆင္မေျပဘူး။ ဦးထုပ္၊ လက္အိတ္၊ ဂ်ာကင္ ထူထူထဲထဲ၀တ္ၿပီး ေဟတုပစၥေယာနဲ႔ ခပ္သုတ္သုတ္ လမ္းေလွ်ာက္ ေဟာဒီကြင္းႀကီးနားေရာက္ရင္ေတာ့ မာဖီစံျမန္းရာ အိမ္ေဂဟာကို ေရာက္ၿပီဆိုပါေတာ့။ အဲဒီလို တေန႔ ႏွစ္ႀကိမ္ (မနက္တခါ ညေန တခါ) မွန္မွန္သြားရတယ္။


ေခြးေက်ာင္းထြက္မယ္၊ ကြင္းျပင္က်ယ္မွာ၊ တေန႔ႏွစ္ခါ၊ မွန္မွန္လာ ...

ဒီက ရပ္ကြက္တိုင္းလိုလိုမွာ ကေလးကစားကြင္းနဲ႔ ပန္းျခံရွိသလို တခ်ဳိ႕ရပ္ကြက္ေတြမွာ ေခြးကစားကြင္းပါ ရွိတယ္။ မာဖီ့အိမ္ေနာက္ေဖးမွာေတာ့ ဒီကြင္းျပင္က်ယ္ႀကီးေပါ့။ ဟိုတေလာက ႏွင္းေတြဖံုးေနတဲ့ ကြင္းႀကီးေလ ... ။ ကြင္းထဲမွာ ေခြးေက်ာင္းေနသူေတြ တဦးစ ႏွစ္ဦးစေတာ့ အျမဲရွိေနတာပါပဲ။ က်မ သတိထားမိသေလာက္ေတာ့ ဘိလပ္ကလူေတြဟာ ေခြးနဲ႔ ကေလး အင္မတန္ေမြးၾကတာကလား။ လူေျခာက္ေယာက္ ျဖတ္သြားရင္ သံုးေယာက္က ကေလးတြန္းလွည္း၊ ႏွစ္ေယာက္က ေခြးကေလးဆြဲ ... က်န္တေယာက္ကေတာ့ ... အဲ ... က်မပဲျဖစ္မယ္ ထင္တယ္။ :)

....
ေခြးေက်ာင္းထြက္မယ္၊ လြယ္အိတ္လြယ္၊ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ပါးပါးကြယ္ ...

ေက်းလက္ေဒသက ႏြားေက်ာင္းသားေတြကေတာ့ ႏြားေတြကို စားက်က္ထဲလႊတ္ထားၿပီးရင္ ေျပြတိုတစင္းနဲ႔ သစ္ပင္ရိပ္မွာ ေက်ာခင္းလိုခင္း၊ လြယ္အိတ္ထဲ ေလာက္စာလံုးအျပည့္ထည့္ၿပီး ေလးခြတလက္နဲ႔ ငွက္ပစ္ထြက္ခ်င္ထြက္ ႏွစ္သက္သလို ေနႏိုင္ၾကေပမဲ့ ေခြးေက်ာင္းသူ ေမဓာ၀ီခမ်ာမွာေတာ့ သူတို႔လို ဇိမ္မက်အားပါဘူး။ ဒါေပမဲ့ ႏြားေက်ာင္းသားေတြကို အတုခိုးၿပီး အေမေပးလိုက္တဲ့ ျမန္မာျပည္ျဖစ္ လြယ္အိတ္ေလးကို စလြယ္သိုင္းလို႔ ေခြးေက်ာင္းထြက္ရပါတယ္။ လြယ္အိတ္ထဲမွာေတာ့ လိုသလို ပံု႐ိုက္ဖို႔ ကင္မရာ၊ လက္အိတ္၊ ဦးထုပ္၊ ႐ွဴေဆး၊ တစ္သွ်ဴး၊ စိပ္ပုတီး၊ အိမ္ေသာ့ ... စသျဖင့္ စံုစီနဖာ ေတြ႕ကရာ အကုန္ထည့္ခဲ့တာပဲ။


အင္အင္း ညႇစ္ထား၊ ခပ္မ်ားမ်ားပါ၊ ျမက္ထဲမွာ ...

ဒီေကာင္ကလဲ အေတာ္ခက္ပါတယ္။ မနက္တိုင္း တံခါးဖြင့္လိုက္တာနဲ႔ အံုတပီးက အျမဲအသင့္ ႀကိဳဆိုေနေတာ့တာ။ ဒုကၡနဲ႔ ေမဓာ၀ီ အဲဒီမွာ စေတြ႕ေတာ့တာပဲ။ ေခြးနဲ႔ ေဆာ့ဖို႔ေလာက္ပဲ ေတြးမိခဲ့ၿပီး ေခြးအညစ္အေၾကးကိစၥ လားလားမွ် မစဥ္းစားခဲ့မိတဲ့ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ေတာ္ေတာ္ညံ့တာပဲလို႔ အျပစ္တင္မိတယ္။ သူကလဲ အျပင္ထြက္ ေက်ာင္းခ်ိန္မွာ ႐ွဴးပဲေပါက္တယ္၊ အဖိုးႀကီးဆိုေတာ့ က်မေရွ႕ အီးပါရမွာ ရွက္လို႔လားမသိဘူး။ ညလူေျခတိတ္မွ ထမင္းစားခန္းထဲ ကိစၥၿပီးထားေလရဲ႕။ သူကိစၥၿပီးတာက က်မအတြက္ ကိစၥမ်ားေစဖုိ႔ ဆိုပါေတာ့။ လက္အိတ္စြပ္၊ မ်က္ႏွာလႊဲၿပီး က်ဴံး၊ ပ်ဳိ႕တက္လာတဲ့ အန္ခ်င္စိတ္ကို ထိမ္းခ်ဳပ္ၿပီး ကိုယ့္စိတ္ကို မနည္းေျဖရတယ္။ က်မ ၾကည့္ေပးရတဲ့ ၃-ပတ္လံုးလံုး အျပင္မွာ ပါတာဆိုလို႔ တခါထဲရယ္။ ဒါနဲ႔ပဲ ၀မ္းသာအားရ မွတ္တမ္းတင္ ထားလိုက္တယ္။ (အထက္ပါ ပံု)


အျမီးယမ္းယမ္း၊ ႀကိဳးတန္းလန္းနဲ႔၊ လမ္းသလားခဲ့ၾကေသးသည္။

တကယ္ေတာ့ သူက ေခြးအဖိုးႀကီးပါ။ အသက္က ဆယ့္ေလး ငါးႏွစ္ေလာက္ရွိၿပီတဲ့။ မ်က္စိက ခပ္မႈန္မႈန္၊ လမ္းသြားရင္ေႏွးတု႔ံတံု႔။ ေခြးစာေျခာက္ အလံုးေလးေတြကိုေတာင္ သိပ္မ၀ါးႏိုင္ဘူး၊ သြားလဲ သိပ္မေကာင္းဘူး ထင္တယ္။ ၾကက္သားျပဳတ္ေက်ာ္ကို ေသးေသးေလးႏႊင္ၿပီး ထမင္းနဲ႔နယ္ ေကၽြးရတယ္။ အသားဖတ္ႀကီးသြားရင္လဲ အစာမေၾကလို႔ အန္ေတာ္မူေသးတာ။ ၾကက္သားကိုလဲ လူစားသလို ဂ်င္း၊ ၾကက္သြန္ျဖဴနဲ႔ ဆီနဲ႔ပ်ားနဲ႔ အေသအခ်ာျပဳတ္မွ သံုးေဆာင္ရွာပါတယ္။ ေမဓာ၀ီဘ၀ ေခြးအီးက်ံဳးလိုက္ အန္ဖတ္က်ဳံးလိုက္ အသားႏႊင္လိုက္ ထမင္းခြံ႔လိုက္ ေခ်ာ့ဟယ္ ျမွဴဟယ္ ေဟာက္ဟယ္ ေခ်ာက္ဟယ္နဲ႔ သံုးပတ္ လံုးလံုး စခန္းသြားရတာ ဖ်ားတဲ့အထိပဲ။ ဖ်ားလဲ မနားရပါဘူး။ ကိုယ္မသြားရင္ သြားမယ့္သူမရွိေတာ့ ဖ်ားရက္နဲ႔ပဲ သူ႔ဆီ အခစား၀င္ရပါတယ္။ ဒါနဲ႔ပဲ ၂ ခါျပန္ ဖ်ားတယ္။ တခါတေလေတာ့လဲ သူမ်ားကို သနားလို႔ ကူညီရတာ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ျပန္ထိခိုက္ပါလားလို႔ သင္ခန္းစာ ရလိုက္မိတယ္။


၀ပ္က်င္းထဲမွာ၊ ေခြကာအိပ္ၿပီ၊ ကိုမာဖီ

မိသားစုကို တမ်ဳိးၿပီးတမ်ဳိး မ႐ိုးရေအာင္ လွည့္ပတ္ ဂ်ီတိုက္တတ္တဲ့ က်မ သူနဲ႔မွ ၀ဋ္လည္ပါေတာ့တယ္။ အနားမွာ အသံေပါင္းစံုနဲ႔ ေအာ္ၿပီး ကေလးတေယာက္လို အျမဲဂ်ီတိုက္တယ္။ ဂ်ီတိုက္ရတာ ေမာရင္ တေခါေခါေဟာက္ၿပီး ၀ပ္က်င္းေလးထဲ ၀င္အိပ္ေတာ့တာပဲ။ အျမင္ကပ္ဖို႔ ဘယ္ေလာက္ေကာင္းလဲ။ မအိပ္မခ်င္းကေတာ့ သူ႔၀ပ္က်င္းကို ကုတ္လိုက္ ျခစ္လိုက္ ေထာင္လိုက္ ေမွာက္လိုက္နဲ႔ ေျဗာင္းဆန္ေအာင္္ ေသာင္းက်န္းေသးတာ။ က်မ အိမ္ျပန္မယ္ဆိုရင္ သူအိပ္ေပ်ာ္သြားခါမွ အသာေလး တံခါးဖြင့္ၿပီး တိတ္တိတ္အိမ္ျပန္ရတယ္။ ဒုကၡေပးလို႔ အျမင္ကပ္မိေပမဲ့ တကယ္ေတာ့လဲ သနားစရာပါ။ သူတို႔လို တိရစၧာန္ေလးေတြဆိုတာ လူေပးမွ ေကၽြးမွ စားရေသာက္ရတဲ့ ဘ၀ကိုး။

...

ဒီလိုနဲ႔ ၿပီးခဲ့တဲ့ ၁-ရက္ေန႔က သံုးပတ္ ျပည့္လို႔ သူ႔သခင္ေတြ ျပန္လာပါၿပီ။ က်မလဲ ေခြးေက်ာင္းသူဘ၀က အၿငိမ္းစားရၿပီေပါ့။ သူ႔ဆီမသြားရေတာ့ လြမ္းေတာ့ အလြမ္းသား။ ေလွ်ာက္ေနက် လမ္းကေလးရယ္ ေခြးေက်ာင္းတဲ့ ကြင္းျပင္က်ယ္ႀကီးရယ္ သစ္ပင္အိုႀကီးနဲ႔ ငွက္ကေလးေတြရယ္ ခပ္ဆိုးဆိုး ေခြးအိုေလး မာဖီရယ္ ခ်မ္းခ်မ္းစီးစီး စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္ ေန႔ရက္မ်ားကို ေနာင္အခါ ျပန္အမွတ္ရေစဖို႔ ... ဒီပို႔စ္ေလး ေရးျဖစ္သြားပါတယ္။

***
ေမဓာ၀ီ
၃၊ ၂၊ ၂၀၁၁
၁၀း၁၅ နာရီ