Thursday, February 03, 2011

ေခြးေက်ာင္းသူ

ေခါင္းစဥ္ဖတ္ၿပီး ေမဓာ၀ီ တေယာက္ ဘိလပ္မွာ ေခြးေက်ာင္းတက္ၿပီး ေခြးဘာသာစကား သင္ေနသလားလို႔ ထင္ေယာင္ထင္မွား မျဖစ္ၾကပါနဲ႔။ ျမန္မာစကားကလဲ သံတူ ေၾကာင္းကြဲ၊ သံမတူ ေၾကာင္းမကြဲေတြက ခပ္မ်ားမ်ားရယ္။ တကယ္က ဒီလိုပါ ... ။ ႏြားကိုေက်ာင္းရင္ ႏြားေက်ာင္းသား၊ သိုးကိုေက်ာင္းေတာ့ သိုးေက်ာင္းသား ... လို႔ ဆိုၾကတယ္ မဟုတ္လား။ သူတို႔က ႏြားဘာသာစကား သိုးဘာသာစကား သင္ၾကတဲ့သူေတြ မဟုတ္ဘူးေလ။ ဒီလိုပါပဲ ... က်မလဲ ေခြးကိုေက်ာင္းရတာမို႔ ေခြးေက်ာင္းသူ ျဖစ္သြားတာ ဆိုပါေတာ့။ ျဖစ္ပံုကို ေျပာရရင္ေတာ့ ...

လြန္ခဲ့တဲ့ ရက္သတၱ ၃-ပတ္ေလာက္က ဦးရီးေတာ္ရဲ႕ မိတ္ေဆြ ဆရာ၀န္ဇနီးေမာင္ႏွံ ျမန္မာျပည္ခဏျပန္ေတာ့ သူတို႔အိမ္မွာ ေမြးထားတဲ့ ေခြးကေလးတေကာင္ကို ၾကည့္ေပးႏိုင္မလားလို႔ အကူအညီေတာင္းတာနဲ႔ က်မလဲ ေက်ာင္းပိတ္ထားတုန္း အားေနခိုက္ အပ်င္းေျပ ေခြးေလးနဲ႔လဲ ေဆာ့ရေအာင္ ေမတၱာရိ ကူညီပါ့မယ္လို႔ ကတိေပးလိုက္မိတယ္။ ဒီလိုနဲ႔ ေမဓာ၀ီလဲ ေန႔ခ်င္းညခ်င္း ေခြးေက်ာင္းသူဘ၀ ေရာက္ရေတာ့တာပါပဲ။

ေခြးကေလးက ရန္ကုန္အိမ္မွာရွိတဲ့ ေခြးကေလး ကစ္ကစ္လို ရွီဇူးမ်ဳိးပါပဲ။ နာမည္က muffin တဲ့။ ေခြးနာမည္လဲ မဟုတ္၊ မုန္႔နာမည္ႀကီး။ အစကေတာ့ မာဖီထင္လို႔ မာဖီ မာဖီနဲ႔ ေခၚေနၾကတာ။ ေနာက္မွ သူ႔လည္ပတ္က နာမည္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ မာဖီမွမဟုတ္ဘဲ၊ ဒါေပမဲ့ ႏႈတ္က်ဳိးၿပီး မာဖီလို႔သာ ဆက္ေခၚျဖစ္တယ္။ သူကလဲ သူ႔ေခၚမွန္း သိပါတယ္။ အိမ္ရွင္ေတြ မရွိတုန္း သူ႔ကို ၾကည့္ေပးရမယ္ဆိုေတာ့ ရန္ကုန္အိမ္မွာက်န္ခဲ့တဲ့ ကစ္ကစ္အလြမ္းေျပ သူနဲ႔ ေဆာ့မယ္ ကစားမယ္ လမ္းသလားၾကမယ္လို႔ ေတြးထားၿပီး ေခြးေက်ာင္းသူဘ၀ဟာ ေပါ့ေပါ့ပါးပါး ျဖတ္သန္းသြား႐ံုပဲလို႔ ထင္ခဲ့မိတာ၊ တကယ္တမ္း လက္ေတြ႔က်ေတာ့ ... ေခြးတေကာင္ တာ၀န္ယူရတာ တယ္ မလြယ္ပါလားလို႔ သိလိုက္ရတယ္။

ကစ္ကစ္နဲ႔တုန္းကေတာ့ ကိုယ္တိုင္ကိုယ္က် ဘာမွလုပ္စရာမလိုဘဲ သူနဲ႔ ပလူးပလဲ ပြတ္လိုက္သပ္လိုက္ ေျပးလႊားကစားလိုက္ ခ်စ္လိုက္ ရန္ျဖစ္လိုက္ ေန႐ံုပဲကိုး။ တခါတေလ သူကိုက္ရင္ ငိုၿပီး ေဆးခန္းသြားလိုက္႐ံုပဲေလ။ လြယ္လြယ္ေလးေပါ့ ... ။ ခုေတာ့ ... .... ခုေတာ့ ... ။


ျဖတ္သန္းခဲ့ရ၊ ဒီလမ္းမထက္၊ ေခြးေက်ာင္းထြက္ရန္၊ ခ်ိန္တန္ၿပီမို႔ ...

အိမ္ကေန မာဖီ့အိမ္ေရာက္ဖို႔ လမ္းေလွ်ာက္ရင္ မိနစ္ ႏွစ္ဆယ္ အစိတ္၊ ျဖည္းျဖည္းေလွ်ာက္ရင္ နာရီ၀က္နီးပါးေလာက္ ၾကာတယ္။ ရာသီဥတု သာယာခ်ိန္ဆို သိပ္အေၾကာင္းမဟုတ္ေပမဲ့ မိုးရြာရင္ ေလတိုက္ရင္ အပူခ်ိန္ အႏုတ္လကၡဏာျပေနရင္ လမ္းေလွ်ာက္ရတာ အဆင္မေျပဘူး။ ဦးထုပ္၊ လက္အိတ္၊ ဂ်ာကင္ ထူထူထဲထဲ၀တ္ၿပီး ေဟတုပစၥေယာနဲ႔ ခပ္သုတ္သုတ္ လမ္းေလွ်ာက္ ေဟာဒီကြင္းႀကီးနားေရာက္ရင္ေတာ့ မာဖီစံျမန္းရာ အိမ္ေဂဟာကို ေရာက္ၿပီဆိုပါေတာ့။ အဲဒီလို တေန႔ ႏွစ္ႀကိမ္ (မနက္တခါ ညေန တခါ) မွန္မွန္သြားရတယ္။


ေခြးေက်ာင္းထြက္မယ္၊ ကြင္းျပင္က်ယ္မွာ၊ တေန႔ႏွစ္ခါ၊ မွန္မွန္လာ ...

ဒီက ရပ္ကြက္တိုင္းလိုလိုမွာ ကေလးကစားကြင္းနဲ႔ ပန္းျခံရွိသလို တခ်ဳိ႕ရပ္ကြက္ေတြမွာ ေခြးကစားကြင္းပါ ရွိတယ္။ မာဖီ့အိမ္ေနာက္ေဖးမွာေတာ့ ဒီကြင္းျပင္က်ယ္ႀကီးေပါ့။ ဟိုတေလာက ႏွင္းေတြဖံုးေနတဲ့ ကြင္းႀကီးေလ ... ။ ကြင္းထဲမွာ ေခြးေက်ာင္းေနသူေတြ တဦးစ ႏွစ္ဦးစေတာ့ အျမဲရွိေနတာပါပဲ။ က်မ သတိထားမိသေလာက္ေတာ့ ဘိလပ္ကလူေတြဟာ ေခြးနဲ႔ ကေလး အင္မတန္ေမြးၾကတာကလား။ လူေျခာက္ေယာက္ ျဖတ္သြားရင္ သံုးေယာက္က ကေလးတြန္းလွည္း၊ ႏွစ္ေယာက္က ေခြးကေလးဆြဲ ... က်န္တေယာက္ကေတာ့ ... အဲ ... က်မပဲျဖစ္မယ္ ထင္တယ္။ :)

....
ေခြးေက်ာင္းထြက္မယ္၊ လြယ္အိတ္လြယ္၊ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ပါးပါးကြယ္ ...

ေက်းလက္ေဒသက ႏြားေက်ာင္းသားေတြကေတာ့ ႏြားေတြကို စားက်က္ထဲလႊတ္ထားၿပီးရင္ ေျပြတိုတစင္းနဲ႔ သစ္ပင္ရိပ္မွာ ေက်ာခင္းလိုခင္း၊ လြယ္အိတ္ထဲ ေလာက္စာလံုးအျပည့္ထည့္ၿပီး ေလးခြတလက္နဲ႔ ငွက္ပစ္ထြက္ခ်င္ထြက္ ႏွစ္သက္သလို ေနႏိုင္ၾကေပမဲ့ ေခြးေက်ာင္းသူ ေမဓာ၀ီခမ်ာမွာေတာ့ သူတို႔လို ဇိမ္မက်အားပါဘူး။ ဒါေပမဲ့ ႏြားေက်ာင္းသားေတြကို အတုခိုးၿပီး အေမေပးလိုက္တဲ့ ျမန္မာျပည္ျဖစ္ လြယ္အိတ္ေလးကို စလြယ္သိုင္းလို႔ ေခြးေက်ာင္းထြက္ရပါတယ္။ လြယ္အိတ္ထဲမွာေတာ့ လိုသလို ပံု႐ိုက္ဖို႔ ကင္မရာ၊ လက္အိတ္၊ ဦးထုပ္၊ ႐ွဴေဆး၊ တစ္သွ်ဴး၊ စိပ္ပုတီး၊ အိမ္ေသာ့ ... စသျဖင့္ စံုစီနဖာ ေတြ႕ကရာ အကုန္ထည့္ခဲ့တာပဲ။


အင္အင္း ညႇစ္ထား၊ ခပ္မ်ားမ်ားပါ၊ ျမက္ထဲမွာ ...

ဒီေကာင္ကလဲ အေတာ္ခက္ပါတယ္။ မနက္တိုင္း တံခါးဖြင့္လိုက္တာနဲ႔ အံုတပီးက အျမဲအသင့္ ႀကိဳဆိုေနေတာ့တာ။ ဒုကၡနဲ႔ ေမဓာ၀ီ အဲဒီမွာ စေတြ႕ေတာ့တာပဲ။ ေခြးနဲ႔ ေဆာ့ဖို႔ေလာက္ပဲ ေတြးမိခဲ့ၿပီး ေခြးအညစ္အေၾကးကိစၥ လားလားမွ် မစဥ္းစားခဲ့မိတဲ့ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ေတာ္ေတာ္ညံ့တာပဲလို႔ အျပစ္တင္မိတယ္။ သူကလဲ အျပင္ထြက္ ေက်ာင္းခ်ိန္မွာ ႐ွဴးပဲေပါက္တယ္၊ အဖိုးႀကီးဆိုေတာ့ က်မေရွ႕ အီးပါရမွာ ရွက္လို႔လားမသိဘူး။ ညလူေျခတိတ္မွ ထမင္းစားခန္းထဲ ကိစၥၿပီးထားေလရဲ႕။ သူကိစၥၿပီးတာက က်မအတြက္ ကိစၥမ်ားေစဖုိ႔ ဆိုပါေတာ့။ လက္အိတ္စြပ္၊ မ်က္ႏွာလႊဲၿပီး က်ဴံး၊ ပ်ဳိ႕တက္လာတဲ့ အန္ခ်င္စိတ္ကို ထိမ္းခ်ဳပ္ၿပီး ကိုယ့္စိတ္ကို မနည္းေျဖရတယ္။ က်မ ၾကည့္ေပးရတဲ့ ၃-ပတ္လံုးလံုး အျပင္မွာ ပါတာဆိုလို႔ တခါထဲရယ္။ ဒါနဲ႔ပဲ ၀မ္းသာအားရ မွတ္တမ္းတင္ ထားလိုက္တယ္။ (အထက္ပါ ပံု)


အျမီးယမ္းယမ္း၊ ႀကိဳးတန္းလန္းနဲ႔၊ လမ္းသလားခဲ့ၾကေသးသည္။

တကယ္ေတာ့ သူက ေခြးအဖိုးႀကီးပါ။ အသက္က ဆယ့္ေလး ငါးႏွစ္ေလာက္ရွိၿပီတဲ့။ မ်က္စိက ခပ္မႈန္မႈန္၊ လမ္းသြားရင္ေႏွးတု႔ံတံု႔။ ေခြးစာေျခာက္ အလံုးေလးေတြကိုေတာင္ သိပ္မ၀ါးႏိုင္ဘူး၊ သြားလဲ သိပ္မေကာင္းဘူး ထင္တယ္။ ၾကက္သားျပဳတ္ေက်ာ္ကို ေသးေသးေလးႏႊင္ၿပီး ထမင္းနဲ႔နယ္ ေကၽြးရတယ္။ အသားဖတ္ႀကီးသြားရင္လဲ အစာမေၾကလို႔ အန္ေတာ္မူေသးတာ။ ၾကက္သားကိုလဲ လူစားသလို ဂ်င္း၊ ၾကက္သြန္ျဖဴနဲ႔ ဆီနဲ႔ပ်ားနဲ႔ အေသအခ်ာျပဳတ္မွ သံုးေဆာင္ရွာပါတယ္။ ေမဓာ၀ီဘ၀ ေခြးအီးက်ံဳးလိုက္ အန္ဖတ္က်ဳံးလိုက္ အသားႏႊင္လိုက္ ထမင္းခြံ႔လိုက္ ေခ်ာ့ဟယ္ ျမွဴဟယ္ ေဟာက္ဟယ္ ေခ်ာက္ဟယ္နဲ႔ သံုးပတ္ လံုးလံုး စခန္းသြားရတာ ဖ်ားတဲ့အထိပဲ။ ဖ်ားလဲ မနားရပါဘူး။ ကိုယ္မသြားရင္ သြားမယ့္သူမရွိေတာ့ ဖ်ားရက္နဲ႔ပဲ သူ႔ဆီ အခစား၀င္ရပါတယ္။ ဒါနဲ႔ပဲ ၂ ခါျပန္ ဖ်ားတယ္။ တခါတေလေတာ့လဲ သူမ်ားကို သနားလို႔ ကူညီရတာ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ျပန္ထိခိုက္ပါလားလို႔ သင္ခန္းစာ ရလိုက္မိတယ္။


၀ပ္က်င္းထဲမွာ၊ ေခြကာအိပ္ၿပီ၊ ကိုမာဖီ

မိသားစုကို တမ်ဳိးၿပီးတမ်ဳိး မ႐ိုးရေအာင္ လွည့္ပတ္ ဂ်ီတိုက္တတ္တဲ့ က်မ သူနဲ႔မွ ၀ဋ္လည္ပါေတာ့တယ္။ အနားမွာ အသံေပါင္းစံုနဲ႔ ေအာ္ၿပီး ကေလးတေယာက္လို အျမဲဂ်ီတိုက္တယ္။ ဂ်ီတိုက္ရတာ ေမာရင္ တေခါေခါေဟာက္ၿပီး ၀ပ္က်င္းေလးထဲ ၀င္အိပ္ေတာ့တာပဲ။ အျမင္ကပ္ဖို႔ ဘယ္ေလာက္ေကာင္းလဲ။ မအိပ္မခ်င္းကေတာ့ သူ႔၀ပ္က်င္းကို ကုတ္လိုက္ ျခစ္လိုက္ ေထာင္လိုက္ ေမွာက္လိုက္နဲ႔ ေျဗာင္းဆန္ေအာင္္ ေသာင္းက်န္းေသးတာ။ က်မ အိမ္ျပန္မယ္ဆိုရင္ သူအိပ္ေပ်ာ္သြားခါမွ အသာေလး တံခါးဖြင့္ၿပီး တိတ္တိတ္အိမ္ျပန္ရတယ္။ ဒုကၡေပးလို႔ အျမင္ကပ္မိေပမဲ့ တကယ္ေတာ့လဲ သနားစရာပါ။ သူတို႔လို တိရစၧာန္ေလးေတြဆိုတာ လူေပးမွ ေကၽြးမွ စားရေသာက္ရတဲ့ ဘ၀ကိုး။


...

ဒီလိုနဲ႔ ၿပီးခဲ့တဲ့ ၁-ရက္ေန႔က သံုးပတ္ ျပည့္လို႔ သူ႔သခင္ေတြ ျပန္လာပါၿပီ။ က်မလဲ ေခြးေက်ာင္းသူဘ၀က အၿငိမ္းစားရၿပီေပါ့။ သူ႔ဆီမသြားရေတာ့ လြမ္းေတာ့ အလြမ္းသား။ ေလွ်ာက္ေနက် လမ္းကေလးရယ္ ေခြးေက်ာင္းတဲ့ ကြင္းျပင္က်ယ္ႀကီးရယ္ သစ္ပင္အိုႀကီးနဲ႔ ငွက္ကေလးေတြရယ္ ခပ္ဆိုးဆိုး ေခြးအိုေလး မာဖီရယ္ ခ်မ္းခ်မ္းစီးစီး စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္ ေန႔ရက္မ်ားကို ေနာင္အခါ ျပန္အမွတ္ရေစဖို႔ ... ဒီပို႔စ္ေလး ေရးျဖစ္သြားပါတယ္။

***
ေမဓာ၀ီ
၃၊ ၂၊ ၂၀၁၁
၁၀း၁၅ နာရီ

21 comments:

အျဖဴေရာင္နတ္သမီး said...

နတ္သမီးလည္း မႏွစ္က မိတ္ေဆြတေယာက္ရဲ႕ေခြးေလးနဲ႕ကစားခ်င္လို႕ တရက္ အိမ္ေခၚထားလိုက္တာ..။
အခန္းကက်ဥ္းေတာ႔ ကုတင္ေပၚမွာသူ႕ကိုတင္ထားလိုက္တာ ရွဴးေတြေပါက္ခ်လို႕ ....း(

pandora said...

ခ်စ္စရာ အျပစ္ကင္းတဲ့မ်က္ႏွာနဲ႕ ေခြးကေလး

ေမာင္မ်ိဳး said...

ေခြးကေလး အိပ္ေနတဲ့ပံုက ခ်စ္စရာ း)

စိတ္ပုတီး အျမဲေဆာင္ထားတယ္ေပါ့ေလ ဒါဆို အပ်ိဳၾကီးျုဖစ္မွာေတာ့ 90 ရာႏႈန္းေလာက္ ေသခ်ာေနျပီး ဟိဟိ စတာေနာ္ အစ္မ :P

Anonymous said...

ေမာင့္..ေခြးေက်ာင္းသူ စီးရီးးးးးထြက္လိုက္ပါဦး..ဟိ

ေခြးအဘိုးၾကီးဆိုေတာ့...သိပ္မခ်စ္ခ်င္ဘူး..ဟိ..
ဒါမဲ့ ေခြပီးအိပ္ေနတာေလးက ခ်စ္စရာ..


ညီမ

ဟန္ၾကည္ said...

အင္း ေခါင္းစဥ္ဖတ္ၿပီးေတာ့ ဘာလိုလိုေတြးမိလိုက္ေသးတယ္...ဒီေက်ာင္းကလည္း တစ္မ်ဳိးပါလားလို႔...ဒါေပမယ့္ ဆက္ဖတ္မွပဲ သေဘာေပါက္ေတာ့တယ္...ေခြးကိုခ်စ္ေပမယ့္ ေအာ့ေအာ့က်ဳံးရတာကိုေတာ့ မအီမလည္းႀကီးဗ်ာ...အျပင္ထြက္ရင္ ကေလးေတြလို diaper ေလး၀တ္ေပးၿပီးမွထြက္ခိုင္းတာေကာင္းမယ္ေနာ

Unknown said...

ဘာေက်ာင္းေက်ာင္းပါေလ။ တစ္ခုခုေက်ာင္းေနဖုိ႔က အေရးႀကီးပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ဘ၀ဆုိ ခပ္ေကာင္းေကာင္းေလး ေက်ာင္းေပးႏုိင္ရင္ေတာ့ အေကာင္းဆုံးေပါ့။

Anonymous said...

အျငိမ္းစား ေခြးေက်ာင္းသူၾကီး ေမ
သံေယာဇဥ္က ဘာမွ မေကာင္းဘူးဗ်
ေခြးသံေယာဇဥ္ကလည္း အေတာ္မလြယ္ဘူးေနာ
ေခြးေက်ာင္းရင္ လူဇာတ္လမ္းေလးေရာ မရွာခဲ့ဘူးလား? း)
ခင္မင္တဲ့
seesein

ေခ်ာ(အစိမ္းေရာင္လြင္ျပင္) said...

ဟားဟား
ေခြးတစ္ေကာင္နဲ႔ ဒုကၡေရာက္ေနတဲ႔ မေမကို ျမင္ေယာင္ၾကည္႔လိုက္မိတယ္..
ေခြးေက်ာင္းထြက္တဲ႔ ေနရာေလးကေတာ႕ ေနခ်င္႕စဖြယ္ေလးပါေနာ္..
သာေတာင္႔သာယာဆိုေတာ႔ စိတ္ေအးလက္ေအးလမ္းေလွ်ာက္ဖို႔ အေတာ္ေကာင္းမဲ႔ ေနရာေလးဘဲ။
ဒါနဲ႔ အဲဒီေခြးေလးကို အပိုင္လိုခ်င္စိတ္မ်ား မျဖစ္မိဘူးလား ဟိဟိ

ကုိေအာင္ said...

က်ေနာ္ေနတဲ့ဖက္က ေခြးေမြးတဲ့ လူတခ်ဳိ႕ေတာ့
ေခြးကို အျပင္ထြက္ ေက်ာင္းရင္ အညစ္အေၾကး
က်ဳံးဖုိ႕ ပလပ္စတစ္အိတ္ေတြ မေဆာင္ၾကဘူး၊
ျမက္ခင္းျပင္ေတြၾကား တခါတရံ လူသြားလမ္း
ေပၚမွာ အညစ္အေၾကးေတြ ေတြ႕ရတတ္တယ္။
က်ေနာ္ေတာ့ ေတြ႕တာနဲ႕ ပါးစပ္ထဲ ရွိသမွ်
ေမတၱာပုိ႕ပါတယ္ ... :P

ေရႊရတုမွတ္တမ္း said...

အူး....ဝူး....ဝူး.....ဝုတ္...ဝုတ္...ဝုတ္.....ဂိန္....

ဒီတခါ ကြန္မန္႔ေပးရတာလြယ္လိုက္တာ..
ေဒၚေလးေမ နားလည္ေအာင္ေရးရတာ၊ သူက ၃ ပတ္ ေတာင္ေနထားတာဆိုေတာ့ ခုေလာက္ဆို ေတာ္ေတာ္ ေခြးစကားနားလည္ေလာက္ျပီ

မ်က္မွန္ေလး said...

ဟဟ ..ေမဓာ၀ီ ေရ...ကစ္ကစ္ပို႔စ္ ပါတစ္ခါတည္း ဖတ္လုိ္က္ၿပီ။ ကိုယ္ ကေလ အဲလုိရွီးဇူး မ်ဳိးတုိ႕၊ pekingese တုိ႔လုိမ်ဳိးဆုိရင္ အရမ္းခ်စ္တာ...ေၾကာင္ေတာ႔ခ်စ္၀ူး။

မ်က္မွန္ေလး said...

မေရ... လင္႔ခ္ယူသြားတယ္ေနာ္

သူႀကီးမင္း (တုုံးဖလား) said...

ေအာ္.. သိသြားၿပီ။ ေမဓာ၀ီမွာ Classmate တစ္ေယာက္ရွိတယ္ၾကားထားတာ လက္စသတ္ေတာ့ ဘေက်ာက္ျဖစ္ေနတာကုိး။ သူတုိ႔တတ္ထားတဲ့ဘာသာရပ္နဲ႔ သူတုိ႔ေတာ့ ဟုတ္ေနက်တာဘဲ။ ဟာ ဟ။

ခင္မင္လ်က္
ကုိကုိေမာင္(ပန္းရနံ႔)

rose said...

မေမ ေရးထားတာေလးက ခ်စ္ဖို႕ေကာင္းလိုက္တာ။ ေခြးေလး မာဖီနဲ႕ အလုပ္ရႈပ္ေနတ့ဲ မေမကို မ်က္စိထဲ ျမင္ေယာင္ႀကည္႕ျပီး ျပံဳးမိတယ္။ အရင္ ရန္ကုန္မွာ ေနတုန္းက တယ္လီယာ အေမႊးျဖဴ စုတ္ဖြား ေခြးေလး တစ္ေကာင္ ေမြးဖူးတယ္။ ရို႕စ္က ေႀကာင္ပိုခ်စ္တယ္။ ေႀကာင္က ေခြးထက္ ပိုသန္႕သလားလို႕။ ေႀကာင္ေလးေတြက သူတို႕ အညစ္အေႀကး ကိစၥ သူတို႕ ဘာသာ ရွင္းႏိုင္တယ္ေနာ္။

သားသားသန္႔ said...

သားကိုေမ့ေနျပီေပါ့..:(

သားသားသန္႔ said...

ေခြးေက်ာင္းျပီးေတာ့ခဏနားတဲ့ခ်ိန္မွာသံုး
ခဲ့ရတဲ့ ကြန္ပ်ဴတာေလးရယ္..
ေျပာခဲ့ဖူးတဲ့လူေတြကိုေရာ လြမ္းေေနမွာေပါ့ေနာ္...

ေန၀သန္ said...

ႏိုင္ငံျခားေခြးေတြ အမ်ဳိးသန္႕လို႕သာေပါ့.... :P.. မဟုတ္ရင္ ပါခ်င္ရာပါ.. ေပါက္ခ်င္ရာေပါက္ဆို.. ဘယ္လိုလုပ္မလဲမသိ... ဟီးဟီး...


ခင္မင္တဲ့
ေန၀သန္

ျမစ္က်ဳိးအင္း said...

သတိရနိင္တဲ့အထဲမွာ အံုတပီး မပါရင္ေတာ့ ေတာ္ပါေသးရဲ႕။
က်ေနာ္ေတာ့ တိရိစာၦန္ဆို အေဝးကပဲ ခ်စ္တယ္။ ဒဏ္မခံနိင္ဘူး။

Anonymous said...

မာဖီေရ.. မင္းေတာ့ ကံေကာင္းတာလား ကံဆုိးတာလား မသိဘူး.. ဘေလာက္ဂါ မ-ေမ လက္ထဲ ခဏ ေနရသခိုက္မွာ .. မင္း အတင္းေတြ ဘေလာက္ေပၚ လာေျပားေနတယ္ေဟ့... မင္းသိရင္ ၀မး္သာမလား မပ်ဳိၾကီး သူမ်ားအိအီးပါတာကုိ အတင္းခ်တယ္ဆုိျပီး.. ၀မ္းနည္း မလား မသိဘူး..ငါကေတာ့ မင္းအေၾကာင္းေလးေတြ ဖတ္ရေတာ့ ကစ္ကစ္ကုိလဲ သတိရမိပါတယ္ မင္းကုိလဲ ကစ္ကစ္ အလြမ္းေျပ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္
(ေမာင္ၾကီး)

ကလူသစ္ said...

မွတ္ထားအုန္း။ အျပင္မွာ အီးအီးပါလဲ က်ဴံးရတယ္ခင္ဗ်။ ဒီမွာေျပာတာပါ။

kiki said...

ေခြးေတာ့ခ်စ္တယ္ ...( ေၾကာင္ခ်ီးက ပိုနံတယ္ မလား ၊ ေပ်ာ့ေပ်ာ့ေလးနဲ့ ဆိုပဲ .)
သူတို့ဆီမွာ ေခြးျဖစ္ရတာေတာင္ ေခြးအခြင့္အေရး အျပည့္အဝ ရၾကတယ္ ေနာ္ ...
မာဖီၾကီး ၾကည့္ရတာ ၁၄ ၊၁၅ ႏွစ္သားလို ့ေတာင္ မထင္ရဘူး .. လွတံုး ပဲ ..

လူေက်ာင္းသူ ေရာ...လုပ္ေပးဖို ့ အစီအစဥ္ ရွိလား ဟင္ ။ း))