မေႂကြႏြမ္းသည့္ … ပန္း

ပန္းဟုဆိုေသာ္ျငား ပန္းေတာ့ျဖင့္ မဟုတ္ပါေခ်။

ထိုပန္းက ဖူးလည္းမဖူး၊ ပြင့္လည္းမပြင့္၊ ရနံ႔လည္း မေမႊး။
သို႔ေသာ္ … ထိုပန္းသည္ … မဖူးေပမဲ့ ထူးပါသည္၊ မပြင့္ေပမဲ့ ၀င့္ထည္သည္၊ မေမႊးေပမဲ့ ေအးျမသည္။
ထို႔ေၾကာင့္ပင္ အမ်ားက ပန္းမဟုတ္ေသာ ထိုပန္းကို “ပန္း” ဟု တညီတညြတ္တည္း လက္ခံထားၾက၏။
ထိုပန္းသည္ … ျမန္မာဆန္လြန္းသည့္ပန္း၊ ျမန္မာမွန္သမွ် ျမတ္ႏိုးၾကသည့္ပန္း၊ ဗုဒၶေရွ႕ေမွာက္တြင္ တင့္တယ္သည့္ပန္း၊ ေအာင္ျမင္ျခင္းနိမိတ္ကို ထင္ဟပ္ေစသည့္ ပန္း … ။
ထိုသည့္ပန္းကား ...
“မေႂကြႏြမ္းသည့္ သေျပပန္း” ေပတည့္။
***
သေျပ …
ဘာရယ္ ညာရယ္ အသိမႂကြယ္ေသးသည့္အရြယ္ ခပ္ငယ္ငယ္ေလာက္ကပင္ ထိုေ၀ါဟာရကို စတင္ ၾကားဖူးခဲ့သည္။

“၀ါဆို ၀ါေခါင္ ေရေတြႀကီးလို႔ … သေျပသီးမွည့္ ေကာက္စို႔ကြယ္”

ဆိုလို႔ေကာင္းေကာင္းႏွင့္ ေအာ္ဆိုရင္း သေျပႏွင့္ ရင္းႏွီးခဲ့သည္။ ဒီကဗ်ာေလးကို မိဘ ေမာင္ႏွမေတြ ရြတ္ျပသင္ေပး၍ အလြတ္ဆိုတတ္သြားေသာအခါ ႏႈတ္ဖ်ားမွာ ေတးတပုဒ္လို အျမဲလိုလို သီဆိုေနမိသည္။ အထူးသျဖင့္ မိုးဦးက်စ မိုးေတြေလေတြ လာသည့္အခါမ်ဳိးမွာ ဒီကဗ်ာကို ဆိုရတာ ပို၍ ႏႈတ္ေတြ႔သေယာင္။ ဒီလိုႏွင့္ တစစ သေျပကို ကၽြမ္း၀င္ လာေလ၏။ သို႔ေသာ္ ထိုသေျပက ပန္းသေျပမဟုတ္ေသး၊ အသီးသေျပ။

အိမ္ျခံ၀င္း၏ အေရွ႕ေတာင္ဘက္ စည္း႐ိုးေထာင့္မွာ သေျပပင္ႀကီး တပင္ရွိသည္။ မိုးတြင္းအခါဆို သေျပသီးေတြ ျပြတ္ခဲေနေအာင္ သီးၿပီး ေလတုိက္တိုင္း တျဖဳတ္ျဖဳတ္ ေႂကြက်တတ္သည္။ မေႂကြရင္လဲ အိမ္သားေတြက တံခ်ဴျဖင့္ ခ်ဴခ်ေလ့ရွိၾကသည္။ ထိုသို႔ ေႂကြက် ခ်ဴခ်သည့္ သေျပသီးေတြကို ေကာက္ယူေရေဆးၿပီး ဆန္ကာကံုးထဲထည့္ကာ တလံုးၿပီးတလံုး မမုန္းတမ္း စားခဲ့ၾကသည္။ တခါတေလ ေရခဲေသတၱာ အခဲခန္းထဲထည့္ၿပီး ေအးခဲေနသည့္ သေျပသီးမွည့္ေတြကို ႏႈတ္ခမ္းေတြ ျပာႏွမ္းသည္ထိ တမက္တေမာ စားခဲ့ၾကသည္။ သေျပသီးအရသာက ခ်ဥ္သလို ခ်ဳိသလို ဖန္သလို အနံ႔ကေလး ေမႊးေတးေတးႏွင့္ စားလို႔ျဖင့္ အေကာင္းသား။

ဤသို႔ျဖင့္ မိုးရာသီ၏ ေန႔ရက္မ်ားမွာ သေျပသီးေကာက္ ကဗ်ာေလးကို ရြတ္ဆိုရင္း၊ သေျပသီးမွည့္ေတြ တေပ်ာ္တပါး ေကာက္ၾက ခူးၾကရင္း တမိုးၿပီး တမိုး ေျပာင္းလဲကာ အသက္အရြယ္ေတြ တျဖည္းျဖည္း ႀကီးျပင္းလာသလို မိုးေလသည္းထန္သည့္ ညတညမွာေတာ့ သက္တမ္းရင့္အိုေနသည့္ ထိုသေျပပင္ႀကီး အျမစ္မွစ လဲၿပိဳက်ခဲ့ေလ၏။

သည့္ေနာက္ပိုင္း သေျပသီးမွည့္ မေကာက္ရေတာ့ … သေျပသီးလဲ မစားရေတာ့။ သို႔ေပမဲ့ “သေျပသီးေကာက္” ကဗ်ာေလးကိုေတာ့ျဖင့္ သတိတရ ရြတ္ဆိုမိေနဆဲ၊ ေနာက္ မ်ဳိးဆက္ေလးေတြ ျဖစ္သည့္ တူ တူမေလးေတြ, နီးစပ္ရာ ကေလးငယ္ေတြကို ထုိကဗ်ာေလးအား လက္ဆင့္ကမ္း သင္ေပးေနမိဆဲ။
***
အေမေစ်းကျပန္လာတိုင္း အညြန္႔ရဲရဲေလးေတြ ထိုးထိုးေထာင္ေထာင္ ထြက္ေနသည့္ သေျပငုတ္ကေလးေတြ ၀ယ္၀ယ္လာတတ္သည္။ တခါတေလေတာ့လဲ နီညိဳညိဳ အညြန္႔မ်ားႏွင့္ စိမ္းဖန္႔ဖန္႔ အရြက္ဖားဖားမ်ားပါေသာ သေျပခက္မ်ား ၀ယ္လာေလ့ရွိသည္။ ထိုသေျပပန္းေတြကို ေညာင္ေရအိုးထဲ ထည့္ထိုးၿပီး ဘုရားေရွ႕၌ ကပ္လွဴပူေဇာ္ထားသည္ကို ၾကည့္ရသည္မွာ ၾကည္ညိဳစရာ။

အဖိုးအခအေနျဖင့္ ေစ်းမႀကီးလွေသာ သေျပပန္းက ေတာ္ေတာ္ႏွင့္ မႏြမ္း၊ တာရွည္ခံသည္။ ႏွင္းဆီ စပယ္လို ေမႊးရနံ႔ ထံုပ်ံ႕ျခင္းမရွိေသာ္လည္း သူ႔မွာ ရနံ႔တမ်ဳိးရွိသည္။ မေမႊးမအီေသာ ခပ္သင္းသင္း သေျပရနံ႔က ရင္ကိုေအးျမေစသည္။ ဘုရားခန္းထဲ၀င္လိုက္လွ်င္ ဘုရားကိုပူေဇာ္ထားသည့္ ဖေယာင္းတိုင္နံ႔ႏွင့္ သေျပရနံ႔တို႔ ေရာျပြမ္းထံုသင္း ေနတတ္သည္။ အဖိုးမ်ားစြာ မထိုက္တန္ေပမဲ့ လူတကာက သေျပကို အျမတ္တႏိုးရွိၾကေပသည္။ ေရွးက သေျပခက္ျဖင့္ ေရပက္ၾကသည္၊ ေအာင္စစ္သည္မ်ားအား သေျပပန္းျဖင့္ ႀကိဳဆိုၾကသည္၊ ဘုရားပြဲ အုန္းပြဲ ငွက္ေပ်ာပြဲမွာ သေျပခက္ကို ထိုးေလ့ရွိၾကသည္၊ သေျပပန္းကို ေအာင္ပန္းအျဖစ္ သတ္မွတ္ကာ ျမတ္စြာဘုရားကို ေအာင္သေျပ ကပ္လွဴၿပီး ေအာင္ရာ ေအာင္ေၾကာင္း ေအာင္ဆုေတြ ေတာင္းၾကသည္၊ သေျပပန္းကား ျမန္မာေတြအဖို႔ ေနရာတကာ အေရးပါသည့္ ပန္းတမ်ဳိးပါေပ။

သူ႔ေခါင္းမွာတဲ့ သေျပညိဳ
ငါ့ေခါင္းမွာတဲ့ သေျပညိဳ …

အစခ်ီသည့္ ကဗ်ာေလးကို ဖတ္ရခ်ိန္မွာေတာ့ ကဗ်ာေတြ စာေတြကို စိတ္၀င္စားတတ္သည့္ အရြယ္ေရာက္ေနၿပီ။ အဖိုးထိုက္ ပန္းမဟုတ္ေပမင့္ သေျပပန္း၏ တန္ဖိုးႏွင့္ အႏွစ္သာရကို စာဆို၏ ထိုကဗ်ာေၾကာင့္ နားလည္ခံစား တတ္ေနၿပီ။ ဒီ့ထက္ပိုကာ ထိုကဗ်ာကို ရြတ္ဆိုတိုင္း ရင္ထဲမွာ အားအင္တမ်ဳိး တိုးပြါးခံစားတတ္ေနၿပီ။ ဒီ့ေနာက္မွာေတာ့ စာဆို၏ ကဗ်ာေတြ စာေတြကို လက္လွမ္းမီရာ ရွာေဖြ ဖတ္႐ႈရင္း စာဆိုကိုလည္း ေလးစားၾကည္ညိဳ မိေနၿပီ။

“သေျပညိဳ” ဆိုင္းဘုတ္တပ္ထားေသာ ျခံ၀င္းထဲက အိမ္ေလးကို အေဖႏွင့္အတူ အေခါက္ေခါက္ ေရာက္ခဲ့ဖူးသည္။ စာဆို၏ စာေပ ဗဟုသုတ စကားမ်ား၊ ဆံုးမၾသ၀ါဒမ်ားကို နာၾကားခဲ့ဖူးသည္။ ေလးစားၾကည္ညိဳစြာ ဂါရ၀ျပဳ ကန္ေတာ့ခဲ့ဖူးသည္။ စာဆိုသည္ သေျပညိဳ ကဗ်ာကို အဂၤလန္ႏိုင္ငံတြင္ ေရးဖြဲ႔ခဲ့သည္ဟု ဖတ္ခဲ့ဖူး၏။ ထိုစဥ္က ျမန္မာျပည္ လြတ္လပ္ေရး မရေသး။ အတိအက်ဆိုရလွ်င္ ျမန္မာျပည္လြတ္လပ္ေရးရရန္ ၁၀ ႏွစ္တိတိ လိုေသးသည့္ အခ်ိန္၊ ၁၉၃၈ ဇန္န၀ါရီ ၄ ရက္ေန႔။ စာဆိုသည္ အဂၤလန္တြင္ ေနထိုင္ရင္း ျဗိတိသွ်အင္ပါယာေအာက္မွ မလြတ္လပ္ေသးသည့္ ျမန္မာျပည္ႀကီးကို လြတ္လပ္ေစခ်င္လိမ့္မည္၊ ထိုအခါ ေအာင္အတိတ္ ေအာင္နိမိတ္လႊမ္းကာ အျမဲလန္းဆန္းသည့္ ပန္းျမတ္ သေျပညိဳကို သတိရမိေပလိမ့္မည္၊ ထိုသေျပညိဳျဖင့္ စာဆိုသည္ ျမန္မာတို႔၏ ဇာတိေသြး ဇာတိမာန္ကို လႈ႔ံေဆာ္ခဲ့သည္။ သေျပညိဳ၏ ေတးသံသည္ ထုိစဥ္က ျမန္မာျပည္တ၀ွမ္း ပ်ံ႕ႏွံ႔ခဲ့ေလ၏။
***
သေျပညိဳကို ခ်စ္ခင္ျမတ္ႏိုး တန္ဖိုးထားတတ္လာသည့္ အခ်ိန္က်မွ သေျပတို႔ေ၀ရာေျမက ခြဲခြါဖို႔ ဖန္လာေလေတာ့သည္။ သေျပညိဳတို႔၏ အေ၀းမွာေနရင္း ယံုၾကည္ခ်က္ေတြ ေပ်ာက္တဲ့အခါေပ်ာက္ … ေမွ်ာ္လင့္ျခင္းေတြ ကင္းတဲ့အခါကင္း … ခံယူခ်က္ေတြ ပ်က္ယြင္းၿပီး ႐ႈံးနိမ့္ျခင္းေတြကို ခါးသီးစြာ ရင္ဆိုင္ရင္း အလင္းမဲ့ ေန႔ရက္မ်ားကို တိတ္ဆိတ္စြာ ေက်ာ္ျဖတ္ခဲ့ရသည္။ သို႔ျဖင့္ ရင္ထဲမွာ သေျပေတးသံတို႔ တျဖည္းျဖည္း ဆိတ္သုဥ္းစ ျပဳလာသည္၊ အျမဲလန္းဆန္းမည္ ထင္ခဲ့သည့္ ႏွလံုးသားထဲမွ ပန္းသေျပတို႔ ႏြမ္းေၾကစ ျပဳလာသည္။ ပူေႏြးစိုစြတ္သည့္ ရာသီတြင္ ေပါက္ေရာက္တတ္သည့္ သေျပပင္က အလြန္ေအးစက္ကာ ရာသီဥတု ဆိုး၀ါးလွသည့္ အဂၤလန္ေျမတြင္ ရွင္သန္ႏိုင္ပါ့မလား … ။

တေန႔မွာေတာ့ ပန္းအိုးေသးေသးေလးျဖင့္ ထည့္ထားေသာ အပင္ေလးတပင္ လက္ေဆာင္ရလာသည္။ ၾကည့္လိုက္ေတာ့ သေျပပင္ကေလး။ လႈိက္ခနဲ ရင္ခုန္၀မ္းသာသြားၿပီး မီးဖိုခန္း ျပတင္းေဘာင္တြင္ တင္ကာ စိုက္ထားခဲ့သည္။ ေသသြားမွာစိုးသျဖင့္ ဂ႐ုတစိုက္ ေျမေဆြးထည့္ရင္း ေရေလာင္းရင္းျဖင့္ သေျပပင္ကေလးက အညြန္႔မ်ား ႏုသစ္ေ၀ျဖာလာေလသည္။ ဒီႏွစ္ေႏြမွာေတာ့ အပူခ်ိန္တက္လို႔ပဲလားမသိ သေျပပင္ေလးက လ်င္ျမန္စြာပင္ အညြန္႔မ်ား တက္လာသည္၊ အကိုင္းမ်ား ျဖာလာသည္။ သေျပညိဳသည္ အဂၤလန္ေျမမွာ ရွင္သန္လန္းဆန္းေနေလၿပီ။
***
ရွည္လ်ားျဖာထြက္ေနေသာ အခက္တခ်ဳိ႕ကို ျဖတ္ၿပီး ဘုရားကပ္စဥ္ သေျပရနံ႔ သင္းပ်ံ႕ပ်ံ႕ကို ႐ွဴ႐ႈိက္ရ၏။ လန္းဆန္းခက္ျဖာေနေသာ သေျပညိဳတို႔ႏွင့္အတူ ယံုၾကည္ျခင္း ေမွ်ာ္လင့္ျခင္းေတြက ရင္တြင္း၌ ျပန္ခို၀င္လာ၏၊ အားအင္ေတြ ျပန္လည္ တိုးပြါးလာ၏။ တကယ္ေတာ့ ယံုၾကည္ခ်က္ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ ခံယူခ်က္ဆိုသည္က ဘယ္ေနရာ ဘယ္ေဒသေရာက္ေရာက္ မေႂကြမႏြမ္း အျမဲလန္းဆန္းေနသည့္ သေျပညိဳလို ႏွလံုးသားထဲ၌ ခိုင္မာစြာ အျမစ္တြယ္ခို ေနမည္မွာ အမွန္ပင္ ျဖစ္ေပေတာ့သတည္း။
***
ေမတၱာျဖင့္ …

ေမဓာ၀ီ
၁၅၊ ၾသဂုတ္၊ ၂၀၁၀
၀၀း၃၃ နာရီ
***
၂၀၀၄ ခုႏွစ္ ၾသဂုတ္လ ၁၅ ရက္ေန႔တြင္ ကြယ္လြန္သြားေသာ သေျပညိဳ၏ စာဆို ဆရာႀကီးမင္းသု၀ဏ္အား ဤစာစုျဖင့္ ႐ိုေသေလးျမတ္စြာ ဦးညႊတ္ဂါရ၀ ျပဳလိုက္ပါသည္။

***
အျမဲလန္းဆန္းသည့္ ပန္းျမတ္သေျပညိဳ