ဤသို႔ ၾကားနာ ခဲ့ရပါ၏ …

သၾကၤန္မတိုင္ခင္က ျဖစ္ပါတယ္။

“အစ္မေရ … သၾကၤန္ပိတ္ရက္ကေလး အေမ့အိမ္ျပန္ၿပီး နားမလား စိတ္ကူးပါတယ္၊ တပ္က ထိုးမယ့္ မ႑ပ္မွာ တေန႔ တမ်ဳိး စတုဒိသာ ေကြၽးဖို႔ တာ၀န္ယူရမတဲ့ေလ … အင္း .. ပိုက္ဆံလည္း ကုန္အံုးမယ္ .. လူလည္း ပင္ပန္းအံုးမယ္”

ညီမေလးလို ခင္ေနတဲ့ မိန္းကေလး တေယာက္နဲ႔ ဖုန္းေျပာျဖစ္ေတာ့ သူေျပာတဲ့စကားပါ။ သူက အင္ဂ်င္နီယာတပ္က ဗိုလ္တေယာက္ရဲ႕ ဇနီးျဖစ္သူေပါ့။

“သမီး ေယာက္်ားကလည္း မအားရပါဘူး အစ္မရယ္၊ အခု စစ္ေဆး႐ံုက ပိုးသတ္ခန္းကို ျပင္ေနရတယ္ေလ၊ ဟိုလူႀကီးက အ၀ွာျဖစ္္ေနတာ သိတယ္မဟုတ္လား၊ အဲဒါ ျပန္လာေတာ့မယ္ ဆိုလားပဲ၊ အဲဒီအတြက္ အခန္းျပန္ျပင္ေနရတာေပါ့ …”
“ေၾသာ္ …. အင္း …”
“အခန္းက ေၾကြျပားကပ္ထားတာေလ …ေၾကြျပားေတြၾကားထဲ ပိုးေတြရွိမွာစိုးလို႔တဲ့ အကုန္ျပန္ခြာၿပီး အသစ္ျပန္ကပ္ရတယ္။ ေနာက္ျပီး မ်က္ႏွာၾကက္မွာလည္း ပိုးေတြ ခုိေအာင္းေနမွာစိုးလို႔ မ်က္ႏွာၾကက္လည္း အသစ္လဲရတယ္”
“ဟုတ္လား”
“ဟုတ္ပ … အစ္ေရ .. ဒါတင္ဘယ္က အံုးမလဲ၊ အိမ္သာ တခုလံုးလည္း အသစ္ျပန္လုပ္ရတာ၊ အဲဒီအတြက္ သိန္း ၄၀ ကုန္သတဲ့”
“ေၾသာ္ …”

သူက ကရားေရလႊတ္ တတြတ္တြတ္နဲ႔ ဆက္ေျပာေနပါတယ္။ အိမ္သာကို ဘယ္ပံုဘယ္နည္း စီမံထားတယ္ ဆိုတာေတြ … အတိအက်ပါ။ က်မလည္း သူေျပာသမွ် အင္း လိုက္ၿပီး နားေထာင္ေနမိတယ္။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ …
“သူ႔ခမ်ာ …. အသက္က သိပ္ႀကီးေသးတာ မဟုတ္ရွာပါဘူး၊ ဒီေ၀ဒနာၾကီး ခံစားေနရတာ သနားပါတယ္ အစ္မရယ္ …”
ဆိုတာနဲ႔ အဆံုးသတ္သြားတယ္။ က်မလည္း ဘာေျပာရမွန္း မသိေတာ့ … ႏႈတ္က ဘာမွ မထြက္ျဖစ္လိုက္ဘဲ ေခါင္းသာ ညိတ္ျပေနမိတယ္။ သူလည္း ဖုန္းထဲက ျမင္ႏိုင္တာ မဟုတ္။ သူက ေျပာခ်င္ရာေတြ ေျပာၿပီး ဖုန္းခ်သြားတဲ့ အထိ ဖုန္းနားမွာ က်မ ငိုင္တိုင္တိုင္နဲ႔ ထိုင္ေနမိတယ္။
ေၾသာ္ … အသက္တေခ်ာင္းဟာ အလြန္ တန္ဖိုးရွိတာပါလား …။
***
ႏွစ္ဆန္းတရက္ေန႔က ျဖစ္ပါတယ္။

“ဒကာမႀကီးတို႔ …. ဒိတ္ေအာက္ေနတဲ့ အစားအစာေတြ မစားနဲ႔ေနာ္။ အဲဒီလို အစာေတြ စားမိရင္ ေဘးအႏၱရာယ္ရွိႏိုင္တယ္၊ ဒိတ္ေအာက္ေနတဲ့ ေဆး၀ါးေတြ ေသာက္သံုးမိရင္လည္း ေဘးဥပဒ္ ေရာက္ႏိုင္တယ္ မဟုတ္လား”
“မွန္ပါ့ ဘုရား”
“ေအး … အဲဒီလိုပဲဟ … ဒိတ္ေအာက္ေနတဲ့ လူက အုပ္ခ်ဳပ္သူ ေနရာယူထားရင္လည္း အုပ္ခ်ဳပ္ခံ လူထုမွာ ဒုကၡ ေရာက္ရတယ္တယ္”
“မွန္လွပါတယ္ ဘုရား”

ႏွစ္စဥ္ ႏွစ္တိုင္း ႏွစ္ဆန္းတရက္ေန႔ဆိုရင္ အိမ္မွာ ဘုန္းႀကီးဆြမ္း ေကြၽးေနက်မို႔ ဒီႏွစ္လည္း ေကြၽးပါတယ္။
ထံုးစံအတိုင္း ပင့္တဲ့ဘုန္းၾကီးေတြကေတာ့ က်မကို ပံုေျပာျပတဲ့ ဆရာေတာ္ အပါအ၀င္ သံဃာေတာ္ ငါးပါးျဖစ္ပါတယ္။
အထက္ပါ စကားကေတာ့ ဆရာေတာ္က ဆြမ္းဘုဥ္းေပးေနရင္း မိန္႔ၾကားတဲ့ စကားျဖစ္ပါတယ္။ ဆရာေတာ္ အမိန္႔ရွိသြားတဲ့ စကားေတြထဲက က်မ မွတ္မိသေလာက္ ျပန္ေရးျပတာပါ။
ဆရာေတာ္က ဆက္ေျပာပါတယ္။

“လူက ဒိတ္ေအာက္တယ္ဆိုတာ ဘယ္လိုတုန္း သိလား”
“အမိန္႔ရွိပါဘုရား”
“ဟဲ့ … အသက္ ၆၀ လား၊ ၆၅ လား၊ ခုေခတ္ လခစား အမႈထမ္းေတြ ၀န္ထမ္းေတြ ပင္စင္ယူၾကတာ၊ အဲဒီအရြယ္လြန္ရင္ ဒိတ္ေအာက္ျပီေပါ့၊ ဘယ္မွာ သြားသံုးစားလို႔ ရမွာတုန္း၊ ဟုတ္တယ္ မဟုတ္လား”
“မွန္ပါ့ ဘုရား”

“အိမ္း … ငါ့တပည့္ …. နင့္ကို ပံုျပင္တခု ေျပာျပရအံုးမယ္ …
ၿမိဳ႕တျမိဳ႕မွာ သူေဌးသမီး တေယာက္ရွိသတဲ့၊ အခ်ိန္တန္ အရြယ္ေရာက္ေတာ့ သူ႔မိဘေတြက သူတို႔ မ်က္ႏွာမလႊဲခင္ အိမ္ေထာင္ရက္သား ခ်ေပးဖို႔ရာ ႏွစ္သက္တဲ့သူကို ရွာေဖြေစတယ္၊ သူေဌးသမီးေလးက သူ႔ခ်စ္သူကို မိဘေဆြမ်ဳိးေတြ အားလံုးကို ျပေတာ့ အားလံုးက သေဘာတူ လက္ခံၾကတာမို႔ မဂၤလာပြဲ ခမ္းခမ္းနားနား လုပ္ၾကတာေပါ့၊ မဂၤလာပြဲၿပီးခါက်မွ ျခံေစာင့္ ငပြႀကီးဆိုသူက သူေဌးသမီးကို လိုခ်င္တာနဲ႔ သူ႔ေယာက္်ားကို ဖမ္းခ်ဳပ္ၿပီး သူေဌးသမီးကို အရယူဖို႔ ၾကံစည္ေတာ့သတဲ့ …”
“ …. …. …”
“ဒီေတာ့ ငပြႀကီးက ဘာကံကို က်ဴးလြန္လိုက္တာတုန္း”
“ကာေမသု မိစၦာစာရကံ ပါ ဘုရား”
“ေအး …. သူတပါး အိမ္ရာကို က်ဴးေက်ာ္ ေစာ္ကားတဲ့ ျခံေစာင့္ ငပြႀကီးဟာ လူမႈေရးမွာ မိစၦာအက်င့္ဆိုး ဒုစ႐ိုက္မ်ဳိးကို က်ဴးလြန္လိုက္တာပဲ … အဲဒီလိုပဲ …. တိုင္းျပည္တျပည္မွာလည္း ျပည္သူျပည္သားက အလိုမတူဘဲ လက္နက္အားကိုးနဲ႔ မင္းတက္လုပ္ေနတယ္ ဆိုရင္ ဒီေကာင္ေတြလည္း ဘာထူးတုန္းဟ … ႏိုင္ငံေရး ကာေမသုမိစၦာစာရ ကံကို က်ဴးလြန္တာပဲ မဟုတ္လား”
“မွန္ပါတယ္ ဘုရား”

က်မ အားရပါးရ ေထာက္ခံ လိုက္မိပါတယ္။ ဆရာေတာ္က အခ်ဳိပြဲ ဘုဥ္းေပးေနရင္း ဆက္ေျပာပါတယ္။

“နင္ မွတ္ထားစမ္း ….ေနာက္တခု …. အေဖမွန္သိမွ အေျဖမွန္ ရွိမယ္ … ဟ”
“ဘယ္လို အေဖမွန္ပါလဲ ဘုရား အမိန္႔ရွိေတာ္မူပါ”
“တပ္မေတာ္ရဲ႕ ဖခင္ဟာ ဗမာ့ တပ္မေတာ္ကို တည္ေထာင္ခဲ့တဲ့ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း ဆိုတာ ဘယ္သူမွ ျငင္းလို႔ မရဘူး .. မဟုတ္လား …။ အခု ငါတို႔ တိုင္းျပည္မယ္ … ဘာမဟုတ္တာေလးေတြကို ခက္ေနၾကတယ္၊ တိုးတက္ေအာင္ မလုပ္ႏိုင္ဘူး၊ အဲဒါ အေဖမွန္ မသိလို႔ဟ။ အေျဖမွန္ကို လိုခ်င္ရင္ ကိုယ့္အေဖကို အေဖမွန္း သိေအာင္ အရင္လုပ္ဖို႔ လိုတယ္။ ၿပီးေတာ့ ကိုယ့္အေဖကို အေဖေနရာထားၿပီး ေလးစားဖို႔ အေရးႀကီးတယ္။ ကိုယ့္အေဖစကားကို နားေထာင္ဖို႔ လိုတယ္။ အခုေတာ့ ကိုယ့္အေဖကို အေဖမွန္း မသိၾက၊ အေဖ့သမိုင္းကို ေဖ်ာက္ဖ်က္ပစ္ဖို႔ ၾကိဳးစားၾက၊ အေဖ့ေနရာကို အစားထိုးဖို႔ ၾကံစည္ၾက …. ဒီလိုသာျဖင့္ ဘယ္လိုလုပ္ အေျဖမွန္ရွိပါ့မလဲ။ လိုခ်င္တဲ့ ပန္းတိုင္၊ မွန္ကန္တဲ့ ရည္ရြယ္ခ်က္ကို ဘယ္လိုလုပ္ ရႏိုင္ ေရာက္ႏိုင္ မ်က္ေမွာက္ျပဳႏိုင္ပါ့မလဲ”
“မွန္လွပါ ဘုရား”
***
လြန္ခဲ့တဲ့ ၂ ရက္ခန္႔က ျဖစ္ပါတယ္။

“အဲဒီ စကားတခြန္းေၾကာင့္ ဆရာ တပ္က ထြက္လိုက္တာပဲ”
“ဘယ္စကားလဲ ဆရာ”
“၈၈ အေရးအခင္းက ဦးေန၀င္း ေျပာတဲ့စကားေလ၊ စစ္သားဆိုတာ တည့္တည့္ပစ္တာ၊ မိုးေပၚေထာင္ ပစ္မွာ မဟုတ္ဘူး ဆိုတဲ့စကားေပါ့”
“ေၾသာ္ … ဟုတ္တယ္ … အဲဒီမိန္႔ခြန္း ၾကားျပီး ဆရာ တပ္က ထြက္ေရာလား”

က်မနဲ႔ ရင္းႏွီးတဲ့ ဆရာ၀န္တေယာက္ မေလးရွားမွာ အလုပ္သြားလုပ္ၿပီး သၾကၤန္တြင္း ခဏ ျပန္လာတုန္း က်မအိမ္ကို လာလည္ရင္းနဲ႔ ေျပာျဖစ္ခဲ့ၾကတဲ့ စကားေတြပါ။ သူဟာ တခ်ိန္က စစ္ဗိုလ္ဆရာ၀န္ တေယာက္ပါ။ ခုေတာ့ တပ္ကထြက္ၿပီး အျပင္ေဆး႐ံုေတြမွာ အလုပ္လုပ္ရာက မေလးရွား ေရာက္သြားၿပီ ျဖစ္ပါတယ္။

“အဲဒီစကား ၾကားေတာ့ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုလည္း ေတာ္ေတာ္ စက္ဆုပ္သြားတယ္၊ ဒီလို လူမ်ဳိးအတြက္ ငါတို႔က တာ၀န္ ထမ္းေဆာင္ေပး ေနရမွာလား ….လို႔ ေတြးမိတယ္”
“အလုပ္က အလြယ္တကူ ေပးထြက္လား ဆရာ”
“ေပးမထြက္လို႔လည္း မရဘူး၊ ဆရာက ကတ္သီးကတ္သတ္ေတြခ်ည္း လုပ္ေနေတာ့တာကိုး၊ ဆရာတို႔ အားလံုးကို အစည္းအေ၀း ေခၚၿပီး တပါတီစနစ္ကို ေထာက္ခံပါတယ္ ဆိုၿပီး ေျပာခိုင္းတယ္၊ ကန္႔ကြက္မယ့္ သူ ရွိပါသလား …ေပါ့၊ အားလံုးက မရွိပါဘူး … ဆိုျပီး အိေယာင္၀ါး ေအာ္ေနခ်ိန္မွာ ဆရာက က်ေနာ္ ကန္႔ကြက္ပါတယ္ လို႔ ထေျပာတာ”
“ဟင္ ဟုတ္လား … အဲဒီေတာ့ …. ဆရာ့ကို ဘာေျပာလဲ”
“ကန္႔ကြက္လို႔ မရဘူးတဲ့၊ ေထာက္ခံရမွာပဲ တဲ့ … ဟားဟား … ဒါနဲ႔ ဆရာကေျပာလိုက္တယ္ … ခင္ဗ်ားတို႔ အခု ေထာက္ခံတယ္လို႔ ေျပာ .. ေနာက္ ခဏေနရင္ က်ေနာ္က ကန္႔ကြက္တယ္ ေျပာမွာပဲ … လို႔”
“…. …. ….. ”

“ေနာက္တခါ …ေဆး႐ံုကို အေရးတၾကီး လူနာတေယာက္ ေရာက္လာတယ္ … စစ္သားေလး တေယာက္၊ ေျခေထာက္ မိုင္းထိလို႔ ဆိုျပီးေတာ့၊ အဲဒီလိုမ်ဳိးက ၾကာၾကာထားရတာ မဟုတ္ဘူး။ အျမန္ ျဖတ္ေတာက္ ပစ္ရတယ္၊ အခုဟာက တပတ္ေလာက္ေတာင္ ၾကာေနျပီ၊ ပုပ္ၿပီး အဆိပ္ေတာင္ တက္ေနတယ္။ အဲဒီလူနာကို ၾကည့္ေနတုန္း …. ခုခ်က္ခ်င္း ေဂါက္ကြင္းကို သြားရမယ္ … ဒီလူနာကို ထားခဲ့ပါ … အထက္က အမိန္႔တဲ့”
“ေဂါက္ကြင္းက ဘာလုပ္ဖို႔တုန္းဆရာ”
“လူႀကီး ေဂါက္ရိုက္တာ သြားေစာင့္ဖို႔တဲ့ေလ … အဲဒါနဲ႔ ဆရာက ျပတ္ျပတ္ပဲ ေျပာလိုက္တယ္၊ ဒီမွာ တကယ္လုပ္ၿပီး တကယ္ခံေနရတဲ့ လူနာကို ကုေပးဖို႔ရွိတယ္ … သူတို႔ ကျမင္းေၾကာထတဲ့ဆီ ငါလိုက္ မေစာင့္ႏိုင္ဘူး၊ မေက်နပ္ရင္ ငါ့ကို အလုပ္က ထုတ္လိုက္ၾက …. လို႔”
“ေကာင္းေရာ … ဒါနဲ႔ပဲ ထုတ္လိုက္ၾကေရာလား ဆရာ”
“စာရြက္ေလး လာေပးတယ္ေလ … ကိုယ့္ဖာသာ အလုပ္က ထြက္ပါတယ္ ဆိုၿပီး ေရးထားတဲ့ စာရြက္ေပါ့ …ေအာက္မွာ အဆင့္သင့္ လက္မွတ္ထိုး႐ံုပဲ”
“ဆရာက ထိုးလိုက္ေရာလား”
“ဒါေပါ့ … ၀မ္းသာအားရပဲ ထိုးေပးလိုက္တယ္ …. အျပင္မွာ ဗိုလ္ႀကီး အၿငိမ္းစား တို႔ ဘာတို႔ နာမည္ မသံုးရဘူး တဲ့ …ေျပာေသးတယ္၊ ေယာင္လို႔ေတာင္ မသံုးပါဘူး … စိတ္ပ်က္လြန္းလို႔ … လို႔ ျပန္ေျပာခဲ့လိုက္တယ္”
“ဟားဟား …ေကာင္းလိုက္တာ”
“ဆရာတို႔ မ်ဳိး႐ိုးက အကုန္ စစ္သားေတြခ်ည္းပဲ၊ ဆရာ့ ဘိုးေဘး ေတြကအစ ေသြးေသာက္ႀကီးေတြ၊ ဆရာ့လက္ထက္ က်မွ ဒီမ်ဳိးဆက္ ျပတ္ေတာ့တာ။ ဆရာ့သားလည္း စစ္သားလုပ္ခ်င္ရင္ ေဆာရီးပဲ၊ ဒီေခတ္မွာေတာ့ လံုး၀ စစ္ထဲ မ၀င္ရဘူး”
“…. …. ….”

“စဥ္းစားၾကည့္ေလ …. စစ္တပ္ကို ကိုယ့္အပိုင္လို သေဘာထားၿပီး အသံုးခ်ေနၾကတဲ့ဟာကို …. ဒီထဲေနေနရတာ ကိုယ္က အသံုးခ်ခံ ပစၥည္းတခု ျဖစ္မွန္း မသိျဖစ္ေနတယ္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း တည္ေထာင္ခဲ့တဲ့ စစ္တပ္ဆိုတာ တိုင္းျပည္ကို ကာကြယ္ဖို႔၊ ျပည္သူလူထု ကို ေစာင့္ေရွာက္ဖို႔၊ အုပ္ခ်ဳပ္သူ လက္တဆုပ္စာ လူတန္းစားတရပ္ အတြက္မွ မဟုတ္တာ။ အခုေတာ့ သူတို႔ဖင္ျမဲဖို႔၊ အာဏာတည္တံ့ဖို႔ ဒီကေကာင္ေတြက အေသခံေနၾကရတယ္၊ အမုန္းခံေနၾကရတယ္ … ဒါမ်ဳိးေတာ့ ဘယ္ေတာ့မွ မလုပ္ဖူး”
***
အထက္ပါ ျဖစ္ရပ္ ၃ ခုဟာ မေရွးမေႏွာင္း ရက္ပိုင္း အခ်ိန္ပိုင္းအတြင္း ႀကံဳေတြ႕ ၾကားနာခဲ့ရတာေတြပါ။
ဒါေတြကို နားေထာင္ခဲ့ၿပီး က်မထံုးစံအတိုင္း အေတြးနယ္ခ်ဲ႕မိတယ္။ ဒီေနာက္မွာေတာ့ စာအျဖစ္ ခ်ေရးလိုက္မိ ပါတယ္။
***
ေမဓာ၀ီ
23rd April, 2007
00:55 am
(၀န္ခံခ်က္ ။…။ ကိုကလိုေစးထူး (ခ) ကိုသံလြင္ ၏ ေရးနည္းမ်ဳိးကို အတုယူ၍ ေရးသားထားျခင္း ျဖစ္ပါသည္။)