က်မလြမ္းေသာ သစ္ပင္မ်ား

ဒီကေန႔ အျပင္သြားေတာ့ အပူဒဏ္ သက္သာလို သက္သာျငား လမ္းတေလွ်ာက္က အပင္ေတြကိုပဲ ေငးေမာေနမိတယ္။ အပင္ၾကီးေတြကို ေငးေမာၾကည့္ေနရင္းနဲ႔ က်မတို႔ျခံထဲမွာ ရွိခဲ့ဖူးတဲ့ အပင္ေတြကို ျပန္ေအာက္ေမ့မိတယ္။ ရွိခဲ့ဖူးတဲ့အပင္ … ဆိုေတာ့ အခုမရွိေတာ့လို႔ေပါ့၊ အခုမရွိေတာ့တဲ့ အတြက္ က်မ လြမ္းပါတယ္။ လြမ္းလို႔လည္း ဒီစာကို ေရးျဖစ္ပါတယ္။
***
အိမ္ေရွ႕က တမာပင္

ျခံရဲ႕ အေရွ႕ဘက္ စည္း႐ိုးနားမွာ တမာပင္ အႀကီးႀကီးတပင္ ရွိခဲ့ဖူးပါတယ္။ ဘယ္အခ်ိန္ထဲက ဘယ္သူစိုက္ထားၿပီး ေပါက္ေနခဲ့တဲ့ အပင္ႀကီးဆိုတာေတာ့ က်မလည္း မသိပါ။ က်မ သိတတ္စ အရြယ္ကတည္းက ဒီတမာပင္ႀကီးကုိ မွတ္မွတ္ရရ ရွိေနခဲ့ပါတယ္။ “တမာႏုခ်ိန္ ေက်းဥခ်ိန္” ဆိုတဲ့စကားအတိုင္း အခုအခ်ိန္ဟာ တမာရြက္ႏုေလးေတြ ထြက္တဲ့ အခ်ိန္လို႔ ထင္တာပါပဲ။ အနားတြန္႔ေလးနဲ႔ တမာရြက္ ႏုႏုစိမ္းစိမ္းေလးေတြကို က်မသိပ္ခ်စ္ပါတယ္။ တမာပြင့္ေတြ ပြင့္ခ်ိန္မွာလည္း သူ႔ရနံ႔ေလးဟာ ေလတိုက္လိုက္တိုင္း သင္းသင္းကေလး ေမႊးပ်ံ႕လွပါတယ္။ “အညာတမာ ၀ါတာတာ၊ ရသာခါးခါး ငါမစား” ဆိုတဲ့ စကားကလည္း ဘယ္ကေန ဘယ္လို ႏႈတ္ဖ်ားထဲ ေရာက္လာသလဲ မသိပါဘူး။ ငယ္ငယ္က ေအာ္ေအာ္ ဆိုေနမိခဲ့ပါတယ္။ ဒီလိုသာ ေအာ္ဆိုေနမိေပမဲ့ ရသာခါးခါး တမာရြက္ေတြကို အခါးႀကိဳက္တဲ့ က်မက ႏွစ္သက္လွပါတယ္။

တမာပင္ဟာ မေကာင္းတဲ့ ဓာတ္ေတြကို စုတ္ယူႏိုင္စြမ္းရွိတယ္လို႔ ဆိုၾကတယ္။ တမာပင္ကို ျဖတ္တိုက္လာတဲ့ ေလဟာလည္း သန္႔စင္သတဲ့။ က်မတို႔ အိမ္ေရွ႕ လမ္းတဖက္မွာ အရင္တုန္းက သခ်ၤဳ ိင္းကုန္းရွိတာမို႔ ျခံထဲမွာ တမာပင္ႀကီး ရွိေနတာဟာ လံုျခံဳမႈ ရွိေနသလိုလို … မေကာင္းေသာဓာတ္ေတြ အိမ္ထဲ မ၀င္ႏိုင္ဘူးလို႔ က်မတို႔ ယံုၾကည္ခဲ့ၾကပါတယ္။

တမာရြက္ေတြ ေၾကြတဲ့အခါမွာ ရိုးတံေျခာက္ေလးေတြကို ေကာက္၊ အရိပ္ထဲမွာ ေျခာက္ေအာင္လွန္းၿပီး အဘိုး သြားၾကားထိုးဖို႔ တမာ႐ိုးေလးေတြ စုထားရပါတယ္။ တမာ႐ိုးနဲ႔ သြားၾကားထိုးေလ့ရွိတဲ့ အဘိုးဟာ အသက္ရွစ္ဆယ္ေက်ာ္သည္ထိ ပဲႀကီးေလွာ္ေတြ ေျမပဲေတြ စားႏိုင္ပါတယ္။

တေန႔မွာေတာ့ အဲဒီတမာပင္ႀကီးဟာ အသစ္ေဆာက္မယ့္ အေဆာက္အဦးနဲ႔ မလြတ္လို႔ ခုတ္ခံလိုက္ရပါတယ္။ တမာပင္က ႀကီးလြန္းလို႔ အလုပ္သမားေတြ အမ်ားႀကီးနဲ႔ ခုတ္ၾကရတယ္။ ၾကိဳးေတြနဲ႔ဆိုင္း လႊေတြနဲ႔ျဖတ္နဲ႔ ေနာက္ဆံုးေတာ့ က်မႏွစ္သက္တဲ့ ဒီတမာပင္ႀကီးဟာ သစ္တံုးဘ၀နဲ႔ ေျမခရပါေတာ့တယ္။ အိမ္အတြက္ တမာသား စဥ္းတီတံုးေတြ ရေပမဲ့လို႔ တမာပင္ႀကီး မရွိေတာ့တာဟာ က်မအဖို႔ ႏွေျမာတသစရာ ပါပဲ။
အခုေတာ့ တမာပင္ႀကီးေနရာမွာ ႐ုကၡစိုး စင္ကေလးတခုသာ ခပ္ယဲ့ယဲ့ က်န္ပါေတာ့တယ္။
***
အိ္မ္ေနာက္က ပိေတာက္ပင္

ပိေတာက္ေတြ လိႈင္လိႈင္ပြင့္တဲ့ ဒီလို အခါမ်ဳိးဆို အိမ္ေနာက္ေဖးက ပိေတာက္ပင္ၾကီးကို ပိုသတိရမိတယ္။ အဲဒီပိေတာက္ပင္ႀကီးကေတာ့ အေဖက အေမ့ကို ေပးခဲ့တဲ့ ပိေတာက္ကိုင္းေလးကေန ႀကီးျပင္းလာတဲ့ အပင္ႀကီးပါပဲ။ အေဖနဲ႔ အေမ သမီးရည္းစားဘ၀မွာ အေဖက အပင္စိုက္တာ ၀ါသနာပါတဲ့ အေမ့ကို ပိေတာက္ကိုင္း တကိုင္း အေမ့ျခံထဲမွာ စိုက္ဖို႔ေပးခဲ့တယ္။ အေဖေပးတဲ့ ပိေတာက္ကိုင္းကို အေမက အိမ္ေနာက္ဘက္ ျခံစည္းရိုးနားမွာ ေသေသခ်ာခ်ာ စိုက္ခဲ့ပါတယ္။ ပိေတာက္ကိုင္းက တျဖည္းျဖည္း ရွင္သန္ျပီး ပိေတာက္ပင္ပ်ဳိေလး ျဖစ္လာသလို အေဖနဲ႔ အေမရဲ႕ သံေယာဇဥ္ေတြ ေမတၱာတရားေတြကလည္း တျဖည္းျဖည္း တိုးပြားလာခဲ့ပါတယ္။ အေမနဲ႔ အေဖ ေျပာေျပာျပလို႔ ဒီပိေတာက္ပင္ရဲ႕ ရာဇ၀င္ကို က်မလည္း သိေနခဲ့တာပါ။ က်မတို႔ သိတတ္တဲ့အရြယ္မွာေတာ့ ဒီပိေတာက္ပင္ႀကီးက အခက္အလက္ ေ၀ေ၀ဆာဆာနဲ႔ လွပတဲ့ အပင္တပင္ ျဖစ္လို႔ ေနပါျပီ။

ဒီပိေတာက္ပင္ႀကီးေအာက္မွာ က်မတို႔ငယ္ငယ္က ဖ်ာေလးခင္းၿပီး ကစားခဲ့ၾကတယ္။ ပိေတာက္ရြက္ေတြ ခူးၿပီး ေဆာ့ၾကတယ္။ ပိေတာက္ပန္းပြင့္ခ်ိန္ဆို တေပ်ာ္တပါး ခူးၾကတယ္။ ေနာက္တရက္ အပြင့္ေၾကြခ်ိန္ဆို ၀ါ၀ါထိန္ထိန္က်ဲေနတဲ့ ပိေတာက္ပြင့္ေၾကြေတြ ခင္းထားတဲ့ ေျမျပင္ကို မနင္းရက္ နင္းရက္ နင္းၿပီး ပိေတာက္လမ္း မွာ လမ္းေလွ်ာက္ခဲ့ၾကတယ္။

ခုေတာ့ ဒီပိေတာက္ပင္ႀကီးလည္း မရွိေတာ့ပါဘူး။ ဆီးခ်ဳိျဖစ္တဲ့ အေမ့အကို (က်မဘႀကီး)က ပိေတာက္ႏွစ္ကို ေသာက္ရမယ္ဆိုလို႔ ပိေတာက္ပင္ႀကီးကို ခုတ္လိုက္ၾကတယ္။ ခုတ္ျပီး အတက္ေတြ ျပန္ထြက္ ျပန္ရွင္သန္လာေပမဲ့ အပြင့္မပြင့္ေတာ့ပါဘူး။ တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ အပင္ႀကီးလည္း စိတ္မေကာင္း ျဖစ္ေလေရာ့လား မသိ၊ ေသသြားပါေတာ့တယ္။ အေဖနဲ႔အေမရဲ႕ အမွတ္တရ သစ္ပင္ႀကီးမို႔ ဒီပိေတာက္ပင္ႀကီး ေသသြားေတာ့ ႏွေျမာ ၀မ္းနည္းရတယ္။ အပင္ႀကီး ေသသြားၿပီးေနာက္ပိုင္း အေမလည္း ဒီပိေတာက္ပင္အေၾကာင္း ေျပာေလ့ မရွိေတာ့ပါဘူး။
***
ျခံေထာင့္က လဲမႈိ႔ပင္

လမ္းတေလွ်ာက္မွာ အရြက္မပါ အကိုင္းထီးထီးနဲ႔ အသီးေတြ တြဲေလာင္းက်ေနတဲ့ လဲမႈိ႔ပင္ေတြကို ျမင္ရင္ ျခံရဲ႕ အေနာက္ေထာင့္ ေရစင္ႀကီးအနီးက လဲမႈိ႔ပင္ႀကီးကို သတိရမိပါတယ္။ ေႏြဦးမွာ သီးတဲ့ အသီးေတြက အစိမ္းေရာင္ကေန တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ ေႏြလယ္ေလာက္မွာ ေျခာက္ျပီး ခပ္ညိဳညိဳေလးေတြ ျဖစ္လာပါတယ္။ အသီးေတြ အက္ကြဲခ်ိန္ဆိုရင္ အဲဒီထဲက အဘိုးႀကီး အဘြားႀကီးလို႔ က်မတို႔ေခၚတဲ့ မႈ႔ိ၀တ္ဆံေလးေတြ ေလမွာပ်ံ၀ဲေနတတ္ပါတယ္။ ေလထဲမွာ လြင့္ပ်ံေနတတ္တဲ့ မႈိ႔၀တ္ဆံေလးေတြကို လိုက္ဖမ္းျပီး က်မတို႔ ငယ္ငယ္က ေဆာ့ကစားခဲ့ၾကပါတယ္။

ရင့္လာတဲ့အသီးေတြကို အေမက ခူးၿပီး ခြဲ၊ ထန္းေခါက္ေတာင္းႀကီးထဲ ထည့္၊ ၀ါးဒလက္ေလးနဲ႔ ေလွ႕တဲ့အခါမွာ ေခါင္းအံုးေတြထဲ သြတ္လို႔ရတဲ့ မိႈ႔ေတြရလာျပီေပါ့။ က်မတို႔လည္း ေဆာ့ခ်င္တာနဲ႔ပဲ ၀ါးဒလက္ေလးနဲ႔ ကူၿပီးေမႊေပးၾကပါတယ္။ ေႏြေက်ာင္းပိတ္ရက္ဆို အေမက ေခါင္းအံုးေတြထဲက မႈိ႔အေဟာင္းေတြ ထုတ္၊ မႈိ႔အသစ္နဲ႔ေရာျပီး ေခါင္းအံုးအသစ္ ျပန္လုပ္ေပးေလ့ရွိပါတယ္။ ခုလို ပူအိုက္တဲ့ ရာသီနဲ႔ မႈိ႔ေလွ႕တဲ့အနား သြားတဲ့အခါ ႏွာေခါင္းပိတ္သလိုလို အသက္႐ွဴက်ပ္သလိုလို ခံစားရတတ္တယ္။ ဒါေပမဲ့လည္း ေဆာ့ခ်င္ေတာ့ သြားၾကတာပါပဲ။

မႈိ႔တပင္ရဲ႕ သက္တမ္းက ဘယ္ေလာက္ရွိသလဲေတာ့ က်မလည္း မသိပါဘူး။ ျခံေနာက္ဖက္ေထာင့္က ဒီမႈိ႔ပင္ႀကီးဟာ က်မတို႔ ဂရုမျပဳမိတဲ့ တခ်ိန္ခ်ိန္မွာ ေသဆံုးသြားခဲ့ ျပန္ပါေတာ့တယ္။
ခုလို ေႏြလလယ္ေတြမွာ အဘိုးႀကီး အဘြားႀကီးေတြ ေလထဲ လြင့္၀ဲ လာတာ ျမင္တိုင္း အဲဒီ လဲမႈိ႔ပင္ႀကီးကို အမွတ္ရ ေနမိပါေတာ့တယ္။
***
အခန္းေရွ႕က ခေရပင္

ခေရပင္ကေလးကေတာ့ အပင္ပ်ဳိကေလးပါ။
က်မရဲ႕ အိပ္ခန္း ျပတင္းေပါက္ေရွ႕မွာ အုပ္အုပ္ဆိုင္းဆိုင္းနဲ႔ လွေနတဲ့ အပင္ကေလးေပါ့။ မနက္ခင္းဆို ခေရပင္ရဲ႕ အရြက္ အုပ္အုပ္ေတြၾကားထဲမွာ ေနၾကတဲ့ စာကေလးေတြရဲ႕ က်လိ က်လိသံ ဆူဆူညံနဲ႔ အျမဲ ႏိုးထခဲ့ရတယ္။
ဒီအခ်ိန္လို ခေရပန္းပြင့္တဲ့ အခ်ိန္အခါေတြမွာ ခေရဖူးကေလးေတြ ခေရပြင့္ေလးေတြ လက္နဲ႔ မမီတမီ လွမ္းခူးခဲ့ၾကဖူးပါတယ္။

ခေရပင္ေလးနဲ႔အတူ သတိရမိတာက … ဆရာႀကီးမင္းသု၀ဏ္ရဲ႕ ကဗ်ာေလး ၂ပုဒ္ကိုပါ။
လယ္ေတာကျပန္ .. နဲ႔ ခေရပန္းေကာက္ ကဗ်ာေလး ၂ ပုဒ္ေပါ့။

လယ္ေတာကျပန္
ပန္ခ်င္တယ္ ခေရဖူးဆိုလို႔
ေမာင္ခူးကာေပး။
မနက္တုန္းဆီက
ေက်ာ့ဆံုးကို ေမာင္ျမင္ေတာ့
သူ႔ဆံပင္ ႏွင္းဆီပြင့္ေတြႏွင့္
ဂုဏ္တင့္တယ္ေလး ။ … ။

ခေရပန္းဟာ အညၾတပန္းကေလးတဲ့လား။ ႏွင္းဆီေလာက္ မထည္၀ါရွာဘူးကိုး။ ဒါေပမဲ့ က်မကေတာ့ ခေရပန္းကေလးေတြကို အလြန္ျမတ္ႏိုးမိပါတယ္။

ေမာင္ေလးေရ … ထပါေတာ့
ေရာင္နီလာလွေပါ့။
တေက်ာ့ႏွစ္ေက်ာ့ ေတးကိုသီ
ငွက္က်ားႏႈတ္ပလီ။
ေတာင္ဆီနားက ခေရပန္း
ပင္ေအာက္ၾကိဳင္လို႔လန္း။
ဗန္းေလးယူခဲ့ ေမာင္ေလးရယ္
ပန္းေကာက္ေခ်စို႔ကြယ္။
ပန္းသယ္လုပ္စို႔ တျပံဳးျပံဳး
ပန္းေတြ တကံုးကံုး။ … ။

အပြင့္ပြင့္ခါစ ခေရပင္ပ်ဳိေလး ေအာက္မွာ ခေရပန္းေလးေတြ တပြင့္တေလ ေကာက္ရင္း ဒီကဗ်ာေလး ရြတ္ဆိုမိတယ္။ က်မေမာင္ေလးက ခပ္ငယ္ငယ္ေပါ့။ အပင္ပ်ဳိေလးမို႔ ပန္းသယ္ လုပ္ရေလာက္ေအာင္ ပန္းေတြ ကံုးရေလာက္ေအာင္ အမ်ားႀကီး မပြင့္တတ္ေသးပါဘူး။

ဒီခေရပင္ပ်ဳိကေလး ေသဆံုးသြားပံုကလည္း ႏွေျမာစရာပါ။ က်မအိပ္ခန္းေခါင္းရင္း ျပတင္းေပါက္နားမို႔ အိမ္နဲ႔ အရမ္းကပ္လြန္းတယ္ဆိုျပီး အဘိုးက အိမ္နဲ႔လြတ္ရာေနရာ ကို ေျပာင္းေရႊ႕ စိုက္ခိုင္းပါတယ္။ အပင္က ေတာ္ေတာ္ႀကီးေနၿပီမို႔ မျဖစ္ႏိုင္ေတာ့ေပမဲ့ အဘိုးစကား မလြန္ဆန္ရဲတဲ့ က်မတို႔မွာ အျမစ္ကေန တူးၿပီး ေရႊ႕စိုက္ခဲ့ရပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ခေရပင္ပ်ဳိေလးကေတာ့ ေနရာသစ္မွာ မရွင္သန္ႏိုင္ခဲ့ပါဘူး။

ခေရဖူးေလးေတြ ျမင္တိုင္း … ခေရပန္းကံုးေလးေတြ ၀ယ္တိုင္း … ခေရပင္ အုပ္အုပ္ေလးေတြ ေအာက္က ျဖတ္ေလွ်ာက္မိတိုင္း … က်မအိပ္ခန္း ေခါင္းရင္းက ခေရပင္ပ်ဳိေလးကို လြမ္းမိပါရဲ႕။
***
အျပင္လမ္းတေလွ်ာက္က တျခားသစ္ပင္ေတြကို ၾကည့္ရင္း က်မႏွစ္သက္ခဲ့ဖူးေသာ … က်မနဲ႔ ရင္းႏွီးခဲ့ဖူးေသာ … ဒီအပင္ေတြကို လြမ္းတသသ ျဖစ္ေနမိပါတယ္။
က်မလြမ္းတဲ့ ဒီသစ္ပင္ေတြဟာ သဘာ၀ေၾကာင့္ျဖစ္ေစ၊ သက္တမ္းကုန္လုိ႔ျဖစ္ေစ၊ တစံုတေယာက္ရဲ႕ ပေယာဂ ေၾကာင့္ျဖစ္ေစ ေသဆံုးခဲ့ရပါတယ္၊ ဒါေပမဲ့ သူတို႔ မေသခင္မွာ ေလာကအတြက္ အနည္းနဲ႔ အမ်ားေတာ့ ေကာင္းက်ဳိး ေပးခဲ့ၾကတာခ်ည္းပါပဲ။ ဒါေၾကာင့္လည္း အခ်ိန္ေတြၾကာလာေပမဲ့ သူတို႔ကို မေမ့ႏိုင္ေအာင္ ျဖစ္ေနရတာေပါ့။

က်မသည္လည္း တခ်ိန္ခ်ိန္မွာ အေၾကာင္းအမ်ုဳိးမ်ဳိးေၾကာင့္ ေသဆံုးသြားခဲ့မယ္ဆိုရင္ …. က်မကို လြမ္းေသာသူ တမ္းတေသာသူ တေယာက္တေလမ်ား ရွိပါ့မလားလို႔ …. ဒီအပင္ေတြကို သတိရရင္းက ေတြးေနမိပါေတာ့တယ္။
***
ေမဓာ၀ီ
19th April, 2007
10:30 am