ေျပာင္းလဲျခင္း ... သၾကၤန္ (နိဂံုး)

ဘုရားခန္း တခုလံုး စပယ္ရနံ႔တို႔ျဖင့္ ေမႊးျမေနသည္။
ညဥ့္ဦးက ၀ယ္ၿပီး ကပ္လွဴထားသည့္ စပယ္ဖူးေတြ ဒီနံနက္ခင္းမွာေတာ့ လန္းပြင့္၍ေနၾကၿပီ။
ျမတ္စြာဘုရားကို ရွိခိုးပူေဇာ္ရင္း ၾကည္ညိဳသဒၶါ ပြားေနမိသည္။
ခန္းလံုးႀကိဳင္ေနသည့္ စပယ္ရနံ႔ေၾကာင့္ လန္းဆန္း လတ္ဆတ္ျပီး ၾကည္ႏူး ပီတိစိတ္ျဖင့္ ရင္ထဲ ျငိမ္းေအးေန၏။
ဘုရားရွိခိုး၊ သီလယူ၊ ပရိတ္ရြတ္၊ ေမတၱာပို႔ၿပီးေနာက္ စိတ္ေတြ ပို၍ ခ်မ္းေျမ့ေနေပျပီ။

ဒီကေန႔ဟာ သၾကၤန္၏ ေနာက္ဆံုးေန႔ … ။
ႏွစ္ေဟာင္း ကို အဆံုးသတ္မယ့္ ေန႔ … ။
ႏွစ္သစ္ ကို ႀကိဳဆိုမယ့္ ေန႔ … ။
***
၂၀၀၇ ခုႏွစ္၊ ဧၿပီ - ၁၆ ၊ တနလၤာေန႔။

မဟာ သၾကၤန္အတက္ေန႔။

အဆံုးသတ္ျခင္း၏ အစသည္ ၿငိမ္းခ်မ္းမႈအေပါင္းျဖင့္ တည္ၿငိမ္လွ်က္ရွိေပသည္။
ပတ္၀န္းက်င္၏ သာယာမႈ ေၾကာင့္ပင္လား၊ ေစာင့္ထိန္းထားသည့္ သီလေၾကာင့္ပင္လား၊ တရားဓမၼ၏ အၿမိဳက္ဓာတ္ ေၾကာင့္ပင္လား … ညြတ္ႏူး ေပ်ာ့ေျပာင္းလို႔ေန၏။

“ေမတၱာ သဟ ဂေတန၊ ေစတသာ သဗၺပါဏ ဘူေတသု၊ ဖရိတြာ ၀ိဟရဏံ သမာဒိယာမိ။”
ေမတၱာ သဟ ဂေတန၊ ေမတၱာႏွင့္ တကြျဖစ္ေသာ။ ေစတသာ၊ စိတ္ကို။ သဗၺပါဏ ဘူေတသု၊ အလံုးစံုေသာ သတၱ၀ါတို႔၏ အေပၚတို႔၌။ ဖရိတြာ၊ ျဖန္႔ႏွံ႕၍။ ၀ိဟရဏံ၊ ေနျခင္းကို။ သမာဒိယာမိ၊ ေကာင္းစြာေဆာက္တည္ပါ၏။

ဟူ၍ ျမတ္စြာဘုရားေရွ႕မွာ ကတိေပးခဲ့ပါသည္။
ဒီရက္ ဒီအခ်ိန္ ဒီအခါတြင္းမွာ သူလုပ္ႏိုင္သည္က ဒါပဲရွိသည္။ တေလာကလံုး သတၱ၀ါအားလံုး ၿငိမ္းခ်မ္းၾကေစဖို႔ ဆုေတာင္း ေမတၱာပို႔႐ံုမွ လြဲ၍ သူဘာမွ မတတ္ႏိုင္ပါ။ ကိုယ္၏ ေမတၱာ အစြမ္းထက္ေစဖို႔လည္း သီလ ေစာင့္ထိန္းခဲ့ပါသည္။ သီလႏွင့္ ျပည့္စံုမွလည္း ဘာ၀နာပြားေတာ့ ထိေရာက္မည္ မဟုတ္လား။

ငယ္ငယ္တုန္းကေတာ့ လူႀကီးေတြကို အားက်လို႔ ဥပုသ္ေစာင့္ခဲ့ဖူးပါသည္။ ဥပုသ္ေစာင့္လွ်င္ ၾကံရည္ေသာက္ရမည္၊ ၾကံရည္ေသာက္ခ်င္လို႔ ဥပုသ္ေစာင့္ခဲ့သည္။ ဥပုသ္သည္ ဆိုလွ်င္ ၁၂ နာရီ မေက်ာ္ခင္ စားေကာင္း ေသာက္ဖြယ္မ်ား စားရသည့္ အခြင့္ထူးရသည့္ အတြက္လည္း ထိုစဥ္က ဥပုသ္ေစာင့္ခဲ့မိပါ၏။

သနပ္ခါးမလိမ္းရ၊ ပန္းမပန္ရ၊ ညစာမစားရ စသည့္ ေစာင့္ထိန္းမႈေတြထက္ သီခ်င္းမဆိုရ ဟူသည့္ အခ်က္က သူ႔အတြက္ ေတာ္ေတာ္ေလး အခက္ျဖစ္ခဲ့ရဖူးသည္။ အလကားေနရင္း သီခ်င္း ညည္းေနမိသည္မို႔ သီခ်င္း မညည္းျဖစ္ေအာင္ ေစာင့္ထိန္းဖို႔က တယ္မလြယ္လွ။ လႊတ္ကနဲ ညည္းဆိုမိလွ်င္ ဘုရားေရွ႕ သြားၿပီး သီလျပန္ယူလိုက္ရတာက ခဏခဏ။

တခုေသာ သၾကၤန္အခါက ေတာျမိဳ႕တျမိဳ႕မွာ ေရာက္ေနခ်ိန္ႏွင့္ ၾကံဳၾကိဳက္ တိုက္ဆိုင္သျဖင့္ နယ္သၾကၤန္ကို ျမင္ဖူးသြားသည္။ ျမိဳ႕သူ ျမိဳ႕သားေတြက ျမင္းလွည္းေတြမွာ ငုပန္းေတြ ခ်ိတ္ဆြဲၿပီး ျမင္းလွည္းမ်ားျဖင့္ ေရပက္ခံထြက္ၾကသည္။ မ႑ပ္ရယ္လို႔လည္း မယ္မယ္ရရ မရွိ။ အိမ္ေတြေရွ႕ တိုင္ကီေတြ ေရပံုးေတြခ်ကာ လာသမွ်လူမ်ား ျမင္းလွည္းမ်ား ပက္ေနၾကသည္ကို ျမင္ခဲ့ဖူး၏။ သည္တုန္းက ေဇယ်သိမ္ ဆိုသည့္ ရြာဦး ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းကိုသြားၿပီး ဥပုသ္ေစာင့္ခဲ့သည္။ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းသို႔ သြားရာလမ္းက မေခ်ာေမြ႕လွပါ။ ဒါေပမဲ့ ေပ်ာ္စရာေတာ့ ေကာင္းလွသည္။ လယ္ကန္သင္း႐ိုးေပၚက ေလွ်ာက္လိုက္၊ ႐ိုးျပတ္ေတြကို နင္းလိုက္၊ ပက္ၾကားအက္ လယ္ကြက္ေတြထဲမွာ တေပ်ာ္တပါးႀကီး သြားခဲ့ၾကသည္ကို ျပန္အမွတ္ရမိ၏။

တခုေသာ သၾကၤန္မွာေတာ့ တရားစခန္း ၀င္ျဖစ္ခဲ့ပါေသးသည္။ ရန္ကုန္ ရိပ္သာတို႔၏ ထံုးစံအတိုင္း သၾကၤန္အခါဆုိလွ်င္ လူေတြက ၾကိတ္ၾကိတ္တိုး။ အခန္းရေအာင္ မနည္းၾကံဖန္ရ၏။ တခ်ဳိ႕လူေတြ အခန္းမရလို႔ ေကာ္ရစ္ဒါမွာ အတံုးအ႐ံုး။ တရားနာခ်ိန္ တရားထိုင္ခ်ိန္ လူေတြမ်ားလြန္းသျဖင့္ ဘယ္လိုမွလည္း တရားမရ။ ရြယ္တူ ေကာင္မေလးေတြက တေယာက္နဲ႔တေယာက္ စၾက ေနာက္ၾက၊ စကားတြတ္ထိုးၾက။ ေနာက္ေတာ့ သူလည္း ဒီအဖြဲ႕၀င္ျဖစ္သြားၿပီး တရားသာ မရသည္၊ တရားစခန္းက အျပန္မွာေတာ့ အသိမိတ္ေဆြေတြ တိုးပြား လာေလေတာ့၏။

ဒီ့ေနာက္မွာ ဆံုးျဖတ္မိသည္က သၾကၤန္တြင္း ဘယ္ေတာ့မွ ရိပ္သာမ၀င္ေတာ့ ဟူ၍ပင္။
သို႔ေသာ္ လြန္ခဲ့ေသာ ၃ ႏွစ္ သၾကၤန္က ရိပ္သာတခုမွာ သီလရွင္ ၀တ္ခဲ့မိေသးသည္။ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ႏွင့္ မနီးမေ၀းမို႔ ရိပ္သာ ပရ၀ုဏ္က ဆိတ္ၿငိမ္ ေအးခ်မ္းလွသည္။ ေနရသည့္ ဇရပ္ကေလးေတြကလည္း သန္႔သန္႔ရွင္းရွင္း သပ္သပ္ယပ္ယပ္၊ သၾကၤန္မတိုင္ခင္က ၾကိဳေရာက္ျပီး ၀တ္ႏွင့္တာမို႔ စိတ္ၾကည္ႏူး ခ်မ္းေျမ့မႈကို တခဏမွ် ၾကံဳခဲ့ရေသးသည္။

သို႔ေပမဲ့ သၾကၤန္အက်ေန႔မွာေတာ့ ဒီရိပ္သာမွာပင္ လူေတြက ၾကိတ္ၾကိတ္တိုးၾကျပန္ၿပီ။ လူ ၄-ဦးသာ အလြန္ဆံုး ေနသင့္သည့္ ဇရပ္တေဆာင္၀ယ္ လူေပါင္း ႏွစ္ဆယ္ခန္႔ ထိုးသိပ္ ေနရေတာ့ ေရခ်ဳိးရ အိမ္သာတက္ရ အလြန္ ကသိကေအာက္ ျဖစ္၍လာၿပီ။ ေစာေစာပိုင္းရက္က ရထားေသာ စိတ္ၾကည္ႏူးမႈေတြက ဘယ္ဆီေရာက္လို႔ ေရာက္မွန္း မသိေတာ့။ ညစ္ညဴးစိတ္ေတြႏွင့္ ဒီလိုအားထုတ္လို႔ေရာ တရားရပါ့မလား။
ေနာက္ဆံုးေတာ့ အိမ္ကို ဖုန္းဆက္ၿပီး လာေခၚခိုင္းကာ အိမ္မွာပဲ ဆက္၀တ္ျဖစ္ေတာ့သည္။ ဆရာေတာ္၏ အလုပ္ေပးတရား စီဒီေတြ၀ယ္လာကာ အိမ္မွာသာ နာျဖစ္ေတာ့သည္။ ညဘက္ အိမ္နားက တရားပြဲသို႔ သြားကာ တရားနာျဖစ္သည္။ သစ္တပင္ ၀ါးတပင္ေအာက္ ျခိဳးျခံစြာ မက်င့္ႏိုင္ေသးသည့္ သူ႔အတြက္ေတာ့ မိမိအိမ္သည္ပင္ သာယာေသာ ရိပ္ျမံဳတခုပါပဲ။

ေနာက္ပုိင္းႏွစ္ေတြမွာေတာ့ အိမ္မွာပဲ ၉ ပါးသီလ ေစာင့္ထိန္းၿပီး ေနခဲ့သည္။ အိမ္အလုပ္ကူရင္း တရားနာရင္း တရားစာဖတ္ရင္း စသျဖင့္ တရားႏွင့္သာ ေမြ႕ေလ်ာ္ ေနခဲ့ရသည္။ ၿငိမ္းခ်မ္းေပစြ။
***
သၾကၤန္၏ ေနာက္ဆံုးရက္မို႔ လူေတြက ပိုေပ်ာ္ေနၾကေလသလား မသိ။
အရင္ရက္ေတြကထက္ အသံပလံေတြ ဆူညံလို႔ေန၏။
ခဏပါပဲ … နက္ဖန္ဆို ဒီအသံေတြ ဆိတ္သုဥ္း သြားၾကေပေတာ့မည္။
ေပ်ာ္ရႊင္ျခင္း၏ အဆံုးသတ္က ခြဲခြါျခင္းေပလား။

မၾကာခင္ အခ်ိန္အတြင္းမွာ …
ႏွစ္အေဟာင္းက က်န္ရစ္ခဲ့ေတာ့မည္။
ႏွစ္အသစ္သို႔ ေျပာင္းလဲ ေရာက္ရွိေတာ့မည္။
အေဟာင္း အသစ္ ေျပာင္းလဲျဖစ္စဥ္ေတြမွာ … က်န္ခဲ့သူႏွင့္ ခ်န္ခဲ့သူက မည္သူက မည္သူ႔ကို တ-ရပါမည္လဲ။
ေျပာင္းလဲျခင္းကို ႐ုတ္တရက္ ႀကံဳေတြ႕ရစဥ္ မည္သို႔ပင္ ခံစားရေစအံုး … လိုအပ္သည့္ ေျပာင္းလဲမႈမ်ဳိးကိုေတာ့ ႏွစ္ျခိဳက္စြာ ႀကိဳဆိုရမည္သာ။
***
မဂၤလာရွိေသာ ႏွစ္သစ္ေပါင္းမ်ားစြာကို မဂၤလာရွိရွိ ျဖတ္သန္း ႏိုင္ၾကပါေစ …

ေမတၱာျဖင့္
ေမဓာ၀ီ
16th April, 2007
8:00 am