ေျပာင္းလဲျခင္း ... သၾကၤန္ (၃)

နံနက္ခင္းသည္ ခ်စ္ျမတ္ႏိုးဖြယ္ရာ တင့္တယ္ေန၏။
၀န္းက်င္မွာ ပန္းရနံ႔ေတြ သင္းထံုေနသလိုလို ႐ွဴ႐ႈိက္ရေသာ ေလက သင္းတပ်ံ႕ပ်ံ႕။
ျပတင္းေပါက္က လွမ္းၾကည့္ေတာ့ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ လမ္းတဖက္မွာ အုန္းလက္မ႑ပ္ ငယ္ငယ္ေလးက ငု၀ါပန္းေတြ ျမိဳင္ျမိဳင္ ဆိုင္ဆိုင္ ခ်ိတ္ဆြဲထားသျဖင့္ ၀င္းတဖန္႔ဖန္႔။
မ႑ပ္ေရွ႕မွာ ေရတိုင္ကီေတြ ေရပံုးေတြ ခ်ထားၿပီး လူတခ်ဳိ႕လည္း ေရစိုရႊဲေနၾကၿပီ။
ျဖတ္သြားေသာ ကားေပၚမွလူေတြ … လမ္းေပၚမွာ ေလွ်ာက္သြားေသာ လူေတြ …
သူတို႔အားလံုးကို ၾကည့္ရတာ အပူအပင္ကင္းေသာ အေပ်ာ္မ်က္ႏွာ၊ ျပံဳးစ ႏႈတ္ခမ္းေတြျဖင့္ … ။
***
၂၀၀၇ ခုႏွစ္၊ ဧၿပီ - ၁၅၊ တနဂၤေႏြေန႔။

မဟာ သၾကၤန္အၾကတ္ေန႔။

ႏုပ်ဳိသည့္ သဘာ၀အလွတို႔ျဖင့္ ထံုမႊမ္းထားေသာ ဒီေန႔သည္ သၾကၤန္ သံုးရက္၏ အလယ္တည့္တည့္။ အျမဴးၾကြ ဆံုး၊ အတက္ၾကြဆံုး၊ အလွပဆံုးေသာ သၾကၤန္အၾကတ္ေန႔သည္ ရင့္က်က္သေယာင္ ဟန္ေဆာင္ထားသည့္ လံုမပ်ဳိသဖြယ္ ရွက္စႏိုးျဖင့္ တလွမ္းခ်င္း တိုး၀င္လာခဲ့ေပၿပီ။

အဲဒီတုန္းက သၾကၤန္ရက္ေတြသည္လည္း သူ႔အတြက္ အမွတ္တရ ျဖစ္ခဲ့ရဖူးပါသည္။
ဒါေပမဲ့ ၾကာခဲ့ၿပီမို႔ ဦးေႏွာက္ရဲ႕ အမွတ္သညာထဲ သိပ္မရွိေတာ့။
ႏွလံုးသားရဲ႕ အခန္းအကန္႔ထဲလည္း ထည့္မထားမိေတာ့။
ဒါသည္ပင္ ေျပာင္းလဲျခင္း တခုေလလား။

စာအုပ္စင္ကို ေမႊေႏွာက္ရွာရင္းမွ ကဗ်ာစာအုပ္ကေလး တအုပ္ ထြက္လာသည္။ “ျမန္မာႏွစ္ဆန္းသံုးရက္ေန႔” ဆိုသည့္ လက္ေဆာင္ရခဲ့ဖူးေသာ ကဗ်ာစာအုပ္။ သူ တဦးတည္းအတြက္ ရည္ရြယ္၍ ေရးေပးထားသည့္ တအုပ္တည္းသာ ရွိေသာ လက္ေရး ကဗ်ာစာအုပ္ကေလး။

ၾကည့္ပါအံုးေလ … ။ ထိုေန႔ေတြကို ျပန္လည္ ခံစားၾကည့္ေတာ့ …
အတာေအးေအး၊ နံ႔သာေမႊးေမႊးနဲ႔ ကဗ်ာေလးေတြ ေရးဖြဲ႕ခဲ့ၾကသည္ပဲ။

ထိုႏွစ္က သၾကၤန္တြင္းမွာ ကဗ်ာ ၃-ပုဒ္ ေရးျဖစ္ခဲ့သည္။ စုတ္ျပဲစ ျပဳၿပီး ဖုန္တက္ ေနေသာ ဒိုင္ယာရီ အေဟာင္းေလးထဲတြင္ အဲဒီကဗ်ာေလး ၃-ပုဒ္ ထြက္လာ၏။

“ႏွစ္ဦး မဂၤလာ”

အတာကူးသည့္ တန္ခူးသည္ခ်ိန္ခါ …
ေပ်ာ္ရႊင္စရာ ေရစင္ပက္ျဖန္း လန္းဆန္းေအးျမစြာ
သာယာ႐ႈခင္း ရင္တြင္းထိ ပီတိက်က္သေရျဖာ
ခါတလွည့္ - လာခဲ့ပါ ကြၽန္တို႔ဌာေနရြာ။

ပိေတာက္ဖူးေတြ … တင့္ထူးေ၀ေ၀ဆာ
၀င္း၀င္း၀ါ ငု၀ါပန္းတို႔ ႐ႈကာလွမ္းျမင္ရမွာ
ရြက္၀ါေၾကြ ေျမမွာေလွ်ာ ေလလာေသာအခါ
ရဂံုေတာ - သာေမာဖြယ့္ ေႏြဦးရဲ႕ကဗ်ာ။

ႏွစ္သစ္ဦးမို႔ ရည္စူးပို႔ ကြၽန္႔ေမတၱာ
သတၱ၀ါ မာပါေစေၾကာင္း ဆုမြန္ေကာင္းေတာင္းမွာ
ထပ္တခါ ျဖစ္လာတဲ့ျပစ္ေပါင္း ေတာင္းပန္ၾက၀ႏၵနာ
လတန္ခူး - လွထူးတဲ့ ႏွစ္ဦးမဂၤလာ ။ … ။
***
“ႏွစ္ဦး ဆုမြန္”

ႏွစ္သစ္ဦးမွာ …
ၾကည္ႏူးစြာ ဆုမြန္ေကာင္း
ေတာင္းဆုေခြၽမွာ၊
ေရွးဦးစြာ … သတၱ၀ါအမ်ား
စိတ္ခ်မ္းသာ က်န္းမာလို႔
ေပ်ာ္ၾကေစသား။

ကမၻာသား ကမၻာသူ
အပူေတြ ကင္းစင္ေ၀းပါလို႔
ျငိမ္းေအးေစမူ၊
ျပစ္မယူ စစ္ဟူသည့္စကား
တို႔နား၀ယ္ ဘယ္မၾကား
ခ်မ္းေျမ့ေစသား။

ႏွလံုးသား လွသူေတြ
ဘ၀တူ အေဖာ္ေကာင္းနဲ႔
ေပါင္းရပါေစ၊
ေသြမကြာ သံသရာ ေလွ်ာက္လွမ္း
ေနာက္ဆံုးမွာ နိဗၺာန္လမ္း
ျမန္းရေစသား ။ … ။
***
“ႏွစ္ဦး လက္ေဆာင္”

ဘယ္ေတာ့မွ မႏြမ္းတဲ့ ပိေတာက္
ဘယ္ေတာ့မွ မခမ္းေျခာက္တဲ့ ေရ …
သည္ေႏြႏွစ္ကူး
အခ်စ္ဦးတြက္
ဆက္သလိုက္မယ္
ႏွစ္ျခိဳက္ၾကည္ႏူး ..ျမဴးဖို႔ရယ္ ။ … ။

15th April, 1992
မဟာသၾကၤန္အတက္ေန႔
၁၃၅၃ ခု၊ ေႏွာင္းတန္ခူးလဆန္း ၁၃-ရက္
ဗုဒၶဟူးေန႔

ဆိုျပီး ကဗ်ာအဆံုးသတ္ လက္မွတ္ရဲ႕ ေအာက္မွာ ေရးထားသည္ကို ေတြ႕ရ၏။
လြန္ခဲ့ေသာ ၁၅ ႏွစ္က။
ထိုစဥ္ကေတာ့ ႏုပ်ဳိျခင္း၊ တက္ၾကြျခင္း၊ လန္းဆန္းျခင္းတို႔ျဖင့္ ထံုသင္းေနခဲ့ပါသည္။
ခုခ်ိန္မွာေတာ့ …
ဘယ္ေတာ့မွ မႏြမ္းသည့္ သူ၏ သစၥာပိေတာက္ပန္းသည္လည္း
ႏြမ္းေျခာက္ခဲ့ေလၿပီ။
ဘယ္ေတာ့မွ မခမ္းေျခာက္သည့္ သူ၏ ေမတၱာေရစင္သည္လည္း
ခမ္းေျခာက္ခဲ့ေလျပီ။

တကယ္တမ္း အစစ္အမွန္ မဟုတ္သည့္ ေမတၱာတရား သစၥာတရား တို႔သည္ အခ်ိန္ေတြ ေရြ႕လ်ား သြားသည္ႏွင့္ အမွ် ေျပာင္းလဲတတ္ၾကေလ၏။
ေၾသာ္ …ေျပာင္းလဲမႈမ်ားစြာျဖင့္ တည္ေဆာက္ထားေသာ ေလာကေပပဲ မဟုတ္လား။
ဒါေၾကာင့္ သူ၏ ေျပာင္းလဲျခင္းေတြကိုလည္း ခြင့္လႊတ္ႏိုင္ၾကမည္ဟု ထင္ပါသည္။

ဒီလိုႏွင့္ပင္ သၾကၤန္ အၾကတ္ေန႔သည္ မခြါခ်င့္ ခြါခ်င္ … ခြဲခြါသြားေပအံုးမည္။ အၾကတ္ေန႔ကုန္ဆံုးေတာ့လည္း … အတက္ေန႔ဆိုတာ ေရာက္လာလိမ့္အံုးမည္ မဟုတ္ပါလား။
***
ေမဓာ၀ီ
15th April, 2007
8:00 am