ေႏြလယ္ေခါင္မွာ ...

တေပါင္း၊ တန္ခူး၊ ကဆုန္ ျမန္မာေႏြဥတု သံုးလမွာ တန္ခူးက ေႏြလယ္လ တလ၊
မတ္၊ ဧျပီ၊ ေမ ကမၻာသံုး ျပကၡဒိန္၏ ေႏြသံုးလမွာလည္း ဧျပီလက ေႏြ၏ အလယ္တည့္တည့္။

ရာသီက ေႏြရဲ႕ အလယ္မွာ ေရာက္ေနသည့္အျပင္ အခ်ိန္ကလည္း ေနမြန္းတည့္ခ်ိန္။
အပူရွိန္က တရိပ္ရိပ္တက္ေနသည္။ကတၱရာ ကားလမ္းမက ေနပူဒဏ္ေၾကာင့္ အရည္ေပ်ာ္ေတာ့မည့္ႏွယ္။ တံလွ်ပ္တို႔ တလက္လက္ ထလို႔ေန၏။ တခ်က္တခ်က္ တိုက္ခတ္လိုက္ေသာ ေလပူကလည္း အသားေတြကို ပို၍ စပ္ဖ်ဥ္းဖ်ဥ္း ျဖစ္ေစျပန္သည္။ ေလပူ အေ၀ွ႕မွာ ကတၱရာလမ္း၏ နေဘးမွ ဖုန္ထုထူထူက တေ၀့ေ၀့ တေထာင္းေထာင္း။

ကုကၠိဳပင္ထက္မွ ကုကၠဳိပြင့္ေဟာင္း ညိဳေယာင္းေယာင္းတို႔က လမ္းမထက္ကို တလြင့္လြင့္ေၾကြလ်က္။ အပင္ေပၚမွာေတာ့ အစိမ္းေရာင္ ရြက္စိပ္စိပ္ေတြ ထက္မွာ ပန္းေရာင္ရင့္အေသြး လက္က်န္ပန္းပြင့္ေလးေတြက အပင္အိုကို မခြဲႏိုင္ေသးသည့္အလား တြယ္ကပ္လ်က္ က်န္ေနေသး၏။ ေလပူရိုင္းကလည္း ရြက္ေျခာက္ေတြ ပန္းပြင့္ေတြ မေၾကြေၾကြေအာင္ ေခြၽေခြၽႏိုင္လြန္းသည္။

ေနေရာင္ေအာက္မွာ လမ္းေလွ်ာက္ေနရင္း ျဖတ္သြားေသာ ထီေရာင္းသည့္ စက္ဘီးထံမွ သၾကၤန္သီခ်င္းသံ ပ်ံ႕လြင့္လာျပန္သည္။ လမ္းေဘး ကြမ္းယာဆိုင္မွာ ေရာင္းသူအမ်ဳိးသမီးက အေၾကာင္းမရွိ အေၾကာင္းရွာျပီး ထံုးခြက္ေမႊလိုက္၊ ကြမ္းရြက္စီလိုက္ လုပ္ေနရင္း ပ်င္းပ်င္းရိရိ တခ်က္ သန္းေနသည္။ ကြမ္းယာဆိုင္နေဘး ဆိုက္ကားဂိတ္က ဆိုက္ကားသမားသည္လည္း ဆိုက္ကားေပၚ ခပ္ေလွ်ာေလွ်ာထိုင္ရင္း လက္က အၿငိမ္မေနႏိုင္ဘဲ ဆိုက္ကားဘဲလ္ကို ကလင္ ကလင္ တီးေန၏။ ေခြးတေကာင္က ေအးရာေအးေၾကာင္း ေရေျမာင္းႏႈတ္ခမ္းမွာ ေခြလိပ္ျပီး အိပ္ေနသည္။ ေခါင္းရြက္ဗ်ပ္ထိုး ေစ်းသည္ တေယာက္ ေဘာက္ဆတ္ ေဘာက္ဆတ္ ရွပ္တိုက္ လမ္းေလွ်ာက္ရင္း … “ေျပာင္း …… ဖူးျပဳတ္” ဟု ဆြဲဆြဲငင္ငင္ ေအာ္သြား၏။ သူ၏ ေခါင္းေပၚက ေတာင္းမွာ အေငြ႕တေထာင္းေထာင္း။ သူ၏ ေျခေထာက္ေအာက္က ေျမႀကီးသည္လည္း ဖုန္တေထာင္းေထာင္း။

ျမင္ကြင္းက ျငီးေငြ႕စရာ။
တေလာကလံုး ပူျပင္းေသာေနေရာင္ ေအာက္မွာ ပင္ပန္း ျငီးေငြ႕ ေနၾကေလေရာ့သလားမသိ။ ျမက္ခင္းမ်ားလည္း မစိမ္းလန္းႏိုင္ေတာ့။ ေနေရာင္ဒဏ္ေၾကာင့္ မြဲေျခာက္ေျခာက္ ျဖစ္ကုန္ၾကေလျပီ။
ဒီေနေရာင္ကို ထီးျဖင့္လည္း မကာကြယ္ႏိုင္၊ ဦးထုပ္ျဖင့္လည္း အံမတုႏိုင္။
ေနကလည္းပူ …ေလကလည္းပူ … အထက္ကပူ ေအာက္ကပူႏွင့္။
“ဒီႏွစ္ေႏြ ပိုပူတာပဲ” ႏွစ္တိုင္း ဤသို႔ပင္ ညည္းခဲ့ၾကသည္။ ဒီလိုႏွင့္ တေႏြၿပီး တေႏြ ကုန္ခဲ့ေလေပါ့။
တခ်ဳိ႕ လူၾကီးေတြကေတာ့ ႏွီးယပ္ေတာင္ေလး တဖ်ပ္ဖ်ပ္ခပ္ရင္း
“ငရဲ .. ဒီ့ထက္ပူမယ္ေဟ့ … ဒီအပူေလာက္ကို စာဖြဲ႕ မေနၾကနဲ႔” လို႔ ေျပာၾကသည္။
ငရဲ အပူဆိုတာ ကိုယ္က ေလာေလာလတ္လတ္ ခံစားရတာမွ မဟုတ္တာ၊ ဘယ္သိမွာလဲ။ ဒီအပူက ေလာေလာ လတ္လတ္ ပူသည့္ အပူ။

ျငီးေငြ႕ဖြယ္ျမင္ကြင္းကို မ်က္စိလႊဲဖယ္ရင္း လမ္းတဖက္ကို ၾကည့္ေတာ့ တရုတ္စံကားပင္ထက္မွာ စံကားပြင့္ျဖဴျဖဴေလးေတြက ရြက္စိမ္းရင့္ရင့္ေတြရဲ႕ အၾကား ေ၀ေနေအာင္ ပြင့္လန္းလို႔။ အစိမ္းေတြထက္ အျဖဴစြက္ကာ… အျဖဴႏွင့္ အစိမ္း လိုက္လည္း လိုက္ဖက္ညီပါေပ့။
ငု၀ါပင္ၾကီးမွာလည္း ငုပန္းေတြ ၀ါ၀ါထိန္ေအာင္ ပြင့္ေနၾကသည္။ ငုရြက္စိမ္း ေဖ်ာ့ေဖ်ာ့ေတြထက္ကိုပင္ ပန္းပြင့္ ၀ါ၀ါေတြက ပိုမ်ားေနေသးသည္။ အ၀ါေရာင္ အလယ္ စိမ္းေျပာက္ျခယ္လို႔။
ခရမ္းေရာင္သန္းသည့္ ပ်ဥ္းမပန္းေတြ ကလည္း ေႏြကို အံတုကာ လန္းပြင့္ေနၾကျပန္၏။ ခရမ္းေရာင္၏ ေတာ္၀င္ျခင္းႏွင့္ အစိမ္း၏ ျငိမ္းခ်မ္းျခင္း။
ဖုန္အလိမ္းလိမ္းႏွင့္ မန္က်ည္းပင္ၾကီး ထက္မွာေတာ့ မန္က်ည္းသီးေတာင့္ ညိဳညိဳေတြ တြဲရရြဲက်ေနၾကသည္။ အညိဳေရာင္၏ တည္ျငိမ္ျခင္းႏွင့္ ရြက္စိမ္းတို႔၏ ရင့္က်က္ျခင္းေပလား။ ပန္းပြင့္ေတြ မေ၀ႏိုင္ေတာ့ေသာ ကံ့ေကာ္ပင္ၾကီးကေတာ့ ရြက္ႏု ရြက္ရင့္ ရြက္ေဟာင္းမ်ား ေပါင္းစပ္ျပီး အစိမ္း ေဖ်ာ့၊ ႏု၊ ရင့္ သံုးေရာင္ျခယ္ အလွျဖင့္ တင့္တယ္ေနရွာ၏။

ဒီလိုလည္း လွေပအံုးမွ။
ေႏြ၏အလယ္ေခါင္ မြန္းတည့္ခ်ိန္ဟာ ၿငီးေငြ႕ဖြယ္ ေကာင္းေသာ္လည္း ဒီလိုအလွေတြကို ၾကံဖန္ရွာေဖြ ေျဖသိမ့္ေနႏိုင္တာက အေကာင္းဆံုးပဲ မဟုတ္လား။
အပူေတာထဲမွ ရုန္းမထြက္ႏိုင္ေသးခင္ အပူေတြၾကားထဲမွ ႏွစ္သိမ့္စရာကို ၾကိဳးစားရွာၾကည့္ေတာ့လည္း အနည္းငယ္ေတာ့ စိတ္လက္ ခ်မ္းသာေစပါေသးသည္။

မြန္းတည့္ေနေရာင္ ပူပူေလာင္ေအာက္မွ အိမ္ျခံ၀င္းထဲ ၀င္လိုက္သည့္အခိုက္ ၀င္းျခံထဲမွ သစ္ရိပ္၀ါးရိပ္ေၾကာင့္ ေအးျမျခင္း ရသကို တခဏခံစားလိုက္ရသည္။
အျပင္မွ ျပန္လာသူကို အေမက အျပံဳးျဖင့္ ဆီးၾကိဳရင္း ေသာက္ေရတခြက္ ကမ္းေပးေတာ့ အေမ့အျပံဳး အေမ့ေစတနာ အေမ့ေမတၱာ ေရစင္တခြက္ေၾကာင့္ ရင္ထဲ ေအးခ်မ္း သြားျပန္၏။
အိမ္ေပၚထပ္အတက္ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ ဘုရားခန္းမွာ တင့္တယ္စြာ စမၸါယ္ေနသည့္ ျမတ္စြာဘုရား ဆင္းတုေတာ္ ေရွ႕ေမွာက္ ရွိခိုးဦးခိုက္ ကန္ေတာ့ရင္း ဗုဒၶကို ၾကည္ညိဳမိစဥ္မွာေတာ့ ႏိႈင္းမရေသာ ျငိမ္းခ်မ္းေအးျမျခင္း အေပါင္းက ေႏြလယ္ေခါင္အပူကို အံတုႏိုင္ေပျပီတကား … ။
***
ေမဓာ၀ီ
8th April, 2007
12:20 pm