ပုထုဇဥ္ႏွင့္ ဆင္ျခင္ျခင္း

“ဆင္ျခင္ျခင္း”

အညွီရွိရာ
အံုလာသည့္ ယင္
ဖမ္းလွ်င္ မလြယ္
သူ .. လူလည္ … ။
ေသြးေၾကာစမ္းသပ္
ဆင္ျခင္တတ္ေတာ့
ျဖတ္္ကနဲရိုက္
အငိုက္မိသြား
သနားဖြယ္ ..ျခင္။ … ။
(သုေမာင္)
***
ဦးသုေမာင္ရဲ႕ ဒီကဗ်ာေလး မဂၢဇင္းထဲမွာ ဖတ္ခဲ့ရစဥ္က က်မ ၈ တန္း ၉တန္း ေလာက္ပဲ ရွိဦးမယ္ ထင္ပါတယ္။
ဖတ္ျပီး သေဘာက်လို႔ အိမ္က ဘလက္ဘုတ္ ေပၚမွာ ေျမျဖဴခဲနဲ႔ ေရးထားလိုက္ရာက ခုထိေအာင္ အဲဒီကဗ်ာေလးကို မေမ့ေသးဘဲ အျမဲ အမွတ္ရေနမိပါတယ္။
က်မဟာ …ျခင္ လိုလူစားမ်ဳိးလား၊ ယင္ လို လူစားမ်ဳိးလား။
ကိုယ့္ကိုယ္ကို ေမးခြန္းထုတ္မိတယ္။

ဆင္ျခင္တံုတရားဟာ ထားေကာင္းတယ္။ သို႔ေသာ္ …ျခင္လိုမ်ဳိး မရႈမလွ ေသရမယ္။
ဒါဆုိရင္ … ယင္လိုမ်ဳိး မဆင္မျခင္ ေနရမလား။ ဒါလည္း မဟုတ္ေသးဘူး။
ကိုယ့္အေတြးနဲ႔ကိုယ္ ႐ႈပ္ေနမိပါတယ္။

တကယ္တမ္းက ဦးသုေမာင္က ကဗ်ာေလးနဲ႔ သေရာ္ထားပံုပါပဲ။
ေလာကမွာ ယင္ေကာင္လိုမ်ဳိး မဆင္မျခင္ လုပ္တဲ့သူေတြက အသာရၿပီး ျခင္လို စမ္းသပ္ ဆင္ျခင္ေနသူေတြက ဒုကၡ ေရာက္ေနၾကတယ္ မဟုတ္လား။

အမွန္ေတာ့ ဆင္ျခင္မႈဆိုတာဟာ မလိုအပ္တာမွ မဟုတ္ဘဲ။
ဘယ္ေနရာမဆို သင့္မသင့္ ေတာ္မေတာ္ ဆိုတာ စူးစမ္းဆင္ျခင္ဖို႔ အေရးႀကီးတာပါပဲ။ မဆင္မျခင္ ျပဳမိျပီးမွ ေနာင္တ တဖန္ ပူပန္ေနၾကရသူထဲမွာ … ကိုယ္တိုင္ မပါခ်င္ပါဘူး။ မဆင္မျခင္ ျပဳတတ္ၾကသူေတြနဲ႔ ရင္ဆိုင္ ၾကံဳေတြ႕ရမွာလည္း စိုးရံြ႕မိပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္လည္း ဒီစာသားေလးကို ေရးမိတယ္။

ေလာကတခြင္တြင္
ဆင္ျခင္တံုတရား ကင္းမဲ့ၾကကုန္ေသာ
အၾကင္သူမ်ားအား
မျမင္ရေသာမ်က္စိ
ထိုသူတို႔၏စကား
မၾကားမိေသာနား
ငါ့အားရွိေစ … ။

ေရးျပီး ဘန္နာမွာ တင္ျဖစ္ခဲ့တယ္။
က်မဟာ အမွန္ပဲ ဆင္ျခင္တတ္သူလား။
တကယ္တမ္းေတာ့ …ေတြေ၀တတ္သူပဲ ျဖစ္မယ္ထင္ပါတယ္။
က်မဟာ အရာရာကို ဆင္ျခင္တတ္သူ တေယာက္မွ မဟုတ္ေပပဲ။

ဟိုတေန႔က …
မဆင္မျခင္ ျပဳမိမွားျခင္းေၾကာင့္ … အဲဒီရလဒ္အျဖစ္ နာက်င္ခံခက္ အရွက္ရခဲ့ပါတယ္။
ဒါေၾကာင့္ က်မ ဧျပီ ၁ ရက္ေန႔က တင္တဲ့ပို႔စ္မွာ ဧျပီအရူးလို႔ ေရးခဲ့မိတယ္။
အရူးဆိုတာ ဆင္ျခင္ဉာဏ္မရွိတဲ့သူ။ ကိုယ္က ဘယ္သူ .. သူက ဘယ္၀ါ ေသခ်ာ မသိတဲ့သူ။
အေကာင္း အဆိုး မေ၀ခြဲ ႏိုင္တဲ့သူ။ အမွန္ အမွား မပိုင္းျခား ႏိုင္တဲ့သူ။
က်မသည္လည္း အဲဒီ အခိုက္အတန္႔အတြင္းမွာ ခဏ ရူးသြပ္သြားခဲ့မိပါရဲ႕။
***
“နတၳိရဲ႕ ပုထုဇဥ္”

ပုထုဇဥ္ကား အရူးသဖြယ္တည္း။
သင့္မသင့္ကို မစူးစမ္း
စြဲခ်င္ရာစြဲ
ျဖစ္ခ်င္ရာေတာင့္တ
လုပ္ခ်င္ရာ လုပ္သည္သာတည္း။
(ကိုနတၳိဘေလာ့မွ)

ဒါေပမဲ့ ကိုနတၳိရဲ႕ ဘေလာ့မွာ အဲဒီစာေလးကို ျမင္လိုက္ရေတာ့ … က်မ အသိတရား ရလိုက္မိပါတယ္။
က်မဟာ ငါက ပုထုဇဥ္လူသားပဲ ဆိုျပီး ကိုယ့္ကိုယ္ကို ေျဖသိမ့္ရင္း မိုက္မဲရူးသြပ္တဲ့ အလုပ္ေတြ လုပ္ေနခဲ့မိတယ္။
လူဆိုတာ မွားတတ္တာပဲ ... ငါလည္း တခါတေလေတာ့ မွားမွာေပါ့လို႔ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ခြင့္လႊတ္ရင္း အမွားေတြလည္း ဆက္ျပီး က်ဴးလြန္ မိတတ္ျပန္တယ္။
ဘာလို႔မ်ား နိမ့္တဲ့ဘ၀ကေန ျမင့္တဲ့ဘ၀ကို အေရာက္လွမ္းဖို႔ မၾကိဳးစားခ်င္ရတာပါလိမ့္။
ဒီလို ပုထုဇဥ္ ျဖစ္ရတာကိုပဲ အေၾကာင္းျပခ်က္ ေပးစရာတခု ရထားသလိုလို ခံယူေနမိျပန္ပါတယ္။

အႏၶပုထုဇဥ္ဘ၀က ... ကလ်ာဏပုထုဇဥ္အျဖစ္ တက္လွမ္းႏိုင္ဖို႔ ... သင့္မသင့္ကို ဉာဏ္နဲ႔ စူးစမ္းဆင္ျခင္၊ အစြဲအလမ္းေတြကို နည္းႏိုင္သမွ် နည္းေအာင္ၾကိဳးစား၊ ျဖစ္ခ်င္တာ (ေလာဘ)ေတြ တတ္ႏိုင္သမွ်ထိမ္း၊ လုပ္သမွ်ကို သတိေလး ကပ္ျပီး ေနမယ္ဆိုရင္ ...
က်မရဲ႕ ရူးသြပ္မႈမ်ား ... မွားယြင္းမႈမ်ား ... ေလ်ာ့နည္းသြားေလမလား .... ဆင္ျခင္ စဥ္းစားရင္း ေငးေမာ ေတြးေတာ ေနမိပါေတာ့တယ္။
***
ေမဓာ၀ီ
4.4.2007
00:44 am
(ဒီကေန႔ ကိုျပဴးက်ယ္ထံေပးစာ တင္ရမယ့္ေန႔ပါ၊ ဒါေပမဲ့ စာရိုက္ရမွာ ပ်င္းေနလို႔ ဒီတပတ္ေတာ့ ခြင့္လႊတ္ၾကပါအံုးရွင္)