စတုတၳေျမာက္ ေဆာင္းဦးရက္မ်ား

သစ္ရြက္ေတြက အေရာင္ေျပာင္းကုန္ၾကၿပီ။
အစိမ္းေတြၾကားမွာ တခ်ဳိ႕က ၀ါ၊ တခ်ဳိ႕က နီ၊ တခ်ဳိ႕က လိေမၼာ္အေသြး … ။ ပန္းခ်ီဆရာ ေဆးေရးထားသလို ညီညာတိက် မေနဘူး … ဒါေပမဲ့ လွတယ္။

သစ္ရြက္ေတြက တဖြဲဖြဲ ေႂကြက်တယ္။
အညႇာမခိုင္တဲ့ ရြက္၀ါေတြ၊ ေလေျခြတိုင္း ေႂကြေႂကြက် … လမ္းမထက္မွာ … ျမက္ခင္းစိမ္းစိမ္းေပၚမွာ … အ႐ိုင္းဆန္ဆန္ ဟိုတစ ဒီတစ။ ဒီဇိုင္းဆရာ ျခယ္သထားသလို သပ္ရပ္လွပမေနဘူး … ဒါေပမဲ့ စိတ္လႈပ္ရွားဖြယ္ … ။

ေလထန္တယ္၊ မုိးသည္းတယ္။
တိမ္ညိဳေတြအံု႔ဆိုင္းလို႔ ေကာင္းကင္က မႈိင္းေနတယ္။
ေဆာင္းဦးရဲ႕ လက္တံက ၀န္းက်င္ကို ရစ္ပတ္ ျခံဳသိုင္းထားတယ္။
ေၾသာ္ … ဘာလိုလိုနဲ႔ ေဆာင္းဦးေလးႀကိမ္ တိုင္ခဲ့ပါပေကာ … ။
***
လြန္ခဲ့တဲ့ ၄ ႏွစ္ …
တိတိက်က် ေျပာရရင္ … ၂၀၀၇ ခုႏွစ္ ေအာက္တိုဘာ ၆ ရက္ေန႔ …
အားလံုးကို ခြဲခြါၿပီး ဒီခရီးကို စတင္ ထြက္လာခဲ့ရတယ္ … ။

ေမြးကတည္းက ေနလာခဲ့တဲ့ အဲဒီအိမ္ …
ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ေနသားက်ေနတဲ့ ေဒသ …
ကူညီသူ ေဖးမသူ ခ်စ္ခင္သူမ်ားစြာ အနားမွာ ျခံရံေနခဲ့ရတဲ့ ေနရာ …
ေနာက္ဆံုးမွာေတာ့ အေျခအေနအရ စြန္႔ခြါခဲ့ရတယ္ … ။

ဆိုးမလား ေကာင္းမလား ႀကိဳတင္မျမင္ႏိုင္တဲ့ ကံၾကမၼာ …
ခက္ခဲမလား ၾကမ္းတမ္းမလား ေရရာမႈ မရွိတဲ့ ဘ၀ …
ဒုကၡ သုခ ၾကံဳလာသမွ် အားလံုးကို ေက်ာမွာ လြယ္ပိုးဖုိ႔ ဆံုးျဖတ္ၿပီး …
ေျဖာင့္ျဖဴးမလား ေကာက္ေကြ႔မလား မသိႏိုင္တဲ့ လမ္းေပၚမွာ …
တလွမ္းခ်င္း ေလွ်ာက္ခဲ့ရတယ္။

ေအးစက္တဲ့ ေဒသရဲ႕ ေႏြးေထြးမႈ ကင္းတဲ့ လူေတြအၾကား …
ခါးသီးမႈမ်ားစြာ …
႐ႈံးနိမ့္မႈမ်ားစြာ …
နာက်င္မႈမ်ားစြာ ၾကံဳေတြ႔ခံစားရင္း
မတ္တပ္ရပ္လို႔ လမ္းေပၚမွာ ငိုခဲ့ရဖူးတယ္။

ေနထြက္က ေန၀င္တဲ့အထိ
ေျမပံုတခ်ပ္နဲ႔ လမ္းေလွ်ာက္ရင္း
မ်က္စိေတြေမွာက္လို႔
လမ္းေတြလဲ ေပ်ာက္ခဲ့ရဖူးတယ္ … ။

မၿပံဳးခ်င္ဘဲ ၿပံဳး …
မရယ္ခ်င္ဘဲ ရယ္ …
ႏႈတ္မဆက္ခ်င္ဘဲ ဆက္
ထပ္ခါတလဲလဲ ေက်းဇူးစကားေတြ ဆိုၿပီး
မုန္းတီးခဲ့ဖူးတဲ့ ေလာက၀တ္ႀကီးကို မ်က္ႏွာဖံုးတခုလို စြပ္ထားခဲ့ရတယ္။
(ေလာက၀ဋ္လိုပဲ)

မသိျခင္းေတြ …
မရွိျခင္းေတြ …
တျဖည္းျဖည္း မ်ားမ်ားလာေတာ့
ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္လဲ ယံုၾကည္ခ်က္ေတြ ကင္းမဲ့ခဲ့ရတယ္။
***
ဒီအခ်ိန္ဆို … အိမ္ကို လြမ္းတယ္ …
ဒီအခ်ိန္ဆို … မိသားစုကို သတိရတယ္ …
ဒီရက္ပိုင္း မက္တဲ့ အိပ္မက္ေတြထဲမွာ …
… အေဖနဲ႔ ေတြ႔တယ္၊
… အေမနဲ႔ ဆံုတယ္၊
… ေမာင္ႏွမေတြနဲ႔ ေရပက္မ၀င္ စကားေတြ ေျပာေနတယ္၊
တခါတုန္းက မိသားစု အတူေနခဲ့ၾကဖူးတဲ့
ေတာ႐ိုင္းေလးထဲက သစ္သားအိမ္ကေလးမွာ
ရယ္ေမာသံေတြ လႊမ္းေနသတဲ့ … ။

အိပ္ရာကႏိုးေတာ့ မ်က္၀န္းေတြစိုစြတ္လို႔ …
အဲဒီ ရယ္သံေတြကို လြမ္းရင္း ေမာေနမိတယ္ … ။

လြမ္းတိုင္း ေကာင္းကင္ႀကီးကို ေမာ့ၾကည့္မိတယ္။
ေကာင္းကင္ျပာျပာႀကီးေပၚမွာ …
... ဟိုးအျမင့္ႀကီးထိ ပ်ံသန္းေနတဲ့ ေလယာဥ္ေတြရဲ႕ မီးခိုးတန္း ျဖဴျဖဴေတြကို ျမင္တိုင္း အိမ္ျပန္ခ်င္တယ္။
... လြတ္လပ္စြာ ပ်ံသန္းေနတဲ့ ငွက္ကေလးေတြကို ျမင္တိုင္း အိမ္ျပန္ခ်င္တယ္ … ။
***
သစ္ရြက္ေတြ ေႂကြေနၾကတယ္ … ။
တြယ္တာခဲ့တဲ့ သစ္ပင္ႀကီးကို စြန္႔ခြါၿပီး
တြယ္ရာမဲ့စြာ ေႂကြလြင့္လို႔ေပါ့ … ။

ေလေ၀ွ႕လိုက္တိုင္း ရြက္ေႂကြေတြက တလြင့္လြင့္ …
ဟိုေရာက္ ဒီေရာက္ …
ကိုယ့္ဘ၀ေရာ ဘယ္ကိုလြင့္ရအံုးမလဲ … ဘယ္ကိုေရာက္ရအံုးမလဲ။
မေသခ်ာျခင္းေတြသာ ေသခ်ာေနတဲ့ဘ၀မွာ … ျဖစ္ႏိုင္ရင္ေတာ့ အိမ္ကိုသာ ျပန္လြင့္ခ်င္ပါေတာ့တယ္ … ။
***
ေမဓာ၀ီ
၆၊ ေအာက္တိုဘာ၊ ၂၀၁၁
၀၀း၀၁ နာရီ
(ခြဲခြါျခင္း ၄ ႏွစ္ျပည့္ အမွတ္တရ)