Thursday, October 06, 2011

စတုတၳေျမာက္ ေဆာင္းဦးရက္မ်ား

သစ္ရြက္ေတြက အေရာင္ေျပာင္းကုန္ၾကၿပီ။
အစိမ္းေတြၾကားမွာ တခ်ဳိ႕က ၀ါ၊ တခ်ဳိ႕က နီ၊ တခ်ဳိ႕က လိေမၼာ္အေသြး … ။ ပန္းခ်ီဆရာ ေဆးေရးထားသလို ညီညာတိက် မေနဘူး … ဒါေပမဲ့ လွတယ္။

သစ္ရြက္ေတြက တဖြဲဖြဲ ေႂကြက်တယ္။
အညႇာမခိုင္တဲ့ ရြက္၀ါေတြ၊ ေလေျခြတိုင္း ေႂကြေႂကြက် … လမ္းမထက္မွာ … ျမက္ခင္းစိမ္းစိမ္းေပၚမွာ … အ႐ိုင္းဆန္ဆန္ ဟိုတစ ဒီတစ။ ဒီဇိုင္းဆရာ ျခယ္သထားသလို သပ္ရပ္လွပမေနဘူး … ဒါေပမဲ့ စိတ္လႈပ္ရွားဖြယ္ … ။

ေလထန္တယ္၊ မုိးသည္းတယ္။
တိမ္ညိဳေတြအံု႔ဆိုင္းလို႔ ေကာင္းကင္က မႈိင္းေနတယ္။
ေဆာင္းဦးရဲ႕ လက္တံက ၀န္းက်င္ကို ရစ္ပတ္ ျခံဳသိုင္းထားတယ္။
ေၾသာ္ … ဘာလိုလိုနဲ႔ ေဆာင္းဦးေလးႀကိမ္ တိုင္ခဲ့ပါပေကာ … ။
***
လြန္ခဲ့တဲ့ ၄ ႏွစ္ …
တိတိက်က် ေျပာရရင္ … ၂၀၀၇ ခုႏွစ္ ေအာက္တိုဘာ ၆ ရက္ေန႔ …
အားလံုးကို ခြဲခြါၿပီး ဒီခရီးကို စတင္ ထြက္လာခဲ့ရတယ္ … ။

ေမြးကတည္းက ေနလာခဲ့တဲ့ အဲဒီအိမ္ …
ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ေနသားက်ေနတဲ့ ေဒသ …
ကူညီသူ ေဖးမသူ ခ်စ္ခင္သူမ်ားစြာ အနားမွာ ျခံရံေနခဲ့ရတဲ့ ေနရာ …
ေနာက္ဆံုးမွာေတာ့ အေျခအေနအရ စြန္႔ခြါခဲ့ရတယ္ … ။

ဆိုးမလား ေကာင္းမလား ႀကိဳတင္မျမင္ႏိုင္တဲ့ ကံၾကမၼာ …
ခက္ခဲမလား ၾကမ္းတမ္းမလား ေရရာမႈ မရွိတဲ့ ဘ၀ …
ဒုကၡ သုခ ၾကံဳလာသမွ် အားလံုးကို ေက်ာမွာ လြယ္ပိုးဖုိ႔ ဆံုးျဖတ္ၿပီး …
ေျဖာင့္ျဖဴးမလား ေကာက္ေကြ႔မလား မသိႏိုင္တဲ့ လမ္းေပၚမွာ …
တလွမ္းခ်င္း ေလွ်ာက္ခဲ့ရတယ္။

ေအးစက္တဲ့ ေဒသရဲ႕ ေႏြးေထြးမႈ ကင္းတဲ့ လူေတြအၾကား …
ခါးသီးမႈမ်ားစြာ …
႐ႈံးနိမ့္မႈမ်ားစြာ …
နာက်င္မႈမ်ားစြာ ၾကံဳေတြ႔ခံစားရင္း
မတ္တပ္ရပ္လို႔ လမ္းေပၚမွာ ငိုခဲ့ရဖူးတယ္။

ေနထြက္က ေန၀င္တဲ့အထိ
ေျမပံုတခ်ပ္နဲ႔ လမ္းေလွ်ာက္ရင္း
မ်က္စိေတြေမွာက္လို႔
လမ္းေတြလဲ ေပ်ာက္ခဲ့ရဖူးတယ္ … ။

မၿပံဳးခ်င္ဘဲ ၿပံဳး …
မရယ္ခ်င္ဘဲ ရယ္ …
ႏႈတ္မဆက္ခ်င္ဘဲ ဆက္
ထပ္ခါတလဲလဲ ေက်းဇူးစကားေတြ ဆိုၿပီး
မုန္းတီးခဲ့ဖူးတဲ့ ေလာက၀တ္ႀကီးကို မ်က္ႏွာဖံုးတခုလို စြပ္ထားခဲ့ရတယ္။
(ေလာက၀ဋ္လိုပဲ)

မသိျခင္းေတြ …
မရွိျခင္းေတြ …
တျဖည္းျဖည္း မ်ားမ်ားလာေတာ့
ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္လဲ ယံုၾကည္ခ်က္ေတြ ကင္းမဲ့ခဲ့ရတယ္။
***
ဒီအခ်ိန္ဆို … အိမ္ကို လြမ္းတယ္ …
ဒီအခ်ိန္ဆို … မိသားစုကို သတိရတယ္ …
ဒီရက္ပိုင္း မက္တဲ့ အိပ္မက္ေတြထဲမွာ …
… အေဖနဲ႔ ေတြ႔တယ္၊
… အေမနဲ႔ ဆံုတယ္၊
… ေမာင္ႏွမေတြနဲ႔ ေရပက္မ၀င္ စကားေတြ ေျပာေနတယ္၊
တခါတုန္းက မိသားစု အတူေနခဲ့ၾကဖူးတဲ့
ေတာ႐ိုင္းေလးထဲက သစ္သားအိမ္ကေလးမွာ
ရယ္ေမာသံေတြ လႊမ္းေနသတဲ့ … ။

အိပ္ရာကႏိုးေတာ့ မ်က္၀န္းေတြစိုစြတ္လို႔ …
အဲဒီ ရယ္သံေတြကို လြမ္းရင္း ေမာေနမိတယ္ … ။

လြမ္းတိုင္း ေကာင္းကင္ႀကီးကို ေမာ့ၾကည့္မိတယ္။
ေကာင္းကင္ျပာျပာႀကီးေပၚမွာ …
... ဟိုးအျမင့္ႀကီးထိ ပ်ံသန္းေနတဲ့ ေလယာဥ္ေတြရဲ႕ မီးခိုးတန္း ျဖဴျဖဴေတြကို ျမင္တိုင္း အိမ္ျပန္ခ်င္တယ္။
... လြတ္လပ္စြာ ပ်ံသန္းေနတဲ့ ငွက္ကေလးေတြကို ျမင္တိုင္း အိမ္ျပန္ခ်င္တယ္ … ။
***
သစ္ရြက္ေတြ ေႂကြေနၾကတယ္ … ။
တြယ္တာခဲ့တဲ့ သစ္ပင္ႀကီးကို စြန္႔ခြါၿပီး
တြယ္ရာမဲ့စြာ ေႂကြလြင့္လို႔ေပါ့ … ။

ေလေ၀ွ႕လိုက္တိုင္း ရြက္ေႂကြေတြက တလြင့္လြင့္ …
ဟိုေရာက္ ဒီေရာက္ …
ကိုယ့္ဘ၀ေရာ ဘယ္ကိုလြင့္ရအံုးမလဲ … ဘယ္ကိုေရာက္ရအံုးမလဲ။
မေသခ်ာျခင္းေတြသာ ေသခ်ာေနတဲ့ဘ၀မွာ … ျဖစ္ႏိုင္ရင္ေတာ့ အိမ္ကိုသာ ျပန္လြင့္ခ်င္ပါေတာ့တယ္ … ။
***
ေမဓာ၀ီ
၆၊ ေအာက္တိုဘာ၊ ၂၀၁၁
၀၀း၀၁ နာရီ
(ခြဲခြါျခင္း ၄ ႏွစ္ျပည့္ အမွတ္တရ)

15 comments:

ညီလင္းသစ္ said...

ေဆာင္းဦးရဲ႕ ကဗ်ာဟာ ရင္ကို တည့္တည့္မွန္တယ္ မေမေရ..၊ ဒီမွာလည္း သစ္႐ြက္ေတြ စ,ေႂကြေနၿပီ၊ ဒီလို ျမင္ကြင္းမ်ိဳးေတြ ႏွစ္တိုင္းျမင္တယ္၊ ႏွစ္တိုင္း လြမ္းတယ္၊ လူေတြ၊ ေလေတြ၊ မိုးေတြ၊ ႏွင္းေတြ အားလံုး ေအးစက္ေနၾကတဲ့ ေနရာမွာ မေမလည္း ဘာလိုလိုနဲ႔ ၄ ႏွစ္ေတာင္ တိုင္ခဲ့ၿပီေနာ္..၊ အလြမ္းေတြ က်ိတ္မွိတ္ မ်ိဳခ်ၿပီး ဒီအထိ ေလွ်ာက္လာခဲ့၊ ေလွ်ာက္ေနခဲ့တဲ့ လမ္းကေလးကို အဆံုးထိ ဆက္ေလွ်ာက္ ႏိုင္ပါေစဗ်ာ...။

သူႀကီးမင္း (တုုံးဖလား) said...

စာဖတ္ၿပီး လြမ္းခ်င္သလုိလုိ ရွိေပမဲ့ စာေၾကာင္းေတြ အတုိင္း က်ိဳ ႔တဲ့ က်ဲတဲဘဲ လြမ္းသြားတယ္။ း)

ခင္မင္လွ်က္

sosegado said...

တစ္ခါတစ္ေလ ဘာရယ္မွန္းမသိ
အိမ္ကုိ သတိရလြမ္းမိ၊
ဒီေနရာမွာ ေပးစရာေတြရွိေနလုိ႔
ဒီေနရာမွာ ရစရာေတြရွိေနလုိ႔
ဘဝဘဝ ေတြက အေၾကြးေတြ……….
စိတ္ထဲမွာမွတ္ရင္း……………
အခ်ိန္နဲ႔ကုစားလုိက္ရပါသည္။

Anonymous said...

မေမဓါ ေရ

အလြမ္းေတြကို နားလည္ ခံစားေပးႏိုင္ပါတယ္ အျမန္ဆံုး အိမ္အလြမ္းေလး ေျပပါေစလို႕ ဆုေတာင္းေပးပါတယ္

ခင္မင္စြာျဖင္႔
ေရႊစင္ဦး

San San Htun said...

မမေမေရ စန္းထြန္းအတြက္ ပထမဆံုးေဆာင္းဦးဆိုေတာ့ အရမ္းလွေနတာေပါ့...အိမ္ကို လြမ္းေနတာ..မမေမ ပို ့စ္ကို ဖတ္ၿပီးေတာ့ ပိုလို ့ လြမ္းသြားၿပီ...

Angelhlaing(May everybody be happy and healthy! said...

ဟုတ္တယ္မမေရ ေဆာင္းအဝင္ ေရာ္ဝါရြက္ေတြနဲ႕ အရာရာ လြမ္းေမာစ၇ာ အၿပည့္မို႕ အိမ္ေဝးသူေတြအဖို႕ လြမ္းရတာ ရင္နဲ႕အၿပည့္ပါပဲမမ ...
ခံစားအားေပးလွ်က္ပါလို႕..

seesein said...

သစ္ရြက္ေတြ ေၾကြရင္ေတာ့ လြမ္းတာၾကီးပ.
ဘယ္သူ႕ကိုလြမ္း ဘယ္စီကိုေမွ်ာ္မွန္းျပီး လြမ္းရမွန္းေတာ့ မသိဘူး ၾကီးေမေရ..
ရယ္ေမာသံေတြလႊမ္းျပီး
အလြမ္းျမန္ျမန္ေျပပါေစၾကီးေမ...

ခင္မင္တဲ့
စစ

mstint said...

ေႏြးေထြးတဲ့ရင္ခြင္နဲ႔ေဝးကြာေနသူတို႔ရဲ႕ တူညီတဲ့ခံစားခ်က္ေလးေတြေပါ့ ေမဓာဝီေရ။ သစ္ရြက္ေတြေၾကြတဲ့အခါလြမ္းတတ္သလို မိုးစက္သံေတြ တစ္ေျဖာက္ေျဖာက္ ၾကားရတဲ့အခါလည္းလြမ္းေနအံုးမွာပဲေလ။
အလြမ္းေတြနဲ႔စၿပီး ၾကည္ႏူးမႈမ်ားနဲ႔ အျမန္ဆံုး အဆံုးသတ္ပါေစေနာ္။
စိတ္ဓာတ္အစဥ္ၾကည္လင္ေအးျမပါေစကြယ္။

ေမတၱာျဖင့္
အန္တီတင့္

T T Sweet said...

တစ္ခါတစ္ရံ အရမ္းလြမ္းတယ္.။ ရာသီဥတုေတြ ပန္းေလးေတြ၊ သစ္ရြက္ သစ္ပင္ေတြက လြမ္းေအာင္ ဖန္ေစတယ္။ တို႔ေတာ႔ လြမ္းရင္ ယူက်ဴ႔ကေန သီခ်င္းေတြ ေလွ်ာက္နားေထာင္တာပဲ။ တစ္ခါတစ္ခါ သီခ်င္းေတြကပဲ ပိုလို႔ေတာင္ လြမ္းေစတယ္။

ျမစ္က်ဳိးအင္း said...

က်ေနာ္ဆို ၅ ႏွစ္ရိွခဲ့ျပီ။ ထြက္ခြာစဥ္က အျဖစ္အပ်က္ အေသးစိတ္ေလးေတြ ခုထိ မွတ္မိေနေသးတယ္။ မေဝးေတာ့တဲ့တေန႔မွာ ကိုယ့္ဆႏၵေတြကို အခ်ဳိးက်က်ေလး လက္သင့္ခံရင္း ျပန္ဆံုခ်ိန္ကို ဖန္တီးရအံုးမယ္။ လိုအင္ေတြမ်ားေနသ၍ ထပ္ေဝးေနရအံုးမွာပါပဲ။

ေခ်ာ(အစိမ္းေရာင္လြင္ျပင္) said...

ခြဲခြာခဲ႔ရတဲ႔ ဒီေနရာေလးကလည္း မေမကို လြမ္းေနေရာေပါ႔ေနာ္။
ကၽြန္မလည္း အိမ္ကေန ၁၁ႏွစ္သမီးအရြယ္ကတည္းက ခြဲျပီး ေက်ာင္းတက္ဖို႔ ထြက္ခဲ႔ရတာ ခုခ်ိန္က်ေတာ႔ အလုပ္နဲ႔မို႔ အိမ္ကို တခါတေလမွ ျပန္ရတဲ႔ဘဝ ျဖစ္ေနတယ္။
ခြဲခြာျခင္းနဲ႔ ႏွစ္ရွည္လမ်ား အေပါင္းအသင္းျဖစ္ေနလိုက္တာ ကိုယ္႕ကိုယ္ကိုေတာင္ အိမ္ရဲ႕ ဧည္႔သည္လို႔ ျဖစ္မွန္းမသိ ျဖစ္ေနခဲ႔ရတယ္။

မဒမ္ကိုး said...

ေတာင္႕ထားပါမမေမ ..လူဘ၀ကေတာ႕ဒီလိုပဲသြားေနရဦးမွာပဲမို႕ေလ
ခင္တဲ႕

မဒိုးကန္

အိမ့္ခ်မ္းေျမ့ said...

ေလးႏွစ္ေတာင္ ရွိၿပီေနာ္.. မေမေရ..

သီခ်င္းနားေထာင္အၿပီး.......

အားးးးးးးး လို႔ ရင္ထဲက အက်ယ္ႀကီး ေအာ္ပစ္လိုက္တယ္..

မေလး အႏွစ္၂၀ နားကပ္လာၿပီ မေမရယ္..
မေလးတို႔ အျပင္ေတြမွာ.. ဘာလုပ္ေနၾကတာလဲဟင္..

မခံစားႏိုင္ေတာ႔ဘူး...

ခ်စ္တဲ႔..
မေလး

Sonata Cantata said...

အား...မခံစားႏိုင္ေတာ့ဘူး
ေျခဦးတည့္ရာ ေလွ်ာက္သြားပစ္လိုက္မွာေနာ္
ဒီက စိတ္ႀကီးတယ္။
ေနာက္ဆံုးေတာ့လည္း... အစြဲေတြ အစြဲေတြ ပါပဲ မေမရယ္...
ဟုတ္တယ္ေလ...အစြဲေတြ...ကိုယ္မွ မစြဲရင္ ဘယ္သူ စြဲမလဲ...

လစ္ၿပီ..မေမေရ
းP

Anonymous said...

ထြက္ခဲ ့တာ ၂၀၀၇ ေအာက္တိုဘာ ၁၇...

တစ္လတည္းပါလား

သတိရတိုင္း......