ထိုအခါ၊ မူဆိုးေပတလူ၊ အေခါက္ထူသည္၊ သူႏွင့္ဆင္မင္း၊ ရန္ဘက္ခ်င္းကဲ့သို႔၊ ခ်က္ခ်င္းထႂကြ၊ ကမ်ား ကတည့္၍၊ လႊႀကီးကိုင္လ်က္၊ ျဖတ္မည္ဟု တက္ေသာ္လည္း၊ မတက္ႏိုင္ေခ်၊ ပန္းဟိုက္၍ ေနသည္တြင္၊ (ပရေမေလာင္းလ်ာ၊ ဆင္ရာဇာလည္း) ေျမမွာ၀ပ္ကာ၊ ဦးေခါင္းေတာ္ညြတ္ရွာ၍၊ ျဖတ္သာေအာင္ ျပဳေတာ္မူေလ၏။ မူဆိုးညစ္ေထး၊ ငမိုက္ေခြးလည္း၊ ေလးစြန္ေတာင္ႏွင့္၊ အာေခါင္ကို လွန္၊ ဒိုင္းေထာက္၍ ကန္ၿပီးလွ်င္၊ ထက္သန္ျမျမ၊ ေၾကာက္မက္ဘြယ္ လႊႀကီးႏွင့္၊ အာစကို ျဖတ္တိုက္၊ ဦးေႏွာက္ကို ခိုက္လုေအာင္၊ အလ်ားလိုက္ ထိုးသြတ္၊ စြယ္ရင္းကို ပြတ္သည္တြင္၊ ေပါက္လႊတ္ ဘရဖြာ၊ ကန္က်ဳိး၍ လာသကဲ့သို႔၊ အာခံတြင္းမွ၊ ေသြးေခ်ာင္းက်လ်က္၊ ဒုကၡေ၀ဒနာ၊ ႀကီးစြာျဖစ္ေတာ္မူေလ၏။ ။ စြယ္ေတာ္မူကား၊ ျပတ္မည္ေ၀းစြ၊ အရာမွ် မထင္၊ ပင္ပန္းဖုတ္လႈိက္၊ မူဆိုးဟိုက္လွၿပီ၊ သံုးတိုက္လံုးနတ္၊ ဆင္မင္းျမတ္လည္း၊ ဥပဒ္ႀကီးစြာ၊ ေ၀ဒနာကို၊ ပညာျဖင့္ သိမ္းဆည္း၍၊ သည္းညည္းေတာ္ အတန္တန္ ခံရွာၿပီးလွ်င္။ -
အသင္မူဆိုး၊ ငါကိုယ္ေတာ္လည္း၊ ညႇဳိးေလ်ာ္နာက်ည္း၊ ခြန္အားနည္းၿပီ။ သင္လည္း လံု႔လ၊ ျဖတ္တိုက္၍ မရၿပီ။ ငါ့အစြယ္ျမတ္၊ ႐ိုးေတာ္ဓာတ္ကို၊ ငါျဖတ္၍ လွဴေတာ္မူမည္၊ က်ဴေငြတုံးလား၊ ႏွာေမာင္းဖ်ားကို၊ သင္ကားကိုင္ႂကြ၊ ခ်ီပင့္မ၍၊ လႊကို ငါ့အား၊ ဆက္ႏွင္းေပေတာ့ဟု ဆိုၿပီးေသာ္၊ လႊသံေစာင္းကို၊ ႏွာေမာင္းႏွင့္ ရစ္ပတ္၊ ကိုယ္ေတာ္တိုင္ တိုက္ျဖတ္လွ်င္၊ စြယ္ေတာ္ျမတ္အစံုသည္၊ နိတံုေရာင္စို၊ ေရႊေတာင္ႀကီးၿပိဳသကဲ့သို႔၊ ျပတ္တိုတံုး၍၊ ဖုန္းဖုန္း ေျမသို႔က်ေလ၏။ ။ ထို႔ေနာက္မွ၊ စြယ္ေတာ္ႏွစ္ေခ်ာင္းကို၊ ႏွာေမာင္းႏွင့္ ေပြ႔ယူ၊ ခ်ီေတာ္မူၿပီးလွ်င္၊ ေပးလွဴအံ့ေသာငွာ၊ သာယာနာေပ်ာ္၊ မူဆိုးကိုေခၚ၍၊ အမိန္႔ေတာ္ ဤသို႔ရွိ၏။ ။
သမၼ လုဒၵပုတၱ၊ အေဆြမူဆိုးသား။ ဣေမ ဒေႏၲ၊ ဤ ငါ၏အစြယ္စံုတို႔ကို။ တုယွံ၊ သင့္အား။ ဒဒမာေနာ၊ ေပးလွဴေသာ။ အဟံ၊ ငါသည္။ မယွံ၊ ငါ့အား။ အပၸိယာတိ၊ မခ်စ္အပ္ေသာ ၀တၳဳဟု၊ ႏွလံုးသြင္း၍။ ေန၀ဒမၼိ၊ ငါမလွဴ။ သကၠတၱ မာရတၱ ျဗဟၼတၱာဒီနံ၊ သိၾကားမင္း၏ အျဖစ္၊ မာရ္မင္း၏ အျဖစ္၊ ျဗဟၼာမင္း၏ အျဖစ္ - အစရွိသည္တို႔၏။ သမၸတၱိ ံ၊ စည္းစိမ္ကို။ ပေတၳေႏၲာ၊ ေတာင့္တသည္ ျဖစ္၍လည္း။ နဒမၼိ၊ ငါမလွဴ။ ပန၊ စင္စစ္ေသာ္ကား။ ေမ၊ ငါ၏။ ဣေမဟိ ဒေႏၲဟိ၊ ဤအစြယ္တို႔ထက္။ သတဂုေဏန၊ အဆအရာအားျဖင့္၎။ သဟႆဂုေဏန၊ အဆအေထာင္ အားျဖင့္၎။ သတသဟႆ ဂုေဏန၊ အဆအသိန္း အားျဖင့္၎။ သဗၺညဳတညာဏ ဒႏၲာ၀၊ သဗၺညဳတဉာဏ္ တည္းဟူေသာ အစြယ္တို႔ကိုသာလွ်င္၊ ပိယတရာ၊ အလြန္တရာ သာ၍ ငါခ်စ္ေတာ္မူအပ္ကုန္၏။ ေမ၊ ငါ၏။ ဣဒံပုညံ၊ ဤအစြယ္ကို လွဴရေသာ ေကာင္းမႈသည္။ သဗၺညဳတညာဏပၸဋိေ၀ဓာယ၊ သဗၺညဳတဉာဏ္ကို ရျခင္း၏။ ပစၥေယာ၊ အေထာက္အပံ့သည္။ ေဟာတု၊ ျဖစ္ေစသတည္း။ ။
ဤသို႔ေသာ အမိန္႔ေတာ္ျဖင့္၊ သံုးေဘာ္၀ဋ္ဋ၊ ဘံုဘ၀ဟု၊ သခၤါရနယ္၀င္၊ အပင္မဟုတ္၊ စည္းစိမ္စုတ္မ်ားကို၊ ေရႊႏႈတ္ျမြက္ဟ၊ မေတာင့္တဘဲ၊ ဘ၀သခၤါရ၊ ဒုကၡခပ္သိမ္း၊ ၿငိမ္းရာ အမွန္၊ နိဗၺာန္ေခမာ၊ စိုးခ်ဳပ္ခ်ာေသာ၊ မဟာသဗၺညဳတ၊ အတုလဉာဏ္ေတာ္၊ ဆုျမတ္ေက်ာ္ကိုသာ၊ ျမြက္ေဖာ္သံရွင္၊ ပန္ဆင္ ေတာင့္တေတာ္မူၿပီး၍၊ ညီးညီးလွ်ံ၀ါ၊ ေျခာက္ေရာင္ျဖာေသာ၊ ကိုယ္္အဂၤါျမတ္၊ စြယ္ေတာ္ဓာတ္ကို၊ န၀ရတ္ျခယ္စီ၊ ေရႊေစတီ ကဲ့သို႔၊ ပိုက္ခ်ီယုယ၊ ႏွာေမာင္းျဖင့္ မ-ၿပီးလွ်င္၊ ေၾကာက္စရာ့သဘက္၊ မူဆိုးႀကီးလက္သို႔၊ ရက္ရက္လြယ္ကူ၊ အပ္ႏွင္းေတာ္မူသျဖင့္၊ ဘူမ႑လာ၊ စကၠ၀ါေရေျမ၊ ေလအဆံုးေရာက္၊ ဘ၀ဂ္ေပါက္မွ်၊ လႈပ္ေခ်ာက္၀ွန္ဆူ၊ နတ္လူေကာင္းခ်ီး၊ ေဆာ္ပဲ့တင္တီးလ်က္၊ အလွဴႀကီးေပးေတာ္မူသတည္း။
ထို႔ေနာက္မွ၊ မူဆိုးကိုေခၚ၍၊ အေဆြေတာ္ ေသာႏုတၱိဳရ္၊ ေမာင္မင့္သခင္၊ ပလႅင္ညာရံ၊ ေရႊဘံုပ်ံမွာ၊ စံေပသည့္နတ္၊ မယ္သုဘဒ္ကို၊ ဆတ္ဆတ္သေဘာ၊ ငါမွာတိုင္း ေျပာပါေလ၊ ေတာေဟမ၀န္ေခ်ာင္၊ အိုင္သာေခါင္တြင္၊ ေငြေတာင္ႀကီး႔သြင္၊ ခင္မ-လင္ကို၊ အရွင္လတ္လတ္၊ သင္ေစ၍ သတ္ခဲ့ၿပီ။ စြယ္ေတာ္ျမတ္ ႏွစ္ေခ်ာင္း၊ ေျခာက္ေရာင္ေမာင္းကိုလည္း၊ ၎ဆင္ႀကီး၊ မေသမီ ျဖတ္လွီး၍၊ ေသြးစီးယိုထြက္၊ နာက်င္ေအာင္ ႏွိပ္စက္ၿပီးလွ်င္၊ အသက္ဆံုးေစခဲ့ပါၿပီ။ ဤစြယ္ေတာ္စံုကို၊ ေရႊဘံုသူ႔ မွန္ကူ၊ သံုးရက္ေတာ္မူေသးလွ်င္၊ ရန္သူႀကီးအစြယ္ကို၊ ေရႊလက္၀ယ္ ဆက္သပါမည္၊ အားရ စိတ္ရႊင္၊ ေက်နပ္ေအာင္ စီရင္၍၊ ျပဳခ်င္တိုင္း ျပဳေတာ္မူပါေတာ့ဘုရား ဟု၊ ေမာင္မင့္သခင္၊ မုန္းပင္စိုက္ပ်ဳိး၊ ေျပခ်ိန္တိုင္ေရြ႕မွ၊ မေျပႏိုင္ ၿငိဳးတတ္သည့္၊ မူဆိုးတပိုင္း၊ မိန္းမ႐ိုင္းႀကီးကို၊ ငါမွာတိုင္း ေျပာပါေလ။ ။
ထိုမွတပါးလည္း၊ မိဘုရား သုဘဒၵါသည္၊ အိုင္သာဆဒၵန္၊ ဤေရကန္တြင္၊ သည္ရံ မဟာ၊ သုဘဒၵါႏွင့္၊ ၀ဲယာေရြရံ၊ စံသည့္ ကာလ၊ ေဒါသအျပစ္၊ မျဖစ္မေျမာက္၊ မမုန္းေလာက္ သည္ကို၊ အေဆာက္အဦ၊ ျပစ္ႀကီးယူၿပီးလွ်င္၊ ျငဴစူမ်က္၀င္၊ ငါခ်စ္လင္ကို၊ သင္မိဘုရား၊ သတ္ျဖတ္ႏိုင္အား ေပငဲ့၊ စိမ္းကား မ်က္ၿငိဳး၊ သစ္ေယာင္းခက္ ခ်ဳိးသကဲ့သို႔၊ ခ်စ္ႀကိဳးျဖတ္ေျဖ၊ သင္သတ္ရက္ ေလေသာေၾကာင့္၊ သင့္သက္ေ၀လင္၊ ငါဆဒၵန္ဆင္သည္၊ ေျမတြင္တံုးလံုး၊ ျမားခ်က္ႏွင့္ ဆံုးခဲ့ၿပီ၊ ေရြသံုးရံခ်ယ္၊ ၾကာရိပ္လယ္မွာ၊ ရယ္ကာေမာကာ၊ မ်က္ႏွာေငြလ၊ ရႊင္ပပႏွင့္၊ ခင္မ၀မ္းေျမာက္ေတာ္ မူပါေလေတာ့ … ဟူေသာ စကားကိုလည္း၊ ျမားဆိပ္မူး၍၊ ေတာင္လူးေျမာက္လည္း၊ နာက်ည္းေ၀ဒနာ၊ မခ်ိရာက၊ မွာေတာ္မူလိုက္ပါသည္ ဘုရားဟု၊ ျခားနားေအာင္ တင္ပါေလ။ ။
သင္မူဆိုးသည္၊ ႀကိဳးစားအားသစ္၍၊ ခုနစ္ႏွစ္, ခုနစ္လ၊ လာခဲ့ရေသာ္လည္း၊ ငါ့စြယ္ေတာ္ျမတ္၊ ဣဒၶိပါဒ္ေၾကာင့္၊ လတ္တေလာျခင္း၊ ခုနစ္ရက္ အတြင္း၌၊ ေမာင္မင္းျပည္သို႔ ေရာက္လိမ့္မည္။ ေဘးရန္ကာသန္း၊ ပရိတ္ပန္းတို႔ကိုလည္း၊ ငါမန္း၍ ေပးေတာ္မူလိုက္မည္၊ ဆဗၺဏၰရသၼိ ံ၊ ထိန္ထိန္က်က္သေရ၊ စြယ္ေတာ္စံု အျမဳေတကို၊ ႐ိုေသစြာ သင္ထမ္း၍၊ လာလမ္းကို ျပန္ေပေတာ့ဟု၊ ေစ့ေရ ေၾကာင္းလ်ား၊ မွာေတာ္ပံု ထားၿပီးလွ်င္၊ မုတၱာမူးခ်ိန္၊ စိန္စီျမခဲ၊ ေရႊလည္ရြဲကဲ့သို႔၊ မခြဲၾကခ်င္၊ လြန္ကဲစြာ ခ်စ္ခင္သည့္၊ ညာတင္မဟာ၊ သုဘဒၵါကိုလည္း၊ ျမင္ရွာေတာ္ မူခ်င္ေသး၍၊ တေရးေရး ရမ္းေရာ္၊ လာႏိုးႏိုး ေျမွာ္ဆဲတြင္၊ ၾကမ္းေခ်ာ္ ခက္ထန္၊ ျမားဆိပ္မႊန္၍၊ ဆဒၵန္ဆင္ေကာင္း၊ ဘုရားေလာင္းသည္၊ မယားေဟာင္း လက္ခ်က္ႏွင့္၊ အသက္ဆံုးေတာ္ မူရေလ၏။
***
ဒီတပတ္ အပိုင္း (၄) ကိုေတာ့ ခပ္တိုတိုပဲ တင္လိုက္ပါတယ္။ အပိုင္း (၅) ဆိုရင္ ဆဒၵန္ဆင္မင္း၀တၳဳ အဆံုးသတ္ပါၿပီ။ ဒီအပိုင္းကို ႐ိုက္ရတာေတာ့ စိတ္မေကာင္းစရာပါပဲ။ ရက္စက္လိုက္တဲ့ မုဆိုး။ ဖတ္ရင္း ႐ိုက္ရင္း စိတ္မေကာင္းတဲ့ ၾကားက မွတ္မွတ္သားသား ျဖစ္ခဲ့ဖူးတဲ့ စကားေလးေတြ အထပ္ထပ္ ျပန္ေရရြတ္လို႔ ဦးပုညရဲ႕ ထိမိတဲ့ စကားလံုး ေတြရဲ႕ ဖ်ားေယာင္းမႈမွာ ေမ်ာပါသြားခဲ့တယ္။
ေမာင္မင့္သခင္၊ မုန္းပင္စိုက္ပ်ဳိး၊ ေျပခ်ိန္တိုင္ေရြ႕မွ၊ မေျပႏိုင္ ၿငိဳးတတ္သည့္၊ မူဆိုးတပိုင္း၊ မိန္းမ႐ိုင္းႀကီးကို၊ ငါမွာတိုင္း ေျပာပါေလ ... ဆိုတဲ့ စကားေတြ ...
ေရြသံုးရံခ်ယ္၊ ၾကာရိပ္လယ္မွာ၊ ရယ္ကာေမာကာ၊ မ်က္ႏွာေငြလ၊ ရႊင္ပပႏွင့္၊ ခင္မ၀မ္းေျမာက္ေတာ္ မူပါေလေတာ့ ... ဆိုတဲ့ စကားေတြဟာ ရသ ဂုဏ္ အလကၤာေတြနဲ႔ ျပည့္၀လွတာေၾကာင့္ ေခတ္အဆက္ဆက္ မ႐ိုးႏိုင္ေအာင္ သံုးစြဲခဲ့ၾကရင္း ... ခုခ်ိန္ထိ တြင္က်န္ေနဆဲပဲ ... ။ ေရွ႕ဆက္ တြင္က်ယ္ဖို႔ အတြက္ကေတာ့ ဒီလိုစာေတြကို ေနာက္လူေတြ ျမတ္ႏိုးတတ္ တန္ဖိုးထားတတ္ေအာင္ က်မတို႔ တတ္ႏိုင္သေလာက္ ႀကိဳးစားရပါအံုးမယ္။
***
ေမဓာ၀ီ
၃၁၊ ဇူလိုင္၊ ၂၀၁၁
၂၂း၅၃ နာရီ
ရည္ညႊန္း။ ။ ဦးပုည၀တၳဳေပါင္းခ်ဳပ္ (ဟံသာ၀တီ ပိဋကတ္ စာပံုႏွိပ္တိုက္ - ၁၉၄၀)
အသင္မူဆိုး၊ ငါကိုယ္ေတာ္လည္း၊ ညႇဳိးေလ်ာ္နာက်ည္း၊ ခြန္အားနည္းၿပီ။ သင္လည္း လံု႔လ၊ ျဖတ္တိုက္၍ မရၿပီ။ ငါ့အစြယ္ျမတ္၊ ႐ိုးေတာ္ဓာတ္ကို၊ ငါျဖတ္၍ လွဴေတာ္မူမည္၊ က်ဴေငြတုံးလား၊ ႏွာေမာင္းဖ်ားကို၊ သင္ကားကိုင္ႂကြ၊ ခ်ီပင့္မ၍၊ လႊကို ငါ့အား၊ ဆက္ႏွင္းေပေတာ့ဟု ဆိုၿပီးေသာ္၊ လႊသံေစာင္းကို၊ ႏွာေမာင္းႏွင့္ ရစ္ပတ္၊ ကိုယ္ေတာ္တိုင္ တိုက္ျဖတ္လွ်င္၊ စြယ္ေတာ္ျမတ္အစံုသည္၊ နိတံုေရာင္စို၊ ေရႊေတာင္ႀကီးၿပိဳသကဲ့သို႔၊ ျပတ္တိုတံုး၍၊ ဖုန္းဖုန္း ေျမသို႔က်ေလ၏။ ။ ထို႔ေနာက္မွ၊ စြယ္ေတာ္ႏွစ္ေခ်ာင္းကို၊ ႏွာေမာင္းႏွင့္ ေပြ႔ယူ၊ ခ်ီေတာ္မူၿပီးလွ်င္၊ ေပးလွဴအံ့ေသာငွာ၊ သာယာနာေပ်ာ္၊ မူဆိုးကိုေခၚ၍၊ အမိန္႔ေတာ္ ဤသို႔ရွိ၏။ ။
သမၼ လုဒၵပုတၱ အဟံ ဣေမ ဒေႏၲ တုယွံ ဒဒမာေနာ ေန၀ မယွံ အပၸိယာတိ ဒမၼိ၊
န သကၠတၱ မာရတၱ ျဗဟၼတၱာဒီနံ သမၸတၱိ ံ ပေတၳေႏၲာ။
ဣေမဟိ ပန ေမ ဒေႏၲဟိ သတဂုေဏန သဟႆဂုေဏန သတသဟႆ ဂုေဏန
သဗၺညဳတညာဏဒႏၲာ၀ ပိယတရာ။
သဗၺညဳတညာဏပၸဋိေ၀ဓာယ ဣမံ ပုညံ ပစၥေယာ ေဟာတု။
၎ပါဌ္၏ အနက္အဓိပၸါယ္ကား -န သကၠတၱ မာရတၱ ျဗဟၼတၱာဒီနံ သမၸတၱိ ံ ပေတၳေႏၲာ။
ဣေမဟိ ပန ေမ ဒေႏၲဟိ သတဂုေဏန သဟႆဂုေဏန သတသဟႆ ဂုေဏန
သဗၺညဳတညာဏဒႏၲာ၀ ပိယတရာ။
သဗၺညဳတညာဏပၸဋိေ၀ဓာယ ဣမံ ပုညံ ပစၥေယာ ေဟာတု။
သမၼ လုဒၵပုတၱ၊ အေဆြမူဆိုးသား။ ဣေမ ဒေႏၲ၊ ဤ ငါ၏အစြယ္စံုတို႔ကို။ တုယွံ၊ သင့္အား။ ဒဒမာေနာ၊ ေပးလွဴေသာ။ အဟံ၊ ငါသည္။ မယွံ၊ ငါ့အား။ အပၸိယာတိ၊ မခ်စ္အပ္ေသာ ၀တၳဳဟု၊ ႏွလံုးသြင္း၍။ ေန၀ဒမၼိ၊ ငါမလွဴ။ သကၠတၱ မာရတၱ ျဗဟၼတၱာဒီနံ၊ သိၾကားမင္း၏ အျဖစ္၊ မာရ္မင္း၏ အျဖစ္၊ ျဗဟၼာမင္း၏ အျဖစ္ - အစရွိသည္တို႔၏။ သမၸတၱိ ံ၊ စည္းစိမ္ကို။ ပေတၳေႏၲာ၊ ေတာင့္တသည္ ျဖစ္၍လည္း။ နဒမၼိ၊ ငါမလွဴ။ ပန၊ စင္စစ္ေသာ္ကား။ ေမ၊ ငါ၏။ ဣေမဟိ ဒေႏၲဟိ၊ ဤအစြယ္တို႔ထက္။ သတဂုေဏန၊ အဆအရာအားျဖင့္၎။ သဟႆဂုေဏန၊ အဆအေထာင္ အားျဖင့္၎။ သတသဟႆ ဂုေဏန၊ အဆအသိန္း အားျဖင့္၎။ သဗၺညဳတညာဏ ဒႏၲာ၀၊ သဗၺညဳတဉာဏ္ တည္းဟူေသာ အစြယ္တို႔ကိုသာလွ်င္၊ ပိယတရာ၊ အလြန္တရာ သာ၍ ငါခ်စ္ေတာ္မူအပ္ကုန္၏။ ေမ၊ ငါ၏။ ဣဒံပုညံ၊ ဤအစြယ္ကို လွဴရေသာ ေကာင္းမႈသည္။ သဗၺညဳတညာဏပၸဋိေ၀ဓာယ၊ သဗၺညဳတဉာဏ္ကို ရျခင္း၏။ ပစၥေယာ၊ အေထာက္အပံ့သည္။ ေဟာတု၊ ျဖစ္ေစသတည္း။ ။
ဤသို႔ေသာ အမိန္႔ေတာ္ျဖင့္၊ သံုးေဘာ္၀ဋ္ဋ၊ ဘံုဘ၀ဟု၊ သခၤါရနယ္၀င္၊ အပင္မဟုတ္၊ စည္းစိမ္စုတ္မ်ားကို၊ ေရႊႏႈတ္ျမြက္ဟ၊ မေတာင့္တဘဲ၊ ဘ၀သခၤါရ၊ ဒုကၡခပ္သိမ္း၊ ၿငိမ္းရာ အမွန္၊ နိဗၺာန္ေခမာ၊ စိုးခ်ဳပ္ခ်ာေသာ၊ မဟာသဗၺညဳတ၊ အတုလဉာဏ္ေတာ္၊ ဆုျမတ္ေက်ာ္ကိုသာ၊ ျမြက္ေဖာ္သံရွင္၊ ပန္ဆင္ ေတာင့္တေတာ္မူၿပီး၍၊ ညီးညီးလွ်ံ၀ါ၊ ေျခာက္ေရာင္ျဖာေသာ၊ ကိုယ္္အဂၤါျမတ္၊ စြယ္ေတာ္ဓာတ္ကို၊ န၀ရတ္ျခယ္စီ၊ ေရႊေစတီ ကဲ့သို႔၊ ပိုက္ခ်ီယုယ၊ ႏွာေမာင္းျဖင့္ မ-ၿပီးလွ်င္၊ ေၾကာက္စရာ့သဘက္၊ မူဆိုးႀကီးလက္သို႔၊ ရက္ရက္လြယ္ကူ၊ အပ္ႏွင္းေတာ္မူသျဖင့္၊ ဘူမ႑လာ၊ စကၠ၀ါေရေျမ၊ ေလအဆံုးေရာက္၊ ဘ၀ဂ္ေပါက္မွ်၊ လႈပ္ေခ်ာက္၀ွန္ဆူ၊ နတ္လူေကာင္းခ်ီး၊ ေဆာ္ပဲ့တင္တီးလ်က္၊ အလွဴႀကီးေပးေတာ္မူသတည္း။
ထို႔ေနာက္မွ၊ မူဆိုးကိုေခၚ၍၊ အေဆြေတာ္ ေသာႏုတၱိဳရ္၊ ေမာင္မင့္သခင္၊ ပလႅင္ညာရံ၊ ေရႊဘံုပ်ံမွာ၊ စံေပသည့္နတ္၊ မယ္သုဘဒ္ကို၊ ဆတ္ဆတ္သေဘာ၊ ငါမွာတိုင္း ေျပာပါေလ၊ ေတာေဟမ၀န္ေခ်ာင္၊ အိုင္သာေခါင္တြင္၊ ေငြေတာင္ႀကီး႔သြင္၊ ခင္မ-လင္ကို၊ အရွင္လတ္လတ္၊ သင္ေစ၍ သတ္ခဲ့ၿပီ။ စြယ္ေတာ္ျမတ္ ႏွစ္ေခ်ာင္း၊ ေျခာက္ေရာင္ေမာင္းကိုလည္း၊ ၎ဆင္ႀကီး၊ မေသမီ ျဖတ္လွီး၍၊ ေသြးစီးယိုထြက္၊ နာက်င္ေအာင္ ႏွိပ္စက္ၿပီးလွ်င္၊ အသက္ဆံုးေစခဲ့ပါၿပီ။ ဤစြယ္ေတာ္စံုကို၊ ေရႊဘံုသူ႔ မွန္ကူ၊ သံုးရက္ေတာ္မူေသးလွ်င္၊ ရန္သူႀကီးအစြယ္ကို၊ ေရႊလက္၀ယ္ ဆက္သပါမည္၊ အားရ စိတ္ရႊင္၊ ေက်နပ္ေအာင္ စီရင္၍၊ ျပဳခ်င္တိုင္း ျပဳေတာ္မူပါေတာ့ဘုရား ဟု၊ ေမာင္မင့္သခင္၊ မုန္းပင္စိုက္ပ်ဳိး၊ ေျပခ်ိန္တိုင္ေရြ႕မွ၊ မေျပႏိုင္ ၿငိဳးတတ္သည့္၊ မူဆိုးတပိုင္း၊ မိန္းမ႐ိုင္းႀကီးကို၊ ငါမွာတိုင္း ေျပာပါေလ။ ။
ထိုမွတပါးလည္း၊ မိဘုရား သုဘဒၵါသည္၊ အိုင္သာဆဒၵန္၊ ဤေရကန္တြင္၊ သည္ရံ မဟာ၊ သုဘဒၵါႏွင့္၊ ၀ဲယာေရြရံ၊ စံသည့္ ကာလ၊ ေဒါသအျပစ္၊ မျဖစ္မေျမာက္၊ မမုန္းေလာက္ သည္ကို၊ အေဆာက္အဦ၊ ျပစ္ႀကီးယူၿပီးလွ်င္၊ ျငဴစူမ်က္၀င္၊ ငါခ်စ္လင္ကို၊ သင္မိဘုရား၊ သတ္ျဖတ္ႏိုင္အား ေပငဲ့၊ စိမ္းကား မ်က္ၿငိဳး၊ သစ္ေယာင္းခက္ ခ်ဳိးသကဲ့သို႔၊ ခ်စ္ႀကိဳးျဖတ္ေျဖ၊ သင္သတ္ရက္ ေလေသာေၾကာင့္၊ သင့္သက္ေ၀လင္၊ ငါဆဒၵန္ဆင္သည္၊ ေျမတြင္တံုးလံုး၊ ျမားခ်က္ႏွင့္ ဆံုးခဲ့ၿပီ၊ ေရြသံုးရံခ်ယ္၊ ၾကာရိပ္လယ္မွာ၊ ရယ္ကာေမာကာ၊ မ်က္ႏွာေငြလ၊ ရႊင္ပပႏွင့္၊ ခင္မ၀မ္းေျမာက္ေတာ္ မူပါေလေတာ့ … ဟူေသာ စကားကိုလည္း၊ ျမားဆိပ္မူး၍၊ ေတာင္လူးေျမာက္လည္း၊ နာက်ည္းေ၀ဒနာ၊ မခ်ိရာက၊ မွာေတာ္မူလိုက္ပါသည္ ဘုရားဟု၊ ျခားနားေအာင္ တင္ပါေလ။ ။
သင္မူဆိုးသည္၊ ႀကိဳးစားအားသစ္၍၊ ခုနစ္ႏွစ္, ခုနစ္လ၊ လာခဲ့ရေသာ္လည္း၊ ငါ့စြယ္ေတာ္ျမတ္၊ ဣဒၶိပါဒ္ေၾကာင့္၊ လတ္တေလာျခင္း၊ ခုနစ္ရက္ အတြင္း၌၊ ေမာင္မင္းျပည္သို႔ ေရာက္လိမ့္မည္။ ေဘးရန္ကာသန္း၊ ပရိတ္ပန္းတို႔ကိုလည္း၊ ငါမန္း၍ ေပးေတာ္မူလိုက္မည္၊ ဆဗၺဏၰရသၼိ ံ၊ ထိန္ထိန္က်က္သေရ၊ စြယ္ေတာ္စံု အျမဳေတကို၊ ႐ိုေသစြာ သင္ထမ္း၍၊ လာလမ္းကို ျပန္ေပေတာ့ဟု၊ ေစ့ေရ ေၾကာင္းလ်ား၊ မွာေတာ္ပံု ထားၿပီးလွ်င္၊ မုတၱာမူးခ်ိန္၊ စိန္စီျမခဲ၊ ေရႊလည္ရြဲကဲ့သို႔၊ မခြဲၾကခ်င္၊ လြန္ကဲစြာ ခ်စ္ခင္သည့္၊ ညာတင္မဟာ၊ သုဘဒၵါကိုလည္း၊ ျမင္ရွာေတာ္ မူခ်င္ေသး၍၊ တေရးေရး ရမ္းေရာ္၊ လာႏိုးႏိုး ေျမွာ္ဆဲတြင္၊ ၾကမ္းေခ်ာ္ ခက္ထန္၊ ျမားဆိပ္မႊန္၍၊ ဆဒၵန္ဆင္ေကာင္း၊ ဘုရားေလာင္းသည္၊ မယားေဟာင္း လက္ခ်က္ႏွင့္၊ အသက္ဆံုးေတာ္ မူရေလ၏။
***
ဒီတပတ္ အပိုင္း (၄) ကိုေတာ့ ခပ္တိုတိုပဲ တင္လိုက္ပါတယ္။ အပိုင္း (၅) ဆိုရင္ ဆဒၵန္ဆင္မင္း၀တၳဳ အဆံုးသတ္ပါၿပီ။ ဒီအပိုင္းကို ႐ိုက္ရတာေတာ့ စိတ္မေကာင္းစရာပါပဲ။ ရက္စက္လိုက္တဲ့ မုဆိုး။ ဖတ္ရင္း ႐ိုက္ရင္း စိတ္မေကာင္းတဲ့ ၾကားက မွတ္မွတ္သားသား ျဖစ္ခဲ့ဖူးတဲ့ စကားေလးေတြ အထပ္ထပ္ ျပန္ေရရြတ္လို႔ ဦးပုညရဲ႕ ထိမိတဲ့ စကားလံုး ေတြရဲ႕ ဖ်ားေယာင္းမႈမွာ ေမ်ာပါသြားခဲ့တယ္။
ေမာင္မင့္သခင္၊ မုန္းပင္စိုက္ပ်ဳိး၊ ေျပခ်ိန္တိုင္ေရြ႕မွ၊ မေျပႏိုင္ ၿငိဳးတတ္သည့္၊ မူဆိုးတပိုင္း၊ မိန္းမ႐ိုင္းႀကီးကို၊ ငါမွာတိုင္း ေျပာပါေလ ... ဆိုတဲ့ စကားေတြ ...
ေရြသံုးရံခ်ယ္၊ ၾကာရိပ္လယ္မွာ၊ ရယ္ကာေမာကာ၊ မ်က္ႏွာေငြလ၊ ရႊင္ပပႏွင့္၊ ခင္မ၀မ္းေျမာက္ေတာ္ မူပါေလေတာ့ ... ဆိုတဲ့ စကားေတြဟာ ရသ ဂုဏ္ အလကၤာေတြနဲ႔ ျပည့္၀လွတာေၾကာင့္ ေခတ္အဆက္ဆက္ မ႐ိုးႏိုင္ေအာင္ သံုးစြဲခဲ့ၾကရင္း ... ခုခ်ိန္ထိ တြင္က်န္ေနဆဲပဲ ... ။ ေရွ႕ဆက္ တြင္က်ယ္ဖို႔ အတြက္ကေတာ့ ဒီလိုစာေတြကို ေနာက္လူေတြ ျမတ္ႏိုးတတ္ တန္ဖိုးထားတတ္ေအာင္ က်မတို႔ တတ္ႏိုင္သေလာက္ ႀကိဳးစားရပါအံုးမယ္။
***
ေမဓာ၀ီ
၃၁၊ ဇူလိုင္၊ ၂၀၁၁
၂၂း၅၃ နာရီ
ရည္ညႊန္း။ ။ ဦးပုည၀တၳဳေပါင္းခ်ဳပ္ (ဟံသာ၀တီ ပိဋကတ္ စာပံုႏွိပ္တိုက္ - ၁၉၄၀)
14 comments:
ဖတ္ရင္း ကိုယ့္ေခါင္းကို ျပန္ကုိင္စမ္းၾကည့္မိတယ္။ ဘယ္ညာ ခ်ိဳေစာင္းေလးေတြေတာင္ က်ိန္းစပ္နာက်င္သလုိ ခံစားမိသြားေရာ။
စူဠသုဘဒၵါလုိ အၿငိဳးႀကီးတဲ့ သူေတြနဲ႔ ဘ၀ဆက္တုိင္း မေတြ႔ရပါလုိ၏ လုိ႔ ဆုေတာင္းရုံမွ တစ္ပါး။
အင္း... ဇာတ္ေတာ္က သူ႔ဖာသူ ရုိးရုိးစင္းစင္း ပါရမီျဖည့္ခဲ့တာေလး။ ဦးပုညလုပ္လုိက္မွ စာဖတ္တ့ဲသူေတြ မ်က္စိ ေပကလပ္ေပကလပ္ ျဖစ္ၾကကုန္ေရာ။ း)))
ခင္မင္လ်က္
မေမဓါ ေရ
ဖတ္သြားပါတယ္ ေက်းဇူး
အားလံုးအဆင္ေျပ ေပ်ာ္ရႊင္ႏိုင္ပါေစ
ဦးပုညစာေတြဖတ္ရတာ အေရးအဖြဲ႔ေတြက က်စ္က်စ္လစ္လစ္ ထိထိမိမိ အရမ္းရွိတာပဲ။ ကာရန္နဲ႔ စကားလံုးအခ်ိတ္အဆက္ေတြကို အရမ္းသေဘာက်တယ္။
စာေဟာင္း စာေကာင္းေတြကို ျပန္တင္ေပးတာ ေက်းဇူးပါ မေမေရ..
ဒီအပိုင္းကိုေတာ့ ဒီဘက္ေခတ္ ဆယ္တန္းစကားေျပမွာျပဌာန္းထားလို႔ ဖတ္ရပါတယ္...ႀကိဳက္လြန္းလို႔ တစ္ခ်ဳိ႕စာသားေတြကို အလြန္က်က္ထားပါေသးတယ္...အစ္မ ဆက္တင္မယ့္ ေနာက္ဆံုးပိုင္းကို ေစာင့္ေမွ်ာ္လွ်က္ပါ...
“သဗၺညဳတညာဏဒႏၲာ၀ ပိယတရာ”
အရမ္းကို ခမ္းနားတဲ့ အသံုးအႏႈံးေလးပါ။
ဦးပုညကိုလဲ ႀကိဳက္တယ္။
ဇာတကအ႒ကထာဆရာ ဗုဒၶေဃာသကိုလဲ ႀကိဳက္တာပဲ။
ၾကီးေမ
ဥပဒ္ၾကီးစြာ ေ၀ဒနာကို ပညာျဖင့္ သိမ္းဆည္း၍ သည္းညည္းေတာ္ အတန္တန္ ခံရွာျပီးလွ်င္ ဆိုတဲ့ စာေလး ဖတ္ရေတာ့
သူေတာ္ေကာင္းေတြမ်ား ဘယ္ဘ၀ေရာက္ေရာက္ ဘ၀ပါရမီ ျဖည္႕ဆည္းခဲ့တာေတြ ဖတ္ျပီး ေလးစားဖို႕ေကာင္းတယ္ဗ်ာ တန္ဖိုးရွိတဲ့ စာေလးေတြ ျပန္ဖတ္ရတဲ့အတြက္ ၾကီးေမေရ ေက်းဇူးပါ
သူဂ်ီးမင္း ဆုေတာင္းမေနပါနဲ႕ေလ စူဠသုဘဒၵါရွိလို႕ ဆဒၵန္ဆင္မင္းရဲ႕ ခႏၶီပါရမီျမင္ရတာ မွတ္ပါကုန္။
သူဂ်ီးရဲ႕ သည္းခံႏိုင္မႈစြမ္းအားကို စမ္းသပ္ဖို႕ စူဠသုဘဒၵါေတာ့ လိုမယ္မထင္ပါဘူး ေနာ း)
ခင္မင္တဲ့
စစ
မေမ အစိမ္းေရာင္နဲ့ေရးထားတဲ့ စာေးေတြကိုေတာ့ ခုထိ
စိတ္ထဲစြဲေနတာအမွန္...၊ကၽြန္ေတာ္က ဖတ္ျပီး ေမ့ပလိုက္
တတ္တဲ့လူစား...၊ဒါေတာင္ ဦးပုညရဲ့အဲဒီအေရးအသား
ေလးေတြကို ခုထိအမွတ္ရေနေသးတယ္ဗ်ာ...။
ခုလိုအစျပန္ေဖာ္ေပးတာေက်းဇူးပါဗ်ာ....။ေရသည္ျပဇာတ္
ေလးကိုလည္းေမ်ာ့ေနမယ္....:)
ကြန္မန္႔ေလးေတြကလည္း ဖတ္လို႔ေကာင္းပါ့ း))
အခုလိုစာေကာင္းေပေကာင္းေလးေတြ ျပန္လည္မွ်ေဝေပးတာ ေက်းဇူးပါ ေမဓာဝီေရ။
ေအးေအးေဆးေဆးျပန္လာၿပီး ဖတ္စရာေတြ အမ်ားႀကီး က်န္ေသးတယ္။
စိတ္ဓာတ္အစဥ္ၾကည္လင္ေအးျမပါေစကြယ္။
ေမတၱာျဖင့္
အန္တီတင့္
အမွန္အတိုင္း ဆိုရရင္ ဦးပုညရဲ႕ စာေတြကို ၏သည္မေ႐ြး မမွတ္မိေတာ့ဘူးဗ်၊ ဒါေပမယ့္ ေနာက္ဆံုးမွာ မေမ အစိမ္းနဲ႔ ေရးေပးထားတဲ့ စာေၾကာင္း ေတြကေတာ့ တခါဖတ္လိုက္တာနဲ႔ ခ်က္ခ်င္း ျပန္မွတ္မိသြားတယ္၊ အင္းေလ.. ဒီေလာက္ က်စ္လစ္သိပ္သည္းလြန္းတဲ့ စကားေတြမို႔လည္း ေခတ္အဆက္ဆက္ မ႐ိုးႏိုင္ေအာင္ သံုးခဲ့ၾကတာ ျဖစ္မယ္ ထင္တယ္ေနာ္..၊
အေရးအသား ေကာင္းလြန္းလို႔ ခုထိ မေမ့နိင္တဲ့ စာသားေတြပါပဲ။ ေခတ္ေတြေျပာင္းတာေတာင္ သူ႔ရဲ႕ အသံုးအႏႈန္းေလးေတြ ထင္က်န္ေနအံုးမွာပါ။
စာဖတ္သူေတြအတြက္ တပင္တပန္းရိုက္တင္ေပးတာ ေက်းဇူးပါ။
ေက်ာင္းတုန္းက ဦးပုညေရးသလုိ လုိက္ေရးတဲ့ သူငယ္ခ်င္း တစ္ေယာက္ကုိ သတိရသြားတယ္၊
ဟိုတေန့ကတညဖတ္ျပီး ခုမွမန္ ့ျဖစ္တယ္ ေမေရ.... ေမ့ပို ့စ္ေတြ ဆရာကိုဧရာပို ့စ္ေတြကို ဖတ္ရတာ ဘေလာ့ေပၚမယ္ ေက်ာင္းတက္ရသလို ပါပဲ.. မွ်ေဝေပးတာေက်းဇူးပါညီမေရ...
ဆူဆူပူပူျဖစ္ေနၾကတယ္ဆုိ၊ မီးေတြလဲေလာင္လုိ႔
အဆင္ေျပေဘးကင္းပါေစ၊
စကားလံုးေတြက ေၾကာက္ခမန္းလိလိပါပဲ။။။။။။
ေက်းဇူးပါအစ္မေရ....။
Post a Comment