ေမဓာ၀ီ အလစ္သုတ္ရျခင္း

ဒီေခါင္းစဥ္ဖတ္ၿပီး ေမဓာ၀ီတေယာက္ ဘိလပ္တ၀ွမ္းမွာ ခုတေလာ ျဖစ္ပြါးေနတဲ့ ဆူပူမႈေတြထဲ ေရာေယာင္ပါၿပီး ဆိုင္ေတြေဖာက္ ပစၥည္းေတြ အလစ္သုတ္ေနတယ္လို႔ အထင္ေတာ္ မလြဲလိုက္ၾကပါနဲ႔။ အလစ္သုတ္ရတယ္ ဆိုတာ အလုပ္သစ္ရတာကို ဆိုလိုတာပါ။ ဟုတ္ကဲ့ ေမဓာ၀ီ အလုပ္သစ္ ရေနပါၿပီ။ အသစ္ရတယ္ဆုိေတာ့ အေဟာင္းရွိလို႔လား ဆိုရင္ျဖင့္ အိမ္မႈကိစၥ ဗာဟီရနဲ႔ ဘေလာ့ေရး ဘေလာ့ဖတ္ စတဲ့ ႀကီးစြာေသာ အလုပ္ေတြဟာ ပိုက္ဆံမရတဲ့ က်မရဲ႕ အလုပ္ေဟာင္းေတြေပါ့။ အခု အလစ္သုတ္ကေတာ့ ပိုက္ဆံရမယ့္ အလုပ္ပါ။

ဘိလပ္ေရာက္ၿပီး ၄ ႏွစ္ ျပည့္လု ျပည့္ခင္မွ အလုပ္ဆိုတာႀကီးကို နဖူးနဲ႔ ဒူးနဲ႔ စေတြ႔တာမို႔ ေတာ္ေတာ္ေတာ့ မလြယ္ပါဘူး။ ဖရီး႐ိုက္ေနတာ ၾကာလို႔လားမသိဘူး၊ လူက ခပ္တံုးတံုး ျဖစ္ေနၿပီ။ ဒီအလုပ္ရတာကလဲ နည္းနည္းေတာ့ ထူးဆန္းသား။ က်မ ဒီကို ေရာက္စကတည္းက က်မ အမက အလုပ္ေလွ်ာက္ အလုပ္ေလွ်ာက္ဆိုၿပီး ရရာ အလုပ္လုပ္ဖို႔ တိုက္တြန္းလြန္းလို႔ သူေမးရင္ ေလွ်ာက္တယ္လို႔ ေျဖႏိုင္႐ံု အြန္လိုင္းကေန စတိသေဘာမ်ဳိး ေလွ်ာက္ေနခဲ့တာ ၾကာပါၿပီ။ အြန္လိုင္းက ေလွ်ာက္တဲ့ အလုပ္ဆိုတာက ရဖို႔ရာခိုင္ႏႈန္းက အင္မတန္ နည္းပါတယ္။ ဒါေပမဲ့လဲ မရလဲ အေရးမႀကီးဘူးဆိုၿပီး ၆ လကို တခုႏႈန္းေလာက္ ေလွ်ာက္ေနခဲ့တယ္။ အလုပ္ ေလာဘႀကီးပံုမ်ား အဲဒီလို … ။

တသက္နဲ႔တကိုယ္ အလုပ္ဆိုတာကို အားႀကိဳးမာန္တက္ တခါမွ မေလွ်ာက္ဖူးခဲ့ဘဲ အလိုလို အလုပ္ေတြ ရရေနခဲ့ေတာ့ အလုပ္ေလွ်ာက္တဲ့ ကိစၥမွာ သိပ္အားမထုတ္တတ္တာလဲ ပါတယ္။ ဒီအလုပ္ကို ေလွ်ာက္ျဖစ္တာကေတာ့ စာေမးပြဲၿပီးရင္ အိမ္မွာ ေျခခ်ဳပ္မိေနမွာ စိုးတာက တေၾကာင္း၊ အဲဒီအလုပ္မွာ လုပ္ေနတဲ့ ညီမတေယာက္က တိုက္တြန္းတာက တေၾကာင္း စာေမးပြဲ ေျဖေနတဲ့ ရက္အတြင္းမွာပဲ အြန္လိုင္းကေန ေလွ်ာက္လႊာတင္လိုက္တယ္။ စာေမးပြဲၿပီးတာနဲ႔ အလုပ္လုပ္ေတာ့မယ္ ဆိုတဲ့ စိတ္ကူးနဲ႔ေပါ့။ အလုပ္ဆိုတာ ေလွ်ာက္တိုင္းရမွာ က်ေနတာပဲ။

အဲဒီလိုနဲ႔ ဇြန္လ ၁၅ ရက္မွာ စာေမးပြဲၿပီးၿပီး ဇူလိုင္လထဲ ေရာက္လာတယ္။ အလုပ္က လႈပ္ေတာင္ မလႈပ္ဘူး။ ေလွ်ာက္ခိုင္းတဲ့ ညီမေလးကေတာ့ ေျပာပါတယ္၊ ေခၚမယ္ဆိုရင္ သူတို႔ ဖုန္းဆက္လိမ့္မယ္ … တဲ့။ မေခၚလဲ ေနေပါ့၊ ေနာက္အလုပ္လဲ ထပ္မေလွ်ာက္ပါဘူး။ ေလွ်ာက္ထားတဲ့ တခုေလးကိုပဲ ထိုင္ေစာင့္ေနတာ၊ ဇြဲေကာင္းတယ္လို႔ ဆိုရမလားပဲ။ ဇူလိုင္ ၁၁ ရက္ေန႔ ဘာမင္ဂန္ဘုရားပြဲမွာ ဓာတ္ေတာ္ စြယ္ေတာ္ေတြ ဖူးၿပီးတဲ့ေနာက္ ဆရာေတာ္က စြယ္ေတာ္ထည့္ထားတဲ့ ၾကဳတ္ကေလးကို က်မ ေခါင္းေပၚတင္ ရြတ္ဖတ္ၿပီး သိဒၶိတင္ေပးတယ္။

ထူးျခားတာက ေနာက္တေန႔ မနက္ေစာေစာ က်မအိပ္မက္ မက္ပါတယ္။ အိပ္မက္ထဲမွာ အလုပ္က အမ်ဳိးသမီးက ဖုန္းေခၚတယ္၊ က်မက လူစည္စည္ ပြဲလမ္းတခုမွာ ေရာက္ေနေတာ့ သူေျပာတာလဲ သိပ္မၾကားရဘူး၊ ကိုယ္ကလဲ မနည္းေအာ္ေျပာေနရတယ္။ ေနာက္ေတာ့ က်မ အီးေမးလ္လိပ္စာ သူ႔ကိုေပးၿပီး ေျပာစရာရွိရင္ အီးေမးလ္ပို႔လိုက္ပါလို႔ ေျပာရင္း လန္႔ႏိုးသြားတယ္။ အဲဒီေတာ့မွ အင္းး အလုပ္ကလဲ ခုထိ ငါ့ဆီ ဖုန္းမဆက္ေသးပါလား မေခၚေတာ့ဘူး ထင္ပါရဲ႕ … ဆိုတဲ့အေတြး ေခါင္းထဲ ေရာက္လာၿပီး ခဏအတြင္းပဲ ျပန္အိပ္ေပ်ာ္သြားတယ္။

သိပ္မၾကာလိုက္ပါဘူး ဖုန္းျမည္သံနဲ႔ က်မႏိုးလာျပန္ပါတယ္။ နံပါတ္ကို ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ကိုယ္မသိတဲ့ နံပါတ္။ အိပ္ခ်င္မူးတူးနဲ႔ ကိုင္ေတာ့ …
“ဟယ္လို … ေမလား … ငါ xxx က ထေရစီပါ … နင္ အလုပ္ေလွ်ာက္ထားတာအတြက္ အင္တာဗ်ဴး ေခၚမလို႔ … xxxx”

႐ုတ္တရက္ က်မ ေကာင္းေကာင္း အိပ္ရာက မႏိုးေသးဘူး။ အိပ္မက္လား တကယ္လား ေ၀ေ၀၀ါး၀ါးနဲ႔။ သူက ႏွစ္ေခါက္ေလာက္ ျပန္ေျပာတယ္။ အဲဒီေတာ့မွ ၀ုန္းခနဲ ထထိုင္ၿပီး … အင္တာဗ်ဴးသြားရမယ့္ ေန႔ေတြ အခ်ိန္ေတြ ကမန္းကတန္း လိုက္မွတ္ရတယ္။ ဖုန္းခ်ၿပီး နာရီၾကည့္ေတာ့ မနက္ ၇ နာရီ ခြဲေနၿပီမို႔ ျပန္မအိပ္ေတာ့ဘဲ အိပ္မက္အတိုင္း ခ်က္ခ်င္းႀကီး ျဖစ္တာကို အံ့ၾသေနမိတယ္။ မေန႔က ဘုရားပြဲမွာ စြယ္ေတာ္နဲ႔ သိဒိၶတင္ေပးလိုက္လို႔ နတ္ေကာင္းနတ္ျမတ္ေတြက လာလႈံ႔ေဆာ္ၾကတာလား မသိပါဘူး။ ကိုယ္ျပဳခဲ့တဲ့ ေကာင္းမႈကုသိုလ္ေတြေၾကာင့္ ေမွ်ာ္လင့္မထားခ်ိန္မွာ အလုပ္က လွမ္းဆက္သြယ္တာပဲ လို႔ ေတြးမိတယ္။ အဲဒီလိုနဲ႔ ခ်ိန္းတဲ့ရက္မွာ ပထမအင္တာဗ်ဴး ၿပီးသြားေတာ့ ဒုတိယ အင္တာဗ်ဴးအတြက္ ထပ္ဆက္သြယ္ပါမယ္တဲ့၊ ေစာင့္ေပအံုးေတာ့ေပါ့။

အဲဒီရက္ပိုင္း က်မက အိမ္မွာေနၿပီး ၉ ရက္ တရားထိုင္ေနတဲ့အခ်ိန္။ တရားထိုင္ေနတုန္း ဖုန္းလာျပန္တယ္။ မကိုင္ဘူးလို႔ စိတ္ကိုတင္းထားေပမဲ့ မေနႏိုုင္လို႔ မ်က္လံုးေလးခိုးဖြင့္ၿပီး ေခ်ာင္းၾကည့္ေတာ့ အဲဒီအလုပ္က ဖုန္းျဖစ္ေနတာနဲ႔ အျမန္ ကိုင္လိုက္ရတယ္။ ဒုတိယ အင္တာာဗ်ဴးအတြက္ လာခဲ့ဖုိ႔ ထပ္ေခၚတာပါ။ ဒါနဲ႔ပဲ အဲဒီမနက္ခင္း တရားထိုင္တာ ဖ်က္ၿပီး အင္တာဗ်ဴးသြားလိုက္တယ္၊ သူက ေမးခ်င္တာေမး ကိုယ္ကလဲ ေျဖခ်င္တာ ေျဖလိုက္တာပဲ။ လူမစြမ္း နတ္မ-တာလားေတာ့ မသိပါဘူး၊ ေနာက္ဆံုးေတာ့ က်မ အလုပ္ရခဲ့တယ္။

အလုပ္သြားရာ လမ္းကေလးနဲ႔ အလုပ္နားက ေရကန္ႀကီး

ၾသဂုတ္လ ၁ ရက္ေန႔မွာ အလုပ္စဆင္းရပါတယ္။ အလုပ္က ယူနီေဖာင္းေပးတယ္၊ ေန႔လည္စာေကၽြးတယ္၊ ေကာ္ဖီ အခ်ဳိရည္ ႀကိဳက္သေလာက္ ေသာက္လို႔ရတယ္၊ gym အခမဲ့ သံုးလို႔ရတယ္၊ ပင္စင္အတြက္ အခ်ဳိးက် ရာခိုင္ႏႈန္း ထည့္ေပးတယ္၊ က်န္းမာေရးအတြက္ မ်က္စိစစ္တာ ဘာညာ အခမဲ့ လုပ္ေပးတယ္၊ စသျဖင့္ ၀န္ထမ္း အက်ဳိးခံစားခြင့္ေတြ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ရပါတယ္။ သို႔ေပသိ ပင္ပန္းတယ္၊ အလုပ္ခ်ိန္ ၈ နာရီကို အသြား ၂ နာရီ အျပန္ ၂ နာရီ ေပါင္းလိုက္ေတာ့ စုစုေပါင္း ၁၂ နာရီက အျပင္မွာ။

အဲဒီအေဆာက္အဦးႀကီးမွာ လုပ္ရတာ ...

မနက္တိုင္း ၄း၄၅ အိပ္ရာထ၊ မ်က္ႏွာသစ္၊ ဘုရား ေသာက္ေတာ္ေရကပ္၊ ဘုရားရွိခိုး၊ အ၀တ္အစားလဲ၊ မနက္စာစား၊ ဦးရီးေတာ္အတြက္ မနက္စာ အသင့္ျပင္၊ ခိုစာေကၽြး ခိုေရလဲ … အမေလး ေမာလိုက္တာ … အားလံုးၿပီးတဲ့အခ်ိန္ ၅ နာရီ ၄၅ မိနစ္ အိမ္က ထြက္တယ္။ အိမ္နားက ဘူတာကို ၁၅ မိနစ္ လမ္းေလွ်ာက္ၿပီး ၆ နာရီ ၉မိနစ္ လာတဲ့ ရထားကို စီးရပါတယ္။ ရထားကလဲ တဆင့္ထဲ မေရာက္ဘူး၊ ၂ ဆင့္ေျပာင္းစီးရတယ္။ ရထားေပၚမွာ ဘုရားစာရြတ္လိုက္၊ စာဖတ္လိုက္၊ အိပ္ငိုက္လိုက္နဲ႔ ဆင္းရမယ့္ လမ္းဆံုးဘူတာ ေရာက္ေတာ့ မနက္ ၇ နာရီ သာသာပဲရွိပါေသးတယ္။ အလုပ္စခ်ိန္က မနက္ ၈ နာရီဆိုေပမဲ့ ဒီ့ထက္ေနာက္က်တဲ့ ရထားကို စီးရင္ ၈ နာရီေက်ာ္မွ ေရာက္မွာမို႔ အဲဒီရထားကို စီးမွ အဆင္ေျပပါတယ္။ ေစာေနေတာ့လဲ ဘူတာ႐ံုမွာ ထိုင္ၿပီး ပရိတ္ ပ႒ာန္း ဓမၼစၾကာ ရွိသမွ် ဘုရားစာေတြ ရြတ္ေနတာေပ့ါ။ အက်ဳိးမမဲ့ပါဘူး။

အျပန္ကေတာ့ အလုပ္ရွိရာ မင္းဂန္ရြာ (ဘာမင္ဂန္) ကေန က်မေနတဲ့ ၀ံပုေလြရြာကို ေရာက္တဲ့ ေတြ႔ရာရထား ေကာက္စီးလိုက္တာပဲ၊ ၿမိဳ႕ထဲေရာက္မွ ဘတ္စ္ကား ဂိတ္စကေန အိမ္ေရွ႕တည့္တည့္ ေရာက္တဲ့ ဘတ္စ္ကားစီးၿပီး ျပန္တယ္။ ဂိတ္စ ဂိတ္ဆံုး နာရီ၀က္ နီးပါးေလာက္ကို စီးရတာပါ။ ဦးရီးေတာ္အိမ္က ၀ံပုေလြရြာအစြန္ ေတာင္ဘက္ စတက္ဖို႔ဒ္ရွားနယ္က ရြာငယ္ ဇနပုဒ္မွာ ရွိတာကိုး။ အိမ္ေရာက္ေတာ့လဲ မနားရပါဘူး။ အ၀တ္အစားလဲၿပီးတာနဲ႔ ညစာျပင္၊ ဦးရီးေတာ္နဲ႔ အတူ ညစာစား၊ ဦးရီးေတာ္ ေနာက္ေန႔ ထမင္းဗူးအတြက္ ထမင္းေၾကာ္၊ ဟင္းမရွိရင္ခ်က္၊ ေဆးေၾကာ သိမ္းဆည္း၊ အားလံုးၿပီးေတာ့ ရွစ္နာရီခြဲ ကိုးနာရီ။ တရားထိုင္ မပ်က္ခ်င္လို႔ အခ်ိန္ရသေလာက္ကေလး တရားထိုင္၊ (ထိုင္ရင္း အိပ္ငိုက္တာက ခပ္မ်ားမ်ား) မဟာသရဏဂံုေတာ္ႀကီးကို နာရီ၀က္ တိတိရြတ္၊ ၿပီးမွ ေရမိုးခ်ဳိးၿပီး အိပ္ရာ၀င္ရတယ္။ မအိပ္ခင္ အိပ္ရာထဲကေန ကြန္ပ်ဴတာေလးဖြင့္ၿပီး သတင္းပလင္းေလး ဘေလာ့ေလးဘာေလး ဖတ္တာလဲ ပါေသးတာေပါ့။ ကြန္ပ်ဴတာ ပိတ္ၿပီး အိပ္တဲ့ အခ်ိန္မွာ ၁၁ နာရီခြဲေလာက္ ရွိပါၿပီ။

အလုပ္နားရက္ကေတာ့ အတိအက် မရွိဘူး၊ စေန တနဂၤေႏြကလြဲလို႔ ၾကားရက္မွာ အလွည့္က် ေပးနားပါတယ္။ က်မတို႔က ေက်ာင္းသားဆိုေတာ့ ေက်ာင္းဖြင့္ရင္ စေန တနဂၤေႏြ အဓိကထားၿပီး လုပ္ရမွာမို႔ ၾကားရက္ပဲ ေပးနားတာပါ။ စစခ်င္း အပတ္မွာ ၇ ရက္ ဆက္တိုက္ လုပ္လိုက္ရၿပီး ၈ ရက္ေန႔ (တနလၤာေန႔) မွ နားရတယ္။ အဂၤါေန႔ ျပန္ဆင္း၊ ဒီေန႔ ဗုဒၶဟူးေန႔ တခါျပန္နားရျပန္ေရာ။ တမ်ဳိးႀကီးပဲ၊ ၂ ရက္ ဆက္တိုက္ ေပးနားတာလဲ မဟုတ္။

မေန႔ကေတာ့ ဘာမင္ဂန္မွာ အဓိက႐ုဏ္း ျဖစ္ေနတာမို႔ အလုပ္က ေစာေစာေပးျပန္တယ္။ မန္ေနဂ်ာ ထေရစီက က်မကို …
“နင္ ဘူတာကေန အိမ္ကိုတန္းျပန္ေနာ္၊ ၿမိဳ႕ထဲမသြားနဲ႔” လို႔ မွာတယ္။ က်မလဲ ထံုးစံအတုိင္း ဘာမင္ဂန္ကေန ရထားစီးၿပီး ၀ံပုေလြရြာ ေရာက္ေတာ့ ဘူတာက အထြက္ အိမ္ေရွ႕တည့္တည့္ေရာက္တဲ့ ဘတ္စ္ကားစီးဖို႔ ဂိတ္ကိုအသြားမွာ ပုလိပ္ကားႀကီး တစီး ရပ္ထားတာ ေတြ႔တယ္။ ဆက္ေလွ်ာက္ေတာ့ လူ သံုးေယာက္ကို ပုလိပ္က ဖမ္းၿပီး ရွာေနတယ္။ လမ္းေပၚမွာလဲ လူေတြက လႈပ္လႈပ္ရွားရွား၊ ပံုမွန္ မဟုတ္သလိုပဲ။ လန္ဒန္က ဆူပူမႈက ဘာမင္ဂန္ေရာက္၊ ဘာမင္ဂန္ကေန ဒီကိုေရာက္ၿပီလား မသိဘူးလို႔ ေတြးေနရင္း ကားဂိတ္ေရာက္ေတာ့ national express ၀န္ထမ္းေတြက ၀င္ေပါက္ကို ပိတ္ရပ္ထားတယ္။ ဘယ္သူ႔ကိုမွ ကားဂိတ္ထဲ ေပးမ၀င္ဘူး၊ ဂိတ္ကို ပိတ္ထားလိုက္ပါၿပီ။ တျခားမွတ္တိုင္က သြားစီးပါတဲ့။ တျခားမွတ္တိုင္ဆိုတာက ျမိဳ႕လယ္ေခါင္ High Street နားမွာပါ။ လမ္းေလွ်ာက္ရင္ ၇ မိနစ္ ၈ မိနစ္ေလာက္ပဲဆိုေတာ့ အဲဒီသြားမလို႔လဲ ၾကည့္လိုက္ေရာ လမ္းတဘက္မွာ ပုလိပ္တပ္သားေတြ ၀တ္စံုျပည့္နဲ႔ ဒိုင္းေတြ ကိုင္ၿပီး ေစာင့္ေနတယ္။ က်မရွိတဲ့ လမ္းဘက္မွာ လူအုပ္ႀကီး၊ ေဘးနားၾကည့္လိုက္ေတာ့ က်မနဲ႔ မလွမ္းမကမ္းမွာ ေခါင္းစြပ္အမဲေတြနဲ႔ လူတသိုက္။ သတင္းထဲၾကည့္ရတဲ့ ဖ်က္ဆီးေရးသမားေတြ ပံုစံမ်ဳိး။ အမေလး … ကိုယ္နဲ႔ သိပ္မကြာေတာ့ပါလား။

က်မက လမ္းေလွ်ာက္ရင္း အမနဲ႔ဖုန္းေျပာေနတာမို႔ ျမင္သမွ်ေတြ အစီရင္ခံေတာ့ အမက စိတ္ပူၿပီး အျမန္ျပန္လွည့္ ခိုင္းတယ္။ က်မက ခပ္ေၾကာက္ေၾကာက္နဲ႔ပဲ စပ္စုခ်င္လို႔ မလွမ္းမကမ္းကေန ရပ္ၾကည့္ခ်င္ေသးတာ။ ဒီေန႔မွ ကင္မရာ ယူမလာမိတာ နာတာပဲလို႔ တဖ်စ္ေတာက္ေတာက္ ျဖစ္ေနမိေသးတယ္။ တခုခုျဖစ္ရင္ နင္က သူမ်ားေတြလိုလဲ ေျပးႏိုင္တာ မဟုတ္ဘူး ရပ္ၾကည့္မေနနဲ႔ အျမန္ဘူတာထဲျပန္သြားလို႔ ေျပာေတာ့ သူ႔အမိန္႔အတိုင္း ဘူတာဆီ ျပန္ေလွ်ာက္ တက္ခ္စီငွားမယ္ ၾကည့္ေတာ့လဲ တက္ခ္စီေတြက တစီးမွ မရွိေတာ့ဘူး။ သူတို႔လဲ ေျပးၿပီေပါ့ … ဒီလူေတြက ကားေတြလဲ မီး႐ိႈ႕ၾကတာကိုး။ ဆိုးပါတယ္၊ ဒီမိုကေရစီနဲ႔ လူ႔အခြင့္အေရး ဆိုတာကလဲ ေတာ္႐ံုတန္႐ံုပဲ ေကာင္းပါတယ္၊ လြန္ကဲအားႀကီးရင္ ခုလို အဖ်က္သမားေတြအတြက္ အခြင့္အေရးေပးသလို ျဖစ္ေနေတာ့တာပဲ။

ေနာက္ဆံုးေတာ့ က်မေနတဲ့ ရြာငယ္ ဇနပုဒ္ကေလးကို ျဖတ္သြားတဲ့ ရထားပဲ အၾကာႀကီး ေစာင့္စီးၿပီး ျပန္ခဲ့ရတယ္။ ေညာင္းညာေနတဲ့ ေျခေထာက္ကို မႏိုင့္တႏိုင္ သယ္ရင္း အိမ္ေရာက္ေတာ့ ၆ နာရီ ခြဲေနၿပီ။ သတင္းထဲမွာ ျမင္ရၾကားရတာေတြက စိတ္ဆင္းရဲစရာေတြခ်ည္းပဲ။ လန္ဒန္က စလိုက္တဲ့ အဓိက႐ုဏ္းက ဘာမင္ဂန္နဲ႔ West Midlands ကို ျပန္႔သြားတဲ့အျပင္ မန္ခ်က္စတာနဲ႔ တျခားၿမိဳ႕ေတြလဲ ဆက္ၿပီး ျဖစ္ေနတုန္းပါပဲ။ အိမ္ေတြ မီး႐ိႈ႔လို႔ အိုးမဲ့ အိမ္မဲ့ ျဖစ္သူေတြ၊ ဆိုင္ေတြကို ဖ်က္ဆီးလုယက္ၾကတာေတြ၊ လုယက္သူေတြ မလာေအာင္ ကိုယ့္ဆိုင္ကိုယ္ ေစာင့္ေနသူေတြကို ကားနဲ႔တိုက္လို႔ ေသသြားတာေတြ … စံုလို႔ပဲ။ ဖုန္းမက္ေဆ့ခ်္ေတြနဲ႔လဲ အခ်င္းခ်င္း ခုလို သတိေပးၾကတယ္။

WARNING! A group of armed thiefs targeting Asian houses at anytime of the day A white girl wearing burkha knocks on when the door opens 3 / 4 black men rush in n search 4 gold, cash and use violence. It has happened nearly 10 times in Birmingham in the last few weeks n started in Coventry and now it has started in Manchester please please be very careful and don’t open the door. Please pass on to others.

တဲ့။ မက္ေဆ့ခ်္ထဲက စာလံုးေတြ အတိုင္း ျပန္ကူးေရးထားတာပါ။ ဟုတ္သည္ရွိ မဟုတ္သည္ရွိ သတိဆိုတာ ပိုတယ္မရွိေတာ့ သတိထားရမွာပဲေပါ့။

က်မလဲ အလုပ္သစ္ရတာမွ တပတ္ေလာက္ပဲ ရွိေသးတယ္၊ အလစ္သုတ္ေတြနဲ႔ တိုးရင္ျဖင့္ ခက္ရခ်ည္ရဲ႕လို႔ ေတြးရင္း ဆူပူ ဖ်က္ဆီး လုယက္မႈေတြ အျမန္ဆံုး ၿပီးဆံုးပါေစ၊ အစိုးရလဲ ထိထိမိမိ ကိုင္တြယ္ ထိမ္းသိမ္းႏိုင္ပါေစ၊ အျပစ္မဲ့တဲ့ လူေတြလဲ ဘာမွ မျဖစ္ပါေစနဲ႔လို႔ ဆုေတာင္းၿပီး သတၱ၀ါေတြကိုသာ ေမတၱာအခါခါ ပို႔ေနမိပါေတာ့တယ္။
***
ေမဓာ၀ီ
၁၀၊ ၾသဂုတ္၊ ၂၀၁၁

၁၀း၄၀ နာရီ

ေက်းဇူးစကား ။ ... ။ လတ္တေလာ ျဖစ္ပြါးေနတဲ့ ဘိလပ္ အဓိက႐ုဏ္းနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး အနယ္နယ္ အရပ္ရပ္မွ က်မကို စိတ္ပူစြာနဲ႔ မက္ေဆ့ခ်္ပို႔ၾက၊ သတိေပးၾက၊ ဆုေတာင္းေပးၾကသူမ်ား အားလံုးကို ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။ ေမဓာ၀ီ ေဘးရန္ကင္းစြာနဲ႔ အလစ္သုတ္ ေနပါေၾကာင္း။ :)