အခ်စ္မ်ားစြာျဖင့္ ...

ဇူလိုင္လ ၂၃ ရက္ နံနက္ ေနထန္းတဖ်ားခန္႔ မရွိတရွိ အခ်ိန္ ...
ေမဓာ၀ီတေယာက္ ေနာက္ေဖးမီးဖိုခန္းထဲ၌ အားႀကိဳးမာန္တက္ ခ်စ္၍ေန၏။ ခ်စ္စရာေတြကလဲ မ်ားလွသည္၊ တခ်စ္ၿပီးေတာ့ ေနာက္တခ်စ္ ... ခ်စ္လို႔လဲ ကုန္ပဲ မကုန္ႏိုင္။ ၾကာလာေတာ့ မခ်စ္ခ်င္ေတာ့ ... ပ်င္းလာသည္၊ ၿငီးေငြ႔လာသည္၊ ထိုအခ်စ္ေတြကို အဆံုးသတ္ခ်င္ၿပီ၊ ခ်စ္ရတာ ပင္ပန္းလွေခ်ၿပီ။
***
ဤဇာတ္လမ္း၏ အစသည္ တေလာက သြားခဲ့ေသာ ဘာမင္ဂန္ ၀ါဆိုဘုရားပြဲမွ အစျပဳခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။ ထိုေန႔က ဘုရားပြဲသို႔ ဧည့္ပရိသတ္ အေတာ္မ်ားမ်ား လာၾကသည္။ ထိုအထဲတြင္ နာမည္ႀကီး စြယ္စံုရ ဗဟုႆုတ အိုးကြဲ ဘေလာ့ဂါတဦး ျဖစ္ေသာ တံုးဖလားသူႀကီးဟု အမ်ားသိသည့္ ကိုကိုေမာင္ (ပန္းရနံ႔) လည္း အထူးဧည့္သည္ေတာ္ အျဖစ္ တက္ေရာက္လာေလ၏။ တံုးဖလားသူႀကီးက သက္ႀကီး၀ါႀကီး (အကန္ေတာ့ခံ အသက္ ၈၀ အထက္) ပညာရွင္ ဘေလာ့ဂါတဦးေပမင့္ သူနဲ႔ကိုယ္က ဘေလာ့ေရးေဖာ္ ေရးဖက္ခ်င္းေပမို႔ စိမ္းမေန ရွိန္းမေနဘဲ တရင္းတႏွီး ေျပာဆိုဆက္ဆံ ေနက်ပင္ျဖစ္သည္။ ဘာမင္ဂန္ေက်ာင္းသို႔ က်မ ေရာက္သြားစဥ္မွာ သူႀကီးက ကၽြတ္ကၽြတ္အိတ္ႀကီး တလံုးကို ကိုင္ဆြဲကာ အေပၚထပ္ေလွခါးမွ မိန္႔မိန္႔ႀကီး ဆင္းလာေလသည္။

"ဒီကေန႔ ေမဓာလာမယ္ ဆိုလို႔ သူႀကီးမင္း ျခံထြက္ ပန္းသီးေတြ ခူးလာခဲ့တယ္"
ေျပာေျပာဆိုဆုိ သူလွမ္းေပးသည့္ အိတ္ႀကီးကို က်မယူလိုက္ေတာ့ အိတ္ႀကီးက လက္ထဲတြင္ နင့္ခနဲ ပါလာသည္။
"ပန္းသီးေတြက မ်ားလွခ်ည္လား သူႀကီးရယ္"
"တခါတုန္းက ေမဓာ ဘေလာ့မွာ ပန္းသီးသုပ္စားတယ္လို႔ ေရးဖူးတယ္ မဟုတ္လား၊ အဲဒါေၾကာင့္ သူႀကီးမင္းလဲ ေမဓာ ပန္းသီးသုပ္စားရေအာင္ အပင္ပန္းခံၿပီး ပန္းသီးပင္ေပၚ ခါးေတာင္းက်ဳိက္ တက္ခူးလာခဲ့တာ၊ ေျမမနင္းသားေလးေတြေလ ..."

သူ႔ျခံထဲတြင္ ဘယ္သူမွမစားသျဖင့္ အလဟႆ ျဖစ္မည့္အတူတူ က်မကိုေပးေသာ အႏွီ ပန္းသီးမ်ားကို က်မ တန္ဖိုးမထားမည္ စိုးသျဖင့္ ထိုသို႔ ဇန္းတင္၍ ေျပာၾကားေလသည္။ ဘေလာ့တြင္ က်မ ပန္းသီးသုပ္အေၾကာင္း ေရးဖူးသည္မွာ တႏွစ္ပင္ ျပည့္လုၿပီ။ အသက္ႀကီးေသာ္လဲ အလြန္ မွတ္ဉာဏ္ေကာင္းေသာ သူႀကီးမင္းပါတကား။

"ခုလို တကူးတက သယ္လာတာ အင္မတန္ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ သူႀကီး"

က်မစိတ္ထဲက ဒီပန္းသီးေတြ ကုန္ေအာင္ ဘယ္လို သုပ္စားရပါ့မလဲဟု ေတြးေနေသာ္ျငား ႏႈတ္ဖ်ားမွေတာ့ ေက်းဇူးတင္ေၾကာင္း ေျပာလိုက္ရေသးသည္။ ဤကား ဘိလပ္၏ ယဥ္ေက်းမႈပင္တည္း။

တံုးဖလားသူႀကီး၏ ေတာ္၀င္ မဟာပန္းသီးပင္

ထိုေန႔ ၀ါဆိုပြဲမွ အျပန္တြင္ေတာ့ သူႀကီးျခံထြက္ ပန္းသီးတအိတ္ႏွင့္ က်မ အလုပ္႐ႈပ္ရေခ်ေတာ့သည္။ အိမ္ရွိလူဦးေရက စုစုေပါင္းမွ ဦးရီးေတာ္ႏွင့္ က်မ ႏွစ္ေယာက္ထဲ၊ ေပးလိုက္သည့္ ပန္းသီးေတြက မနည္းမေနာ။ အသုပ္ႀကိဳက္ေသာ ဦးရီးေတာ္ကို ေန႔တိုင္း ပန္းသီးသုပ္ခ်ည္း ေကၽြးေနလို႔ကလဲ မျဖစ္။ ကိုယ္တိုင္လဲ ေန႔တိုင္း မစားခ်င္။ ၂ ရက္ ဆက္တိုက္ေလာက္ေတာ့ ပန္းသီးေတြ သုပ္ၿပီး စားလိုက္ေသး၏။ ၂ ရက္မွာ ၄ နပ္ စားသည္မို႔ ၄ နပ္ျပည့္ေတာ့ ႐ိုးသြားၿပီ။ အန္တီတေယာက္၏ အၾကံေပးခ်က္အရ တခ်ဳိ႕ပန္းသီးေတြကို အ၀က်ယ္သည့္ ပုလင္းႀကီးႀကီးျဖင့္ ဆားရည္စိမ္ ထားလိုက္သည္။ ဒါလဲ မကုန္ေသး။

ရက္သတၱ ၂ ပတ္ျပည့္လု ျပည့္ခင္ ျဖစ္လာသည္အထိ ပန္းသီးေတြကား က်န္ေသးသည္။ အရြယ္မေရာက္ခင္ အပင္ေပၚမွ ဆြတ္ခူးျခင္း ခံရရွာေသာ ေျမမနင္းသီးေတြမို႔လား မသိ။ ၂ ပတ္ျပည့္လုသည္ထိ လတ္ဆတ္ေနတုန္း။ ထိုသို႔ျဖင့္ ဇူလိုင္ ၂၃ရက္ေန႔ ေရာက္ေသာအခါ အၾကံရၿပီ။ ေနာက္တေန႔ ဆိုလွ်င္ ဘာမင္ဂန္သို႔ အလွဴပြဲသြားရမည္။ ထိုပန္းသီးမ်ားကို ပန္းသီးငပိခ်က္ ခ်က္၍ ဘုန္းဘုန္းေတြကို ကပ္မည္။ ထိုအလွဴပြဲကို သူႀကီးလဲ လာအံုးမည္ဟု သတင္းရသျဖင့္ သူ႔အတြက္လဲ ခ်က္ၿပီး ယူသြားမည္ဟု ေတြးကာ မနက္ခင္းတြင္ အထက္၌ ေဖာ္ျပခဲ့သလို ေမဓာ၀ီတေယာက္ စိန္ခလုတ္ျဖင့္ ပန္းသီးမ်ားကို တလံုးၿပီးတလံုး ခ်စ္ (အဲ ... ေယာင္လို႔) ျခစ္၍ ေနရေပေတာ့၏။ (ဥပုသ္ႀကီးနဲ႔ေတာင္ ျခစ္ေနရတဲ့ဘ၀)

(အေပၚဆံုးက စာပိုဒ္တြင္ -် (ယပင့္) ႏွင့္ ျ- (ရရစ္) မွားယြင္းေရးသားမိျခင္းကို စာဖတ္သူမ်ား မိမိဘာသာ ျပင္၍ ဖတ္ၾကပါကုန္။ ဤကား စကားခ်ပ္)

မျခစ္မီပံု ႏွင့္ ျခစ္ၿပီးပံု

ပန္းသီးတပံုးလံုး ျခစ္၍ ၿပီးသြားေသာအခါ လက္လဲ အေတာ္အံေသသြားၿပီ။ သို႔ေသာ္ မနားရေသး၊ မ်က္ရည္ေတာက္ေတာက္ယိုေအာင္ ၾကက္သြန္လွီးျခင္း၊ လက္တေညာင္း ပုဇြန္ေျခာက္ေထာင္းျခင္း၊ င႐ုတ္ ၾကက္သြန္ကို ငပိစိမ္းစားေလးထည့္ကာ မႊန္ထြန္ေနေအာင္ ဆီသတ္ျခင္း စသည္စသည္ အမႈကိစၥမ်ား စြမ္းစြမ္းတမံ ေဆာင္ရြက္ကာ ပန္းသီးငပိခ်က္ကို ႀကိဳးစားပမ္းစား ခ်က္ရျပန္ေလ၏။

ပန္းသီးငပိခ်က္ကို မကပ္ေသာ အိုးကေလးျဖင့္ ခ်က္သည္မို႔ ခဏပစ္ထားၿပီး တျခားကိစၥလုပ္ေနစဥ္ တူးနံ႔က ႏွာေခါင္း၀ကို လာ၍ ကလူက်ီစယ္သျဖင့္ ကမန္းကတန္း ေျပးၾကည့္ေတာ့ အနည္းငယ္ တူးေနၿပီ။ မကပ္ေသာအိုးက အိုးမကပ္ေသာ္လဲ တူးတတ္ေပသည္တကားဟု သင္ခန္းစာရကာ အတူးေတြ အသက္ေတြကို ဖယ္ထုတ္ပစ္ရေသးသည္။ အတူးႏွင့္ အသက္က တြဲလ်က္ အျမဲရွိတတ္သည္၊ တူးလွ်င္ သက္ (ခါး) တတ္သည္ မဟုတ္ပါလား။ ပန္းသီးငပိခ်က္ အိုးထဲမွ အတူးႏွင့္ အသက္ကို ဖယ္ထုတ္ၿပီး အားလံုးက်က္ေသာ္ င႐ုတ္သီးစိမ္းကေလး ခြဲထည့္ၿပီးေနာက္ ပန္းသီးငပိခ်က္ ခ်က္ျပဳတ္ျခင္းကိစၥ နိ႒ိတံေလၿပီ။ ခ်က္၍ ၿပီးေသာအခါ ဘာမင္ဂန္ေက်ာင္းအတြက္ တဘူး၊ သူႀကီးအတြက္ တဘူးႏွင့္ အိမ္အတြက္ တဘူးဟူ၍ ဘူး ၃ ခုႏွင့္ခြဲထည့္ၿပီးေနာက္ ပန္းသီးမ်ား ကုန္သြားသည့္အတြက္ စိတ္ေအးလက္ေအး ျဖစ္သြားေလေတာ့သည္။

***
ေနာက္တေန႔ အလွဴပြဲမွာ သူႀကီးႏွင့္ဆံုေတာ့ ...

"သူႀကီးပန္းသီးေတြကို ငပိခ်က္ ခ်က္လာတယ္၊ ဒီမွာ သူႀကီးအတြက္ တဘူး ..."
"အိမ္း ... စားရေသးတာပ ... ျခံထဲက ပန္းသီးပင္လဲ အလံုးေတြ ပိုထြားလာလို႔ ေမဓာအတြက္ ပန္းသီးေတြ ထပ္ခူးလာခဲ့ေသးတယ္၊ ေရာ့ ... ေဟာဒီမွာ ... "

ေျပာေျပာဆိုဆို သူႀကီးက အရင္တခါထက္ ပိုႀကီးေသာ အိတ္ျဖင့္ ထည့္လာသည့္ ပန္းသီးအိတ္ႀကီးကို က်မလက္သို႔ ေပးအပ္လိုက္ေလေသာအခါ ...

ဟိုက္ ... ျခစ္ရေပအံုးမည္ ဟု စိတ္ထဲမွ တိတ္တခိုး ေရရြတ္မိေသာ္လဲ ႏႈတ္ကမူ ...

"ေက်း ... ေက်း ဇူး တင္ ပါ တယ္ သူႀကီး" ဟု အသံတိမ္တိမ္ျဖင့္ ေျပာရင္း ပန္းသီးအိတ္ႀကီး မႏိုင့္တႏိုင္ဆြဲကာ သူႀကီးေရွ႕ေတာ္ေမွာက္မွ အျမန္ဆံုး ခြါခဲ့ရေလေတာ့သတည္း။

***
မၿပီးဆံုးေသးေသာ အျခစ္မ်ားစြာျဖင့္ ...

ေမဓာ၀ီ
၂၉ ဇူလိုင္ ၂၀၁၁
၀၀း၁၃ နာရီ

(အဲ ... ေမ့လုိ႔ဗ်ဳိ႕ ... ေခါင္းစဥ္ စာလံုးေပါင္းလဲ ျပင္ဖတ္ၾကပါအံုး)