ဦးပုည၏ ၀တၳဳမ်ား ... အပိုင္း (၂)

ဆဒၵန္ဆင္မင္း ၀တၳဳ
(ယခင္အပတ္မွ အဆက္)

ေရွးလြန္ေသာအခါ၊ ဟိမ၀ႏၲာ၊ မဟာဂႏိုင္၊ ၿမိဳင္၏အလယ္၊ ငါးဆယ္ယူဇနာ၊ အတာက်ယ္ေျပာ၊ ေတာ တဆဲ့ေျခာက္ရပ္၊ ေတာင္ထပ္ ခုနစ္ဆင့္၊ နိမ့္ျမင့္ရံပတ္၊ လြန္ထူးျမတ္ေသာ၊ ဆဒၵန္အိုင္ႀကီး၏၊ အေနာက္မ်က္ႏွာ၊ သိဂၤါမင္းစံ၊ အလွ်ံျပဲ့ျပဲ့၊ တဆဲ့ႏွစ္ယူဇနာရွိေသာ ေရႊဂူ၌၊ ငါတို႔ဘုရားေလာင္း ဆဒၵန္ဆင္မင္းသည္။ ဆင္မ်ားအေပါင္း၊ ရွစ္ေသာင္းျခံရံလ်က္၊ စံေနေတာ္မူသတည္း။ ။

ထိုဆဒၵန္ဆင္မင္း၏ ကိုယ္ေတာ္သည္ကား၊ အရပ္ရွစ္ဆဲ့ရွစ္ေတာင္၊ အလ်ား အေတာင္တရာ့ႏွစ္ဆယ္၊ ႏွာေမာင္းေတာ္အလ်ား ငါးဆဲ့ရွစ္ေတာင္၊ အစြယ္လံုးပတ္ တဆဲ့ငါးေတာင္၊ အစြယ္အရွည္ အေတာင္သံုးဆယ္ရွိ၏။ ခ်ိပ္ရည္ ေစြးေစြး၊ ယုန္ေသြးကမၺလာ၊ သႏၲာေခါင္ရန္း၊ ကသစ္ပန္းကဲ့သို႔၊ နီျမန္းေသာေျခဖ်ား၊ လက္ဖ်ား ႏႈတ္ဖ်ား၊ ခံတြင္းဖ်ားလည္းရွိ၏။ ပုလဲမူးပ်ံ၊ မင္းစံက်ဴႏွစ္၊ ပြတ္သစ္ခ႐ုသင္း၊ ေငြလမင္းကဲ့သို႔၊ ဖ်ားရင္းပတ္ကံုး၊ ႐ႈမဆံုးေအာင္၊ ကိုယ္လံုးလည္း ဆြတ္ဆြတ္ျဖဴေတာ္မူ၏။ ညိဳ ေရႊ နီ စက္၊ ၿပိဳးျပက္ျဖဴေမာင္း၊ ေရာင္ေပါင္းေျခာက္ျဖာ၊ ရွစ္မ်က္ႏွာ၌၊ အ၀ါလွ်ံလက္၊ ၀င့္တိုင္းစက္ေသာ၊ အစြယ္လည္း ရွိေတာ္မူ၏။ ။

မိုဃ္းခါ ေရႊဂူ၊ ေႏြမူ ေညာင္နန္း၊ စံျမန္းလူးလာ၊ စူဠသုဘဒၵါ၊ မဟာသုဘဒၵါ၊ ၀ဲယာေရႊညီ၊ ေဒ၀ီမေဟသီ၊ နာဂီညက္စင္၊ ဆင္မိဘုရား၊ မယ္ႏွစ္ပါးတို႔၏ အလယ္၌၊ စံပယ္ျမဲ ျဖစ္သတည္း။ ။ တရံခါ၌၊ သႏၲာ႐ိုးတံ၊ မင္းစံေရႊပြင့္၊ ကိုးဆင့္န၀ရတ္၊ ဘံုျပာႆဒ္ကဲ့သို႔။ တမြတ္စြင့္စြင့္၊ ပင္လံုးကၽြတ္ပြင့္ေသာ၊ အင္ၾကင္းပင္ပ်ဳိ၊ ျမရြက္ညိဳ၌၊ ရိပ္ခိုရပ္တဲ။ ယုယႏႊဲ၍၊ ၿမိဳင္ပြဲယင္ေတာ္မူသတည္း။ ။

ထိုအခါ၊ လက်္ာေတာ္ေလေအာက္က၊ မဟာသုဘဒၵါ မိဘုရား၊ လက္၀ဲေတာ္ ေလညာက၊ စူဠသုဘဒၵါမိဘုရား၊ နာဂီမယ္ႏွစ္ပါးတို႔လည္း၊ ခစားလ်က္ပါသတည္း။ ။ အေလာင္းေတာ္ ဆင္မင္းလည္း၊ အင္ၾကင္းပန္းပင္ကို၊ ေငြစင္မကိုဋ္ဦးျဖင့္၊ ေ၀ွ႔ခိုက္၍၊ ၿဖိဳက္ၿဖိဳက္ခ်ေခၽြ၊ ေရႊနီဖလံ၊ ၀တ္ဆံ၀တ္မႈံ၊ အထံုအခိုး၊ ၀န္းက်င္ၿဖိဳးမွ်၊ ပန္းမိုဃ္းရြာေစေတာ္မူသတည္း။ … ။ ထိုအခါ စူဠသုဘဒၵါ မိဘုရား၏ ကိုယ္ထက္၌၊ သစ္ေျခာက္သစ္ခက္၊ ပရြက္ျခပုပ္၊ ခါခ်ဥ္ထုပ္တို႔သည္၊ လႈပ္တိုင္းေႂကြက်ကုန္၏၊ မဟာသုဘဒၵါမိဘုရား၏ ကိုယ္ေပၚ၌ကား၊ ပံုႀကီးနံလ်ား၊ ေရႊမ်က္ပါးကို၊ တျပားစီလႊာ၍ ေလညာကလႊင့္သကဲ့သုိ႔၊ ပန္းပြင့္ပန္းငံု၊ ပန္း၀တ္မႈံတို႔သည္၊ စုပံုေႂကြက်ေလသတည္း။ ။

ထိုအျခင္းအရာကို၊ စူဠသုဘဒၵါမိဘုရားျမင္လွ်င္၊ ဤဆင္မင္းကား၊ ခ်စ္ျခင္းမညီ၊ မေဟသီခံ၊ ညာရံဘဒၵါ၊ သူ႔သည္းခ်ာ၌၊ ေမတၱာလံုးလံုး သက္ခဲ့ၿပီ၊ ငါ့ကိုမခင္၊ မၾကင္႐ံုမွ်၊ မကပေလ၊ အသေရပ်က္၊ သစ္ခက္သစ္ေျခာက္၊ ပိုးေလာက္ေခၽြခ်၊ အရွက္ရေအာင္၊ ငါ့အားသူႏွိပ္စက္ခဲ့ၿပီ။ သို႔စင္ညစ္က်ဳ၊ မေတာ္မႈကို၊ ျပဳႏွင့္ေစကာ၊ အနိစၥာ၀ယ္၊ နိဗၺာန္သာအျမဲ၊ သံသရာမွာ သည္ခႏၶာျမဲမည္လား၊ အားခဲ၍ ႀကိဳးစားလွ်င္၊ ဆင္မင္းသားေမာင္ႏွံတို႔၊ ခံႏိုင္မည္မဟုတ္ဟု၊ မ်က္ၾကဳတ္ကဲမိုး၊ ရွက္အားကိုးႏွင့္၊ ရန္ၿငိဳးဘြဲ႔မိမွားသတည္း။ ။

တႀကိမ္မွာလည္း၊ အိုင္သာသက္ဆင္း၊ ေရသဘင္က်င္းရာတြင္၊ ၀င္း၀င္းနီလွ်ပ္၊ ပြင့္ခ်ပ္ခုနစ္လႊာ၊ ပဒုမာဇာတ္၊ သတၱဳပၸလ၊ ၾကာမံုရြကို၊ ရေသာအခါ၊ ၀တ္ညႇာ၀တ္ဆံကို၊ ႏွာတံျဖင့္ သယ္ၿပီးလွ်င္၊ ထိပ္လယ္ဦးကင္း၌၊ ေလညႇင္းမႈတ္ဖ်န္းလ်က္၊ ၾကာပန္းျဖန္႔ၾကဲေတာ္မူသတည္း။ ။

ထိုအခါ အႂကြင္းျဖစ္ေသာ ၾကာပန္းရတနာတို႔ကိုလည္း၊ လက္်ာေတာ္ေန၊ ၾကင္ေဆြမဟာ၊ သုဘဒၵါကိုသာ၊ ေမတၱာေရွးေရွး၊ ေပးမိေတာ္မူသတည္း။ ။ စူဠသုဘဒၵါမိဘုရားမွာ၊ အသနားေတာ္မခံရ၊ ထိုကာလ၌၊လည္း၊ ဒုတိယရန္ၿငိဳးတခ်က္ ဘြဲ႔ေလသည္။ ။

မၾကည္ၿငိဳးထား၊ စူဠသုဘဒၵါ မိဘုရားသည္၊ ငါးရာေသာ ပေစၥကဗုဒၶါအရွင္ျမတ္တို႔အား၊ နတ္သုဓာႏွင့္တူေသာ ၾကာစြယ္ၾကာရင္း၊ ထံုသင္းေမႊးၾကည္၊ ၾကာပ်ားရည္တို႔ျဖင့္၊ ကပ္လွဴဆက္သၿပီးလွ်င္၊ ဤသို႔ဆုေတာင္းေလ၏။ ။

တပည့္ေတာ္မ၊ ယခုလွဴဒါန္းျပဳရေသာ၊ ကုသိုလ္ကံ ေစတနာေၾကာင့္၊ ဤခႏၶာေျပာင္းႂကြလွ်င္၊ လူ႔ဘ၀ လူ႔ေခတ္တြင္၊ ဧကရာဇ္မင္းဖ်ား၏၊ မိဘုရားႀကီး၊ ခ်စ္မၿငီးမူရာ၊ ႐ႈမၿငီးအဂၤါႏွင့္၊ သုဘဒၵါအမည္တြင္၍၊ ညာပလႅင္ဘံုပ်ံ၀ယ္၊ ရွစ္ေသာင္းေရြျခံရံ၍၊ စံရပါသည္ ျဖစ္ေစေသာ။ ။ ဇာတိႆရဉာဏ္ကိုလည္း ရပါေစသားေသာ။ ။ ထိုကာလ ထိုအခါ၊ ဤဆဒၵန္ အိုင္သာ၀ယ္၊ သုဘဒၵါခ်စ္ရင္း၊ ဤဆဒၵန္ဆင္မင္းကို၊ ေသျခင္းဆိုးေသေစ၍၊ ေရာင္ေျခာက္ေထြ လွ်ံပတ္သည့္၊ စြယ္ေတာ္ျမတ္အစံုကို၊ စိတ္အာ႐ံုၾကံတိုင္းျဖင့္၊ ျဖတ္ပိုင္း၍ ယူႏိုင္သည္ျဖစ္ပါေစေသာဟု၊ ပတၳနာဆု၊ ျပဳၿပီးေသာခါ၊ ေရစာမလွမ္း၊ ညႇဳိးႏြမ္းသျဖင့္၊ မျမင့္မၾကာ၊ ခႏၶာပ်က္ေႂကြ၊ ေသၿပီးလတ္ေသာ္၊ လူတို႔စံရာ၊ မဟာမဒၵရာဇ္တုိင္း၊ သမိုင္းေက်ာ္လွစ္၊ မဒၵရာဇ္မင္းႀကီး၏ သမီးေတာ္ရတနာ၊ သုဘဒၵါ နာမံႏွင့္၊ စံလြန္မိန္းမျမတ္ ျဖစ္ေလ၏။ အရြယ္သို႔ ေရာက္ေသာအခါ၊ ဗာရာဏသီမင္း၏ မိဘုရားႀကီး ျဖစ္ေလလွ်င္၊ အလြန္ခ်စ္ခင္ ေလးျမတ္ေလသတည္း။

ထိုအခါ၊ သုဘဒၵါမိဘုရားသည္၊ (ဘ၀ေဟာင္းက၊ ဆုေတာင္းခဲ့ေသာ၊ ဇာတိႆရ၊ ဉာဏ္ကိုရ၍၊ ေတြးဆ ဆင္ျခင္ခါ) ဤယခုကား၊ ငါ၏စိတ္ခံ၊ အၾကံမ်က္ေမွာက္၊ ဆုေတာင္းတိုင္း ေပါက္ေပၿပီဟု၊ ၀မ္းေျမာက္ရႊင္လန္း ေလသတည္း။ ။ တရံေသာအခါ၊ သုဘဒၵါမိဘုရားသည္၊ ခစားမ၀င္၊ မရႊင္မေပ်ာ္၊ ပြဲေတာ္မသံုး၊ ႏွလံုးက်ဥ္းေျမာင္း၊ စက္ေလ်ာင္းညႇိဳးေခြ၊ ေနသည္ကို မင္းႀကီးျမင္လွ်င္၊ အဘယ္မိဘုရား၊ သင္၏ ကိုယ္သည္၊ မအီမက်န္း၊ ေသြးေလဖ်န္း၍၊ ညႇဳိးျမန္းသေလာ၊ သို႔မဟုတ္လွ်င္၊ ဆႏၵလိုအင္၊ မစံုလင္၍၊ ပင္ပန္းပါသေလာဟု ေမးေတာ္မူသည္တြင္၊ (သုဘဒၵါမိဘုရားသည္၊ အားေတာ္ႏြဲ႔ႏြဲ႔၊ ကိုယ္လံုးေတာ္ငဲ့၍၊ ခပ္မဲ့မဲ့ သံေတာ္ဦးတင္သည္မွာ။ ။ ေရႊနန္းသခင္၊ အရွင္မင္းတရား၊ ႏွမေတာ္ဖ်ားမွာ၊ ၾကံအားယုတ္စြာ၊ ခဲခက္ရာျဖင့္) အာသာငင္းငင္း၊ ေသစာရင္းထင္၊ ခ်င္ျခင္းစြမ္းၿငိ၊ တခုရွိ၍၊ ႏြမ္းရိညႇဳိးငယ္ေၾကာင္းကို တင္လွ်င္၊ အသင္မိဘုရား၊ အလိုရွိသမွ်၊ ငါ့အားတင္ေလာ့၊ လ်င္စြာရေစအံ့ဟုဆို၏။

သုဘဒၵါမိဘုရားလည္း၊ ညြတ္တြားကာ ယိမ္းယိုင္၍၊ ခပ္မႈိင္မႈိင္ သံေတာ္ဦးတင္သည္မွာ။ ။ ေရႊနန္းသခင္၊ အရွင္မင္းတရား၊ ႏွမေတာ္ဖ်ား၏လိုအင္၊ နန္းႀကီးရွင္ကို၊ အတင္ခက္လွပါသည္၊ သည္မိဘုရားကိုယ္၊ ကံယြင္းယို၍၊ ေသလိုလွ်င္လည္း၊ ေသပါေစေတာ့၊ ေရႊနန္းေၾကာ့ရွင္၊ ထိပ္ေခါင္တင္ကို၊ အပင္ပန္းရွာ၍၊ ပူဆာတခု၊ မျပဳလိုပါၿပီ ဘုရားဟု၊ စကားပိုႏွင့္၊ အလိုစမ္း၍ တင္ေလသည္။

ထိုအခါ၊ မင္းတရားႀကီးႏွလံုး၊ ႀကိမ္မီးအံုးသို႔၊ ယူက်ဳံးမရ၊ ပူပန္လွ၍၊ မရမေန၊ မေသေစဘူး၊ စိတ္ရည္စူး၍၊ တိမ္ဦးမိုးလယ္၊ ဓူ၀ံၾကယ္လည္း၊ ခက္ဘြယ္မျမင္၊ ငါဘုန္းရွင္ကို၊ တင္ဘို႔အေရး၊ ယုယလို႔ေမးသည္မွာ၊ အသက္ပမာ၊ ခ်စ္ၾကင္နာသည့္၊ နန္းညာပလႅင္၊ ကမၺဳရွင္၊ လိုအင္ဆႏၵ၊ ရွိသမွ်ကို၊ ကာလမေရြး၊ အေရးမေထာက္၊ ေလွ်ာက္သာေလွ်ာက္ေလာ့၊ မိုးေအာက္ေျမျပင္၊ ဤလူ႔ခြင္မွာ၊ လိုခ်င္သည့္၀တၳဳ၊ တခုခုတရာရာ၊ ဘယ္မွာဧကန္၊ ရွိသည္ပင္ မွန္ပါေစ၊ ရန္အသေခ်ၤ၊ ခုခံ၍ေနေသာ္လည္း၊ မေသြမေရွာင္၊ ႏွာေရာင္မတြန္႔၊ သက္စြန္႔လံု႔လ၊ ဥႆာဟျဖင့္၊ မရရေအာင္၊ အရ-ေဆာင္၍ ငါေပးမည္၊ နန္းမေတာင္ညာ၊ ထိုရာရာကို၊ မညႇာမေထာက္၊ စိတ္ရွိတိုင္း ေလွ်ာက္ေလေလာ့ဟု၊ ပင့္ေျမႇာက္အားေပး၊ ခ်စ္ႀကိဳက္ေသြးႏွင့္၊ အေရးကုန္ လႊဲေလသတည္း။

ထိုေသာအခါ၊ သုဘဒၵါဟု၊ လက္ယာေဒ၀ီ၊ မေဟသီလည္း၊ သိဂႌျမသား၊ ပတၱျမား၀န္းရွက္၊ သာလြန္ထက္မွ၊ ငဲ့လ်က္ၾကည္လင္၊ သံေတာ္ဦးတင္သည္မွာ။ ။ ေသာင္းခြင္စၾကာ၊ မဘက္သာ၊ ရာဇာသခင္၊ နန္းႀကီးရွင္၊ တင္ဘြယ္ကိစၥ၊ မိန္႔ေတာ္ျမတ္ရေပၿပီ၊ တင္ရမည္ ျဖစ္ပါလွ်င္၊ ဤကာသိတိုင္း၌ရွိေသာ၊ မူဆိုးအေပါင္းတို႔ကို၊ နန္းရင္ျပင္၌ စည္းေ၀းပါေစေလာ့၊ မူဆိုးတို႔ စံုခါမွ၊ ၾကံပံုေတာ္ရွိသေရြ႕ကုိ၊ ေရေျမ့ရွင္အား၊ သနားေတာ္ခံပါမည္ဟု ေလွ်ာက္လွ်င္၊ ဘုရင္မင္းႀကီးလည္း၊ အ၀န္းယူဇနာ၊ သံုးရာရွိေသာ၊ ကာသိကရစ္တိုင္းႀကီး၏ အတြင္း၌၊ အလြန္ေက်ာ္ေစာေသာ မူဆိုးႀကိး ေျခာက္ေသာင္းတို႔ကို၊ မင္းရင္ျပင္၌ စည္းေ၀းေစ၍၊ အသင္မိဘုရား၊ ေတာသြားမူဆိုး၊ ကၽြန္ေတာ္မ်ဳိးတို႔၊ ႐ိုက်ဳိးစက္ေအာက္၊ ငါ့ထံသို႔ ေရာက္ၾကၿပီ၊ သင္ေလွ်ာက္ရင္းစကား၊ ရွိသည္မ်ားကို၊ ျခားနားစံုေစ့၊ ငါ၏ေရွ႕တြင္၊ ေတာေလ့ေပ်ာ္ပါး၊ မူဆိုးမ်ားႏွင့္၊ စကားဆက္၍၊ အျမြက္အရိပ္ ျပန္ေတာ့ေလာဟုဆို၏။ ။

သုဘဒၵါ မိဘုရားႀကီးလည္း၊ မူဆိုးမ်ားကို ၾကည့္၍၊ သင္မူဆိုးတို႔သည္၊ ေဟမ၀ႏၲာ၊ သာယာဂႏိုင္၊ ဆဒၵန္အိုင္၌ေနေသာ၊ ဆဒၵန္မင္းကိုသတ္၍၊ စြယ္ေတာ္ျမတ္အစံုကို ျဖတ္ၿပီး၊ ငါ့အား ဆက္သႏိုင္မည္ေလာ ဟုေမး၏။ မူဆိုးအေပါင္း၊ ေျခာက္ေသာင္းတို႔သည္၊ မဆက္သႏိုင္ေၾကာင္းကိုသာ ေလွ်ာက္ၾက၏။ ။ ထိုမူဆိုးတို႔၏ အလယ္၌၊ အလြန္ႀကီးက်ယ္ ျမင့္မားေသာ၊ ေသာႏုတၱရ မူဆိုးကိုျမင္လွ်င္၊ မိဘုရားလည္း၊ မူဆိုးတို႔၏ အေနအမူ၊ လူပံုနိမိတ္ကို၊ စိတ္ေတာ္ထဲက၊ လူကဲ ဤသို႔ခပ္ေလ၏။

ဤေယာက္်ားသည္၊ အမ်ားႏွင့္မတူ၊ အမူက်န္းခက္၊ ကြဲအက္ညစ္ေတ၊ လိပ္ေက်ာက္ေရႏွင့္၊ ဆင္ေျခဘ၀ါး၊ ထန္းဘလပ္ျပားကဲ့သို႔၊ ႀကီးမားေသာ ေျခဘ၀ါးလည္း ရွိသည္။ ျမင္းေခါင္းေကာက္ေကြး၊ ေမြးမင္သဲသဲ၊ ဆန္ထုပ္ဆြဲသကဲ့သို႔၊ တြဲလ်ားက်ေသာ သားလံုးသားလည္း ရွိသည္။ ႐ိုးဆက္လိမ္ေကြ႔၊ မေစ့မစပ္၊ က်င္ဖုတပ္သကဲ့သို႔၊ မသပ္မသြယ္၊ ရြံဘြယ္စသီး၊ အလြန္ႀကီးေသာ ဒူးဆစ္လည္းရွိသည္။ စရပ္ေဟာင္း ေက်ာင္းဆိုး၊ အမိုးပ်က္ၿပိဳ၊ ရနယ္အိုကဲ့သို႔၊ ဖ႐ိုဖရဲ၊ ႀကီးက်ဲ႐ုန္႔႐ိုင္းေသာ၊ နံကိုင္း နံ႐ိုးလည္း ရွိသည္။ ထန္းဆစ္ေၾကာ ၀က္မွင္၊ မဲခင္ ႂကြက္သိုက္၊ တံျမက္ေခ်းမႈိက္ကဲ့သို႔၊ ဘုတ္သိုက္ထူပ်စ္၊ ေကာက္က်စ္လိမ္႐ႈပ္ေသာ၊ မုတ္ဆိတ္ပါးမုန္းလည္းရွိသည္။ တယ္လူးေကာက္ေကြး၊ ေျပာင္းဖူးေမြးကဲ့သို႔၊ နီေတြးေသာ ၾကင္စြယ္လည္း ရွိသည္၊ ခပ္၀ါနီၾကန္၊ ေၾကာင္မ်က္ဆန္ကဲ့သို႔၊ လံုးဖန္သိမ္ဖ်င္း၊ မ်က္နက္ကပ္၍၊ ထုတ္ခ်င္းခတ္ ေၾကာင္ေသာ မ်က္စိလည္းရွိသည္။ စာသူငယ္ၾကား၊ လင္းတ နားသကဲ့သို႔၊ မူဆိုးမ်ား အလယ္တြင္၊ ေၾကာက္မက္ဘြယ္ က်ားတား၊ ႀကီးမားျမင့္ေမာက္ေသာ ကိုယ္လည္းရွိသည္။ ဤသို႔ လူယုတ္ လူၾကမ္း၊ လူသြမ္းတို႔၏ လကၡဏာႏွင့္ ျပည့္စံုေသာ၊ ဤမူဆိုးကို ခိုင္းရေသာ္၊ ၾကံတိုင္းေျမာက္ရာ၏ဟု ႏွလံုးသြင္း၍၊ မင္းႀကီးအား ျပန္ၾကားၿပီးေသာ္၊ ေသာႏုတၱရမူဆိုးကို ေခၚ၍၊ အထက္နန္းျပသာဒ္ေပၚသို႔ တက္ၿပီးမွ၊ ဆင္မင္းေနရာ၊ ေဟမာတေၾကာ၊ ေတာ၏အေနအထားကို၊ ျမြက္ၾကားညႊန္ျပလို၍။ ။

ဣေတာ ဥဇံု ဥတၱရာယံ ဒိသာယံ၊
အတိကၠမၼ ေသာ သတၱဂိရီ ျဗဟေႏၲ။
သု၀ဏၰပေႆာနာမ ဂိရိဥဠာေရာ၊
သုပုပၹိေတာ ကႎ ပုရိသာ ႏုစိေဏၰာ။

အစရွိေသာ ခုနစ္ဂါထာကို ရြတ္၏။

ထိုဂါထာ၏ အနက္အဓိပၸါယ္ကား။ ။ ငါးစီးဆင္ေျပာင္၊ အားကိုေဆာင္သည္၊ အေမာင္ ေသာႏုတၱရမူဆိုး။ ။ ယခုသခင္မစံသည့္၊ ၾကာရံေလသြန္၊ သလြန္ႏွင္းေသာက္၊ ျပဴတင္းေပါက္က၊ ေျမာက္သို႔တူ႐ူ သြားေလေတာ့။ လူ႔ရပ္ရြာစြန္၊ လူေနကိုလြန္မိ၍၊ ေဟမ၀န္စာရင္းပါ၊ ယူဇနာသံုးဆယ္ေလာက္၊ ခရီးေရာက္လွ်င္၊ ေျခာက္ထပ္ေသာ ေတာင္ငယ္၊ ပိတ္ကြယ္ကာဆီး၍၊ ေတာႀကီးလည္း တဆဲ့တတန္၊ အားလံုးကို လြန္မိမွ၊ ဆဒၵန္အိုင္ျမတ္ကို၊ ရံပတ္ပိတ္ဖံုးသည့္၊ ခုနစ္လံုးေသာ ေတာင္ထပ္သို႔၊ သင္ကပ္မိ ေလအံ့သတည္း။ ။ ထိုေတာင္စဥ္ခုနစ္လံုးတြင္၊ အတြင္းဆံုးအစြန္က၊ သု၀ဏၰပႆ၊ အမည္ရေသာ၊ ကဥၥနဂိရိ ေရႊေတာင္ႀကီး ရွိေလ၏။ မိုးထိစြင့္စြင့္၊ အျမင့္လည္း ခုနစ္ယူဇနာ၊ ေတာင္ထပ္သို႔ ေရာက္ခါေသာ္၊ ေအာက္မ်က္ႏွာတည့္တည့္၊ အတြင္းသို႔ ၾကည့္ေလေတာ့၊ ျမ၏အေရာင္၊ မ်က္စဥ္းေတာင္ကဲ့သို႔၊ တေထာင္ေသာ ျမစ္ပ်ဥ္း၊ စပ္လ်ဥ္းရွက္တင္၊ လိုဏ္ဂူမင္ကဲ့သို႔၊ ၀န္းက်င္သာေခါင္၊ ညိဳ႕ညိဳ႕ေမွာင္သည့္၊ ပေညာင္ပင္ႀကီး ျမင္လိမ့္မည္။ ။ ထိုပေညာင္ပင္ကား၊ သခင္သက္ႏွင္း၊ ဆဒၵန္မင္းသည္၊ ပူျပင္းေသာေထြ၊ ရတုေႏြ၌၊ ေရမွလာေသာ၊ ေအးစြာေမြ႔ညက္၊ ပန္းယက္ေရာျပြန္၊ ေလညႇင္းခံ၍၊ စံေတာ္မူရာ အရပ္တည္း။ ။ တရံတခါလည္း၊ သႏၲာ႐ိုးတံ၊ ၀တ္ဆံေရႊဆင္း၊ ထိန္ထိန္၀င္းေသာ၊ အင္ၾကင္းပင္ႀကီး၏ အရိပ္၌၊ မဟာသုဘဒၵါ၊ ၾကင္ရာသက္ေ၀၊ ညာမေဟႏွင့္၊ မေကြယွဥ္တြဲ၊ ပန္း၀တ္ၾကဲ၍၊ ေပ်ာ္ပါဲစံေတာ္မူသတတ္။ မိုးေသာက္သမယ၊ နံနက္ထေသာ္၊ သဗၺသုဘဒၵါ၊ သူ႔ၾကင္ရာကို၊ မဂၤလာသဘင္၊ ေရွးဖ်ားတင္၍၊ ဆင္ရွစ္ေထာင္တပ္၊ ၀ဲယာညႇပ္လ်က္၊ ေရသပၸါယ္အံ့ေသာငွာ၊ အိုင္သာသို႔ သက္ဆင္း၍၊ သန္႔ရွင္းေရမိုး၊ ခ်ဳိးေတာ္မူၿပီးမွ၊ ၀ိသာလ မာလက အမည္ရွိေသာ၊ တိတိလြင္သာ၊ ေမြ႔ရာပန္းျပန္႔၊ သန္႔ေသာအရပ္သို႔၊ ခ်ဥ္းကပ္ေတာ္မူၿပီးလွ်င္၊ ေရသီးေရေပါက္ကို၊ ခန္းေျခာက္ကုန္စဲေအာင္၊ နားေနျမဲ အစဥ္ျဖစ္သတည္း။ ။

ဤသို႔လွ်င္၊ လမ္းစဥ္ေျဖာင့္မတ္၊ ကာသိရဌ္မွ၊ ဆဒၵန္အိုင္ေရာက္၊ တေလွ်ာက္ေတာၿမိဳင္၊ ထံုးအိုင္ ေခ်ာင္းေျမာင္း၊ ျမစ္ေၾကာင္းဘီလာ၊ လမ္းကႏၲာကို၊ ငါမွာတိုင္းျဖင့္၊ မဆိုင္းစြန္႔စား၊ သင္မူဆိုးသြားပါေလ။ ။ မၾကာထုတ္ေခ်ာက္၊ ေရာက္လွ်င္ ေရာက္ျခင္း၊ ဆိပ္ေတာက္ျပည့္၀၊ စိန္ျမားခြႏွင့္၊ မိဘဒၵလင္၊ ဆဒၵန္ဆင္ကို၊ အရွင္လတ္လတ္၊ ခြင္းပစ္သတ္၍၊ စြယ္ေတာ္ျမတ္ႏွစ္ဆူကို၊ ျဖတ္ယူငါ့အား ဆက္ပါေလာ။ ။ စြယ္ေတာ္ရွင္ကို၊ လိုခ်င္သည့္ကိစၥမွာ၊ ပပလႊားလႊား၊ မိဘုရားတို႔ ဓမၼတာ၊ မာယာေထြျပား၊ အားတုိင္းစုန္႔နဲ႔၊ လင္ကိုႏြဲ႔၍၊ အေၾကာင္းမဲ့လိုခ်င္သည္ မဟုတ္၊ ေနာက္အနႏၲရ၊ ဘ၀သႏၲာန္က၊ ဤဆဒၵန္ဆင္မင္းသားသည္၊ တရားခၽြတ္ယြင္း၊ မင္းႀကီးတန္မဲ့၊ မ်က္ႏွာငဲ့၍၊ အရြဲ႕ၾကံလ်က္၊ သူႏွိပ္စက္သည္ကို၊ အဘက္မမွ်၊ ငါခံရ၍၊ ဒုကၡအလြန္ႀကီးခဲ့သည္။ ။ သူ႔ၾကင္ရာေတာ္၊ ညာေပ်ာ္ခင္မ၊ မိဘဒၵါအားရေအာင္၊ ငါ့အသေရ၊ ယုတ္ေစသျဖင့္၊ မတရားက်င့္ခဲ့သည္။ ။ ဆင္မင့္အမႈ၊ ယေန႔ပင္ျပဳသကဲ့သို႔၊ ရင္ထုမနာ၊ ပူဆာညႇဳိးခ်ဳံး၊ ေျဖမဆံုးေအာင္၊ ႏွလံုးခုတိုင္တုန္ေသးသည္။ ။ ဤရန္ၿငိဳးကို၊ ထမ္းပိုးတခုလပ္၊ ရန္ေႂကြးဆပ္လို၍၊ စိန္တပ္သည့္စဥ္းသြား၊ ဆိပ္လူးျမားႏွင့္၊ သင့္အား အသတ္ငါေစသည္။ ။ ငါ၏ ဆုေတာင္း၊ ျပည့္ေျမာက္ေၾကာင္းလည္း၊ ရွင္ေကာင္း ပေစၥကဗုဒၶါ၊ ဆရာတို႔ထံ၊ ဒါနကံျဖင့္၊ အၾကံျပည့္မႈ၊ လွဴဒါန္းျပဳ၍၊ ေအာင္ဆုရၿပီး ငါျဖစ္သည္။ ။ ယင္းသို႔ျဖစ္၍၊ သင္မူဆိုးသည္၊ စိုးရိမ္စုမသင့္၊ အခြင့္ခပ္သိမ္း၊ ၿပီးၿငိမ္းပါလိမ့္မည္။ ။

ငါခိုင္းေစသည္ကို၊ မေသြမလွန္၊ အျမန္သြား၍၊ ႀကိဳးစားအမႈထမ္းပါေလာ့။ အေမာင့္အားလည္း၊ စီးပြါးအသစ္၊ တႏွစ္ခြန္နက္၊ တသိန္းစီ ကြမ္းဘိုးထြက္ေသာ၊ ေက်းလက္ႀကီးစြာ၊ ရြာငါးရြာကို၊ ေသခ်ာမွတ္သား၊ နိမိတ္ျခား၍၊ ပိုင္စားကံေကၽြးခံစိမ့္မည္ဟူ၍၊ လူမိုက္မူဆိုးကို၊ မိုးထိေအာင္ ေျမႇာက္ေကာ္၍၊ အမိန္႔ေတာ္ ရွိသည္တြင္၊ မူဆိုးငႏြား၊ ၀မ္းပန္းပါး၍၊ သြားပါမည္ ၀န္ခံၿပီးလွ်င္၊ မိမိအိမ္သို႔ ျပန္ေလ၏။ ။

ခုနစ္ရက္ေျမာက္၊ မိုးေသာက္အခါ၊ သခၤ်ာပမာဏ၊ တကုမၻဘြဲ႔၊ ႏွစ္ဆယ့္ခုနစ္တင္း၊ ႏွစ္စိတ္၀င္ေသာ သားေရအိတ္ႀကီးထဲသို႔၊ ပဲခြပ္, ပုဆိန္၊ ႀကိဳး, ႀကိမ္, ေပါက္တူး၊ ေဆာက္, စူး, ဓားမ၊ လႊႀကီး, လႊငယ္၊ မယ္န သံခ်ိတ္၊ ျမက္ရိတ္ တံစဥ္ေကာက္၊ ေက်ာက္ဆူး အတူ၊ ကကၠဴ ခက္ရင္း၊ တံသင္း လက္႐ိုက္၊ မီးတိုက္ဆံုေက်၊ သားေရလြန္ငယ္ႀကီး၊ သားေရ ထီး မိုးကာ၊ ဆင္ခြါဘိနပ္၊ အရပ္ရပ္တန္ဆာ၊ စားရိကၡာ မႂကြင္း၊ ထည့္သြင္းၿပီးလွ်င္၊ တကုမၻ၀င္ေသာ သားေရအိတ္ႀကီးကို၊ အသာေကာက္ယူ၍၊ ပခံုး၌ လြယ္သည္။ ကြမ္းအစ္ငယ္ တလံုး၀န္မွ်သာ ေလးသတည္း။ ။ မိဘုရားလည္း၊ မူဆိုးသားကို၊ ရထားႏွင့္ တင္ၿပီးလွ်င္၊ ေျမာက္ခြင္ဒိသာ၊ ဟိမ၀ါနယ္စပ္၊ လူကင္းရာအရပ္သို႔၊ တပ္တာခင္း၍၊ ခ်က္ျခင္းပို႔လိုက္ေလသတည္း။ ။

ငဒုႆီအို၊ ေသာႏုတၱိရ္လည္း၊ ပိုလ္တေထာင္ႏိုင္၊ မာခိုင္က်န္းခက္၊ လက္နက္ေလးျမား၊ ဘယားႀကီးစြာ၊ ထမ္းလြယ္ကာလွ်င္၊ သင့္ရာ သင့္ရာ၊ အိတ္ပါ ဥႆံု၊ တန္ဆာစံုတို႔ျဖင့္၊ ခ်ဳံကို ခုတ္ပိုင္း၊ အင္တိုင္းကိုထြင္၊ သစ္ပင္ကိုေဖာက္၊ ေခ်ာက္ကိုခုန္ေက်ာ္၊ ညႊန္ေပၚတံုးခင္း၊ ထံုးအင္းျမစ္ေရ၊ ျခားဆီးေနလည္း၊ ေလွလုပ္၍ကူး၊ အထူးထူးေသာ ပေယာဂတုိ႔ျဖင့္၊ သခင္မ သုဘဒၵါ၊ မွာလိုက္သည့္အတိုင္း၊ မဆိုင္းမတြဲ႔၊ အသက္ကို မငဲ့ပဲ၊ တဆဲ့ရွစ္ထပ္ေသာ ေတာႀကီးကို လြန္၍၊ ဆဒၵန္အိုင္အတြင္းသို႔၊ ေက်ာ္နင္းေပါက္ေရာက္ေလသတည္း။ ။ မူဆိုးမိစၦာ၊ စြန္႔စား၍ လာခဲ့ေသာ္၊ ဗာရာဏသီၿမိဳ႕မွထြက္သည့္၊ ရက္ကိုစစ္လွ်င္၊ ခုနစ္ႏွစ္, ခုနစ္လ, ခုနစ္ရက္၊ သက္သက္သို႔စင္ ၾကာသတည္း။ ။
***
ဆဒၵန္ဆင္မင္း၀တၳဳက အရွည္ဆံုးပဲမို႔ နည္းနည္းခ်င္းခြဲၿပီး တင္လိုက္ပါတယ္။ အမ်ားႀကီးဆိုရင္ ဖတ္ရတာ ပ်င္းမွာစိုးလို႔ .... ဒါေတာင္ ဖတ္ၾကပါ့မလား မသိပါဘူး။ :) ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ လိုအပ္ရင္ အကိုးအကား ရွာရလြယ္ေအာင္လို႔ပါ။ စာအုပ္က ေဟာင္းေနေတာ့ စာရြက္ေတြက ေတာ္ေတာ္ေလး၀ါေနၿပီး စာလံုးေတြ ဟိုဘက္ဒီဘက္ေပါက္ေနလို႔ စကန္ဖတ္ဖို႔လဲ အဆင္မေျပဘူး။ ဒါေၾကာင့္ အားတဲ့အခ်ိန္ နည္းနည္းခ်င္း ႐ိုက္ၿပီး တင္ေပးပါမယ္။

ဒီအပိုင္း (၂) ကို႐ိုက္ရင္း ေသာႏုတၱိဳရ္မုဆိုးရဲ႕ အလွကို ဘြဲ႔တဲ့ ဦးပုညစကားလံုးေတြကို လက္ဖ်ားခါေနရတယ္။ လက္ေညာင္းလို႔ မဟုတ္ပါဘူး။ သေဘာက်လို႔ပါ။ :)) ဒီဘေလာ့ကို မေတာ္တဆ ေရာက္ၿပီး လာဖတ္မိတဲ့ ဣတၳိယေလးမ်ား ေသာႏုတၱိဳရ္မုဆိုးရဲ႕ အလွဘြဲ႔မွာ ယစ္မူးသြားခဲ့ရင္ တာ၀န္မယူပါေၾကာင္း ... ။
***
ေမဓာ၀ီ
၁၊ ဇူလိုင္၊ ၂၀၁၁
၁၃း၀၅ နာရီ

ရည္ညႊန္း ။ ... ။ ဦးပုည၀တၳဳေပါင္းခ်ဳပ္ (ဟံသာ၀တီ ပိဋကတ္စာပံုႏွိပ္တိုက္၊ ၁၉၄၀)