ခ်န္ရစ္သူ ႏွင့္ က်န္ရစ္သူ

"ခ်န္ရစ္သူ နဲ႔ က်န္ရစ္သူ ..."
အေတြးထဲ မၾကာမၾကာ ေရာက္လာျဖစ္တဲ့ စကားလံုး ႏွစ္လံုး ... ။

ခ်န္ရစ္သူနဲ႔ က်န္ရစ္သူ ဘယ္သူက ပိုလြမ္းရမလဲ … ဘယ္သူက ပိုတမ္းတမလဲ … ခဏခဏ ေတြးၾကည့္မိဖူးတယ္။ တကယ္ေတာ့ ခ်န္ရစ္သူပဲျဖစ္ျဖစ္ က်န္ရစ္သူပဲျဖစ္ျဖစ္ နင့္နင့္သည္းသည္း ခံစားတတ္သူက ပိုၿပီးလြမ္းရ … ပိုၿပီးတမ္းတမွာ မဟုတ္လား။

ကိုယ့္ပုဂၢလိက ခံစားခ်က္အေနနဲ႔ ေျပာရရင္ေတာ့ ခ်န္ရစ္သူမျဖစ္ခ်င္ပါဘူး၊ က်န္ရစ္သူသာ ျဖစ္ခ်င္ပါတယ္။ ကိုယ္ကစၿပီး ခြဲခြါသြားဖုိ႔ရာ အင္အားမရွိ … ကိုယ္ကစၿပီး ေက်ာမခိုင္းခ်င္ … ကိုယ္ကစၿပီး ႏႈတ္မဆက္ခ်င္သူပါ။ ခ်န္ရစ္သူက ခ်န္ရစ္ခဲ့လုိ႔ က်န္ရစ္ရမယ့္ဘ၀မွာ နားလည္မႈမ်ားစြာနဲ႔သာ က်န္ရစ္ခဲ့ခ်င္ပါတယ္။

တကယ္လို႔ မျဖစ္မေန ကိုယ္က ခ်န္ရစ္သူ ျဖစ္ရမယ္ ဆိုရင္ေရာ … ။ ခ်န္ရစ္သူဘ၀မွာ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ႀကီး ေနႏိုင္ပါ့မလား … ။ အလြမ္းမဲ့စြာ ေက်ာခိုင္းရက္ပါမလား … ။ စဥ္းစားရင္း ကဗ်ာအတိုေလး ႏွစ္ပုဒ္ ခ်ေရးျဖစ္တယ္ … ။
***
"ခ်န္ရစ္သူ …"

ေနခဲ့ေတာ့ေနာ္ …
အေဖာ္အျဖစ္ မေခၚရဲ
မေပ်ာ္ပါ ဒီလမ္းထက္မွာ
လြမ္းလ်က္သာပဲ။
***

"က်န္ရစ္သူ …"

ထားခဲ့ေတာ့ကြယ္ …
နားလည္စြာ က်န္ေနဆဲ
သံသရာ ဖန္တေကြ႔မွာ
ျပန္ေတြ႔မွာပဲ။
***

ေမဓာ၀ီ
၂၇၊ စက္တင္ဘာ၊ ၂၀၁၀
၁၂း၂၅ နာရီ

မႏွစ္က တပိုင္းတစ ေရးထားတဲ့ ဒီကဗ်ာေလးေတြကို ကြန္ပ်ဴတာထဲက ဖိုင္အေဟာင္းေတြ ရွင္းရင္း ျပန္ေတြ႔လို႔ နည္းနည္း ျဖည့္ေရးၿပီး တင္လိုက္ပါတယ္။ ေရွ႕တပတ္ (၁၄ မတ္) မွာ ေက်ာင္းျပန္တက္ရေတာ့မွာမို႔ ေက်ာင္းမဖြင့္ခင္ အထိသာ ဘေလာ့ေပၚမွာ စာေရး စာဖတ္ လုပ္ႏိုင္ပါေတာ့မယ္။ ေက်ာင္းဖြင့္ရင္ေတာ့ ဘေလာ့ေလးကို ခ်န္ရစ္ခဲ့ရပါအံုးမယ္။ တကယ္ပဲ စိတ္ျပတ္သားစြာ ခ်န္ရစ္ႏိုင္မလား ဆိုတာေတာ့ မေျပာတတ္ေသးပါဘူး။ သံေယာဇဥ္ဆိုတာကလဲ သက္မဲ့အေပၚေတာင္ ခ်ည္ေႏွာင္ တြယ္တာတတ္တယ္ မဟုတ္လား ... ။
***
ေမဓာ၀ီ
၇၊ မတ္၊ ၂၀၁၁
၉း၄၂ နာရီ