မိုးမခ်ဳပ္ခင္
ရိကၡာျပင္လ်က္
ခရီးဆက္ရေပဦးမည္။
***
ရိကၡာျပင္လ်က္
ခရီးဆက္ရေပဦးမည္။
***
၂၀၀၇ ခုႏွစ္ ဇူလိုင္ ၄ ရက္ေန႔တုန္းက “လူနာေဆာင္ အမွတ္ ၁” ဆိုၿပီး ေရးခဲ့ဖူးပါတယ္။ က်မ မိတ္ေဆြတေယာက္ ရန္ကုန္ေဆး႐ံုႀကီးမွာ ေဆးကုသခံစဥ္ လူနာသြားေမးခဲ့တဲ့ အေတြ႔အၾကံဳေလးကို ျပန္ေရးထားခဲ့တာပါ။ ၿပီးခဲ့တဲ့ တႏွစ္ေက်ာ္ ၂၀၀၉ ခုႏွစ္ ၾသဂုတ္လထဲမွာေတာ့ ဦးရီးေတာ္ မိတ္ေဆြရဲ႕ ဖခင္ႀကီး ေဆး႐ံုတင္ရလို႔ ဦးရီးေတာ္နဲ႔ က်မ လူမမာၾကည့္ သြားခဲ့ၾကပါတယ္။ ျမန္မာျပည္ရဲ႕ အထင္ကရ ရန္ကုန္ ျပည္သူ႔ ေဆး႐ံုႀကီးနဲ႔ အဂၤလန္ႏိုင္ငံ နယ္ၿမိဳ႕ေလးတၿမိဳ႕ရဲ႕ ေဆး႐ံုတ႐ံု … ေဆး႐ံုခ်င္း တူေပမဲ့ မတူညီတဲ့ ကြာျခားပံုေလးေတြကို က်မစိတ္ထဲ မွတ္ထင္ စြဲျမဲခဲ့တယ္။ ၿပီးေတာ့ ေဆး႐ံုေပၚက အထီးက်န္ သူအိုေတြရဲ႕ ဘ၀ကို ၾကည့္ရင္း စိတ္မေကာင္းလဲ ျဖစ္မိခဲ့တယ္။ ဒါနဲ႔ပဲ ဒီစာေရးဖို႔ စိတ္ကူးရခဲ့ပါတယ္။ မေရးခင္ လူနာေဆာင္အမွတ္ ၆ လို႔ ေခါင္းစဥ္ေပးၿပီးမွ သြားသတိရတာ ခ်က္ေကာ့ဗ္ရဲ႕ Ward 6 ကို ဆရာေဖျမင့္ ဘာသာျပန္တဲ့ လူနာေဆာင္ အမွတ္ ၆ နဲ႔ တူေနလို႔ … ေခါင္းစဥ္ေျပာင္း လိုက္တယ္။ အဲဒီတုန္းက ေရးခဲ့ၿပီး အဆံုးမသတ္ရေသးတဲ့ ဒီစာကို ခုမွ အဆံုးသတ္ ျဖစ္ပါတယ္။ ဖတ္ၾကည့္ၾကပါအံုး။
***
"မိုးမခ်ဳပ္ခင္ ..."
သူတို႔စီးလာသည့္ ကားေလးက ေဆး႐ံုသို႔ လမ္းညႊန္ထားသည့္ဘက္ကို ေကြ႔လိုက္စဥ္မွာ ျမင့္မားရွည္လ်ားသည့္ မီးခိုးေခါင္းတိုင္ႀကီးကို ျမင္လိုက္ရသည္။ ေဆး႐ံု၏ ၀င္ေပါက္ကို ဂိတ္တံခါးေတြျဖင့္ တားဆီး မထား။ ကားကို ၁၅ မိုင္ႏႈန္းျဖင့္သာ ေမာင္းရန္၊ ျဖည္းျဖည္းေမာင္းရန္ သတိေပး ဆိုင္းဘုတ္ေတြသာ ကားလမ္းတေလွ်ာက္ ျမင္ေတြ႔ရသည္။ ေဆး႐ံု၀င္းႀကီးက ႀကီးမား က်ယ္ေျပာလွသလို အေဆာက္အဦးေတြက မ်ားျပားလွသည္။ အေရးေပၚဌာန၊ ႏွလံုးေရာဂါကု ဌာန စသျဖင့္ ဌာနအလိုက္ အေဆာက္အဦးေတြက အသီးသီး အသက။ ကားရပ္ရန္ ေနရာမ်ားကလည္း သူ႔အေဆာက္အဦးအတြက္ သူ႔ေနရာႏွင့္သူ။
“ဒါက လိုင္ဘရီနဲ႔ စာသင္ေဆာင္”
ကားကို ျဖည္းျဖည္းခ်င္း ေမာင္းရင္း ဦးရီးေတာ္က ေျပာ၍ လွမ္းၾကည့္ေတာ့ Library ဟု ေရးထားသည့္ အေဆာက္အဦးတခုကို ျမင္သည္။
“ဒီထဲမွာပဲ စာသင္ရတာေလ …”
ဦးရီးေတာ္က ဤေဆး႐ံုတြင္ ၄-ႏွစ္ေလာက္ လုပ္ခဲ့ဖူးသည္။
“အခုေတာ့ ေတာ္ေတာ္ေလး ေျပာင္းလဲကုန္ၿပီ၊ အရင္နဲ႔ မတူေတာ့ဘူး …”
ႏွစ္ေတြကလည္း ၾကာခဲ့ၿပီကိုး။ ထိုစဥ္က ဦးရီးေတာ္ ဒီေျမကိုေရာက္ၿပီး မၾကာခင္ ႏွစ္ပိုင္းေလာက္ ျဖစ္မည္။ ခုဆိုလွ်င္ ႏွစ္ေပါင္း သံုးဆယ္နီးပါး ရွိေလာက္ၿပီ။
“အဲဒီအေဆာင္ေလးေတြ႔လား၊ အဲဒီမွာ ေနရတာ … ပထမထပ္က အခန္းေလးမွာ ေနခဲ့တာေပါ့”
ထို အခန္းက်ဥ္းေလးမွာေနၿပီး အလုပ္သြား၊ စားေတာ့ ေဆး႐ံုကန္တင္းမွာ၊ ေစ်း၀ယ္ရင္ အနီးအနားက Somerfield ဆိုတဲ့ ဆိုင္ကေလးမွာ။ ႐ုန္းကန္ခဲ့ရသည့္ ဘ၀ တစိတ္တေဒသကို ဦးရီးေတာ္က ျပန္ေျပာင္း သတိရေနသည္ထင့္။
ကားရပ္ဖို႔ ပါကင္ကိုသြားေတာ့ ကားပါကင္ေၾကးအတြက္ အလိုအေလ်ာက္ ေမာင္းတံျဖင့္ တားထားသည့္ ေနရာမွာရပ္ရင္း စက္ ခလုတ္ကို ႏွိပ္ရသည္။
“အရင္က ကားပါကင္ေၾကး မေပးရဘူး၊ ေနာက္ပိုင္းမွ လုပ္လိုက္တာေနမွာ”
ယာဥ္ရပ္နားခက အနည္းဆံုး ၂ နာရီအတြက္ ၂ ေပါင္။ စက္က ထုတ္ေပးသည့္ ျဖတ္ပိုင္းေလးကိုယူၿပီး ေနရာလြတ္တခုတြင္ ကားရပ္လိုက္သည္။ ေနရာ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားမွာ ကားေတြအျပည့္။ ေဆး႐ံု, ေဆးခန္း မစည္ကားအပ္သည့္ အရပ္မ်ားတြင္ လူစည္ကားလွခ်ည္ရဲ႕။ ဘယ္ေနရာ ဘယ္ေဒသမွာမဆို မက်န္းမာသူေတြ သိပ္မ်ားေနသလား … စဥ္းစားေနမိ၏။
ကားရပ္သည့္ေနရာႏွင့္ ေဆး႐ံု ပင္မ အေဆာက္အဦးက သိပ္မေ၀း၊ ဆင္၀င္၏နေဘး ၀င္ေပါက္မွ ၀င္ၾကရသည္။ ေဆး႐ံု၀င္ေပါက္ရွိ အလိုအေလ်ာက္ ဖြင့္ပိတ္ေပးသည့္ မွန္တံခါးအနီးတြင္ ေဆးလိပ္ ထြက္ေသာက္ေနသူ တေယာက္တေလကို ေတြ႔ရသည္။ သဒၶါေၾကး ေတာင္းခံေနေသာ အေပါက္ေစာင့္ တဦးတေယာက္မွ ရွိမေန။ သူသူကိုယ္ကိုယ္ ၀င္ခ်ည္ ထြက္ခ်ည္ ထိုတံခါးေပါက္မွ အတားအဆီး အစစ္အေဆးမရွိ ျဖတ္သန္း သြားလာေနၾက၏။ ေကာင္းေလစြ။
အေဆာက္အဦးထဲ၀င္ေတာ့ ေဆး႐ံုအနံ႔ ခပ္သဲ့သဲ့ရသည္။ သို႔ေသာ္ စိတ္အေႏွာက္အယွက္ ျဖစ္ရေလာက္ေအာင္ မဆိုးရြား၊ သာမန္႐ွဴ႐ိုး႐ွဴစဥ္သာ အသက္ကို ႐ွဴ႐ႈိက္ရင္း ဦးရီးေတာ္ အေနာက္မွ လိုက္ခဲ့သည္။ ေကာ္ရစ္ဒါတေလွ်ာက္ အမႈိက္အစအနမ်ား၊ ဖုန္မ်ား၊ သဲမ်ား၊ ကြမ္းတံေတြးမ်ား … ဘာတခုမွ မေတြ႔ရ။ ဘီးတပ္ကုလားထိုင္မ်ား လြယ္လင့္တကူ သြားလာႏိုင္ရန္ အတက္အဆင္းကို ဆင္ေျခေလွ်ာမ်ားျဖင့္ ျပဳလုပ္ေပးထားသည္။ သူနာျပဳမ်ား၊ ေဆး႐ံု၀န္ထမ္းမ်ား၊ ဆရာ၀န္ဟု ထင္ရဟန္ရွိသူမ်ား သြက္လက္စြာ လႈပ္ရွား သြားလာေနၾကသည္။ ဧည့္ခ်ိန္ ၆ နာရီခြဲမွ ၈ နာရီ ဟု ေရးထားသည္ကို သတိျပဳမိ၏။
ပထမထပ္ကို ဦးရီးေတာ္က ဓာတ္ေလွခါးျဖင့္ တက္သည္။ ဓာတ္ေလွခါးက လူနာကုတင္ ၃လံုးခန္႔္ ဆန္႔ေလာက္ေအာင္ က်ယ္၀န္းသည္၊ သန္႔ရွင္းသည္။ သည္လိုႏွင့္ လူနာထားသည့္ အေဆာင္ဆီေရာက္ၿပီ။ Ward 6-7 ဟု ေရးထားေသာ အခန္းေရွ႕တြင္ရပ္ၿပီး ဘဲလ္ တီးလိုက္သည္။ အခန္းဆီသို႔ မ၀င္ခင္ လက္ကို သန္႔စင္ေအာင္ အရည္ (ဂ်ဲလ္) တမ်ဳိးျဖင့္ သုတ္လိမ္းရေသးသည္။ သူနာျပဳ ၀န္ထမ္းတေယာက္ တံခါးလာဖြင့္၏။ ၀င္၀င္ခ်င္းက သူနာျပဳ ၀န္ထမ္းမ်ား၏ ေကာင္တာ၊ တယ္လီဖုန္း, ဖက္စ္, ကြန္ပ်ဴတာ စသျဖင့္ လိုအပ္သည့္ ပစၥည္းပစၥယ အစံုအလင္။ ထိုေနရာကို ျဖတ္ၿပီးမွ Ward 6 ကို ေရာက္သည္။ လူမမာထားရာ အခန္းက ၆-ေယာက္ခန္း၊ တဘက္ ၃-ေယာက္စီ။ ကုတင္ေဘးမွာ ကုလားထိုင္ႏွင့္ စားပြဲဆက္လ်က္ တစံု၊ ဗီ႐ိုငယ္တလံုး၊ ကုတင္အေနာက္မွာ ဧည့္သည္ ေဆာင္သည္ ထိုင္ရန္ ဆိုဖာတပ္ ခံုတန္းရွည္ငယ္ေလးတခု။ လူမမာ အမည္၊ သက္ဆိုင္ရာ ဆရာ၀န္အမည္ႏွင့္ လူမမာႏွင့္ ပတ္သက္သည့္ စာရြက္စာတမ္းေတြကို ကုတင္၏ အေနာက္ဖက္မွာ ျမင္သာထင္သာ ခ်ိတ္ထား၏။
သတင္းသြားေမးရသည့္ လူမမာက အသက္ ၉၀ ေက်ာ္ အဘိုးအိုတဦး။ သူတို႔ေရာက္သြားေတာ့ ကုတင္ေပၚ လွဲေနရင္းက ၿပံဳးၿပံဳးရႊင္ရႊင္ ႏႈတ္ဆက္သည္။ လူက လန္းလန္းဆန္းဆန္း၊ အသံက က်ယ္က်ယ္ ေလာင္ေလာင္၊ အမွတ္သညာ အနည္းငယ္ ခ်ဳိ႕ယြင္းသည္မွလြဲ၍ မမာသည္ႏွင့္ သိပ္မတူလွ။ အသက္ ၉၀ ေက်ာ္ ေသာ္လည္း သန္မာဆဲ။ သက္ႀကီးေျပာက္, သူအိုမွည့္ စသည့္ အစက္အေျပာက္တခ်ဳိ႕ မ်က္ႏွာမွာ ရွိေနေပမဲ့ အသားအေရ ေပ်ာ့တြဲ ႐ႈံ႕တြမေန။ မ်က္စိ၊ နား၊ သြား အကုန္ေကာင္းတုန္း။ ေရွးကုသိုလ္ ေကာင္းလွသူပင္။
ထိုအဘိုး၏ ဘယ္ဘက္ေဘးက အဘိုးအိုကေတာ့ ကုတင္မွာအိပ္မေန၊ ကုလားထိုင္မွာ ေတာင့္ေတာင့္ႀကီး ထိုင္လ်က္ မ်က္စိအစံုကို မွိတ္ထားသည္။ ညာဘက္က အဘိုးအိုကေတာ့ အသံနည္းနည္း က်ယ္က်ယ္ ထြက္မိလွ်င္ တခ်က္တခ်က္ ဒီဘက္ကို လွမ္းလွမ္းၾကည့္သည္။ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ ကုတင္မ်ားအနက္ ဘယ္ဘက္အစြန္မွ အဘိုးအိုက အလြန္ပိန္လြန္းလွသည္။ ပက္လက္ အိပ္ေနေသာ ထိုအဘိုးအိုကို ၾကည့္ရသည္မွာ စိတ္မသက္သာ၊ အ႐ိုးေပၚ အေရတင္ ခႏၶာႏွင့္ အသက္ကို အားခဲ ႐ွဴေနရသည့္ႏွယ္။ အလယ္ကုတင္က အဘိုးကေတာ့ နည္းနည္း ျပည့္ျပည့္ ၿဖိဳးၿဖိဳးရွိသည္။ ေဆး႐ံု၀တ္စံု အစိမ္းကို ၀တ္ထားၿပီး ကုတင္ေပၚမွာ ခပ္ေလွ်ာေလွ်ာမွီရင္း လွဲေလ်ာင္းေနသည္။ ညာအစြန္က အဘိုးအိုသည္လည္း မ်က္စိစံုမွိတ္ရင္း အိပ္ရာေပၚမွာ ပက္လက္။ တခ်က္တခ်က္ ေခ်ာင္းက တဟြတ္ဟြတ္။
အိုျခင္းဆင္းရဲႏွင့္ နာျခင္းဆင္းရဲကို တၿပိဳင္နက္ ခံစားေနရသူေတြ။ ဧည့္ခ်ိန္ေပမဲ့ ထိုအဘိုးအိုမ်ားကို လာၾကည့္မည့္သူ တစံုတေယာက္မွ မရွိ။ ေဆး႐ံုမွ ေကၽြးေသာ အစာကို စား၊ သူနာျပဳမ်ား၏ ျပဳစုမႈကိုခံကာ မခန္႔မွန္းႏိုင္ေသာ အခ်ိန္အတြင္း ႀကံဳေတြ႔ရေတာ့မည့္ ေသျခင္းတရားကို ေစာင့္စားေနၾကရွာသူေတြ။ သူတို႔၏ ပ်ဳိျမစ္ေသာအခ်ိန္ေတြကို မည္သို႔ ကုန္ဆံုးခဲ့ၾကသလဲ မသိ။ တိုင္းျပည္တာ၀န္ ထမ္းေဆာင္ရင္းလား … သားေကၽြးမႈ မယားေကၽြးမႈျဖင့္လား။ ထိုသူမ်ားသည္ အတိတ္ကာလတခုမွာ ႀကိဳးစားခဲ့ၾကရမည္ … ႐ုန္းကန္ခဲ့ ၾကရမည္ … ေပးဆပ္ခဲ့ၾကရမည္။ သို႔တိုင္လ်က္ ထိုသူတို႔ ဘ၀၏ ညေနေစာင္းသည္ ေမွးမွိန္ေဖ်ာ့ေတာ့စြာ အထီးက်န္ဆန္လြန္းလွေပ၏။
အစြမ္းထက္ေသာ ေဆး၀ါးႏွင့္ စက္ကရိယာမ်ား၊ ေခတ္မီတိုးတက္ေသာ အသံုးအေဆာင္မ်ား ျခံရံကာ အခ်ိန္ျပည့္ ေစာင့္ေရွာက္ ၾကည့္႐ႈေပးမည့္ ဆရာ၀န္ သူနာျပဳ စသူတို႔ အနီးအပါးတြင္ ရွိပါလ်က္ ထိုသူတို႔ ဘ၀သည္ ျပည့္စံုပါရဲ႕လား … ဟု ေတြးေနမိ၏။ တေန႔ၿပီးတေန႔ ေရြ႕လ်ား ကုန္ဆံုးရင္း ဘ၀ေန၀င္ခ်ိန္ကို အဓိပၸါယ္မဲ့ ၿငီးေငြ႔စြာ ထိုင္ေစာင့္ေနၾကရရွာသည့္ အျဖစ္။ ႐ုပ္၀တၳဳ ပစၥည္းမ်ား ျပည့္စံုေနပါလ်က္ တစံုတခု လိုအပ္ေနေသာ ထို၀န္းက်င္မွာ မြန္းက်ပ္၍ လာသည္။
အခန္းတြင္းရွိ ဇရာေဗဒကို ေစ့ငုစြာ ၾကည့္႐ႈရင္း “သင္လည္း တေန႔အိုရဦးမည္” ဟူသည့္ ဘိုးဘြားရိပ္သာမွ စာတန္းေလးကို သတိရ မိရာက သက္ျပင္းတခ်က္ ခပ္ေလးေလး မႈတ္ထုတ္လိုက္မိသည္။
“ျပန္ၾကစို႔ … မိုးခ်ဳပ္ေတာ့မယ္ …”
ဦးရီးေတာ္၏ စကားအဆံုး လူနာအဘိုးအိုကို ႏႈတ္ဆက္ၿပီး ထိုအခန္းေလးအား ေက်ာခိုင္းထြက္ခဲ့ေလသည္။ သန္႔ရွင္းသပ္ရပ္သည့္ အေဆာက္အဦးႀကီးက မမာသည္ေတြကို သူ႔ရင္ခြင္မွာ ထည့္ထားလ်က္ ေမွာင္ရီပ်ဳိးစ ေကာင္းကင္ေအာက္မွာ ၿငိမ္သက္စြာ ထီးတည္း ရပ္လို႔ေန၏။ ကားေပၚတက္၊ ထိုင္ခံုခါးပတ္ ပတ္ၿပီး ခပ္ေလွ်ာေလွ်ာ မွီထိုင္ရင္း မ်က္စိအစံုကို မွိတ္ထားလိုက္သည္။ ကားေလးက တေရြ႕ေရြ႕သြားေနသည္။ အေမွာင္ထုက တစစ ခ်ဥ္းကပ္လို႔လာၿပီ။ မၾကာခင္ ေနမင္း၏ အလင္းေရာင္ လက္က်န္ေလး ကုန္ဆံုးကာ မိုးစုန္းစုန္း ခ်ဳပ္ေတာ့မည္။
မ်က္စိ မွိတ္ထားသျဖင့္ ပို၍ ေမွာင္ေနသလို ခံစားေနရသည္။ အေမွာင္က လူေတြကို လွည့္စားတတ္သည္၊ အားငယ္ေစသည္၊ ထိတ္လန္႔မႈကို ေပးသည္။ ထို႔ေနာက္ မ်က္စိကို ျပန္ဖြင့္၍ အေမွာင္ကို ရင္ဆိုင္လိုက္သည္။ ကားေလးက အေနာက္ဘက္ကို ဦးတည္ ေမာင္းႏွင္ေနေသာေၾကာင့္ အလင္းေရာင္ တစြန္းတစကို ျမင္ေနရေသး၏။ မည္သို႔ပင္ျဖစ္ေစ … … …
မိုးမခ်ဳပ္ခင္ ရိကၡာျပင္လ်က္ ခရီးဆက္ရေပဦးမည္တည့္။ … ။
***
ေမဓာ၀ီ
၅၊ မတ္၊ ၂၀၁၁
၁၇း၁၂ နာရီ
***
"မိုးမခ်ဳပ္ခင္ ..."
သူတို႔စီးလာသည့္ ကားေလးက ေဆး႐ံုသို႔ လမ္းညႊန္ထားသည့္ဘက္ကို ေကြ႔လိုက္စဥ္မွာ ျမင့္မားရွည္လ်ားသည့္ မီးခိုးေခါင္းတိုင္ႀကီးကို ျမင္လိုက္ရသည္။ ေဆး႐ံု၏ ၀င္ေပါက္ကို ဂိတ္တံခါးေတြျဖင့္ တားဆီး မထား။ ကားကို ၁၅ မိုင္ႏႈန္းျဖင့္သာ ေမာင္းရန္၊ ျဖည္းျဖည္းေမာင္းရန္ သတိေပး ဆိုင္းဘုတ္ေတြသာ ကားလမ္းတေလွ်ာက္ ျမင္ေတြ႔ရသည္။ ေဆး႐ံု၀င္းႀကီးက ႀကီးမား က်ယ္ေျပာလွသလို အေဆာက္အဦးေတြက မ်ားျပားလွသည္။ အေရးေပၚဌာန၊ ႏွလံုးေရာဂါကု ဌာန စသျဖင့္ ဌာနအလိုက္ အေဆာက္အဦးေတြက အသီးသီး အသက။ ကားရပ္ရန္ ေနရာမ်ားကလည္း သူ႔အေဆာက္အဦးအတြက္ သူ႔ေနရာႏွင့္သူ။
“ဒါက လိုင္ဘရီနဲ႔ စာသင္ေဆာင္”
ကားကို ျဖည္းျဖည္းခ်င္း ေမာင္းရင္း ဦးရီးေတာ္က ေျပာ၍ လွမ္းၾကည့္ေတာ့ Library ဟု ေရးထားသည့္ အေဆာက္အဦးတခုကို ျမင္သည္။
“ဒီထဲမွာပဲ စာသင္ရတာေလ …”
ဦးရီးေတာ္က ဤေဆး႐ံုတြင္ ၄-ႏွစ္ေလာက္ လုပ္ခဲ့ဖူးသည္။
“အခုေတာ့ ေတာ္ေတာ္ေလး ေျပာင္းလဲကုန္ၿပီ၊ အရင္နဲ႔ မတူေတာ့ဘူး …”
ႏွစ္ေတြကလည္း ၾကာခဲ့ၿပီကိုး။ ထိုစဥ္က ဦးရီးေတာ္ ဒီေျမကိုေရာက္ၿပီး မၾကာခင္ ႏွစ္ပိုင္းေလာက္ ျဖစ္မည္။ ခုဆိုလွ်င္ ႏွစ္ေပါင္း သံုးဆယ္နီးပါး ရွိေလာက္ၿပီ။
“အဲဒီအေဆာင္ေလးေတြ႔လား၊ အဲဒီမွာ ေနရတာ … ပထမထပ္က အခန္းေလးမွာ ေနခဲ့တာေပါ့”
ထို အခန္းက်ဥ္းေလးမွာေနၿပီး အလုပ္သြား၊ စားေတာ့ ေဆး႐ံုကန္တင္းမွာ၊ ေစ်း၀ယ္ရင္ အနီးအနားက Somerfield ဆိုတဲ့ ဆိုင္ကေလးမွာ။ ႐ုန္းကန္ခဲ့ရသည့္ ဘ၀ တစိတ္တေဒသကို ဦးရီးေတာ္က ျပန္ေျပာင္း သတိရေနသည္ထင့္။
ကားရပ္ဖို႔ ပါကင္ကိုသြားေတာ့ ကားပါကင္ေၾကးအတြက္ အလိုအေလ်ာက္ ေမာင္းတံျဖင့္ တားထားသည့္ ေနရာမွာရပ္ရင္း စက္ ခလုတ္ကို ႏွိပ္ရသည္။
“အရင္က ကားပါကင္ေၾကး မေပးရဘူး၊ ေနာက္ပိုင္းမွ လုပ္လိုက္တာေနမွာ”
ယာဥ္ရပ္နားခက အနည္းဆံုး ၂ နာရီအတြက္ ၂ ေပါင္။ စက္က ထုတ္ေပးသည့္ ျဖတ္ပိုင္းေလးကိုယူၿပီး ေနရာလြတ္တခုတြင္ ကားရပ္လိုက္သည္။ ေနရာ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားမွာ ကားေတြအျပည့္။ ေဆး႐ံု, ေဆးခန္း မစည္ကားအပ္သည့္ အရပ္မ်ားတြင္ လူစည္ကားလွခ်ည္ရဲ႕။ ဘယ္ေနရာ ဘယ္ေဒသမွာမဆို မက်န္းမာသူေတြ သိပ္မ်ားေနသလား … စဥ္းစားေနမိ၏။
ကားရပ္သည့္ေနရာႏွင့္ ေဆး႐ံု ပင္မ အေဆာက္အဦးက သိပ္မေ၀း၊ ဆင္၀င္၏နေဘး ၀င္ေပါက္မွ ၀င္ၾကရသည္။ ေဆး႐ံု၀င္ေပါက္ရွိ အလိုအေလ်ာက္ ဖြင့္ပိတ္ေပးသည့္ မွန္တံခါးအနီးတြင္ ေဆးလိပ္ ထြက္ေသာက္ေနသူ တေယာက္တေလကို ေတြ႔ရသည္။ သဒၶါေၾကး ေတာင္းခံေနေသာ အေပါက္ေစာင့္ တဦးတေယာက္မွ ရွိမေန။ သူသူကိုယ္ကိုယ္ ၀င္ခ်ည္ ထြက္ခ်ည္ ထိုတံခါးေပါက္မွ အတားအဆီး အစစ္အေဆးမရွိ ျဖတ္သန္း သြားလာေနၾက၏။ ေကာင္းေလစြ။
အေဆာက္အဦးထဲ၀င္ေတာ့ ေဆး႐ံုအနံ႔ ခပ္သဲ့သဲ့ရသည္။ သို႔ေသာ္ စိတ္အေႏွာက္အယွက္ ျဖစ္ရေလာက္ေအာင္ မဆိုးရြား၊ သာမန္႐ွဴ႐ိုး႐ွဴစဥ္သာ အသက္ကို ႐ွဴ႐ႈိက္ရင္း ဦးရီးေတာ္ အေနာက္မွ လိုက္ခဲ့သည္။ ေကာ္ရစ္ဒါတေလွ်ာက္ အမႈိက္အစအနမ်ား၊ ဖုန္မ်ား၊ သဲမ်ား၊ ကြမ္းတံေတြးမ်ား … ဘာတခုမွ မေတြ႔ရ။ ဘီးတပ္ကုလားထိုင္မ်ား လြယ္လင့္တကူ သြားလာႏိုင္ရန္ အတက္အဆင္းကို ဆင္ေျခေလွ်ာမ်ားျဖင့္ ျပဳလုပ္ေပးထားသည္။ သူနာျပဳမ်ား၊ ေဆး႐ံု၀န္ထမ္းမ်ား၊ ဆရာ၀န္ဟု ထင္ရဟန္ရွိသူမ်ား သြက္လက္စြာ လႈပ္ရွား သြားလာေနၾကသည္။ ဧည့္ခ်ိန္ ၆ နာရီခြဲမွ ၈ နာရီ ဟု ေရးထားသည္ကို သတိျပဳမိ၏။
ပထမထပ္ကို ဦးရီးေတာ္က ဓာတ္ေလွခါးျဖင့္ တက္သည္။ ဓာတ္ေလွခါးက လူနာကုတင္ ၃လံုးခန္႔္ ဆန္႔ေလာက္ေအာင္ က်ယ္၀န္းသည္၊ သန္႔ရွင္းသည္။ သည္လိုႏွင့္ လူနာထားသည့္ အေဆာင္ဆီေရာက္ၿပီ။ Ward 6-7 ဟု ေရးထားေသာ အခန္းေရွ႕တြင္ရပ္ၿပီး ဘဲလ္ တီးလိုက္သည္။ အခန္းဆီသို႔ မ၀င္ခင္ လက္ကို သန္႔စင္ေအာင္ အရည္ (ဂ်ဲလ္) တမ်ဳိးျဖင့္ သုတ္လိမ္းရေသးသည္။ သူနာျပဳ ၀န္ထမ္းတေယာက္ တံခါးလာဖြင့္၏။ ၀င္၀င္ခ်င္းက သူနာျပဳ ၀န္ထမ္းမ်ား၏ ေကာင္တာ၊ တယ္လီဖုန္း, ဖက္စ္, ကြန္ပ်ဴတာ စသျဖင့္ လိုအပ္သည့္ ပစၥည္းပစၥယ အစံုအလင္။ ထိုေနရာကို ျဖတ္ၿပီးမွ Ward 6 ကို ေရာက္သည္။ လူမမာထားရာ အခန္းက ၆-ေယာက္ခန္း၊ တဘက္ ၃-ေယာက္စီ။ ကုတင္ေဘးမွာ ကုလားထိုင္ႏွင့္ စားပြဲဆက္လ်က္ တစံု၊ ဗီ႐ိုငယ္တလံုး၊ ကုတင္အေနာက္မွာ ဧည့္သည္ ေဆာင္သည္ ထိုင္ရန္ ဆိုဖာတပ္ ခံုတန္းရွည္ငယ္ေလးတခု။ လူမမာ အမည္၊ သက္ဆိုင္ရာ ဆရာ၀န္အမည္ႏွင့္ လူမမာႏွင့္ ပတ္သက္သည့္ စာရြက္စာတမ္းေတြကို ကုတင္၏ အေနာက္ဖက္မွာ ျမင္သာထင္သာ ခ်ိတ္ထား၏။
သတင္းသြားေမးရသည့္ လူမမာက အသက္ ၉၀ ေက်ာ္ အဘိုးအိုတဦး။ သူတို႔ေရာက္သြားေတာ့ ကုတင္ေပၚ လွဲေနရင္းက ၿပံဳးၿပံဳးရႊင္ရႊင္ ႏႈတ္ဆက္သည္။ လူက လန္းလန္းဆန္းဆန္း၊ အသံက က်ယ္က်ယ္ ေလာင္ေလာင္၊ အမွတ္သညာ အနည္းငယ္ ခ်ဳိ႕ယြင္းသည္မွလြဲ၍ မမာသည္ႏွင့္ သိပ္မတူလွ။ အသက္ ၉၀ ေက်ာ္ ေသာ္လည္း သန္မာဆဲ။ သက္ႀကီးေျပာက္, သူအိုမွည့္ စသည့္ အစက္အေျပာက္တခ်ဳိ႕ မ်က္ႏွာမွာ ရွိေနေပမဲ့ အသားအေရ ေပ်ာ့တြဲ ႐ႈံ႕တြမေန။ မ်က္စိ၊ နား၊ သြား အကုန္ေကာင္းတုန္း။ ေရွးကုသိုလ္ ေကာင္းလွသူပင္။
ထိုအဘိုး၏ ဘယ္ဘက္ေဘးက အဘိုးအိုကေတာ့ ကုတင္မွာအိပ္မေန၊ ကုလားထိုင္မွာ ေတာင့္ေတာင့္ႀကီး ထိုင္လ်က္ မ်က္စိအစံုကို မွိတ္ထားသည္။ ညာဘက္က အဘိုးအိုကေတာ့ အသံနည္းနည္း က်ယ္က်ယ္ ထြက္မိလွ်င္ တခ်က္တခ်က္ ဒီဘက္ကို လွမ္းလွမ္းၾကည့္သည္။ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ ကုတင္မ်ားအနက္ ဘယ္ဘက္အစြန္မွ အဘိုးအိုက အလြန္ပိန္လြန္းလွသည္။ ပက္လက္ အိပ္ေနေသာ ထိုအဘိုးအိုကို ၾကည့္ရသည္မွာ စိတ္မသက္သာ၊ အ႐ိုးေပၚ အေရတင္ ခႏၶာႏွင့္ အသက္ကို အားခဲ ႐ွဴေနရသည့္ႏွယ္။ အလယ္ကုတင္က အဘိုးကေတာ့ နည္းနည္း ျပည့္ျပည့္ ၿဖိဳးၿဖိဳးရွိသည္။ ေဆး႐ံု၀တ္စံု အစိမ္းကို ၀တ္ထားၿပီး ကုတင္ေပၚမွာ ခပ္ေလွ်ာေလွ်ာမွီရင္း လွဲေလ်ာင္းေနသည္။ ညာအစြန္က အဘိုးအိုသည္လည္း မ်က္စိစံုမွိတ္ရင္း အိပ္ရာေပၚမွာ ပက္လက္။ တခ်က္တခ်က္ ေခ်ာင္းက တဟြတ္ဟြတ္။
အိုျခင္းဆင္းရဲႏွင့္ နာျခင္းဆင္းရဲကို တၿပိဳင္နက္ ခံစားေနရသူေတြ။ ဧည့္ခ်ိန္ေပမဲ့ ထိုအဘိုးအိုမ်ားကို လာၾကည့္မည့္သူ တစံုတေယာက္မွ မရွိ။ ေဆး႐ံုမွ ေကၽြးေသာ အစာကို စား၊ သူနာျပဳမ်ား၏ ျပဳစုမႈကိုခံကာ မခန္႔မွန္းႏိုင္ေသာ အခ်ိန္အတြင္း ႀကံဳေတြ႔ရေတာ့မည့္ ေသျခင္းတရားကို ေစာင့္စားေနၾကရွာသူေတြ။ သူတို႔၏ ပ်ဳိျမစ္ေသာအခ်ိန္ေတြကို မည္သို႔ ကုန္ဆံုးခဲ့ၾကသလဲ မသိ။ တိုင္းျပည္တာ၀န္ ထမ္းေဆာင္ရင္းလား … သားေကၽြးမႈ မယားေကၽြးမႈျဖင့္လား။ ထိုသူမ်ားသည္ အတိတ္ကာလတခုမွာ ႀကိဳးစားခဲ့ၾကရမည္ … ႐ုန္းကန္ခဲ့ ၾကရမည္ … ေပးဆပ္ခဲ့ၾကရမည္။ သို႔တိုင္လ်က္ ထိုသူတို႔ ဘ၀၏ ညေနေစာင္းသည္ ေမွးမွိန္ေဖ်ာ့ေတာ့စြာ အထီးက်န္ဆန္လြန္းလွေပ၏။
အစြမ္းထက္ေသာ ေဆး၀ါးႏွင့္ စက္ကရိယာမ်ား၊ ေခတ္မီတိုးတက္ေသာ အသံုးအေဆာင္မ်ား ျခံရံကာ အခ်ိန္ျပည့္ ေစာင့္ေရွာက္ ၾကည့္႐ႈေပးမည့္ ဆရာ၀န္ သူနာျပဳ စသူတို႔ အနီးအပါးတြင္ ရွိပါလ်က္ ထိုသူတို႔ ဘ၀သည္ ျပည့္စံုပါရဲ႕လား … ဟု ေတြးေနမိ၏။ တေန႔ၿပီးတေန႔ ေရြ႕လ်ား ကုန္ဆံုးရင္း ဘ၀ေန၀င္ခ်ိန္ကို အဓိပၸါယ္မဲ့ ၿငီးေငြ႔စြာ ထိုင္ေစာင့္ေနၾကရရွာသည့္ အျဖစ္။ ႐ုပ္၀တၳဳ ပစၥည္းမ်ား ျပည့္စံုေနပါလ်က္ တစံုတခု လိုအပ္ေနေသာ ထို၀န္းက်င္မွာ မြန္းက်ပ္၍ လာသည္။
အခန္းတြင္းရွိ ဇရာေဗဒကို ေစ့ငုစြာ ၾကည့္႐ႈရင္း “သင္လည္း တေန႔အိုရဦးမည္” ဟူသည့္ ဘိုးဘြားရိပ္သာမွ စာတန္းေလးကို သတိရ မိရာက သက္ျပင္းတခ်က္ ခပ္ေလးေလး မႈတ္ထုတ္လိုက္မိသည္။
“ျပန္ၾကစို႔ … မိုးခ်ဳပ္ေတာ့မယ္ …”
ဦးရီးေတာ္၏ စကားအဆံုး လူနာအဘိုးအိုကို ႏႈတ္ဆက္ၿပီး ထိုအခန္းေလးအား ေက်ာခိုင္းထြက္ခဲ့ေလသည္။ သန္႔ရွင္းသပ္ရပ္သည့္ အေဆာက္အဦးႀကီးက မမာသည္ေတြကို သူ႔ရင္ခြင္မွာ ထည့္ထားလ်က္ ေမွာင္ရီပ်ဳိးစ ေကာင္းကင္ေအာက္မွာ ၿငိမ္သက္စြာ ထီးတည္း ရပ္လို႔ေန၏။ ကားေပၚတက္၊ ထိုင္ခံုခါးပတ္ ပတ္ၿပီး ခပ္ေလွ်ာေလွ်ာ မွီထိုင္ရင္း မ်က္စိအစံုကို မွိတ္ထားလိုက္သည္။ ကားေလးက တေရြ႕ေရြ႕သြားေနသည္။ အေမွာင္ထုက တစစ ခ်ဥ္းကပ္လို႔လာၿပီ။ မၾကာခင္ ေနမင္း၏ အလင္းေရာင္ လက္က်န္ေလး ကုန္ဆံုးကာ မိုးစုန္းစုန္း ခ်ဳပ္ေတာ့မည္။
မ်က္စိ မွိတ္ထားသျဖင့္ ပို၍ ေမွာင္ေနသလို ခံစားေနရသည္။ အေမွာင္က လူေတြကို လွည့္စားတတ္သည္၊ အားငယ္ေစသည္၊ ထိတ္လန္႔မႈကို ေပးသည္။ ထို႔ေနာက္ မ်က္စိကို ျပန္ဖြင့္၍ အေမွာင္ကို ရင္ဆိုင္လိုက္သည္။ ကားေလးက အေနာက္ဘက္ကို ဦးတည္ ေမာင္းႏွင္ေနေသာေၾကာင့္ အလင္းေရာင္ တစြန္းတစကို ျမင္ေနရေသး၏။ မည္သို႔ပင္ျဖစ္ေစ … … …
မိုးမခ်ဳပ္ခင္ ရိကၡာျပင္လ်က္ ခရီးဆက္ရေပဦးမည္တည့္။ … ။
***
ေမဓာ၀ီ
၅၊ မတ္၊ ၂၀၁၁
၁၇း၁၂ နာရီ
13 comments:
မုိးမခ်ဳပ္ေသးပါဘူး။ မြန္းတည့္ခ်ိန္ဘဲ ရွိပါေသးတယ္။ ေနမၾကပ္ဖူးဆုိရင္ေပါ့ေလ။
အရုဏ္ဦးအခ်ိန္ဘဲ ျဖစ္ျဖစ္၊ မြန္းတည့္ခ်ိန္ဘဲ ျဖစ္ျဖစ္၊ ဆည္းဆာခ်ိန္ဘဲ ျဖစ္ျဖစ္ အခ်ိန္မေရြးဘဲ ရိကၡာထုပ္ေတြေတြ ျပင္ဆင္ထားသင့္ပါတယ္။
ဒါမွ မြန္းတည့္ခ်ိန္မွာ ေန၀င္သြားခဲ့ရင္ ရိကၡာလုံေလာက္မႈ ရွိမွာ။
တရားသံေ၀ပြါးသြားပါတယ္။
ခင္မင္လ်က္
ကိုကိုေမာင္(ပန္းရနံ႔)
"ေန့တေန့ မိုးမခ်ုပ္ခင္၊ ဘဝတခုလုံး မိုးမခ်ုပ္ခင္ ၊ သံသရာတခုလံုး မိုးမခ်ုပ္ခင္ ရိကၡာမ်ားျပင္ၾကရအံုးမည္သာ" - ဟု ဆိုလိုေၾကာင္း ဆင့္ပြားအေတြးမ်ားမိပာသည္...
ဘ၀ေတြက ဒီလုိပါပဲ၊ မုိးမခ်ဳပ္ခင္အထိေပါ့ ...
ကိုယ္က ထြန္ေရးျပန္ခ်ိန္ ဒါမွမဟုတ္ မြန္းတည့္ခ်ိန္ေလာက္ မွာေပမယ့္ မိုးခ်ဳပ္၊ ေနဝင္မယ့္အခ်ိန္ကို ႀကိဳျမင္၊ သံုးသပ္ထားမိတာေလးက သတိေကာင္းတယ္လို႔ပဲ ဆိုရမယ္ ထင္ပါရဲ႕ မေမဓာဝီေရ..၊ သက္ႀကီး႐ြယ္အိုေတြရဲ႕ ဘဝက အေနာက္မွာ ျဖစ္ျဖစ္၊ အေ႐ွ႕မွာျဖစ္ျဖစ္ ႐ုပ္ဝတၳဳ၊ ေမတၱာ တခုခုေတာ့ လိုအပ္ေနတာခ်ည္းပါပဲ..၊ ဒီပို႔စ္ ေလးကို ဖတ္ရတာ အေႏွးျပကြက္ေတြမ်ားတဲ့ ႐ုပ္႐ွင္ တခုကို ၾကည့္ရသလိုပါပဲ...။
ငယ္ငယ္က မသိသာေပမဲ့ ခု အိုလာခ်ိန္...ျပီးေတာ့ အနာေရာဂါစြဲကပ္ျပီး နာလာခ်ိန္... ေသျခင္းတရားကလဲ လက္တလွမ္းပဲလို႔ ၾကံဳလာခ်ိန္မွာ အေတာ္သိသာတယ္ ေဒၚေလးေမေရ့....
ဒါေပမဲ့ တေယာက္ထဲ ေနသားက်ေနျပီး..ကိုယ့္ဖာသာ အားကိုးရတာေတြက အေလ့အက်င့္ရလာေတာ့..ေနာက္ဆံငင္စရာမရွိ အရာရာကို တေယာက္ထဲ ရင္ဆိုင္နိုင္ဖို႔ ျပင္ဆင္ထားတယ္..
ေဆးရုံေတြကေတာ့ ဒီမွာ တက္ရတာ အဆင္ေျပတယ္..တေယာက္ထဲသမားအတြက္ေပါ့ေလ..အမ်ားနဲ႔ သိုက္သိုက္ဝန္းဝန္းေနခ်င္ရင္ေတာ့ မေျပာတတ္ဘူး..
ဒီမွာက ခလုပ္ႏွိပ္ယုံနဲ႔ သူနာျပဳက အဆင္သင့္..ဖုန္းေလးနဲ႔ စားစရာၾကိဳက္တာ အဆင္သင့္မွာလို႔ရတယ္..
ဆီးသြားခ်င္ေတာင္..ခြက္ထိုးေပးတာမ်ိဳး..
ဗမာျပည္မွာ ငွက္ဖ်ားနဲ႔ ေဆးရုံမွာ တေယာက္ထဲတက္ရတုန္းက အေပါ့အပါးသြားခ်င္တာ ဘယ္သူမွ မရွိ လူကလဲ မထန္ုင္ေတာ့ ကုတင္ေပၚက လိွမ့္ခ်ျပီး..ညစ္ပတ္ေနတဲ့အိမ္သာကို ဖင္တရြတ္သြားခဲ့ရဘူးတယ္ေလ..
အိမ္မွာလည္း အေဖေနမေကာင္းဘူးလို႔ ဒီမနက္ပဲဖုန္းလာတယ္
မေမစာေလးဖတ္ျပီး အေဖ႔ကိုျမင္ေယာင္သြားမိတယ္..
အေဖလည္း အသက္ၾကီးျပီေလ.. စိတ္ပူေနရတာ။
ခုတေလာ က်န္းမာေရးသိပ္မေကာင္းဘူး..
အိမ္ျပန္ခ်င္လိုက္တာ
သၾက္န္ေရာက္ရင္ အိမ္ျပန္ျပီး အေဖအေမကို သြားေတြ႔ဦးမယ္.. မေမေရ....
ကိုယ္လဲတစ္ေန႕ေတာ႕ သက္ၾကီးရြယ္အို ဘ၀ကို မလြဲမေသြ ျဖတ္သန္းရဦးမယ္ေနာ္ ေစာေစာမေသခဲ႔ရင္ေပါ႔ေလ
အင္း အထုပ္ေလး ထုပ္ထားဦးမွပါ..
အထီးက်န္ျခင္းက ငယ္ရြယ္တုန္း စိတ္ထဲရွိတာ လုပ္နိုင္တဲ့အရြယ္မွာေတာင္ ေတာ္ေတာ္ကို ခံစားရခက္တာ အသက္ရြယ္ၾကီးလို ထားရာေန ရတဲ့ ေ၀ဒနာက ပိုဆိုးမွာပဲ ။ အိုရမွာေတာင္ ေၾကာက္လာသလိုလို း(
“သင္လည္း တေန႔အိုရဦးမည္”
ေရွာင္လြဲလုိ႔မရတဲ့ အရာတစ္ခုပါပဲ၊ ေစတနာ သုံးတန္ျပတ္တဲ့သူေတြေတာ့ အုိဇာတာေကာင္းၾကတယ္ ေျပာၾကပါတယ္၊
ညီမေမ..
မိုးမခ်ဳပ္ခင္..ပို ့စ္ေလးကို ေလးေလးနက္နက္ေတြးေတာျပီးဖတ္ပါတယ္..။
ညီမေမရဲ ့ ဦးရီးေတာ္က ညီမအတြက္ ဘ၀မွာ အေမွာင္ဖံုးစိတ္ေတြ၊ အကာေတြကို ျမင္ေတြ ့နိုင္ေအာင္ ပါရမီျဖည့္ေပးေနသလိုဘဲလို ့ ထင္မိတယ္..။
မထင္မွတ္ဘဲေခၚသြားတတ္တဲ ့ေနရာေလးေတြက
လူငယ္ေတြ အမွတ္မထားတတ္တဲ ့ေနရာ၊သတိမျပဳမိတဲ ့
ေနရာေလးေတြ ျဖစ္ေနတယ္..။
အကို ငယ္တုန္းက...ဟသၤတဦးထြန္းရင္ရဲ ့
“အေကာင္းဆံုး အရႈံးသမား” ဆိုတဲ့ သီခ်င္းေလးကို နားေထာင္ျပီး ေၾကာက္လန္ ့သြားဘူးတယ္..
နုပ်ိဳတဲ ့ဘ၀ကေန အိုမင္းရြတ္တြတဲ ့အထိ ရုန္းကန္ခဲ ့ရတဲ ့ႏြားတစ္ေကာင္..သားသတ္ရံုကို ပို ့တဲ ့အျဖစ္အပ်က္ေလးကို သီဆိုထားတာ..
တစ္ကယ္ေတာ့ ကိုယ္တို ့ကလဲ ၃၁ဘံုက မလြတ္နိုင္ေသးတဲ ့ ဆံုလည္ႏြားေတြပါဘဲ...။
မိုးခ်ဳပ္တာကေတာ့ ေရွာင္လို ့မရပါဘူး..
အခ်ိန္က်ရင္ေပါ့ေလ..
အိုရတာျခင္းအတူတူ သက္ေသာင့္သက္သာနဲ႔ ဘဝေနဝင္ခ်ိန္ကို ထိုင္ေစာင့္ရတာ နဲနဲ ေတာ္ေသးတယ္ ေျပာရမယ္။
ကိုယ့္အလွည့္မွာ သက္ေသာင့္သက္သာ ျဖစ္ဖို႔ ၾကိဳးစားအားထုတ္ရအံုးမယ္။
ႀကီးသူကိုရိုေသဂါ၀ရတရားရိွတဲ့ မိသားစုစံုစံုလင္လင္ရိွတဲ့ ကိုယ့္ေရေျမမွာဘဲ ျပန္ျပီးအိုေနခ်င္ပါတာ္ဗ်ာ
ၾကီးေမ
မိုးမခ်ဳပ္ခင္ ရိကၡာျပင္တာ
အထုတ္ၾကီးၾကီးရျပီလားဗိ်ဳ႕
အထုတ္ျပင္ဖို႕ကို အားထုတ္ရအံုးမယ္ေနာ
ခင္မင္တဲ့
seesein
အဲတာေတြကြာတယ္ေနာ္..ျမန္မာမွာျဖင့္
အသက္ၾကီးလာေပမဲ့ သားသမီးေျမးျမစ္တစ္စု
ရဲ႔ အၾကင္နာ၊ေမတၱာ၊ေစာင့္ေရွာက္မႈေတြနဲ႔
ေသေပ်ာ္ေနေပ်ာ္ပါေသးတယ္...ခုေတာ့ဗ်ာ...
Post a Comment