ဆက္လက္ ေရြ႕ ...

အဲဒီေန႔က
လက္ထဲမွာဗလာ
ေခါင္းထဲမွာဗလာ
ရင္ထဲမွာဗလာ
မ်က္ရည္မ်ားစြာနဲ႔ ငိုေႂကြးရင္း
ဟင္းလင္းျပင္ ေခ်ာက္ထဲ
တေယာက္ထဲ ေရာက္လာခဲ့တယ္။

ေႏြးေထြးတဲ့ လက္
အၾကင္နာ မ်က္လုံး
ႏွစ္လိုဖြယ္ အၿပဳံးေတြက
ဆီးႀကိဳၾကပါရဲ႕
ဒီလိုနဲ႔ … ။

လိုရင္ငို ျမွဴရင္ရယ္
ေလာကႀကီးအလယ္မွာ
ေဒါသတခါ… သေဘာက်တလွည့္
သူ… ႀကီးျပင္းခဲ့ရ
အဲဒီေန႔က စလုိ႔ေပါ့ … ။

တေန႔ၿပီး တေန႔
တေရြ႕ေရြ႕က်န္ရစ္
တႏွစ္ၿပီး တႏွစ္ေျပာင္း
အသစ္မွ အေဟာင္းျဖစ္
ျပန္ဆန္းစစ္ၾကည့္ခ်ိန္မွာေတာ့
စိတ္ခႏၶာႏွစ္ခုလုံးလည္း
အျပစ္ေတြဖံုးလို႔ပါလား … ။

ေအာင္ျမင္ျခင္း … က်႐ႈံးျခင္းမ်ား
ေပ်ာ္ရႊင္ျခင္း … ၀မ္းနည္းျခင္းမ်ား
ျမင့္မားျခင္း … နိမ့္ပါးျခင္းမ်ား
အဖန္ဖန္ခံစားလ်က္
အေပြးတက္ေနတဲ့ ႏွလုံးသားမွာ
ခါးသီးမႈမ်ားစြာနဲ႔ … ။

ဒါဟာ …
ေလာကရဲ႕ ဒဏ္ရာလား
ေလာကရဲ႕ ဓမၼလား
မခြဲျခားတတ္ေသာ္လည္း
ေပ်ာ္ရင္ၿပဳံး ႐ႈံးရင္မဲ့
ဒဏ္ရာေတြနဲ႔ ငိုေႂကြး
ကေလးေလးတေယာက္အလား
တရားလက္လြတ္မိျပန္တယ္ … ။

တခါတခါ
အသိေခါက္ခက္ အ၀င္နက္သလို
အျပစ္ေတြကို ျပဳျပင္
ေျပာင္းလဲခြင့္ရရင္မ်ား
အဲဒီေန႔ကုိ ျပန္သြားလုိက္ခ်င္သားလုိ႔
စဥ္းစားခဲ့မိေသးရဲ႕ … ။

ဒါေပမဲ့ …
ေျခဗလာ … လက္ဗလာ
ႏွလုံးသားမွာ ဗလာနဲ႔
စင္ၾကယ္တဲ့ သူငယ္မ
ဒီဘ၀မွာ ျဖစ္ခြင့္က မရိွေတာ့ …
သင့္ခဲ့မိတဲ့အမွား
ျပဳခဲ့ဖူးတဲ့ အျပစ္မ်ားစြာအတြက္
မနက္ျဖန္တိုင္းမွာ
ေကာင္းမႈမ်ားစြာပြါး
အရာရာကို သတိထားလ်က္
တရားလက္မလြတ္ေစဖုိ႔
ကုိယ့္ကုိယ္ကို လက္တို႔ရင္း …
… … … … …
… … … … …
… … … … …
သူ … ဆက္လက္ ႀကီးျပင္းရဦးမယ္ … ။
***
ေမဓာ၀ီ
၁၉ ၾသဂုတ္ ၂၀၀၈

၂၀၀၈ ခုႏွစ္က ေရးခဲ့တဲ့ ကဗ်ာေလးပါ။
အဲဒီတုန္းက ကိုယ့္ဘေလာ့မွာ ကိုယ္ တင္ဖို႔ အခြင့္အေရးမရွိခဲ့လို႔ က်မမိတ္ေဆြႀကီးက သူ႔ဘေလာ့မွာ တင္ေပးခဲ့တယ္။ ဒီႏွစ္ေတာ့ အသစ္လဲ မေရးျဖစ္တာနဲ႔ မတင္ရေသးတဲ့ အဲဒီကဗ်ာေလးကိုပဲ … … အမွတ္တရ တင္လိုက္ပါတယ္။