ၿပီးကားၿပီး၏၊ သို႔ေသာ္ … မၿပီးေသး …

"ၿပီးကားၿပီး၏၊ သို႔ေသာ္ … မၿပီးေသး …" ဆိုတဲ့ စာသားေလးကို ဇူလိုင္ ၂၃ ရက္ေန႔ရဲ႕ ဒိုင္ယာရီ စာမ်က္ႏွာမွာ က်မ ေရးထိုးထားခဲ့တယ္။ ၿပီးကားၿပီး၏ ဆိုတဲ့ အဓိပၸါယ္က က်မရဲ႕ ၉-ရက္တာ တရားထိုင္တဲ့ အစီအစဥ္ဟာ အဲဒီေန႔က ေနာက္ဆံုး ၿပီးဆံုးသြားခဲ့လို႔ပါပဲ။ မၿပီးေသး … ဆိုတာက က်မ ဒီေလာက္နဲ႔ ေက်နပ္ၿပီး ရပ္တံ့ေနလို႔ မရေသးဘူး၊ လိုခ်င္တဲ့ ပန္းတိုင္တခုကို မေရာက္ခဲ့ ေသးဘူး၊ ဒါေၾကာင့္ က်မ ဆက္ၿပီး ေလွ်ာက္လွမ္းေနရအံုးမယ္ … က်မ ျပဳလုပ္ရမယ့္ တာ၀န္ေတြ မၿပီးေသးဘူး ဆိုတဲ့ သေဘာနဲ႔ ဒီစာသားေလး ေရးခဲ့တာပါ။

က်မခုလို အိမ္မွာပဲ ဥပုသ္ေစာင့္ တရားထိုင္တယ္ဆိုေတာ့ ခင္မင္ရာ ခင္မင္ေၾကာင္း မိတ္ေဆြေတြက စိတ္၀င္တစား ေမးျမန္းၾကပါတယ္၊ ရိပ္သာ၀င္သလို လုပ္မယ္ဆိုတာ ဘယ္လိုလုပ္တာလဲ … ထိေရာက္မႈ ရွိမရွိ၊ အက်ဳိးရွိမရွိ စသျဖင့္ ေမးၾကတယ္။ က်မကလဲ ဒီအေတြ႔အၾကံဳကို ေျပာျပခ်င္တာနဲ႔ ဒီပို႔စ္ေလးကို ေရးလိုက္ရျခင္းပါပဲ။

၉-ပါးသီလ ဥပုသ္နဲ႔ တရားထိုင္မယ္လို႔ ဆံုးျဖတ္ၿပီးတာနဲ႔ က်မက တေန႔တာ အခ်ိန္ဇယား ဆြဲလိုက္ပါတယ္။ ကိုယ့္ဘာသာ ဆြဲတဲ့ အခ်ိန္ဇယားဆိုေတာ့ ရိပ္သာလိုေတာ့ မတင္းက်ပ္ဘူး၊ ခပ္ေလ်ာ့ေလ်ာ့ပဲ ဆိုပါေတာ့။ အခ်ိန္ဇယားက မနက္ ၆ နာရီက ည ၉ နာရီ ထိပါပဲ။ မနက္ ၆ နာရီ မွာ ခါတိုင္းလုပ္ေနက် ၀တ္အတိုင္း ဘုရားေသာက္ေတာ္ေရကပ္၊ ဘုရားရွိခိုး၊ စတာေတြ လုပ္တယ္၊ တရားထိုင္ခ်ိန္က ၇ နာရီက ၈ နာရီ က စၿပီး တနာရီ ထိုင္ တနာရီ စၾကၤ ံေလွ်ာက္ မူကို ခ်ထားလိုက္တယ္။ ဒီၾကားထဲ မနက္စာစားခ်ိန္ ေန႔လည္စာ စားခ်ိန္ကို ဖယ္ရတာေပါ့၊ ၿပီးေတာ့ ဦးရီးေတာ္အတြက္ ေန႔လည္စာ ညစာ ျပင္ေပးခ်ိန္ေတြကိုလဲ ထုိင္တဲ့ အခ်ိန္နဲ႔ မတိုက္ေအာင္ လုပ္ထားရေသးတယ္။


၀ါဆိုလျပည့္ေန႔ စစခ်င္း ထိုင္တဲ့ရက္မွာ တနာရီ ျပည့္ေအာင္ မထိုင္ႏိုင္ပါဘူး။ ထိုင္ဖို႔ အရွိန္ယူတဲ့ အေနနဲ႔ စိတ္တည္ၿငိမ္ေအာင္ မထိုင္ခင္ ပရိတ္တို႔ ဓမၼစၾကာတို႔ အရင္ ရြတ္ဖတ္ သရဇၥၽာယ္ပါတယ္။ ပထမအႀကိမ္ မထိုင္ခင္ ဓမၼစၾကာရြတ္ ၿပီးေတာ့ ၄၅ မိနစ္ထိုင္၊ ေနာက္ ၄၅ မိနစ္ စၾကၤ ံေလွ်ာက္၊ ေနာက္တႀကိမ္မထိုင္ခင္ ပ႒ာန္းရြတ္၊ စသျဖင့္ေပါ့။ အရွိန္ယူတာ အေတာ္မ်ားသြားလားေတာ့ မသိဘူး။ အဲဒီေန႔က က်မရြတ္ခဲ့တာေတြက ပရိတ္ႀကီး ၁၁-သုတ္ အကုန္၊ ဓမၼစၾကာ နဲ႔ အနတၱလကၡဏသုတ္၊ ပ႒ာန္း ပစၥယနိေဒၵသ၊ အဘိဏွသုတ္နဲ႔ ေဗာဇၥၽင္သံုးမ်ဳိး၊ မဟာသရဏဂံုေတာ္ႀကီး … တို႔ပါပဲ။ အဲဒီေန႔က ၅ ႀကိမ္ ထိုင္ျဖစ္ေပမဲ့ တခ်ဳိ႕အႀကိမ္ေတြမွာ မိနစ္ ၂၀ ပဲ ထိုင္ႏိုင္ခဲ့တယ္။ စိတ္ေတြက ဟိုေရာက္ ဒီေရာက္နဲ႔ အရမ္းပ်ံ႕လြင့္တဲ့ အျပင္ အိပ္ကလဲ ငိုက္လိုက္တာ၊ စၾကၤ ံေလွ်ာက္တာ ဘယ္လွမ္းတယ္ ညာလွမ္းတယ္ ၂ ခ်က္ပဲ အရင္ဆံုး မွတ္တာေတာင္ ဘယ္နဲ႔ ညာ မွားကုန္ေသးတယ္။ အဲဒီေလာက္ အထိ။

အဲဒီည ၉ နာရီ တရားျဖဳတ္ၿပီး တရားနာေနတုန္း အိမ္ကို ဖုန္း၀င္လာတယ္။ ဘာမင္ဂန္ဆရာေတာ္ ဦးဥတၱရဉာဏ ဆီကပါ။ ဆရာေတာ္က ဦးရီးေတာ္နဲ႔ ေျပာၿပီး က်မနဲ႔ ဆက္ေျပာရင္း က်မ တရားထိုင္တဲ့ အေၾကာင္း ေမးတယ္။ က်မ ဘေလာ့မွာ ေရးထားတဲ့ ပို႔စ္ကို ဖတ္ရၿပီး တရားျပဆရာ မရွိ တရားစစ္မယ့္သူ မရွိလို႔ ေရးထားတာ ေတြ႔လို႔ က်မကို ေန႔တိုင္း တရားစစ္ေပးမယ္ ဆိုတဲ့အေၾကာင္း ေျပာေတာ့ က်မမွာ ၀မ္းေျမာက္စြာနဲ႔ ဆရာေတာ္ကို ေက်းဇူးတင္လို႔ မဆံုးဘူး။ တကယ္တမ္းက က်မမွာ အရင္က ထိုင္ဖူးတဲ့ အေတြ႔အၾကံဳ နည္းနည္းနဲ႔ ထိုင္ခ်င္တဲ့ စိတ္သာျပင္းျပေနတာ ကိုယ့္ကို တရားစစ္ေပး ျပေပးမယ့္သူ မရွိေတာ့ အားက ခပ္ငယ္ငယ္။ ကိုယ္မွားေနရင္ မွားမွန္းလဲ သိမွာ မဟုတ္ဘူး။ ဒီလမ္း ေလွ်ာက္ရမယ္ ဆိုတာ သိေပမဲ့ ဘယ္လို ဘယ္လိုသြား လို႔ ကိုယ့္ကို လမ္းညႊန္ျပေပးမယ့္သူ မရွိရင္ လမ္းမွန္ ေျဖာင့္ေျဖာင့္ မသြားႏိုင္ဘဲ လမ္းခုလတ္မွာ ရြာလည္ေနတတ္တာမ်ဳိး မဟုတ္လား။ တရားဆိုတာ အလြန္သိမ္ေမြ႔တာကိုး။

ဒါေၾကာင့္ ဆရာေတာ္က လိုလိုလားလားနဲ႔ တရားစစ္ေပးမယ္ ဆိုလာေတာ့ က်မသိပ္ကို အားတက္သြားတယ္။ ဆရာေတာ္က က်မကို အရြတ္အဖတ္ေတြ နည္းနည္းေလွ်ာ့ဖို႔၊ စၾကၤ ံ ေလွ်ာက္ရင္ ဘယ္လိုမွတ္ရမယ္၊ ေျခဗလာနဲ႔ ေလွ်ာက္တာ ပိုေကာင္းတယ္ဆိုလို႔ ေနာက္ပိုင္း ျမက္ခင္းထဲမွာ ဖိနပ္ခၽြတ္ၿပီး လမ္းေလွ်ာက္ရင္း အဲဒီ အရသာကို သေဘာက်သြားေတာ့တာပဲ။ ဆရာေတာ္က ပထမေန႔မွာ ဓာတ္ႀကီးေလးပါးကို သိေအာင္မွတ္တဲ့ ဓာတ္ကမၼ႒ာန္းကို ေျပာျပေပးၿပီး ေနာက္ေန႔မွာ ခႏၶာငါးပါးနဲ႔ ႐ႈမွတ္ပံုကို ရွင္းျပေပးခဲ့ပါတယ္။ (အက်ယ္သိခ်င္ရင္ ဆရာေတာ္ကို ဆက္သြယ္ၿပီးသာ ေမးျမန္းၾကပါကုန္။)

စေန တနဂၤေႏြရက္ေတြမွာ ဦးရီးေတာ္ အလုပ္မသြားဘဲ အိမ္မွာ တေနကုန္ ရွိေနတာမို႔ အိမ္အလုပ္ လုပ္ရတာ ပိုမ်ားတယ္။ ဟင္းခ်က္တာတို႔ ျခံလုပ္တာတို႔ လုပ္ရတဲ့အျပင္ တခါတေလ သူနဲ႔ အျပင္ကိုလဲ လိုက္ရေသးတယ္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ အနည္းဆံုးေတာ့ တေန႔ သံုးႀကိမ္ထိုင္ၿပီး သံုးႀကိမ္ေလွ်ာက္ႏိုင္ခဲ့ပါတယ္။ ဦးရီးေတာ္ အလုပ္သြားတဲ့ ေန႔ေတြမွာ ၅ ႀကိမ္စီ လုပ္ႏိုင္ပါတယ္။ တတိယေျမာက္ေန႔မွာေတာ့ တနာရီ ထိုင္ႏိုင္သြားၿပီ။ စိတ္ကေတာ့ ပ်ံ႕လြင့္တုန္း၊ အိပ္ကလဲ ငိုက္ေသးတာပဲ။ တခါတေလ အရမ္းကို ပ်င္းလာတယ္၊ ကိုယ္လုပ္ခ်င္လို႔ လုပ္ေနတာေတာင္ စိတ္ဆိုတာ မေကာင္းမႈမွာ ေမြ႔ေလ်ာ္တာဆုိေတာ့ ေညာင္းလိုက္တာ … ဆက္မထိုင္ခ်င္ေတာ့ဘူး ဆိုတာမ်ဳိး အပ်က္စိတ္က ၀င္လာေသးတယ္။

ညဘက္ တရားေလွ်ာက္တိုင္း ဆရာေတာ္က က်မကို တရားစစ္ေပးတဲ့အျပင္ ဆံုးမစကားေတြ အားေပးစကားေတြ ပံုတိုပတ္စေလးေတြနဲ႔ အားေပး ဆံုးမခဲ့တယ္။ ဘယ္မွာပဲထိုင္ထိုင္ ကိုယ္က အဆင့္သိပ္မျမင့္ေသးရင္ေတာ့ တရားျပဆရာ လိုကို လိုအပ္ပါတယ္။ မိမိအိမ္မွာ တရားထိုင္လိုသူမ်ား ကမၼ႒ာန စရိယ တပါးပါးနဲ႔ ဆက္သြယ္ထားၾကပါ။ အိမ္မွာ တရားထိုင္ျခင္းရဲ႕ အဖ်က္တခုကေတာ့ တယ္လီဖုန္းပါပဲ။ ဦးရီးေတာ္ရွိရင္ က်မ ဖုန္းထမကိုင္ရင္ ရေပမဲ့ သူအလုပ္သြားေနခ်ိန္ ဖုန္းျမည္ရင္ေတာ့ မကိုင္လို႔ မျဖစ္ဘူး။ ဆိုေတာ့ တရားထိုင္ရာမွာ ႀကီးစြာေသာ အေႏွာက္အယွက္ ျဖစ္ရပါတယ္။ ဒါေတာင္ အသိမိတ္ေဆြေတြကို တရားထိုင္မွာလို႔ ႀကိဳေၾကျငာထားတာပါ။ ဒါေၾကာင့္ အိမ္မွာ တရားထိုင္လိုသူမ်ား တယ္လီဖုန္းကို အၿပီးျဖဳတ္ထားႏိုင္ရင္ ပိုေကာင္းပါတယ္။

ေနာက္တခု မေရွာင္မလႊဲသာၾကံဳရတာက အိမ္ရွိလူ (ဦးရီးေတာ္နဲ႔) စကားေျပာရျခင္းပါပဲ။ ဒါကလဲ အေႏွာက္အယွက္ တမ်ဳိးလုိ႔ ဆိုႏိုင္ပါတယ္။ ဘာေၾကာင့္ဆိုေတာ့ စကားေျပာရင္ အမွားပါတဲ့အခါ ဆူခံရလို႔ စိတ္ညစ္ရတာက တမ်ဳိး၊ ဆူမခံရရင္ေတာင္ အဲဒီေျပာခဲ့တဲ့ စကားေတြက တရားထိုင္ရင္ ျပန္ျပန္ေပၚေနလို႔ စိတ္ပ်ံ႕လြင့္ရတာက တမ်ဳိး။ ျဖစ္ႏိုင္ရင္ ၀စီပိတ္ေနတာ အေကာင္းဆံုးပါပဲ။

၅-ရက္ ေျမာက္ေန႔နဲ႔ ၆-ရက္ ေျမာက္ေန႔မွာ ၂ ရက္ဆက္တိုက္ အဆူခ်ည္း ခံေနရတယ္။ ဦးရီးေတာ္က မာန္မဲ ဆူဆဲတာမ်ဳိး မလုပ္တတ္ေပမဲ့ သူ႔စကားတခြန္းတေလကို က်မက အက်ေကာက္ၿပီး စိတ္ထိခိုက္တာ ၀မ္းနည္းရတာ … အင္း … စိတ္တိုရတာလဲ ပါတာေပါ့ေလ။ က်မ အမကိုေျပာျပေတာ့ အမက ေျပရာ ေျပေၾကာင္း ေျဖာင္းဖ်တယ္။ “သူမ်ားဆီက ဘာမွ မေမွ်ာ္လင့္နဲ႔ … ကိုယ့္ကိုယ္သာ ေမွ်ာ္လင့္ပါ …” တဲ့။

ေနာက္ၿပီး သူဆိုရင္ မနက္ဘုရားရွိခိုးတိုင္း “ေကာင္းေသာစကား ေကာင္းေသာ တရားကိုသာ ၾကားရ နာရပါလို၏ … မိမိေၾကာင့္ မည္သူမွ စိတ္မဆင္းရဲ မထိခိုက္ ပါေစႏွင့္၊ သူတပါးေၾကာင့္လဲ မိမိ စိတ္ဆင္းရဲ ထိခိုက္ျခင္း မျဖစ္ပါေစႏွင့္” လို႔ ဆုေတာင္းတယ္ လို႔ ေျပာျပၿပီး က်မကိုလဲ အဲဒီလို ဆုေတာင္းခိုင္းတယ္၊ ေမတၱာပို႔ခိုင္းတယ္။

က်မစၾကၤေလွ်ာက္တဲ့ ျမက္ခင္း

က်မလဲ စၾကၤ ံေလွ်ာက္ရင္း အားလံုးေသာ သတၱ၀ါေရာ ပုဂၢိဳလ္တဦးခ်င္းေရာ စၾက၀ဠာအနႏၲေရာ ရွိရွိသမွ် ၃၁ ဘံု အကုန္မက်န္ အႏုလံု ပဋိလံု စိတ္ကိုႏွစ္ၿပီး အၾကာႀကီး ေမတၱာပို႔လိုက္တာ ေတာ္ေတာ္ေလး စိတ္ထဲ ေအးခ်မ္းသြားတယ္။ စိတ္ထိခိုက္ ၀မ္းနည္းတာေတြ အျမင္မၾကည္လင္မႈေတြလဲ ေလ်ာ့ပါးသြားတယ္။ အဲဒီေန႔ ဦးရီးေတာ္ အလုပ္က ျပန္လာေတာ့ ျပံဳးျပံဳးရႊင္ရႊင္နဲ႔။ ေနာက္ရက္ေတြလဲ အဲဒီလိုပဲ တရားမမွတ္ခင္ ေမတၱာအရင္ပို႔တယ္၊ အဲဒီေန႔က စၿပီး ခုထိေတာ့ အဆူမခံရေသးဘူး။ ေမတၱာတန္ခိုးက သိပ္အစြမ္းထက္တာေနာ္။

ေညာင္းတာ နာတာ ကိုက္ခဲတာကေတာ့ တရားထိုင္သူတိုင္း ၾကံဳရမယ္ ထင္တာပဲ။ စစခ်င္းကေတာ့ အဲဒါေတြကို သည္းမခံႏိုင္ဘူး။ ေနာက္ေတာ့ ေညာင္းတာ နာတာ မရွိရင္ အိပ္ငိုက္တတ္တာမို႔ ဘယ္ေနရာ နာမလဲေတာင္ လိုက္ရွာေနမိေသးတယ္။ ဒီလိုနဲ႔ နာျခင္း ေညာင္းျခင္းက ကိုယ့္မိတ္ေဆြ ျဖစ္သြားေတာ့တာပဲ။

၈-ရက္ေျမာက္ေန႔မွာ နက္ျဖန္ဟာ ငါ့အတြက္ ဒီတရားထိုင္ျခင္း ေနာက္ဆံုးေန႔ပဲ။ ေနာက္ဆံုးေန႔ မတိုင္ခင္ တခုခုေတာ့ ရေအာင္ လုပ္မွ၊ မဟုတ္ရင္ ၉-ရက္ ထိုင္တာ အလဟႆ ျဖစ္မယ္ … ဆိုတဲ့ အေတြးနဲ႔ ေလးေလးနက္နက္ ႐ႈမွတ္တယ္။ ေက်ာကုန္းထဲက ေအာင့္တာေတြ၊ ဒူးဆစ္ထဲက နာတာေတြလဲ သည္းခံမွတ္တယ္။ ေတာ္ေတာ္ေလး ဟုတ္ေနေတာ့ အားတက္ၿပီး ငါေတာ့ ေသာတာပန္မျဖစ္မခ်င္း မထဘူး ေပါ့။ ဟဲ … စိတ္က ရွိတာပါ။ လက္ေတြ႔က်ေတာ့ မွတ္ရင္း မွတ္ရင္း စိတ္ကေလးကၿငိမ္ၿပီး မွတ္လို႔ေကာင္းေနတုန္း တီခနဲ နာရီက တနာရီျပည့္ေၾကာင္း အခ်က္ေပးတယ္။ ခဏေတာ့ ဆက္ထိုင္လိုက္ပါေသးတယ္။ ၁၅ မိနစ္ေလာက္ ဆက္ထုိင္လဲၿပီးေရာ … ၀ီရိယက ေလ်ာ့ခ်င္လာတယ္။ ဒီအခ်ိန္ ခဏေလးနဲ႔ ေသာတာပန္ကေတာ့ မျဖစ္ေလာက္ပါဘူးေလ။ တနာရီလဲ ျပည့္ၿပီ၊ ည ကိုးနာရီလဲ ထိုးၿပီ။ မဟာသရဏဂံုေတာ္ႀကီးလဲ ရြတ္ရအံုးမယ္၊ ေရလဲခ်ဳိးရအံုးမယ္၊ ေတာ္ၾကာေနာက္က်သြားလို႔ ဆရာေတာ္က ေစာင့္ေနရရင္ အားနာစရာႀကီး … စတဲ့ အေၾကာင္းျပခ်က္ေတြနဲ႔ အမွတ္ျဖဳတ္လိုက္ေရာ။

၉ရက္ ေျမာက္ ေနာက္ဆံုးေန႔လဲ ထိုနည္းလည္းေကာင္း ပါပဲ။ စထိုင္ခါစမွာကို ဆံပင္ဦးေရထဲကေန တဖ်ဥ္းဖ်ဥ္း ခံစားရတယ္၊ ႏႈတ္ခမ္းေတြကို ေသြးတိုးေနတာ မ်က္ႏွာေတြ ခႏၶာကိုယ္ ေမြးညင္းေတြ အားလံုး တမြမြ တရြရြ ျဖစ္ေနတာ သိေနတယ္။ မွတ္လို႔ သိပ္ေကာင္းေပမဲ့ ၀ီရိယ နည္းၿပီး တနာရီအျပင္ ဆက္မမွတ္ခဲ့ဘူး။ ဆုိေတာ့ကာ ေမဓာ၀ီတေယာက္ ေသာတာလဲ မပန္ႏိုင္ခဲ့ဘူး ဆိုပါေတာ့။ ဒါနဲ႔ ညဘက္ တရားေလွ်ာက္ေတာ့ ဆရာေတာ့္ကို အက်ဳိးအေၾကာင္း ေျပာျပတဲ့အခါ ဆရာေတာ္က နီ၀ရဏတရားအေၾကာင္း ရွင္းျပေပးပါတယ္။ နီ၀ရဏဆိုတာ စ်ာန္မဂ္ဖိုလ္ စတဲ့ ကုသိုလ္တရားေတြကို ပိတ္ပင္တားဆီးတတ္တဲ့ တရားေတြ ျဖစ္ေၾကာင္း၊ နီ၀ရဏတရား ၆-ပါး ကေတာ့ …

၁) ကာမစၧႏၵ = ကာမဂုဏ္ အာ႐ံုေတြကိုသာ ခံစားလိုျခင္း (အႀကိဳက္)
၂) ဗ်ာပါဒ = အမ်က္ေဒါသ ျပစ္မွားၾကမ္းတမ္းျခင္း၊ (အခိုက္ - ခိုက္ရန္ေဒါသ၊ စိတ္ထိခိုက္သည့္ သေဘာ)
၃) ထိန မိဒၶ = ထိုင္းမႈိင္း ငိုက္မ်ည္းျခင္း၊ (အငိုက္)
၄) ဥဒၶစၥ ကုကၠဳစၥ = စိတ္မတည္ၾကည္ ပ်ံ႕လြင့္ျခင္း၊ (အမႈိက္ - လြင့္သည့္သေဘာ)
၅) ၀ိစိကိစၦာ = ရတနာသံုးပါး ကံ-ကံ၏အက်ဳိးကို ယံုမွား သံသယျဖစ္ျခင္း၊ (အစိုက္ - သံသယျမား စူးစိုက္ျခင္း သေဘာ)
၆) ေမာဟ = အမွန္မသိျခင္း အ၀ိဇၨာ (အမိုက္)
တို႔ပါပဲ တဲ့။ (လက္သည္းကြင္းထဲက မွတ္ရလြယ္ေအာင္ ဆရာေတာ္က အတိုေျပာျပထားတာေတြပါ)

အဲဒီ နီ၀ရဏတရားေတြကို ပယ္သတ္ႏိုင္မွ အၿမိဳက္နိဗၺာန္ ခ်မ္းသာကို ရႏိုင္မယ္လို႔ ဆရာေတာ္က မိန္႔ၾကားၿပီး အတိုေကာက္ မွတ္ဖို႔ ခုလို လကၤာေလး စီေပးပါတယ္။

ႀကိဳက္ - ခိုက္ - ငိုက္နဲ႔
မႈိက္ - စိုက္ - မိုက္ကို ေရွာင္မွ
အၿမိဳက္ေဘာင္ကို ၀င္မည္ … တဲ့။

အဲဒီ ၆ ပါးထဲက ယံုမွားသံသယ (အစိုက္) ကလြဲလို႔ က်န္တဲ့ ၅ ပါးက က်မနဲ႔ ၿငိေနတဲ့အတြက္ အၿမိဳက္ေဘာင္ မ၀င္ႏိုင္ေသးတာေၾကာင့္ ဒီပို႔စ္ရဲ႕ ေခါင္းစဥ္မွာ ေရးခဲ့သလို ၿပီးကားၿပီး၏၊ သို႔ေသာ္ မၿပီးေသး … နီ၀ရဏ တရားေတြကို ပယ္သတ္ဖို႔ရာ က်န္ေသးေၾကာင္း ေျပာရင္း က်မရဲ႕ အေတြ႔အၾကံဳေလးကို မွ်ေ၀လိုက္ပါတယ္။

***
ေမဓာ၀ီ
၂၇၊ ဇူလိုင္၊ ၂၀၁၁
၀၀း၃၃ နာရီ