မင္းဂန္ရြာမွ စုေပါင္း ရွင္ျပဳ နားသပြဲ

မင္းဂန္ရြာရဲ႕ ရြာဦးေစတီမွာ မေန႔က (၂၄ ဇူလိုင္) စုေပါင္း ရွင္ျပဳ နားသ အလွဴပြဲလုပ္လို႔ က်မတုိ႔ တူ၀ရီး သြားၾကတယ္။ က်မရဲ႕ ၉ ရက္တိတိ ဥပုသ္ေစာင့္ တရားထိုင္တဲ့ အစီအစဥ္လဲ ၿပီးဆံုးသြားၿပီမို႔ ဥပုသ္ထြက္နဲ႔ အလွဴပြဲ အံကိုက္ပဲေပါ့။ ဥပုသ္ထြက္ မနက္မွာ ၅ နာရီ မထိုးခင္ အိပ္ရာထၿပီး ေခါက္ဆြဲ ၂ ဒယ္ ေၾကာ္တယ္။ တဒယ္က မီးထြန္းဖို႔ တဒယ္က ကက္ဆက္ဖြင့္ဖို႔ ... မဟုတ္ပါဘူး၊ တဒယ္က အသားနဲ႔ တဒယ္က သက္သတ္လြတ္ပါ။ လုပ္ရင္း ကိုင္ရင္း မနက္စာ ေကာ္ဖီတခြက္ကို ကမန္းကတန္း ေသာက္ၿပီး ၉ နာရီခြဲ အိမ္က ထြက္လို႔ မနက္ ၁၀ နာရီ သာသာမွာ မင္းဂန္ရြာဦးေစတီကို ေရာက္တယ္။ ေၾသာ္ ... မင္းဂန္ရြာဆိုတာ ဘာမင္ဂန္ကို ေျပာတာပါ၊ အလွဴပြဲနဲ႔ လိုက္ေအာင္ ျမန္မာမႈ ျပဳလိုက္တာ ဆိုပါေတာ့။ :)

ရြာဦးေစတီႀကီးက ေကာင္းကင္ျပာျပာ ေနာက္ခံနဲ႔ ေနေရာင္ေအာက္မွာ ေရႊေတာင္သဖြယ္ သပၸါယ္လွပါဘိ။ အခါခါေရာက္ အေခါက္ေခါက္ သြားတိုင္း ဓာတ္ပံုမ႐ိုက္ရ မေနႏိုင္ေအာင္ ဆြဲေဆာင္လြန္းတဲ့ ေစတီႀကီးတဆူမို႔... ဖူးမ၀ ဦးခ်မိ အခါခါ ... ။

ဒီကေန႔ အလွဴကေတာ့ ထူးျခားတယ္လို႔ ဆိုရမယ္။ ဘိလပ္မွာ ၾကံဳေတာင့္ ၾကံဳခဲ ၾကံဳရတဲ့ ရွင္ျပဳ နားသ အလွဴပြဲ၊ ျမန္မာ့႐ိုးရာ ယဥ္ေက်းမႈ ထံုးတမ္းစဥ္လာအတိုင္း အတတ္ႏိုင္ဆံုး ႀကိဳးစား ေဆာင္ရြက္ၾကတဲ့ ပြဲ၊ ရပ္ဓေလ့ ရြာဓေလ့ကို ေအာက္ေမ့ သတိရေစတဲ့ ပြဲ ... ။

ေစတီႀကီးထဲ ၀င္လိုက္တယ္ဆိုရင္ပဲ အလွဴသီခ်င္းသံနဲ႔ ခုလုိ ျမင္ကြင္းကို အံ့ၾသ ၾကည္ႏူးဖြယ္ ျမင္ရတယ္။ ျမတ္စြာဘုရား ႐ုပ္ပြါးေတာ္ေရွ႕မွာ ေငြပေဒသာပင္နဲ႔ ပရိကၡရာ ရွစ္ပါး။ ဒီဘက္မွာေတာ့ ခ်စ္စဖြယ္ ျပင္ဆင္ ၀တ္စား ထားၾကတဲ့ ေမာင္ရင္ေလာင္းေလးေတြနဲ႔ နားသ-မယ့္ မိန္းကေလးငယ္ေလးေတြ ... ။

ဒီပြဲမ်ဳိးကို ဘိလပ္မွာ ျပဳလုပ္တာ က်မသိသေလာက္ေတာ့ ဒါဟာ ပထမဆံုး အႀကိမ္ ျဖစ္မယ္လို႔ ထင္တာပါပဲ။ ရွဖီးၿမိဳ႕က ျမန္မာမိသားစု ၄ စု - စုေပါင္းျပီး သူတို႔ ရင္ေသြးငယ္ေလးေတြ ေက်ာင္းပိတ္ရက္မွာ ရွင္ျပဳ နားသ မဂၤလာ ျပဳလုပ္တဲ့ အလွဴပြဲပါ။ ျမန္မာျပည္မွာ ဆိုရင္ ဒီပြဲမ်ဳိး ျပဳလုပ္ဖို႔ရာ သိပ္မခက္ခဲလွေပမဲ့ ဘိလပ္လို ေနရာမ်ဳိးမွာေတာ့ စီစဥ္ရတာ မလြယ္ကူလွပါဘူး။ ဒီပြဲ ျဖစ္ေျမာက္ဖို႔ အစအဆံုး တာ၀န္ယူစီစဥ္ ေပးသူကေတာ့ မင္းဂန္ရြာဦး ေက်ာင္းက ဘုန္းဘုန္း ဦးေဃာသက ပါ။

ေမာင္ရင္ေလာင္းေလးေတြ တန္းစီထြက္လာၾကၿပီ။ ေမာင္ရင္ေလာင္း ၅ ဦးနဲ႔ နားသ-မယ့္ မိန္းကေလးေတြက ၃ ဦး။ ေစတီႀကီးကို လက္်ာရစ္ သံုးပတ္ ပတ္ၿပီး ရွင္ေလာင္း လွည့္ၾကတယ္။ အလွဴ႕ရွင္ အလွဴ႕အမေတြက သပိတ္ သကၤန္းေလးေတြ ပိုက္လို႔ ... ။ ဒီျမင္ကြင္းကို ၾကည့္ရင္း က်မစိတ္ထဲ သီခ်င္းသံေလး ပ်ံ႔လြင့္ လာတယ္။

~~~ အေရွ႕ကို ေလွ်ာက္ပါလို႔ ... အေနာက္ကိုတဲ့ ေမွ်ာ္လိုက္ရင္ ~~~


"ပန္းေတာင္ကိုင္လဲ သူတို႔ ပါတယ္ ... "

ဘုိမေတြလဲ ပန္းေတာင္ကိုင္ၾကတယ္။ ဒုတိယ တေယာက္က ကေလးေတြရဲ႕ ဆရာမေလးတဲ့။ သူ႔တပည့္ေလးေတြကို အားေပးတဲ့ အေနနဲ႔ ပြဲအစအဆံုး ေနသြားတယ္။ ျမန္မာလို ေဟာတဲ့ တရားကို သူနားမလည္ေပမဲ့ တရားဆံုးလို႔ သာဓုေခၚတဲ့အထိ ႐ို႐ိုေသေသေလး ထိုင္ေနပါတယ္။ ျမန္္မာ့ယဥ္ေက်းမႈ အလွဴပြဲကို သူလဲ မွတ္တမ္းေတြ တင္လို႔။

ဒီပံုကေတာ့ မင္းဂန္ရြာနဲ႔ ၀ံပုေလြရြာက အေျပာခ်ဳိတဲ့ ကြမ္းေတာင္ကိုင္ ပန္းေတာင္ကိုင္ အပ်ဳိေခ်ာ သံုးေယာက္ပါ ... ။ ဒီဘက္ပံုရဲ႕ ေရွ႕ဆံုး သံုးေယာက္ကေတာ့ ရြာထဲက ကာလသား သံုးေယာက္ ဆိုပါေတာ့။ ကာလသားသံုးေယာက္ကေတာ့ ေတာ္ေတာ္ငယ္ေသးလို႔ ပုဆိုးမႏိုင္ေသးဘူး ထင္ပါတယ္၊ ေဘာင္းဘီႀကီးေတြနဲ႔။ :)

ေတာ္႐ံု သဒၶါတရားနဲ႔ ဒီလိုပြဲမ်ဳိး ဘယ္သူမွ မလုပ္ႏိုင္ပါဘူး။ ေငြကုန္ လူပမ္းၿပီး အခ်ိန္အမ်ားႀကီး ႀကိဳတင္ စီစဥ္ ၾကရတာပါ။ ၿပီးေတာ့ သူတို႔နဲ႔ သိသိမသိသိ အလွဴပြဲလာဖို႔ အားလံုးကို ဖိတ္ခဲ့တယ္၊ အလွဴသြားတယ္ဆိုတာလဲ ၀ါးတီးမွာ စားၿပီးျပန္ ဆိုတာထက္ အလွဴရွင္ေတြကို ခ်ီးေျမွာက္ဖို႔ သူတို႔ကုသိုလ္ကို ၀မ္းေျမာက္စြာ သာဓုေခၚဖို႔ က ပိုအေရးႀကီးပါတယ္။ ဒါမွလဲ အလွဴပြဲတခု သြားရက်ဳိးနပ္မယ္၊ အလွဴရွင္လဲပဲ အလွဴျပဳရက်ဳိးနပ္မယ္ မဟုတ္လား။

ေမာင္ရင္ေလာင္းေတြနဲ႔ သီလရွင္ေလာင္းေတြ ကိုယ္တိုင္ သံဃာေတာ္ေတြကို ဆြမ္းဆပ္ကပ္ၾကတယ္။ တနဂၤေႏြေန႔မွာ လုပ္တဲ့ အလွဴအတြက္ ေသာၾကာေန႔ကတည္းက ညအိပ္ၿပီး ခ်က္ေရး ျပဳတ္ေရး စီမံၾကရတယ္ လို႔ သိရတယ္။ အလွဴရွင္ေတြဟာ ခါတိုင္း အလွဴပြဲေတြက အလွဴရွင္ေတြလိုု ဂုဏ္ပကာသနေတြနဲ႔ ထယ္၀ါလွတဲ့ ဆရာ၀န္ႀကီးေတြလဲ မဟုတ္ၾက၊ အလြန္လဲ မၾကြယ္၀ၾကပါဘူး။ ႐ိုးသားတဲ့ ကရင္တိုင္းရင္းသား သာမန္ လက္လုပ္လက္စားေတြပါ။ ဒါေပမဲ့ သဒၶါတရားကေတာ့ျဖင့္ အင္မတန္ ၾကြယ္၀ၾကတာမို႔ က်မေတာ့ သာဓုအႀကိမ္ႀကိမ္ ေခၚမိတယ္။

စားေသာက္ၿပီးတဲ့ေနာက္ ေမာင္ရင္ေလာင္းေတြ ဆံခ်ၾကတယ္။ ေတာ္ေသးတာက ခါတိုင္းေန႔ေတြ မိုးေအးေပမဲ့ ဒီကေန႔မွာ ရာသီဥတု သာယာၿပီး ေနလဲပူေနတယ္။ ဆံခ်ေပးေနတဲ့ မ်က္မွန္နဲ႔ ဘုန္းဘုန္းက ပြဲစီစဥ္ေပးသူ ဘုန္းဘုန္း ဦးေဃာသက ပါ။ ဘုန္းဘုန္းက ဒီကေလးေတြ ေက်ာင္းမွာ ရွိေနခိုက္ ျမန္မာစာနဲ႔ ဘာသာေရး အေျခခံ ဆက္လက္ သင္ၾကားေပးသြားမယ္လို႔ ဆိုတာေၾကာင့္ က်မလဲ လိုအပ္တဲ့ စာေလး ကဗ်ာေလးေတြ ကူညီ ရွာေဖြ ေပးခဲ့ပါေသးတယ္။

ေကသာ ေလာမာ တေစာ ... အစရွိတဲ့ တစပဥၥက ကမၼ႒ာန္း ရြတ္ဖတ္ စီးျဖန္းရင္း ဘုန္းဘုန္းေတြက ဆံခ်ေပးၾကတယ္။ ကိုယ့္ရင္ေသြးငယ္ေလးေတြ ဆံခ်ေနတာကို မိဘေတြက ၀မ္းေျမာက္ ပီတိျဖာေနၾကသလို ... ေမာင္ရင္ေလာင္းေလးကလဲ အေတြ႔အၾကံဳ အသစ္အဆန္းမို႔ ၿပံဳးလို႔ ေပ်ာ္လို႔ ... ။

သီလရွင္ ေလာင္းေလး ႏွစ္ဦး ဆံခ်ေနၾကတယ္။ အသက္ ဆယ့္ေလးငါးႏွစ္ အရြယ္ ခ်စ္စဖြယ္ မိန္းကေလးေတြ ... ။ သီလရွင္ထြက္ရင္ ေက်ာင္းျပန္တက္ရမယ္တဲ့။ ဒါေပမဲ့ ကေလးမေလးေတြက ကတံုးနဲ႔လဲ မရွက္ပါဘူးလို႔ မိခင္လုပ္သူက ဆိုတယ္။ အားေပးတဲ့ မိဘေတြကိုေရာ သူတို႔ရဲ႕ စိတ္ဓာတ္ေလးေတြကိုေရာ ခ်ီးက်ဴးဖို႔ ေကာင္းလိုက္တာ ... ။

"သကလ ဝဋၬ ဒုကၡ နိႆရဏ နိဗၺာနႆ သစိ ၦကရဏတၳာယ ဣမံ ကာသာဝံ ဂေဟတြာ ပဗၺာေဇထ မံ ဘေႏၲ ၱအႏုကမၼံ ဥပါဒါယ ... "

ေမာင္ရင္ေလာင္းေလးေတြ ဆရာေတာ္ထံမွာ သကၤန္းေတာင္းၾကၿပီ။ သူတို႔ သကၤန္းမေတာင္းခင္ အငယ္ဆံုးကေလးေလးကို လူႀကီးတေယာက္က ေမးတယ္။ မင္း သကၤန္းေတာင္း ရၿပီလား ... ဆိုေတာ့ ကေလးက ရၿပီ ... တဲ့။ ဒါဆို သကၤန္းဘယ္လို ေတာင္းမလဲ လို႔ ထပ္ေမးေတာ့ ကေလးေလးက တခြန္းထဲ ေျဖထည့္လိုက္တယ္။

"ေပး" ... တဲ့။
က်မျဖင့္ သူတို႔ ေျပာေနတာ ေဘးနားကေန နားေထာင္ၿပီး ရယ္လိုက္ရတာ။

ဘုန္းဘုန္းေတြက သကၤန္း၀တ္ ေပးၾကတယ္။ သင္းပိုင္ကို ဘယ္လို၀တ္၊ ခါးပန္းႀကိဳး ဘယ္လိုစည္း။ စိတ္ရွည္ လက္ရွည္ ျပေပးၾကတယ္။ အားလံုး၀တ္ၿပီးသြားတဲ့ ကိုရင္ေသးေသးေလးက ၾကည္ညိဳစရာ ခ်စ္စရာေလး ... ။

ဆရာေတာ္ထံမွာ ဆယ္ပါးသီလ ယူၿပီး အားလံုး ကိုရင္ေလးေတြ ျဖစ္သြားၾကၿပီ။ သီလယူေနတုန္း ကိုရင္ ပိစိေလးတပါးက အိပ္ေပ်ာ္ေပ်ာ္သြားလို႔ အားလံုး ရယ္ေနရေသးတယ္။ သူ႔ခမ်ာ ကေလးဆိုေတာ့ ပင္ပန္းၿပီး အိပ္ခ်င္ရွာမွာေပါ့။ ဘယ္လိုမွ မထိမ္းႏိုင္ပဲ ငိုက္ငိုက္ က်သြားတာ။ ဒါေပမဲ့ ပါးစပ္ကေတာ့ အရြတ္မပ်က္ဘူး။ ကိုရင္ေတြကို ဆရာေတာ္က သူတို႔ ေန႔နံအလိုက္ ဘြဲ႔ေတြေပးတယ္။ အားလံုး ျမင့္ျမတ္တဲ့ သာမေဏဘ၀ ေရာက္သြားၾကၿပီေပါ့။

သီလရွင္ေလာင္းေလးေတြလဲ ဆရာေတာ့္ေရွ႕ေမွာက္မွာ ႐ို႐ိုေသေသ လက္အုပ္ခ်ီလို႔ သကၤန္းေတာင္းၾကတယ္။ သူတို႔ကို ၾကည့္ရတာ အင္မတန္ ပီတိျဖစ္မိတယ္။ မ်ားေသာအားျဖင့္ ဒီႏိုင္ငံကို ေရာက္ေနတဲ့ ဒီလိုအရြယ္ မိန္းကေလး အေတာ္မ်ားမ်ားဟာ ဗုဒၶဘာသာ၀င္ေတြ ျဖစ္ေပမဲ့ သီလရွင္ ၀တ္ဖို႔ ေ၀းစြ၊ သံဃာေတာ္ေတြနဲ႔ စကားမေျပာတတ္၊ သံဃာေတာ္ေတြ ေရွ႕မွာ မေနတတ္ မထိုင္တတ္၊ အ၀တ္အစား မလံုမျခံဳ အဂါရ၀ ျဖစ္လြန္းၾကတယ္။ အဲဒီလို မိန္းကေလးေတြကို ေခၚၿပီး ဒီလိုပြဲမ်ဳိး ျပခ်င္လိုက္တာလို႔ က်မစိတ္ထဲ ေတြးေနမိတယ္။


သီလရွင္ မ၀တ္မီနဲ႔ ၀တ္ၿပီးပံု။ သာသနာ့အႏြယ္၀င္ သီလရွင္ သကၤန္း ၀တ္႐ံုေလးနဲ႔ က်က္သေရရွိလွတဲ့ မိန္းကေလးငယ္ေလးေတြ။

ကိုရင္ေလးေတြ တန္းစီေနတုန္း ဓာတ္ပံု႐ိုက္ယူရင္း ကိုရင္ေသးေသးေလးတပါး ကို က်မက ကိုရင့္နာမည္ ဘယ္သူလဲ ဆိုေတာ့ မမွတ္မိေတာ့ဘူး ... တဲ့။ တပါးကေတာ့ သူ႔လူနာမည္ကို ေျပာပါတယ္။ လူနာမည္ မဟုတ္ဘူး ကိုရင္ ဘြဲ႔ေလ ... ဆိုေတာ့ သိဘူး ... ဟီးး ... တဲ့။ ေကာင္းေရာ ... ။

အားလံုးၿပီးေတာ့ တရားနာဖို႔ ေစတီထဲက ခန္းမကို သြားၾကတယ္။ ျမင့္ျမတ္တဲ့ ရွင္သာမေဏေတြ သီလရွင္ေတြဆိုေတာ့ အကန္ေတာ့ခံ ျဖစ္သြားၿပီေပါ့။ မိဘေတြ ဘယ္ေလာက္ ပီတိျဖစ္ရွာ ၾကမလဲ ... ။

ဆရာေတာ္က သီလေပး၊ သံဃာေတာ္အားလံုး ပရိတ္တရား ရြတ္ဆို ခ်ီးျမွင့္ၾကၿပီးေနာက္ ဆရာေတာ္က တရားေဟာပါတယ္။ ဆရာေတာ္ ေဟာတဲ့ တရားက တိုတိုနဲ႔ ေကာင္းပါတယ္၊ "စကားဆို ခ်ဳိမွ ... တရားဆို တိုမွ" ဆိုစကားေၾကာင့္ တရား တိုလို႔ ေကာင္းတာ မဟုတ္ပါဘူး။ လိုရင္း တိုရွင္းနဲ႔ ထိထိမိမိ ရွိလို႔ပါ။

သားသမီးေတြကို သာသနာ့ေဘာင္ သြတ္သြင္းေပးတယ္ဆိုတာနဲ႔ ပတ္သက္လို႔ ဆရာေတာ္ ေဟာၾကားသြားတာကို အက်ဥ္းခ်ဳပ္ ျပန္ေျပာရရင္ ျမတ္စြာဘုရား လက္ထက္ေတာ္ အခါကတည္းက သားေတာ္ ရာဟုလာကို သာသနာ့ေဘာင္ သြင္းေပးခဲ့တယ္။ အေသာက မင္းႀကီးလက္ထက္မွာ အေသာက မင္းႀကီးဟာ ေရတြင္း ေရကန္ေပါင္း ရွစ္ေသာင္း ေလးေထာင္၊ ေစတီေပါင္း ရွစ္ေသာင္းေလးေထာင္ စသျဖင့္ လွဴခဲ့ေပမဲ့ သာသနာေတာ္ရဲ႕ ေဆြမ်ဳိး ရင္းခ်ာ မျဖစ္ေသးဘူး၊ မိမိရဲ႕ ရင္ႏွစ္သည္းခ်ာ သားသမီး ရတနာေတြကို သာသနာအေမြ ေပးလွဴတဲ့ ပုဂၢိဳလ္မ်ဳိးမွသာ သာသနာရဲ႕ ေဆြမ်ဳိး ရင္းခ်ာ ျဖစ္တယ္လို႔ ေခၚႏိုင္တယ္ ဆိုၿပီး အရွင္တိႆ မေထရ္က ေဟာေတာ္ မူတာေၾကာင့္ အေသာက မင္းႀကီးဟာ သူ႔သားႀကီး မဟိႏၵနဲ႔ သမီးေတာ္ သဃၤမိတၱာတို႔ကို သာသနာ့ေဘာင္ သြတ္သြင္းေပးခဲ့တယ္။

ဒါေၾကာင့္ ဗုဒၶသာသနာေတာ္အတြက္ မိမိသား သမီးကို ေပးလွဴၿပီး သာသနာ့အေမြ ေပးတာဟာျဖင့္ နိဗၺာန္ကို ေရႊလမ္းေဖာက္တဲ့ ပြဲလို႔ ဆိုႏိုင္ပါသတဲ့ ... ။ ဒီလို ယဥ္ေက်းမႈ ထံုးတမ္းစဥ္လာမ်ဳိးဟာ ျပည္ပမွာ ပိုၿပီး လိုအပ္တယ္၊ ျပည္ပေရာက္ ျမန္မာမ်ားဟာ ဘာသာေရး ယဥ္ေက်းမႈနဲ႔ ကင္းေ၀းတဲ့အခါ မိမိရဲ႕ ကိုယ္ခံအား မေကာင္းဘဲ တိုင္းတပါးယဥ္ေက်းမႈ လႈိင္းတံပိုးေအာက္ ေရာက္သြားၿပီး တျခားယဥ္ေက်းမႈေတြ ၀ါးၿမိဳခံသြား ႏိုင္တယ္လို႔ ဆရာေတာ္က ေျပာၾကားသြားပါတယ္။

ဒါ့အျပင္ အတိဇာတ၊ အႏုဇာတ၊ အ၀ဇာတ ရယ္လို႔ သားသမီး သံုးမ်ဳိးရွိေၾကာင္း။ အတိဇာတ - မိဘထက္ (သီလ၊ သမာဓိ၊ ပညာ၊ ကိုယ္က်င့္သိကၡာ) ျမင့္ျမတ္ေသာ သားသမီး၊ အႏုဇာတ - မိဘနဲ႔ တန္းတူရွိေသာ သားသမီး၊ အ၀ဇာတ - မိဘထက္ နိမ့္ေသာ သားသမီးလို႔ ေခၚေၾကာင္း ရွင္းျပပါတယ္။ မိဘထက္ ျမတ္တဲ့ သားသမီး ျဖစ္ဖို႔ အမ်ဳိးဘာသာ သာသနာအတြက္ တတ္စြမ္းသေလာက္ ေဆာင္ရြက္ၿပီး တိုင္းက်ဳိး ျပည္က်ဳိး သာသနာက်ဳိးနဲ႔ ဘ၀အက်ဳိး သံသရာအက်ဳိးပါ ေဆာင္ရြက္ၾကေစလိုေၾကာင္း၊ အခု သာသနာ့ေဘာင္ ၀င္ၾကတဲ့ ကေလးေတြဟာ ဘာသာ သာသနာအတြက္ တဆင့္ျဖန္႔ေ၀သူ၊ လမ္းညႊန္ျပသူေလးေတြ အျဖစ္ ဆက္လက္ ေဆာင္ရြက္ၾကမယ္ ဆိုရင္ ျပည္ပမွာ ျမန္မာ့ယဥ္ေက်းမႈနဲ႔ ဗုဒၶသာသနာ မေပ်ာက္မပ်က္ ဆက္လက္ တည္တံ့သြားမွာ ျဖစ္ေၾကာင္း စသျဖင့္ ေဟာၾကားသြားၿပီးေနာက္ အလွဴရွင္ေတြ ေရစက္ခ်ၿပီး ပရိသတ္ အားလံုးက ၀မ္းေျမာက္ႏုေမာ္ သာဓုေခၚကာ အလွဴပြဲ ၿပီးဆံုးသြားပါတယ္။

အလွဴပြဲကအျပန္ ကားေပၚမွာ က်မတို႔ တူ၀ရီးႏွစ္ေယာက္ အလွဴပြဲအေၾကာင္း ပီတိေတြနဲ႔ စားျမံဳ႕ျပန္ရင္း ၀မ္းေျမာက္စြာ အိမ္ျပန္ခဲ့ၾကတယ္။ ျမန္မာ့ယဥ္ေက်းမႈနဲ႔ အညီျပဳလုပ္တဲ့ ဒီလိုပြဲမ်ဳိး ေနာက္ထပ္ ေနာက္ထပ္ ေပၚေပါက္ ပါေစလို႔ ဆုေတာင္းရင္း ဒီပို႔စ္ေလးကို ဖတ္မိသူမ်ား မုဒိတာပြါးေစေၾကာင္း ထပ္ေလာင္း ကုသိုလ္ပြါးလိုက္ရပါတယ္။
***
ေမဓာ၀ီ
၂၅၊ ဇူလိုင္၊ ၂၀၁၁
၁၀း၅၇ နာရီ