ဦးပုည၏ ၀တၳဳမ်ား ... အပိုင္း (၃)

ဆဒၵန္ဆင္မင္း၀တၳဳ
(ယခင္အပတ္မွ အဆက္)

ေသာႏုတၱရ၊ နာမ ေခၚ႐ိုး၊ ေတာမူဆိုးသည္၊ ဆဒၵန္အိုင္တြင္းသို႔၊ သက္ဆင္းမိလွ်င္၊ ဆင္မင္းေနရာ၊ အလာအသြား၊ အထားအေန၊ ေရဆင္းေရတက္၊ အခ်က္ခ်က္ကို၊ ကြယ္၀ွက္ ပုန္းေအာင္း၊ ေခ်ာင္းေျမာင္း ဆင္ျခင္၊ သိျမင္ေသာအခါ၊ ၀ိသာလမာလက အရပ္တြင္၊ ဥမင္ ေပါင္းကူး၊ ေျမကိုတူး၍၊ ျမားဦး စိန္ရြက္၊ ဆင္မင္းခ်က္ႏွင့္၊ ခ်ိန္လ်က္ ထုတ္ေခ်ာက္၊ အထက္က ေဖာက္ၿပီးလွ်င္၊ ေဒါက္ခ်ာ ဆံက်စ္၊ ဖန္ႏွစ္ နီျမန္း၊ သကၤန္းရဲရဲ၊ ဆင္၀တ္ကဲ၍၊ လည္ဆြဲပုတီး၊ တရပတ္ႀကီးမ်ားႏွင့္၊ မေထရ္ သီလ၀င္၊ တကယ့္ရွင္ကဲ့သို႔၊ ဥမင္ေထာင့္က၊ သေကာင့္သားႀကီး၊ အႏုၾကမ္းစီးမည္ဟု၊ အၿပီးေစာင့္လ်က္၊ ေနလင့္၏။ ။

ပုနဒိ၀ေသ၊ တေန႔မိုးေသာက္၊ နက္ျဖန္ေရာက္ေသာ္၊ ေပါက္လွရတနာ၊ ေလာင္းျမတ္စြာသည္၊ မဟာသုဘဒ္၊ သက္မွတ္ ၾကည္ႏူး၊ ေရြမ်ားမွဴးကို၊ တပ္ဦး တင္ေတာ္မူၿပီးလွ်င္၊ ရွစ္ေထာင္ မာတင္၊ ဆဒၵန္ဆင္တို႔ကို၊ ေသနဂၤဗ်ဴဟာ၊ ပဒုမာ ပြင့္ခ်ပ္၊ ရွက္စပ္ဦးကင္း၊ တပ္ႀကီး ခင္းလ်က္၊ အိုင္တြင္းသုိ႔ သက္ဆင္းေတာ္မူသတည္း။ ။ သက္ၿပီးလတ္ေသာ္၊ ပြင့္၀တ္ေရာေထြး၊ အိုင္ေရေအးကို၊ ေလွ်ာ္ေဆးၿဖိဳးၿဖိဳး၊ သြန္းခ်ဳိးသံုးေဆာင္ၿပီး၍၊ မိုက္ေခါင္ႀကီးေနရာ၊ ၀ိသာမာလက၊ ထာ၀ရအရပ္သို႔၊ ခ်ဥ္းကပ္ နားေနရာ၊ ကိုယ္အဂၤါအစိတ္မွ၊ ေလွ်ာဘိတ္ေသာ ေရစက္သည္၊ ခ်က္ေတာ္မွ စုဆင္း၍၊ ျမားတြင္းမွ ၀င္ၿပီးလွ်င္၊ မူဆိုးႀကီး မ်က္ႏွာသို႔၊ ေျဖာင့္စြာ စီးက်ေလသတည္း။ ။

မူဆိုး အနရိယာ၊ ေတာတံငါလည္း၊ အခါအခြင့္၊ ဤယခု သင့္လွၿပီ၊ ခံတြင့္းအပါး၊ မုတ္ဆိတ္ၾကားမွာ၊ ပ်ားလာ၍ စြဲေခ်မွကို၊ မခဲမၿငိဳ၊ မ်ဳိ႐ံုသာ လိုေတာ့သည္ဟု၊ ပိုလ္တေထာင္တင္ေရး၊ ဧရေထးကို၊ ေကြး၍ ကြင္းေအာင္၊ အျပင္းငင္လ်က္၊ လ်င္လွေသာ ျမားဟုန္ျဖင့္၊ အားကုန္ လႊတ္လိုက္ေလသည္တြင္၊ ဆင္မင္း ခ်က္ကို၊ ျမားစက္ လွ်ပ္လွ်ပ္၊ စိန္သြား ဟပ္၍၊ သည္းခ်ပ္ အူမ၊ မြမြျပတ္ေႂကြ၊ ေထာင္းေထာင္းေၾကေအာင္၊ ေႏွာက္ေမႊ ကုန္စင္၊ ေက်ာက္ကိုထြင္၍၊ ေကာင္းကင္သို႔ ျမားတက္ေလသတည္း။ ။

ဆင္မင္းဖ်ားလည္း၊ ျမားထိေသာဒဏ္၊ ျပင္းထန္ဆူလႈိက္၊ ခိုက္ခိုက္တုန္မွ်၊ နာက်င္လွေသာေၾကာင့္၊ သကလ ၀နံ၊ ေတာင္ယံပတ္ကံုး၊ ေတာအလံုးကို၊ ႐ိုက္ခ်ဳန္းျမည္ဟီး၊ ပဲ့တင္တီးလ်က္၊ သံႀကီးေငၚေငၚ၊ သံုးႀကိမ္ေၾကာ္၍၊ ဟစ္ေအာ္ ညည္းညဴေတာ္မူသတည္း။ ။

သုဘဒၵါ မိဘုရားေခါင္ႏွင့္၊ ရွစ္ေထာင္ေသာ ဆင္အေပါင္းတို႔လည္း၊ ဘုရားေလာင္းအသံကို ၾကားလွ်င္၊ ေၾကာက္အားႀကီးစြာ၊ က်ာက်ာ ေအာ္ျမည္၊ သုန္သုန္လည္လ်က္၊ ေရွ႕တည္မိရာ၊ ေျပးခြါၿပီးမွ၊ အၾကံရ၍၊ တို႔ဘုရာ့းရန္သူကို၊ ဘမ္းယူ သတ္ညႇစ္မည္ဟု၊ ပတ္လည္ ေတာေတာင္၊ မိုးေခါင္ပ်ံတက္၊ ပတ္ပတ္ညက္မွ်၊ ရွာေဘြၾကစဥ္၊ ခင္မ-မဟာ၊ သုဘဒၵါမူ၊ သည္းခ်ာသက္ႏွင္း၊ ဆဒၵန္မင္းကို၊ ကိုယ္ခ်င္းမွီကပ္၊ အသာအပ္၍၊ တန္႔ရပ္ထူေထာင္ ေစသတည္း။ ။

ဆင္မင္းဘုန္းႂကြယ္၊ ေဗာဓိႏြယ္လည္း၊ မယ္သုဘဒၵါ၊ သာသာေအးေအး၊ ကိုယ္ေငြ႔ေပးလ်က္၊ ေဖးကာမ၍၊ ယုယ သိုက္ၿမိဳက္၊ ႏွာေမာင္းႏွင့္ ပိုက္ရာတြင္၊ အဟိုက္ေျပ၍၊ ေနသာ႐ံု ရွိေတာ္မူသတည္း။ ။ ထိုၿပီး တေထာက္၊ အၾကံေတာ္ ေပါက္သည္မွာ၊ ေနာက္ထပ္၍ တခါ၊ ျမားခ်က္လာေခ်က၊ သုဘဒၵါ မိဘုရားကို၊ ထိပါးဘြယ္ ျမင္ေသာေၾကာင့္၊ ႏွင္ေတာ္မူလို၍။ ။ အဘယ္သုဘဒၵါ၊ ဆင္တကာမူ၊ ငါ၏ရန္သူကို၊ ဘမ္းယူရွာမည္ သြားၾကသည္။ သင္မွာတမူ၊ ငါ့ရန္သူႏွင့္၊ စိတ္တူ ညီညာ၊ ၾကံဘက္ပါ၍၊ မရွာမလိုက္ ေနသေလာဟု မိန္႔ေတာ္မူသည္တြင္၊ သုဘဒၵါမိဘုရားလည္း၊ ခ်စ္အားထက္ပင္၊ ေၾကာက္အား၀င္၍၊ ဆင္မင္းျမတ္ကို၊ သံုးပတ္ လက္်ာရစ္၊ ပုဆစ္ႏွိမ္က်ဳိး၊ ရွိခိုးၿပီးေသာ္၊ သြယ္စီးၿဖိဳင္ၿဖိဳင္၊ မ်က္ရည္အိုင္ႏွင့္၊ အႏိုင္သာခြါခဲ့၍၊ အာကာသ ေကာင္းကင္သို႔၊ ငယ္လင္ရွိရာ၊ ျပန္ၾကည့္ခါႏွင့္၊ တက္ရွာေတာ္ မူရေလသတည္း။

ဆင္မင္းဖ်ားလည္း၊ ဤျမားပစ္ခ်က္၊ အထက္ ေရွ႕ေနာက္၊ ေတာင္ေျမာက္ ၀ဲယာ၊ လာဘြယ္မရွိ၊ ေအာက္ကဟု သိေလ၍၊ ဘူမိေျမရပ္၊ ခြါေတာ္ႏွင့္ ရွပ္သည္တြင္၊ ပ်ဥ္ခ်ပ္ က်ဳိး၍၊ မုဆိုးငုတ္တုတ္ ေပၚေလ၏။ ထုိအခါ၊ ယမ္းတိုက္ႏွင့္ မီးစ၊ ထိပါးၾက သကဲ့သို႔၊ ေဒါသ ပဋိဃာတ္၊ ေျခာင္းေျခာင္းလႊတ္၍၊ သတ္ေတာ့မည္ အၿငိဳးႏွင့္၊ မူဆိုး၏ ဦးေခါင္းကို၊ ႏွာေမာင္းျဖင့္ ဆြဲေတာ္မူေလ၏။

ထိုအခါ၊ တံငါလုဒၵက၊ အၾကံရတည့္၍၊ ကိုယ္က သကၤန္းကို ခြါၿပီးလွ်င္၊ ႏွာေမာင္းေတာ္ အထက္၌၊ ေခါက္လ်က္ တင္လိုက္ေလသတည္း။ ။ ဆဒၵန္ဆင္ေကာင္း၊ ဘုရားေလာင္းလည္း၊ ေမာင္းေမာင္း နီလြင္၊ သကၤန္းကို ျမင္တည့္လွ်င္၊ ေလးသေခ်ၤႏွင့္ ကပၸါတသိန္း ပတ္လံုး၊ သံုးဆယ္ ပါရမီ၊ စာဂီပဥၥ၊ စရိယ သံုးဆင့္၊ ဆည္းပူးက်င့္၍၊ ပြင့္အံ့ တ်ားတ်ား၊ ျဖစ္ျပန္ရကား၊ ပြါးမိေသာ အမ်က္ကို၊ ခ်က္ခ်င္း ၿငိမ္းေစ၏။ ။ ဤဖန္ရည္သကၤန္းကား၊ ရဟန္း ပရမတ္၊ ၀ဋ္ကင္းလြတ္ေသာ၊ အရဟတၱဖိုလ္၏ တံခြန္၊ ျမတ္မြန္လွေခ်၏ တကား၊ ဤအ၀တ္ကို၊ ယြင္းခၽြတ္ ထိခိုက္၊ မမွားထိုက္ေပ၊ ႐ိုေသျမတ္ႏိုး၊ ရွိခိုးပူေဇာ္ ထိုက္ေပသည္၊ ငါ့ရန္သူကို၊ ငါသတ္လိုလည္း၊ ထိုသူယုတ္၏၊ အၿမိဳက္ေခါင္ထြတ္၊ သကၤန္းျမတ္ကို၊ ၀တ္လ်က္ ရွိပေခ်သည္၊ ဘုရား လႈိဏ္ေခါင္း၊ ေအာင္း၍ မာန္ေသြး၊ ေဟာင္သည့္ေခြးကို၊ အေရးျပဳကာ၊ ခြင့္မသာသကဲ့သို႔၊ ထိုသူယုတ္အား၊ သတ္မိျငားေသာ္၊ တရားေတာ္ဂိုဏ္း၊ မလြတ္ရာေခ်ဟု၊ ေရႊႏွလံုးထား၊ ဘုရားတဆူ၊ ျမတ္ထြတ္ေတာ္မူလွ၍၊ ရန္သူမွန္လ်က္၊ မူဆိုးပ်က္အား၊ အသက္ကို ခ်မ္းသာေပးေတာ္မူေလသည္။ ။

ထို႔ေနာက္မွ မူဆိုးသားႏွင့္ စကားေျပာေတာ္မူလို၍ …

အနိကၠသာေ၀ါ ကာသာ၀ံ၊
ေယာ ၀တၳံ ပရိဒဟိႆတိ။
အေပေတာ ဒမသေစၥန၊
န ေသာ ကာသာ၀မရဟတိ။ ။

ေယာ စ ၀ႏၲ ကသာ၀ႆ၊
သီေလသု သုသမာဟိေတာ။
ဥေပေတာ ဒမသေစၥန၊
သေ၀ကာသာ၀မရဟတိ။ ။

ဟူေသာ ႏွစ္ဂါထာကို ရြတ္ေတာ္မူ၏။

အနက္အဓိပၸါယ္ေသာ္ကား … ။

အခ်င္းမူဆိုး၊ အၾကင္သူသည္ ကိုယ္တြင္း၌ ကိေလသာဟူေသာ ဖန္ရည္အျပည့္ရွိ၏၊ ဣေျႏၵကို ဆံုးမျခင္း၊ သစၥာေစာင့္ျခင္းမွ ကင္း၏၊ ထိုသူယုတ္သည္ ဖန္ရည္စြန္းေသာ သကၤန္းကို မ၀တ္ထိုက္။ အၾကင္သူျမတ္သည္ကား၊ ကိုယ္တြင္း၌ ရွိေသာ ကိေလသာကို၊ စင္ၾကယ္စြာ အန္ထုတ္အပ္၏။ ဣေျႏၵကို ဆံုးမျခင္း၊ သစၥာေစာင့္ျခင္းႏွင့္လည္း ျပည့္စံု၏။ စတုပါရိသုဒၶိသီလ ေလးပါးတို႔၌လည္း ေကာင္းစြာ တည္၏။ ထိုသူျမတ္သည္သာ ဖန္ရည္စြန္းေသာ သကၤန္းကို စင္စစ္၀တ္ထိုက္၏ ဟူသတည္း။

ထို႔ေနာက္မွ အခ်င္းမူဆိုး၊ သင္မူဆိုးကား၊ လူမ်ဳိးတကာ၊ ၾကံငွါမရဲ၊ ၾကံ၀ံ့ခဲေသာ အၾကံကို ၾကံ၍၊ ငါ့ထံေရာက္၀င္၊ ငါသို႔စင္ကို၊ အရွင္လတ္လတ္၊ သင္သတ္သည့္ အေၾကာင္းကား၊ အဘယ္အက်ဳိးထူး၊ ေက်းဇူးႀကီးမား၊ သင္၌ ပြါးမည္ေၾကာင့္၊ ငါ့အား သင္သတ္ရသနည္းဟု ေမးေတာ္မူ၏။ ။

(ထိုအခါ၊ တံငါမူဆိုး၊ လူမိုက္မ်ဳိးလည္း၊ ရွိခိုး၀ပ္စင္း၊ မွန္ရာကို လင္းသည္မွာ) ။ ။ ဆင္မင္းသခင္၊ ထိပ္ေခါင္တင္။ လူအိုမူဆိုး၊ ကၽြန္ေတာ္မ်ဳိးသည္၊ ကိုယ္က်ဳိးဆႏၵ၊ ကိုယ့္ကိစၥေၾကာင့္၊ သတ္ရသည္ မဟုတ္ပါ။ ကာသိမင္း၏၊ သက္ႏွင္းေတာင္ညာ၊ သုဘဒၵါဟု၊ အဆာက်ယ္လွ၊ ရွင္ဘုရင္မႀကီးက၊ ျမ မရွား၊ စိန္မရွား၊ အလြန္ပင္မ်ားသည္ကို၊ နားေလး ေလဟန္၊ ဆင္စြယ္မွ ပန္လိုသည္၊ သာမန္ဂုဏ္ငယ္၊ ဆင္နက္စြယ္မ်ားကိုလည္း၊ နား၀ယ္မခံ၊ ညႇီေစာ္နံ၍၊ ရြံသတဲ့ဘုရား။ ။ ဆင္မ်ာ့ဘုန္းေမာ္၊ ဆင္မင္းေက်ာ္၏၊ စြယ္ေတာ္ ႏွစ္ေခ်ာင္း၊ ေျခာက္ေရာင္ ေမာင္းကိုသာ၊ နားေဍာင္းပြတ္၍၊ ဆင္၀တ္ေတာ္မူလိုသည္၊ ဆဒၵန္ ဘုန္းႂကြယ္၊ ကုိယ္ေတာ္ျမတ္ အစြယ္ကိုမွ၊ နား၀ယ္ လွလွ၊ မဆင္ရလွ်င္၊ စိတ္ခ်ေပေတာ့၊ သူေသပါေတာ့မည္ဟု၊ ေရႊနန္းေၾကာ့ရွင္၊ သူခ်စ္လင္၏၊ ရင္ခြင္ၾကားမွာ၊ ေခါင္းထား၍ အေသာ့၊ ငိုပါေရာ့သည္ ဘုရား။ ပင္ပန္းလႈိက္ဖို၊ သူ႔မယား ငိုတည့္လွ်င္၊ ဟိုလူႀကီးက၊ ျပာရီးျပာရာ၊ ပစာအေရး၊ မေတြးမေျမာ္၊ ကၽြန္ေတာ္ကို ေခၚၿပီးလွ်င္၊ ဟဲ့ေနာ္ လုဒၵက၊ ဆင္စြယ္ကို မရလွ်င္၊ ဇီ၀ိတ နတၳိ၊ နင္ေသမည္ အမွန္ဟု၊ မင္းသမီး မာန္စြဲႏွင့္၊ အန္ခဲ၍ မိန္႔ေတာ္မူရာတြင္၊ ခုေသမေလာက္၊ ကၽြန္ေတာ္မ်ဳိး ေၾကာက္လွ၍၊ ဓားေအာက္ကသာ၊ အႏိုင္ႏိုင္ ခြါၿပီးမွ၊ ေတာေအာက္ပင္ေသေသ၊ ျဖစ္လိုရာ ျဖစ္ေစဟု၊ မေသြမေဖာက္၊ ဆက္ပါမည္ ေလွ်ာက္သည္တြင္၊ ႏွစ္ေယာက္စလံုး၊ တျပံဳးျပံဳးႏွင့္၊ အသံုးကံေကၽြး၊ ငါးရြာစားေပးၿပီးလွ်င္၊ ေက်းဇူးရွင္မ၊ သူကိုယ္တိုင္ လမ္းျပ၍၊ ဘုန္းဘုရာ့း စြယ္ေတာ္ျမတ္ကို၊ အျဖတ္ ကၽြန္ေတာ္ ေရာက္ပါသည္။ ။ အစြယ္လိုသူ မိဘုရား၊ အသြားေစသူ မင္းဧကရာဇ္၊ ေလးပစ္သူ ဘုရာ့းကၽြန္ေတာ္၊ ၾကံေဘာ္ၾကံဘက္၊ သံုးေယာက္သား အနက္တြင္၊ ကံကြက္ၾကား၍၊ ငမိုက္သား မူဆိုးေလ၊ နင္ခ်ည္းပင္ ေသေပေတာ့ဟု၊ ေငြေတာင့္အဟန္၊ ဆဒၵန္မင္းျမတ္၊ ကၽြန္ေတာ္အား သတ္လွ်င္လည္း၊ မလြတ္ႏိုင္ရာ၊ ေသရပါေတာ့မည္၊ က႐ုဏာေရွး႐ႈ၊ လႊတ္ေတာ္မူလွ်င္လည္း၊ လူမလိမၼာ၊ ကၽြန္မိစာၦသည္၊ ခ်မ္းသာရပါေတာ့မည္ ဘုရားဟု၊ ေလွ်ာက္ထားေတာင္းပန္ေလ၏။ ။

အေလာင္းေတာ္ျမတ္၊ ေဗာဓိသတ္လည္း၊ ေလာကတၱယ၊ ဘ၀ပါရဂူ၊ နီးေတာ္မူေသာေၾကာင့္၊ ရန္သူပုဂၢိဳလ္၊ ေသာႏုတၱိဳရ္အား၊ ေရႊကိုယ္ေတာ္ပြါး၊ ရင္ႏွစ္သားကဲ့သို႔၊ သနားစံုမက္၊ အသက္ကို ခ်မ္းသာေပးေတာ္မူၿပီးလွ်င္၊ အသင္မူဆိုး၊ သင့္စကားတြင္၊ မိဘုရား သုဘဒၵါ၊ အရိပ္ပါေသာေၾကာင့္၊ ငါစဥ္းစားမိ၊ စင္စစ္သိၿပီ၊ ဤမိဘုရားသည္၊ အျခားသူမဟုတ္၊ ငါ၏ သက္မွ်၊ စူဠသုဘဒၵါ၊ ရတနာေရာင္ခ်ိပ္၊ ဘြဲ႔ေရႊလိပ္ႏွင့္၊ ေညာင္ရိပ္စံျမန္း၊ ၾကင္မခန္းသည့္၊ ေျမာက္နန္းေဒ၀ီ၊ သင္းျဖစ္ေပသည္။ ။ ငါ၏ အစြယ္၊ နား၀ယ္သ’ရန္၊ ဆင္လိုဟန္ႏွင့္၊ ၾကံဘန္လို႔ ေျပာေသာ္လည္း၊ သေဘာမဟုတ္လွေလဘူး၊ ဆဒၵန္အစြယ္ကို၊ အကယ္၍ လိုဘိမူ၊ အဟိုေရွးက၊ ေဘးေတာ္ ဘိုးေတာ္၊ ခမည္းေတာ္ဘုရား၊ ဆင္မင္းဖ်ားတို႔၏၊ ေျခာက္ပါးေရာင္ဟံု၊ စြယ္ေတာ္စံုကို၊ နိတံုဇမၺဴ၊ ဤေရႊဂူ၌၊ သိမ္းယူသိုထား၊ ရွိေၾကာင္းမ်ားကို၊ ထင္ရွား သင္းသိလ်က္တကား။ ။ ငါ၏ ကိုယ္၌၊ မဆိုေလာက္ဘြယ္၊ အျပစ္ငယ္ကို၊ ႀကီးက်ယ္၀တၳဳ၊ ရန္ၿငိဳးျပဳ၍၊ ယခုငါ့ကို၊ ေသေစလိုေသာေၾကာင့္၊ ထိုထို ပရိယာယ္၊ ေ၀၀ုစ္လွယ္လ်က္၊ ဆင္စြယ္ နားပန္၊ ဆင္လိုဟန္မ်ားႏွင့္၊ ဉာဏ္၀ကၤႏၲ၊ ယုတ္မာလွသည့္၊ အမိုက္မ အတတ္၊ သင္းၾကံ၍ သတ္သည္ကား၊ ဆတ္ဆတ္မုခ် မုန္ေတာ့သည္။ သို႔စင္မွ်ေလာက္၊ မေထာက္မဆ၊ ၾကံရက္သည့္ မိန္းမ၊ အားမရသေရြ႕၊ သူမေမ့ရာၿပီ။ ေရွ႕သို႔သံသရာ၊ ျဖစ္တိုင္းမွာပင္၊ ေလာင္စာရန္ၿငိဳး၊ မီးဆက္၍ ပ်ဳိးမည္ေၾကာင့္၊ မိန္းမဆိုးအမုန္း၊ သည္ဘ၀မွာ၊ သည္မွ်ႏွင့္ တံုးေစေတာ့၊ ေတာပုန္းခ်ဳံလွ်ဳိး၊ သင္မူဆုိးအားလည္း၊ ၿဖိဳးၿဖိဳးႂကြယ္၀၊ မင္းဆုလာဘ္ ရေစေတာ့၊ နန္းမေတာင္ညာ၊ သုဘဒၵါတို႔။ မလာၾကခင္၊ စြယ္ေတာ္ရွင္ကို၊ လ်င္လ်င္ ျဖတ္ခ်ဳိး၊ သင္မူဆိုး စိတ္ရွိတုိင္းျပဳေတာ့ဟု၊ သဗၺညဳ ဘုရားေလာင္းက၊ မယားေဟာင္း စိတ္ေၾကေအာင္၊ ခြင့္ေပးေတာ္မူေလသတည္း။ ။
***
ဒီတပတ္ေတာ့ ဒီေလာက္ပဲ တင္လိုက္ပါတယ္။ ေရွ႕တပတ္မွ ဆက္တင္ပါအံုးမယ္။ ဒီတပတ္တင္တဲ့ ထဲမွာ က်မတို႔ နားစြဲၿပီး အျမဲေျပာျဖစ္ေနက် အသံုးအႏႈန္းတခ်ဳိ႕ ႏွစ္သက္ဖြယ္ ေတြ႔ရတယ္။
ဥပမာ ...
"ဘုရားလႈိဏ္ေခါင္း၊ ေအာင္း၍မာန္ေသြး၊ ေဟာင္သည့္ေခြး" ဆိုတဲ့ အသံုးအႏႈန္းမ်ဳိးေပါ့။ အဲဒီစကား အျမဲၾကားဖူးေနၿပီး တခါတခါ ေျပာတဲ့ ဆိုတဲ့ေနရာ ထည့္သာသံုးမိတယ္၊ ဘယ္က ရတယ္ဆိုတာ မသိခဲ့ဘူး။

"သုဘဒၵါဟု၊ အဆာက်ယ္လွ၊ ရွင္ဘုရင္မႀကီးက၊ ျမ မရွား၊ စိန္မရွား၊ အလြန္ပင္မ်ားသည္ကို၊ နားေလး ေလဟန္၊ ဆင္စြယ္မွ ပန္လိုသည္" ဆိုတဲ့ေနရာ ေရာက္ေတာ့ အဆာက်ယ္တယ္ဆိုတဲ့ စကားက ဦးပုည စခဲ့ေလသလား စဥ္းစားမိတယ္။

"ပင္ပန္းလႈိက္ဖို၊ သူ႔မယားငိုတည့္လွ်င္၊ ဟိုလူႀကီးက၊ ျပာရီးျပာရာ" ... အဲဒီအပိုဒ္ ဖတ္ရတာေတာ့ ျပံဳးခ်င္စရာ။ ဘုရင္ကို ဟိုလူႀကီးလို႔ သံုးထားတာ ခ်စ္စရာေကာင္းလို႔ ... ။

"အစြယ္လိုသူ မိဘုရား၊ အသြားေစသူ မင္းဧကရာဇ္၊ ေလးပစ္သူ ဘုရာ့းကၽြန္ေတာ္၊ ၾကံေဘာ္ၾကံဘက္၊ သံုးေယာက္သား အနက္တြင္၊ ကံကြက္ၾကား၍၊ ငမိုက္သား မူဆိုးေလ၊ နင္ခ်ည္းပင္ ေသေပေတာ့ဟု" ... ဒါကေတာ့ ဘယ္ေတာ့မွ မေမ့တဲ့ အပိုဒ္ပဲ။ ဆဒၵန္ဆင္မင္းဆိုတာနဲ႔ ဒီစာပိုဒ္ကို သတိရမိေတာ့တာ ... ။

ဒီပို႔စ္ကို တင္ဖို႔ စာ႐ိုက္ေနရင္း စိတ္ထဲမွာ ခံစားခ်က္မ်ဳိးစံုနဲ႔ ... ။ ဆဒၵန္ဆင္မင္းကို က႐ုဏာသက္သလို ... မုဆိုးကို ေဒါသထြက္တယ္၊ မဟာသုဘဒၵါနဲ႔ ဆဒၵန္ဆင္မင္းတို႔ရဲ႕ ေမတၱာတရားေၾကာင့္ ရင္ထဲ ၾကည္ႏူးမိတယ္။ ဦးပုညရဲ႕ စာအသံုးအႏႈန္းေတြေၾကာင့္ ၿပံဳးမိတာကေတာ့ အႀကိမ္ႀကိမ္ပဲ ဆိုပါေတာ့ ... ။ ပါဠိဂါထာကို အနက္ျပန္ထားတာလဲ သေဘာက်လိုက္တာ။ ဖန္ရည္စြန္းေသာ သကၤန္းကို ၀တ္ထိုက္တဲ့သူဆိုတာ ဒီလိုပါလားလို႔ သိလိုက္ရတယ္။ အင္း ... အက်ယ္မေျပာေတာ့ပါဘူး၊ ဆရာဦးဟန္ၾကည္ သူ႔တပည့္ေတြကို စာသင္ေတာ့မွ အက်ယ္ခ်ဲ႕ ပါလိမ့္မယ္။ က်မကေတာ့ ဒီေလာက္ပဲ ... ။

***
ေမဓာ၀ီ
၁၃၊ ဇြန္၊ ၂၀၁၁
၁၂း၅၄ နာရီ

ရည္ညႊန္း ။ ။ ဦးပုည၀တၳဳေပါင္းခ်ဳပ္ (ဟံသာ၀တီပိဋကတ္ စာပံုႏွိပ္တိုက္၊ ၁၉၄၀)

မွတ္ခ်က္။ ။ အခ်ဳိ႕စာလံုးေပါင္းမ်ားကို မူရင္းစာအုပ္ပါအတိုင္း ႐ိုက္ႏွိပ္ထားပါတယ္။ မွားယြင္းမႈ တစံုတရာရွိပါက က်မတာ၀န္သာ ျဖစ္တယ္။
ေက်းဇူးစကား ။ ။ ပါဠိစာလံုးေပါင္း အမွားျပင္ေပးေသာ ကိုနတၳိကို ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။