ေလာကႏၲရိတ္ႏွင့္ က်ိတ္ေပါင္းခ်ိန္

ေမဓာ၀ီတေယာက္ စာေမးပြဲေျဖဆိုၿပီးပါသျဖင့္ က်ိတ္ေပါင္းခ်ိန္ ေရာက္ခဲ့ျပန္ပါၿပီ။ (ဘေလာ့ဂါမ်ား ဘေလာ့ဖတ္သူမ်ား မ်က္စိေနာက္ဖို႔သာ ျပင္ထားၾကေပေတာ့) စာေမးပြဲ မေျဖဆိုခင္, ေျဖဆိုစဥ္, ေျဖဆိုၿပီး အခ်ိန္မ်ားတြင္ အီးေမးလ္ျဖင့္ တမ်ဳိး, မက္ေဆ့ခ်္ျဖင့္ တလီ, ဖုန္းဆက္၍တဖံု အစံုစံု အသြယ္သြယ္ အမွန္တကယ္ အားေပးၾက ဆုေတာင္း ေမတၱာပို႔သ ေပးၾကသည့္ ခ်စ္ေသာ မိဘ, ေဆြမ်ဳိး, ေမာင္ႏွမ, မိတ္ေဆြ, သဂၤဟ, သူငယ္ခ်င္း, အေပါင္းအသင္း, ေရာင္းရင္း, ေဘာ္ဒါ, ေဖာ္သဟာ, ဘေလာ္ဂါမ်ားအား အထူးေက်းဇူးတင္ပါေၾကာင္း လႈိက္လႈိက္လွဲလွဲ မွတ္တမ္းတင္အပ္ပါတယ္။

တကယ္ပါ။
ၿမိဳ႕မိၿမိဳ႕ဖမ်ား ပို႔သတဲ့ ေမတၱာေၾကာင့္ ဒီတခါ စာေမးပြဲကို ေကာင္းေကာင္းေျဖႏိုင္ခဲ့ပါတယ္။ က်မကလဲ နည္းနည္းေတာ့ လြန္သလားမသိဘူး။ က်မ စာေမးပြဲေျဖတာကို ျမန္မာျပည္မွာ ရွိတဲ့ အေမနဲ႔ အေဖလဲ မေနရ၊ တျခားႏိုင္ငံေတြမွာရွိတဲ့ ဦးေလးေတြ အေဒၚေတြနဲ႔ ေမာင္ႏွမေတြလဲ မေနရ၊ ဘုန္းႀကီးေရာ သီလရွင္ပါမက်န္ က်မအတြက္ ၀ိုင္း၀န္း ဆုေတာင္းေပးၾကပါတယ္။ မႏၲေလးက အရီးေလး စည္းစိမ္ေတာင္ ဘုရားႀကီးသြားၿပီး ေရႊဆိုင္းကပ္ ဆုေတာင္းေပးခဲ့တယ္လို႔ မက္ေဆ့ခ်္ပို႔လာပါတယ္။ (ေက်းဇူးပါ အရီးေလး) စာေမးပြဲခန္းထဲ မ၀င္ခင္ မိနစ္ပိုင္း အလိုမွာ ဖတ္ရတဲ့ ဖုန္းမက္ေဆ့ခ်္ေတြ၊ စာေမးပြဲၿပီးၿပီးခ်င္း ဖတ္ရတဲ့ မက္ေဆ့ခ်္ေတြကလဲ စိတ္ခြန္အားကို ျဖစ္ေစပါတယ္။

ဟုတ္တယ္။
စိတ္ခြန္အားက က်မအတြက္ တကယ္ကို အေရးႀကီးခဲ့ပါတယ္။ က်မစိတ္က တက္လြယ္ က်လြယ္။ တက္ရင္လဲ လိုက္ဖမ္းလို႔ကို မမီႏိုင္သလို က်ၿပီေဟ့ဆိုလဲ ကုန္းေကာက္စရာ မရွိေတာ့ဘူး၊ ဟိုးေအာက္ဆံုး ဒုတ္ဒုတ္ထိ။ ၿပီးေတာ့ ဒီဇင္ဘာမွာ ေျဖရတဲ့ စာေမးပြဲက ဇြန္စာေမးပြဲထက္ စိတ္ဖိစီးမႈ ပိုၿပီးမ်ားေစတယ္။ ရာသီက ေအးစက္စက္၊ မနက္ဆို ေနက ေတာ္ေတာ္နဲ႔မထြက္၊ ညေနဆို ၃ နာရီ ၄ နာရီေလာက္မွာ ေမွာင္ေနၿပီ။ ေအးစက္စက္ ညနက္နက္မွာ တေယာက္ထဲ စာဖတ္ရတာ အင္မတန္မွ ၿငီးေငြ႔စရာပါ။ ျဖစ္ခ်င္ေတာ့ စာေမးပြဲမေျဖခင္ ၃ ပတ္ေလာက္ အလိုမွာ ဦးရီးေတာ္က ေဟာလီးေဒးဆိုၿပီး ေဆြမ်ဳိးအုပ္စုေတာင့္တဲ့ အေမရိကန္ျပည္ကို လည္လည္သြားေတာ့ က်မတေယာက္ထဲ က်န္ခဲ့ပါေတာ့တယ္။ ရိကၡာအျပည့္အစံုနဲ႔ တအိမ္လံုးမွာ ဘုန္းေမတေယာက္ထဲ only the lonely ျဖစ္ေနတာ သနားစဖြယ္ကေလးေပါ့။

စာေတြက မ်ား ဖတ္လို႔ မႏိုင္၊ ဖတ္လိုက္ ေမ့လိုက္၊ သေဘာမေပါက္လို႔ လံုးခ်ာလည္လိုက္နဲ႔ ျဖစ္ေနေတာ့ ေနာက္ဆို စာကိုႏွစ္စကတည္းက ေသခ်ာဖတ္ပါေတာ့မယ္ ေပါ့တီးေပါ့ဆ မလုပ္ေတာ့ပါဘူးလို႔ ေနာင္တေတြရလုိရ …
တခါတခါေတာ့လဲ … ငါဘာလို႔ ဒါေတြ ပင္ပန္းခံ လုပ္ေနရတာလဲ၊ ငါနဲ႔ မကၽြမ္းက်င္တာေတြ မအပ္စပ္တာေတြ လုပ္ေနရလို႔ သိပ္ခက္ခဲေနတာ … ဒီစာေမးပြဲေအာင္ေတာ့ ဘာျဖစ္လာမွာလဲ ဒီအရြယ္ႀကီးေရာက္မွ ဘာကို ေမွ်ာ္လင့္ရအံုးမွာလဲ စသျဖင့္ ေတြးရင္း ေဒါသေတြထြက္ ၀မ္းနည္းလိုနည္း … ။ တေယာက္ထဲဆိုေတာ့ ဟိုေတြးဒီေတြးနဲ႔ စိတ္က ဂနာမၿငိမ္ဘူး။ စိတ္တိုတိုင္း ၀မ္းနည္းတိုင္း စိတ္အားငယ္တိုင္း ဖုန္းဆက္ၿပီး ဂ်ီက်လို႔ရမယ့္သူ မွန္သမွ်ကို နားဒုကၡေပးခဲ့မိေသးတယ္။

ဒီႏွစ္မွ ရာသီဥတုကလဲ ေအးလိုက္ပံု ဆိုးလိုက္ပံုမ်ား … ကိုယ္ကဆိုးေတာ့ ရာသီဥတုကပါ လိုက္ဆိုးေပးရတာ ထင္ပါ့။ အႏွစ္ ၃၀ အတြင္းမွာ အဆိုးဆံုးတဲ့။ က်မေနတဲ့ Midland မွာေတာင္ အႏုတ္ ၁၂၊ ၁၃ ဒီဂရီ စင္တီဂရိတ္ထိ ျဖစ္တာ … ဒီေရာက္ခဲ့တဲ့ ၃ ႏွစ္အတြင္းလဲ ခုေလာက္ထိ ေအးတာ ၾကံဳဖူးဘူး။ ႏွင္းကလဲ ႏို၀င္ဘာလ မကုန္ခင္ကတည္းက က်တဲ့ႏွင္း။ ကိုယ့္အပူနဲ႔ ကိုယ္မို႔ ႏွင္းကိုလဲ ရင္မခုန္အားဘူး။ ျဖဴျဖဴလြလြ ႏွင္းေဖြးေဖြးေလးေတြကို အရင္က ဘယ္လိုပဲ ခ်စ္ခဲ့လဲ သြားရခက္ လာရခက္မို႔ တျဖည္းျဖည္း မုန္းလာတယ္။

အန္တီတေယာက္နဲ႔ ဖုန္းေျပာေတာ့ က်မက စိတ္ေပါက္ေပါက္နဲ႔ ေျပာမိတယ္။
“အန္တီေရ … ငရဲဆိုတာ အပူခ်ည္းပဲ ရွိတာမဟုတ္ဘူး … အေအးငရဲလဲ ရွိတယ္ … အခု ဒီမွာ အေအးငရဲခံေနရတာေလ” ဆိုေတာ့ သူက ရယ္လိုက္တာ … ။ ၿပီးေတာ့ သူကေမးတယ္ … အေအးငရဲက ဘာငရဲလဲဟင္ … တဲ့။ ဒီေတာ့မွ က်မလဲ တိန္ေတာ့တာပဲ။ သိမွ မသိဘဲကိုး။ “ငရဲနာမည္ေတာ့ မသိဘူးအန္တီ … ဟီးးး” လို႔ အရွက္ေျပရယ္ၿပီး စကားလႊဲလိုက္ရတယ္။ ေနာက္ေတာ့ ကိုယ္တိုင္လဲ အေအးငရဲ နာမည္ကို သိထားခ်င္တာနဲ႔ ကိုယ့္ထက္ နားလည္တတ္ကၽြမ္းၿပီး ပညာစံုသူႀကီး ကို ေမးၾကည့္ေတာ့ သူက မသိဘူး … လို႔သာ ဘူးခံပါတယ္၊ ေျပာမျပပါဘူး။ မသိတာေတာ့ မျဖစ္ႏိုင္ ဒါ ပညာလွ်ဳိတာပဲ ေနမွာလို႔ ေတြးမိတယ္။ ေျပာမျပလဲ ေနေပါ့၊ က်မမွာ အားကိုးရတဲ့ အဘိဓာန္ရွိပါတယ္။ စာေမးပြဲၿပီးသည္ထိ ခဏေလးေအာင့္ထားၿပီး စာေမးပြဲၿပီး ေနာက္တရက္ (ဒီကေန႔ မနက္) မွာ အဘိဓာန္ႀကီးကို လွန္ရပါေတာ့တယ္။

က်မ အဘိဓာန္က စာအုပ္ေတာ့မဟုတ္ဘူး။ လူ အဘိဓာန္ပါ။ ထိုသူကေတာ့ က်မ ေမြးသဖခင္ႀကီးပါပဲ။ အဲ လွန္တယ္ဆိုလို႔ တလြဲမထင္ပါနဲ႔အံုး။ အေဖ့ဦးေႏွာက္ထဲမွာ သိုမွီးထားသမွ်ေတြ လွန္ေလွာေမးျမန္းတာကို ဆိုလိုျခင္းပါ။ အေအးငရဲကိစၥ အေဖ့ကို ေမးေတာ့ အေဖက ခ်က္ခ်င္းပဲ ခုလိုရွင္းျပတယ္။

“အေအးငရဲဆိုတာ ေလာကႏၲရိတ္ ငရဲ … သမီးရဲ႕။ သူက ဘယ္နားမွာရွိလဲ ဆိုေတာ့ … သမီး စက္၀ိုင္း ၃ ခုကို ကပ္ၿပီးဆြဲလိုက္ရင္ အားလံုးဆံုတဲ့ေနရာမွာ အေပါက္ႀကီး ျဖစ္ေနတယ္ မဟုတ္လား။ ေလာကႏၲရိတ္ ငရဲဆိုတာ အဲဒီလိုပဲ စၾကာ၀ဠာႀကီး သံုးခု ဆံုတဲ့ေနရာမွာ တည္ေနတာ။ ေမွာင္မည္းၿပီး ေအးစက္ေနတာပဲ။ အဲဒီမွာ ငရဲခံေနရတဲ့သူေတြက စၾကာ၀ဠာတံတိုင္းကို လက္နဲ႔ ဆြဲကိုင္ထားရတယ္၊ လက္လႊတ္လိုက္တာနဲ႔ ျပဳတ္က်သြားၿပီး အမႈန္အမႊား ျဖစ္သြားေရာ …”

အဲဒီလို အားကိုးရတဲ့ က်မရဲ႕ အေဖပါ။ အေဖေျပာေနတုန္း က်မက ေလာကႏၲရိတ္ကို googling လုပ္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ခုလို ထြက္လာပါတယ္။

ဒါနဲ႔ က်မက ထပ္ေမးတယ္။
“အေဖ အဲဒါ အဇာတသတ္က်တဲ့ ငရဲလား”
“မဟုတ္ဘူး၊ အဇာတသတ္က်တဲ့ ငရဲက ေလာဟကုမီ ၻ တဲ့”
“ဟင္ … ဒါေပမဲ့ သမီး အင္တာနက္မွာရွာတာ ေလာကႏၲရိတ္က အဇာတသတ္က်တဲ့ ငရဲလို႔ ေရးထားတယ္ အေဖရ”
“မဟုတ္ဘူး သမီးရဲ႕ … အဇာတသတ္က်တဲ့ ငရဲက ဒီစၾကာ၀ဠာထဲက ငရဲ၊ ေလာကႏၲရိတ္က စၾကာ၀ဠာအျပင္က … …”

အေဖဆက္ရွင္းျပေနတုန္း ေလာဟကုမီ ၻကို ထပ္ၿပီး ဂူးဂလင္း ျပန္တယ္။
“ေလာဟကုမီ ၻက ဒု သ န ေသာ သူေဌးသားေလးေယာက္ က်တဲ့ ငရဲဆို … အဇာတသတ္နဲ႔ တူတူပဲ ဟုတ္လို႔လား အေဖ”
ေမးေနရင္းနဲ႔ပဲ အေျဖကိုေတြ႔သြားတယ္။ အေဖေျပာတာ မွန္ပါတယ္၊ ဘယ္ေလာက္ေတာ္တဲ့ က်မရဲ႕ အဘိဓာန္ ႀကီးလဲ ေနာ္။
“ဟုတ္တယ္ … အေဖ … သမီးေတြ႔ၿပီ၊ အေဖေျပာတာ ဟုတ္တယ္”
“အေဖ့ကို ယံုၿပီလား သမီး …”
“အေဖ့ကို မယံုတာ မဟုတ္ဘူး … အင္တာနက္က အင္ဖိုေတြ ဘယ္ေလာက္မွန္လဲ မမွန္လဲ သိခ်င္တာ ခုဆို အမွားႀကီးေရးထားတာ တန္းေတြ႔တာပဲ၊ အင္တာနက္က အခ်က္အလက္တိုင္း ယံုၾကည္လို႔ မရဘူးေပါ့ အေဖရာ”

“အဲလို အမွားေတြေရးတာ ဘယ္သူမွ မျပင္ေပးၾကဘူးလား”
“မ်ားေသာအားျဖင့္ေတာ့ မျပင္ၾကပါဘူး၊ မသိတဲ့သူက မ်ားတာကိုး … သိတဲ့သူကေတာ့လဲ ဖတ္ျဖစ္အံုးမွေလ၊ ဖတ္ျဖစ္ေတာ့လဲ အေရးလုပ္ၿပီး ေျပာခ်င္အံုးမွ၊ ေျပာတာကိုလဲ မွားတဲ့သူက လက္ခံၿပီး ျပင္ခ်င္အံုးမွ … ဆိုေတာ့ တခ်ဳိ႕ကလဲ အလုပ္႐ႈပ္ခံ အမုန္းခံၿပီး ျပင္ေပးမေနေတာ့ဘူး … တေလာကဆို ေဗဒါလမ္းကို မင္းသု၀ဏ္ ေရးတဲ့ ကဗ်ာလို႔ ေရးထားတာ တေနရာမွာ ဖတ္လိုက္ရေသးတယ္။ အဲဒီေလာက္ေတာင္ မသိတာမ်ဳိးက်ေတာ့ အသည္းယားတယ္ အေဖရာ”

“အဲဒါကေတာ့ စာေပႏွံ႔စပ္တဲ့သူမဟုတ္လို႔ ေနမွာေပါ့၊ ဒါမ်ဳိးမွားတာကမွ ေတာ္ပါေသးတယ္၊ ဘာသာေရးမွာ အမွားေတြေရးၿပီး အမွားေတြ ယံုၾကည္မိၾကၿပီဆိုရင္ေတာ့ ျပင္ရခက္တယ္ သမီးရဲ႕”
“ဟုတ္တယ္ေနာ္ … ဒါေပမဲ့လဲ … မွားတဲ့သူကလဲ မွား၊ ယံုတဲ့သူကလဲ ယံုေနၾကတာပါပဲ အေဖရယ္… သူ႔အရပ္နဲ႔ သူ႔ဇာတ္ ဟုတ္ေတာ့လဲ ဟုတ္ေနတာပဲကိုး”

အေဖနဲ႔ စကားေျပာၿပီး ေလာကႏၲရိတ္ ငရဲအေၾကာင္း က်မေတြးေနမိတယ္။ တကယ္ပါပဲ က်မေရာက္ေနတာ ဘိလပ္မွ ဟုတ္ရဲ႕လား ေလာကႏၲရိတ္ငရဲမ်ားလား လို႔ေပါ့။ ဒီေလာက္ ေအးစက္ ေမွာင္မိုက္တဲ့ေနရာကို ဘယ္လို အကုသိုလ္နဲ႔မ်ား ေရာက္လာခဲ့ရတာပါလိမ့္ … အေမကေတာ့ ညည္းကို ေကာင္းေစခ်င္လို႔ နတ္ျပည္တင္ေပးတာ ဆိုပဲ … ဧကႏၲ အေမေတာ့ က်မကို နတ္ျပည္နဲ႔ ေလာကႏၲရိတ္ မွားပို႔လိုက္မိတယ္ ထင္ပါ့။ နတ္ျပည္ကေနဆို လူ႔ျပည္ျပန္ဆင္းခ်င္ရင္ အလြယ္ေလးေပမဲ့ ေလာကႏၲရိတ္ကေန လူ႔ျပည္ျပန္သြားဖို႔ရာ အခက္သား မဟုတ္လား။ ၾကည့္ေလ … အခု က်ိတ္ေပါင္း = ေက်ာင္းပိတ္ခ်ိန္မွာလဲ သူငယ္ခ်င္းေတြ ကိုယ့္ဌာေန ကိုယ္ အသီးသီး အသက ျပန္ၾကေပမဲ့ ေမဓာ၀ီခမ်ာမွာ ျပန္ခြင့္မရရွာပါဘူး။

“ေက်ာင္းက ၃ လေတာင္ ပိတ္မွာ အေမ … အိမ္မွာ အမႀကီးကလဲ မရွိေတာ့ အေမနဲ႔ အေဖ ႏွစ္ေယာက္ထဲ ျဖစ္ေနတာ … အိမ္က အလုပ္ထဲမွာ သမီးလာလုပ္ေပးမယ္ေလ …” လို႔ အားတက္သေရာ ေျပာေပမဲ့ ေမြးသမိခင္ႀကီးက ျပန္မလာရ တခ်က္လႊတ္ အမိန္႔နဲ႔ အိမ္၀င္ခြင့္ ဗီဇာပိတ္လိုက္ပါတယ္။ ဒါနဲ႔ စိတ္မေလွ်ာ့ဘဲ ေနာက္တမ်ဳိး လွည့္ေျပာၾကည့္ေသးတယ္။ “ဒါဆိုလဲ စာေမးပြဲအၿပီး စိတ္ေျပလက္ေပ်ာက္ဆိုသလို အမႀကီးနဲ႔ ေမာင္ေလးရွိေနတဲ့ ဖေလာ္ရီဒါ အလည္သြားမယ္ေလ … စပြန္ဆာ ဘယ္သူလုပ္မလဲ” ဆိုေတာ့ တေယာက္မွ တုတ္တုတ္မွ် မလႈပ္ၾကဘူး။ ရက္စက္လိုက္ၾကပါဘိ။

ဒီလိုနဲ႔ပဲ ေမဓာ၀ီတေယာက္ က်ိတ္ေပါင္းခ်ိန္မွာ စိတ္ေထာင္းကိုယ္ေၾက ဘိလပ္ေျမမွာပဲ ေလာကႏၲရိတ္ငရဲရဲ႕ အရသာကို အျပည့္အ၀ ခံစားၿပီး ဘယ္မွ မသြားရ မလာရ စၾကာ၀ဠာတံတိုင္းနဲ႔တူေသာ ဦးရီးေတာ္ အိမ္ကို ကုတ္ကပ္တြယ္ထားရပါအံုးမယ္။ လက္လႊတ္ခ်လိုက္ရင္လဲ အမႈန္႔ျဖစ္သြားမွာစိုးရတယ္ မဟုတ္လား။
ေၾသာ္ … ဘြ ဘြ ဘြ … ဆိုးလွပါတကား …. ။
***
ေမဓာ၀ီ
၁၅၊ ဒီဇင္ဘာ၊ ၂၀၁၀
၂၂း၅၇ နာရီ။

ျပင္ဆင္ခ်က္။ ... ။ ေလာကႏၲရိတ္ .. ဟု "တ"-သတ္ ထားသည့္ ေနရာမ်ားကို ေလာကႏၲရိက္ ဟု "က"-သတ္ျဖင့္ ျပင္ဆင္ဖတ္႐ႈေပးပါရန္။ (သတ္ပံု အမွန္ကို ကြန္မန္႔ထဲတြင္ ေရးထည့္ေပးသြားသည့္ ကိုနတၳိကို ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။)