Anonymous said …
ပံုေတြၾကည့္ရံုနဲ႔တင္ အေအးဓါတ္က စိမ့္လာတယ္ ဆရာမ။ ဆိုးရြားတဲ့ ရာသီဥတုကို အဆိုးမျမင္ ခ်စ္ခင္စရာ စကားလံုးေလးေတြနဲ႔ ကဗ်ာဆန္ဆန္ စာေၾကာင္းေလးေတြဖြဲ႔ ႏိုင္တဲ့ အတြက္ အရာရာကို အေကာင္းျမင္စိတ္ေမြးႏိုင္ဖို႔ ဆရာမဆီက အမ်ားႀကီး အတုယူရဦးမယ္။ အရင္က ဆရာမ ဒီေလာက္ အေကာင္းမျမင္တတ္ပါဘူး။ မွတ္မွတ္ရရ ဆရာမင္းသိခၤနဲ႔ ပတ္သက္တဲ့ ပိုစ့္တစ္ခုေရးတာေတာင္ မွတ္မိေနပါတယ္။ ဘာသာတရားလိုက္စားလြန္းေတာ့လည္း အေကာင္းျမင္စိတ္မ်ားသြားတယ္ထင္တယ္။ ဒီရက္ေတြထဲ စိတ္တိုင္းမက်စရာေတြမ်ားတယ္။ စိတ္တိုင္းက်တဲ့ ကဗ်ာေတြလည္း မေရးျဖစ္ဘူး။ ဘေလာ့မွာကဗ်ာေတြလာျပင္ေပးတဲ့အတြက္ ေက်းဇူးတင္တယ္။ စာလံုးေပါင္းသတ္ပံုက်မ္းစာအုပ္ အခုတေလာ လူနဲ႔အတူတူရွိမေနတဲ့အတြက္ စာလုံးေပါင္း ေတြမွားရင္ လာျပင္ေပးပါဦး။ ႏွစ္သစ္မွာ ဒီထက္မက အရာရာကို အေကာင္းျမင္ႏိုင္ပါေစ။
ခင္မင္စြာျဖင့္...
***
ၿပီးခဲ့တဲ့
ပို႔စ္မွာ အမည္မပါတဲ့ အထက္ပါကြန္မန္႔ေလး ၀င္လာေတာ့ ထံုးစံအတိုင္း က်မ အေတြးနယ္ခ်ဲ႕မိတယ္။ ဟုတ္ပါတယ္၊ သူေျပာသလိုပါပဲ က်မက အေကာင္းျမင္စိတ္ နည္းပါးလြန္းခဲ့ပါတယ္။ ငယ္ငယ္ကတည္းက (ခုခ်ိန္ထိ) ေနရာတကာမွာ ဆန္႔က်င္တဲ့ စိတ္နဲ႔ေတြးၿပီး ေ၀ဖန္ေရး မ်က္စိနဲ႔ ၾကည့္ခဲ့မိတယ္။ စာသင္တဲ့အခါမွာ ဆန္႔က်င္ဘက္အျမင္နဲ႔ ေစာဒက ေမးခြန္းေတြ ခဏခဏ ထုတ္ခဲ့မိေတာ့ ဆရာ ဆရာမေတြ အပါအ၀င္ လူတကာရဲ႕ ျငဴစူျခင္းကိုလဲ အျမဲခံခဲ့ရတယ္။ ဒါေပမဲ့ ဒီလို ေတြးတတ္ ျမင္တတ္တဲ့ အက်င့္ကို ကိုယ့္ဟာကိုယ္ေတာ့ “မေကာင္းျမင္ျခင္း”လို႔ မေတြးမိဘဲ “critical thinking” ဆိုၿပီး ဆင္ေျခတက္ မိပါေသးရဲ႕။ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ဆိုေတာ့ ခပ္ေဖာ့ေဖာ့ ေ၀ဖန္ရတာေပါ့ေလ။
တကယ္တမ္း critical thinking က မေကာင္းျမင္ျခင္းနဲ႔ လားလားမွ မတူဘဲ၊ က်မဘာသာ ေရာခ်လိုက္တာပါ။ လတ္တေလာ သင္ခဲ့ရတဲ့ ေက်ာင္းစာမွာလဲ professional scepticism ဆိုတာကို က်မက ခပ္ေထြးေထြး နားလည္မႈ လြဲခဲ့ေသးတယ္။ အျမဲ သံသယစိတ္နဲ႔ ၾကည့္ေနရမွာလား … အဲဒါဆို ဒါဟာ မေကာင္းျမင္ျခင္းပဲ လို႔ ေကာက္ခ်က္ဆြဲခဲ့မိတယ္။ ဆိုလိုတာက မေကာင္းျမင္ျခင္း မဟုတ္ပါဘူး။ အနီးစပ္ဆံုး ေျပာရရင္ ေ၀ဘန္ပိုင္းျခား စိစစ္ျခင္းလို႔ ဆိုရေလမလား မသိ။
ဒီကေန႔ အေဖနဲ႔ စကားေျပာရင္း အဲဒီအေၾကာင္း ေျပာျဖစ္ေတာ့ အေဖက ခုလို ေျပာျပပါတယ္။
“သမီး … ဗုဒၶရဲ႕ ၀ါဒက ၀ိဘဇၨ၀ါဒပဲ၊ ဉာဏ္နဲ႔ ေ၀ဘန္ပိုင္းျခားၿပီးမွ ယံုၾကည္လက္ခံဖို႔ ဆိုပါေတာ့။ ေနာက္ၿပီး စာသင္သားေတြအတြက္ အင္မတန္ မွတ္သားစရာေကာင္းတာ တခု ရွိေသးတယ္။ အဲဒါက …
၁။ ဥဂၢဟ - သင္ယူျခင္း။
၂။ ပရိပုစၧာ - မရွင္းလွ်င္ တဖန္ျပန္ေမးျခင္း။
၃။ သ၀န - နာယူျခင္း။
၄။ ဓာရဏ - မွတ္သား ေဆာင္ထားျခင္း။
၅။ ပစၥေ၀ကၡဏာ - ဆင္ျခင္သံုးသပ္ျခင္း တဲ့။
အဲဒီမွာ ပစၥေ၀ကၡဏာဆိုတာ ဉာဏ္နဲ႔ အျပန္ျပန္ အထပ္ထပ္ ဆင္ျခင္ သံုးသပ္တာကို ေျပာတာ။ ဒါေၾကာင့္ စာသင္ယူတဲ့ေနရာမွာ ေမးဖို႔လဲ မတြန္႔နဲ႔၊ ဆင္ျခင္သံုးသပ္ဖို႔လဲ မရြံ႕နဲ႔၊ ေမးတယ္ဆိုရာမွာလဲ ကိုယ္နားမလည္လို႔၊ ဒြိဟျဖစ္လို႔ ႐ိုးသားစြာ ေမးတာမ်ဳိးပဲ ျဖစ္သင့္တယ္၊ ဆရာကို ပညာစမ္းတာမ်ဳိး ကပ္သီးကပ္သပ္ အေတြးနဲ႔ ေမးတာမ်ဳိးဆိုရင္ေတာ့ မေကာင္းဘူးေပါ့”
အေဖေျပာမွ … က်မလဲ ခပ္ရွက္ရွက္နဲ႔ ရယ္မိတယ္။ က်မက ေစာဒက တက္ခ်င္စိတ္နဲ႔ ေမးခ်င္ ျမန္းခ်င္ ေ၀ဖန္ခ်င္တာပဲ သိတယ္၊ ေသခ်ာလဲ ဉာဏ္နဲ႔ မဆင္ျခင္ မသံုးသပ္မိပါဘူး။ ေ၀ဖန္တယ္ဆိုတာဟာ ဉာဏ္ပါရမယ္၊ ဘာမွမသိ နားမလည္ဘဲ မေ၀ဖန္ႏိုင္ဘူး။ ေ၀ဖန္တာပဲ ျဖစ္ျဖစ္ ခ်ီးက်ဴးတာပဲ ျဖစ္ျဖစ္ ကိုယ္က အဲဒီနယ္ပယ္မွာ တကယ္ ကၽြမ္းက်င္မွ ခ်ီးက်ဴး ေ၀ဖန္သင့္တယ္ မဟုတ္လား။ ဒါမွမဟုတ္ရင္ ေယာအတြင္း၀န္ ဦးဖိုးလႈိင္ကို ျမင္းထိန္းငတာက ခ်ီးက်ဴးသလို ျဖစ္ေနရင္ မေကာင္းဘူးေလ။
***
အခု ဒီကြန္မန္႔ေလးရလာေတာ့ က်မေသခ်ာ ျပန္စဥ္းစားမိပါတယ္။ ခုခ်ိန္မွာ က်မ တကယ္ပဲ အေကာင္းျမင္တတ္ေနၿပီလား??? ။ သိပ္ေတာ့ မထင္မိပါဘူး။ က်မအေနနဲ႔ မိဘဘိုးဘြား ေဆြမ်ဳိးမ်ားရဲ႕ ေက်းဇူးေၾကာင့္ မိ႐ိုးဖလာလြန္ ဗုဒၶဘာသာ၀င္ တေယာက္အျဖစ္ ဘာသာေရးမွာ သိသင့္သိထိုက္တာေလးေတြ အနည္းအက်ဥ္း သိတာကလြဲလို႔ လက္ေတြ႔ က်င့္ႀကံမႈအပိုင္းမွာ အင္မတန္မွ အားနည္းေနဆဲပါ။ ဒါေၾကာင့္ က်မ စာေတြထဲမွာ မၾကာခဏ ထည့္ေရးခဲ့တဲ့ ေယာနိေသာမနသိကာရကို လက္ေတြ႔က်က် က်င့္သံုးဖို႔ရာ အလြန္ခက္ခဲေနတုန္းပါပဲ။
တကယ္က အေကာင္းျမင္ျခင္းဆိုတာ “ေယာနိေသာ မနသိကာရ” ပဲ မဟုတ္လား။ တေလာက ေယာနိေသာမနသိကာရနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး
မိတ္ေဆြတဦးနဲ႔ ေဆြးေႏြးျဖစ္ေတာ့ သူရွင္းျပတဲ့စကားေလး မွတ္သားစဖြယ္ နာယူခဲ့ရတယ္။ ေယာနိေသာ မနသိကာရဆိုတာ
“နားလည္မႈရွိျခင္း” … တဲ့။ သူက ဥပမာေလးနဲ႔ ခုလို ေျပာျပပါတယ္။
“မိခင္ရင္ခြင္ထဲက ကေလးဟာ ရင္ခြင္ထဲမွာပဲ ႐ွဴးေပါက္ခ်တယ္ ဆိုပါစို႔ … မိခင္က စိတ္မဆိုးဘူး၊ အဲဒါကို ေမတၱာေၾကာင့္လို႔ ေယဘုယ် ျမင္တယ္၊ တကယ့္ေယာနိေသာက ေမတၱာဆိုတဲ့ အေဒါသ ေစတသိက္နဲ႔ တြဲၿပီးပါလာလို႔ ျဖစ္တာ၊ တနည္းအားျဖင့္ မိခင္က သူ႔ကေလးကို ခြင့္လႊတ္နားလည္ေပးႏိုင္တယ္၊ ေၾသာ္ … ကေလးပဲကိုး .. ဘယ္သိပါ့မလဲ ဆိုတဲ့ အေတြးမ်ဳိးနဲ႔ေပါ့၊ အဲဒီအေတြးေၾကာင့္ မိခင္ဟာ စိတ္ဆိုးေတာ့ဘူး”
သူ႔ရဲ႕ ဥပမာေလးနဲ႔ ရွင္းျပခ်က္ကို က်မသေဘာက်လို႔ ဘယ္ေတာ့မွ မေမ့ေတာ့ပါဘူး။ ေနရာတိုင္းမွာ အေကာင္းျမင္တတ္ဖို႔ … အရာရာကို သင့္တင့္စြာ ႏွလံုးသြင္းတတ္ဖို႔ … လူတိုင္းအေပၚမွာ နားလည္မႈရွိဖို႔ က်မ ႀကိဳးစားရပါအံုးမယ္။
***
ေမတၱာျဖင့္ …
ေမဓာ၀ီ
၂၉၊ ဒီဇင္ဘာ၊ ၂၀၁၀
၁၁း၂၆ နာရီ
(ဒီပို႔စ္ကို ေရးျဖစ္ေစခဲ့တဲ့အတြက္ အမည္မပါေသာ ကြန္မန္႔ရွင္ႏွင့္ ေယာနိေသာမနသိကာရကို စိတ္ရွည္လက္ရွည္ ရွင္းျပေပးခဲ့ေသာ ကိုမင္းထက္တို႔ကို ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။ )
Read More...
Summary only...
ခရစ္စမတ္ေန႔ နဲ႔ boxing day (၂၆ ဒီဇင္ဘာ) မွာ ေမဓာ၀ီတေယာက္ ပြဲဆက္ေတြမ်ားၿပီး အိမ္သိပ္မကပ္ႏိုင္ပါဘူး။ ဆင္ျဖဴေတာ္မွီၿပီး ၾကံစုပ္တယ္ ဆိုရမလားပဲ၊ ဦးရီးေတာ္ကို အေၾကာင္းျပဳၿပီး ၀ါးတီးေတြ သြားေနရတာ ည ၉ နာရီေက်ာ္ ၁၀ နာရီမွ အိမ္ျပန္ေရာက္ပါတယ္။ ေအးလဲေအး၊ ခ်မ္းလဲခ်မ္း၊ ေပ်ာ္လဲ ေပ်ာ္စရာေကာင္းတဲ့ ေန႔ရက္ ႏွစ္ရက္ပါပဲ။
ျပာလြင္ေကာင္းကင္ ႏွင္းျဖဴစင္လမ္း သစ္ပင္တန္းႏွင့္ ...
ခရစ္စမတ္ေန႔က ေနသာတယ္ ... ဒါေပမဲ့ အပူခ်ိန္က ေန႔ခင္းမွာေတာင္ အႏုတ္ ၅။ ၿပီးခဲ့တဲ့ တပတ္ကတည္းက က်ခဲ့တဲ့ ႏွင္းေတြ ... အပူခ်ိန္ သုညဒီဂရီအထက္ မတက္ေတာ့ ေနေရာင္ကို အံတုတဲ့ ႏွင္းထုထူထူက ခုထိျဖဴလို႔မဆံုးႏိုင္ေသး။ အျဖဴေရာင္ ခရစ္စမတ္ကို ေတာင့္တသူမ်ား အၾကိဳက္ေပါ့။
အဟမ္း ... လည္ေခ်ာင္းရွင္း ၀မ္းေခါင္းခ်ဲ႕ စားမယ့္ဟန္အျပင္
ေကၽြးသူ စားသူ ဘယ္သူမွ ခရစ္ယာန္ မဟုတ္ၾကေပမဲ့ ဒီလို ပိတ္ရက္မ်ဳိးမွာ မိတ္ေဆြအေပါင္းအသင္းေတြ ဆံုၾက ... စားေသာက္ ေပ်ာ္ရႊင္ၾက ... တဒဂၤေတာ့ လုပ္ငန္းခြင္က စိတ္ဖိစီးမႈေတြ ကင္းေ၀းလို႔ေပါ့။
ခ်ဳိခ်ဳိ အီအီ စားၾကမည္
"ခ်ဳိလြန္းလို႔ မစားႏိုင္ဘူးလား၊ ပါဆယ္ထည့္ေပးလိုက္ပါမည္၊ အစားအစာ လူႏွင့္တည့္သည္။ မၾကာမၾကာ စားေပးပါ။" (မွတ္ခ်က္။ သင္ပုန္းႀကီး ဖတ္စာမဟုတ္ပါ။ အခ်ဳိပြဲ မုန္႔ေတြ အိမ္ရွင္ အန္တီ ထည့္ေပးလိုက္သမွ် ေမဓာ၀ီ အကုန္ မ-လာပါတယ္)
ကူဆြဲေပးၾကပါ .....
စားေသာက္ျပီးေတာ့ ေဆာ့ၾကတယ္။ ကေလးေတြေရာ လူႀကီးေတြေရာ ... လူမႀကီးတႀကီးေတြေရာ ... ။
ဆြဲထား ဆြဲထား ပဲမမ်ားနဲ႔
ဒီလိုပါပဲ။ အေပ်ာ္ဆိုတာ ကိုယ္ရွာမွေတြ႔တာမဟုတ္လား။ ေပ်ာ္ေအာင္ၾကံဖန္ ေနၾကရတာေပါ့။ ကေလးေတြ ေပ်ာ္ေနၾကေတာ့ ကိုယ္လဲ ေပ်ာ္ပါတယ္။ ေပ်ာ္ေနတဲ့ သူတို႔ပံုေလးေတြ ႐ိုက္လိုက္တာ အေပ်ာ္လြန္လို႔ လက္တုန္ၿပီး ၀ါးသြားတယ္။
ႏွင္းေမြ႔ရာထက္ အအိပ္မက္သူ
ႏွင္းေတာထဲ ထြက္ဓာတ္ပံု႐ိုက္ၾက ကစားၾက။ တူတူသြားတဲ့ ကေလးမေလးကို ႏွင္းေတြထဲ အိပ္ခိုင္းၿပီး ဓာတ္ပံု႐ိုက္ေပးလိုက္တယ္။ သူ႔ခမ်ာ ေအးးးးလို႔ ... ။ ေအးတယ္ အမ .. ျမန္ျမန္႐ိုက္ေပးပါတဲ့။
သစ္ကိုင္းငုတ္တို သစ္ပင္အိုလဲ ႏွင္းကိုအံတု ေနသေလာ
အရြက္ေတြ ေ၀စဥ္ကလဲ သိပ္လွတဲ့ သစ္ပင္ႀကီး။ ခုလို အကိုင္းအဆစ္ေတြ ျဖတ္ခံရၿပီးေနာက္ ႏွင္းေတာထဲမွာ ျမင္ရေတာ့လဲ တမ်ဳိးတဖံု ၾကည့္ေကာင္းသလိုပဲ။
ေရႊေရာင္တကန္႔ ႏွင္းတကန္႔ႏွင့္ ရွင္းသန္႔စင္သည္ ျမတ္ေစတီ
boxing day (၂၆ ဒီဇင္ဘာ) မွာ ဘာမင္ဂန္ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းကို ဆြမ္းဟင္းသြားပို႔ၾကတယ္။ ဘုရားပရ၀ုဏ္ထဲ ၀င္လိုက္တာနဲ႔ ျမင္ကြင္းက ထူးျခားဆန္းက်ယ္လို႔ ... ။
ႏွင္းျဖဴဖံုးလႊမ္း ေစတီနန္းလဲ ေဆာင္းၾကမ္း၏ဒဏ္ ၾကံ့ၾကံ့ခံလ်က္ ...
ေက်ာင္း၀င္းတခုလံုး အျဖဴေရာင္ လႊမ္းေနတယ္။ ႏွင္းျဖဴေတြၾကားမွာ ေရႊေရာင္ေစတီက ခန္႔ျငားသပၸါယ္လို႔။ ေစတီနဲ႔ ေက်ာင္း၀င္းကို ဓာတ္ပံုေတြ လွည့္ပတ္႐ိုက္ၿပီး ဘာမင္ဂန္က ျပန္ေတာ့ ညေန ၃ နာရီ ခြဲလုလု။ ေနာက္တေနရာ သြားရအံုးမွာမို႔ ဘုန္းဘုန္းေတြကို ႏႈတ္ဆက္ၿပီး ျပန္ခဲ့ၾကတယ္။
တံုးလံုးပက္လက္ ၾကက္ဆင္ငွက္လဲ ပန္းကန္ထဲ၀ယ္ သနားဖြယ္ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းကအျပန္ ဆက္ရတဲ့ ေနရာက ၀ါးတီးတပြဲ ဆိုပါေတာ့။ မိတ္ေဆြႀကီး ကိုေအာင္ဘု လက္စြမ္းျပထားတဲ့ ၾကက္ဆင္ကင္ပါ။ မစားခင္ အေညွာ္အ၀ခံၿပီးမွ စားရတဲ့ အမွတ္တရ ၾကက္ဆင္မို႔ မွတ္တမ္းတင္လိုက္ပါတယ္။
စားရေတာ့မည္ ရယ္ရယ္ျပံဳးျပံဳး ... (ေၾသာ္ ... ၾကက္ဆင္ကေလးကေတာ့ ကိုယ္တံုးလံုး)
ေစာင့္ရက်ဳိးနပ္ေအာင္ပင္ စားလို႔လဲ ေကာင္းပါတယ္။ ေအာင္ဘုရဲ႕ ပထမဆံုးလက္ရာတဲ့ ... ေနာက္ဆံုးလက္ရာေတာ့ ဟုတ္ဟန္ မတူပါဘူး။ ေနာက္ႏွစ္လဲ ဖိတ္ေကၽြးဖို႔ စကားေခၚခဲ့ပါတယ္ ... ။ ေအာင္ဘုနဲ႔ အိမ္သားမ်ား အားလံုးကို ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။
အိမ္ျပန္ေရာက္ေတာ့ ည ၉ နာရီေက်ာ္ပါၿပီ။ အ၀တ္လဲ သိမ္းဆည္း၊ အေဒၚေတြနဲ႔ ဖုန္းေျပာ၊ လက္ေဆာင္ေလးေတြ ေဖာက္ၾကည့္၊ ႐ိုက္ထားတဲ့ ပံုေလးေတြ ျပန္ၾကည့္၊ ဘေလာ့မွာ တင္ဖို႔ စိတ္ကူးနဲ႔ ပံုေတြေရြး upload တင္ ... အားလံုးၿပီးခ်ိန္မွာ ည သန္းေခါင္ေက်ာ္ၿပီ ... အိပ္ခ်င္ၿပီ ... ပင္ပန္းတယ္ ... ဒါေပမဲ့ ေပ်ာ္တယ္။ စာေမးပြဲၿပီးကတည္းက ရာသီဥတု ဆိုးလြန္းလို႔ အိမ္ထဲမွာ ကုပ္ေနခဲ့ရတဲ့ က်မ ဒီႏွစ္ရက္တာက စိတ္ကို relax ျဖစ္ေစသလို ေ၀ယ်ာ၀စၥကုသိုလ္ ဒါနကုသိုလ္ေတြလဲ ျပဳျဖစ္ခဲ့တယ္။ ပိုက္ဆံတျပားမွ မကုန္ဘဲ ... ကုသိုလ္လဲရ ၀မ္းလဲ၀ ... အေဟာ၀တ ေကာင္းေလစြ ... ။
***
ေမဓာ၀ီ
၂၇၊ ဒီဇင္ဘာ၊ ၂၀၁၀
၀၀း၅၆ နာရီ
Read More...
Summary only...
“အေဖ … သင္ေပါင္း႐ုိးရွည္ဆိုျပ …”
ငယ္ငယ္တုန္းက အေဖ့ကို အဲဒီလို ခဏခဏ ပူဆာခဲ့ဖူးတယ္။ “သင္ေပါင္း႐ိုးရွည္ ရတု” အစခ်ီတဲ့ စာဆိုစစ္သည္ သီခ်င္းကို အေဖဆိုဆိုေနတာ ၾကားၿပီး သေဘာက်ခဲ့တယ္။ ရတုပိုင္ရွင္ ဘယ္သူ၊ မူရင္းအဆိုရွင္ ဘယ္သူဆိုတာ အဲဒီတုန္းကေတာ့ ေသခ်ာမသိခဲ့ဘူး။ အေဖ့စာအုပ္ဗီ႐ို ေမႊေႏွာက္ဖတ္တတ္တဲ့ အရြယ္ေရာက္မွ ရတုေပါင္းခ်ဳပ္ စာအုပ္တအုပ္ထဲမွာ အဲဒီရတုေလး အမွတ္တမဲ့ ဖတ္ခဲ့ဖူးလိုက္တယ္။ ဒါေပမဲ့လဲ နတ္သွ်င္ေနာင္လား န၀ေဒးလား ခပ္ေရာေရာနဲ႔ ေမ့သြားခဲ့ျပန္ေရာ။ က်မက ေရဒီယိုသီခ်င္းေတြလဲ သိပ္နားေထာင္ေလ့ မရွိတာမို႔ အဲဒီသီခ်င္းကို အေဖဆိုတာက လြဲၿပီး ဘယ္မွာမွ မၾကားဖူးခဲ့ဘူး။
ဖိုရမ္ေတြထဲ က်င္လည္ခ်ိန္ေရာက္မွ ေနးတစ္ျမန္မာ ဖိုရမ္ထဲကေန ျမန္မာသီခ်င္းႀကီးေတြ တင္ေပးသေလာက္ အကုန္ ေဒါင္းလုတ္ယူရင္း ဒီသီခ်င္းေလးကို ရလိုက္တယ္။ အဆိုရွင္က စႏၵယားထြန္းညြန္႔ တဲ့။ အင္မတန္ နားေထာင္လို႔ ေကာင္းတဲ့ သီခ်င္းေလးပါပဲ။ အေဖ့ကို သီခ်င္းဆိုျပပါဆိုၿပီး ပူဆာလို႔ မရႏိုင္တဲ့ အေဖနဲ႔ အေ၀းႀကီးကို သြားရမယ္ဆိုေတာ့ ေဒါင္းလုတ္ထားတဲ့ ျမန္မာသီခ်င္းႀကီးေတြအားလံုး တပါတည္း ယူလာခဲ့ပါတယ္။ အေဖ့ကို သတိရတိုင္း အထပ္ထပ္ နားေထာင္ျဖစ္တဲ့ သီခ်င္းေလး တပုဒ္ ဆိုပါေတာ့။
လြမ္းတိုင္း အဲဒီသီခ်င္းကို နားေထာင္ျဖစ္ျပန္ေတာ့ တဆင့္တက္ၿပီး စာဆိုစစ္သည္ရဲ႕ ရတုကိုပါ ဖတ္ခ်င္လာတယ္။ အေဖ့ကိုလဲ ဟိုစာအုပ္ ရွာေပးပါ၊ ဒီစာအုပ္ ပို႔ေပးပါနဲ႔ ခဏခဏ ပူဆာရတာမ်ားေတာ့ ထပ္ၿပီး မပူဆာခ်င္ေတာ့ဘူး။ (ဒါေတာင္ မေန႔ကပဲ ရွင္အုန္းညိဳရဲ႕ ဂါထာေျခာက္ဆယ္ပ်ဳိ႕ စာအုပ္ပို႔ေပးဖို႔ ပူဆာထားပါေသးတယ္။) ဒါနဲ႔ပဲ ျမန္မာကဗ်ာေတြ ႏွံ႔စပ္ၿပီး စာအုပ္ေတြလဲ ေတာ္ေတာ္စံုတဲ့ ကိုဟယ္ရီကို ေမးၾကည့္ေတာ့ န၀ေဒးႀကီး ေရးတဲ့ ရတုလို႔ေျပာျပၿပီး မႏွစ္ကတည္းက က်မဆီ ပို႔ေပးထားတယ္။ က်မကလဲ အေၾကာင္းတိုက္ဆိုင္ရင္ ဘေလာ့မွာ တင္မယ္လို႔ ေတးမွတ္ထားခဲ့တယ္။
ဒီေန႔ နတ္ေတာ္လျပည့္ စာဆိုေတာ္ေန႔မို႔ က်မႏွစ္သက္စြဲလမ္းခဲ့ရတဲ့ စာဆိုရွင္ရဲ႕ ရတုနဲ႔ ဒီသီခ်င္းေလးကို အမွတ္တရအျဖစ္ တင္လိုက္တာပါ။ ၀ါသနာပါရင္ ရတုေလးဖတ္ၿပီး သီခ်င္းေလး နားေထာင္သြားၾကပါအံုး။
***
ရတုအမွတ္ (၁၁၄) ေက်းေစရတု
၁။ လ်င္ေၾကာင္းက်ိဳးရည္၊ ဘက္စံရွည္၍႕၊ မ်ိဳးစည္မေ၀း၊ မေဟာ္ေက်းႏွင့္၊ ဘိုးေဘးမိဘ၊ တကြေနမွတ္၊ ေငြေတာင္ထြတ္၀ယ္၊ ရံပတ္ေရြမ်ား၊ ရႊင္ေပ်ာ္ပါး၍႕၊ ဘုန္းအားေနာင့္မွာ၊ ေရာက္ေပလွာသည္၊ ႐ုပ္၀ါျမဆင္း၊ ေက်းမ်ား့မင္း ...၊ သက္ႏွင္းစုေ၀၊ မယ္တုိ႔ေနသည္၊ ေရႊေျမေအာင္မွ်ိဳ႕၊ နန္းရပ္သုိ႔လွ်င္၊ ပ်ံတုိ႔ေခ်ေလး၊ မဖင့္ေႏွးႏွင့္၊ ညီေက်းယံုေန၊ သည္ႏွစ္ ေႏြကို၊ တင္ေစအေၾကာင္း၊ မေရာက္ေတာင္းသည္။ ။ သင္ေပါင္း႐ိုးရွည္ ပြင့္တကား။
၂။ သင္ေပါင္းရိုးရွည္၊ ခုိင္ေျမာက္စည္၍႕၊ အမည္ေခၚမွန္း၊ နိမိတ္ပန္းႏွင့္၊ လန္းလန္းေရာက္ေအာင္၊ လွထြတ္ေခါင္ကို၊ ေက်းေမာင္ယူေခ်၊ ဆက္ပို႔ေလေလာ့၊ ေဆာင္းေႏြျပန္ခါ၊ အတာႏွစ္ဦး၊ လ တန္ခူးကို၊ ပိုက္ၾကဴးေရႊရင္၊ ရေ၀ခြင္၀ယ္၊ ႏဲႊလွ်င္လမည္၊ မွာသည္ယုယ၊ ေရႊခြန္းကလည္း၊ မ်ားလွမေ၀း၊ ေခၚေမး႐ံုသာ၊ ေတာင္လက္ယာက၊ ရံကာမစ၊ ထိန္းယေရြေပါင္း၊ ခေနေညာင္းသည္။ ။ ရွင္ေႏွာင္းမ်ိဳးမည္ ျမင့္တကား။
၃။ ရွင္ေႏွာင္းမ်ိဳးမည္၊ ျမင့္လွသည္သို႔၊ ေနျခည္မ၀င္၊ ေရာက္ေလလွ်င္ေသာ္၊ သဘင္ထြတ္ႀကိဳက္၊ ႏွစ္ၿခိဳက္ရႊင္ေပ်ာ္၊ မယ္ေတာ္ ဘမင္း၊ သားခ်င္းကစ၊ ထိန္းယရံေစာင္၊ လွထြတ္ေခါင္ကို၊ လက္ေဆာင္ပန္းခက္၊ ကၽြႏု္ပ္ဆက္၍႕၊ ခ်န္၀ွက္မထား၊ မွာသည္မ်ားကို၊ ေလွ်ာက္ၾကားေပလွ်င္၊ ပ်ံ႕ရႊင္လိုလို၊ ေနာင့္ကိုရည္လ်က္၊ လွဴဘို႔ဆက္သည္၊ အထက္စူဠာ၊ စြယ္လက္ယာကို၊ ရွိၾကာစံုေပါင္း၊ လ်င္ဆုေတာင္းသည္။ ။ ၾကင္ေၾကာင္းက်ိဳးသည္ ခြင့္တကား။
န၀ေဒးႀကီး
***
သီခ်င္း (ဆို - စႏၵယားထြန္းညြန္႔)
ဘယ္ေလာက္ေကာင္းတဲ့ သီခ်င္းနဲ႔ ရတုကဗ်ာလဲ … ။ ဒီေန႔အဖို႔ေတာ့ လျပည့္ေန႔ေပမဲ့ ဥပုသ္မေစာင့္ျဖစ္ဘဲ ဒီရတုနဲ႔ သီခ်င္းကိုသာ အထပ္ထပ္ ဖတ္ေနမိ နားေထာင္ေနမိေတာ့တာပဲ။
***
ဆရာေတာ္မာဂဓီ (သာစည္) ေရးတဲ့ အခါေတာ္ေန႔မ်ား စာအုပ္ ဖတ္ၾကည့္ေတာ့ ဒီေန႔ကို ဓမၼစာဆိုေတာ္မ်ားေန႔လို႔ သတ္မွတ္ထားတာ ေတြ႔ရၿပီး အနႏၲသူရိယအမတ္ႀကီး ရဲ႕ မ်က္ေျဖလကၤာ၊ စတုရဂၤဗလ အမတ္ႀကီး ရဲ႕ ေလာကနီတိ၊ ရွင္မဟာသီလ၀ံသ၊ ရွင္မဟာရ႒သာရ၊ ေတာင္ဖီလာဆရာေတာ္၊ ဆရာေတာ္ဦးဗုဓ္၊ သဂၤဇာဆရာေတာ္၊ လယ္တီဆရာေတာ္၊ မန္လည္ဆရာေတာ္၊ မဟာဂႏၶာ႐ံုဆရာေတာ္နဲ႔ တိပိဋကတ္ ဆရာေတာ္ဦး၀ိစိတၱတို႔ရဲ႕ ဆံုးမစာေတြကို အက်ဥ္းခ်ဳံး ေဖာ္ျပထားပါတယ္။
ေခတ္အဆက္ဆက္ စာဆိုပညာရွင္ေတြ စာဆိုဆရာေတာ္ေတြဟာ ေလာက ဓမၼ ႏွစ္ဌာန အက်ဳိးအတြက္ ရြက္ေဆာင္ သယ္ပိုးခဲ့ၾကတယ္။ ဒါေၾကာင့္လဲ ႏွစ္ေတြ ဘယ္ေလာက္ၾကာၾကာ ေခတ္ေတြ ဘယ္လိုေျပာင္းေျပာင္း မေမ့ေကာင္းတဲ့ စာေတြအျဖစ္ က်န္ရစ္ေနခဲ့ၾကတာ မဟုတ္လား။ သူတို႔ေရးတဲ့ စာေတြနဲ႔ ေမြ႔ေလ်ာ္ ႀကီးျပင္းခဲ့ၾကတဲ့ က်မတို႔လဲ ဒီစာေတြ ေပ်ာက္ကြယ္ တိမ္ေကာ မသြားေစဖို႔နဲ႔ ဒီစာေတြကို လူအမ်ား ျမတ္ႏိုးတန္ဖိုးထားတတ္ေစဖို႔ တတ္ႏိုင္သေလာက္ ႀကိဳးစားရပါအံုးမယ္။
***
ေမဓာ၀ီ
၂၁၊ ၁၂၊ ၂၀၁၀
(နတ္ေတာ္လျပည့္ေန႔)
၁၇း၃၀ နာရီ
ဤစာစုေလးျဖင့္ ေခတ္အဆက္ဆက္ ျမန္မာစာဆိုမ်ားအား ေလးစားစြာ ဂါရ၀ျပဳပါ၏။
Read More...
Summary only...
ေမဓာ၀ီတေယာက္ စာေမးပြဲေျဖဆိုၿပီးပါသျဖင့္ က်ိတ္ေပါင္းခ်ိန္ ေရာက္ခဲ့ျပန္ပါၿပီ။ (ဘေလာ့ဂါမ်ား ဘေလာ့ဖတ္သူမ်ား မ်က္စိေနာက္ဖို႔သာ ျပင္ထားၾကေပေတာ့) စာေမးပြဲ မေျဖဆိုခင္, ေျဖဆိုစဥ္, ေျဖဆိုၿပီး အခ်ိန္မ်ားတြင္ အီးေမးလ္ျဖင့္ တမ်ဳိး, မက္ေဆ့ခ်္ျဖင့္ တလီ, ဖုန္းဆက္၍တဖံု အစံုစံု အသြယ္သြယ္ အမွန္တကယ္ အားေပးၾက ဆုေတာင္း ေမတၱာပို႔သ ေပးၾကသည့္ ခ်စ္ေသာ မိဘ, ေဆြမ်ဳိး, ေမာင္ႏွမ, မိတ္ေဆြ, သဂၤဟ, သူငယ္ခ်င္း, အေပါင္းအသင္း, ေရာင္းရင္း, ေဘာ္ဒါ, ေဖာ္သဟာ, ဘေလာ္ဂါမ်ားအား အထူးေက်းဇူးတင္ပါေၾကာင္း လႈိက္လႈိက္လွဲလွဲ မွတ္တမ္းတင္အပ္ပါတယ္။
တကယ္ပါ။
ၿမိဳ႕မိၿမိဳ႕ဖမ်ား ပို႔သတဲ့ ေမတၱာေၾကာင့္ ဒီတခါ စာေမးပြဲကို ေကာင္းေကာင္းေျဖႏိုင္ခဲ့ပါတယ္။ က်မကလဲ နည္းနည္းေတာ့ လြန္သလားမသိဘူး။ က်မ စာေမးပြဲေျဖတာကို ျမန္မာျပည္မွာ ရွိတဲ့ အေမနဲ႔ အေဖလဲ မေနရ၊ တျခားႏိုင္ငံေတြမွာရွိတဲ့ ဦးေလးေတြ အေဒၚေတြနဲ႔ ေမာင္ႏွမေတြလဲ မေနရ၊ ဘုန္းႀကီးေရာ သီလရွင္ပါမက်န္ က်မအတြက္ ၀ိုင္း၀န္း ဆုေတာင္းေပးၾကပါတယ္။ မႏၲေလးက အရီးေလး စည္းစိမ္ေတာင္ ဘုရားႀကီးသြားၿပီး ေရႊဆိုင္းကပ္ ဆုေတာင္းေပးခဲ့တယ္လို႔ မက္ေဆ့ခ်္ပို႔လာပါတယ္။ (ေက်းဇူးပါ အရီးေလး) စာေမးပြဲခန္းထဲ မ၀င္ခင္ မိနစ္ပိုင္း အလိုမွာ ဖတ္ရတဲ့ ဖုန္းမက္ေဆ့ခ်္ေတြ၊ စာေမးပြဲၿပီးၿပီးခ်င္း ဖတ္ရတဲ့ မက္ေဆ့ခ်္ေတြကလဲ စိတ္ခြန္အားကို ျဖစ္ေစပါတယ္။
ဟုတ္တယ္။
စိတ္ခြန္အားက က်မအတြက္ တကယ္ကို အေရးႀကီးခဲ့ပါတယ္။ က်မစိတ္က တက္လြယ္ က်လြယ္။ တက္ရင္လဲ လိုက္ဖမ္းလို႔ကို မမီႏိုင္သလို က်ၿပီေဟ့ဆိုလဲ ကုန္းေကာက္စရာ မရွိေတာ့ဘူး၊ ဟိုးေအာက္ဆံုး ဒုတ္ဒုတ္ထိ။ ၿပီးေတာ့ ဒီဇင္ဘာမွာ ေျဖရတဲ့ စာေမးပြဲက ဇြန္စာေမးပြဲထက္ စိတ္ဖိစီးမႈ ပိုၿပီးမ်ားေစတယ္။ ရာသီက ေအးစက္စက္၊ မနက္ဆို ေနက ေတာ္ေတာ္နဲ႔မထြက္၊ ညေနဆို ၃ နာရီ ၄ နာရီေလာက္မွာ ေမွာင္ေနၿပီ။ ေအးစက္စက္ ညနက္နက္မွာ တေယာက္ထဲ စာဖတ္ရတာ အင္မတန္မွ ၿငီးေငြ႔စရာပါ။ ျဖစ္ခ်င္ေတာ့ စာေမးပြဲမေျဖခင္ ၃ ပတ္ေလာက္ အလိုမွာ ဦးရီးေတာ္က ေဟာလီးေဒးဆိုၿပီး ေဆြမ်ဳိးအုပ္စုေတာင့္တဲ့ အေမရိကန္ျပည္ကို လည္လည္သြားေတာ့ က်မတေယာက္ထဲ က်န္ခဲ့ပါေတာ့တယ္။ ရိကၡာအျပည့္အစံုနဲ႔ တအိမ္လံုးမွာ ဘုန္းေမတေယာက္ထဲ only the lonely ျဖစ္ေနတာ သနားစဖြယ္ကေလးေပါ့။
စာေတြက မ်ား ဖတ္လို႔ မႏိုင္၊ ဖတ္လိုက္ ေမ့လိုက္၊ သေဘာမေပါက္လို႔ လံုးခ်ာလည္လိုက္နဲ႔ ျဖစ္ေနေတာ့ ေနာက္ဆို စာကိုႏွစ္စကတည္းက ေသခ်ာဖတ္ပါေတာ့မယ္ ေပါ့တီးေပါ့ဆ မလုပ္ေတာ့ပါဘူးလို႔ ေနာင္တေတြရလုိရ …
တခါတခါေတာ့လဲ … ငါဘာလို႔ ဒါေတြ ပင္ပန္းခံ လုပ္ေနရတာလဲ၊ ငါနဲ႔ မကၽြမ္းက်င္တာေတြ မအပ္စပ္တာေတြ လုပ္ေနရလို႔ သိပ္ခက္ခဲေနတာ … ဒီစာေမးပြဲေအာင္ေတာ့ ဘာျဖစ္လာမွာလဲ ဒီအရြယ္ႀကီးေရာက္မွ ဘာကို ေမွ်ာ္လင့္ရအံုးမွာလဲ စသျဖင့္ ေတြးရင္း ေဒါသေတြထြက္ ၀မ္းနည္းလိုနည္း … ။ တေယာက္ထဲဆိုေတာ့ ဟိုေတြးဒီေတြးနဲ႔ စိတ္က ဂနာမၿငိမ္ဘူး။ စိတ္တိုတိုင္း ၀မ္းနည္းတိုင္း စိတ္အားငယ္တိုင္း ဖုန္းဆက္ၿပီး ဂ်ီက်လို႔ရမယ့္သူ မွန္သမွ်ကို နားဒုကၡေပးခဲ့မိေသးတယ္။
ဒီႏွစ္မွ ရာသီဥတုကလဲ ေအးလိုက္ပံု ဆိုးလိုက္ပံုမ်ား … ကိုယ္ကဆိုးေတာ့ ရာသီဥတုကပါ လိုက္ဆိုးေပးရတာ ထင္ပါ့။ အႏွစ္ ၃၀ အတြင္းမွာ အဆိုးဆံုးတဲ့။ က်မေနတဲ့ Midland မွာေတာင္ အႏုတ္ ၁၂၊ ၁၃ ဒီဂရီ စင္တီဂရိတ္ထိ ျဖစ္တာ … ဒီေရာက္ခဲ့တဲ့ ၃ ႏွစ္အတြင္းလဲ ခုေလာက္ထိ ေအးတာ ၾကံဳဖူးဘူး။ ႏွင္းကလဲ ႏို၀င္ဘာလ မကုန္ခင္ကတည္းက က်တဲ့ႏွင္း။ ကိုယ့္အပူနဲ႔ ကိုယ္မို႔ ႏွင္းကိုလဲ ရင္မခုန္အားဘူး။ ျဖဴျဖဴလြလြ ႏွင္းေဖြးေဖြးေလးေတြကို အရင္က ဘယ္လိုပဲ ခ်စ္ခဲ့လဲ သြားရခက္ လာရခက္မို႔ တျဖည္းျဖည္း မုန္းလာတယ္။
အန္တီတေယာက္နဲ႔ ဖုန္းေျပာေတာ့ က်မက စိတ္ေပါက္ေပါက္နဲ႔ ေျပာမိတယ္။
“အန္တီေရ … ငရဲဆိုတာ အပူခ်ည္းပဲ ရွိတာမဟုတ္ဘူး … အေအးငရဲလဲ ရွိတယ္ … အခု ဒီမွာ အေအးငရဲခံေနရတာေလ” ဆိုေတာ့ သူက ရယ္လိုက္တာ … ။ ၿပီးေတာ့ သူကေမးတယ္ … အေအးငရဲက ဘာငရဲလဲဟင္ … တဲ့။ ဒီေတာ့မွ က်မလဲ တိန္ေတာ့တာပဲ။ သိမွ မသိဘဲကိုး။ “ငရဲနာမည္ေတာ့ မသိဘူးအန္တီ … ဟီးးး” လို႔ အရွက္ေျပရယ္ၿပီး စကားလႊဲလိုက္ရတယ္။ ေနာက္ေတာ့ ကိုယ္တိုင္လဲ အေအးငရဲ နာမည္ကို သိထားခ်င္တာနဲ႔ ကိုယ့္ထက္ နားလည္တတ္ကၽြမ္းၿပီး ပညာစံု
သူႀကီး ကို ေမးၾကည့္ေတာ့ သူက မသိဘူး … လို႔သာ ဘူးခံပါတယ္၊ ေျပာမျပပါဘူး။ မသိတာေတာ့ မျဖစ္ႏိုင္ ဒါ ပညာလွ်ဳိတာပဲ ေနမွာလို႔ ေတြးမိတယ္။ ေျပာမျပလဲ ေနေပါ့၊ က်မမွာ အားကိုးရတဲ့ အဘိဓာန္ရွိပါတယ္။ စာေမးပြဲၿပီးသည္ထိ ခဏေလးေအာင့္ထားၿပီး စာေမးပြဲၿပီး ေနာက္တရက္ (ဒီကေန႔ မနက္) မွာ အဘိဓာန္ႀကီးကို လွန္ရပါေတာ့တယ္။
က်မ အဘိဓာန္က စာအုပ္ေတာ့မဟုတ္ဘူး။ လူ အဘိဓာန္ပါ။ ထိုသူကေတာ့ က်မ ေမြးသဖခင္ႀကီးပါပဲ။ အဲ လွန္တယ္ဆိုလို႔ တလြဲမထင္ပါနဲ႔အံုး။ အေဖ့ဦးေႏွာက္ထဲမွာ သိုမွီးထားသမွ်ေတြ လွန္ေလွာေမးျမန္းတာကို ဆိုလိုျခင္းပါ။ အေအးငရဲကိစၥ အေဖ့ကို ေမးေတာ့ အေဖက ခ်က္ခ်င္းပဲ ခုလိုရွင္းျပတယ္။
“အေအးငရဲဆိုတာ ေလာကႏၲရိတ္ ငရဲ … သမီးရဲ႕။ သူက ဘယ္နားမွာရွိလဲ ဆိုေတာ့ … သမီး စက္၀ိုင္း ၃ ခုကို ကပ္ၿပီးဆြဲလိုက္ရင္ အားလံုးဆံုတဲ့ေနရာမွာ အေပါက္ႀကီး ျဖစ္ေနတယ္ မဟုတ္လား။ ေလာကႏၲရိတ္ ငရဲဆိုတာ အဲဒီလိုပဲ စၾကာ၀ဠာႀကီး သံုးခု ဆံုတဲ့ေနရာမွာ တည္ေနတာ။ ေမွာင္မည္းၿပီး ေအးစက္ေနတာပဲ။ အဲဒီမွာ ငရဲခံေနရတဲ့သူေတြက စၾကာ၀ဠာတံတိုင္းကို လက္နဲ႔ ဆြဲကိုင္ထားရတယ္၊ လက္လႊတ္လိုက္တာနဲ႔ ျပဳတ္က်သြားၿပီး အမႈန္အမႊား ျဖစ္သြားေရာ …”
အဲဒီလို အားကိုးရတဲ့ က်မရဲ႕ အေဖပါ။ အေဖေျပာေနတုန္း က်မက ေလာကႏၲရိတ္ကို googling လုပ္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ခုလို ထြက္လာပါတယ္။
ဒါနဲ႔ က်မက ထပ္ေမးတယ္။
“အေဖ အဲဒါ အဇာတသတ္က်တဲ့ ငရဲလား”
“မဟုတ္ဘူး၊ အဇာတသတ္က်တဲ့ ငရဲက ေလာဟကုမီ ၻ တဲ့”
“ဟင္ … ဒါေပမဲ့ သမီး အင္တာနက္မွာရွာတာ ေလာကႏၲရိတ္က အဇာတသတ္က်တဲ့ ငရဲလို႔ ေရးထားတယ္ အေဖရ”
“မဟုတ္ဘူး သမီးရဲ႕ … အဇာတသတ္က်တဲ့ ငရဲက ဒီစၾကာ၀ဠာထဲက ငရဲ၊ ေလာကႏၲရိတ္က စၾကာ၀ဠာအျပင္က … …”
အေဖဆက္ရွင္းျပေနတုန္း ေလာဟကုမီ ၻကို ထပ္ၿပီး ဂူးဂလင္း ျပန္တယ္။
“ေလာဟကုမီ ၻက ဒု သ န ေသာ သူေဌးသားေလးေယာက္ က်တဲ့ ငရဲဆို … အဇာတသတ္နဲ႔ တူတူပဲ ဟုတ္လို႔လား အေဖ”
ေမးေနရင္းနဲ႔ပဲ အေျဖကိုေတြ႔သြားတယ္။ အေဖေျပာတာ မွန္ပါတယ္၊ ဘယ္ေလာက္ေတာ္တဲ့ က်မရဲ႕ အဘိဓာန္ ႀကီးလဲ ေနာ္။
“ဟုတ္တယ္ … အေဖ … သမီးေတြ႔ၿပီ၊ အေဖေျပာတာ ဟုတ္တယ္”
“အေဖ့ကို ယံုၿပီလား သမီး …”
“အေဖ့ကို မယံုတာ မဟုတ္ဘူး … အင္တာနက္က အင္ဖိုေတြ ဘယ္ေလာက္မွန္လဲ မမွန္လဲ သိခ်င္တာ ခုဆို အမွားႀကီးေရးထားတာ တန္းေတြ႔တာပဲ၊ အင္တာနက္က အခ်က္အလက္တိုင္း ယံုၾကည္လို႔ မရဘူးေပါ့ အေဖရာ”
“အဲလို အမွားေတြေရးတာ ဘယ္သူမွ မျပင္ေပးၾကဘူးလား”
“မ်ားေသာအားျဖင့္ေတာ့ မျပင္ၾကပါဘူး၊ မသိတဲ့သူက မ်ားတာကိုး … သိတဲ့သူကေတာ့လဲ ဖတ္ျဖစ္အံုးမွေလ၊ ဖတ္ျဖစ္ေတာ့လဲ အေရးလုပ္ၿပီး ေျပာခ်င္အံုးမွ၊ ေျပာတာကိုလဲ မွားတဲ့သူက လက္ခံၿပီး ျပင္ခ်င္အံုးမွ … ဆိုေတာ့ တခ်ဳိ႕ကလဲ အလုပ္႐ႈပ္ခံ အမုန္းခံၿပီး ျပင္ေပးမေနေတာ့ဘူး … တေလာကဆို ေဗဒါလမ္းကို မင္းသု၀ဏ္ ေရးတဲ့ ကဗ်ာလို႔ ေရးထားတာ တေနရာမွာ ဖတ္လိုက္ရေသးတယ္။ အဲဒီေလာက္ေတာင္ မသိတာမ်ဳိးက်ေတာ့ အသည္းယားတယ္ အေဖရာ”
“အဲဒါကေတာ့ စာေပႏွံ႔စပ္တဲ့သူမဟုတ္လို႔ ေနမွာေပါ့၊ ဒါမ်ဳိးမွားတာကမွ ေတာ္ပါေသးတယ္၊ ဘာသာေရးမွာ အမွားေတြေရးၿပီး အမွားေတြ ယံုၾကည္မိၾကၿပီဆိုရင္ေတာ့ ျပင္ရခက္တယ္ သမီးရဲ႕”
“ဟုတ္တယ္ေနာ္ … ဒါေပမဲ့လဲ … မွားတဲ့သူကလဲ မွား၊ ယံုတဲ့သူကလဲ ယံုေနၾကတာပါပဲ အေဖရယ္… သူ႔အရပ္နဲ႔ သူ႔ဇာတ္ ဟုတ္ေတာ့လဲ ဟုတ္ေနတာပဲကိုး”
အေဖနဲ႔ စကားေျပာၿပီး ေလာကႏၲရိတ္ ငရဲအေၾကာင္း က်မေတြးေနမိတယ္။ တကယ္ပါပဲ က်မေရာက္ေနတာ ဘိလပ္မွ ဟုတ္ရဲ႕လား ေလာကႏၲရိတ္ငရဲမ်ားလား လို႔ေပါ့။ ဒီေလာက္ ေအးစက္ ေမွာင္မိုက္တဲ့ေနရာကို ဘယ္လို အကုသိုလ္နဲ႔မ်ား ေရာက္လာခဲ့ရတာပါလိမ့္ … အေမကေတာ့ ညည္းကို ေကာင္းေစခ်င္လို႔ နတ္ျပည္တင္ေပးတာ ဆိုပဲ … ဧကႏၲ အေမေတာ့ က်မကို နတ္ျပည္နဲ႔ ေလာကႏၲရိတ္ မွားပို႔လိုက္မိတယ္ ထင္ပါ့။ နတ္ျပည္ကေနဆို လူ႔ျပည္ျပန္ဆင္းခ်င္ရင္ အလြယ္ေလးေပမဲ့ ေလာကႏၲရိတ္ကေန လူ႔ျပည္ျပန္သြားဖို႔ရာ အခက္သား မဟုတ္လား။ ၾကည့္ေလ … အခု က်ိတ္ေပါင္း = ေက်ာင္းပိတ္ခ်ိန္မွာလဲ သူငယ္ခ်င္းေတြ ကိုယ့္ဌာေန ကိုယ္ အသီးသီး အသက ျပန္ၾကေပမဲ့ ေမဓာ၀ီခမ်ာမွာ ျပန္ခြင့္မရရွာပါဘူး။
“ေက်ာင္းက ၃ လေတာင္ ပိတ္မွာ အေမ … အိမ္မွာ အမႀကီးကလဲ မရွိေတာ့ အေမနဲ႔ အေဖ ႏွစ္ေယာက္ထဲ ျဖစ္ေနတာ … အိမ္က အလုပ္ထဲမွာ သမီးလာလုပ္ေပးမယ္ေလ …” လို႔ အားတက္သေရာ ေျပာေပမဲ့ ေမြးသမိခင္ႀကီးက ျပန္မလာရ တခ်က္လႊတ္ အမိန္႔နဲ႔ အိမ္၀င္ခြင့္ ဗီဇာပိတ္လိုက္ပါတယ္။ ဒါနဲ႔ စိတ္မေလွ်ာ့ဘဲ ေနာက္တမ်ဳိး လွည့္ေျပာၾကည့္ေသးတယ္။ “ဒါဆိုလဲ စာေမးပြဲအၿပီး စိတ္ေျပလက္ေပ်ာက္ဆိုသလို အမႀကီးနဲ႔ ေမာင္ေလးရွိေနတဲ့ ဖေလာ္ရီဒါ အလည္သြားမယ္ေလ … စပြန္ဆာ ဘယ္သူလုပ္မလဲ” ဆိုေတာ့ တေယာက္မွ တုတ္တုတ္မွ် မလႈပ္ၾကဘူး။ ရက္စက္လိုက္ၾကပါဘိ။
ဒီလိုနဲ႔ပဲ ေမဓာ၀ီတေယာက္ က်ိတ္ေပါင္းခ်ိန္မွာ စိတ္ေထာင္းကိုယ္ေၾက ဘိလပ္ေျမမွာပဲ ေလာကႏၲရိတ္ငရဲရဲ႕ အရသာကို အျပည့္အ၀ ခံစားၿပီး ဘယ္မွ မသြားရ မလာရ စၾကာ၀ဠာတံတိုင္းနဲ႔တူေသာ ဦးရီးေတာ္ အိမ္ကို ကုတ္ကပ္တြယ္ထားရပါအံုးမယ္။ လက္လႊတ္ခ်လိုက္ရင္လဲ အမႈန္႔ျဖစ္သြားမွာစိုးရတယ္ မဟုတ္လား။
ေၾသာ္ … ဘြ ဘြ ဘြ … ဆိုးလွပါတကား …. ။
***
ေမဓာ၀ီ
၁၅၊ ဒီဇင္ဘာ၊ ၂၀၁၀
၂၂း၅၇ နာရီ။
ျပင္ဆင္ခ်က္။ ... ။ ေလာကႏၲရိတ္ .. ဟု "တ"-သတ္ ထားသည့္ ေနရာမ်ားကို ေလာကႏၲရိက္ ဟု "က"-သတ္ျဖင့္ ျပင္ဆင္ဖတ္႐ႈေပးပါရန္။ (သတ္ပံု အမွန္ကို ကြန္မန္႔ထဲတြင္ ေရးထည့္ေပးသြားသည့္ ကိုနတၳိကို ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။)
Read More...
Summary only...
