Thursday, October 14, 2010

ေပ်ာက္ဆံုးသြားေသာ ...

အဲဒီေအးစက္စက္ ညေနတခင္းဟာ သူနဲ႔က်မကို ထာ၀ရ ေ၀းၾကေစဖို႔ ဖန္လာခဲ့တယ္။
သူ … က်မကို ခြဲသြားတာလား …
က်မက သူ႔ကို ထားရစ္ခဲ့တာလား … က်မ မေျပာတတ္ပါဘူး။
ေသခ်ာတာတခုကေတာ့ …
က်မတို႔ ေနာက္တခါ ျပန္ဆံုႏိုင္ဖို႔ဆိုတာ ဘယ္ေတာ့မွ မျဖစ္ႏိုင္ေတာ့ၿပီေလ။
***
တျဖည္းျဖည္း ေ၀းေ၀းၿပီး ထြက္ခြါသြားတဲ့ ဓာတ္ရထားႀကီးကို မ်က္စိတဆံုး ေငးၾကည့္ရင္း ရင္ဘတ္ထဲမွာ စူးစူးနင့္နင့္ျဖစ္လာတယ္၊ ေ၀့၀ဲလာတဲ့ မ်က္ရည္စေတြကို မ်က္ေတာင္ တဖ်တ္ဖ်တ္ ပုတ္ခတ္ရင္း ျမင္ကြင္းက တစစ ေပ်ာက္ကြယ္သြားတဲ့ ရထားႀကီးကို ေက်ာခိုင္းလိုက္တယ္။
၀မ္းနည္းဖို႔ေကာင္းလိုက္တာ …
ေအးစက္မႈန္မိႈင္းေနတဲ့ အဲဒီညေန ေန၀င္ရီတေရာအခ်ိန္ေလးမွာ စီးေနက် ဓာတ္ရထား မွတ္တိုင္ေလးကို ေက်ာခိုင္းခဲ့ရတာေလာက္ ရင္ထဲ ေၾကကြဲတာ မရွိေတာ့ဘူး။
………………………………………………
………………………………………………
………………………………………………
***
လူတကာ လစ္လ်ဴ႐ႈထားခံရတဲ့ သူ႔ကိုမွ က်မက ေရြးခ်ယ္ခဲ့တယ္။ အ႐ိုင္းဆန္တဲ့သူ႔ကို ယဥ္ပါးေအာင္ အသံုးက်ေအာင္ ၀င္ဆန္႔ေအာင္ အခ်ိန္ရယ္ အားထုတ္မႈရယ္ စိတ္အားထက္သန္မႈရယ္ ေရာယွက္ၿပီး က်မဘ၀ထဲ ႀကိဳးစားေခၚေဆာင္ခဲ့တယ္။ က်မလုပ္ရပ္ကို တခ်ဳိ႕က အားေပးေပမဲ့ တခ်ဳိ႕ကေတာ့ စကားတင္းဆိုၾက ျပစ္တင္ေ၀ဖန္ၾက ေလွာင္ေျပာင္ရယ္ေမာၾကတယ္။ ဘယ္လိုပဲျဖစ္ျဖစ္ က်မက ဂ႐ုမစိုက္ခဲ့ဘူး။ ေန႔ရွိသ၍ သူ႔ကို တသသလုပ္ရင္း သူနဲ႔ အခ်ိန္ကုန္ခဲ့တယ္။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ က်မ သူ႔ကို ပိုင္ဆိုင္ခြင့္ရခဲ့ပါတယ္။

အဲဒီေနာက္ပိုင္း သူ႔ကိုျမတ္ႏိုးစိတ္နဲ႔ ဦးထိပ္မွာ တျမတ္တႏိုးထားခဲ့တယ္။ အျပင္သြားလဲ အတူတူ၊ ဟင္းခ်က္ ျမက္ရိတ္ အိမ္အလုပ္ေတြ လုပ္လဲ တူတူ၊ ညအိပ္ေတာင္မွ မခြဲၾကဘူး … အဲဒီေလာက္ထိ ႐ူးသြပ္စြာ သူ႔ကို စြဲလမ္းခဲ့မိတယ္။ က်မ ခ်မ္းေအးေနခ်ိန္မွာ သူ႔ဆီက အေႏြးဓာတ္နဲ႔ က်မလံုျခံဳခဲ့တယ္၊ သူ႔ အုပ္မိုးမႈ ေအာက္မွာ အလုိလို အင္အားေတြ ရွိေနခဲ့တယ္။

သူ … … …
သူဟာ … သံေယာဇဥ္ ခ်ည္မွ်င္ႀကိဳးေလးေတြနဲ႔ တမွ်င္ခ်င္း သြယ္ယွက္ ယက္လုပ္ခဲ့ရတဲ့ က်မ ခ်စ္ေသာ က်မရဲ႕ ဦးထုပ္ကေလးပါပဲ။
***


က်မဒီကိုေရာက္ခါစ ဗိုလန္တီယာ ေက်ာင္းသူဘ၀မွာ ဒီသိုးေမႊးခ်ည္ခင္ေလးကို ေက်ာင္းစတိုခန္းတခုရဲ႕ ဂ်ပ္စကၠဴပံုးထဲက ရခဲ့တယ္။ ျမန္မာျပည္ကေန ႏွစ္ေခ်ာင္းထိုးအပ္ တစံုယူလာခဲ့တာနဲ႔ အေတာ္ပဲမို႔ ခ်ည္ခင္ေလးကို ဦးထုပ္ေလးတလံုးျဖစ္ေအာင္ ပံုေဖာ္ခဲ့တယ္။ ဘာမဟုတ္တဲ့ ဦးထုပ္တလံုးကို အခ်ိန္ကုန္ခံ ထိုးေနလို႔ သူငယ္ခ်င္းေတြက စၾက ေနာက္ၾကေလရဲ႕။ pound land မွာ တေပါင္တန္ ဦးထုပ္တလံုး ၀ယ္လိုက္ရင္ ျမန္တာေပါ့တဲ့ ပင္ပန္းခံမေနနဲ႔ … ဆိုပဲ။


သူတို႔ဘာေျပာေျပာ က်မအားလပ္ခ်ိန္ေလးေတြမွာ ျဖည္းျဖည္းခ်င္းထိုးယူရင္း ဦးထုပ္ကေလး ပံုေပၚလာခဲ့တယ္။


မီးခိုးေရာင္ခ်ည္ခင္ ခပ္ညစ္ညစ္ေလးနဲ႔ ထိုးထားတဲ့ ဦးထုပ္ကေလးက သစ္လြင္လွပ မေနပါဘူး။ ဒါေပမဲ့ ကိုယ္ကိုယ္တိုင္ ခ်ည္မွ်င္ တမွ်င္ခ်င္းကို စိတ္ရွည္လက္ရွည္ ထိုးယူထားခဲ့တာမို႔ တန္ဖိုးထားခဲ့တယ္။

အရင္ကလဲ အေဖ အေမနဲ႔ ေမာင္ေလးအပါအ၀င္ က်မခ်စ္ခင္သူေတြကို ဦးထုပ္ကေလးေတြထိုးၿပီး လက္ေဆာင္ေပးဖူးတယ္။ သူတို႔ႀကိဳက္မႀကိဳက္ေတာ့ မသိဘူး၊ က်မကေတာ့ ကိုယ္ေပးလိုက္တဲ့ ဦးထုပ္ေလးဟာ ဦးထုပ္သက္သက္မဟုတ္ဘူး၊ ဒီထဲမွာ ေစတနာ ေမတၱာ ခ်စ္ျခင္းတရားေတြနဲ႔ သံုးလြန္းတင္ေပါင္းစပ္ထားတဲ့ သံေယာဇဥ္ႀကိဳးကေလးေတြနဲ႔ ယက္လုပ္ထားတာမို႔ တန္ဖိုးသတ္မွတ္လို႔ မရႏိုင္ဘူးဆိုၿပီး ကိုယ့္ဦးထုပ္ကိုယ္ ဇန္းတင္ခဲ့ဖူးပါေသးတယ္။

အမနဲ႔ ဦးရီးေတာ္က ဒီ့ျပင္ဦးထုပ္ေတြ ၀ယ္ေပးၾကေပမဲ့ က်မက ကိုယ့္လက္ရာ ဦးထုပ္ကေလးကိုသာ တစိုက္မတ္မတ္ ေဆာင္းခဲ့တယ္။ ကိုယ္တိုင္ထိုးတာလို႔ လူတကာကို ၾကြားရတာလဲ အေမာပါပဲ။

ဒီမနက္ ေက်ာင္းသြားဖို႔ျပင္ေတာ့ ရာသီဥတု နည္းနည္းစေအးေနျပီမို႔ ဦးထုပ္ကေလး ေဆာင္းသြားခဲ့တယ္။ ေက်ာင္းအဆင္း အိမ္အျပန္မွာလဲ ေအးလို႔ ဦးထုပ္ေလး ေဆာင္းလာခဲ့ၿပီးမွ ဓာတ္ရထားေပၚေရာက္ေတာ့ ေႏြးေနတာနဲ႔ ဦးထုပ္ကိုခၽြတ္ ေက်ာပိုးအိတ္ေပၚတင္ထားလိုက္ၿပီး သတင္းစာတေစာင္ကို ေၾကာ္ျငာကအစ စာလံုးေပါင္းၿပီး အကုန္ဖတ္ေနလိုက္တယ္။ ကိုယ္ဆင္းရမယ့္မွတ္တိုင္ ဂိတ္ဆံုးခါနီးမွာ ဖုန္းျမည္လာလို႔ကိုင္ၿပီး ေျပာရင္း ဓာတ္ရထားေပၚကဆင္းေတာ့ ဦးထုပ္ကေလးကို သတိမရမိဘူး။

လမ္းကူးအၿပီး ဖုန္းခ်လိုက္မွ …
ဟင္ ဦးထုပ္ ...... ဆိုၿပီး သတိရလိုက္တာနဲ႔ ျပန္မထြက္ေသးတဲ့ ဓာတ္ရထားေပၚ အေျပးအလႊား သြားရွာေတာ့ … ဘယ္လိုမွ ရွာမေတြ႔ေတာ့ဘူး။ ထိုင္ေနတဲ့လူေတြလဲ ထၿပီးရွာေပးၾကတယ္၊ ကိုယ္တိုင္လဲ ထိုင္ခုံေတြေအာက္ပါ ငံု႔ၾကည့္ရွာတာပဲ၊ ဓာတ္ရထားႀကီးက အခ်ိန္ေစ့လို႔ ျပန္ထြက္ေတာ့ တမွတ္တိုင္ ျပန္ပါသြားေသးတယ္။ ဘယ္လိုမွ ရွာမေတြ႔တဲ့အဆံုး အဲဒီ ရထားေပၚကျပန္ဆင္း၊ ေနာက္လာတဲ့ ရထားထပ္ေစာင့္စီးၿပီး အိမ္ျပန္ခဲ့ရတယ္။

စိတ္မေကာင္းျဖစ္လိုက္ပံုမ်ား မေျပာပါနဲ႔ေတာ့။ ဆင္းခါနီးဖုန္းဆက္တဲ့ ေကာင္မေလးကိုလဲ အလုိလို စိတ္တိုေနမိတယ္။ သူ႔ေၾကာင့္ ဦးထုပ္ကို သတိမရတာဆိုၿပီးေပါ့။ တကယ္ေတာ့ ေမ့ေလ်ာ့ေပါ့ဆမိတဲ့ ကိုယ့္အျပစ္နဲ႔ ကိုယ္ပါပဲ။ အဲဒီလို သူမ်ားကို အျပစ္တင္လိုက္ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ အျပစ္တင္လိုက္ ေပ်ာက္ဆံုးသြားတဲ့ အရာေလးကို တသသ ႏွေျမာလိုက္နဲ႔ပဲ အိမ္ျပန္ခဲ့ရတယ္။

ေႏွာင္ဖြဲ႔တတ္တဲ့ ႀကိဳးမွ်င္ေတြနဲ႔ ႀကိဳးစားတည္ေဆာက္ခဲ့ရတဲ့ ဘ၀ေလးတခု ေပ်ာက္ဆံုးသြားသလိုပါပဲ …
ရင္ထဲမွာေတာ့ ... လပ္ဟာ … လို႔။
…………………………………
…………………………………
…………………………………
***
တကယ္လို႔မ်ား … သြားရင္း လာရင္းျဖစ္ျဖစ္ေပါ့ေလ … ၀ံပုေလြရြာနဲ႔ မင္းဂန္ရြာကို စုန္ဆန္ ေျပးဆြဲေနတဲ့ ဓာတ္ရထား တစင္းစင္းေပၚမွာ မီးခိုးေရာင္ ညစ္စုတ္စုတ္ ဦးထုပ္ကေလး တလံုး ေတြ႔ခဲ့ရင္ 075*****62 ကို ဆက္သြယ္ေျပာေပးၾကပါ ... ... ။ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။
***
ေမဓာ၀ီ
၁၄၊ ေအာက္တိုဘာ၊ ၂၀၁၀
၂၃း၂၆ နာရီ

19 comments:

Soe Mya Nandar Thet Lwin (Borros Roxo) said...

အိပ္ခါနီး စာအသစ္တက္ေနလုိ႔ လာဖတ္တာ ဝမ္းနဲသလုိ ခံစားလုိက္ရတယ္။

ေရးလုိက္တဲ႔ စာတုိင္း ရသစုံရေအာင္ စာေရးတတ္တဲ႔ ပညာကုိ ေလးစားအားက်မိပါတယ္။ တကယ္။

ခင္တဲ႔
နႏၵာ

သူႀကီးမင္း (တုုံးဖလား) said...

ဦးထုပ္ကေလးက သူ႔ကုိ အေရးမစုိက္ေတာ့မွန္းသိလို႔ တမင္ခုန္ခ်ေနလုိက္တာတဲ့။ သနားပါတယ္။ တစ္ေနရာရာမွာ သူရွိေနတယ္တဲ့။ လိုခ်င္သူ ဂရုစိုက္သူေနာက္ကိုဘဲ လုိက္ေတာ့မယ္ဆုိဘဲ။ တကယ္လို႔ ျပန္ေတြ႔ရင္ ျပန္ေခ်ာ့လုိက္ဦးေနာ္။ ၿပီးေတာ့ ဂရုလဲ စိုက္လုိက္ဦး။ ပုိင္ရွင္ကဘယ္သူ႔ကုိ မ်က္ႏွာသာေပးေနမွန္းမသိ။ သူ႔ခမ်ာ သနားစရာ။

ခင္မင္လ်က္
ကုိကိုေမာင္(ပန္းရနံ႔)

ေရႊရတုမွတ္တမ္း said...

အစြဲအလန္းထားမေနပါနဲ႔ ေဒၚေလးေမရယ္..
စိတ္ပင္ပန္းပါတယ္..ဘေက်ာက္တို႔ေတာ့ ခနခနေမ့၊ ခနခနေပ်ာက္..၊ ၾကာေတာ့ ဘာမွေတာင္ အာရုံထဲ မထားေတာ့ဘူး..ခုလဲ ဘေက်ာက္ကို ေသေတာ့မယ္ေျပာလဲ ..ေပ်ာ္ေပ်ာ္ပဲ

ကုိေအာင္ said...

ဦးထုပ္တစ္လုံးတင္ မကဘူး ေပ်ာက္ဆုံးသြားတဲ့
သက္ရွိသက္မဲ့အားလုံးကုိ ျပန္ေတြ႕ေအာင္
ရွာေပးႏုိင္ပါတယ္၊ ေအးဂ်င့္ခေတာ့ ရွိတယ္ေလ
ဆရာ ...း)၊ ဆရာျမသန္းတင့္ ေရးခဲ့တဲ့ “ညွင္း
၁၀ ဖဲခ်ပ္” ဇာတ္လမ္းထဲကလုိ စုံေထာက္
လုပ္ရတာကို သေဘာက်လုိ႕၊ ဒါေပမယ့္လည္း
တခါတေလၾကေတာ့ လူေတြဟာ ေပ်ာက္သြား
မွ ပုိျပီး တသ တတ္ၾကတယ္၊ ဒါေၾကာင့္
ေပ်ာက္သြားတာ ေ၀းသြားတာကို ေျဖးေတြး
ေတြးေပါ့ ဆရာရယ္ ... ဟဲဟဲ ... း)

sosegado said...

ေပ်ာက္သြားတာ ဦးထုပ္ျေစ္ေနေတာ့ ျပန္ရဘုိ႕ရာႏူံး နည္းေနၿပီ၊ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ေဆာင္းေရာက္ေတာ့မယ္ဆုိေတာ့ ေနာက္တစ္လုံးလုိေနၿပီ၊ ဆက္ထုိး၊

Anonymous said...

မေမဓါဝီ ေရ

ဦးထုပ္ ေလးမို႕ ေတာ္ေတာ႔တာေပါ႔ေနာ္.. လူ တေယာက္ (ခ်စ္သူ) သာအဲလို ေပ်ာက္သြားခဲ႕ ရင္ ပိုခံစားရမွာေနာ္ ဦးထုပ္ ေပ်ာက္တာေလး ကိုက လြမ္းစရာ ေကာင္းလွၿပီ

ခင္မင္စြာျဖင္႔
ေရႊစင္ဦး

မိုးယံ said...

ဦးထုပ္တစ္လံုးအေၾကာင္းေရးတာကိုး။ထင္ေတာ့ ထင္သားပဲ။ ဟာဟ

ၿငိမ္းခ်မ္းပါေစ

Anonymous said...

တပိုင္းတစ ဦးထုပ္ေလးနဲ႔
႐ြတ္လက္စ ၀တ္႐ြတ္စဥ္စာအုပ္ေလးနဲ႔
....

Anonymous said...

ၾကီးေမေရ
ဦးထုပ္ေလးေပ်ာက္သြားတာလား
ပူမေနနဲ႕ေနာ အသစ္ရခ်င္လို႔ျဖစ္မွာေပါ့ ေနာက္တစ္လံုးေလာက္ ထပ္လုပ္လိုက္အံုးေလ စည္းစိမ္ကေတာ့ ေပ်ာက္သြားရင္ တစ္ေယာက္ေယာက္စီမွာ အသံုးတည္႕ေနမွာလိုေတြးလိုက္ရင္ ေတာ္ေတာ္ေလး စိတ္သက္သာရသြားတယ္
ေကာင္းတယ္ဟုတ္
ခင္တဲ့
seesein

ကုိေအာင္ said...

ပထမမန္႕ထားတယ္ဗ် ဘယ္လုိ႕ မေပၚလဲ မသိ
ဘူး၊ စိတ္မညစ္ပါနဲ႕ဗ်ာ ဒီလုိပဲ ေပ်ာက္တတ္
ပါတယ္၊ က်ေနာ္ စုံေထာက္ လုပ္ေပးမယ္။

ေခ်ာ(အစိမ္းေရာင္လြင္ျပင္) said...

ဦးထုပ္ေလးတစ္လံုးကိုေတာင္ ဒီေလာက္ခင္တြယ္ေနတယ္ဆိုရင္
လူတစ္ေယာက္သာျဖစ္ေနခဲ႕ရင္ဆိုျပီး
အေတြးေတြ ပြားလိုက္မိတယ္...
သံေယာဇဥ္ဆိုတဲ႕အရာဟာ သက္ရွိအေပၚမွာဘဲျဖစ္ျဖစ္၊ သက္မဲ႕အေပၚမွာဘဲျဖစ္ျဖစ္ တြယ္မိရင္ တကယ္ျဖတ္ဖို႕ခက္တယ္ေနာ္။
ဦးထုပ္ေလးက သက္ေသဘဲမဟုတ္လား မေမ။

Anonymous said...

ေမဓာ၀ီ

Silent Reader တစ္ေယာက္ပါ ။ ကုိယ္ကေတာ့ ခ်စ္သူက ထားခဲ့ျခင္းကုိ ခံခဲ့ရတဲ့ မိန္းကေလး တစ္ေယာက္ပါ ။ ဦးထုပ္ေလးလုိမေတာ္တဆေပ်ာက္ သြားခဲ့တာမဟုတ္ဘူး ။ ကိုယ္အမလွမ္းမမီတဲ့ ျမန္မာျပည္မွာ ခ်စ္သူအသစ္ရသြားခဲ့တာ။ အဲဒီဆူးကုိ ႏွဳတ္ပစ္ခဲ့ပါတယ္ ဒါေပမဲ့ အခုထိ နာက်င္စြာသတိရေန တုန္းပါဘဲ ။

Unknown said...

ဟင္းခ်က္ ေကာင္းတဲ့သူမ်ား ဘာခ်က္ခ်က္
စားလို႔ ေကာင္းေနတာပဲ.....
ဟုတ္တယ္.... တခါတေလ...
ကိုယ္တန္ဖိုးထား ၿမတ္နိူးတဲ့ အရာတခု ႐ုတ္တရက္ ေပ်ာက္ဆံုး သြားတဲ့အခါ.....
ရင္ထဲမွာ ယူႀကံုးမရနဲ႔ ႏွေမ်ာတသ ရတယ္။
ကိုယ္တိုင္ ပင္ပန္းဆင္းရဲခံၿပီး အၿမတ္တႏိုးနဲ႔ အခ်ိန္ေပးထိုးထားတဲ့ ဦးထုတ္ေလးဟာ... ေဆာင္းတာ ႀကာလာေတာ့လဲ အေဖာ္တေယာက္လို ၿဖစ္လာ သံေယာဇဥ္ တြယ္လာ ေတာ့တာေပါ့....
ကြ်န္ေတာ္လဲ ၿမန္မာၿပည္က ယူလာတဲ့ ေခါက္ပိုက္ဆံအိတ္ေလး Date ေအာက္ေနၿပီ။ ဘယ္သူေၿပာေၿပာ၊ ဘယ္ေလာက္ ႏြမ္းႏြမ္း အခုထိ အၿမတ္တႏိူး ကိုင္တုန္းပဲ..... ဒါေတာင္ ကိုယ္တိုင္ လုပ္ထားတာ မဟုတ္.... တေယာက္ေသာသူ ေပးထားတာ... :P

Harry said...

ေအာင္မယ္ေလးေလး ... အသစ္တလံုး ဝယ္ေပးပါ့မယ္ဗ် ...

~ဏီလင္းညိဳ~ said...

ဦးထုပ္ေလးအေၾကာင္းေရးထားတာ.......စိတ္မေကာင္းစရာေလး....။
ဟုတ္တယ္ေနာ္ မေမ.....၊ ကိုယ္တိုင္ဖန္တီးထားတာေလးဆိုေတာ့ သံေယာဇဥ္ျဖစ္ေနမွာပါပဲဗ်ာ......။
(အေပၚက အစ္ကိုတစ္ေယာက္ေျပာသြားသလို ပိုက္ဆံအိတ္ဆိုလို႔.......အေနာ္ခုထိသံုးေနတဲ့ ပိုက္ဆံအိတ္ေလးေတာင္သတိရသြားတယ္....။ ၁၉၉၇ ခုႏွစ္ထဲက ကိုင္လာတာခုထိပဲ......။ ေခါက္တဲ့ အလယ္ပိုင္းက ၿပဲေနၿပီ....၊ ဇစ္လည္းသိပ္မေကာင္းေတာ့ဘူး....။ တစ္ေယာက္ေသာသူေပးထားတာမဟုတ္ေပမယ့္ ကိုယ့္လုပ္အားခနဲ႔ အရင္ဆံုး၀ယ္ျဖစ္ခဲ့တဲ့ ပစၥည္းေလးမို႔.....၊ ေနာက္ၿပီးကၽြန္ေတာ္အလုပ္သြားတိုင္း....၊ ေက်ာင္းသြားတိုင္း အၿမဲလိုက္ေနက် ပစၥည္းေလးမို႔ေလ.....။ ကိုင္ေနတာ ခုထိပါပဲ.....၊ အဲ့ဒီတုန္းက ၀ယ္တာ...၂၅၀၀က်ပ္လားေတာင္မသိဘူးရယ္....း))

ခင္မင္ျခင္းအားျဖင့္.......
ဏီလင္းညိဳ

Just want to comment said...

Nothing can be last forever. You can make it new one or perhaps it will be forgotten. Don't make it deep inside, but don't lost the present.

ေမာင္မ်ိဳး said...

အစပိုင္းကိုဖတ္ျပီး အခ်စ္ဇတ္လမ္း ခပ္ေဆြး၂ တစ္ပုဒ္ေပါ့ ဖတ္ေနရင္း အဆံုးသတ္က်ေတာ့ ျပံဳးစိစိျဖစ္သြားတယ္ ဟုတ္ကဲ့ ေတြ႕ရင္ တကယ္အေၾကာင္းၾကားမယ္ေနာ့္ မုန္႕ေတာ့ ၀ယ္ေကြ်းမယ္မွတ္လား ???

ေတာက္ပၾကယ္စင္ said...

အစားထုိးလုိ႔ မရႏုိင္တဲ့ အရာေတြလည္း အမ်ားႀကီးရွိတယ္ေနာ္။ က်န္းမာေပ်ာ္ရႊင္ပါေစ...

ညီလင္းသစ္ said...

ထူးေတာ့ ထူးဆန္းတယ္ေနာ္ မေမ...၊ အခုေလးတင္ပဲ ဆင္းတယ္၊ ခ်က္ခ်င္း ျပန္တက္႐ွာေတာ့ မ႐ွိေတာ့ဘူး ဆိုေတာ့ ဒီလမ္းေၾကာင္း တိုတိုေလးမွာ ဘယ္လိုမ်ား ေပ်ာက္သြားလဲ-လို႔ စဥ္းစားေနတာ..၊ ထိုင္ခံုအနားက တစ္ေယာက္ေယာက္က ယူရင္ယူ၊ ဒါမွမဟုတ္ ရထားေအာက္ ေရာက္မွ ဦးထုပ္က ေျမေပၚကို ျပဳတ္က်၊ အဲဒီလိုမ်ား ျဖစ္မလား မသိဘူး၊ မေမက ဂႏၵီႀကီးထက္ စာရင္ေတာ့ ေတာ္ပါေသးတယ္၊ ခမ်ာမွာ ရထားေပၚ အတက္ ဖိနပ္တဖက္ ကြ်တ္က်ခဲ့လို႔ ေတြ႔တဲ့သူ စီးပါေစ ဆိုၿပီး ေနာက္တစ္ဖက္ပါ ပစ္ခ်ေပးခဲ့တယ္ မဟုတ္လား၊ အခုကေတာ့ လူတိုင္းမွာ ေခါင္းတစ္လံုးပဲ ႐ွိလို႔ မေမက ဂႏၵီ႕လို ပူစရာ မလိုေတာ့ဘူး၊ း) ဒါနဲ႔ စကားမစပ္ ေနာက္ဆံုးတင္ထားတဲ့ 'ပိုင္႐ွင္မဲ့ ဦးထုပ္ေလး အေၾကာင္း' ဖတ္ေနရင္းနဲ႔ ဒီလင့္ခ္ကို ေတြ႔လို႔ ႏွိပ္လုိက္တာ..၊ စာမ်က္ႏွာေလးက အသစ္ပြင့္လာလို႔ အဆင္ေျပေျပနဲ႔ ဆက္ဖတ္ေနတာ...။ း))